ژاپن به دنبال جت های جنگنده الکترونیکی

ژاپن به دنبال گسترش فعالیت هواپیماهای جنگ الکترونیک به منظور خنثی سازی نیروهای دفاعی دشمنان و از کار انداختن سیستم های فرماندهی آنها از راه دور است. این فعالیت های جدید مرز میان امکانات مستحکم دفاعی و قدرتمندتر شدن توانایی هجومی این کشور را بیش از پیش کم رنگ تر کرده است.

گویا آی تی – ژاپن در حال بررسی گزینه های مختلفی از جمله خرید جت جنگنده بوئینگ EA-18G موسوم به Growler است. این هواپیمای جنگنده قادر به ارسال امواج رادیویی بسیار بزرگ به منظور ایجاد اختلال در سیستم های راداری و ارتباطی دشمن است. ضمنا EA-18G امکان حمل و پرتاب موشک برای انهدام تاسیسات راداری را نیز دارد.

وزرات دفاع ژاپن قصد دارد در پایان سال ۲۰۱۸ و در زمان بازبینی برنامه های دفاعی، خرید چند فروند جنگنده EA-18G بین سال های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳ را در دستور کار قرار دهد.

طبق اظهارات واحد تکنولوژی وزارت دفاع ژاپن، تجهیزات دفاعی الکترونیکی بردی چند صد کیلومتری دارند. در صورت نیاز ژاپن به منظور از کار انداختن پایگاه های موشکی و تاسیسات راداری دشمنان، جنگنده های مذکور را بر فراز آب های بین المللی تا نزدیکی سواحل کره شمالی به پرواز در خواهد آورد.

خرید جت های جنگی EA-18G سبب تقویت یکی از استراتژی های دفاعی ژاپن موسوم به «توان ضد دستیابی» خواهند شد که هدف آن، مقابله با دست اندازی های هواپیماها و کشتی های جنگی چین به سواحل آب های این کشور است. چین هم در راستای عملی کردن اهداف نظامی خود در قالب برنامه ”نیروهای پشتیبانی استراتژیک“ به منظور تقویت بنیه دفاعی قصد استفاده از جت های جنگنده الکترونیکی را دارد.

ژاپن به دنبال خرید تجهیزات نظامی است که می توان از آنها برای حمله به تاسیسات دشمن استفاده کرد. برای مثال قرار است این کشور در سال ۲۰۱۸، مجموعه ای از موشک های هوا به زمین را از نروژ خریداری کند. با این کار ژاپنی ها قادر به هدف قرار دادن اهدافی با فاصله ۵۰۰ کیلومتری خواهند بود. البته این کشور برنامه هایی برای تولید داخلی موشک های کروز را هم دارد.

احتمالا ژاپن ناوهای هلیکوپتر بر کلاس ایزوموی خود را تغییر کاربری داده و آنها را تبدیل به ناوهای هواپیمابر کند؛ برای این منظور عرشه ناوها برای بلند شدن و فرود جت های جنگنده بهینه سازی خواهند شد. برخی از مسئولان ژاپنی هم طرح خرید جنگنده های نامرئی F-35B برای استفاده در این ناوها را پیشنهاد داده اند. شناسایی این جنگنده پیشرفته بسیار دشوار بوده و در مقایسه با سایر هواپیماهای هم رده، برای بلند شدن نیازمند باند پرواز کوتاه تری است.

ژاپن این ادعا که قصدش از خرید جنگنده ها تقویت توان هجومی و حمله به سایر کشورهاست را رد کرده و خود را وفادار به سیاست صرفا دفاعی می داند. در این رابطه وزیر دفاع این کشور صراحتا اعلام کرده که تنها هدف، تقویت توان دفاعی است.

ژاپن یادآور شده برای حمله به پایگاه های دشمنان از توان نظامی هم پیمان اصلی اش یعنی امریکا استفاده خواهد کرد و تنها در صورت بروز اختلافات شدید میان هم پیمانان، مجبور به استفاده از تجهیزات دفاعی برای مقابله با متعرضان به آب و خاک خود خواهد بود. حجم تجهیزاتی که ژاپن با عنوان ادوات دفاعی خریداری می کند پیوسته در حال افزایش اند و بهتر است خط مشی های کاملا شفافی برای جداسازی آنها از ابزارهای تهاجمی در نظر گرفته شود.

ناسا از خطری جدید برای کره زمین خبر داد

هشدار ناسا در مورد یخبندان

ناسا از خطری بزرگ که در سال ۲۰۱۸ جهان را تهدید می کند خبر داد. این سازمان، با به نمایش گذاشتن تصاویری ماهواره ای از زمین، خبر داد که در سال ۲۰۱۸ وجود شکاف های بسیار بزرگ در برخی از کوه های یخی قطب جنوب می تواند خطرساز شود.

گویا آی تی – بر طبق اعلام ناسا، یخ های جزایر یخچالِ P44 از چند ماه پیش به شدت در حال ذوب شدن اند. این یخ ها، ۱۶۰ فوت روی آب و ۸۰۰ فوت زیر آب هستند و بر طبق اعلام کارشناسان ناسا به سبب نزدیک تر شدن قطب جنوب به اقیانوس ها، چنین اتفاقی می تواند بسیار خطرآفرین باشد.
اریک رینوت، کارشناس آب و هوای دانشگاه کالیفرنیا، در این باب می گوید: «این گونه به نظر می رسد که در سال های آینده خشکسالی های بسیار شدیدی را تجربه خواهیم کرد. همچنین سطح آب اقیانوس ها بسیار افزایش خواهد یافت و حتی ممکن است این امر موجب آن شود که چند قاره و کشور غرق شده و حتی از روی نقشه حذف شوند».

معرفی افرادی که در فضا دفن شده اند

افرادی که در فضا دفن شده اند

یکی از موارد جالبی که در این جهان وجود دارد پرداخت هزینه برای جاودان شدن در منظومه ی شمسی است. مدتی است که یک شرکت فضایی در ازای دریافت مبلغی خاص، خاکستر مردگان را به ماه ارسال می کند تا این خاکستر در فضا پخش شود و مردگان به جاودانگی در منظومه ی شمسی برسند.

گویا آی تی – این شرکت، مون اکسپرس نام دارد. شرکتی که مدت زیادی است که در حیطه ی تحقیقات فضایی به فعالیت می پردازد. این شرکت از اوایل سال ۲۰۱۷ بود که به این کار پرداخت و به ازای هر یک کیلوگرم از خاکستر مردگان، سه میلیون دلار برای هزینه ی ارسال از دریافت کرد. البته با توجه به آن که این مورد ممکن است در میان مردم مورد استقبال قرار گیرد، احتمال افزایش هزینه وجود دارد و احتمالاً در آینده شاهد افزایش این قیمت و افزایش تعداد کسانی که خاکسترشان به سطح ماه می رسد خواهیم بود.

