کشف دریاچه‌ای از آب مایع در مریخ ؛ پنجره‌ای جدید برای جستجوی حیات

مطلب کشف دریاچه‌ای از آب مایع در مریخ ؛ پنجره‌ای جدید برای جستجوی حیات برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

دریاچه‌ای از آب مایع در مریخ توسط کاوشگر مارس اکسپرس در حوالی قطب جنوب مریخ کشف شده است. اگر کشف این کاوشگر سازمان فضایی اروپا تایید شود، این دریاچه اولین محل حاوی آب مایع در سیاره سرخ خواهد بود. به نظر می‌سد دریاچه‌ای از آب مایع در مریخ (آب شور) در زیر یخ‌ و در...

مطلب کشف دریاچه‌ای از آب مایع در مریخ ؛ پنجره‌ای جدید برای جستجوی حیات برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

آب مایع در سطح مریخ وجود ندارد ؛ وقتی ناسا هم اشتباه می‌کند!

پیدا کردن حیات فرازمینی در سیاره سرخ همواره یکی از رویاهای بشر بوده است و اگر وجود آب در مریخ اثبات شود، این رویا می‌تواند به حقیقت تبدیل شود، اما به نظر می‌رسد که رویا همچنان رویا باقی خواهد ماند!

چهارمین سیاره منظومه شمسی، مریخ، که هر ۶۸۷ روز یکبار به دور خورشید می‌‌گردد، در کنار ماه از معدود مناطقی در ورای اتمسفر زمین است که به زندگی در آن امیدوار هستیم.

ماموریت‌های فرصت (Oppurtunity)، کنجکاوی (Curiosity)، ماون (Maven) و چندین ماموریت دیگر که تا کنون انجام گرفته همه و همه از امیدواری بشر برای یافتن شرایط حیات در سطح این سیاره سرخ خبر می‌هد. ماموریت مریخ ۲۰۲۰ تازه‌ترین و به احتمال زیاد پر سروصدا‌ترین این کاوش‌ها خواهد بود.

 

بیشتر بخوانید: مریخ ۲۰۲۰ با ۲۳ چشم؛ با مریخ‌نورد جدید ناسا آشنا شوید

 

در سال ۲۰۱۵ دانشمندان ناسا خبر از کشفی شگفت‌انگیز دادند؛ آنها از وجود شواهدی قدرتمند از حضور جریان‌های‌ آب مایع در سطح سیاره سرخ خبر دادند. چنین کشفی از احتمال وجود بیگانگان بر سطح این سیاره حمایت می‌کرد و از وجود منابع لازم برای ماموریت‌های آینده و خدمه‌ای که احتمالا باید در سطح آن زندگی کنند، سخن به میان آورد.

اما اکنون با توجه به مطالعه جدیدی که نتایج آن در مجله Nature Geoscience به چاپ رسیده است، باید بگوییم دیگر نباید مانند گذشته به این احتمالات امیدوار بود.

لازم به توضیح است که این مطالعات عدم وجود ذرات کوچک بخار آب در اتمسفر سیاره، وجود یخ در کلاهک قطب جنوب و نواحی استوایی و نیز آب شور که تا پیش از وجودش در عمق کم مریخ اعلام شده بود، را زیر سوال نمی‌برد.

 

بیشتر بخوانید: کشف آب در مریخ ؛ نواحی استوایی مریخ دارای یخ آب است!

 

مطالعات قبلی از وجود خطوط تیره رنگ اسرار آمیزی در سطح مریخ حکایت می‌کردند که نام “خطوط شیب‌دار تکرارشونده” (recurring slope lineae) را یدک می‌کشیدند. این خطوط شیبدار، که نخستین بار در سال ۲۰۱۱ و توسط “مدارگرد اکتشافی مریخ” (Mars Reconnaissance Orbiter) شناسایی شدند، متناسب با فصول سال تغییر وضعیت می‌دهند؛ در فصول گرم تیره‌تر و طویل‌تر می‌شوند و در هنگام سرما تقریبا ناپدید.

در سال ۲۰۱۵، دانشمندان چنین تجزیه و تحلیل کردند که خطوط شیبدار متناوب سطح مریخ که عمدتا بر روی کوه‌ها و تپه‌ها مشاهده می‌شوند، جریان‌هایی از آب مایع هستند که بر روی سطح شنی این سیاره سرخ ایجاد شده‌اند.

اما شواهد جدید این آنالیزها را زیر سوال می‌برد؛ چرا که نشان می‌دهند این جریان‌ها فقط در مناطقی در مریخ رخ می‌دهد که شیب آنجا بیش از ۲۷ درجه باشد. محققان چنین استدلال می‌کنند که اگر این جریانات از آب تشکیل شده باشند باید در شیب‌های کمتر و نیز در دامنه‌ها وجود داشته باشند.

اعتبار: (NASA / Caltech)

مطالعات جدید، که توسط سازمان زمین شناسی ایالات متحده (United States Geological Survey) انجام گرفته است، گزارش می‌دهد که به احتمال زیاد این رگه‌ها و خطوط جریان‌هایی از تل ماسه‌ها و گرد و خاک هستند؛ دقیقا شبیه به آن چیزی که در نواحی بیابانی سطح زمین نیز یافت می‌شود. به نظر می‌رسد ذراتی که این جریان‌ها را ایجاد کرده‌اند انواعی از نمک‌های آب‌پوشیده (هیدرات نمک) باشند؛ ملکول‌هایی از ماسه و ریگ که توسط ملکول‌های آب احاطه شده‌اند.

کالین دونداس، نویسنده ارشد این مقاله، می‌گوید:

این یافته جدید از شواهد پیشین مبنی بر خشک بودن سطح مریخ، حمایت می‌کند. من به همراه تیم‌ خود، ده‌ها آزمایش گوناگون را بر روی تصاویر به دست آمده از این رگه‌ها انجام دادیم و نشان دادیم که رفتار آنها مانند رفتار آب جاری نیست. رفتار این جریان‌ها به احتمال زیاد شبیه به دانه‌های ریگی است که از شیب‌های زیاد به پایین حرکت می‌کنند.

با این وجود این تحلیل، تغییرات این جریان‌ها در فصول مختلف و مطابق با آب و هوا را توجیه نمی‌کند. این مطالعات همچنین وجود آب در سیاره مریخ را انکار نمی‌کند، اما نشان می‌دهد که آب در صورت وجود باید به صورت ذرات کوچک باشد.

