یکی از رازهای کیهان، حالا مرموزتر از قبل شده است. ستاره‌شناسان سرنخی را پیدا کرده‌اند که می‌تواند توضیح دهد چرا انفجارهای امواج رادیویی سریع (FRBs)، هر چند وقت یک‌بار، از اعماق فضا به زمین می‌رسند. اما این سرنخ، یک الگوی ۱۶روزه در یکی از انفجارهاست که می‌تواند تئوری‌های موجود درباره علت به وجود آمدن انفجارهای رادیویی سریع را به چالش بکشد.

انفجارهای رادیویی سریع، احتمالا میلیاردها سال وجود داشته‌اند. اما ما آن‌ها را در سال 2007 کشف کردیم و تا به‌ امروز هم فقط تعداد کمی از آن‌ها را شناسایی کرده‌ایم. ستاره‌شناسان در ژوئن ۲۰۱۹ توانستند یک FRB را تا کهکشان خانگی‌اش ردیابی کنند. آن‌ها این FRB را FRB 180916.J0158+65 نام‌گذاری کردند.

هیچ‌کس نمی‌داند که چه چیزی باعث به وجود آمدن این انفجارهای سریع امواج رادیویی می‌شود. از آنجاییکه این انفجارها، بسیار نادر، غیرعادی و درخشان هستند، فیزیک‌دانان فکر می‌کنند که آن‌ها احتمالا از رخدادهای عظیمی مانند برخورد ستاره‌ها به وجود می‌آیند.

محققان، FRB 180916.J0158+65 را برای اولین بار در سال ۲۰۱۹ هنگام بررسی داده‌های آشکارساز CHIME/FRB شناسایی کردند. آن‌ها در ژانویه امسال، با تجزیه و تحلیل مجدد داده‌های قدیمی توانستند بیش از یک انفجار را از طرف این FRB ردیابی کنند. اما چیز جدیدی که ستاره‌شناسان موفق به کشف آن در FRB 180916.J0158+65 شده بودند، الگوی منظمی از انفجارها بود. این الگو، شامل یک چرخه فعالیت ۴روزه است که در طول آن، امواج رادیویی به طور منظم به داخل فضا پخش می‌شوند. اما بعد از آن، یک دوره ۱۲ روزه خاموشی وجود دارد. البته آشکارساز CHIME/FRB تنها گاهی‌اوقات توانسته بود انفجارهای FRB 180916.J0158+65 را ردیابی کند، بنابراین این احتمال وجود دارد که بسیاری از انفجارهای FRB در طول دوره فعالیت‌اش، توسط این آشکارساز ردیابی نشده‌اند.

الگوی انفجارهای FRB 180916.J0158+65، تقریبا با هیچ‌یک از توضیحات موجود درباره FRBها همخوانی ندارد. الگوهایی مثل این، در علم ستاره‌شناسی، اغلب به یک شی چرخشی سریع، نسبت داده می‌شود. برای مثال، ستاره‌های نوترونی گاهی‌اوقات به نظر می‌رسد که به‌طور منظم، از دید آشکارسازهای اشعه X ناپدید می‌شوند. علت آن هم این است که نقاط داغ روی سطح آن‌ها، طوری می‌چرخند که مانند نور یک چراغ دریایی، مرتبا ظاهر و ناپدید می‌شوند. البته احتمالات دیگری هم می‌تواند در توضیح این الگو وجود داشته باشند.

حالا سوالی که ذهن ستاره‌شناسان را به خود مشغول کرده این است که آیا این الگوی انفجاری، در مورد همه FRBها صادق است یا فقط در مورد برخی از آن‌ها.

نوشته کشف یک الگوی جدید از انفجارهای رادیویی کیهان؛ آیا پای فرازمینی‌ها در میان است؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

یک فضانورد زن ناسا رکورد جدیدی را برای مدت زمان سپری‌شده در فضا به ثبت رساند و هنوز شش هفته تا زمان بازگشت‌اش به زمین باقی مانده است.

Christina Koch، رکورد طولانی‌ترین ماموریت فضایی توسط یک زن را، که قبلا توسط یکی دیگر از فضانوردان زن ناسا یعنی Peggy Whitson در سال 2017 به ثبت رسیده بود، شکست. این زن ۴۰ ساله که مهندس پرواز ماموریت Expedition 61 است توانست در روز شنبه 28 دسامبر از رکورد ۲۸۹ روز و ۵ ساعت و ۱ دقیقه Whitson عبور کند. Koch روز پنجشنبه در یک مصاحبه مطبوعاتی گفت: Peggy قهرمان من است و در طول این سال‌ها همیشه مربی من بوده است؛ بنابراین من این رکورد را تقدیم او می‌کنم.

Koch در تاریخ 14 مارس امسال به ایستگاه فضایی بین‌المللی فرستاده شد و قرار بود ماموریت او شش ماه به طول بینجامد. اما ناسا ماموریت او را به‌خاطر جمع‌آوری داده‌های بیشتر درباره اثرات بلندمدت پروازهای فضایی بر روی بدن انسان تمدید کرد. او حالا قرار است در تاریخ 6 فوریه 2020 به زمین بازگردد. Koch در مصاحبه خود گفت: این واقعا چیز شگفت‌انگیزی برای علم فضانوردی است. ما در حال بررسی جنبه دیگری از تاثیر میکروگرانش بر روی بدن انسان هستیم. این موضوع برای پروازهای فضایی آینده ما به سمت ماه و مریخ بسیار مهم است.

