هر آن چیزی که بایستی درباره زرین‌پال بدانید

زرین‌پال

امروزه سامانه‌ها بسیاری در دنیا و کشورمان وجود دارند و حضور این پلت‌فرم‌ها کیفیت زندگی را ارتقا بخشیده و لایف استایل مردم را تغییر داده است. برای انجام طیف وسیعی از کارها دیگر نیازی به بیرون رفتن از خانه نیست و پشت میزتان نیز می‌توانید مهم‌ترین کارها را انجام دهید. زرین‌پال نیز جز همین پلت‌فرم‌های کارآمد محسوب می‌شود که به‌جرات می‌توان گفت مناسب‌ترین سرویس پرداخت آنلاین برای بیزنس‌های کوچک و بزرگ به‌شمار می‌آید. اما آیا این سیستم را می‌شناسید؟ آیا با قابلیت‌هایش آشنایی دارید؟ در ادامه قصد داریم تا با زرین‌پال بیش‌تر آشنا شویم. پس با ما همراه باشید.


زرین‌پال یا پرداخت‌یار زرین چیست؟

زرین‌پال

زرین‌پال پلت‌فرمی برای پرداخت آنلاین است. فرقی نمی‌کند که طرف مقابل شما یک کاربر معمولی باشد یا یک کسب‌وکار بزرگ. این سیستم مبلغ مورد نظر شما را در کسری از ثانیه برای یوزر واریز می‌کند. محیط امن و ظاهر کاربرپسند جز ویژگی‌های دوست‌داشتنی این پلت‌فرم محسوب می‌شوند. زرین‌پال این امکان را به شما می‌دهد تا به‌راحتی درگاه پرداخت اینترنتی خود را راه بیندازید و به کسب درآمد مشغول شوید. این در حالی‌ست که پیش از حضور زرین‌پال، باید وقت زیادی را صرف دریافت چنین درگاهی می‌کردید و شاید در آخر نیز موفق به کسب آن نمی‌شدید. اما حالا در مدت زمان کمی می‌توانید صاحب یک درگاه پرداخت آنلاین شوید. این قابلیت هم کار استارت‌آپ را راحت‌تر می‌کند و هم میزان اطمینان کاربران را به آن فروشگاه افزایش می‌دهد. چراکه زرین‌پال با الگوریتم‌های پیچیده و فن‌آوری‌های متعدد تمام‌قد از درگاه‌ها در برابر حمله هکرها محافظت می‌کند.

زرین‌پال

در حقیقت زرین‌پال برای تمام یوزرها راه‌حل‌هایی را برای پرداخت به‌صورت اینترنتی تدارک دیده تا فقط بر روی توسعه کسب‌وکارتان تمرکز کنید. به‌عنوان مثال ادمین‌های کانال‌ها یا پیج‌های پرطرفدار می‌توانند برای خود زرین‌لینکی ایجاد نموده و با هدایت افراد و شرکت‌ها به این لینک، درآمد کسب کنند. از طرفی زرین‌پال این امکان را به شما می‌دهد تا اقدام به ساخت لینکی شخصی نمایید که عملکردی مشابه کارت‌خوان دارد. در نتیجه از شر دردسرهای کارت به کارت خلاص خواهید شد و فقط کافی‌ست افراد را به این لینک فرستاده تا مبلغ مورد نظر به حساب شما واریز شود. همان‌طور که زرین‌پال می‌گوید؛ محصول انجام این کار افزایش پرستیژ اجتماعی پرداخت‌های شماست.

ویژگی‌های مهم و کاربردی زرین‌پال

زرین‌پال

پیش از هر چیزی، درگاه پرداخت اینترنتی زرین‌پال مهم‌ترین قابلیت این سیستم شمرده می‌شود. برای دریافت این درگاه بایستی به سطح نقره‌ای برسید و هویت‌تان را احراز نمایید. این سطح‌بندی موجب شده تا امنیت زرین‌پال تامین شود و هم کاربران و هم بیزنس‌ها با خاطری آسوده به انجام پرداخت‌ و کسب درآمد بپردازند. البته شایان ذکر است که استفاده از این قابلیت هزینه‌ای برای کسب‌وکارها خواهد شد. پس از یک ماه، زرین‌پال مبلغی به‌عنوان کارمزد خود از درآمد شما کسر می‌نماید که ۰.۵ درصد یا ۱ درصد است.

با ساختن حساب در زرین‌پال صاحب کیف‌پولی خواهید شد که در آن اطلاعات دقیق صورت‌حساب‌ها و پرداخت‌ها وجود دارد و می‌توانید با پرداخت مبلغی آن را شارژ نمایید. به این ترتیب با ورود به درگاه پرداخت آنلاین زرین‌پال دیگر نیازی به وارد کردن شماره کارت و رمز آن ندارید و کارتان با سرعت بیش‌تری انجام می‌شود.

زرین‌پال

زرین‌کارت یکی از قابلیت‌های اصلی این پلت‌فرم به‌حساب می‌آید. برای دریافت این کارت باید حداقل کاربری در سطح نقره‌ای باشید. اگر هم یوزری در سطح طلایی باشید، این کارت فیزیکی به‌صورت رایگان برای شما صادر خواهد شد. زرین‌کارت مثل یک کارت بانکی است که کار شما را در سیستم زرین‌پال ساده‌تر می‌سازد. با استفاده از این محصول کارمزد نصف شده و به‌همین دلیل کارت طلایی گزینه‌ای عالی برای کسب‌وکارها محسوب می‌شود تا در هزینه‌ها صرفه‌جویی نمایند. همچنین تمام پرداختی‌های شما به کارت زرین‌پال انتقال می‌یابد و گفتنی‌ست در صورت داشتن زرین‌کارت تسویه حساب در مدت زمان کم‌تری انجام خواهد شد. گذشته از این‌ها، زرین‌پال اپلیکیشنی را به بازار عرضه نموده تا تراکنش‌های مالی و کیف‌پول خود را مدیریت کنید، قبض‌های‌تان را پرداخت نمایید و به خرید شارژ بپردازید.

نوشته هر آن چیزی که بایستی درباره زرین‌پال بدانید اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

هر آن چیزی که بایستی درباره زرین‌پال بدانید

زرین‌پال

امروزه سامانه‌ها بسیاری در دنیا و کشورمان وجود دارند و حضور این پلت‌فرم‌ها کیفیت زندگی را ارتقا بخشیده و لایف استایل مردم را تغییر داده است. برای انجام طیف وسیعی از کارها دیگر نیازی به بیرون رفتن از خانه نیست و پشت میزتان نیز می‌توانید مهم‌ترین کارها را انجام دهید. زرین‌پال نیز جز همین پلت‌فرم‌های کارآمد محسوب می‌شود که به‌جرات می‌توان گفت مناسب‌ترین سرویس پرداخت آنلاین برای بیزنس‌های کوچک و بزرگ به‌شمار می‌آید. اما آیا این سیستم را می‌شناسید؟ آیا با قابلیت‌هایش آشنایی دارید؟ در ادامه قصد داریم تا با زرین‌پال بیش‌تر آشنا شویم. پس با ما همراه باشید.