تفاسیر بیان شده به معنی پایان جستجو برای منشا حیات انسانی در سطح مریخ نیست. شاید دیگر امیدی به سطح مریخ باقی نمانده باشد، اما لایه‌های زیرین این سیاره، به دلیل دمای بیشتری که دارند، بستر مناسبی برای شکل‌گیری آب مایع هستند.

مطمئنا تا زمانی که ما نتوانیم این ویژگی اسرار آمیز سیاره سرخ را از نزدیکتر لمس کنیم؛ کماکان جزء اسرار سر به مهر آن باقی خواهد ماند.

 

بیشتر بخوانید:

.

منبع : BusinessInsider, DailyStar

مطلب آب مایع در سطح مریخ وجود ندارد ؛ وقتی ناسا هم اشتباه می‌کند! برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

آیا مریخ باستانی همزمان آب مایع و یخ داشته است؟

آیا مریخ باستانی همزمان آب مایع و یخ داشته است؟به لطف دهه‌ها کاوش مریخ به وسیله مدارگردها، مریخ‌نوردها و کاوشگرهای رباتیک، اکنون محققان مطمئن‌اند که در مریخ باستانی میلیاردها سال قبل، آب مایع جاری بوده است.

اما هنوز سوال‌های زیادی در این مورد وجود دارد که نیاز به توضیحاتی قانع کننده دارند؛ اینکه آیا این آب‌ها به طور دائم جریان داشته‌اند یا اینکه مقطعی بوده‌اند. به عبارت دیگر، آیا محیط مریخ میلیاردها سال قبل گرم و مرطوب بوده یا بیش از اکنون، سرد و یخی بوده است؟

برای پاسخ به سوالات باید به ماهیت سطح مریخ و جو آن رجوع کنیم. براساس مطالعه‌ی جدیدی که توسط محققان دانشگاه براون در پراویدنس رود آیلند، آمریکا، انجام گرفته، ممکن است که هر دو مورد زمانی در مریخ وجود داشته‌اند.

اساسا، مریخ باستانی می‌توانسته، سطح یخی زیادی داشته باشد که دوره‌های ذوبی را سپری کرده‌اند و آب مایع کافی برای جریان یافتن در دره‌ها و دریاچه‌های باستانی را فراهم می کرده‌اند.

اشلی پالومبو، دانشجوی دکترای دپارتمان زمین، محیط زیست و علوم سیاره‌ای دانشگاه براون و همکارانش به همراه جیم هد و پرفسور رابین وردورث از دانشگاه هاروارد در این مطالعه جدید مشارکت داشته‌اند.

پالومبو و همکارانش در این مطالعه به دنبال ارتباطی بین مریخ مرطوب و گرم و مریخ کنونی که سرد و یخی است، بوده‌اند. چیزی که این محققان موفق به اثباتش شدند، این است که مریخ باستانی با یخچال‌های خود به تدریج منجمد شده است. در دوره‌های اوج گرما، یعنی در روزهای تابستانی، این یخچال‌ها ذوب شده‌اند و میزانی آب مایع به جریان افتاده است.

آن‌ها نتیجه گرفته‌اند که این میزان ذوب آب می‌تواند به خوبی توضیح دهنده رسوبات و ویژگی‌هایی باشد که اکنون در سیاره‌ی سرخ مشاهده می‌کنیم. نکته قابل توجه اینکه، این جریان‌های آب می‌توانسته‌اند، دره‌هایی را به وجود بیاورند که اکنون در نواحی جنوبی مریخ قابل مشاهده هستند.

دهانه برخوردی به نام ملاس درسا در مریخ و نواحی اطراف آن، نشان‌دهنده، وجود تاریخچه غنی زمین‌شناسی در این ناحیه است. به گفته محققان، مریخ اولیه می‌توانسته، سطح یخی زیادی داشته باشد که دوره‌های ذوبی را سپری کرده‌اند و آب مایع کافی برای جریان یافتن در دره‌ها و دریاچه‌های باستانی را فراهم می کرده‌اند

دهانه برخوردی به نام ملاس درسا در مریخ و نواحی اطراف آن، نشان‌دهنده، وجود تاریخچه غنی زمین‌شناسی در این ناحیه است.

پالومبو در کنفرانس خبری دانشگاه براون در این مورد گفته است که چنین آب و هوایی پویایی می‌تواند در زمین هم اتفاق بیفتد.

اشلی پالومبو، گفت:

چنین چیزی را می‌توانیم در دره‌های خشک قطب جنوب هم مشاهده کنیم، جایی که تفاوت دما در فصول مختلف، حتی با وجود سرمای منجمده کننده؛ موجب پدید آمدن دریاچه‌ها می‌شود. ما در مطالعه‌ی خود قصد داشتیم ببینیم، آیا چنین امکانی در مریخ باستانی هم وجود داشته است.

این محققان برای اثبات این موضوع، ارتباطی بین مدل‌های جوی و شواهد زمین شناختی مریخ برقرار کرده‌اند.

آن‌ها در مدل‌سازی خود تخمین زده‌اند که در ۴ میلیارد سال قبل، جو مریخ از دی اکسید کربن (همچون امروز) تشکیل شده بود و میزان نور خورشید نسبت به اکنون ضعیف‌تر بوده است. با توجه به این مدل شبیه‌سازی شده، آن‌ها دریافته‌اند که مریخ در مجموع در روزهای اولیه پدید آمدنش، سرد و یخی بوده است.

این محققان همچنین متوجه برخی تفاوت‌ها در مریخ باستانی ۴ میلیارد سال قبل شده‌اند که شامل، حضور لایه‌های ضخیم جو بوده که موجب پدید آمدن تاثیر گلخانه‌ای شده است. در چنین سناریویی، نور خورشید پس از نفوذ در جو سیاره و جذب شدن توسط سطح آن، به‌صورت گرما از سطح آن منعکس می‌شود. اما انبوه کربن دی‌اکسید جو، این گرما را به دام انداخته و از رها شدن آن در فضای بیرونی جلوگیری می‌کند. این جذب اضافی گرما که اثر گلخانه‌ای نام دارد، احتمالا می‌توانسته، میانگین گرمای سیاره‌ی سرخ را بالا برده باشد. از آنجایی که دانشمندان نمی‌توانند، میزان ضخامت جو مریخ بین ۴.۲ تا ۳.۷ میلیارد سال قبل را تخمین بزنند، پالومبو و همکارانش به این منظور مدل‌سازی هایی را انجام داده‌اند.

