طول روزهای زمین به شکل شگفت‌انگیزی درحال افزایش است!

طول روز های زمین درحال افزایش است

ساعت‌های اتمی به همراه سیستم‌های اندازه‌گیری دقیق نجومی، نشان می‌دهند که روزهای زمین درحال طولانی‌تر شدن هستند. نکته جالب آن است که داشمندان علت این افزایش طول روزهای زمین را فعلاً به‌طور قطع نمی‌دانند!

این موضوع تاثیرات بسیار محسوسی بر زندگی ما و کارکرد برخی وسایل خواهد داشت. از ساعت و زمان‌گیری که بگذریم، تکنولوژی‌های زیادی در زندگی مدرن ما، مثل GPS، تحت تاثیر این موضوع قرار خواهند گرفت و کارکردشان اندکی مختل خواهد شد.

تغییرات طول روز در زمین

در چند دهه گذشته، سرعت چرخش زمین در محور خود که تعیین‌کننده آن است که طول یک روز چه‌قدر خواهد بود، درحال افزایش بوده است؛ یعنی روزهای ما درحال کوتاه‌تر شدن بوده‌اند. درواقع، روز هشتم تیر سال 1401 (مصادف با 29 ژوئن 2022) که سپری کردیم، کوتاه‌ترین روز تاریخ زمین ثبت شد!

با وجود این رکورد، از سال 2020، روند تغییر کرده و سرعت چرخش زمین درحال کاهش بوده است. یعنی روزها بلندتر می‌شوند و علت آن را فعلاً کسی نمی‌داند.

درحالی که ساعت روی دست ما یا ساعت روی صفحه گوشی‌مان نشان می‌دهند که یک روز دقیقاً 24 ساعت دارد، زمان دقیقی که طول می‌کشد تا زمین یک دور کامل بچرخد مقدار خیلی کمی تفاوت دارد و تغییر هم می‌کند. گاهی میلیون‌ها سال طول می‌کشد تا تغییر کند، گاهی هم در یک آن تغییر می‌کند. حتی عواملی مانند زلزله و طوفان هم می‌توانند نقشی در این تغییر طول روز ایفا کنند.

سیاره‌‌ای که مدام درحال تغییر است

طی میلیون‌ها سال، چرخش زمین به دلیل اثر اصطکاک ناشی از جزر و مد به‌وجود آمده توسط ماه، درحال کند شدن بود. این پروسه در هر قرن، چیزی حدود 2.3 میلی‌ثانیه به طول هرروز اضافه کرد. درواقع طول روز زمین در چند میلیارد سال پیش، 19 ساعت بود.

در 20 هزار سال گذشته، پروسه دیگری در جهت مخالف پروسه قبلی، در جریان و درحال افزایش سرعت چرخش زمین بوده است. هنگامی که آخرین عصر یخبندان تمام شد، ذوب شدن صفحه‌های یخ‌های قطبی باعث کاهش  فشار سطح شد، در نتیجه گوشته زمین آرام آرام به قطب‌ها نزدیک‌تر شد.

این موضوع باعث که جرم گوشته به قطب‌ها و درواقع محور حرکت زمین نزدیک‌تر شد، سرعت حرکت سیاره ما را افزایش داد. این پروسه، طول روزهای زمین را 0.6 میلی‌ثانیه در هر قرن کاهش می‌یابد.

طی دهه‌ها و قرن‌ها، ارتباط بین سطح بیرونی و لایه‌های درونی زمین، نقش مهم‌تری را در تعیین طور یک روز بازی می‌کنند. یعنی زلزله‌های بزرگ هم می‌توانند به مقدار کمی طول روزهای زمین را تغییر دهند. مثلاً محققان بر این باورند که زلزله بزرگ ژاپن در سال 2011، چرخش زمین را حدود 1.8 میکروثانیه سریع‌تر کرد.

سوای این تغییرات بلندمدتی که گفتیم، در بازه‌های زمانی کوچک عناصری مثل آب و هوا هم می‌توانند تاثیر مهمی در چرخش زمین، در هر دو جهت، ایفا کنند. مثلاً چرخه‌های جزر و مد در نقاط مختلف سیاره، باعث جابه‌جایی جرم در زمین و نتیجتاً باعث افزایش یا کاهش چند میلی‌ثانیه‌ای طول یک روز می‌شوند.

از عوامل دیگر تغییر طول روز در زمین، می‌توان به تغییرات اتمسفر، جریان اقیانوس‌ها، برف‌ها و باران‌های فصلی و استخراج آب‌های زیرزمینی اشاره کرد.

چرا چرخش زمین ناگهان کندتر شده؟

از سال 1960 که اپراتورهای رادیوهای تلسکوپی در رصدخانه‌ها در اطراف زمین، به تکنیک‌های رصد لحظه‌ای اجرام آسمانی به‌صورت همزمان شده‌اند، تخمین‌های بسیار دقیق‌تری از سرعت چرخش زمین می‌توانیم داشته باشیم.

مقایسه این تخمین‌ها با ساعت اتمی نشان می‌دهد در چندسال اخیر طول روز‌های زمین درحال کاهش بوده است. اما همان‌طور که گفتیم، با وجود آن‌که در هشتم تیر همین امسال به کوتاه‌ترین روز تاریخ زمین رسیدیم، شیب بلندتر تغییرات طول زمین نشان می‌دهد که روزها از سال 2020 درحال بلندتر شدن هستند. این تغییر در 50 سال اخیر بی‌سابقه بود.

علت این تغییر مشخص نیست. می‌تواند به دلیل تغییرات آب و هوایی و اقلیمی باشد، می‌تواند هم به دلیل افزایش میزان ذوب لایه‌های یخ باشد. ولی این وقایع در سال‌های اخیر به شکل چشم‌گیری افزایش نداشته‌اند که بتوانیم راحت‌تر این تغییر را گردن آن‌ها بی‌اندازیم.

نظریه دانشمندان این است که این تغییر ناگهانی و اسرارآمیز سرعت چرخش زمین، پدیده‌ای به نام «لرزش چندلر» باشد. اگر شما هم فقط صحنه رقصیدن چندلر بینگ در سریال F.R.I.E.N.D.S به ذهنتان آمد، تنها نیستید.

لرزش چندلر پدیده‌ای است که طی آن محور چرخش زمین جابه‌جا و مقداری منحرف می‌شود و حدود 430 روز در همان وضعیت باقی می‌ماند. این پدیده را اولین بار ست کارلو چندلر، ستاره‌شناس آمریکایی کشف کرد و «لرزش چندلر» نام گرفت.

مشاهدات توسط رادیوهای نجومی نشان می‌دهند که این لرزش و انحراف، در سال‌های اخیر اتفاق افتاده است، پس این پدیده می‌تواند مستقیماً با افزایش طول روزهای زمین در ارتباط باشد.

علت دیگری هم که ممکن است دلیل این تغییر ناگهانی در طول روزها باشد، آن است که هیچ اتفاق خاصی در داخل یا خارج از زمین نیفتاده است! درواقع شاید این تغییر، صرفاً نتیجه تاثیرات جزر و مد در مدتی طولانی باشد که از سال 2020 نتیجه خودش را نشان داده و تغییری موقت در طول روز در زمین به‌وجود آورده است.

نوشته طول روزهای زمین به شکل شگفت‌انگیزی درحال افزایش است! اولین بار در آی‌ تی‌ رسان منتشر شد.