زرین‌پال یا پرداخت‌یار زرین چیست؟

زرین‌پال

زرین‌پال پلت‌فرمی برای پرداخت آنلاین است. فرقی نمی‌کند که طرف مقابل شما یک کاربر معمولی باشد یا یک کسب‌وکار بزرگ. این سیستم مبلغ مورد نظر شما را در کسری از ثانیه برای یوزر واریز می‌کند. محیط امن و ظاهر کاربرپسند جز ویژگی‌های دوست‌داشتنی این پلت‌فرم محسوب می‌شوند. زرین‌پال این امکان را به شما می‌دهد تا به‌راحتی درگاه پرداخت اینترنتی خود را راه بیندازید و به کسب درآمد مشغول شوید. این در حالی‌ست که پیش از حضور زرین‌پال، باید وقت زیادی را صرف دریافت چنین درگاهی می‌کردید و شاید در آخر نیز موفق به کسب آن نمی‌شدید. اما حالا در مدت زمان کمی می‌توانید صاحب یک درگاه پرداخت آنلاین شوید. این قابلیت هم کار استارت‌آپ را راحت‌تر می‌کند و هم میزان اطمینان کاربران را به آن فروشگاه افزایش می‌دهد. چراکه زرین‌پال با الگوریتم‌های پیچیده و فن‌آوری‌های متعدد تمام‌قد از درگاه‌ها در برابر حمله هکرها محافظت می‌کند.

زرین‌پال

در حقیقت زرین‌پال برای تمام یوزرها راه‌حل‌هایی را برای پرداخت به‌صورت اینترنتی تدارک دیده تا فقط بر روی توسعه کسب‌وکارتان تمرکز کنید. به‌عنوان مثال ادمین‌های کانال‌ها یا پیج‌های پرطرفدار می‌توانند برای خود زرین‌لینکی ایجاد نموده و با هدایت افراد و شرکت‌ها به این لینک، درآمد کسب کنند. از طرفی زرین‌پال این امکان را به شما می‌دهد تا اقدام به ساخت لینکی شخصی نمایید که عملکردی مشابه کارت‌خوان دارد. در نتیجه از شر دردسرهای کارت به کارت خلاص خواهید شد و فقط کافی‌ست افراد را به این لینک فرستاده تا مبلغ مورد نظر به حساب شما واریز شود. همان‌طور که زرین‌پال می‌گوید؛ محصول انجام این کار افزایش پرستیژ اجتماعی پرداخت‌های شماست.

ویژگی‌های مهم و کاربردی زرین‌پال

زرین‌پال

پیش از هر چیزی، درگاه پرداخت اینترنتی زرین‌پال مهم‌ترین قابلیت این سیستم شمرده می‌شود. برای دریافت این درگاه بایستی به سطح نقره‌ای برسید و هویت‌تان را احراز نمایید. این سطح‌بندی موجب شده تا امنیت زرین‌پال تامین شود و هم کاربران و هم بیزنس‌ها با خاطری آسوده به انجام پرداخت‌ و کسب درآمد بپردازند. البته شایان ذکر است که استفاده از این قابلیت هزینه‌ای برای کسب‌وکارها خواهد شد. پس از یک ماه، زرین‌پال مبلغی به‌عنوان کارمزد خود از درآمد شما کسر می‌نماید که ۰.۵ درصد یا ۱ درصد است.

با ساختن حساب در زرین‌پال صاحب کیف‌پولی خواهید شد که در آن اطلاعات دقیق صورت‌حساب‌ها و پرداخت‌ها وجود دارد و می‌توانید با پرداخت مبلغی آن را شارژ نمایید. به این ترتیب با ورود به درگاه پرداخت آنلاین زرین‌پال دیگر نیازی به وارد کردن شماره کارت و رمز آن ندارید و کارتان با سرعت بیش‌تری انجام می‌شود.

زرین‌پال

زرین‌کارت یکی از قابلیت‌های اصلی این پلت‌فرم به‌حساب می‌آید. برای دریافت این کارت باید حداقل کاربری در سطح نقره‌ای باشید. اگر هم یوزری در سطح طلایی باشید، این کارت فیزیکی به‌صورت رایگان برای شما صادر خواهد شد. زرین‌کارت مثل یک کارت بانکی است که کار شما را در سیستم زرین‌پال ساده‌تر می‌سازد. با استفاده از این محصول کارمزد نصف شده و به‌همین دلیل کارت طلایی گزینه‌ای عالی برای کسب‌وکارها محسوب می‌شود تا در هزینه‌ها صرفه‌جویی نمایند. همچنین تمام پرداختی‌های شما به کارت زرین‌پال انتقال می‌یابد و گفتنی‌ست در صورت داشتن زرین‌کارت تسویه حساب در مدت زمان کم‌تری انجام خواهد شد. گذشته از این‌ها، زرین‌پال اپلیکیشنی را به بازار عرضه نموده تا تراکنش‌های مالی و کیف‌پول خود را مدیریت کنید، قبض‌های‌تان را پرداخت نمایید و به خرید شارژ بپردازید.

نوشته هر آن چیزی که بایستی درباره زرین‌پال بدانید اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

چگونه از گوشی هوشمند به عنوان هات‌ اسپات وا‌ی‌فای استفاده کنیم؟

آیا تابحال پیش آمده که بیرون از منزل یا محل کار باشید و بخواهید با لپ‌تاپ خودتان کاری انجام دهید و نیاز به اینترنت داشته باشید؟ به عنوان اولین راه حل می‌توانید به یک کافه یا رستوران بروید و ضمن صرف قهوه یا غذا به وای‌فای رایگان آنجا متصل شوید؛ اما راه آسان‌‌تری هم وجود دارد. از موبایل خودتان به عنوان یک روتر بی‌سیم استفاده کنید و ارتباط دیتای سیم‌کارت را با لپ‌تاپ، تبلت، گوشی دیگران و یا حتی یک کامپیوتر دسکتاپ به اشتراک بگذارید. بسیاری از اسمارت‌فون‌ها قابلیت استفاده به عنوان هات اسپات وای‌فای پرتابل (نقطه اتصال) را دارند ولی تنظیمات فعال کردن آن در برندهای مختلف ممکن است کمی متفاوت باشد.

به اشتراک گذاشتن دیتای موبایل به طرز شگفت انگیزی آسان است و اگر یکی دو بار این کار را انجام دهید تعجب می‌کنید که چرا وسیله‌ای به نام مودم وای‌فای پرتابل وجود دارد؟!