 

نخستین کسانی که خاکسترشان به فضا برده شد

نخستین بار اندیشه ی دفن شدن در فضا در ذهن شخصی به نام «نیل آرجونز» پیدا شد. این شخص در سای ۱۹۳۱ در یکی از مقالات خود به این موضوع اشاره داشت. اما بعدها در سال ۱۹۶۵ بود که این ایده به صورت فیلم به نمایش درآمد.
نخستین کسی که در فضا خاک شد، «جین رادنبری» بود. این فیلمنامه نویسِ آمریکایی در سال ۱۹۹۲ خاکسترش به فضا برده شد و در آن جا مورد خاکسپاری قرار گرفت. البته بعدها اندکی از خاکستر او را به زمین بازگرداندند تا در آزمایشگاه ناسا نگهداری کنند.

پس از جین رادنبری، در سال ۱۹۹۷، ۲۴ نفر دیگر که در یک حادثه ی هوایی کشته شده بودند، خاکسترشان به فضا برده شد. پس از این ۲۴ نفر نیز خاکستر «تیموتی لری»، یکی از نویسندگان آمریکایی، به فضا برده شد تا او نیز در زمره ی کسانی قرار گیرد که در فضا دفن شده اند.
پس از این نیز، خاکستر شخصی به نام «دکتر یوجین شومیکر» به ماه برده شد. این شخص، یک زمین شناس آمریکایی بود و به سبب پیشنهاد دوستش «کارولین پورکو» قرار بر آن شد که خاکسترش به ماه برده شود. دست آخر ناسا این مأموریت را بر عهده گرفت و به همراه خودِ شخصِ «پورکو» به ماه رفتند و دکتر شومیکر را در ماه دفن کردند تا او نیز کسی باشد که در فضا دفن شده است.

البته حیوانات نیز از این داستان بی بهره نماندند. همین سه سال پیش بود که قرار شد حیواناتی که به هر طریق در مأموریت های فضایی شرکت داشته اند، خاکسترشان در مدار زمین و یا در ماه پخش شود. البته دو سال پیش از این تصمیمِ جالب، این ماجرا برای یک سگ پلیس به اجرا در آمده بود. این سگ در یک مأموریت جان خود را از دست داده بود و به همین دلیل در سال ۲۰۱۲ خاکستر او به فضا ارسال شده و در مدار زمین پخش شد. البته ناگفته نماند که در همان دوران سروصدای زیادی مبنی بر جعلی بودن خاکستر این حیوان برپا شد. عده ای برآن بودند که خاکستری که در فضا پخش شده خاکستر این سگ نبوده است. جالب آن که مأمورِ مسئولِ این کار بعدها به جرم آن که خاکستر را تعویض کرده محاکمه شد.

 

شرکت های جدیدی که ارسال خاکستر را انجام می دهند

شرکتی با نام «بهشت فضایی»، در ماه مه سال ۲۰۱۷ به صورت رسمی تأسیس شد تا مسئولیت ارسال خاکستر مردگان به ماه، مریخ و در کل مدار زمین را بر عهده داشته باشد. به واسطه ی این شرکت، خاکستر مردگان توسط موشک فالکون ۹ به فضا ارسال می شود، بنابراین برای ارسال خاکستر مردگان می بایست به کالیفرنیا، که مقر این موشک است، مراجعه شود.

جز شرکت بهشت فضایی، شرکتی دیگر نیز با نام «سلستیک» این کار را انجام می دهد. این شرکت بیشتر برای کسانی تأسیس شده که از توانایی مالی کمتری برخوردارند. به عنوان مثال، این شرکت از ۲ الی ۳ کیلوگرم خاکستر هر مرده، صرفاً ۱ الی ۷ گرم از آن را به فضا ارسال می کند تا هزینه بسیار کمتر از آن چیزی شود که شرکت های دیگر دریافت می کنند. همچنین امکان آن که افراد پیش از مرگ به این شرکت مراجعه کنند و نام خود را در زمره ی کسانی که پس از مرگ خاکسترشان به فضا ارسال می شود قرار دهند نیز وجود دارد. به این ترتیب، افراد می توانند پیش از مرگ هزینه ی ارسال خاکستر خود را پرداخت نمایند تا پس از مرگ بار پرداخت هزینه به دوش بازماندگان نیفتد.

فارغ از این موارد، شرکتی دیگر با نام «الیسیوم اسپیس» وجود دارد که قصدِ آن کرده که خاکستر افرادی که به هر طریقی به انسان ها خدمت کرده اند و همچنین به فضا علاقه داشته اند را به فضا برده و برای دو سال به دور زمین بگرداند. جالب آن که در طول این دو سال، بازماندگان این افراد به واسطه ی اپلیکیشن گوشی قادر به مشاهده ی مسیر حرکت خاکستر هستند. بعد از آن که این دو سال به اتمام رسید، کپسولی که حاوی خاکستر افراد است به زمین وارد شده و همچون یک ستاره ی دنباله دار می سوزد.

 

افراد مشهوری که خاکسترشان به فضا برده خواهد شد

از افراد مشهوری که خاکسترشان به فضا برده شده یا قرار است برده شود می توان به «ماژل برت» اشاره داشت. این شخص، که همسر جین رادنبری است، همواره آرزو داشت که همچون همسرش او نیز در فضا دفن شود. از همین رو قرار است ۱۰ سال پس از مرگش، یعنی در سال ۲۰۱۸، خاکستر او نیز به فضا برده شود.

به «ویلیام ردپوگ» نیز می توان اشاره داشت. این شخص یکی از فضانوردانی است که در برخی از مأموریت های فضایی حضوری پررنگ داشته و به همین دلیل ناسا نام او را نیز در زمره ی کسانی که قرار است در فضا دفن شوند قرار داده است.
لیجی ماتسوموتویِ نقاش نیز در وصیتنامه ی خود ابراز داشته که مایل است که بخشی از خاکسترش در فضا پخش شود. این نقاش ژاپنی هنوز زنده است، اما احتمالاً آرزوی او برآورده خواهد شد. در کل، به جز افراد مشهور، تا کنون ۳۰۰ کپسول خاکستر برای ارسال به فضا جمع آوری شده است.

 

افراد مشهوری که خاکسترشان به فضا فرستاده شده

فارغ از این اشخاص، ۱۰ سال پیش خاکستر «جیمز دوهان» توسط شرکت سلستیک به فضا برده شد. خاکستر «جرارد کیچن اونیل» نیز به فضا فرستاده شده. او یکی از فیزیکدانان و فعالان هوافضا بود که توانست مؤسسه ای برای پژوهش در مورد فضا احداث کند. کار این مؤسسه عمدتاً بر روی ساخت لوازم فضایی جهت انتقال انسان ها به فضا متمرکز بود.
از دیگر افراد مشهوری که خاکسترشان به فضا فرستاده شده و می توان آن ها را دفن شده ی فضا نامید، می توان به «گوردون کوپر» اشاره داشت. این شخص مهندس هوافضا بود و در زمره ی هفت فضانوردی که برنامه ی فضایی مرکوری را اجرا کردند قرار داشت.
در آخر می بایست به «کلاید تامبا» اشاره کرد. این ستاره شناس و نویسنده ی آمریکایی، همان کسی بود که سیاره ی پلوتو و ۱۴ سیارک دیگر را کشف کرد.