جالب‌ترین اکتشافات علمی ماه میلادی گذشته

اکتشافات علمی جدید

دنیای اطراف ما همواره درحال تغییر و تحول است. حتی وقتی شکل و شمایل آن هم یکسان باشد، ما دائماً درحال کشف اطلاعات جدید هستیم که دانش ما از جهان اطرافمان را بیش‌تر کند. درست در لحظه‌ای هم که تئوری جدیدی شکل می‌دهیم، یک کشف دیگر نظریه جدید ما را به چالش خواهد کشید. در واقع این خاصیت علم است که همواره خود را به چالش بکشد تا نزدیک‌ترین نظریه به حقیقت را پیدا کند. پس هر روز دانشمندان به دنبال اکتشافات جدید علمی و بررسی داده‌های قبلی خود هستند. از کشف احتمال حیات ۸۳۰ میلیون ساله میکروسکوپی در کریستال نمک گرفته، تا تصویربرداری کامل از مریخ، دانشمندان در هر ابعاد و اندازه‌ای به دنبال بررسی مرزهای حقیقت هستند.

لیست کردن تمام اکتشافات علمی ماه گذشته، کاری غیرقابل انجام است. دلیل غیرممکن بودن این کار هم تلاش‌های شبانه‌روزی دانشمندان در سراسر دنیاست. ولی در این مقاله تلاش کردیم جالب‌ترین اکتشافات علمی ماه ژوئن سال ۲۰۲۲ را برای شما به طور خلاصه مرور کنیم. امیدواریم هنگامی که منتظر دستاوردهای ماه جدید هستیم، از خواندن این مقاله لذت ببرید.

 

چرا اورانوس و نپتون رنگ‌های متفاوتی دارند؟

رنگ اورانوس و نپتون

وقتی حرف از غول‌های گازی می‌شود، مشتری و زحل موضوع اصلی بحث ما خواهند بود. این موضوع منطقی است؛ مشتری عظیم‌ترین سیاره منظومه ماست و سیستم طوفان پیچیده‌ای دارد. زحل هم با ظاهر زیبا و حلقه دور خود، دلرباترین سیاره منظومه شمسی به شمار‌ می‌آید.

در کنار این غول‌های گازی، دو سیاره دیگر هم دارای حقایق جالبی هستند: اورانوس و نپتون – کوچک‌ترین و دورترین سیارات منظومه شمسی. هر دو سیاره دارای اتمسفر مشابهی هستند، عمدتاً هم از هیدروژن، هلیوم و متان تشکیل شده‌اند. درحالی که متان فقط ۲.۳٪ اتمسفر اورانوس و ۱.۵٪ اتمسفر نپتون را تشکیل می‌دهد، این متان است که رنگ آبی آن‌ها را تعیین می‌کند!

دانشمندان به تازگی متوجه آن شده‌اند که با وجود این‌که این دو سیاره بسیار شبیه به هم هستند، دلیل تفاوت رنگ آن‌ها وجود یک لایه مه در وسط اتمسفر آن‌هاست! متان داخل اتمسفر با فشرده شدن به برف یا کریستال یخ تبدیل می‌شود که نور را منحرف می‌کند.

به دلیل آن که نپتون نسبت به اورانوس اتمسفر فعال‌تری دارد، جنبش ذرات متان بیش‌تر و شانس تشکیل یک لایه برف متانی ثابت کم‌تر است.  پس این لایه مه که «Aerosol-2» نام دارد، در اورانوس کلفت‌تر خواهد بود و حالت مه غلیظ‌تری به خود می‌گیرد. پس نپتون رنگ آبی روشن‌تری دارد چون مه آن کم‌تر است و اورانوس به دلیل غلظت بیش‌تر لایه Aerosol-2، رنگ آبی پررنگ‌تری دارد.

 

مشتری جوان سیارات دیگر را خورده است!

چرا سیاره مشتری بسیار بزرگ است؟

مشتری با جرمی حدود ۳۱۸ برابر زمین، حقیقتاً وحشتناک است. برای مقایسه، زحل خیلی از مشتری کوچک‌تر نیست و شعاعی نزیک به آن دارد، ولی جرم آن تنها ۹۵ برابر زمین است. تعجبی هم ندارد که مشتری محبوبیت بسیار زیادی بین ستاره‌شناسان مبتدی و حرفه‌ای دارد. مشتری با ده‌ها ماه و کشش گرانشی مناسبی که دارد، از زمین ما در برابر اجرام فضایی محافظت می‌کند.

اما دانشمندان به تازگی کشف کرده‌اند که با وجود آن که مشتری محافظت‌کننده اصلی سیارات منظومه شمسی است، تاریخ آن خالی از خشونت نیست! تحقیقات تازه نشان می‌دهند که احتمالاً مشتری در زمان شکل‌گیری خود با خوردن سیارات ریزتر به این بزرگی رسیده است!

این تحقیق نه تنها درمورد شکل‌گیری سیاره مشتری به ما اطلاعات خوبی داد، بلکه به کلی به ما از پیدایش سیارات گازی دورتر، ایده‌های جدیدی داد. همچنین این کشف می‌تواند به دانشمندان برای پی بردن به ساختار درونی مشتری کمک کند. چون ما می‌دانیم که مشتری تماماً از گاز نیست، و پشت لایه گازی غلیظ و پهن آن ممکن است شرایط به گونه دیگری باشد.

کره زمین غذای مشتری

پس ما بسیار خوش‌شانس هستیم که کره ما دور از این غول گازی شکل گرفت، وگرنه احتمالاً قبل از این‌که فرصت به‌وجود آمدن داشته باشیم، یک میان‌وعده خوش‌مزه برای محافظ فعلی زمین می‌شدیم.

خرس‌های قطبی درحال فرگشت برای سازگاری با تغییرات اقلیمی هستند

خرس قطبی درحال شیرجه زدن

تغییرات اقلیمی و گرمایش زمین ناشی از انتشار دی‌اکسید کربن و سایر گازهای گلخانه‌ای در اتمسفر، بزرگ‌ترین نگرانی حال حاضر زمین است. ارگان‌های مختلف هم همیشه به ما درمورد آن هشدار داده‌اند، مثل هشدار سازمان ملل از گرم شدن زمین تا سال 2100. افزایش دما و ذوب شدن یخ‌ها باعث به‌‌خطر افتادن زندگی گونه‌های مختلفی در این سیاره می‌شود.

خرس‌های قطبی ساکن در قطب شمال، یکی از این گونه‌ها هستند و یخی که زمین، محیط زیست و خانه آن‌ها به حساب می‌آید درحال آب شدن است. آب شدن یخ‌های قطبی به این معنی است که این خرس‌های زیبا، مکان کم‌تری برای شکار و زندگی خواهند داشت. خرس‌های قطبی درحال حاضر به دلیل تغییرات اقلیمی که ما انسان‌ها روی زمین به‌وجود آورده‌ایم، یک گونه درحال انقراض به حساب می‌آیند.

حالا طی گزارشی که در مجله Science در ماه گذشته منتشر شد، گروهی از خرس‌های قطبی در جزیره گرینلند کشف شده‌اند که دیگر برای شکار و زندگی وابسته به یخ‌های دریا نیستند! بلکه آن‌ها با استفاده از آب‌های تازه ناشی از ذوب شدن کوه‌های یخی زندگی و شکار می‌کنند.

این اکتشاف که نمونه بارزی از فرگشت موجودات است، به ما این امید را می‌دهد که خرس‌های قطبی درحال سازگاری بیش‌تر با گرمایش زمین هستند. این یعنی در دهه‌های آینده که متاسفانه خبری از یخ‌های قطبی نخواهد بود، خرس‌های قطبی شانس بالایی برای ادامه بقای خود دارند.

رشد تاندون و بافت‌های انسانی روی اسکلت ربات

پرورش بافت انسان در اسکلت روبات

امروزه اکثر ارگان‌هایی که پیوند زده می‌شوند، از اهداکننده‌های زنده یا جای دیگری در بدن خود فرد برداشته می‌شوند. اما در‌ آینده احتمال دارد این شرایط تغییر کند!