اگر برگشت Koch به زمین مطابق برنامه پیش برود، او ۳۲۸ روز در فضا خواهد بود و تنها ۱۲ روز کمتر از طولانی‌ترین پرواز فضایی انجام‌شده توسط یک فضانورد ناسا به نام Scott Kelly خواهد بود که از سال 2015 تا 2016 و به مدت ۳۴۰ روز طول کشید.

Koch در این‌باره گفته: من دوست دارم درباره رکوردم نه براساس تعداد روزهایی که اینجا بوده‌ام فکر کنم، بلکه آنچه برای من مهم است چیزهایی است که توانسته‌ام با حضورم در اینجا انجام دهم. بنابراین این رکورد می‌تواند یادآور بهترین تلاش‌های من در زندگی‌ام باشد.

این دومین رکورد Koch در اولین ماموریت فضایی‌اش است. در ماه اکتبر، او و Jessica Meir (فضانورد دیگر ناسا) اولین دو زنی بودند که یک پیاده‌روی فضایی را باهم انجام دادند.

این زن فضانورد در این‌باره می‌گوید: من فکر می‌کنم که پیاده‌روی ما بسیار اهمیت داشت، برای اینکه شکستن این رکوردها به مردم دنیا یادآوری می‌کند که ما کجا هستیم و اهمیت موضوع تا چه‌اندازه زیاد است. به نظر من کار ما الهام‌بخش بود، چراکه فضانوردان آینده نیاز به دیدن کسانی دارند که آن‌ها را به یاد خودشان بیندازد. این موضوع مسلما درباره من نیز صادق است و از اینکه فرصت انجام چنین کاری را برای فضانوردان آینده داشتم احساس افتخار می‌کنم.

با اینکه Koch رکورد طولانی‌ترین ماموریت فضایی توسط یک زن را به نام خود ثبت خواهد کرد، اما Whitson، تنها زنی است که توانسته در سه ماموریت پشت‌سرهم، به مدت ۶۶۵ روز در فضا حضور داشته باشد. البته این را هم باید اضافه کنیم که صرفنظر از زن یا مرد بودن، رکورد طولانی‌ترین ماموریت فضایی مربوط به Valery Polyakov می‌شود که به مدت ۴۳۸ روز از ژانویه 1994 تا مارس 1995 در ایستگاه فضایی میر روسیه سپری کرده بود.

و البته باید به Gennady Padalka هم اشاره کنیم که با ۸۷۸ روز، رکورد طولانی‌ترین زمان سپری‌شده در فضا در ماموریت‌های پشت‌سرهم را (پنج ماموریت) به نام خود ثبت کرده است.

Koch به‌عنوان یک زن فضانورد می‌گوید: بزرگترین امیدواری من این است که این رکورد هم به‌زودی شکسته شود، چراکه معنای آن این خواهد بود که ما در حال گسترش مرزهای خود هستیم.

نوشته رکورد طولانی‌ترین حضور یک زن در فضا شکسته شد! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

شهاب‌سنگی که در سال 1990 در صحرای الجزایر کشف شده بود، منجر به یافتن سرنخ‌های جدیدی درباره شکل‌گیری منظومه شمسی شده است. بررسی‌های جدید انجام‌شده بر روی این شهاب‌سنگ که Acfer 094 نام دارد، نشان‌دهنده سوراخ‌ها و منفذهای ریزی است که در همه نقاط آن پخش شده‌اند. این حفره‌ها، سوراخ‌های فسیل‌شده قدیمی هستند که زمانی محل قرارگیری کریستال‌های یخ بوده‌اند.

با اینکه ما نمی‌دانیم Acfer 094 چه زمانی بر روی کره زمین فرود آمده است، اما می‌دانیم که این سنگ چند سال سن دارد. آنالیزهایی که قبلا بر روی آن انجام شده بود، نشان می‌دادند که این تکه‌سنگ قدیمی در حدود ۴.۶ میلیارد سال سن دارد که تقریبا هم‌سن منظومه شمسی ما است. حالا تحقیق جدید می‌گوید که Acfer 094، قبل از آنکه بر روی زمین فرود بیاید، از یک نقطه بسیار دوردست سفر خود را آغاز کرده است.

این یعنی اینکه، Acfer 094 مثل یک کپسول زمان است؛ یک جرم آسمانی قدیمی که نشانه‌هایی از دیسک گردوغبار چرخانی دارد که باعث تشکیل سیاره‌ها شده است. به همین‌خاطر، دانشمندان احتمال می‌دادند که این سنگ حاوی اطلاعات بسیار مهمی درباره نحوه شکل‌گیری منظومه شمسی ما خواهد بود.