آن‌ها همچنین تغییرات مداری مریخ باستانی را محاسبه کرده‌اند که شامل برخی گمانه‌زنی‌ها هم می‌شود. این محققان احتمالات مختلفی را مورد بررسی قرار دادند که شامل محور چرخشی مختلف سیاره و درجات مختلف خروج از مرکز می‌شود. این مدل‌سازی می‌تواند، میزان نور خورشیدی که به هر یک از نیمکره‌های این سیاره می‌رسد را محاسبه کند که می‌توانسته به نوبه خود، تغییرات فصلی را در پی داشته باشند.

در نهایت، این مدل احتمالات مختلفی را در اختیار محققان قرار می‌دهد که در آن نواحی یخی نزدیک به دره‌ها در ارتفاعات نیمکره‌ی جنوبی قرار می‌گرفته‌اند. با وجودی که دمای متوسط سالانه سیاره در این شرایط از انجماد هم پایین‌تر است، اما دمای هوا در اوایل تابستان افزایش می‌یافته است. اما موردی که باید در این مدل‌سازی به آن به درستی پاسخ داده می‌شد، میزان آبی بود که با ذوب یخ‌ها در دره‌ها جاری می‌شد.

خوشبختانه، در سال ۲۰۱۵، پروفسور جیم هد و الیوت روزنبرگ (محققانی از دانشگاه براون) مطالعه‌ای را انجام داده بودند که در آن میزان آب دره‌های مریخ را محاسبه کردند. پالومبو و همکارانش از این برآوردها به همراه برآوردهای دیگر تحقیقات بهره بردند و میزان احتمالی آب‌های روان و مدت زمان لازم برای پدید آمدن دره‌های مریخ را محاسبه کردند.

در این عکس دیجیتالی از دهانه هیل، مریخ، می‌توان، شواهدی از تاثیر جریان آب مایع را در رگه‌های این ناحیه به‌خوبی مشاهده کرد. محققان در مطالعه نشان داده‌اند که میزانی از یخ مریخ در گذشته، دردوره‌های اوج گرما، ذوب شده‌اند و میزانی آب مایع به جریان افتاده است. آن‌ها نتیجه گرفته‌اند که این میزان ذوب آب می‌تواند به خوبی توضیح دهنده رسوبات و ویژگی‌هایی باشد که اکنون در سیاره‌ی سرخ مشاهده می‌کنیم

در این عکس دیجیتالی از دهانه هیل، مریخ، می‌توان شواهدی از تاثیر جریان آب مایع را در رگه‌های این ناحیه به‌خوبی مشاهده کرد. محققان در مطالعه نشان داده‌اند که میزانی از یخ مریخ در گذشته، در دوره‌های اوج گرما، ذوب شده‌اند و میزانی آب مایع به جریان افتاده است. آن‌ها نتیجه گرفته‌اند که این میزان ذوب آب می‌تواند به خوبی توضیح دهنده رسوبات و ویژگی‌هایی باشد که اکنون در سیاره‌ی سرخ مشاهده می‌کنیم

آن‌ها دریافتند که اگر مریخ دارای میزان تغییرات خروج از مرکز مداری ۰.۱۷ (در مقایسه با میزان فعلی آن ۰.۰۹۳۴) باشد، شیب محوری ۲۵ درجه (در مقایسه با ۲۵.۱۹ درجه امروز) و فشار جوی ۶۰۰ میلی بار (۱۰۰ برابر آنچه امروز در مریخ مشاهده می شود)، حدود ۳۳ هزار تا ۱میلیون و ۸۳ هزار سال برای ذوب آب‌های مورد نیاز برای تشکیل این دره‌ها زمان لازم است.

اما با درنظرگرفتن یک مدار دایره‌ای با تغییر محوری ۲۵ درجه‌ای و جوی با فشار هزار میلی بار، این مدت زمان به ۲۱ هزار تا ۵۵۰ هزار سال کاهش می‌یابد. این میزان تغییرات خروج از محور مداری و شیب محوری، به خوبی در محدوده مداری ممکن مریخ باستانی قرار می‌گیرد. چنانچه هد در مطالعه خود نشان داده است، این مطالعه می‌تواند با شواهد جوی و جغرافیایی موجود از مریخ منطبق باشد.

پرفسور هد توضیح می‌دهد:

این مطالعه، فرضیه معتبری برای توضیح آب مایعی است که در اوایل شکل‌گیری مریخ در سطح این سیاره جریان یافته است، دقیقا به همان نحوی که در زمان ذوب‌های فصلی در دره‌ی خشک مک موردو در قطب جنوب اتفاق می‌افتد.

اما موضوع چگونگی وجود داشتن گرما و رطوبت در مریخ در دوره‌ای که نور خورشید نسبت به اکنون ضعیف‌تر بوده، موضوع مناقشه‌آمیزی است. در سال‌های اخیر، محققان فرضیه‌های متعددی در مورد نحوه گرم شدن سیاره‌ی سرخ مطرح کرده‌اند؛ از ابرهای سیروس تا انفجارهای دوره‌ای گازها زیر سطحی در مریخ.

سال گذشته بود که کاوشگر کریاسیتی ابرهای جالب‌توجهی را در آسمان مریخ مشاهده کرد. این ابرها شباهت عجیبی به ابرهای موسوم به سیروس دارند که ابرهایی نازک و مرتفع در زمین هستند، اما ابرهای مریخی در ارتفااعات کمتری مشاهده شده بودند. به گفته محققان، این احتمال وجود دارد که این ابرها در واقع بلورهای منجمد یخ باشند. البته این نخستین بار نبود که یک کاوشگر موفق به مشاهده چنین ابرهایی در مریخ می‌شد، پیش از این کاوشگر فونیکس در سال ۲۰۰۸ قادر به مشاهده چنین ابرهای رقیقی در افق مریخ شده بود.