دانشمندان سال‌ها تلاش کرده‌اند تا بتوانند تاندون‌های آزمایشگاهی بسازند تا برای پیوند به بدن انسان مناسب باشد. هرچند آن‌ها توانسته‌اند در آزمایشگاه بافت‌هایی پرورش دهند، اما موفقیتی در پیوند آن‌ها با بدن انسان‌ها اتفاق نیفتاده بود. دانشمندان بر این باورند که بافت‌هایی که به‌طور طبیعی در بدن ما رشد می‌کنند، کشش‌ها و پیچش‌های مختلفی را متناسب با حرکت بدن ما تجربه می‌کنند که باعث انعطاف‌پذیری و افزایش کاربری آن‌ها می‌شود.

پس از آن دانشمندان پلتفرمی ساختند که حرکات طبیعی بدن انسان را تقلید کند، به این امید که سرانجام آن تولید موفقیت‌آمیز بافت‌ها و تاندون‌ها باشد. یک بیوراکتور در بالای یک اسکلت رباتیک انسان‌مانند کارگذاشته شده بود و شونه‌ها و مفاصل این ربات به گونه‌ای بود که دقیقاً موقعیت و حرکات بافت‌های بدن انسان شبیه‌سازی شود.

بعد از یک دوره ۱۴ روزه، آنالیز سلول‌ها در راکتور نشانه‌هایی از تغییرات در ژن این بافت‌ها در راستای بهبود انعطاف‌پذیری و کارایی داشت. این یعنی ما یک قدم نزدیک‌تر به ساخت تاندون‌ها و بافت‌های قابل پیوند به انسان در بدن‌های مصنوعی هستیم!

تقویت سیستم ایمنی بدن برای از بین بردن سرطان

 درمان جدید سرطان MMRd

اکثر بیماری‌هایی که با آن مواجه می‌شویم، پس از یکی دو هفته خودبه‌خود یا به لطف آنتی‌بیوتیک‌ها از بین خواهند رفت. اما سرطان اینگونه نیست! شیمی‌درمانی، پرتودرمانی یا قطع عضو راه‌های معمول درمان تومورهای سرطانی هستند.

دانشمندان در ماه گذشته به فکر شیوه جدیدی از درمان سرطان افتادند که روی نوع خاصی از سرطان به اسم MMRd مورد آزمایش قرار گرفت. این مدل سرطان درواقع سیستم ایمنی بدن را گول می‌زند تا اهمیتی به آن ندهند. چون معمولاً وقتی سلولی دچار تغییرات گسترده می‌شود، با پاسخ ایمنی مواجه شده و از بین خواهد رفت، ولی سرطان‌های MMRd سیگنالی به سیستم ایمنی بدن ارسال می‌کنند تا از آن‌ها محافظ شود. به همین دلیل هم عمدتاً این مدل از سرطان با قطع عضو درمان می‌شود.

دانشمندان به فکر راهی برای این‌که پوشش جعلی این سلول‌های سرطانی را از بین ببرند افتادند تا سیستم ایمنی بدن آن‌ها را شناسایی و از بین ببرد. آن‌ها ۱۴ مریض با سرطان MMRd را مورد آزمایش بالینی قرار دادند و به آن‌ها یک مهارکننده وارسی ایمنی به اسم «Jemperli» دادند.

هرچند ابعاد این آزمایش بسیار کوچک بود، ولی نتیجه آن باورنکردنی بود. پس از چند مرتبه درمان، اکثر بیماران حال بهتری پیدا کرده بودند و پس از پایان کامل آزمایش، هیچ‌کدام از بیماران نشانه‌ای از سرطان نداشتند! تبعاً دیگر این بیماران نیازی به پرتودرمانی، شیمی‌درمانی یا جراحی هم نداشتند. حالا دانشمندان درحال تحقیق درباره این موضوع هستند که آیا برای انواع دیگر سرطان هم می‌توان از چنین درمانی استفاده کرد یا خیر.

قهوه شیرین باعث افزایش عمر می‌شود

قهوه باعث افزایش عمر می‌شود

اگر از کسانی که روزانه قهوه می‌نوشند درمورد احساس آن‌ها پس از نوشیدن قهوه بپرسید، احتمالاً به شما می‌گویند که انگار جانی تازه می‌گیرند. مطالعات جدید نشان می‌دهند که ممکن است این حرف حقیقت داشته باشد!

مطالعه‌ای تازه روی ۱۷۰.۰۰۰ داوطلب با میانگین سنی ۵۵ سال در این مورد صورت گرفت. داوطلبان در بازه‌ای ۹ ساله تحت آزمایش و ردیابی بودند و میزان و مدل مصرف قهوه روزانه خود را گزارش می‌دادند.

محققان پس از اتمام این دوره، به مطالعه نتایج و پیدا کردن ارتباط مرگ و میر آن‌ها در این زمان با میزان و مدل قهوه مصرفی پرداختند. تقریباً ۳۲۰۰ مرگ که حدود سه‌چهارم آن‌ها بر اثر سرطان یا بیماری‌های قلبی عروقی بود در زمان این آزمایش اتفاق افتاد. محققان به این نتیجه رسیدند که این مدل مرگ با نسبت بسیار بیش‌تری برای داوطلبانی که قهوه نمی‌نوشیدند اتفاق افتاده بود!

به طور کلی هر میزانی از مصرف قهوه بین ۱۶٪ تا ۲۱٪ شانس مرگ و میر را نسبت به کسانی که قهوه مصرف نکرده بودند کاهش داده بود. حالا نکته جالب‌تر و شوکه‌کننده دیگر این بود که داوطلبانی که روزانه بین ۱.۵ تا ۳.۵ فنجان قهوه با یک قاشق چای‌خوری شکر مصرف می‌کردند، ۲۹٪ تا ۳۱٪ شانس کم‌تری برای مرگ و میر در دوره آزمایش داشتند!

در کل می‌توان گفت نتیجه این تحقیق توسط محققان این بود که مصرف قهوه کم‌شیرین بین داوطلبان ارتباط مستقیمی با خطر مرگ کم‌تر داشت. طبیعتاً قهوه نمی‌تواند شما را از تصادف رانندگی نجات دهد، ولی ممکن است بتواند مرگ طبیعی را مقداری به تاخیر اندازد!

نوشته جالب‌ترین اکتشافات علمی ماه میلادی گذشته اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

آیا فضا انسان را پیر می‌کند؟ ناسا به کمک برادران دوقلو به دنبال جواب است

nasa-see-if-space-ages-human-body

ناسا ایده جالبی را اجرا کرده است. این سازمان دو برادر دوقلو را تحت نظر گرفته است؛ یکی از این دو برادر برای حدود یک سال در فضا مشغول انجام ماموریتی خاص بوده و برادر دیگر تمام این زمان را بر روی زمین سپری کرده است. نتیجه این تحقیق نشان داده است که اکثر تغییراتی که در فضا بر سر بدن انسان رخ می‌دهند دائمی نیستند. اسکات کلی که از ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ را در ایستگاه فضایی بین‌المللی مشغول به کار بوده است، تغییرات فیزیکی و ژنتیکی فراوانی را تجربه کرده است؛ تغییراتی که برادر و فضانورد همراهش یعنی مارک کلی که زودتر از اسکات به زمین بازگشت، هیچ کدام را تجربه نکرده است.

اما وقتی اسکات کلی به زمین بازگشت، بدن او به مرور به حالت طبیعی خودش برگشت. البته هنوز برخی از این تاثیرات در بدن اسکات دیده می‌شود و همین برای دانشمندان چالش‌هایی را به وجود آورده است؛ دانشمندانی که به فکر سفرهای فضایی طولانی‌تر مثل سفر به مریخ هستند.

