چین: احتمالا سیگنال‌هایی از طرف موجودات فضایی دریافت کرده‌ایم

تلسکوپ Sky Eye چشم آسمان در چین

خبر دریافت سیگنال از طرف موجودات فضایی، توسط دانشمندان چینی در سطح آنلاین منتشر شد اما بلافاصله آن را پاک کردند.

بر اساس اخباری که در تاریخ ۱۴ ماه جون منتشر شد، دانشمندان واقع در دانشگاه بیجینگ اعلام کردند: «ما چندین نشانه پیدا کرده‌ایم که ممکن است وجود موجودات فضایی خارج از سطح کره زمین را اثبات کند.»

این سیگنال‌ توسط تلسکوپی ۵ هزار متری با دیافراگمی کروی (FAST) که توسط خود چینی‌ها ساخته شده‌، ثبت شده است. این تلسکوپ، که به آن چشم آسمان هم می‌گویند از بزرگترین تلسکوپ‌های دنیا به حساب می‌آید. از سال ۲۰۱۹، هدف این وسیله برای ثبت نشانه‌هایی بود که ممکن است به‌واسطه موجودات فضایی به ما برسد. در سال ۲۰۲۰، محققان متوجه دو نوار کم پهنا در سیگنال‌ها شدند. بعد از آن، در سال ۲۰۲۲، دوباره سیگنالی عجیب دیده شد که در مجموع، ما را با سه یافته غیرعادی تنها می‌گذارد.

از آنجایی که سیگنال‌های داده شده با پهنایی کم هستند و می‌دانیم که معمولا چنین سیگنالی را دستگاه‌های انسانی می‌توانند دریافت کنند؛ شاید بتوان به این نتیجه رسید که موجودات فضایی بوده‌اند که سیگنال‌ها را تولید کرده‌اند. البته، دانشمندان می‌گویند که در حال حاضر کشفیات‌شان بسیار سطحی هستند و تا موقعی که به جوابی قطعی نرسیده‌اند، نباید چنین چیزهایی را جدی گرفت.

ژانگ تونگجی مسئول دانشگاه Normal واقع در پکن اعلام کرد: «این‌ها چندین باند الکترومغناطیسی بودند که با آن‌هایی که سال‌های گذشته دریافت کردیم، تفاوت دارد. تیم ما در تلاش است تا اطلاعات بیشتری را جمع آوری کند.» وی همچنین اضافه کرد: «شانس اینکه سیگنال‌های دریافت شده نوعی تداخل رادیویی هم باشند، بسیار زیاد است. در نتیجه ما به زمانی زیاد برای تحقیق و شناخت آن‌ها نیاز داریم.»

پس از انتشار، این خبر در شبکه‌های اجتماعی بزرگ چین پخش شد و توسط تعدادی دیگر از رسانه‌های دولتی باز نشر شد. علت پاک شدن‌ این خبر مدتی پس از انتشارش، هنوز آشکار نیست.

قبلا هم پیش آمده که چنین سیگنال‌هایی از اعماق فضا به‌واسطه موج‌های رادیویی دیده که از طرف موجودات فضایی تلقی شود. در آگوست سال ۱۹۷۷، یک تحقیق SETI توسط دانشگاه اوهایو صورت گرفت. در این تحقیق که به واسطه تلسکوپ Big Ear انجام شده بود، دانشمندان شاهد شیوعی سخت و طولانی مدت از الکترومغناطیس‌ها بودند که باعث شد آن را نشانه‌ای از سمت موجودات فضایی بدانند. جری اهمن که هنگام دریافت این سیگنال با تلسکوپ درحال کار کردن بود، بلافاصله بعد از مشاهده آن، روی گزارش کلمه Wow! را با خودکاری قرمز نوشت.

سیگنال معروف به Wow!

نتیجه کاوش فضا در بخشی که این سیگنال‌ها ایجاد شده‌اند، ناموفق بوده و تحقیقات پس از آن هم این امکان را مطرح کرده که احتمالا تمامی این سیگنال‌ها از ستاره‌ای همچون خورشید منشأ گرفته‌اند. با همه‌ این وجود، هنوز هم نمی‌‌دانیم دقیقا از کجا و چرا چنین سیگنال‌هایی دیده شده‌اند.