این عکس موزاییکی که توسط دوربین تله فوتوی کاوشگر کریاسیتی به ثبت رسیده است، شواهدی از وجود دریاچه باستانی و جریان‌های آب در مریخ را نشان می‌دهد. به عقیده محققان، چنین چیزی را می‌توانیم در دره‌های خشک قطب جنوب هم مشاهده کنیم، جایی که تفاوت دما در فصول مختلف، حتی با وجود سرمای منجمده کننده؛ موجب پدید آمدن دریاچه‌ها می‌شود

این عکس موزاییکی که توسط دوربین تله فوتوی کاوشگر کریاسیتی به ثبت رسیده است، شواهدی از وجود دریاچه باستانی و جریان‌های آب در مریخ را نشان می‌دهد. به عقیده محققان، چنین چیزی را می‌توانیم در دره‌های خشک قطب جنوب هم مشاهده کنیم، جایی که تفاوت دما در فصول مختلف، حتی با وجود سرمای منجمده کننده؛ موجب پدید آمدن دریاچه‌ها می‌شود

مدارگرد اودیسه هم با استفاده از ابزارهای پیشرفته خود پیش از این موفق به کشف نشانه‌هایی از حضور آب در مریخ شده بود. محققان با بهره بردن از اطلاعات این مدارگرد نشانه‌هایی از وجود یخ‌های زیرسطحی را در مدار استوای مریخ یافته بودند. در واقع محققان موفق به یافتن شواهدی از هیدروژن در سطح مریخ شده بودند که احتمالا از زیرسطح این سیاره نشات می‌گرفته‌اند. به باور اخترشناسان، این گازها از منابع یخ زیرزمینی در مناطق اطراف استوای مریخ رها شده‌اند.

در حالی که آخرین تحقیقات انجام شده در مورد مریخ، کاملا به بحث میان «مریخ گرم و مرطوب» و «مریخ سرد و یخی» نپرداخته‌، اما شواهد قانع کننده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد، این دو سناریو به طور همزمان نمی‌توانسته‌اند وجود داشته باشند.

به هر حال، تایید وجود آب یخ در مریخ می‌تواند، عامل تعیین کننده‌ای برای انتخاب اولین کلونی زمینی‌ها در فضا باشد. حضور آب در مریخ باستانی همچنین می‌تواند نشان دهد که آیا سیاره‌ی سرخ قادر به جای دادن حیات در خود است یا خیر؟ در این مورد می‌توانیم به ماموریت کاوشگر مریخ ۲۰۲۰ خوش‌بین باشیم که می‌تواند نقش تعیین کننده‌ای داشته باشد. کاوشگر مریخ۲۰۲۰ دارای مته‌ای است که می‌تواند نمونه‌هایی را از سنگ و خاک مریخ جمع آوری کند. یک ماموریت دیگر هم می‌تواند این نمونه‌های جمع‌آوری شده را به زمین بازگرداند. کاوشگر مریخ ۲۰۲۰ گام رو به جلویی برای نه تنها کشف نشانه‌های شرایط قابل سکونت در مریخ باستانی خواهد بود، بلکه حتی می‌تواند نشانه‌هایی از حیات میکروبی را هم پیدا کند.

.

منبع: sciencealert

مطلب آیا مریخ باستانی همزمان آب مایع و یخ داشته است؟ برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

مریخ در گذشته گرم و قابل سکونت بوده است

امروز مریخ بیابانی کاملا خشک است، اما در دوران اولیه‌اش دارای نواحی وسیع مملو از آب و رودخانه‌هایی به عمق ۱۰۰۰ پا (حدود ۳۰۴ متر) بوده است. ولی دانشمندان ناسا توضیحی برای چگونگی باقی ماندن این آب در سطح مریخ به مدت میلیون‌ها سال و بدون وجود آب و هوایی گرم ندارند.

سیاره سرخ ۸۰۰ میلیون کیلومتر نسبت به زمین، دورتر از خورشید است، بنابراین به نسبت سیاره ما، گرمای کمتری از خورشید دریافت می‌کند. دمای متوسط مریخ منفی ۸۰ درجه سانتی‌گراد است که برای آب بسیار سرد است. با وجود تجزیه‌وتحلیل‌های علمی، به نظر می‌رسد، وضعیت در گذشته حتی از این هم وخیم‌تر بوده است، چراکه خورشید در میلیاردها سال قبل بسیار کم‌نورتر بوده است. دانشمندان تخمین می‌زنند که در روزهای اولیه منظومه شمسی، خورشید بین ۲۵ تا ۳۰ درصد کنونی نور داشته است که امکان وجود شرایط مرطوب در مریخ را کاملا غیرممکن می‌کرده است.

تصویری از دهانه گیل که توسط مریخ‌نورد کریاسیتی گرفته‌شده، در این تصویر به‌خوبی رسوباتی که تصور می‌شود، بقایای رودخانه‌ای کهن بوده، مشخص است

تصویری از دهانه گیل که توسط مریخ‌نورد کریاسیتی گرفته‌شده، در این تصویر به‌خوبی رسوباتی که تصور می‌شود، بقایای رودخانه‌ای کهن بوده، مشخص است

اما کاوشگرهای رباتیک ناسا شواهد فراوانی برای گذشته مملو از آب مریخ یافته‌اند. آشوین واساوادا دانشمندی از آزمایشگاه علوم مریخ در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، هفته گذشته در خلال رویدادی در مورد تاریخچه مرطوب مریخ صحبت کرد. واساوادا گفت که دریاچه‌های سیاره سرخ حتی زمانی که خورشید کم‌نور بود هم با آب و رودخانه پرشده بود. او گفت: “در آنجا دریاچه‌ها برای مدت طولانی وجود داشتند و به‌صورت مداوم جریان داشتند. توضیح اینکه چگونه امکان جریان یافتن رودخانه و سیلاب‌ها در چنین محیط همیشه سردی وجود داشته، بسیار دشوار است.”

به عنوان مثال، دانشمندان مدت‌هاست، فکر می‌کنند که مریخ در دوره هسپریان که از ۳.۷ تا ۳ میلیارد سال پیش ادامه یافت، همچون امروز، سیاره‌ای منجمد و بیابانی بوده است. اما مریخ‌نورد کریاسیتی شواهدی از سیلاب‌های بزرگ و دریاچه‌های عمیق پیدا کرد که درک دانشمندان از زمین‌شناسی باستانی سیاره سرخ را کاملا تغییر داده است.

واساوادا گفت: “ما با نشان دادن اینکه دوره هسپریان گرم و مرطوب باقی‌مانده، جلوی درک مریخ را گرفته‌ایم.”