استیو پلاتس، معاون دانش پژوهان برنامه تحقیقات انسانی ناسا در کنفرانسی که روز پنج‌شنبه در رابطه با نتیجه این تحقیقات توسط خود ناسا برگزار شد در این مورد گفت “پس از بررسی تغییراتی که در اسکات ایجاد شده است، مشخص شد که اکثر این تغییرات بعد از این‌که او به زمین برگشت در مدت خیلی کوتاهی به حالت طبیعی خود بازگشته‌اند.” نتیجه کامل این تحقیقات روز پنج‌شنبه در مجله ساینس منتشر گردید.

ناسا متوجه شد که تلومرهای اسکات به خاطر ماندن در فضا دراز‌تر شده‌اند. تلومرها که در واقع پایانه‌های فیزیکی کروموزم‌های خطی در بدن انسان هستند، متناسب با افزایش سن کوتاه‌تر می‌شوند. این یافته، دانشمندان برنامه تحقیقات انسانی ناسا را شگفت زده کرد، چون از تلومرها به عنوان ابزاری برای سنجش عمر انسان استفاده می‌کنند. اهالی علم در حال حاضر از تطویل تلومرها به عنوان راهی برای معکوس کردن روند پیر شدن و همین‌طور درمان سرطان کمک می‌گیرند. آن‌ها هنوز نمی‌دانند تلومرهای برادران کلی که مدتی را در فضا به سر برده‌اند، به چه علتی طولانی‌تر شده‌اند و مشتاق یافتن پاسخی برای این معما هستند.

یکی دیگر از یافته‌های شگفت انگیز این تحقیق این بود که پس از بازگشت کلی از فضا به زمین، تلومرهای او کوچک‌تر گردیدند و حتی کوتاه‌تر از زمان پیش از سفر به فضا شدند. تلومرهای کوچک‌تر نشانه‌ای از پیری و بیماری هستند. سوزان بیلی، یکی از نویسندگان نتایج این تحقیق، می‌گوید که این اولین بار است که در طی یک تحقیق، طول تلومرهای فضانوردها سنجیده می‌شود.

تغییرات فیزیکی و روانی هم در میان بوده‌اند. یک سال در فضا بودن سبب شده است که شریان کاروتید و شبکیه اسکات کلی تا حدی ضخیم‌تر شود و در نتیجه بینایی او ضعیف‌تر گردیده است. چنین آثاری در سفرهای فضایی طبیعی قلمداد می‌شوند. اسکات می‌گوید که هر بار از خواب بیدار می‌شود، پاهایش “مثل هندوانه باد می‌کنند.” بعلاوه تغییراتی هم در رفتار میکروب‌های روده و حالات ژنتیکی به ثبت رسیده است. پس از ماندن در زمین، اکثر این تحولات به مرور به شکل طبیعی خود برگشته‌اند، ولی هنوز برخی صدمات به DNA همچنان باقی مانده‌اند. توانایی‌های شناختی اسکات هم پس از یک سال ماندن در فضا کمی کاهش یافته است، تغییری که حتی شش ماه پس از رسیدن او به زمین همچنان باقی مانده است. کلی یک بار در فضا واکسن آنفولانزا زده است و بدنش دقیقا همان واکنشی را نشان داد که در روی زمین از خودش باید نشان بدهد. این موضوع ثابت کرد که سیستم ایمنی بدن در فضا هیچ تغییر عملکردی ندارد.

دانشمندان معتقدند که این تحقیق می‌تواند نقاط کور علمی در زمینه تاثیر سفرهای فضایی بر روی بدن انسان را روشن نماید. ضمنا این مشاهدات به ما در درک واکنش‌های بدن به دیگر عوامل همچون بیماری‌ها یاری می‌رساند. جیم فوگتری، محقق ارشد برنامه تحقیقات انسانی ناسا در این مورد می‌گوید “تحقیقات صورت گرفته روی این دو برادر دوقلو به طور واضح و موشکافانه ما را با انعطاف پذیری و استحکام بدن افرادی که با محیط سفرهای فضایی سازگار شده‌اند، آشنا می‌کند.”

نوشته آیا فضا انسان را پیر می‌کند؟ ناسا به کمک برادران دوقلو به دنبال جواب است اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

جهان بدون ستاره‌ها چگونه خواهد بود؟

جهان بدون ستاره‌ها چگونه خواهد بود؟

آیا تاکنون به این موضوع اندیشیده‌اید که در صورت وجود نداشتن ستاره‌ها جهان چگونه خواهد بود؟ نخستین ستاره که باید درباره آن فکر کنیم، همین خورشید خودمان است. اگر ستاره‌ها نباشند، خورشید هم نخواهد بود بنابراین زندگی هم در زمین ما وجود نخواهد داشت. اگر شما در چنین فضای بدون نور و کاملا سردی قرار بگیرید، چه حسی خواهید داشت؟ البته در آن صورت، هیچ موجود زنده‌ای پا به عرصه حیات نخواهد گذاشت!

اجازه دهید سؤالمان را طور دیگری بپرسیم: اگر هیچ ستاره‌ای در دید ما انسان‌ها قرار نداشته باشد چطور؟ در آن صورت همچنان خورشید و سایر سیاره‌ها وجود دارند اما هیچ ستاره‌ای در آن‌سوی منظومه شمسی قابل‌دیدن نخواهد بود. علت این امر این است که پیرامون ما با ابرهای عظیمی از تاریکی احاطه شده‌اند. این ابرها «سحابی» نام دارند که از غبار و گاز تشکیل شده‌اند و دائما در حال فعالیت هستند تا با به هم آمیختن، ستاره‌های جدیدی را به وجود بیاورند. آنها می‌توانند روشن باشند اما واقعیت آن است که ابری از غبار فضایی، آن‌قدر حجیم و سرد هست که بتواند جلوی گذر کردن نور را بگیرد.


بگذارید این‌گونه فرض کنیم که خورشید ما به‌صورت عادی رشد پیدا نموده اما منظومه شمسی، در دل یک سحابی تاریک قرار گرفته است. همان‌گونه که حیات بر روی «زمین سحابی» در حال گسترش است، منظومه شمسی به یک توده ابر از گرد و غبار تبدیل‌شده و ستاره‌ها رو به تاریکی بروند. ابرهای گرد و غبار حجیم‌تر شده و آسمان شب به سمت تاریکی پیش می‌رود تا آن زمان که مانند روز اول، تاریکی محض بر آن حکم‌فرما شود. ممکن است تنها لکه‌های قرمز رنگی که از ستاره‌ها به جای مانده‌اند، در میان سحابی‌ها در آسمان شب مشخص باشند. هر چه انسان‌ها تلاش کنند، چیزی جز تاریکی و سیاره‌های تاریک نمی‌بینند.

در «زمین سحابی»، خبری از تکنولوژی نخواهد بود. در طول تاریخ، ما انسان‌ها از ستاره‌ها برای تنظیم کردن تقویم، مکان‌یابی، شناختن شرایط مناسب برای کشاورزی و حتی توسعه علم به‌ویژه فیزیک استفاده کرده‌ایم. توانایی پیش‌بینی حرکت و رفتار ستاره‌ها، منبع خوبی برای کشیش‌های مصر باستان بوده تا با استفاده از این ابزار، افراد را به ساختن اهرام وادار کنند.

البته پیش‌بینی میزان تأثیر محدودیت‌های تکنولوژیک، کمی سخت است بنابراین اجازه دهید تا تنها بر روی یک موضوع تمرکز کنیم: جهت‌یابی از طریق آسمان.