فضانوردان چینی بسیار مشتاق هستند تا جلوی تداخلات رادیویی را بگیرند، چرا که در گذشته، باعث شده شناخت موجودات فضایی را ناممکن کند. در سال ۲۰۱۹، فضانوردان سیگنالی را از موقعیت کره‌ زمین تا نزدیک‌ترین ستاره به خورشید (تقریبا با فاصله ۴.۲ سال نوری) دیدند. این سیگنال یک موج رادیویی با پهنای کم بود که معمولاً توسط ابزارهای انسانی می‌تواند دریافت شود، همین مسئله سبب شد که دانشمندان احتمال بدهند که این سیگنال به دست موجودات فضایی ساخته شده است. دو سال پس از آن ماجرا، تحقیقات جدید نشان داد که آن سیگنال چیزی جز نتیجه خطای انسانی نبوده است. همچنین بین سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴، تعدادی سیگنال مشابه دریافت شد، که باز هم احتمال می‌رفت از سوی موجودات فضایی باشند، اما بعدها متوجه شدیم علت این خطا مایکروویو کردن غذا توسط دانشمندان بوده است.

تونجی اعلام کرده است که گروه همکارانش می‌خواهند تمام سیگنال‌های دریافت شده را بارها و بارها در معرض مطالعه قرار دهند که تا جای ممکن از آن‌ها اطلاعات به دست آورند.

ژانگ گفت: «ما بسیار امیدواریم که تلسکوپ FAST، نشانه‌هایی کافی برای اثبات وجود موجودات فضایی را دریافت کند.»

دریافت سیگنال از موجودات فضایی تلسکوپ چشم آسمان در چین Sky Eye

اختلاف میان اندازه و سن جهان و عدم وجود اطلاعات درست که به ما نشان دهد موجودات دیگری هم خارج از کره زمین زندگی می‌کنند، بسیاری از دانشمندان را به دردسر انداخته است. این اختلاف را، اختلاف فرمی نامگذاری کرده‌اند، چرا که انریکو فرمی یکی از دانشمندان برنده جایزه نوبل، هنگام سخنرانی خود اعلام کرد: «خب… حالا بقیه (موجودات) کجا هستند؟»

نوشته چین: احتمالا سیگنال‌هایی از طرف موجودات فضایی دریافت کرده‌ایم اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

ماهواره تس توسط موشک فالکون ۹ اسپیس ایکس پرتاب شد

مطلب ماهواره تس توسط موشک فالکون ۹ اسپیس ایکس پرتاب شد برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

“ماهواره نقشه‌بردار فراخورشیدی گذران” (Transiting Exoplanet Survey Satellite) یا به اختصار ماهواره تس (TESS)، هجدهم آوریل ۲۰۱۸ از ایستگاه نیروی هوایی کیپ کارناوال پرتاب شد. پرتاب تلسکوپ فضایی تس توسط موشک فالکون ۹ انجام گرفت. بر اساس ساعت منطقه زمانی، پرتاب تلسکوپ فضایی تس ساعت ۶ و ۵۱ دقیقه عصر و توسط موشک فالکون ۹...

مطلب ماهواره تس توسط موشک فالکون ۹ اسپیس ایکس پرتاب شد برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

تلسکوپ فضایی تس چگونه سیارات فراخورشیدی را شکار می‌کند؟

مطلب تلسکوپ فضایی تس چگونه سیارات فراخورشیدی را شکار می‌کند؟ برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

تلسکوپ فضایی تس آوریل امسال (۲۰۱۸) به مدار زمین پرتاب شد. انتظارها بر این است تا این ماهواره سیارات بسیاری را بروش گذر شناسایی کند. میلیاردها میلیارد سیاره در خارج از منظومه شمسی ما قرار دارند، اما اغلب اوقات ما آنها نمی‌بینیم. زمانی می‌توانیم یک سیاره فراخورشیدی کوچک یا بزرگ را ببینیم که در معرض...