بقایای رودخانه 1000 مایلی در دره وار ریول مریخ. آژانس فضایی اروپا در سال 2013 اعلام کرد که یک رودخانه 1000 مایلی (1609 کیلومتری) تبخیر شده کشف کرده که در برخی نقاط دارای پهنای 4 مایلی و 1000 پا عمق است

بقایای رودخانه ۱۰۰۰ مایلی در دره وار ریول مریخ. آژانس فضایی اروپا در سال ۲۰۱۳ اعلام کرد که یک رودخانه ۱۰۰۰ مایلی (۱۶۰۹ کیلومتری) تبخیر شده کشف کرده که در برخی نقاط دارای پهنای ۴ مایلی و ۱۰۰۰ پا عمق است

مریخ‌نورد کریاسیتی در سال ۲۰۱۱ در دهانه گیل فرود آمد و در ماه سپتامبر ۲۰۱۲ شواهدی به دست آورد که باعقیده ناسا، نشان از وجود جریان آبی در این ناحیه دارند. یک سال بعد هم آژانس فضایی اروپا تصویری از یک رودخانه ۱۰۰۰ مایلی (۱۶۰۹ کیلومتری) تبخیر شده گرفت که در برخی نقاط دارای پهنای ۴ مایلی و ۱۰۰۰ پا عمق بود. مریخ‌نورد کریاسیتی در همین سال، سنگریزه‌های گردی را پیدا کرد که دارای بخش بیرونی صاف بودند که به‌طورقطع نشان از سال‌ها فرسایش رودخانه‌های مریخ داشتند.

شاید قانع‌کننده‌ترین سرنخ‌ها از گذشته گرم مریخ، شواهدی از دریاچه‌های قدیمی باشند که در لایه‌هایی به عمق ۶۰۰ پا به‌خوبی حفظ‌شده‌اند. کاوش‌های کریاسیتی در اطراف دهانه گیل اجازه حفاری در لایه‌های مختلف سنگی عمدتا رسوبات رودخانه را به این کاوشگر ناسا داد.

الیزابت رامپ، دانشمندی از مأموریت اکتشافات ناسا، ماه گذشته گفت: “این لایه‌ها حدود ۳.۵ میلیارد سال پیش (در این ناحیه) ته‌نشین شده‌اند که همزمان با دوره‌ای است که حیات در زمین شکل گرفت. فکر می‌کنیم که مریخ اولیه ممکن است شبیه دوران اولیه زمین بوده، بنابراین ممکن است، محیطی قابل سکونت بوده باشد.”

در این نواحی دریاچه‌هایی وجود داشتند که بسیار عظیم و طویلی با شن‌ها و ماسه‌هایی به طول ۳۰ مایل و ضخامت صدها پا وجود داشتند. واساوادا گفت: “برای چنین بردن چنین حجمی از شن و ماسه و رسوبات، باید میزان زیادی آب در این ناحیه جریان داشته باشد.”

لایه‌های فرسایشی که تصور می‌شود، بقایای بستر دریاچه‌های مریخی باشند

لایه‌های فرسایشی که تصور می‌شود، بقایای بستر دریاچه‌های مریخی باشند

در زمین، فرآیندهای مشابهی می‌توانند میلیون‌ها یا حتی ده‌ها میلیون سال به طول بیانجامد. واساوادا استدلال می‌کند که چنین گرمایی نمی‌توانسته دوره‌ای بوده باشد. او گفت: “مگر اینکه یک جو مرطوبی پایدار وجود داشته باشد، همچون جو گرمِ مریخ اولیه.”

واساوادا به توضیحات گذشته برای ایجاد آب‌وهوای گرم در مریخ اشاره می‌کند، اما این توضیحات به موقتی بودن گرما اشاره دارند و چنین چیزهایی دریاچه‌های بزرگ و رودخانه‌های عمیق را نمی‌تواند توضیح دهد. شاید یک شهاب‌سنگ به مریخ برخورده کرده باشد و به مدتی کوتاه جوی مملو از گردوغبار به وجود آورده باشد که یا دوره‌ای ذوب رخ‌داده باشد که موجب آب شدن فصلی یخ‌ها شده است.

اما اینکه این آب‌وهوا چگونه پایدار بوده است، هنوز برای دانشمندان یک معما است. در این مورد متقاعدکننده‌ترین فرضیه، اثر قدرتمند گلخانه‌ای است که احتمالا ناشی از فوران‌های آتش‌فشانی بوده است. ، یک رمز و راز باقی‌مانده است. رقیب پیشرو یک اثر قدرتمند گلخانه‌ای است که احتمالا از فوران‌های آتش‌فشانی است. دی‌اکسید کربن، متان و گوگرد از گازهای گرمازا محسوب می‌شوند، اما مشخص نیست که تا چه میزان از این گازها و برای چه مدتی می‌توانند با ورود به جو، یک اثر گرمایی چند میلیون ساله پدید بیاورند. همچنین فرضیه دیگری مطرح است که مدعی است، مریخ دارای مدار خارج از مرکزی بوده که این سیاره را در طول دوره‌های مشخصی به خورشید نزدیک‌تر می‌کرده است.

حال اینکه این گرما چگونه پدید آمده مهم نیست، واساوادا با اطمینان باور دارد که مریخ، سیاره‌ای گرم و دارای مقادیری قابل توجهی آب بوده است. او می گوید: “از روزی که این سنگریزه‌ها را پیدا کردیم تا امروز، تنها یک موضوع مطرح بوده؛ آب، آب و آب.”

.

منبع: inverse

مطلب مریخ در گذشته گرم و قابل سکونت بوده است برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

کشف شواهد جدیدی از تاریخچه حضور آب در مریخ

کشف شواهد جدیدی از تاریخچه حضور آب در مریخ

شاید مریخ بر خلاف چیزی که پیش از این تصور می شد، سیاره مرطوبی بوده باشد. محققان می گویند، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد، مریخ دارای تاریخچه ای غنی از آب بوده است.

محققان دانشگاه نوادا، لاس وگاس که رهبری تیم تحقیقاتی بین المللی را بر عهده داشتند، نسخه مصنوعی از ماده معدنی حاوی هیدروژن ساخته اند که به نام ویتلوکایت (Whitlockite) شناخته شده است.

محققان این تیم تحقیقاتی پس از آزمایش بر روی نمونه های ویتلوکایت که شرایط خروج از مریخ  را بر روی آن شبیه سازی کرده بودند، از آرایه میکروسکوپی به همراه آزمایش های اشعه ایکس منبع پیشرفته نور (ALS) در آزمایشگاه ملی لورنس برکلی و منبع فوتون پیشرفته (APS) در آزمایشگاه ملی آرگون در (APS) بهره بردند.