در چنین زمینی، ملوانان می‌توانند در دریاها گشت زنی کنند اما تنها به‌شرط آن‌که در نزدیکی ساحل باقی بمانند. شناختن مسیر پیش رو با استفاده از شاخص آفتاب و قطب‌نما کار آسانی است اما در شب‌هنگام و بدون وجود ستاره‌های شاخص در آسمان، جهت یابی امری تقریبا غیرممکن خواهد بود. هنگام دور شدن از ساحل و نبود دید به خشکی، کار سخت‌تر شده و حتی یک طوفان کوچک هم می‌تواند جهت شما را تغییر داده و دریانوردان را دچار سردرگمی کند. حرکت در دریای آزاد اما از این هم مشکل‌تر خواهد بود، چراکه مسافران دریایی هر روز راه را گم کرده و بیش‌ازپیش در وضعیت خود دچار اشتباه می‌شوند.

بدون وجود این ابزار راهنما، تمامی سفرها بر روی زمین رخ نمی‌دادند. در آن صورت احتمالا قاره‌های استرالیا، آمریکا و گرینلند، برای همیشه ناشناخته باقی می‌ماندند. به‌علاوه جزایر دیگری چون نیوزیلند، هاوایی و ایسلند که از طریق جهت‌یابی آسمانی کشف شده‌اند، خالی از انسان می‌بودند. حتی اگر کسی با کشتی به این جزایر می‌رسید، هرگز نمی‌توانستند مسیر بازگشت خود به خانه را بیابند.

با نبود سفرهای دریایی، وضعیت «زمان سحابی» ازنظر وضعیت سیاسی هم بسیار متفاوت از زمین کنونی می‌بود. توسعه اروپا متوقف می‌شد. قبایل آزتک و اینکا، از پیشرفته‌ترین تمدن‌های قاره آمریکا، به قدرتی بلامنازع در غرب تبدیل می‌شدند. کشورهایی چون فرانسه، اسپانیا و انگلیس که از طریق اقیانوس اطلس دست به کشورگشایی و استعمار زدند، هیچ‌گاه موفق به خروج از قاره اروپا نمی‌شدند و کشورهایی چون هند و چین، به‌دست آنها استعمار نشده و استقلال خود را از دست نمی‌دادند.

این همان جایی است که «زمین سحابی» ازنظر سیاسی بسیار جذاب می‌شد. بدون جهت یابی دریایی، تجارت از طریق دریا هم وجود نداشت. کشتی‌های تجاری کوچک در دریای مدیترانه، تجارت بین اروپا و خاورمیانه را ممکن می‌کردند اما بهترین روش برای تجارت جهانی، جاده ابریشمی است که از استانبول در ترکیه شروع شده و با عبور از خاورمیانه و کشور ایران، به هند و چین می‌رسد.

در زمین واقعی، برای چندین هزار سال، کاروان‌ها از جاده ابریشمی عبور کرده و به تجارت ابریشم، سنگ‌های قیمتی و ادویه‌جات مشغول بودند. اما در زمین سحابی، این جاده شاید به تنها مسیر موجود برای تجارت تبدیل می‌شد. کشورهایی که بخشی از این جاده را کنترل می‌کردند، به‌زودی به ثروت قابل‌توجهی می‌رسیدند اما از سوی دیگر، جاده ابریشم محل خوبی برای راهزنان می‌بود تا دست به خشونت بزنند و بخش بزرگی از این مسیر هم لم‌یزرع شده و نمی‌توانست استفاده دیگری داشته باشد. قدرت‌های اصلی در این جاده برای هزاران سال، یونان، عثمانی یا ترکیه، چین، مغولستان، ایران، سکایی‌ها و سایر ملت‌های حاضر در آسیای میانه بودند.

همان‌گونه که در دنیای واقعی رخ داد، همه چیز به‌دست امپراتوری‌های قدرتمند هند و چین می‌افتاد تا از طریق کشورهای اسلامی و آسیای میانه، با اروپای تضعیف‌شده تجارت کنند. در آن زمان روسیه در حال پیروزی بر ملت‌های مسیر باختر بودند و در سال‌های 1689 و 1727، قراردادهایی را با چین به امضا رساندند که به تجارت در سرزمین‌های این دو امپراتوری مربوط می‌شد. در این قرارداد آمده که تجارت در این دو کشور، به کنترل خودشان درخواهد آمد.

علت وجود اختلاف در میان کشورها در طول تاریخ همین است. قرارداد بین روسیه و چین، اقتصاد کشورهای آسیای میانه را فلج کرد و این کشورها برای خروج از این وضعیت، تصمیم به تجارت با سایر نقاط جهان از طریق دریا و هند که مستعمره انگلیس بود، گرفتند. پس از این اتفاق، تجارت در جاده ابریشم با افت شدیدی روبه‌رو شد که درنهایت به تضعیف اقتصاد چین و روسیه انجامید. اما در زمین سحابی، راهی برای تجارت از طریق دریا وجود نداشت و به دلیل بسته شدن جاده ابریشم، اروپایی‌ها نمی‌توانستند آسیب‌های واردشده به اقتصاد خود را جبران کنند. هیچ منطقه ساحلی و بندری هم برای رسیدن به شرق وجود نداشت. مزارع شکر در کارائیب به‌وجود نمی‌آمدند و دست‌یازی اروپایی‌ها به معادن طلا و الماس و حتی تجارت برده در اقیانوس اطلس به واقعیت تبدیل نمی‌شد.

احتمالا روسیه به قدرتی یکه تاز در اروپای ضعیف تبدیل می‌شد. فارغ از اروپا، چین هم به کشورگشایی خود در ژاپن و جنوب آسیا ادامه می‌داد تا تجارت ادویه را به دست بگیرد و حتی پس‌ از آن، به استعمار استرالیا هم می‌اندیشید. به‌علاوه هند هم روزبه‌روز قوی‌تر و ثروتمندتر می‌شد و کشورهای دیگر می‌کوشیدند تا از کنار قرارداد بین چین و روسیه، به‌سلامت عبور کنند. در زمین سحابی با ورود به قرن بیستم، غرب و شمال اروپا ازنظر فرهنگی و اقتصادی و در زیر آسمان تاریک شب، همچنان فقیر می‌ماندند. از سوی دیگر، آتش هیچ جنگ جهانی از سوی اروپایی‌ها برافروخته نمی‌شد اما چین، هند و روسیه در همان جایگاه قدرت‌های جهانی باقی می‌ماندند. همچنین امکان داشت که آفریقا، سومالی و اتیوپی به یک هاب بزرگ برای تجارت در خشکی بین اروپا و هند تبدیل شوند و در آن‌سوی اقیانوس‌ها، آمریکا همچنان در انتظار ارتباط با مردمی از یک دنیای قدیمی می‌ماند.

نوشته جهان بدون ستاره‌ها چگونه خواهد بود؟ اولین بار در پدیدار شد.

تحقیقات جدید نشان می‌دهند که صحبت کردن با ربات‌ها، می‌تواند منجر به افزایش رضایت شما از زندگی‌تان شود

تحقیقات جدید نشان می‌دهند که صحبت کردن با ربات‌ها، می‌تواند منجر به افزایش رضایت شما از زندگی‌تان شود

در روزگار حاضر، ربات‌ها روزبه‌روز در حال پیشرفت هستند. هدف اصلی از ساخت ربات، کمک به انسان‌ها است. به‌عنوان مثال آنها می‌توانند در ارسال غذا و حتی مرتب نمودن لباس‌ها به ما کمک کنند. محققان همچنین در حال کار بر روی ربات‌هایی هستند که توانایی انتقال و یا ایجاد احساسات را برای بشر دارند.

محققان دانشگاه NorthWestern می‌خواهند ربات‌هایی را طراحی کنند که در مواقع نیاز به احساس، به افراد یاری برسانند. به نظر آنها، وجود یک ربات با این ویژگی برای هر شخصی ضروری است. ناگفته نماند که ایجاد رابطه با ربات، هدف بعدی محققین است!