مسیر زیر را دنبال کنید:

Settings > Wireless and networks > More > Tethering and Portable Hotspot 

یا:

Settings > Connections > Hotspot and tethering

با توجه به رابط کاربری سازنده اسمارت‌فون، مسیرهای بالا می‌توانند کمی متفاوت باشند. در گزینه Hotspot and tethering چند آپشن را مشاهده می‌کنید که احتمالا قبلا با آنها برخورد نکرده‌اید و همچنین می‌بینید که به اشتراک گذاشتن وای‌فای در اندروید چقدر راحت است.

چگونه هات اسپات وای‌فای پرتابل را تنظیم کنیم؟

در این قسمت دو گزینه اصلی دارید: Portable Wi-Fi Hotspot و Set Up Wi-Fi Hotspot . اگر نمی‌خواهید از تنظیمات پیش‌فرض استفاده کنید (یا حتی نام هات‌اسپات وای‌فای را نمی‌دانید) باید Set Up Wi-Fi Hotspot (تنظیمات هات‌ اسپات وای‌فای) را انتخاب کنید. در اینجا نام و پسورد پیش‌فرض وجود دارد که می‌توانید آنها را تغییر بدهید و هر رمز عبوری را که دوست دارید انتخاب کنید. حالا هر بار که قصد دارید هات‌ اسپات را روشن کنید، کافی است که کلید مجازی کنار آن را در حالت روشن قرار دهید؛ نام شبکه را در فهرست شبکه‌های دستگاه دیگر انتخاب کنید و متصل شوید.

به یاد داشته باشید که معمولا بسته‌های دیتای موبایل نامحدود نیستند و از آنجایی که لپ‌تاپ یا کامپیوتر از نسخه موبایل وب‌سایت‌ها استفاده نمی‌کند، مصرف دیتا بسیار بالا می‌رود و بسته اینترنت شما ممکن است به سرعت تمام شود؛ در این صورت بخصوص اگر سیم‌کارت شما از نوع دایمی باشد هزینه‌ زیادی را متحمل می‌شوید؛ در این صورت نوشیدن قهوه در یک کافی شاپ و استفاده از اینترنت رایگان ممکن است هزینه کمتری داشته باشد! پس هات‌اسپات را فقط زمانی روشن کنید که لازم است.

چگونه دیتای سیم‌کارت را با استفاده از USB Tethering به اشتراک بگذاریم؟

USB Tethering به شما اجازه می‌دهد که اینترنت موبایل را از طریق کابل USB به اشتراک بگذارید. این کار یعنی این که ضمن داشتن یک ارتباط اینترنتی پایدار می‌توانید گوشی را هم با استفاده از لپ‌تاپ یا کامپیوتر شارژ کنید.

چگونه دیتای موبایل را از طریق  Bluetooth Tethering به اشتراک بگذاریم؟

در پایین این منو، Bluetooth Tethering وجود دارد که دقیقا کارش مشابه گزینه‌های بالا است؛ اما برای به اشتراک گذاشتن اینترنت از بلوتوث استفاده می‌کند. البته این نوع اتصال به شما اجازه می‌دهد که اطلاعات و فایل‌ها را هم از طریق بلوتوث یا کابل به کامپیوتر منتقل کنید. بدیهی است که برای این کار باید بلوتوث گوشی و کامپیوتر یا سایر دستگاه‌ها را روشن کنید تا بتوانید اینترنت موبایل را به اشتراک بگذارید و داده‌ها را منتقل کنید.

آیا از گوشی خودتان به عنوان هات‌ اسپات وای‌فای استفاده می‌کنید و آیا تاکنون روش این کار را می‌دانستید؟ نظرات خود را با ما در میان بگذارید.

نوشته چگونه از گوشی هوشمند به عنوان هات‌ اسپات وا‌ی‌فای استفاده کنیم؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

چرا لنز دوربین‌های حرفه‌ای معمولا بزرگ و سنگین است؟

اختراع دوربین‌های بدون آینه انقلابی در این صنعت ایجاد کرد و به تولید دوربین‌هایی سبک‌تر و کوچک‌تر انجامید؛ با این وجود، هنوز هم تولید‌کنندگان اعتقاد دارند که لنز‌های بزرگ‌تر کیفیت بالاتری دارند! این موضوع به دلیل ساختار فیزیکی لنز است.

تنظیم درست فاصله کانونی پیچیده است!

فاصله کانونی لنز در واقع فاصله بین نودال پوینت (نقطه تمرکز پرتوها) و نقطه کانونی است؛ در یک لنز محدب ساده، این مقدار با فاصله بین نقطه کانونی و مرکز لنز برابر است؛ اما لنز هیچ دوربینی یک عدسی محدب ساده نیست، بلکه از مجموعه عدسی‌های جداگانه‌ای تحت عنوان اجزای لنز (المان‌های لنز ) تشکیل می‌شود.

دوربین‌ها مشخصه‌ای به نام “فاصله کانونی فلنج” دارند که در واقع فاصله بین مانت (دهانه لنز) و سنسور به حساب می‌آید. در دوربین‌های DSLR برند کانن، فاصله کانونی فلنج برابر با ۴۴ میلی‌متر است. مشکل سازندگان لنز پیچیدگی تنظیم دقیق فاصله کانونی است که این موضوع منجر به لزوم افزودن اجزای بیشتر به لنز و در نتیجه بزرگ و سنگین شدن آن می‌شود. لنز ۴۰ میلی‌متری EF کانن کوچک‌ترین لنز این برند به شمار می‌رود، برای این که فاصله کانونی فلنچ آن نزدیک بوده و به المان‌های بسیار کمی نیاز دارد.

هر اندازه که فاصله کانونی فلنچ از هر سو بیشتر باشد لنز بزرگ‌تری باید نصب شود. یک لنز ۶۰۰ میلی‌متری نیازی به ۶۰ سانتی‌متر طول ندارد اما برای این که این فاصله ۶۰ سانتی‌متر نباشد طراحی اپتیکال پیچیده‌ای صورت گرفته تا مشابه یک لنز ۱۱ میلی‌متری fisheye به نظر برسد.

بین ۲۴ تا ۵۰ میلی‌متر می‌توان لنز هایی ساخت که خیلی بزرگ نباشند؛ اما در سایر موارد، تنظیم شدن فاصله کانونی مانع مهمی در راه مینیاتوری شدن لنز‌ها است.

اپرچر (گشودگی دیافراگم) یک مانع مهم دیگر!

گشودگی دیافراگم تابعی از فاصله کانونی است، هنگامی که از اپرچر  f/5.6 سخن می‌گوییم به معنای این است که iris لنز (تیغه‌های تنظیم نور اپرچر) به اندازه فاصله کانونی تقسیم بر 5.6 باز می‌شود. به عنوان مثال iris یک لنز ۵۰ میلی‌متری با اپرچر f/2 به اندازه ۲۵ میلی‌متر باز می‌شود و این مقدار در f/8 به 6.25 میلی‌متر می‌رسد.