حجم زباله های فضایی چقدر است و سرانجام آنها چیست؟

همواره در باب زباله های فضایی و مشکلاتی که از آن ها برمی خیزد خبر هایی منتشر می شود. این بار نیز، بر طبق گزارش رویترز، تقریباً ۸ هزار تن زباله فضایی در مدار زمین وجود دارد. از این مقدار، ۲۹ هزار شئ بزرگ تر از ۱۰ سانتی متر وجود دارد و تعداد زیادی زباله ی کوچک، زباله هایی که هر یک خطری بزرگ برای سلامت زمین و امنیت فضا ایجاد می کنند.

گویا آی تی – بر طبق گفته های رییس بخش فضای پارک در آژانس فضایی اروپا، لوئیزا اینوچنتی، حتی زباله های کوچک نیز خطرناک اند چرا که با سرعت زیادی حرکت می کنند و می توانند پس از برخوردار با هر شئ دیگر و یا حتی یک ماهواره، موجب انفجار و تولید یک زباله ی بزرگ شوند.

لازم به ذکر است که هر ساله حدوداً ۲۰۰ نفر از کارشناسان در مرکز تکنولوژی فضایی هلند به بحث در باب زباله های فضایی می نشینند و به دنبال راه چاره برای این مشکل می گردند.

لوئیزا اینوچنتی در مورد چاره ی از میان بردن زباله های فضایی می گوید نخستین مرحله جلوگیری از آلوده سازی است و پس از آن می بایست برای پاکسازی فضا کاری کرد.

مهندسان اروپایی پروژه ای با عنوان ای-دی اوربیت را با هدف ایجاد امکان مشاهده ی ماهواره های سرگردان در فضا و خارج ساختن آن ها از مدار طراحی کرده اند. یکی از مهندسان آژانس فضایی اروپا به نام خسوس خیل فرناندز می گوید که در طراحی این پروژه از رباتی استفاده شده است که به وسیله ی دوربینی که بر روی بازوی آن نصب شده قادر است حرکت به دور ماهواره ای که قرار است از مدار خارج شود را شبیه سازی نماید. پس از آن که امکان جا به جا کردن آن ماهواره برای دانشمندان محرز شد، از بازوهای این ربات استفاده می شود تا حلقه ی آداپتور پرتاب ماهواره گرفته شود. بدین ترتیب ماهواره ی مورد نظر با استفاده از دست های ربات گرفته، از مدار خود خارج و به زمین برگردانده می شود. با استفاده از این مکانیزم می توان ماهواره های سرگردان در فضا را در محل بازگشت منهدم نمود.

زباله های فضایی

جمع آوری زباله های فضایی با به تور انداختن آن ها

یکی دیگر از روش های مورد استفاده در این پروژه برای جمع آوری زباله های فضایی، به تور انداختن آن هاست. کارشناس دینامیک این پروژه، میشل لاوانیا نحوه ی عملکرد این روش را به کار ماهیگیران تشبیه می کند. تورهای مورد استفاده برای جمع آوری زباله های فضایی بسیار بزرگ هستند و در نتیجه این امکان برای دانشمندان وجود خواهد داشت که به هنگام جمع آوری زباله های فضایی از آن ها فاصله ی کافی داشته باشند و با استفاده از آن تور بتوانند قطعات بزرگ سرگردان در فضا را تحت کنترل خود در آورند. از آن جا که زباله های فضایی دارای حرکتی آزاد هستند، کاملا داخل تور گرفتار آمده و از کار می افتند. پس از آن می توان این زباله های فضایی را در فضا جا به جا کرد و به محل مورد نظر منتقل نمود.

محققان در مورد برخورد زباله های سرگردان در فضا با ایستگاه فضایی بین المللی می گویند که چنین رخدادی باعث آسیب دیدن و تخریب لایه خارجی ایستگاه شده و جسم سرگردان نیز در اثر آن متلاشی می گردد. بدین ترتیب یک توده ی بزرگ از ذرات کوچک پیرامون ایستگاه شکل می گیرد که توسط لایه ی دوم آن جذب می شود.

با پرتاب روزافزون ماهواره های جدید به فضا ضرورت جمع آوری و انهدام زباله های فضایی بیش از پیش احساس می شود. هم اکنون در حدود ۲ هزار ماهواره و تجهیزات مرتبط با آن ها، چه در مدارهای پایینی زمین و چه در نقاط دورتر از آن، در فضا سرگردان هستند. ماهواره هایی که دورتر از مدارهای پایینی زمین قرار دارند، پس از پایان عمر مفید خود در مدار گورستان زباله های فضایی قرار می گیرند، اما ماهواره های نزدیک به زمین پس از آن که مأموریت خود را به انجام رساندند بازگردانده می شوند تا از قطعات آن ها در طراحی ماهواره های جدیدتر استفاده گردد.

برخی از زباله های فضایی، مانند صفحه های خورشیدی، نیز در جو زمین می سوزند و نابود می شوند. این در حالی است که برخی دیگر از زباله ها از عناصر محکم تری مانند تیتانیوم و فولاد ساخته شده اند و در نتیجه باید قبل از آن که به زمین برخورد کنند، برای جمع آوری آن ها از فضا چاره ای اندیشید.

مهندسانی که طراحی ماهواره را بر عهده دارند در این فکر هستند که بعد از این ماهواره ها را به صورتی طراحی کنند که پس از پایان عمر مفید خود، منهدم شوند. این طرح اگرچه بسیار مؤثر به نظر می رسد اما باز هم خطر برخورد در مدار را کاملا مرتفع نمی سازد.

 

 

 

 

ماجرای صحت یا عدم صحت تصاویر مربوط به فرود آپولو ۱۷ بر روی کره ی ماه

سال ها پیش گفته شد که ادعای آمریکا مبنی بر سفر انسان به کره ی ماه دروغ است و جالب آن که هنوز هم که هنوز است کم نیستند کسانی که سفر انسان به کره ی ماه را دروغ می دانند. به تازگی نیز یک کاربر یوتیوب ادعا کرده که عکس ها و فیلم هایی که برای تأیید سفر آپولو ۱۷ به کره ی ماه انتشار داده شده، خود نشان از آن دارند که ادعای آمریکا در مورد این سفر دروغ است.

گویا آی تی – این کاربر بر این عقیده است که فردی که در تصویر مربوط به فرود آپولو ۱۷ به ماه دیده می شود تنها یک کت ساده به تن دارد و نه لباس فضا نوردی. ادعای دیگرِ این کاربر این است که نمی بایست پرچمی که در تصویر وجود دارد با باد تکان بخورد چرا که در ماه چنین اتفاقی نمی تواند رخ دهد.

پیش از این نیز کسانی که مخالف سفر به ماه هستند گفته بودند که آن سنگ هایی که به نام سنگ های کره ی ماه به ما نشان داده شد، در واقع سنگ های کره ی ماه نبودند بلکه سنگ های قطب جنوب بودند. البته که بعدها آزمایش ها نشان دادند که این ادعا غلط است و این سنگ ها مربوط به قطب جنوب نیستند.
در آخر ذکر این نکته لازم می نماید که این آپولو ۱۷ نیست که برای نخستین بار به ماه سفر کرده، بلکه آپولو ۱۱ و نیل آرمسترانگ و باز آلدرین نخستین کسانی بودند که بر روی ماه گام نهادند.