مطلب تلسکوپ فضایی تس چگونه سیارات فراخورشیدی را شکار می‌کند؟ برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

تلسکوپ فضایی تس در آستانه پرتاب ؛ جدیدترین شکارچی ناسا

مطلب تلسکوپ فضایی تس در آستانه پرتاب ؛ جدیدترین شکارچی ناسا برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

تلسکوپ فضایی تس (TESS) که جدیدترین تلسکوپ فضایی ماهواره‌ای جهان است با هدف شناسایی سیارات فراخورشیدی عازم مدار زمین می‌شود. مطابق گفته ناسا این تلسکوپ فضایی در ۲۷ فروردین ماه پرتاب خواهد شد. ناسا آماده‌سازی‌های نهایی را برای پرتاب جدیدترین شکارچی سیارات فراخورشیدی خود را در دستور کار دارد. ماهواره نقشه‌بردار فراخورشیدی گذران (Transiting Exoplanet...

مطلب تلسکوپ فضایی تس در آستانه پرتاب ؛ جدیدترین شکارچی ناسا برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

اولین آینه‌ برای ساخت بزرگ‌ترین تلسکوپ جهان آماده شد!

نام ELT به معنای تلسکوپ بیش‌ از حد بزرگ برای عظیم‌ترین تلسکوپ جهان کاملا برازنده است. کار ساخت این تلسکوپ عظیم در سال ۲۰۱۴ آغاز شده و طبق برنامه قرار است در سال ۲۰۲۴ به بهره‌برداری برسد.

آینه اصلی این تلسکوپ بیش از ۳۹ متر قطر و نیم متر ضخامت دارد و از ۷۹۸ قطعه آینه شش ضلعی جداگانه تشکیل شده است و کار تولید اولین قطعه آن انجام گرفته است. کار تولید آینه‌های این تلسکوپ به شرکت آلمانی Schott محول شده است که پیش‌تر آینه‌های تلسکوپ بزرگ Keck را ساخته بودند. شرکت شووت در نهایت باید ۹۳۱ قطعه آینه تولید کند که ۱۳۳ قطعه آن به عنوان قطعات یدکی مورد استفاده قرار خواهند گرفت.

تلسکوپ

برای ساخت این آینه‌ها، شیشه را با حرارت ۱۴۰۰ درجه سانتیگراد به حالت مایع در می‌آورند و در قالب‌ها می‌ریزند و به مدت چند هفته در قالب باقی خواهند ماند تا آرام آرام سرد و سخت شوند. بعد از آنکه کاملا سخت شد، سطح آینه را به اندازه ۱۵ میلیونیوم سانتیمتر جلا می‌دهند تا یکی از مسطح‌ترین سطوح موجود در دنیا بدست آید.

شش قطعه اول که تولید شد برای انجام فرایند کالیبره کردن و بهینه سازی مورد استفاده قرار می‌گیرند تا آینه‌های بعدی بهتر و دقیق‌تر تولید شوند. در بهترین شرایط کاری، شرکت شووت قادر است هر روز یک قطعه از این آینه‌ها را تولید نماید.

در نهایت قرار است عظیم‌ترین تلسکوپ جهان در بیابان‌ آتاکاما در شمال کشور شیلی که یکی از بهترین مکان‌های کره زمین برای رصد آسمان است، نصب شود.

نوشته اولین آینه‌ برای ساخت بزرگ‌ترین تلسکوپ جهان آماده شد! اولین بار در پدیدار شد.

چگونه یک تلسکوپ گذشته را می‌بیند؟!

چگونه یک تلسکوپ گذشته را می‌بیند؟!

برای فهمیدن این موضوع که یک تلسکوپ چگونه در زمان سفر کرده و از گذشته خبر می‌دهد، با یک مثال ساده شروع می‌کنیم. هنگامی‌که ما به خورشید خیره می‌شویم. البته خیره شدن به خورشید هرگز ایده جالبی نیست اما اگر به نور انتشاریافته از خورشید نگاه کنیم، این نور 8 دقیقه قبل از خورشید ساطع شده است.

موضوع جالبی است، نه؟ ما در آینده زندگی می‌کنیم! البته آینده‌ای برای ساکنان سایر کهکشان‌ها.