این موضوع برای لنزهای عریض (واید) اهمیت چندانی ندارد؛ در حالی که برای لنز‌های تله‌فوتوی سریع یک مشکل جدی به حساب می‌آید. به لنز بسیار محبوب کانن مدل 70-200 با اپرچر f/2.8 توجه کنید؛ در فاصله کانونی ۷۰ میلی‌متر، iris لنز به مقدار ۲۵ میلی‌متر باز می‌شود، در حالی که این گشودگی در فاصله کانونی ۲۰۰ میلی‌متر، به ۷۱.۵ میلی‌متر می‌رسد. براساس آن چه که گفتیم حتی اگر از نازک‌ترین و ظریف‌ترین متریال ممکن برای ساخت لنز استفاده شود، حداقل سایز المان جلوی لنز به ۷۲ میلی‌متر خواهد رسید. در واقع این فاصله برابر با ۸۸ میلی‌متر است و یقینا راهی برای کوچک‌تر ساختن آن وجود ندارد.

در این مورد برند سازنده هیچ اهمیتی ندارد؛ کانن، نیکون و یا سونی؛ از نظر فیزیکی نمی‌توان یک لنز ۲۰۰ میلی‌متری با اپرچر f/2.8 را در اندازه کوچک‌تر از ۸۰ میلی‌متر تولید کرد. قوانین فیزیک مطابق سلیقه ما عمل نمی‌کنند!

پیشرفت‌های فنی تاثیر زیادی دارند

بسیاری از لنزهای قدیمی خیلی خوب نبودند. آنها واقعا جذابیت داشتند، اما فاقد فوکوس اتوماتیک بودند، کاربری آسانی نداشتند، تصاویر واقعی ثبت نمی‌کردند و شفافیت عکس‌های حاصل از آنها در تمام فریم یکسان نبود. در لنزهای جدید با افزوده شدن اجزای مختلف، مشکلات نمونه‌های قدیمی برطرف شده است، اما این اجزا وزن و اندازه لنز را افزایش داده‌اند. به روش مشابهی فناوری‌های مدرنی مانند تثبیت کننده‌های قدرتمند تصویر هم وزن بیشتری به لنز اضافه نموده‌اند.

لنزهای زوم را هم نباید از یاد برد؛ یک لنز عادی معمولا همیشه کوچک‌تر و سبک‌تر از یک لنز زوم با فاصله کانونی مشابه است زیرا ساختار بسیار ساده‌تری دارد؛ همان طور که حدس می‌زنید یک لنز زوم اجزای بیشتر و قطعات متحرک زیادی را شامل می‌شود.

فیزیک واقعا محدودیت ایجاد کرده است!

در این مورد قوانین فیزیک واقعا دست و پا گیر هستند! تاکنون مطالعات بسیار زیادی در زمینه اپتیک انجام شده است. این دانش یک رشته پیچیده محسوب می‌شود. کنترل نورهای وارد شده به دوربین، به نحوی که سوژه‌های دوردست نزدیک به نظر برسند، سوژه‌های بسته دورتر شوند، پس زمینه محو شود و یا همه تصویر در فوکوس باقی بماند و با همه اینها کیفیت تصویر در سطح بالا باقی بماند منوط به استفاده از یک لنز بزرگ و سنگین است.

کوچک شدن دوربین‌های حرفه‌ای در حال حاضر یک رویا به نظر می‌رسد!

نوشته چرا لنز دوربین‌های حرفه‌ای معمولا بزرگ و سنگین است؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

چرا متوجه پلک زدن نمی‌شویم؟

پلک-زدن چرا متوجه پلک زدن نمی‌شویم؟

در هر دقیقه ما ۱۵ بار پلک می‌زنیم. گاهی این پلک زدن به دلیل تغییر محیط از تاریک به روشن است. انسان به‌طور غیرارادی همیشه پلک می‌زند. حال سوال بزرگ آنجاست که چرا متوجه نمی‌شویم که برای مدت کمی تصویر جلوی خود را نمی‌بینیم و این پلک زدن تصویر ما را خراب نمی‌کند؟ دانشمندان در پی کشف این حقیقت هستند.

برای اکثر انسان‌ها حس غالب بینایی است. درواقع چیزی در حدود ۳۰ درصد از نورون‌های (حامل پیام‌های عصبی) قشر داخلی مغز (سیریبرال کورتس [cerebral cortex] قسمت اصلی دریافت‌کننده حواس در مغز انسان) برای دریافت و انتقال بینایی استفاده می‌شوند، این در حالی است که برای حس لامسه تنها ۸ درصد نورون‌ها مأمورند.

برای مدت کوتاهی در زمان‌هایی که بیدار هستید، شما تمام این پیام‌ها را در هنگامی‌که پلک می‌زنید از دست می‌دهید. جالب است که وقتی چشمانتان را پس از هر پلک باز می‌کنید، گویا هیچ تصویری را از دست نداده‌اید. پس چرا اطراف شما بدون تغییر به نظر می‌رسند حتی وقتی‌که بینایی شما برای لحظاتی مختل شده است؟

محققان و پژوهشگران دانشگاه ایلینویز (Illinois) آمریکا، سه آزمایش را برای پی بردن به جواب این سوال که چرا رویدادها در هنگام پلک زدن کاملا پیوسته به نظر می‌رسند، موردبررسی قرار داده‌اند. در هر آزمایش ۱۶ دانشجو با بینایی معمولی قرار گرفتند. در هرکدام از این سه آزمایش، حرف “A” بر روی صفحه‌ای نمایش داده می‌شود و یک دوربین برای ضبط پلک زدن (که به‌صورت غیرارادی است) وجود دارد. تعداد آزمایش و تعداد شرکت‌کنندگان به‌اندازه کافی قرار دارد تا احتمال خطای حواس‌پرتی و غیرارادی بودن یا نبودن پلک زدن‌ها را کم کند.

شرکت‌کنندگان در این آزمایش باید مشخص کنند که چه مدت حرف “A” روی صفحه نمایشگر در هنگامی‌که پلک می‌زنند و نمی‌زنند،  نمایش داده شد. بر اساس یک آزمایش درگذشته، دانشمندان این فرضیه را قرار دادند که یا حافظه ما تصویر را قبل از پلک زدن در مغز حفظ می‌کند و یا در هنگام باز شدن چشم به تصویر قبل از پلک زدن متصل می‌شود و آن زمان کوتاهی را که از دست‌داده‌ایم، مغز ما پر می‌کند.