داستان ۷۴۷: وداع با جامبوجت ۷۴۷

در هفته ای که گذشت خطوط هواپیمایی United Airlines بعد از گذشت ۴۷ سال بوئینگ ۷۴۷ را بازنشسته کرد و رفته رفته بساط این هواپیمای مسافربری معروف به طور کلی از خطوط هوایی امریکا برچیده خواهد شد (شرکت دلتا هم در پایان سال هواپیمای مذکور را کنار خواهد گذاشت). طبیعتا این خبر برای طرفداران جامبو جت های اولیه خوشایند نیست اما دوستداران این هواپیما به خاطر تغییرات مثبت آن و نقش بی بدیلی که در صنعت حمل و نقل هوایی بازی کرده باید خوشحال باشند. ۷۴۷ از همان لحظه ای که معرفی شد تاریخ سازی خود را شروع کرد.

گویا آی تی – در نهم فوریه سال ۱۹۶۹ میلادی شهر اورت نخستین مکانی بود که اولین بوئینگ ۷۴۷ بعد از بلند شدن این هواپیما از روی مسیر پروازی جدید در کارخانه ویژه ساخت این مدل در اورت واشنگتن در آن فرود آمد. شرکت بوئینگ ۴ ماه بعد در طی یک همایش رسانه ای با حضور مهمانداران و اولین مشتریان این خط هوایی پرده از بوئینگ ۷۴۷ برداشت. اگر تمایل به بازدید از شهر اورت دارید می توانید با مراجعه به موزه پرواز در سیاتل از این شهر بازدید کنید. برای دسترسی آنلاین به این موزه می توانید از این آدرس دیدن کنید.

طرح های مختلف ۷۴۷

بوئینگ در زمان توسعه مدل ۷۴۷ طرح های مختلفی را در دست داشت. برای مثال آنها هواپیماهای دو طبقه (دو مدلی که در سمت راست خانم در تصویر قرار دارند) و همچنین مدلی که کابین خلبان را زیر طبقه مسافران قرار می داد (نمونه سمت چپ در تصویر) را مد نظر داشتند. به این مدل آخر لقب ”مورچه خوار“ داده بودند. نهایتا طراحی قرمز و سفید رنگ که در قسمت وسط و پایین تصویر قرار دارد انتخاب شد.

۷۴۷-۱۰۰

وجه تمایز اولین مدل جامبوجت وجود یک لژ فوقانی مسافران بود که از ۳ پنجره بهره می برد. بعدها بوئینگ امکان تعویض این گزینه و جایگزینی آن با صندلی های بیشتر (و همچنین پنجره های اضافه) را هم ارائه کرد. اولین پرواز ۷۴۷ برای روز ۲۲ ژانویه ۱۹۷۰ از مسیر خطوط هوایی سراسری امریکا (Pan Am) به مبدا نیویورک و مقصد لندن زمان بندی شده بود. بوئینگ ۷۴۷ موسوم به Clipper Young America آماده بلند شدن از باند فرودگاه بود که ناگهان دمای یکی از موتورهای آن به شدت بالا رفت و مسافران مجبور به استفاده از هواپیمای دیگری برای رسیدن به مقصد شدند.

لژ فوقانی معروف

همان طور که پیش تر هم اشاره شد یکی از ویژگی های برجسته‌ ۷۴۷-۱۰۰ لژ طبقه فوقانی بود که مسافران درجه یک می توانستند در آن به راحتی استراحت کرده، نوشیدنی های مورد علاقه شان را بنوشند و با یکدیگر گفتگو کنند. اما نکته جالب این طبقه: شما برای ورود به این طبقه باید از یک پلکان مارپیچ شکل که بعدها نمادی از این مدل بوئینگ شد بالا می‌ رفتید.
به زودی سایر خطوط هواپیمایی هم متوجه شدند با اضافه کردن طبقه فوقانی امکان کسب درآمد بیشتر وجود دارد و به همین خاطر پروسه ساخت لژهای درجه یک شروع شد. امروزه طبقه فوقانی فضایی اختصاصی است که به کلاس تجاری موسوم شده است هر چند خطوط هواپیمایی ویرجین آتلانتیک این فضای موجود در ۷۴۷ها را به کلاس اکونومی (کم هزینه ترین شیوه سفر با هواپیما) اختصاص می دهد. برخی از خطوط هواپیمایی که از هواپیماهای ایرباس A380 استفاده می کنند لژ درون پروازی را مجددا برپا کرده و البته آن را در اختیار مسافران ویژه خود قرار داده اند.

 

۷۴۷-۲۰۰

دومین مدل ۷۴۷ از سال ۱۹۷۱ وارد خطوط شد. این مدل از نظر طراحی بیرونی کاملا شبیه مدل قبلی است اما در درون، دارای موتورهای قدرتمندتری بود و برای پروازهای دراز مدت، ظرفیت مخزن سوخت آن افزایش پیدا کرده بود.

۷۴۷SR

مدل ۷۴۷SR SR معنای Short Range یا فاصله کوتاه است زمانی ساخته شد که خطوط هواپیمایی ژاپن ایرلاینز و همچنین شرکت آنا (بزرگترین شرکت هواپیمایی ژاپن) تقاضای یک هواپیمای پر ظرفیت که مناسب مسیرهای کوتاه و پر تردد داخلی باشد را از شرکت بوئینگ کردند. بوئینگ برای کاهش فشاری که در نتیجه افزایش نرخ بلند شدن و فرود هواپیما ایجاد می شد اقدام به کمتر کردن ظرفیت مخزن سوخت کرده و در عوض ساختار بال ها، دماغه هواپیما و ارابه فرود را مستحکم تر کرد. اولین پرواز این هواپیما در سال ۱۹۷۳ انجام شد.

۷۴۷SP

یکی از معدود هواپیماهای تجاری که عمدا کوتاه ساخته شد مدل ۷۴۷SP بود؛ این هواپیما برای مسیرهای بسیار طولانی که میزان مسافران آن به تعداد استاندارد مدل ۷۴۷ نمی رسید ساخته شد. ۷۴۷SP سال ۱۹۷۶ وارد خطوط شد و تقریبا ۱۵ متر کوتاه تر از مدل ۷۴۷-۱۰۰ بود و ۹۰ مسافر کمتر از میزان ظرفیت استاندارد بوئینگ جا به جا می کرد.
خطوط هوایی سراسری امریکا این مدل را در مسیر نیویورک به توکیو که فاصله ای نزدیک به دوازده هزار کیلومتر به کار گرفت. این هواپیما در صورت خالی بودن از مسافر می توانست مسافت بیشتری را بپیماید. در سال ۱۹۷۶ یک فروند ۷۴۷SP موفق به پیمایش بدون توقف مسافتی نزدیک ۱۶۰۰۰ کیلومتر از سیاتل تا کیپ تاون شد. تنها ۴۵ فروند از این مدل ساخته شد.

۷۴۷-۳۰۰

در این مدل که سال ۱۹۸۳ خدمت رسانی خود را شروع کرد طبقه بالایی ۷ متر بزرگ تر شد (خطوط هوایی سنگاپور از این هواپیما با نام ”Big Top“ یاد می کرد). پله مارپیچ تبدیل به یک پله مستقیم ساده شد و البته سرعت سیر هواپیما هم اندکی افزایش پیدا کرده بود. این مدل به واسطه اشتیاق بوئینگ برای عرضه سریع تر مدل ۷۴۷-۴۰۰، عمر کوتاهی داشت.