متأسفانه ما لحظات هیجان‌انگیز جهان را قبل از شخص دیگری تجربه نمی‌کنیم. ما بسیار دورتر از آن هستیم که بدانیم در همین لحظه چه اتفاقی در خورشید رخ می‌دهد. نور بالاترین سرعت در جهان هستی را دارد و با سرعتی معادل 300000 هزار کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند.

این سرعت بالایی است و به‌عنوان مثال هنگامی‌که لامپ اتاق خود را روشن می‌کنید، نیازی به انتظار کشیدن برای نور نیست و اگر بخواهیم دقیق‌تر باشیم، این انتظار آن‌قدر ناچیز است که نادیده گرفته می‌شود. خورشید 150 میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارد و نور آن برای رسیدن به زمین باید مسافت طولانی را طی کند. بنابراین ما همیشه خورشید را در 8 دقیقه قبل مشاهده می‌کنیم و اگر خورشید به ناگهان خاموش شود، ما انسان‌ها بر روی زمین تا 8 دقیقه متوجه این موضوع نخواهیم شد!

البته می‌توان گفت که خورشید بسیار به ما نزدیک است. اگر از طریق یک تلسکوپ به نزدیکترین ستاره به خودمان یعنی «آلفا قنطورس» نگاهی بیندازیم، درواقع شکل ظاهری مربوط به آن در 4.2 میلیون سال قبل را می‌نگریم.

ستاره آلفا قنطورس

تلسکوپی مانند هابل، به وضعیت 100 میلیون سال قبل کهکشان‌ها نگاه می‌کند. درحالی‌که خورشید تنها 8 دقیقه پیرتر از آن چیزی است که ما می‌بینیم، این اختلاف بین ما و کهکشان می‌تواند به بیش از 100 میلیون سال برسد. این بدان معنی است که اگر ما اکنون در کهکشانی در 100 میلیون سال دورتر بودیم و به زمین نگاه می‌کردیم، می‌توانستیم نسل دایناسورها را بر روی کره خاکی خود ببینیم!

نوشته چگونه یک تلسکوپ گذشته را می‌بیند؟! اولین بار در پدیدار شد.

بررسی زادگاه اولیه ستارگارن کنونی

منجمان موفق شدن برای اولین بار نگاهی بر زادگاه احتمالی بیشتر ستاره های امروزی بیاندازند. برای تحقق این امر آن ها از تلسکوپ رادیویی بسیار بزرگ کارل جی. جانسکی(VLA) در نهاد ملی علوم  و تلسکوپ رادیویی بزرگ میلیمتر/زیر میلیمتری آتاکامکا (ALMA) برای رصد کردن کهکشان های دوردست به مانندی که ۱۰ بیلیون سال پیش بوده اند استفاده کرده اند.

در آن زمان، جهان در اوج گسترش و شکل گیری ستاره هایش به سر می برد. اغلب ستاره های امروزی در آن زمان تشکیل شده اند.

ویفو روجوپاکام، از نهاد کاولی فیزیک و ریاضیات جهان در دانشگاه توکیو و چولالونگ کوم بانکوگ که نویسنده اصلی این تحقیق نیز بوده است گفته است که ” ما می دانیم که کهکشان های آن دوره به وفور ستاره تشکیل می دادند، اما نمی دانیم که آن کهکشان ها به چه شکلی بوده ند زیرا آن ها توسط مقدار بسیاری زیادی خاک پوشانده شده اند به گونه ای که هیچگونه نور مرئی ای از آن ها عبور نمی کند.”

بر خلاف نور های مرئی، موج های رادیویی می توانند از خاک عبور کنند. با این حال، برای نمایان کردن جزئیاتی از چنین کهکشان دور و کم سویی، منجمان می بایست حساس ترین تصاویری را که تا کنون توسط VLA به ثبت رسیده را می گرفتند.