اما بر اساس تخمین‌های زده‌شده شرکت‌کنندگان در این آزمایش اخیر که چه مقدار این حرف نمایش داده شده است، محققان چنین نتیجه‌گیری کردند که هیچ‌کدام از دو فرضیه بالا درست نیستند. در عوض این گروه این فرضیه را پیشنهاد کردند که مغز ما احتمالا پلک زدن را نادیده می‌گیرد، به سبب سیگنالی که دریافت می‌کند که تنها این اتفاق یک پلک زدن است و نه اختلالی از تصویر در محیط و خارج از بدن. این فرضیه البته درگذشته نیز بیان شده بود. در آزمایشی که چنین پرسیده بود که چرا ما متوجه پلک زدن نمی‌شویم اما متوجه تاریک شدن محیط در همان مقدار زمان می‌شویم؟

پس شاید دانشمندان هنوز به قطعیت از علت آن آگاه نیستند، اما این آزمایش‌ها ظاهرا انسان را به رسیدن به جواب مناسب برای این پرسش که از گذشته در ذهن ما وجود دارد، نزدیک کرده است.

نوشته چرا متوجه پلک زدن نمی‌شویم؟ اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

چرا متوجه پلک زدن نمی‌شویم؟

پلک-زدن چرا متوجه پلک زدن نمی‌شویم؟

در هر دقیقه ما ۱۵ بار پلک می‌زنیم. گاهی این پلک زدن به دلیل تغییر محیط از تاریک به روشن است. انسان به‌طور غیرارادی همیشه پلک می‌زند. حال سوال بزرگ آنجاست که چرا متوجه نمی‌شویم که برای مدت کمی تصویر جلوی خود را نمی‌بینیم و این پلک زدن تصویر ما را خراب نمی‌کند؟ دانشمندان در پی کشف این حقیقت هستند.

برای اکثر انسان‌ها حس غالب بینایی است. درواقع چیزی در حدود ۳۰ درصد از نورون‌های (حامل پیام‌های عصبی) قشر داخلی مغز (سیریبرال کورتس [cerebral cortex] قسمت اصلی دریافت‌کننده حواس در مغز انسان) برای دریافت و انتقال بینایی استفاده می‌شوند، این در حالی است که برای حس لامسه تنها ۸ درصد نورون‌ها مأمورند.

برای مدت کوتاهی در زمان‌هایی که بیدار هستید، شما تمام این پیام‌ها را در هنگامی‌که پلک می‌زنید از دست می‌دهید. جالب است که وقتی چشمانتان را پس از هر پلک باز می‌کنید، گویا هیچ تصویری را از دست نداده‌اید. پس چرا اطراف شما بدون تغییر به نظر می‌رسند حتی وقتی‌که بینایی شما برای لحظاتی مختل شده است؟

محققان و پژوهشگران دانشگاه ایلینویز (Illinois) آمریکا، سه آزمایش را برای پی بردن به جواب این سوال که چرا رویدادها در هنگام پلک زدن کاملا پیوسته به نظر می‌رسند، موردبررسی قرار داده‌اند. در هر آزمایش ۱۶ دانشجو با بینایی معمولی قرار گرفتند. در هرکدام از این سه آزمایش، حرف “A” بر روی صفحه‌ای نمایش داده می‌شود و یک دوربین برای ضبط پلک زدن (که به‌صورت غیرارادی است) وجود دارد. تعداد آزمایش و تعداد شرکت‌کنندگان به‌اندازه کافی قرار دارد تا احتمال خطای حواس‌پرتی و غیرارادی بودن یا نبودن پلک زدن‌ها را کم کند.

شرکت‌کنندگان در این آزمایش باید مشخص کنند که چه مدت حرف “A” روی صفحه نمایشگر در هنگامی‌که پلک می‌زنند و نمی‌زنند،  نمایش داده شد. بر اساس یک آزمایش درگذشته، دانشمندان این فرضیه را قرار دادند که یا حافظه ما تصویر را قبل از پلک زدن در مغز حفظ می‌کند و یا در هنگام باز شدن چشم به تصویر قبل از پلک زدن متصل می‌شود و آن زمان کوتاهی را که از دست‌داده‌ایم، مغز ما پر می‌کند.

اما بر اساس تخمین‌های زده‌شده شرکت‌کنندگان در این آزمایش اخیر که چه مقدار این حرف نمایش داده شده است، محققان چنین نتیجه‌گیری کردند که هیچ‌کدام از دو فرضیه بالا درست نیستند. در عوض این گروه این فرضیه را پیشنهاد کردند که مغز ما احتمالا پلک زدن را نادیده می‌گیرد، به سبب سیگنالی که دریافت می‌کند که تنها این اتفاق یک پلک زدن است و نه اختلالی از تصویر در محیط و خارج از بدن. این فرضیه البته درگذشته نیز بیان شده بود. در آزمایشی که چنین پرسیده بود که چرا ما متوجه پلک زدن نمی‌شویم اما متوجه تاریک شدن محیط در همان مقدار زمان می‌شویم؟

پس شاید دانشمندان هنوز به قطعیت از علت آن آگاه نیستند، اما این آزمایش‌ها ظاهرا انسان را به رسیدن به جواب مناسب برای این پرسش که از گذشته در ذهن ما وجود دارد، نزدیک کرده است.

نوشته چرا متوجه پلک زدن نمی‌شویم؟ اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

اگر یک وعده مصرفی آنتی‌بیوتیک را فراموش کنیم چه اتفاقی در بدن ما می‌افتد؟

antibiotics اگر یک وعده مصرفی آنتی‌بیوتیک را فراموش کنیم چه اتفاقی در بدن ما می‌افتد؟

تناقضی عجیب در مصرف آنتی‌بیوتیک وجود دارد. اکثر مردم این قرص‌ها را به شکل یک گلوله می‌پندارند که به جنگ بیماری‌شان می‌رود و حتی در زمانی که اصلا نیازی به مصرف آن ندارند، به پزشک خود اصرار می‌کنند که برایشان تجویز کند. اما هنگامی‌که برایشان تجویز شود، معمولا در مصرف به‌موقع دارو تنبلی می‌کنند.

این مشکل زمانی بسیار بدتر است که بیمار کودک باشد. در یک مطالعه روی کودکانی که عفونت استرپتوکوکال (streptococcal) را داشتند و مصرف ۱۰ روزه پنی‌سیلین برای آن‌ها تجویز شده بود، نشان داده شد که ۵۶ درصد بیماران در روز سوم روند ادامه مصرف را قطع کردند و در روز نهم ۸۲ درصد دیگر مصرف دارو را ادامه ندادند.

بزرگ‌سالان نیز احتمالا بهتر از کودکان دارو را مصرف نمی‌کنند. بر اساس برخی داده‌ها که در دهه ۱۹۹۰ جمع‌آوری شده بود، انجمن شش و ریه آمریکا در بررسی متوجه شده بود که تقریبا بیش از نیمی از بیماران بزرگ‌سال اعتراف می‌کنند که تمام دوز مصرفی آنتی‌بیوتیک خود را مصرف نکرده‌اند و بیش از یک‌چهارم  بیان کردند که در هنگامی‌که احساس بهبود می‌کنند، ادامه مصرف دارو را قطع می‌کنند.

