چگونه یک تلسکوپ گذشته را می‌بیند؟!
برای فهمیدن این موضوع که یک تلسکوپ چگونه در زمان سفر کرده و از گذشته خبر می‌دهد، با یک مثال ساده شروع می‌کنیم. هنگامی‌که ما به خورشید خیره می‌شویم. البته خیره شدن به خورشید هرگز ایده جالبی نیست اما اگر به نور انتشاریافته از خورشید نگاه کنیم، این نور 8 دقیقه قبل از خورشید ساطع شده است.
موضوع جالبی است، نه؟ ما در آینده زندگی می‌کنیم! البته آینده‌ای برای ساکنان سایر کهکشان‌ها.
متأسفانه ما لحظات هیجان‌انگیز جهان را قبل از شخص دیگری تجربه نمی‌کنیم. ما بسیار دورتر از آن هستیم که بدانیم در همین لحظه چه اتفاقی در خورشید رخ می‌دهد. نور بالاترین سرعت در جهان هستی را دارد و با سرعتی معادل 300000 هزار کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند.
این سرعت بالایی است و به‌عنوان مثال هنگامی‌که لامپ اتاق خود را روشن می‌کنید، نیازی به انتظار کشیدن برای نور نیست و اگر بخواهیم دقیق‌تر باشیم، این انتظار آن‌قدر ناچیز است که نادیده گرفته می‌شود. خورشید 150 میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارد و نور آن برای رسیدن به زمین باید مسافت طولانی را طی کند. بنابراین ما همیشه خورشید را در 8 دقیقه قبل مشاهده می‌کنیم و اگر خورشید به ناگهان خاموش شود، ما انسان‌ها بر روی زمین تا 8 دقیقه متوجه این موضوع نخواهیم شد!
البته می‌توان گفت که خورشید بسیار به ما نزدیک است. اگر از طریق یک تلسکوپ به نزدیکترین ستاره به خودمان یعنی «آلفا قنطورس» نگاهی بیندازیم، درواقع شکل ظاهری مربوط به آن در 4.2 میلیون سال قبل را می‌نگریم.
ستاره آلفا قنطورس
تلسکوپی مانند هابل، به وضعیت 100 میلیون سال قبل کهکشان‌ها نگاه می‌کند. درحالی‌که خورشید تنها 8 دقیقه پیرتر از آن چیزی است که ما می‌بینیم، این اختلاف بین ما و کهکشان می‌تواند به بیش از 100 میلیون سال برسد. این بدان معنی است که اگر ما اکنون در کهکشانی در 100 میلیون سال دورتر بودیم و به زمین نگاه می‌کردیم، می‌توانستیم نسل دایناسورها را بر روی کره خاکی خود ببینیم!
نوشته چگونه یک تلسکوپ گذشته را می‌بیند؟! اولین بار در پدیدار شد.