۷۴۷-۴۰۰

موفق ترین مدل ۷۴۷ که ۶۹۴ فروند از آن ساخته و از سال ۱۹۸۹ وارد خطوط هواپیمایی جهان شد. این مدل در خطوط هوایی برتیش ارویز به پروازهای خود ادامه خواهد داد (این شرکت ناوگان بزرگی از هواپیماهای ۷۴۷ را در اختیار دارد) و البته سایر شرکت ها از جمله ویرجین آتلنتیک، تایی ارویز، KLM، قنطاس و لوفت هانزا هم حداقل تا سال ۲۰۲۰ از آن استفاده می کنند.
طراحی مدل ۷۴۷-۴۰۰ تقریبا به طور کلی متحول شد و شاهد بهبودهایی مثل اضافه شدن بالچه ها، طراحی داخلی جدید، پرواز در مسیرهای طولانی و بدنه سبک تر هواپیما هستیم. با شیشه ای کردن کابین خلبان موقعیت مهندسی پرواز حذف شد. آخرین مدل از این هواپیما در سال ۲۰۰۵ به شرکت China Airlines فروخته شد.

۷۴۷-۸ Intercontinental

آخرین مدل مسافربری جامبوجت در سال ۲۰۱۱ وارد آسمان ها شد و سال بعد رسما خدمات رسانی خود را شروع کرد (مدل باربر ۷۴۷-۸ اولین پروازش را در سال ۲۰۱۰ انجام داد). این مدل دارای کابین خلبان و فناوری موتور جدید مبتنی بر مدل ۷۸۷ بود و بال های آن بازطراحی شده و فضایی بیشتری برای مسافران در نظر گرفته شده بود. طول نسبتا زیاد دماغه که باعث شده اندازه این مدل ۷۶ متر شود، موجب شده این مدل طولانی ترین هواپیمای مسافربری جهانی لقب بگیرد. این مدل در حال حاضر در خطوط هوایی لوفت هانزا، Air China، Korean Air و چند خط هوایی باربری دیگر به کار گرفته شود.

۷۴۷ Freighter

مدل ۷۴۷ به عنوان یک هواپیمای باربری یکی از موفق ترین مدل های ساخته شده توسط بوئینگ است. در حقیقت تنها دلیلی که باعث شده کابین خلبان در این مدل در طبقه دوم تعبیه شود، باز شدن دماغه هواپیما شبیه یک در برای آسان تر کردن بارگیری است.

۷۴۷ Combi

در مدل ۷۴۷ Combi مسافران در نیمه جلویی هواپیما و بار در نیمه عقبی قرار می گرفتند. یک دیواره این دو قسمت را از یکدیگر جدا می کرد و محموله ها از طریق یک در بسیار بزرگ در سمت چپ و پشت بال بارگیری می شدند (در تصویر به سختی می توان این در را که بخشی از آن در عبارت ”Asian Group“ حک شده روی بدنه هواپیما قرار گرفته را مشاهده کنید). Combi این امکان را برای شرکت های هواپیمایی فراهم می کرد که استفاده بهینه تری از فضای هواپیما کنند.

خانه‌ ۷۴۷

زمانی که بوئینگ قصد طراحی ۷۴۷ را داشت با یک مشکل بزرگ مواجه بود: این شرکت هیچ ساختمان بزرگی که فضای کافی مورد نظر برای ساخت این مدل را داشته باشد در اختیار نداشت. بعد از انتخاب یک مکان که با شهر اورت ۳۰ دقیقه فاصله داشت و آماده سازی یک فضای ۴ میلیون یارد مکعب، ساخت یک کارخانه جدید در سال ۱۹۶۷ به اتمام رسید. زمان بسیار کوتاه بود و بوئینگ از قبل سفارش ۲۵ فروند جت را از شرکت خطوط هوایی سراسری آمریکا دریافت کرده بود به همین خاطر این شرکت همزمان با ساخت اولین مدل آموزشی کابین هواپیما (Mockup)، کار آماده سازی کارخانه را تمام کرده بود.
کارخانه اورت با مساحتی معادل ۴۷۲٫۳ میلیون فوت مکعب (۴٫۳ میلیون فوت مربع یا ۹۸٫۳ جریب)، همچنان بزرگ ترین ساختمان جهان محسوب می شود. این سازه آن چنان بزرگ است که گاهی اوقات درون آن ابر تشکیل می شود و بوئینگ برای حل این معضل یک سیستم تهویه هوا بسیار بزرگ در آن نصب کرده است. تعداد کارکنان ساختمان اورت بیش از ۳۰ هزار نفر هستند، البته نه فقط در بخش ساخت مدل ۷۴۷-۸، بلکه در در بخش های ساخت مدل های ۷۷۷ و ۷۸۷ Dreamliner. امکان بازدید عمومی از این ساختمان هم فراهم است.

Dreamlifter

هواپیمای Dreamlifter که نمونه ای تغییر یافته از مدل ۷۴۷-۴۰۰ بود فضایی معادل ۶۵ هزار فوت مکعب برای حمل محموله ها دارد (قسمت انتهایی هواپیما درست مثل یک در بزرگ دور خورده و باز می شود تا امکان دسترسی به محل قرارگیری بارها فراهم شود). بوئینگ از ۴ هواپیمای Dreamlifter استفاده می کند که اولین آنها در سال ۲۰۰۷ برای حمل بال ها و قسمت های مختلف بدنه هواپیمای ۷۸۷ Dreamliner به کارخانه های مونتاژ نهایی در ایالت واشنگتن، چارلستون و کارولینای جنوبی پرواز کرد. شرکت ایرباس هم اقدام به ساخت هواپیمای مشابهی کرده که Beluga نام دارد.

هواپیمای حمل شاتل های فضایی

شاید مشهورترین جفت ۷۴۷، دو فروند ۷۴۷-۱۰۰ای بودند که برای حمل شاتل های فضایی ناسا از فردگاه ها، از جمله پایگاه نیروی هوایی ادواردز در کالیفرنیا، به مرکز فضایی کندی در فلوریدا مورد استفاده قرار گرفتند. آخرین این پروازها در سپتامبر ۲۰۱۲ انجام شد و طی آن یکی از این هواپیماها اقدام به شاتل فضایی Endeavour را به فرودگاه بین المللی لس آنجلس منتقل کرد.

Air Force One

منحصر به فردترین ۷۴۷ها در سال ۱۹۸۷ میزبان رئیس جمهور امریکا بودند. دو فروند ۷۴۷-۲۰۰ که نام VC-25 برای آنها انتخاب شده بود، تمام چیزهایی که رئیس جمهور این کشور در طی سفرهای خارجی به آنها نیاز داشت در این دو هواپیما وجود داشت.
هر کدام از این هواپیماها دارای یک اتاق خواب اختصاصی و دفتر کاری برای رئیس جمهور امریکا، یک اتاق ارتباطات، محل برگزاری کنفرانس، یک گالری بزرگ، بخش پزشکی و محلی برای اسکان کارمندان و اصحاب رسانه بودند. سیم کشی این هواپیماها برابر امواج الکترومغناطیسی هسته ای بسیار مقاوم بوده و دارای ابزارهایی الکترونیکی برای مختل سازی رادارها بودند و البته امکان سوخت گیری آنها در حال پرواز هم میسر بود. اما بر خلاف آن چه که شاید در فیلم ها دیده باشید هیچ خبری از محفظه مخصوص فرار نیست (حداقل تا کنون هیچ خبر رسمی در این مورد منتشر نشده است).