بیشتر بیماران این عمل را انجام می‌دهند، حتی وقتی پزشک به آنها تاکید می‌کند که با قطع مصرف داروی خود روند افزایش بیماری و مقاوم‌سازی عفونت در برابر آنتی‌بیوتیک در بدن آغاز می‌شود و احتمال بیماری‌های خطرناکی وجود دارد. بیشتر بیمارانی که نحوه و زمان مصرف را رعایت نمی‌کنند، بهانه اصلی‌شان سختی و نامناسب بودن زمان مصرف دارو است.

اما حال فرض کنیم که یک نفر واقعا از افرادی نیست که به نحوه و طریقه مصرف دارو توجه نکند و در عمل از آن پیروی می‌کند اما به دلیلی یک وعده مصرفی از داروی خود را فراموش کرده، حال چه اتفاقی در بدن این شخص رخ می‌دهد؟

حذف یک وعده آنتی‌بیوتیک به بدن اجازه می‌دهد که میزان دارو در جریان خون کاهش یابد. این عمل زمان بهبود را افزایش می‌دهد. همچنین به میکروب‌ها این فرصت را می‌دهد که با تکامل ساختار خود در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها ایمن شوند.

خبر خوشحال‌کننده این است که متخصصان داروساز می‌گویند که اگر یک وعده مصرفی فراموش شود به‌احتمال‌زیاد مشکلی جدی ایجاد نخواهد شد. به‌محض آنکه متوجه از دست دادن یک وعده مصرفی شدید، داروی خود را مصرف کنید (در وعده بعدی میزان را دو برابر نکنید) و زمان مصرف را مطابق با دستور ارایه‌شده ادامه دهید. مثلا اگر زمان مصرف دارو روزانه ۸ صبح بود اما براثر اشتباه پیش‌آمده به ۲ بعدازظهر تغییر کرد، از این‌ پس زمان مصرف شما همان ۲ بعدازظهر خواهد شد. این عمل روند بهبود شما را طولانی‌تر (به همان اندازه که فراموش کرده بودید) می‌کند و البته دوز مصرفی دارو را در انتها برابر همان مقدار تجویزشده نگاه می‌دارد.

نوشته اگر یک وعده مصرفی آنتی‌بیوتیک را فراموش کنیم چه اتفاقی در بدن ما می‌افتد؟ اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

آیا باید در آب و هوای گرم لباس‌های رنگی بپوشیم تا خنک شویم؟

فضانوردان، عروس‌ها و بسیاری افراد دیگر یک وجه مشترک با یکدیگر دارند؛ همه آن‌ها لباس سفید می‌پوشند تا از گرما در امان باشند. به هر حال، استدلال بسیاری از افراد این است که لباس‌های گشاد با پارچه‌های لطیف و سبک که از روشن‌ترین رنگ‌ها در آن‌ها استفاده شده است، اجازه می‌دهد تا به جای جذب تمام گرمای خورشید، آن را بازتاب کنند و در نهایت از گرمای طاقت‌فرسا راحت شوند.

اما همان‌طور که تصور می‌کنید، درست در زمانی‌که شما یک لباس تیره‌رنگ می‌پوشید، شرایط کاملا برعکس می‌شود و در گرمایی گیر می‌افتید که به‌طرز محسوسی درون پارچه جذب شده و باعث افزایش دمای بدن می‌شود. در مقابل بر این باور هستید که پوشیدن یک لباس سفید در یک روز آفتابی، احساس آرامش بیشتری به شما می‌دهد و کمتر احساس گرما می‌کنید.

از آنجایی‌که به نظر می‌رسد همه این‌ اتفاقات قطعا در حالت نظری عالی‌ست، عوامل متعددی نیز وجود دارد که ممکن است کاملا این استدلال عمومی را رد کنند. در حال حاضر شواهد قانع کننده‌ای در قالب یک تحقیق علمی وجود دارد که عکس این تفکر را اثبات می‌کند.

برای درک بهتر این موضوع بیایید با برخی مطالعات علمی انجام شده در سال ۱۹۸۰ از مجله “طبیعت” شروع کنیم. این مجله، تحقیقی با عنوان “چرا بادیه‌نشین‌ها از لباس‌های سیاه و بلند در در بیابان‌های گرم استفاده می‌کنند؟” را منتشر کرد. همان‌طور که می‌توانید حدس بزنید، محققان نیز از این‌که ساکنان صحرای سینا در گرمای طاقت‌فرسای این بیابان به جای پوشیدن لباس‌های سفید، از لباس‌های سیاه‌رنگ و بلند استفاده می‌کنند، بسیار متعجب شدند.

آن‌ها لباس‌های سفید و سیاه را مورد آزمایش قرار دادند و از افرادی در این تحقیق استفاده کردند که در مقابل گرما مقاومت زیادی نداشتند. نتایج بدست آمده از این آزماش بسیار جالب است؛ در واقع تفاوت تغییر دمای بدن در این افراد صفر بود.

آن‌ها دریافتند که لباس‌های سیاه‌رنگ گرمای بیشتری را جذب می‌کنند اما نکته جالب اینجاست که این گرمای اضافی جذب شده توسط لباس‌ها درست در زمانی‌که به پوست شما می‌رسند، از بین می‌روند.

با این حال، آیا لباس‌های تیره‌رنگ برای خنک کردن مفیدتر هستند؟ واقعیت این است که چندان تفاوتی وجود ندارد اما قطعا پوشیدن لباس‌های گشاد و راحت اجازه می‌دهند تا هوا در زیر آن‌ها جریان داشته باشد و در نتیجه شما احساس گرما نکنید.

در واقع پوشیدن لباس‌های سبک یک عنصر کلیدی برای خنک نگه داشتن بدن در گرمای زیاد است اما موضوعی که کمتر به آن توجه می‌شود، فردی است که لباس موردنظر را می‌پوشد!

این بدان معنی است که وقتی گرما بدن ما را اشباع می‌کند، ناخودآگاه به این فکر می‌کنیم که لباس روشن و سبک می‌تواند در داشتن احساسی بهتر در آن شرایط به ما کمک کند. این ایده بدی نیست اما واقعیت این است که تفاوت زیادی در این‌که آیا در آب و هوای گرم لباس سیاه‌رنگ بپوشید یا سفید وجود ندارد، بلکه تا زمانی‌که لباس‌های‌تان را آزاد و راحت‌تر نکنید، گرمای هوا موجب آزار شما می‌شود و قطعا احساس خوبی نخواهید داشت.

نوشته آیا باید در آب و هوای گرم لباس‌های رنگی بپوشیم تا خنک شویم؟ اولین بار در پدیدار شد.

نمایشگر MicroLED چیست؟ ۵ واقعیت مهم درباره تکنولوژی محرمانه نمایشگر اپل!