بله درست متوجه شدید. در نتایج مطالعه‌ای که اخیرا انجام شده، دانشمندان قصد ایجاد الگوریتم‌هایی برای تماس آنلاین در سایت‌های مخصوص را دارند. آنها از مخاطبان خواستند که تجربه‌های مثبت خود را با Travis (ربات 11 اینچی) درمیان بگذارند. Travis در مقابل، به‌تناسب رفتار آنها واکنش نشان می‌داد.

پس‌ازآن، مخاطبان خود را به Travis معرفی کرده و از ویژگی‌های بارز خود برای او صحبت کردند. بعد از این مرحله، Travis افراد مناسب و نامناسب برای دوستی و حتی ازدواج را شناسایی کرد.

سرانجام محققین قصد داشتند تا از تغییر رفتار انسان‌ها در برابر ربات مطلع شوند. نتیجه دیگر این مشاهده این بود که دانشمندان دریافتند انسان‌ها گاهی برای تسلی و دلداری همنوعان خود، به‌مانند این ربات، احساسات خود را کاملا به کار می‌گیرند.


این رابطه متقابل بین انسان و ربات، شاید موضوع جدیدی به نظر برسد اما نتیجه سال‌ها تحقیق و تلاش بوده است. در سال 1966 دانشمند دانشگاه ام‌آی‌تی، جوزف وزنبام، نخستین بار چت‌باتی به نام ELIZA معرفی نمود که می‌توانست به‌عنوان یک روانشناس، با ارائه راهکارهایی به درمان بیماران بپردازد.

به‌تازگی در اروپا، بحثی به راه افتاده که قوانین خاص و حتی امکان برقراری رابطه جنسی با انسان‌ها را از حقوق ربات‌ها می‌خواند. البته کمپینی هم برای مقابله با این موضوع به راه افتاده است.

مطالعه رفتار متقابل انسان و ربات می‌تواند باعث بهبود کارایی ربات‌ها برای به عهده گرفتن امور مانند انجام درخواست‌های مشتریان شود. البته بعید به نظر می‌رسد که انسان‌ها تمایلی به برقراری رابطه با ربات‌ها در موقع کشمکش‌های احساسی داشته باشند. شاید در آینده نزدیک، شاهد حضور ربات‌ها در زندگی روزمره خود باشیم.

باید در نظر داشته باشیم که بسیاری از افراد، صحبت و درد دل کردن با حیوان خانگی خود را حتی به صمیمی‌ترین دوست خود ترجیح می‌دهند. بنابراین می‌توان انتظار هر اتفاقی را در آینده داشت.

نوشته تحقیقات جدید نشان می‌دهند که صحبت کردن با ربات‌ها، می‌تواند منجر به افزایش رضایت شما از زندگی‌تان شود اولین بار در پدیدار شد.

تحقیقات جدید نشان می‌دهند که صحبت کردن با ربات‌ها، می‌تواند منجر به افزایش رضایت شما از زندگی‌تان شود

تحقیقات جدید نشان می‌دهند که صحبت کردن با ربات‌ها، می‌تواند منجر به افزایش رضایت شما از زندگی‌تان شود

در روزگار حاضر، ربات‌ها روزبه‌روز در حال پیشرفت هستند. هدف اصلی از ساخت ربات، کمک به انسان‌ها است. به‌عنوان مثال آنها می‌توانند در ارسال غذا و حتی مرتب نمودن لباس‌ها به ما کمک کنند. محققان همچنین در حال کار بر روی ربات‌هایی هستند که توانایی انتقال و یا ایجاد احساسات را برای بشر دارند.

محققان دانشگاه NorthWestern می‌خواهند ربات‌هایی را طراحی کنند که در مواقع نیاز به احساس، به افراد یاری برسانند. به نظر آنها، وجود یک ربات با این ویژگی برای هر شخصی ضروری است. ناگفته نماند که ایجاد رابطه با ربات، هدف بعدی محققین است!

بله درست متوجه شدید. در نتایج مطالعه‌ای که اخیرا انجام شده، دانشمندان قصد ایجاد الگوریتم‌هایی برای تماس آنلاین در سایت‌های مخصوص را دارند. آنها از مخاطبان خواستند که تجربه‌های مثبت خود را با Travis (ربات 11 اینچی) درمیان بگذارند. Travis در مقابل، به‌تناسب رفتار آنها واکنش نشان می‌داد.

پس‌ازآن، مخاطبان خود را به Travis معرفی کرده و از ویژگی‌های بارز خود برای او صحبت کردند. بعد از این مرحله، Travis افراد مناسب و نامناسب برای دوستی و حتی ازدواج را شناسایی کرد.

سرانجام محققین قصد داشتند تا از تغییر رفتار انسان‌ها در برابر ربات مطلع شوند. نتیجه دیگر این مشاهده این بود که دانشمندان دریافتند انسان‌ها گاهی برای تسلی و دلداری همنوعان خود، به‌مانند این ربات، احساسات خود را کاملا به کار می‌گیرند.


این رابطه متقابل بین انسان و ربات، شاید موضوع جدیدی به نظر برسد اما نتیجه سال‌ها تحقیق و تلاش بوده است. در سال 1966 دانشمند دانشگاه ام‌آی‌تی، جوزف وزنبام، نخستین بار چت‌باتی به نام ELIZA معرفی نمود که می‌توانست به‌عنوان یک روانشناس، با ارائه راهکارهایی به درمان بیماران بپردازد.

به‌تازگی در اروپا، بحثی به راه افتاده که قوانین خاص و حتی امکان برقراری رابطه جنسی با انسان‌ها را از حقوق ربات‌ها می‌خواند. البته کمپینی هم برای مقابله با این موضوع به راه افتاده است.

مطالعه رفتار متقابل انسان و ربات می‌تواند باعث بهبود کارایی ربات‌ها برای به عهده گرفتن امور مانند انجام درخواست‌های مشتریان شود. البته بعید به نظر می‌رسد که انسان‌ها تمایلی به برقراری رابطه با ربات‌ها در موقع کشمکش‌های احساسی داشته باشند. شاید در آینده نزدیک، شاهد حضور ربات‌ها در زندگی روزمره خود باشیم.

باید در نظر داشته باشیم که بسیاری از افراد، صحبت و درد دل کردن با حیوان خانگی خود را حتی به صمیمی‌ترین دوست خود ترجیح می‌دهند. بنابراین می‌توان انتظار هر اتفاقی را در آینده داشت.

نوشته تحقیقات جدید نشان می‌دهند که صحبت کردن با ربات‌ها، می‌تواند منجر به افزایش رضایت شما از زندگی‌تان شود اولین بار در پدیدار شد.

آیا نور هم مانند تاریکی دارای سرعت است؟!

آیا به‌مانند نور تاریکی هم سرعت دارد؟!

مدت‌ها قبل، دانشمندان کشف کردند که نور با سرعت تقریبی 300 هزار کیلومتر بر ثانیه حرکت می‌کند. می‌توان از وجود مشخصه حرکت در نور، این‌طور استنباط کرد که تاریکی هم دارای سرعت است، البته این استنباط لزوما درست نیست. ارائه تعریفی برای سرعت تاریکی، بستگی به تعریف ما از خود آن دارد.

بر اساس گفته «نیل دگراس تایسون»، اخترفیزیک‌دان آمریکایی، تاریکی عبارت است از عدم حضور نور؛ بنابراین نمی‌توان سرعتی برای تاریکی در نظر گرفت. به نظر او، ایده قائل شدن حرکت برای تاریکی، چیزی بیش از یک استعاره شاعرانه نبوده و در مباحث علمی هم جایگاهی ندارد.