بوئینگ E-4

بوئینگ E-4 که توسط نیروی هوایی امریکا به کار گرفته می شود یکی از هوابردهای پیشرفته ای است که ماموریت آن خدمت به عنوان یک وسیله فرماندهی سیار برای رئیس جمهور، وزارت دفاع و رهبران ارشد نظامی طی بحران ها یا وضعیت های اضطراری است.
در حال حاضر ۴ فروند E-4 وجود دارد که تمام آنها مدل هایی بازسازی شده از بوئینگ ۷۴۷-۲۰۰ هستند. هر کدام از این هواپیماها دارای تجهیزات ارتباطی سراسری بوده (یک آنتن ماهواره ای در برآمدگی پشت طبقه فوقانی تعبیه شده است)، که در برابر انفجارات هسته ای مقاوم است؛ ضمنا این هواپیما قابلیت سوخت گیری حین پرواز را هم دارد.

۷۴۷ Global Supertanker

تنها هواپیمای منحصر به فردی که صرفا یک نمونه از آن در جهان وجود دارد ۷۴۷ Supertanker بوده که تبدیل به قدرتمندترین ابزار شناخته شده برای مبارزه با آتش شده است. سرعت این هواپیما ۹۶۵ کیلومتر بر ساعت بوده و قادر به پرتاب ۱۹۲۰۰ گالن ماده تاخیرانداز آتش، آب یا ژل ضد آتش در مناطق شعله ور شده است؛ زمان بارگیری مواد در این هواپیما تنها ۳۰ دقیقه است. این هواپیما در اصل یکی دیگر از مدل های ۷۴۷-۴۰۰ است که در سال ۱۹۹۱ به شرکت Japan Airlines فروخته شده و در سال ۲۰۱۲ اقدامات لازم برای تغییر کاربری آن انجام شد. این هواپیما هم اکنون ”The Spirit of John Muir“ نامیده می‌شود. «جان مویر» یکی از چهره های برجسته و پیشگامان حفاظت طبیعت در امریکا بود.

SOFIA 747SP

SOFIA واژه‌ اختصاری برای عبارت Stratospheric Observatory for Infrared Astronomy با ترجمه فارسی ” رصدخانه استراتوسفری نجوم مادون قرمز“ است. هواپیمای سوفیا در واقع یکی از مدل های دستکاری شده ۷۴۷SP با یک تلسکوپ ۲۰ تنی است که با استفاده از در تعبیه شده در پشت باله چپ هواپیما به رصد آسمان می پردازد. در این برنامه مشترک که با همکاری ناسا و مرکز هوافضای آلمان انجام می شود فضانوردان از یک تلسکوپ برای مشاهده طیف های مادون قرمز قابل مشاهده با کمترین تداخلات اتمسفری استفاده می کنند.

بوئینگ YAL-1

در دماغه‌ این مدل ۷۴۷-۴۰۰ اشعه های لیزر نصب شده است. وزرات دفاع امریکا در طراحی این بوئینگ مشارکت داشته و اقدام به نصب یک توپ لیزری موسوم به COIL در آن کرد که هدف آن انهدام موشک های بالستیک، در مرحله دوم پرتاب، بود. اولین پرواز این هواپیما در سال ۲۰۰۲ انجام شد و بعد از انجام چند تست در سال ۲۰۱۴ کنار گذاشته شد.

Japanese Air Force One

دولت ژاپن هم از دو ۷۴۷ برای مسافرت های برون مرزی امپراطور، نخست وزیر و سایر مقامات رسمی استفاده می کند. از این دو بوئینگ هم مثل بوئینگ های امریکا می توان به عنوان دفتر کار هوایی و مرکز فرماندهی با امکانات خواب استفاده کرد.
البته این دو فروند هواپیما در سال ۲۰۱۹ با دو مدل ۷۷۷ تعویض خواهند شد. ضمنا بوئینگ ۷۴۷هائی برای روسای بحرین، کویت، عربستان سعودی، امارات متحده عربی و چند مقام خصوصی بسیار ثروتمند دیگر هم خواهد ساخت.

طراحی هواپیمایی که از هوا برق تولید میکند

ناسا در حال طراحی نوعی هواپیما است که می تواند از برخورد هوا با بدنه ی خود برای تولید جریان برق استفاده کند. این جت مسافری جریان هوایی برخورد کرده با بدنه ی خود را جمع آوری کرده و از آن برق تولید می کند.

گویا آی تی – ناسا در حال طراحی نوعی هواپیما است که می تواند از برخورد هوا با بدنه ی خود برای تولید جریان برق استفاده کند. این جت مسافری جریان هوایی برخورد کرده با بدنه ی خود را جمع آوری کرده و از آن برق تولید می کند.
هواپیمای مذکور علاوه بر این قابلیت قدرت پیشرانه ی بیشتری دارد و در حدود ۱۰ درصد نیز کارآمدتر است. این هواپیما با مصرف سوختی مشابه هواپیماهای قبلی قادر است تا فاصله ی بیشتری را پرواز کند.

اگرچه ظاهر این هواپیما مشابه هواپیماهای دیگر است، با این حال موتور آن تا حدودی متفاوت از آن هاست. موتور این هواپیما برای به کار افتادن به ۳ مگاوات برق احتیاج دارد. این موتورها بر روی بال های هواپیما نصب شده اند و  ۵۵ درصد نیروی لازم سفر و همچنین ۸۰ درصد نیروی لازم برای بلند شدن هواپیما را تأمین می کنند. بخش دیگر نیروی مورد نیاز برای حرکت و برخاستن هواپیما از طریق توربوفن BLI که روی دم هواپیما نصب شده است فراهم می گردد.

تجهیز جنگنده های آمریکا به سلاح های لیرزی قوی تر

نیروی هوایی آمریکا به منظور بهره گیری از سلاح های لیزری انرژی بالا، جهت استفاده در هواپیماهای جنگی با یک شرکت فناوری تسلیحاتی به نام لاکهید مارتین قرارداد بسته است. این شرکت در جهت ساخت و گسترش سیستم های سلاح لیزری به آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی هوایی آمریکا (AFRL) کمک می نماید.

گویا آی تی – ارزش قرار ذکر شده در حدود ۲۶٫۳ میلیون دلار است. این قرارداد می تواند جنگ های هوایی را دچار تحول چشم گیر نماید.
این سلاح قرار است بنا به تصمیم آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی هوایی آمریکا، تا سال ۲۰۲۱ روی یک جت جنگی تاکتیکی نصب شده و مورد آزمایش قرار گیرد. این سلاح قسمتی از برنامه ی SHiELD یا همان برنامه ی «تثبیت لیزر پر انرژی دفاع از خود» است که هدف از آن گسترش سیستم های لیزر هوابرد می باشد.
پیش از این نیز از لیزر در سلاح های جنگی استفاده شده بود. همزمان با شروع برنامه دفاع استراتژیک آمریکا در حدود سال های ۱۹۸۰ برای اولین بار از لیزرهای آزمایشی روی هواپیماها استفاده شد. اما این سلاح ها بسیار بزرگ بودند و لازم بود که روی هواپیمای ۷۴۷ نصب شوند. با این حال توسعه ی سلاح های لیرزی و استفاده از لیزرهای فیبر نوری جامد تا حد بسیاری این حوزه را دچار تحول کرد.