اپل در حال ساخت نمایشگرهای اختصاصی خود است؛ اما این صفحات نمایش MicroLED چیستند و چه مزایا و معایبی در برابر انواع تکنولوژی‌های رایج از قبیل OLED و LCD دارند؟ اپل تلاش می‌کند وابستگی خود را از جنبه‌های گوناگون به تامین کنندگان قطعات سخت‌افزاری کاهش دهد و در اولین گام می‌خواهد صفحه نمایش آی‌فون را که هم اکون توسط سامسونگ و ال‌جی ساخته می‌شود با تکنولوژی انحصاری خودش (MicroLED) تولید کند؛ اما چرا MicroLED تا این اندازه اهمیت دارد؟

تکنولوژی MicroLED از لحاظ تئوری واقعا ساده است

همان‌طور که از نامش بر می‌آید، نمایشگر MicroLED از مجموعه‌ LED‌هایی بسیار کوچکتر از حد نرمال تشکیل شده و درست مانند نوع OLED، هر پیکسل دارای زیرپیکسل‌های قرمز، سبز و آبی است که هرکدام به تنهایی می‌توانند روشن و خاموش شوند. در این تکنولوژی هم بر خلاف پنل‌های LCD نیازی به نور پس‌زمینه نیست. این LED‌‌های مستقل بر روی یک صفحه TFT قرار دارند که از آن نیرو و کنترل‌های لازم را می‌گیرند. از آنجایی که در این فناوری بر خلاف انواع OLED هیچ لایه ارگانیک وجود ندارد، طول عمر نمایشگرهای MicroLED می‌تواند بیشتر باشد و در معرض خطر سوختن هم قرار نمی‌گیرد. همچنین همانند صفحات نمایش OLED می‌توان آنها را به شکل منحنی یا سایر طرح‌های پیشرفته تولید کرد.

چالش‌های تولید نمایشگرهای MicroLED

در واقع MicroLED یک فناوری کاملا جدید نیست؛ مشکل اساسی در سختی و هزینه‌بر بودن فرایند تولید آن در مقایسه با انواع LCD و OLED است. در حال حاضر چند روش برای این کار وجود دارد.

یکی از این روش‌ها استفاده از رباتی است که هر یک از پیکسل‌ها را به صورت دستی انتخاب کند و به این ترتیب آرایه‌ای از LED‌ها را بسازد. این روش  chip bonding نامیده می‌شود و پیش از این توسط تولید‌کنندگانی از قبیل سونی برای تولید تلویزیون مورد امتحان قرار گرفته است؛ با این حال از آنجایی که هر MicroLED قطری کمتر از یک تار مو دارد، این فرایند، زمان‌بر و واقعا دشوار است.

روش دیگری که اپل به توسعه آن اعتقاد دارد، انتقال MicroLED‌ها از طریق یک صفحه نازک است؛ به این ترتیب که ابتدا آرایه LED‌ها روی آن ساخته شده و سپس روی یک زیرساخت IC منتقل می‌شوند. از لحاظ تئوری، این فرایند نسبتا کم‌هزینه است اما باید کاملا درست انجام شود تا بازدهی تجاری آن کافی باشد.

MicroLED‌ها مزایای بالقوه زیادی دارند و برای نمایشگرهای موبایل بسیار مناسبند

اگر تولید MicroLED تا این اندازه مشکل است، چه اصراری برای ساخت آن وجود دارد؟ واقعیت قضیه این است که این تکنولوژی مزایای زیادی نسبت به صفحات نمایش مرسوم دارد که آن را برای تلفن‌های هوشمند، گجت‌های پوشیدنی و سایر دستگاه‌های متکی به باتری بسیار مناسب می‌سازد. یکی از این مزایا کیفیت بالاتر تصویر است؛ در قیاس با پنل‌های LCD، نمایشگرهای MicroLED از کنتراست بالاتری برخوردارند و تاخیر کمتری هم دارند؛ به این معنی که سریع‌تر رفرش می‌شوند و اختلاف بین تاریک‌ترین و روشن‌ترین قسمت آنها بیشتر است. همچنین اشباع رنگ بهتر و مصرف انرژی کمتری هم دارند.

بسیاری از مزایای گفته شده درباره نمایشگرهای OLED هم صدق می‌کنند اما انتظار می‌رود که MicroLED بسیار بهتر از تکنولوژی به کار رفته در آی‌فون X و اپل‌واچ باشد. طبق گزارش‌ها، صفحات microLED تولید شده توسط اپل، به وضوح درخشان‌تر از پنل‌های OLED است و کنترل بهتری بر یکایک رنگ‌های تشکیل دهنده تصویر صورت می‌گیرد. پنل‌‌های MicroLED  لایه‌های کمتری از OLED و TFT LCD دارند، بنابراین می‌توانند نازک‌تر باشند.

مهم‌ترین مزیت MicroLED‌ها مصرف انرژی به اندازه نصف نمایشگرهای OLED است که باعث بالا رفتن دوام باتری گوشی‌های هوشمند و گجت‌های پوشیدنی شده و تولید کنندگان را قادر به تولید صفحات نمایش درخشان بدون تاثیر بر مصرف باتری می‌سازد. بهتر است بدانید که روشنایی نمایشگرهای MicroLED‌ می‌تواند تا ۳۰ برابر صفحات OLED باشد.

فقط کمپانی اپل در حال کار بر روی تکنولوژی MicroLED‌ نیست

از آنجا که فرایندهای متعددی برای ساخت این نمایشگرهای جدید وجود دارد چندین کمپانی روی ساخت آنها کار می‌کنند. سیستم اپل براساس یک فناوری خریداری شده از LuxVue در سال 2014 است؛ تقریبا یک سال پس از آن معامله، اپل فرایند تولید آزمایشی خود را هم در تایوان و هم در کوپرتینو آغاز کرد. سامسونگ هم که یکی از پیشتازان صنعت نمایشگر محسوب می‌شود نخستین محصول MicroLED‌ خود را معرفی نموده است؛ یک تلویزیون ماژولار ۱۴۶ اینچی به نام “The Wall” ( دیوار )! این کمپانی در نظر دارد این تلویزیون را به زودی و در سال جاری به بازار عرضه کند که البته فقط مشتریان ثروتمند توانایی خریداری‌اش را خواهند داشت!