آزمایش های شوک اشعه ایکس نشان داد، ویتلوکایت می تواند بر اثر خشک شدن مواد معدنی همچون مریلایت ها به وجود آمده باشد. مریلایت، ماده معدنی است که معمولا در شهاب های سنگ های مریخی یافت می شود؛ اما بر روی زمین به طور طبیعی به وجود نمی آید.

مارتین کانز، محققی از آزمایشگاه ملی لورنس برکلی، می گوید:”برای نتیجه گیری در این مورد، تشخیص میزان آب موجود در مریخ بسیار مهم است. این آب می تواند دارای منبعی مریخی باشد و یا توسط دنباله دارها و یا شهاب سنگ ها به مریخ برده شده باشد.”

دهانه برخوردی به نام ملاس درسا در مریخ و نواحی اطراف آن، نشان‌دهنده، وجود تاریخچه غنی زمین‌شناسی در این ناحیه است.
دهانه برخوردی به نام ملاس درسا در مریخ و نواحی اطراف آن، نشان‌دهنده، وجود تاریخچه غنی زمین‌شناسی در این ناحیه است.

پرفسور الیور تیشاوینر از دانشگاه نوادا، لاس وگاس می گوید: “اگر حتی بخشی از مریلایت ها پیش از این دارای ویتلوکایت ها بوده باشند، تاریخچه حضور آب در مریخ به کلی دگرگون خواهد شد.”

از آنجایی که ویتلوکایت ها در آب حل می شوند و حاوی فسفر (عنصری ضروری برای شکل گیری حیات در زمین) و به نظر می رسد، ماده مریلایت در بسیاری از شهاب سنگ های مریخی وجود داشته باشد، این مطالعه همچنین می تواند، به معنی وجود احتمالی حیات در مریخ هم باشد.

پرفسور تیشاوینر می گوید:”سوال اساسی در مورد حضور آب در مریخ و تاریخچه ابتدایی آن این است که؛ آیا تا به حال در مریخ، محیطی وجود داشته که از حیات پشتیبانی کرده باشد؟”

باوجودی که فشار و حرارت ایجادشده در آزمایش‌های شوک، قابل با مقایسه تأثیر برخورد شهاب‌سنگ‌ها بود؛ اما تنها به مدت ۱۰۰ میلیاردم ثانیه و یا در حدود یک‌دهم تا یک‌صدم زمانی که برخورد یک شهاب‌سنگ واقعی به طول می‌انجامد، به طول انجامید.

تیشاوینر می‌گوید، واقعیت این است که حتی در شرایط آزمایشی قادر به ایجاد جزئی از مریلایت شدیم، این نشان می‌دهد، باوجود تأثیری طولانی‌تر به‌احتمال‌زیاد قادر به ایجاد مریلایت کامل خواهیم بود.

محققان نمونه‌های ویتلوکایت را به همراه صفحات فلزی که تفنگ گازی با سرعتی بیش از نیم مایل در ثانیه و با فشاری حدود ۳۶۳ هزار برابر بیشتر از فشار هوای درون یک توپ بسکتبال، مورد آزمایش قرار دادند.

در این عکس دیجیتالی از دهانه هیل، مریخ، می‌توان، شواهدی از تأثیر جریان آب مایع را در رگه‌های این ناحیه به‌خوبی مشاهده کرد
در این عکس دیجیتالی از دهانه هیل، مریخ، می‌توان، شواهدی از تأثیر جریان آب مایع را در رگه‌های این ناحیه به‌خوبی مشاهده کرد

تیشاوینر می‌گوید: “در این موردنیاز به تأثیری بسیار شدید برای شتاب بخشیدن به مواد است تا از کشش گرانشی مریخ بگریزند.”

همچنین محققان آزمایشگاه برکلی از پرتوهای اشعه ایکس برای مطالعه ساختار میکروسکوپی نمونه‌های شوک داده‌شده ویتلوکایت بهره بردند، تکنیکی که به پراش اشعه ایکس موسوم است. این تکنیک به محققان امکان بررسی تفاوت‌های بین مریلایت و ویتلوکایت را در نمونه‌های شوک داده‌شده می‌دهد.

در همین حال، آزمایش‌های جداگانه اشعه ایکسی که در آزمایشگاه آرگون انجام‌شده، نشان داد، ۳۶ درصد از ویتلوکایت ها در محل تأثیر صفحات فلزی با مواد معدنی به مریلایت ها تبدیل شده‌اند. به نظر می‌رسد، حرارت (در آزمایش‌های شوک) بیش از فشار، بیشترین نقش را در تبدیل ویتلوکایت ها به مریتلایت ها ایفا کرده باشد.

همچنین شواهدی وجود دارد که آب مایع در مریخ امروز جریان دارد، البته تاکنون؛ هنوز هیچ اثبات علمی در این مورد صورت نگرفته است. در سال ۲۰۱۳، دانشمندان علوم سیاره ای گزارش دادند، رگه‌های نسبتا تیره در دامنه ارتفاعات مریخی ممکن است، حاوی آب مایعی باشند که احتمالا براثر تغییرات دمایی جریان پیداکرده باشد. این محققان در مطالعه خود از داده‌های  مدارگرد اکتشافی مریخ ناسا بهره برده بودند.

همچنین در نوامبر سال ۲۰۱۶، دانشمندان ناسا گزارش دادند، ساختار زیرزمینی از یخ موجود دریکی از نواحی مریخ دارای آبی معادل دریاچه سوپریور است. دریاچه سوپریور که در مرز شمالی آمریکا و کانادا واقع‌شده، دومین دریاچه آب شیرین جهان ازلحاظ سطح و سومین دریاچه آب شیرین جهان ازلحاظ حجم محسوب می‌شود. همچنین داده‌های مریخ‌نوردهای ناسا هم از شواهد فراوانی مبنی بر وجود آب در ساختارهای سنگی مریخ پرده برداشته‌اند.

تیشاوینر می‌گوید: “تنها حلقه گم‌شده اثبات این است که مریلایت ها قبل از ویتلوکایت های مریخی در سیاره سرخ حضورداشته‌اند. به این منظور باید، سراغ شهاب‌سنگ‌های واقعی برویم و آثار حضور آب را در آن‌ها موردبررسی قرار دهیم.”