اگر مفهوم تاریکی را کمی بسط دهیم، در این صورت می‌توان گفت که تاریکی دارای حرکت و درنتیجه سرعت است. یک نقطه تاریک را در یک اتاق تاریک در نظر بگیرید، این نقطه می‌تواند از قرار دادن یک مانع، در برابر منبع نور به وجود بیاید. گرچه این نقطه نمی‌تواند نشان مشخصی برای تاریکی باشد، اما با سرعتی مشابه با نور منتشرشده از منبع نور، حرکت می‌کند. این بدان معنی است که سرعت انتشار تاریکی، دقیقا برابر با سرعت ناپدید شدن نور است. بنابراین می‌توان این دو را هم‌اندازه دانست.

اجازه دهید بحث را طور دیگری بیان کرده و درباره ماده تاریک صحبت کنیم. این انرژی مرموز، نزدیک به 80 درصد از جرم جهان هستی را تشکیل می‌دهد. طبق نتایج تحقیقی در سال 2013، ماده تاریک سرعتی برابر با 54 متر در ثانیه داشته که در مقابل سرعت نور، رقم ناچیزی است. این تنها یک نظریه بوده و ماده تاریک در حال حاضر حرکتی نداشته و به تشکیل «هاله‌های ماده تاریک» مشغول است. هاله کهکشانی به مناطق کروی شامل کهکشان‌های فردی که عمدتا از ماده تاریک تشکیل‌شده اطلاق می‌شود. طبق مطالعات حدس زده می‌شود که هاله‌های ماده تاریک در ابعاد منظومه شمسی اما با جرمی در حدود جرم زمین، اولین اجسام تشکیل‌شده پس از انفجار بزرگ بوده‌اند. سرعت 54 متر بر ثانیه همان سرعت ماده تاریک به هنگام وقوع بیگ بنگ است و اگر ماده تاریک بازهم در حرکت باشد، همچنان با همین سرعت حرکت می‌کند.


در نهایت در نظر داشته باشید که اگر تاریکی را به سیاه‌چاله تعبیر کنیم، که کاملا عاری از نور است، اوضاع طور دیگری رقم می‌خورد. در سال 2013 تحقیقات نشان داد که یک سیاهچاله عظیم، طولی برابر با 3.2 میلیون کیلومتر دارد و با سرعتی برابر با 84 درصد سرعت نور در حال گردش است.

بنابراین پاسخ به این پرسش کمی دشوار است؛ هم آری هم نه! علم ناچیز ما هنوز نمی‌تواند پاسخی دقیق ارایه کند.

نوشته آیا نور هم مانند تاریکی دارای سرعت است؟! اولین بار در پدیدار شد.

آیا نور هم مانند تاریکی دارای سرعت است؟!

آیا به‌مانند نور تاریکی هم سرعت دارد؟!

مدت‌ها قبل، دانشمندان کشف کردند که نور با سرعت تقریبی 300 هزار کیلومتر بر ثانیه حرکت می‌کند. می‌توان از وجود مشخصه حرکت در نور، این‌طور استنباط کرد که تاریکی هم دارای سرعت است، البته این استنباط لزوما درست نیست. ارائه تعریفی برای سرعت تاریکی، بستگی به تعریف ما از خود آن دارد.

بر اساس گفته «نیل دگراس تایسون»، اخترفیزیک‌دان آمریکایی، تاریکی عبارت است از عدم حضور نور؛ بنابراین نمی‌توان سرعتی برای تاریکی در نظر گرفت. به نظر او، ایده قائل شدن حرکت برای تاریکی، چیزی بیش از یک استعاره شاعرانه نبوده و در مباحث علمی هم جایگاهی ندارد.

اگر مفهوم تاریکی را کمی بسط دهیم، در این صورت می‌توان گفت که تاریکی دارای حرکت و درنتیجه سرعت است. یک نقطه تاریک را در یک اتاق تاریک در نظر بگیرید، این نقطه می‌تواند از قرار دادن یک مانع، در برابر منبع نور به وجود بیاید. گرچه این نقطه نمی‌تواند نشان مشخصی برای تاریکی باشد، اما با سرعتی مشابه با نور منتشرشده از منبع نور، حرکت می‌کند. این بدان معنی است که سرعت انتشار تاریکی، دقیقا برابر با سرعت ناپدید شدن نور است. بنابراین می‌توان این دو را هم‌اندازه دانست.

اجازه دهید بحث را طور دیگری بیان کرده و درباره ماده تاریک صحبت کنیم. این انرژی مرموز، نزدیک به 80 درصد از جرم جهان هستی را تشکیل می‌دهد. طبق نتایج تحقیقی در سال 2013، ماده تاریک سرعتی برابر با 54 متر در ثانیه داشته که در مقابل سرعت نور، رقم ناچیزی است. این تنها یک نظریه بوده و ماده تاریک در حال حاضر حرکتی نداشته و به تشکیل «هاله‌های ماده تاریک» مشغول است. هاله کهکشانی به مناطق کروی شامل کهکشان‌های فردی که عمدتا از ماده تاریک تشکیل‌شده اطلاق می‌شود. طبق مطالعات حدس زده می‌شود که هاله‌های ماده تاریک در ابعاد منظومه شمسی اما با جرمی در حدود جرم زمین، اولین اجسام تشکیل‌شده پس از انفجار بزرگ بوده‌اند. سرعت 54 متر بر ثانیه همان سرعت ماده تاریک به هنگام وقوع بیگ بنگ است و اگر ماده تاریک بازهم در حرکت باشد، همچنان با همین سرعت حرکت می‌کند.


در نهایت در نظر داشته باشید که اگر تاریکی را به سیاه‌چاله تعبیر کنیم، که کاملا عاری از نور است، اوضاع طور دیگری رقم می‌خورد. در سال 2013 تحقیقات نشان داد که یک سیاهچاله عظیم، طولی برابر با 3.2 میلیون کیلومتر دارد و با سرعتی برابر با 84 درصد سرعت نور در حال گردش است.

بنابراین پاسخ به این پرسش کمی دشوار است؛ هم آری هم نه! علم ناچیز ما هنوز نمی‌تواند پاسخی دقیق ارایه کند.

نوشته آیا نور هم مانند تاریکی دارای سرعت است؟! اولین بار در پدیدار شد.

آیا واقعا نیوتن، در اثر اصابت سیب به سر خود به جاذبه زمین پی برده است؟!

آیا واقعاً آیساک نیوتن، با اصابت سیب به سر خود به جاذبه زمین پی برده است؟!

در سال 1966، زمانی که بیماری طاعون روزبه‌روز در حال گسترش در شهر لندن بود، و بسیاری از شهروندان برای پیش‌گیری از بیماری، تصمیم به خروج از شهر گرفتند، آیساک نیوتن هم به منزل وولستورپ (woolsthorpe) در روستای مادری خود رفت. هدف اصلی او در این سفر، تحقیق درباره گردش ماه به دور زمین بود اما در همین حال، وقتی در زیر درخت سیبی به استراحت می‌پرداخت، یک سیب از بالای درخت افتاده و به سر او برخورد کرد و درحالی‌که فریاد می‌زد: «من کشف کردم!» از راز جاذبه زمین مطلع شد.
داستانی که خواندید، دقیقا همان چیزی است که برای سالیان دراز در مدارس به دانش آموزان آموخته‌شده تا به حقیقت جاذبه زمین پی ببرند. اما آیا این داستان واقعیت دارد؟ باید بگوییم که ترک کردن لندن برای فرار از طاعون، و اقامت در خانه قدیمی که یک درخت سیب در آن بود، حقیقت دارد اما قطعا کشف واقعیت جاذبه زمین، نتیجه مدت‌ها تحقیق و تفکر بوده نه برخورد یک سیب با سر!