مشاهدات جدید توسط این دو تلسکوپ پاسخ به سوالات طولانی مدت در خصوص مکانیسم های مسئول در ایجاد این مقدار فراوان از ستارگان در آن کهکشان ها را رو کردند. آن ها به این نتیجه رسیدند که تولد زیاد ستاره ها در کهکشان های مورد مطالعه گاها در میان کهشکان ها رخ می داده است، دقیقا بر خلاف نواحی بسیار کوچکتر  کهکشان های کنونی که همان میزان نرخ تشکیل ستاره دارند.

First look at birthplaces of most current stars

نجوم شناسان از تلسکوپ های VLA و ALMA برای مطالعه بر روی کهکشان ها در منطقه بسیار عمیق هابل (Hubble Ultra Deep Field) استفاده کرده اند، این منطقه از سال ۲۰۰۳ که برای نخستین بار توسط تلسکوپ فضایی هابل رصد شد در حال بررسی و مشاهده مداوم از سوی نجوم شناسان است. تلسکوپ هابل (HST) بخش های بسیار بزرگی از منطقه را برای دیدن کهکشان ها در جهان دوردست مشخص کرده است و بسیاری از دیگر برنامه های رصد و مشاهده فضا نیز با دیگر تلسکوپ ها کار هابل را ادامه داند.

کریستینا نایلند از رصد خانه رادیویی ملی NRAO))”ما از VLA و ALMA برای دیدن اعماق کهکشان ها و ورای خاکی که درون آن ها را از تلسکوپ هابل پنهان کرده بود استفاده کردیم. VLA به ما نشان داد که تشکیل ستارگان کجا روی می دهد و ALMA گاز سردی را که منبع سوختی تشکیل ستاره هاست را نشان داد.”

پرشانت جاگاناتان که یکی از اعضای NRAO است هم چنین افزود ” در این تحقیق ما حساس ترین تصویری که تا به حال توسط VLA گرفته شده است را ثبت کردیم. اگر به موبایل تان نگاه کنید که امواج رادیویی ضعیفی ساتع می کند و آن را در فاصله ای دو برابر فاصله تا پلوتو یعنی نزدیک لبه منظومه شمسی قرار دهید، سیگنال آن تا حدودی می تواند به قدرت سیگنالی که ما از دیگر سیاره ها دریافت کردیم باشد.”

نظرات و دیدگاه های خود را با ما و دیگر کاربران گویا آی تی در میان بگذارید.

بررسی زادگاه اولیه ستارگارن کنونی

منجمان موفق شدن برای اولین بار نگاهی بر زادگاه احتمالی بیشتر ستاره های امروزی بیاندازند. برای تحقق این امر آن ها از تلسکوپ رادیویی بسیار بزرگ کارل جی. جانسکی(VLA) در نهاد ملی علوم  و تلسکوپ رادیویی بزرگ میلیمتر/زیر میلیمتری آتاکامکا (ALMA) برای رصد کردن کهکشان های دوردست به مانندی که ۱۰ بیلیون سال پیش بوده اند استفاده کرده اند.

در آن زمان، جهان در اوج گسترش و شکل گیری ستاره هایش به سر می برد. اغلب ستاره های امروزی در آن زمان تشکیل شده اند.

ویفو روجوپاکام، از نهاد کاولی فیزیک و ریاضیات جهان در دانشگاه توکیو و چولالونگ کوم بانکوگ که نویسنده اصلی این تحقیق نیز بوده است گفته است که ” ما می دانیم که کهکشان های آن دوره به وفور ستاره تشکیل می دادند، اما نمی دانیم که آن کهکشان ها به چه شکلی بوده ند زیرا آن ها توسط مقدار بسیاری زیادی خاک پوشانده شده اند به گونه ای که هیچگونه نور مرئی ای از آن ها عبور نمی کند.”

بر خلاف نور های مرئی، موج های رادیویی می توانند از خاک عبور کنند. با این حال، برای نمایان کردن جزئیاتی از چنین کهکشان دور و کم سویی، منجمان می بایست حساس ترین تصاویری را که تا کنون توسط VLA به ثبت رسیده را می گرفتند.