شرکت لاکهید مارتین در اوایل سال ۲۰۱۷ با استفاده از سیستم زمینی ATHENA توانست با متمرکز کردن اشعه ی لیزر شتاب دهنده ی ۳۰ کیلو وات، ۵ پهپاد که دارای طولی برابر ۳ متر بودند را بسوزاند. لیزرهای مورد استفاده در این سلاح ها در حقیقت دارای ماژول های فیبر لیزری هستند. این ماژول ها حاوی یک عنصر نادر نظیر یتربیم، اربیوم یا نئودیمیم است. فیبرهای نوری استفاده شده در این لیزرها دارای انعطاف پذیری هستند و می توانند چندین هزار متر طول داشته باشند اما فضای زیادی را اشغال نکنند.
عضو ارشد سیستم های سلاح لیزری در شرکت لاکهید مارتین، دکتر راب افضل در این خصوص می گوید که در اوایل سال ۲۰۱۷ این شرکت یک لیزر کلاس ۶۰ وات را بر روی یک نفربر ارتش زمینی ارتش آمریکا نصب کرده است. وی این اقدام را چالشی متفاوت برای قرار دادن سلاح لیزری بر روی پلتفرم های کوچکتری مانند جت جنگی می داند و دستیابی به چنین فناوری ای را بسیار هیجان انگیز توصیف می کند.
این سلاح های لیزری در حال حاضر آماده ی راه اندازی و بهره برداری هستند و می توانند بر روی هواپیماها، کشتی ها و وسایل نقلیه ی زمینی مورد استفاده قرار گیرند.

قطع شدن GPS هواپیما چه حوادثی را در پی دارد؟

هر یک از خطوط هوایی از سیستم های ناوبری مختصِ خود برخوردارند و هر یک از آن ها نیز قادر به استفاده از GPS هستند. سیستم های ناوبری، که به آن ها INS نیز گفته می شود، می توانند موقعیت هواپیما را با برخی فاکتورها حدس بزنند. با توجه به آن چه گفته شد می توان گفت که در صورتی که یک هواپیما GPS خود را از دست دهد، باز هم می تواند بدون هیچ مانعی به پرواز خود ادامه بدهد.

لازم به ذکر است که زیردریایی ها نیز از INS استفاده می کنند و با استفاده از آن می توانند حتی تا شش ماه در زیر دریا بمانند و در هر زمان که بخواهند، جایگاه و موقعیت خود را بفهمند.
البته به جز GPS، برخی هواپیماها از سیستم های دیگری برای تعیین موقعیت برخوردارند. البته بسیاری کارشناسان GPS را بهتر از سایرین می دانند اما در عین حال سیستم های دیگر نیز به وفور استفاده می شوند. یکی از آن ها VOR نام دارد و دیگری ADF. VOR و ADF حتی قادر به فعالیت در وسط دریا و اقیانوس هم هستند.
ولیکن به جز VOR و ADF، سیستمی دیگر وجود دارد که به سبب دارا بودن طولانی ترین دامنه ی پردازش، آن را بهتر از این دو می دانند. این سیستم NDB نام دارد و قادر به تنظیم بر روی یک ایستگاه رادیویی معمولی نیز هست.

آن هنگام که هواپیما فاقد ADF باشد، خلبان تا خط ساحلی پرواز می کند و در آن جا با تماس با مرکز کنترل ترافیک هوایی می تواند از طریق VOR موقعیت خود را دریابد و در مسیر خود پیش برود. اما دلیل عدم تماس خلبان پس از غیر فعال شدن GPS با مرکز کنترل ترافیک هوایی چیست؟ چرا چنین کاری را انجام نمی دهد؟ پاسخ این است که امواج با فرکانس رادیویی در اقیانوس بهتر کار می کنند و متأسفانه فرکانس های نرمال قادر به انجام فعالیت خود در اقیانوس نیستند.
در واقع زمانی که GPS بر روی زمین غیر فعال شود خلبان می تواند از VOR استفاده کند. تمامی خلبان ها پیش تر طریقه ی کار با VOR را یاد می گیرند و در صورتی که خلبانی قادر به کار با VOR نباشد این امکان برای او فراهم است که با مرکز کنترل ترافیک هوایی ارتباط برقرار کند و از طریق آن ها موقعیت خود را ردیابی نماید.
سوای این روش ها، روشی دیگر نیز وجود دارد که اندکی قدیمی است. این روش، که با نام ناوبری کور می شناسندش، با استفاده از فاکتورهایی همچون مسیر پرواز و یا سرعت هواپیما، قادر به محاسبه ی مسافت باقی مانده است. ناوبری کور با استفاده از تقسیمِ فاصله بر سرعت می تواند زمان پرواز را به دست آورد و با استفاده از زمان باقی مانده مقصد و نتیجتاً مکان هواپیما را تخمین زند.

جالب است بدانید که پیش از استفاده از GPS و VOR و موارد از این قبیل، خلبان ها مجبور بودند برای تعیین موقعیت خود یا از همان ناوبری کور استفاده کنند و یا از نشانه های زمینی مانند دریاچه و جنگل و … . بدِ قصه آن جا بود که هیچ کدام از نشانه های زمینی وجود نداشته باشند. در آن صورت خلبان می بایست از جهت وزش باد استفاده کند و بر اساس آن بتواند به خط ساحلی برسد.

معرفی پر سرعت ترین هواپیماهای نظامی تاریخ

سرعت از جمله مؤلفه های مهم در هوانوردی نظامی، و چه بسا مهم ترین مؤلفه، می باشد. در واقع آن هواگردهایی موفق تر هستند که قادر به طی کردن مسافتی طولانی در زمانی بسیار کوتاه باشند و این امر با چه چیزی میسر می شود جز با سرعت؟
جالب است بدانید که برخی هواپیماهای نظامی سرعتشان گاه بیشتر از ۲ ماخ است. با وجود آن که سرعت صوت نسبی است اما به طور کلی می توان گفت ۲ ماخ به معنای ۲ برابر سرعت صوت است. در این نوشتار قصد آن داریم تا به معرفی ده هواپیمای نظامی سرنشین دار برتر جهان از لحاظ سرعت بپردازیم.

۱۰٫ TCR-2:

TCR-2، که نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۶۴ تجربه کرد، از دو موتور توربوجت برخوردار بود و به همین سبب قادر به پرواز با سرعت ۲٫۳۵ ماخ بود! TCR-2 به وسیله ی شرکت هوا فضای انگلیسی BAC ساخته شد اما هیچ زمان نتوانست به طور عملی و رسمی مورد استفاده قرار گیرد. جالب است بدانید که این بمب افکن به سبب طراحی بدنه ی خود می توانست حتی به سرعت ۳ ماخ نیز برسد.