درحالی‌که نیوتن، در هیچ کجا از نوشته‌هایش، از داستان سیب سخن به میان نیاورده اما برخی از هم‌دانشگاهی‌هایش این موضوع را تأیید کرده‌اند. «ویلیام استاکلی» که در خانه وولستورپ به همراه نیوتن به استراحت و صرف چای می‌پرداخت، داستان مشابهی را نقل کرده است.

استاکلی که یکی از قدیمی‌ترین زندگینامه‌ها در مورد نیوتن را نوشته، از بحث با او پیرامون موضوع جاذبه می‌گوید، جایی که نیوتن به سیبی در آن نزدیکی اشاره می‌کرد. برای نیوتن سؤال بود که چرا سیب همیشه به سمت پایین می‌افتد درحالی‌که بعد از جدایی از روی شاخه، به اطراف و یا حتی به سمت بالا نمی‌رود. به نظر او، نیرویی از سوی زمین سیب را یه سمت خود جذب می‌کند، نیرویی که بعدها، توسط این دانشمند به نام «جاذبه» خوانده شد.

نیوتن به‌ویژه در سال‌های آخر عمر خود، علاقه زیادی به بیان داستان سیب داشت. به‌هرحال دانشمندان معتقدند که او کشف خود را تا حد ممکن ساده بیان کرده تا برای همه مردم قابل‌فهم باشد.

توصیف دقیق‌تری از کشف مهم او را می‌توان در میان سخنانی که در پایان عمر به زبان آورد جست‌وجو نمود: «نمی‌دانم که جهان مرا چه می‌داند، اما من خود را کودکی می‌بینم که در کنار ساحل سرگرم بازی است و گاه و بی‌گاه با یافتن سنگ‌ریزه‌ها و گوش‌ماهی‌های زیباتر از انتظار سر ذوق می‌آید؛ حال آن‌که اقیانوس وسیع حقیقت همچنان کشف نشده و پیش رویش گسترده است.»

نوشته آیا واقعا نیوتن، در اثر اصابت سیب به سر خود به جاذبه زمین پی برده است؟! اولین بار در پدیدار شد.

رمزگشایی ماده خیالیِ پاد ماده توسط دانشمندان علم فیزیک

دانشمندان مرکز تحقیقاتی سرن برای اولین بار درون پاد ماده را رمز گشایی کردند. پاد ماده چیزی بیش از یک مفهوم علمی تخیلی است که دانشمندان را در مسیر علم می راند. در واقع این ماده یک عضو واقعی و بسیار کوچک در عالم هستی است. در حالی که پاد ماده بسیار نادر است اما در شرایط مناسب می تواند وجود داشته باشد. اطلاعات در خصوص نحوه رفتار پاد ماده ابزار قدرتمندی در خصوص آزمایش مدل استاندارد در فیزیک ذرات که ما هم اکنون از آن برای درک بهتر نیرو هایی که در نحوه رفتار ذرات موثر هستند استفاده می کنیم، ارائه می کند.

پاد ماده نخستین بار در سال ۱۹۲۸ توسط فیزیکدان انگلیسی پاول دیراک پیش بینی شد. او پیشنهاد کرد که هر یک از ذرات ماده می بایست که پاد ماده مرتبط با خود داشته باشند. این پاد ماده ها در همه جوانب کاملا مشابه با  همتای ذره ای شان هستند به غیر از بار شان. به عنوان مثال، پاد ماده ی الکترون دارای بار منفی، آنتی الکترون بار مثبت که پازیترون نیز نام دارد می باشد. هنگامی که ماده و پاده رو به روی یکدیگر قرار می گیرند آن ها یک دیگر را نابود کرده و تنها یک انرژی را باقی می گذراند. انفجار بزرگ ( بیگ بنگ) می بایست تعداد برابری از ماده و ضد ماده به جای گذاشته باشد اما امروزه جهان ما توسط ماده احاطه شده است و مقدار بسیار کمی از پاد ماده باقی مانده است. درک این موضوع قدمی عظیم در درک بهتر منشا و تکامل جهان هستی می باشد. با این حال، پاد ماده ای که به صورت طبیعی به وجود می آید  اغلب به سرعت پس از رویارویی با ماده جهان از بین می رود. هم اینک، فیزیک دان های ذره ای هر از گاهی می توانند در مرکز کاهنده ضد پروتونی سرن به صورت موقت پاد ماده را برای تحقیقات تولید کنند، که همین موضوع منجر به رسیدن به دستاورد های نوینی در خصوص رفتار و مشخصه های پاد ماده شده است.

پادماده

در مقاله ای که اخیرا توسط Nature  منتشر شده است، بخش ALPHA مرکز سرن اخیران اعلام کرده است که موفق شده است خط طیفی اتم پاد هیدروژن را اندازه گیری کند. این نتیجه بدست آمده در اثر ۲۰ سال تحقیق و تلاش است و از طریق لیزری برای مشاهده انتقال اتمی ۱S-2S در پاد هیدروژن بدست آمده است. در محدودیت های آزمایش، نتایج بدست آمده توسط ALPHA این انتقال در هیدروژن و پادهیدروژن کاملا مشابه است، این شرایط در مدل استاندارد ذکر شده است. اگر این انتقال ها با یکدیگر متفاوت بودند، درک فعلی ما از علم فیزیک بهم میریخت.

انتقال ۱S-2S یکی از انتقال هاییست که در طیف هیدروژنی وجود دارد. هنگامی که الکترون ها توسط تابشی به نام “ریزش” از سوی درجات بالاتر انرژی در اتم به سمت درجات پایین تر انرژی ساتع می شود یک طیف ایجاد می شود. این پروسه در طول موج های دقیقی تولید انرژی می کند. هر یک از عناصر طیفی منحصر به خود تولید می کند که مانند اثر انگشتی برای هرکدام است. منجمان اغلب از این طیف ها برای تعیین ترکیب یک شی بر اساس نوری که تولید می کند استفاده می کنند.

برای دیدن انتقال ۱S-2S در پاد هیدروژن، تیم ALPHA نخست می بایست آنتی اتم تولید کرده و آن ها را پایدار نگه دارد که به هیچ وجه کار آسانی نبود. دستور العمل ALPHA برای ساخت پاد هیدروژن شامل ترکیب پلاسما های شامل پاد پروتون و پوزیترون ها بوده است که منجر به ساخت پاد هیدروژن شوند.  پاد اتم های حاصله  به صورت مغناطیسی به دام می افتند تا برای آزمایش استفاده شوند. از تعداد اولیه ۹۰ هزار پاد پروتون، محققان موفق شدند  ۲۵ هزار اتم آنتی هیدروژن تولید کنند و از میان  آن ها در هر مرحله تنها ۱۴ آنتی اتم به دام افتادند. با تاباندن نور به اتم های پاد هیدروژن توسط لیزر تا دقیقا همان مقدار انرژی لازم به آن منتقل شود تا انتقال صورت گیرد، محققان توانستند انتشار بدست آمده را مشاهده کنند تا در آن به دنبال تفاوت در قیاس با هیدروژن معمولی بگردند.

نتایج بدست آمده به همراه نتایجی که از دیگر آزمایش های انجام شده توسط ASACUSA و BASE انجام گرفتند نشان دهنده پیش رفت چشمگیر سرن در زمینه تحقیقات پاد ماده هستند.

آیا تا پیش از این، با مفهوم پاد ماده آشنا بوده اید؟ نظر خود را در باره این مطلب علمی با گویا آی تی در میان بگذارید و این مقاله را برای علاقمندان علم فیزیک و اختر فیزیک بر روی شبکه اجتماعی نشر دهید.

منبع:astronomy.com