به زودی انتظار دیدن آی‌فون‌های MicroLED را نداشته باشید

در حالی که سامسونگ به ساخت صفحات بزرگ MicroLED می‌اندیشد، اپل بر روی ساخت نمایشگرهای کوچک تمرکز کرده است. قطر MicroLED‌ها، مصرف انرژی کم و کیفیت بالاتر نمایش تصویر در مقایسه با پنل‌های LCD و OLED، این فناوری را برای استفاده در آی‌فون و اپل واچ بسیار مناسب می‌سازد، با این حال هنوز باید صبر کنیم. براساس خبرهای درز کرده از افراد آگاه، اولین محصول MicroLED این کمپانی یک اپل واچ خواهد بود. در حقیقت نمایشگرهایی با سایز اپل واچ تولید شده و با نصب بر روی نمونه‌های آزمایشی در حال گذراندن تست‌های گوناگون هستند. بر اساس همین اطلاعات، تولید تجاری آنها چند سال دیگر آغاز می‌شود.

مهندسین اپل چند سال قبل نمایشگرهای MicroLED را روی نمونه‌های اولیه آی‌فون 7 نصب کرده بودند، اما این کار فقط برای متقاعد کردن مدیریت شرکت برای سرمایه‌گذاری بر روی این تکنولوژی جدید انجام شده بود. حالا باید اپل خود را به جایی برساند که سرعت ساخت این صفحات نمایش برای تامین نیاز خط تولید عظیم این کمپانی کافی باشد.

نتیجه‌گیری

اپل هیچ‌وقت از فرایندهای تحقیقاتی طولانی مدت و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های پیشرفته توسعه و تولید قطعات هراسی نداشته است؛ در گذشته استفاده از متریال آلومینیومی برای بدنه دستگاه‌ها و چیپست‌های اختصاصی برای گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها را شروع کرده و حالا هم نوبت به یکی از گران‌قیمت‌ترین قطعات مورد استفاده در ابزارهای هوشمند، یعنی صفحه نمایش رسیده است.

با توجه به چالش‌های ذاتی موجود بر سر راه تولید نمایشگرهای MicroLED، جایگزینی آنها با انواع OLED به سرعت امکان‌پذیر نیست؛ اما اهالی کوپرتینو همچنان امیدوارند. آی‌فون X فعلی از صفحه نمایش ساخت سامسونگ استفاده می‌کند و شایعات می‌گویند که نمایشگر آیفون‌های سال ۲۰۱۸ توسط سامسونگ و ال‌جی تامین خواهند شد؛ قطع این وابستگی یقینا کار بسیار بزرگی خواهد بود!

نوشته نمایشگر MicroLED چیست؟ ۵ واقعیت مهم درباره تکنولوژی محرمانه نمایشگر اپل! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

آیا مردم در گذشته تنها تا ۳۰ سالگی عمر می‌کردند؟

کافی است در جمعی از افراد در مورد طول عمر انسان و امید به زندگی شروع به صبحت کنید و احتمالا یکی به شما خواهد گفت اجداد ما به ندرت به سی سالگی می‌رسیدند (البته مطمئنا در ایران اینطور نیست چون حتما به شما می‌گویند قدیمی‌ها به خاطر خوردن روغن درجه یک کرمانشاهی صد سال عمر می‌کردند و جوانان امروزی به خاطر خوردن روغن نباتی در سی سالگی سکته می‌کنند و می‌میرند!).

بگذریم، انسان‌های اولیه قطعا به خاطر شکار شدن توسط دندان خنجری به سی سالگی نمی‌رسیدند (هر چند نظریه‌های فعلی، انسان‌ها را علت انقراض این دندان خنجری‌ها می‌داند!) و انسان‌های چند قرن اخیر نیز به خاطر طاعون، گرسنگی، جنگ و یا دیگر بیماری‌ها سی‌امین بهار زندگی را مشاهده نمی‌کردند. اما واقعا میزان امید به زندگی تا این حد پایین بود؟

جواب مشخص است: نه! تمام آمار‌های مربوط به امید به زندگی، یک تصویر حقیقی از واقعیت را به نمایش نمی‌گذارند بلکه بیشتر صحبت از میانگین‌هاست. اگر سن تمام افراد فوت شده را یادداشت نمایید، سپس تمامی اعداد را با یکدیگر جمع بزنید و بر تعداد افراد تقسیم نمایید، عددی به دست می‌آید که میانگین امید به زندگی آن افراد است. یعنی هر شخصی در آن گروه به طور میانگین تا آن سن عمر خواهد کرد. اما آمار می‌تواند گمراه کننده باشد؛ چرا؟

در این آمار، میزان مرگ و میر نوزادان حساب نمی‌شود. به این معنا که کلیه نوزادانی که قبل از رسیدن به اولین سال تولدشان فوت شوند، در این آمار منظور نمی‌شوند. میزان مرگ و میر کودکان، یک معضل بزرگ برای نسل‌های پیشین محسوب می‌شد و همچنان نیز به یک عامل بازدارنده موثر در رشد جمعیت ملت‌های در حال توسعه به حساب می‌آید.

از لحاظ تاریخی، بسیاری از کودکان به علت ابتلا به بیماری‌هایی مانند آبله، قبل از رسیدن به سن یک‌سالگی، جان خود را از دست می‌دادند و از طرف دیگر در کشور‌های در‌حال توسعه، همچنان اغلب کودکان به علت نوشیدن آب‌های آلوده و دچار شدن به بیماری‌های مرتبط به آن مانند وبا، می‌میرند. پس اگر شما میزان بالای نرخ مرگ ‌و میر کودکان را برای محاسبه امید به زندگی در اجتماعی اضافه کنید، عدد امید به زندگی آن گروه به طرز معناداری پایین می‌آید.

برای مثال شما میزان امید به زندگی گروهی ۱۲ نفره را محاسبه کنید که شش نفر آنها در سن هفتادسالگی و شش نفر آنها در یک‌سالگی فوت شده‌‌اند. حاصل ۳۵.۵ سال خواهد شد که میانگین سن امید به زندگی این افراد خواهد بود. همانطور که سن این افراد را مشاهده می‌کنیم، نیمی از آنها تا سال‌های طلایی خود عمر کرده‌اند و نیمی از آنها در نوزادی مرده‌اند. به مانند این مثال، بسیاری از میانگین‌های امید به زندگی، نماد واقعی از سن افراد آن جامعه را به نمایش نمی‌گذارد.

واقعیت بسیار متفاوت‌تر است. در حقیقت اگر شما بیش از سن یک‌سالگی زنده بمانید، شانس بسیار خوبی دارید که به راحتی تا هفتاد و هشتاد سالگی و حتی بیشتر هم زندگی کنید. به عنوان مثال طی ۱۵۰ سال گذشته در ایالات متحده، طول عمر افراد به لطف بهبود شرایط بهداشتی و پزشکی از حدود ۳۵ – ۴۰ سال به حدود ۸۰ سال افزایش یافته است (میزان طول عمر افراد برای ایران طبق آمار جهانی سال ۲۰۱۵، ۷۵.۵ سال بود و کشور ژاپن با ۸۳.۷ سال بالاترین طول عمر را دارند).

نوشته آیا مردم در گذشته تنها تا ۳۰ سالگی عمر می‌کردند؟ اولین بار در پدیدار شد.