۹٫ F-14 تامکت (TomCat):


این جنگنده، در سال ۱۹۷۰ نخستین پرواز خود را تجربه کرد. تامکت، که تولید شرکت آمریکایی گرومن بود، در دوره ی خود بهترین و پیشرفته ترین جنگنده به حساب می آمد. علاوه بر این، پیشرفته ترین کامپیوتر در جهان مخصوص این هواپیما بود به گونه ای که در آن از اولین ریزپردازنده ی جهان، ریز پردازنده ای ۲۰ بیتی، استفاده شده بود.
تامکت از دو موتور توربوفن برخوردار بود و به لطف این دو موتور قادر به رسیدن به سرعت ۲٫۴ ماخ بود!

 

۸٫ F-111 آردوارک (Ardvark):


F-111 آردوارک، که برای نخستین بار در سال ۱۹۶۴ پرواز کرد، همچون یک جنگنده ی بمب افکن، جنگنده ی رهگیر و هواپیمای تهاجمی شناخته می شد و البته توانایی انجام این کارها را نیز داشت. این هواپیما، که توسط شرکت آمریکایی داینامیکس ساخته شده بود، از دو موتور توربوفن برخوردار بود. این دو موتور می توانستند تا سرعت ۲٫۵ ماخ را برای هواپیما به همراه داشته باشند. گفتنی است که F-111 آردوارک از بال های متغیر برخوردار بود و می توانست در شرایط گوناگون، موجب تغییر زاویه ی پس گرایی بال ها شود.

 

۷٫ F-15 ایگل (Eagle):


F-15 ایگل، که نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۷۲ تجربه نمود، برخوردار از هواپیمای تهاجمی، چندمنظوره و همچنین جنگنده های برتری هوایی می باشد. این سری هواپیماها، که ساخته ی شرکت آمریکایی مک دانل داگلاس هستند، از دو موتور توربوفن برخوردار بودند و به واسطه ی این نوع موتور می توانستند تا سرعت ۲٫۵ ماخ نیز پرواز کنند. در مورد خانواده ی F-15 ایگل نکته ای جالب و مورد توجه وجود دارد و آن این است که این خانواده در تمامی نبردهای هوایی تاکنون ۱۰۵ پیروی داشته و هیچگونه شکستی نداشته است و به همین سبب به آن عنوان موفق ترین جنگنده ی تاریخ داده اند.
در آخر ذکر این نکته لازم است که F-15 به عنوان اولین هواگرد تاریخ، در سال ۲۰۰۰ توانست آریه فازی فعال APG-63 (V) 2 دریافت کند.

 

۶٫ میگ- ۲۵:

میگ 25
میگ-۲۵ جنگنده ای رهگیر مربوط به دوران جنگ سرد است و نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۶۴ تجربه کرد. میگ-۲۵ را به عنوان سریع ترین جنگنده ای که تا به حال قادر به انجام خدمت بوده می شناسند. این هواپیمای ساخت شوروی، از دو موتور توربوجت R-15B-300 برخوردار بود و به واسطه ی این دو موتور می توانست تا سرعت ۳٫۲ ماخ نیز برسد! این سرعت موجب وارد آمدن فشار زیادی به بدنه و موتور می شد و می توانست موجب سقوط هواپیما شود.
بعدها میگ-۲۵ مورد بازسازی یا بهتر بگوییم بهسازی واقع شد و تحت نام میگ-۳۱ در سال ۱۹۸۱ توانست نخستین پرواز خود را تجربه کند. میگ-۳۱ به جای دو موتور توربوجت از دو موتور توربوفن برخوردار بود و با استفاده از رادار آرایه فازی می توانست تا سرعت ۲٫۸۳ ماخ را نیز تجربه کند.

 

۵٫ XB-70 والکیری (Valkyrie):


این هواپیما نیز مربوط به دوره ی جنگ سرد است و نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۶۴ تجربه کرده است. XB-70 والکیری بسیار بزرگ و سنگین بود اما در عین حال از سرعت بسیار بالایی برخوردار بود. XB-70 والکیری، که ساخت شرکت آمریکایی نورث امریکن اویشن بود، با وجودی که بیش از ۲۴۶ تن وزن داشت، می توانست تا سرعت ۳٫۱ ماخ را نیز تجربه کند. لازم به ذکر است که والکیری را به عنوان سریع ترین بمب افکن تاریخ می شناسند.

 

۴٫ X-2 استارباستر (Star Buster):

این هواپیما با وجودی که یکی از قدیمی ترین هواپیماهای این فهرست است اما از سرعتی فوق العاده برخوردار بوده است. X-2 استارباستر، که نخستین پروازش را در سال ۱۹۵۵ تجربه کرده است، با استفاده از موتور راکتی خود می توانسته است تا سرعت ۳٫۲ ماخ را نیز تجربه کند!

 

۳٫ A-12:

این هواپیما،که با نام اکس کارت (OXCART) نیز شناخته می شود، تنها یک سال در آمریکا، آن هم برای سازمان سیا، خدمت کرد. A-12، که نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۶۲ تجربه کرد، قادر به رسیدن به سرعت ۳٫۳۵ ماخ بوده است. البته در همان دوران جنگنده ای با نام YF-12 بر طبق A-12 طراحی شده بود که البته هیچ گاه به کار گرفته نشد. YF-12 نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۶۳ تجربه نمود.

 

۲٫ SR-71 بلک برد (Black Bird):


اس آر ۷۱، که به عنوان سریع ترین هواپیمای سرنشین دار عملیاتی تاریخ از آن یاد می شود، نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۶۴ تجربه کرد. این هواپیما دارای رکورد بلندترین پرواز پیوسته و طولانی مدت نیز هست، با پروازی در ارتفاع ۲۶ هزار متری! سرعت این هواپیما در یکی از عملیات های خود در کشور لیبی به ۳٫۵ ماخ رسید و به همین سبب سریع ترین هواپیمای سرنشین دار عملیاتی در تاریخ شناخته شد.

 

۱٫ X-15:

x15
اما رتبه ی اول این فهرست از آنِ هواپیمای تولید شرکت نورث امریکن اویشن با نام X-15 می باشد. این هواپیما، رکورددار بلندترین پرواز تاریخ است با ارتفاع ۱۰۸ هزار متری و به همین سبب گاه به آن هواپیمای فضایی گفته می شود. X-15 از یک موتور راکتی ساخت شرکت ری اکشن موتورز برخوردار بود و توانست در سال ۱۹۶۷ سریع ترین پرواز یک هواپیمای سرنشین دار در تاریخ را به نام خود کند، با سرعت ۶٫۷۲ ماخ، یعنی چیزی حدود ۷۲ هزار کیلومتر بر ساعت!
به این ترتیب X-15 نه تنها رکورد بلندترین پرواز تاریخ بلکه رکورد سریع ترین پرواز تاریخ، البته در میان هواپیماهای سرنشین دار، را در چنگ خود دارد. هواپیمای X-15 که این رکوردها را عموماً به لطف موتور تک راکتی خود، یعنی XLR99-RM-2 به دست آورده است، نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۵۹ تجربه کرد.