بنابراین، Acfer 094 از زمان کشف‌اش تابه‌حال که سه دهه از آن می‌گذرد، مورد بررسی‌های مختلف محققین قرار گرفته است. اما حالا یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه کیوتو ژاپن به سرپرستی Megumi Matsumoto، دانشمند علوم سیاره‌ای، این سنگ فضایی را به روش کاملا جدیدی بررسی کرده‌ است. آن‌ها در مطالعه خود تلاش نموده‌اند تا از ترکیب روش‌های نمونه‌برداری، میکروسکوپی و طیف‌سنجی استفاده کنند.

این تکنیک‌های پیشرفته و با رزولوشن بالا، منجر به کشف ساختارهایی در داخل سنگ شدند که قبلا هرگز شناسایی نشده بودند. این ساختارها، شامل حفره‌های بسیار ریزی می‌شوند که به‌طور گسترده در داخل سنگ توزیع شده‌اند. Acfer 094 تقریبا شبیه اسنفجی است که از سوراخ‌هایی با قطر ۱۱ میکرومتر (تنها کمی بزرگتر از یک سلول قرمز خون) تشکیل شده است.

تیم تحقیق، با پیدا کردن ردپاهایی از مواد معدنی‌ که در داخل این سنگ با آب واکنش داده بودند، نتیجه‌گیری کردند که حفره‌های مذکور زمانی حاوی کریستال‌های یخ بوده‌اند که بعدا ذوب شده‌اند؛ درست مانند فسیل‌های موجود بر روی زمین که بعد از فاسد شدن و از بین رفتن بدن حیوانات باقی می‌مانند.

اما در این وسط یک معما وجود داشت. مواد معدنی داخل سنگ، برای مقدار یخی که زمانی سوراخ‌های آن را پر کرده بود، بسیار بیشتر از حد انتظار بودند. همین موضوع باعث شد تا دانشمندان به دنبال منابع دیگری برای این مواد معدنی بگردند.

برای این منظور، آن‌ها دست به مدل‌سازی یک خرده‌سیاره (planetesimal)، که احتمال داده می‌شد منشا یخ‌های داخل شهاب‌سنگ Acfer 094 باشد، زدند؛ تا اولا تعیین کنند این سیارک چگونه و کجا شکل گرفته و ثانیا مشخص کنند که یخ موجود در داخل آن از کجا آمده و چگونه ناپدید شده است.

نتیجه مدل‌سازی این شد که خرده‌سیاره مذکور، در بیرون از منظومه شمسی و از  گردوغبار موجود در فضا شکل گرفته است. همچنین نشان داده شد که هسته آن، متشکل از دانه‌های سیلیکاتی بوده که با یخ آب پوشیده شده‌اند. ظاهرا این سیارک، با گذشت زمان، شروع به انباشتن گردوغبار بدون یخ کرده که در نهایت منجر به یک هسته غنی از یخ و یک پوسته عاری از یخ برای آن شده است.

این سیارک سپس وارد منطقه خط برفی (snow line) منظومه شمسی شده است. خط برفی، منطقه‌ای در منظومه شمسی است که یخ‌ها در اثر حرارت خورشید شروع به تصعید شدن می‌کند. در این ناحیه، یخ‌های پوشش‌دهنده دانه‌های سیلیکاتی هسته سیارک، تصعید و در فضا پخش شده‌اند‌‌ که طی پروسه‌ای دوباره به‌داخل سنگ‌های ریز معلق در فضا وارد و متراکم گردیده‌اند. سپس، شهاب‌سنگی که Acfer 094 نیز تکه‌ای از آن بوده، با عبور از این منطقه، این سنگ‌های ریز متخلخل را جذب خود کرده است. ذوب شدن یخ این سنگ‌های ریز، با گذشت زمان، ساختار شهاب‌سنگ را تغییر داده و حفره‌های خالی و نشانه‌هایی از موادمعدنی واکنش‌داده با آب را در داخل آن بر جای گذاشته است. Acfer 094 نیز مدتی بعد، از آن جدا شده و در صحرای الجزایر فرود آمده است.

البته قبلا شواهدی مبنی بر وجود یخ آب در شهاب‌سنگ‌ها پیدا شده بود، اما اینکه این یخ‌ها چگونه به داخل آن‌ها راه یافته‌اند، به صورت یک معما باقی مانده بود. حالا تحقیق جدید، این معما را حل کرده است.

محققین در مقاله خود نوشته‌اند: ما در اینجا مدل جدیدی ارایه کرده‌ایم که نشان می‌دهد منشا یخ‌های Acfer 094، احتمالا یک خرده‌سیارک بوده که به‌وسیله انباشتگی گردوغبار یخی در مراحل اولیه تشکیل منظومه شمسی شکل گرفته است. سناریوی حاضر، یک مدل عملی است که با ترکیب کارهای آزمایشگاهی و مدل‌های نظری، نگاه جدیدی به شکل‌گیری شهاب‌سنگ‌ها انداخته است.

نتایج این تحقیق در مجله Science Advances چاپ شده است.

نوشته کشف فسیل یخی در یک شهاب‌سنگ 4.6 میلیارد ساله! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.