این عکس موزاییکی که توسط دوربین تله فوتوی کاوشگر کریاسیتی به ثبت رسیده است، شواهدی از وجود دریاچه باستانی و جریان‌های آب در مریخ را نشان می‌دهد.
این عکس موزاییکی که توسط دوربین تله فوتوی کاوشگر کریاسیتی به ثبت رسیده است، شواهدی از وجود دریاچه باستانی و جریان‌های آب در مریخ را نشان می‌دهد.

تیشاوینر و همکارانش به دنبال انجام دور دیگری از مطالعات با استفاده از پرتوهای مادون‌قرمز و نمونه شهاب‌سنگ‌های واقعی مریخ هستند. این محققان همچنین، برنامه‌ای برای مطالعه با پرتوهای اشعه ایکس با استفاده از نمونه‌های واقعی در سال جاری دارند.

به نظر می‌رسد، بسیاری از شهاب‌سنگ‌های مریخی که در زمین یافت شده‌اند، به دوره‌ای حدود ۱۵۰ میلیون تا ۵۸۶ میلیون سال قبل تعلق داشته باشند، همچنین به‌احتمال‌زیاد، بسیاری از این شهاب‌سنگ‌ها از یک ناحیه مریخ به سطح زمین رسیده‌اند. تیشاوینر توضیح می‌دهد، این شهاب‌سنگ‌ها در اصل از عمقی حدود یک کیلومتری زیر سطح مریخ به فضا فرستاده‌شده‌اند. به‌این‌ترتیب، نمی‌توانند، نشان‌دهنده، ساختار زمین‌شناسی اخیر سطح مریخ باشند.

وی می‌گوید: “بسیاری از این شهاب‌سنگ‌ها دارای ترکیب سنگی، مواد معدنی و همچنین قدمتی مشابه هستند.”

مریخ به‌احتمال‌زیاد حدود ۴.۶ میلیارد سال قبل، یعنی تقریبا همان زمانی که زمین و باقی سیارات منظومه شمسی شکل‌گرفته‌اند، شکل‌گرفته باشد. حتی باوجود مطالعه دقیق شهاب‌سنگ‌های مریخی همراه با داده‌های تصویربرداری حرارتی مریخ توسط مدارگردهای مریخ و تجزیه‌وتحلیل‌های مریخ‌نوردها، بهترین شواهد از وجود آب در مریخ، استفاده از نمونه‌های واقعی سنگ‌های مریخی است. نمونه‌های دست‌نخورده‌ای که بدون هیچ تماسی (در زمین و در فضا) مستقیما از سیاره سرخ آمده باشند.

کانز می گوید: ” بسیار مهم است که سنگ‌هایی که کاملا دست‌نخورده‌اند را موردمطالعه قرار دهیم تا اطلاعات بیشتری از تاریخچه حضور آب در مریخ به دست آوریم.”

یافته‌های این محققان در نشریه “Nature Communications” منتشرشده است.

.

منبع: newscenter

نوشته کشف شواهد جدیدی از تاریخچه حضور آب در مریخ اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.

کشف ورقه عظیم یخی در مریخ؛ حداقل ۵۰ درصد از آن، آب خالص خواهد بود!

منطقه اتوپیا پلانتیا، جایی است که ورقه یخی در مریخ را در خود جای داده است.

پیش از این تصور می شد، ذخایر یخی عظیم مریخ در نواحی قطبی سیاره سرخ قرار داشته باشند؛ اما به نظر می رسد که این طور نیست. محققان با استفاده از رادار نفوذی مدارگرد شناسایی مریخ، کشف کردند که منطقه اتوپیا پلانتیای مریخ، ورقه یخی عظیم و ضخیمی بزرگتر از ایالت نیومکزیکو را در خود جای داده است.

به نظر می رسد، حداقل ۵۰ درصد این ورقه یخی از آب خالص تشکیل شده باشد. دانشمندان از مدت ها قبل گمان می کردند، این ناحیه با توجه به ترک خوردگی ها و فرورفتگی ها دارای آب باشد؛ اما شواهدی که پیش از این با فضاپیمای ادیسه مریخ به دست آمده بود، امکان مطالعه عمیق تر سطح این ناحیه را فراهم نکرده بود.

این دانشمندان به نشریه نیویورک تایمز گفته اند، این ورقه یخی در مریخ به احتمال زیاد متعلق به عصر یخبندان مریخ بوده که امکان ذوب و یا تبخیر شدن را نیافته است.

این یافته ها می تواند برای درک گذشته مریخ، شواهد بسیار ارزشمندی را در اختیار دانشمندان قرار دهد. همچنین این یافته ها می تواند، در آینده (خصوصا با وجود طرح بلند مدت استعمار مریخ) برای دانشمندان از اهمیت خاصی برخوردار باشد.

به این ترتیب، شاید استعمارگران آینده مریخ، به جای اقامت در نواحی قطبی سیاره سرخ که پیش از این تصور می شد تنها نواحی دارای آب در مریخ باشند، امکان سکونت در نواحی مطلوب تری را داشته باشند و از ذخایر ثابت آب آشامیدنی و همچنین سوخت برای موشک هایشان بهره ببرند. چیزی که در صورت تحقق، در نهایت موجب می شود، فضانوردان آینده مجبور به حمل محموله های بسیار کمتری به سیاره سرخ شوند و اکتشافات مریخ رنگ و بوی واقعی تری به خود بگیرد.

.

منبع: engadget

نوشته کشف ورقه عظیم یخی در مریخ؛ حداقل ۵۰ درصد از آن، آب خالص خواهد بود! اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.

اهمیت وجود آب در مریخ کاهش یافته است

فضانوردان نمی توانند از وجود آب در مریخ بهره مند شوند.

فضانوردان نمی توانند از وجود آب در مریخ بهره مند شوند.

مدارگرد شناسایی مریخ ناسا در سال ۲۰۱۱ توانست خطوط تیره ای را که در دره و پایه تپه های این سیاره ی سرخ جریان داشت، شناسایی کند؛ این جریان خطوط تیره در واقع وجود آب در مریخ را ثابت می کرد. این خبر برای دانشمندان بسیار خوشایند بود چرا که دیگر لازم نبود فضانوردان آب زیادی را با خود به فضا حمل کنند. اما در حال حاضر، مطالعات جدید نشان می دهند که آب های موجود در مریخ قابل نوشیدن نیستند؛ و بد تر اینکه، شاید اصلا وجود نداشته باشند!

تیمی از دانشمندان دانشگاه آریزونا با دقت بیشتری به این خطوط تیره که با نام RSL شناخته می شوند، نگاه کردند تا بتوانند سرمنشا آن را بیابند.

برخی از دانشمندان معتقدند که آنها در نتیجه ی ذوب یخ ها به وجود آمده اند اما مطالعات جدید این فرضیه را رد می کند. بیشتر RSL ها در نزدیکی خطوط استوایی کشف شده اند و آبهایی که احتمالا در آن منطقه وجود داشته اند، پیش تر از این باید آب شده باشند. اگر آبهایی که باعث به وجود آمدن RSL ها شده اند، از زیر زمین آمده باشند، در این صورت حتما در عمق بسیاری زیادی وجود دارند. این بدان معناست که دسترسی به آنها بسیار مشکل بوده و یا اینکه شوری آنها به اندازه ایست که نمی توان مراحل نمک زدایی را روی آن انجام داد؛ ما نمی توانیم آن آب را بنوشیم، همانطور که قادر به نوشیدن آب دریاهای شور نیستیم.

با تمام این اوصاف، بنا بر داده هایی که دانشمندان در اختیار دارند، به نتایج جالب دیگری دست یافتند؛ این احتمال وجود دارد که آبهایی که خطوط RSL را به وجود آورده اند در واقع از اتمسفر مریخ نشات گرفته اند. احتمالا هوای دره های مریخ به شدت مرطوب است، به اندازه ای که انتقال آن را به سطح زمین ممکن می کند. اما اگر این فرضیه هم نتواند وجود آن خط های تیره را توجیه کند، پس می توان نتیجه گرفت که آن خطوط چیزی بیش از یک جریان خشک نیستند، لایه های زمین که در اثر تغییرات دما به وجود آمده اند. این بدان معناست که در آن مناطق، آب وجود ندارد و رویای ناسا برای بهره برداری از آب همان منطقه برای مصرف فضانوردانی که به سیاره ی سرخ پا می گذارند، از بین رفته است.

ارسال کاوشگر به این مناطق می تواند آبهای موجود در دره ها را آلوده کند، با اینحال ناسا قصد دارد کاوشگر Curiosity را به این دره ها فرستاده تا تحقیقات خود را آغاز کند. در حال حاضر، تیم های مختلفی در حال ارائه ی روش های متفاوت برای بررسی دقیق تر آنها هستند که از جمله ی این روش ها می توان به شبیه سازی آن جریان در زمین و یا ارسال گلایدر هایی است که از بالا به آنها نگاه کنند.

.

با عضویت در کانال رسمی تکرا در تلگرام از آخرین اخبار روز تکنولوژی مطلع باشید.

.

منبع: engadget


عصر تکنولوژی، تکرا

نوشته اهمیت وجود آب در مریخ کاهش یافته است اولین بار در عصر تکنولوژی - تکرا پدیدار شد.

آیا وجود دریاچه ای در مریخ می تواند نشان دهنده حیات در این سیاره باشد؟

آیا وجود دریاچه ای در مریخ می تواند نشان دهنده حیات در این سیاره باشد؟

اگر شما تا یک ماه پیش در مورد وجود آب در مریخ سوال می پرسیدید، به احتمال زیاد به شما گفته می شد که شواهد نشانگر وجود آب، در گذشته، موجود بوده ولی احتمالا از بین رفته است. حال سوال اینجاست که چگونه این چیزها می تواند تغییر کند؟

ابتدا در یک اطلاعیه بزرگ، اعلام شده بود که هنوز آب در فرم هایی بر روی این سیاره موجود است. اکنون، اطلاعات جدید از مطالعات مریخ نوردان نشان دهنده این است که ممکن است مقدار بیشتری آب از آن چیزی که انتظار می رفته، برای دوره ی طولانی تری از زمان، همراه با شرایط مورد نیاز برای ادامه ی حیات وجود داشته باشد.

جست و جوها حاکی از این است که سنگ های رسوبی در اطراف دهانه ی گیل دیده شده است.عمق دهانه، با ماسه های ریز دانه در ابعاد بزرگ پوشیده شده و شبیه به چیزی دریاچه مانند، از جنس آب که در دوره ی طولانی از زمان باقی مانده است، می ماند.
این موضوع به نوبه ی خود، می تواند بیان کند که نظریه ی وجود فشار اتمسفر در مریخ درست بوده است و آب و هوای سرد باعث نشده که آب به یخ تبدیل شود. البته سوال در مورد وجود آب در مریخ، مقدمه ای برای این سوال است که آیا سیاره مریخ توانایی حمایت از حیات را برای موجودات زنده داراست یا نه؟
یافته های محققان زندگی در مریخ را تایید نمی کند، اما آنها مواد ضروری برای تهیه سوپ بیولوژیکی را (شامل آب و شرایط میکروب پسند، این در واقع یک محلول غنی از ترکیبات آلی در اقیانوس ابتدایی زمین است که سر منشا حیات بر روی زمین بود)پیدا کرده اند.
نظریه و شواهد، نشانگروجود آب بر روی سطح مریخ به مدت طولانی است اما معمولا ایده ی وجود آب زیر سطحی بر اساس یک واقعه زمانی، نشت یا حرکت آهسته به سمت سطح، و یا یک اقیانوس بیش از حد شور برای هر موجودی که در آن زندگی می کند پا برجاست.
این ایده های جدید، این ایده را که آب های سطحی به مراتب بیشتر منجر به ظهور زندگی می شوند را حمایت می کند.
در پشت یافته های این تیم یک ادعا وجود دارد مبنی بر اینکه ” احتمالا حیات فرازمینی وجود دارد و یا ممکن است از گذشته حفظ شده باشد، چرا که شواهدی از وجود آب به طور فراوان دیده شده است”.
در صورت تایید این نظریه به نظر شما آیا مریخ می تواند محلی برای ادامه ی حیات انسان باشد یا خیر؟

.

با عضویت در کانال رسمی تکرا در تلگرام از آخرین اخبار روز تکنولوژی مطلع باشید.

.

منبع: engadget


عصر تکنولوژی، تکرا

نوشته آیا وجود دریاچه ای در مریخ می تواند نشان دهنده حیات در این سیاره باشد؟ اولین بار در عصر تکنولوژی - Techera پدیدار شد.