مشاهدات جدید توسط این دو تلسکوپ پاسخ به سوالات طولانی مدت در خصوص مکانیسم های مسئول در ایجاد این مقدار فراوان از ستارگان در آن کهکشان ها را رو کردند. آن ها به این نتیجه رسیدند که تولد زیاد ستاره ها در کهکشان های مورد مطالعه گاها در میان کهشکان ها رخ می داده است، دقیقا بر خلاف نواحی بسیار کوچکتر  کهکشان های کنونی که همان میزان نرخ تشکیل ستاره دارند.

First look at birthplaces of most current stars

نجوم شناسان از تلسکوپ های VLA و ALMA برای مطالعه بر روی کهکشان ها در منطقه بسیار عمیق هابل (Hubble Ultra Deep Field) استفاده کرده اند، این منطقه از سال ۲۰۰۳ که برای نخستین بار توسط تلسکوپ فضایی هابل رصد شد در حال بررسی و مشاهده مداوم از سوی نجوم شناسان است. تلسکوپ هابل (HST) بخش های بسیار بزرگی از منطقه را برای دیدن کهکشان ها در جهان دوردست مشخص کرده است و بسیاری از دیگر برنامه های رصد و مشاهده فضا نیز با دیگر تلسکوپ ها کار هابل را ادامه داند.

کریستینا نایلند از رصد خانه رادیویی ملی NRAO))”ما از VLA و ALMA برای دیدن اعماق کهکشان ها و ورای خاکی که درون آن ها را از تلسکوپ هابل پنهان کرده بود استفاده کردیم. VLA به ما نشان داد که تشکیل ستارگان کجا روی می دهد و ALMA گاز سردی را که منبع سوختی تشکیل ستاره هاست را نشان داد.”

پرشانت جاگاناتان که یکی از اعضای NRAO است هم چنین افزود ” در این تحقیق ما حساس ترین تصویری که تا به حال توسط VLA گرفته شده است را ثبت کردیم. اگر به موبایل تان نگاه کنید که امواج رادیویی ضعیفی ساتع می کند و آن را در فاصله ای دو برابر فاصله تا پلوتو یعنی نزدیک لبه منظومه شمسی قرار دهید، سیگنال آن تا حدودی می تواند به قدرت سیگنالی که ما از دیگر سیاره ها دریافت کردیم باشد.”

نظرات و دیدگاه های خود را با ما و دیگر کاربران گویا آی تی در میان بگذارید.

در بارش شهابی ۱۳ و ۱۴ دسامبر، چیزی متفاوت تر از همیشه تجربه کنید

همیشه بارش های شهابی با وجود درخشش ماه تابان، کمی کمرنگ تر و نا محسوس تر به چشم می آیند. اما با وجود درخشش شدید ماه امکان دارد رصد کنندگان همچنان قادر به دیدن پرنور ترین بارش شهابی جوزایی باشند.

بارش شهابی جوزانی که سالیانه اتفاق می افتد در شب ۱۳ دسامبر و صبح ۱۴ ام دسامبر به اوج خود می رسد و عموما یکی از بهترین بارش های سال است.  بارش شهابی جوزانی عموما از شهاب های پر نور تشکیل شده است و بر خلاف دیگر بارش های شهابی تا پیش از نیمه شب غنی و پر نور نیست. متاسفانه امسال قرص ماه کامل در اوایل عصر ۱۳ دسامبر اتفاق می افتند و رصد کنندگان می بایست این مسئله را هنگام برنامه ریزی برای رصد کردن شان لحاظ کنند.

جوزان ها به این خاطر به این  اسم شناخته می شوند که اگر دنباله شهاب ها را به سمت عقب بنگرید نهایتان همه آن ها در صورت فلکی برج های جوزا دوقلو متمرکز می شوند. این نقطه که “تابناک” نام دارد تقریبا در ۳ درجه شمال غربی ستاره درجه یک کاستور (کرچک) واقع شده است.

شهاب های جوزانی نسبتا کم سرعت هستند و بسیاری از آن ها پشت خود رد های دودی بر جای می گذارند که برای چندین ثانیه باقی می ماند. امسال این بارش از ۴ تا ۱۷ دسامبر فعال خواهد بود. بارش شهابی جوزانی نقطه اوج گسترده ای دارد از این رو انتظار می رود رصد کنندگان برای کل شب منظره ای زیبا داشته باشند.

بر اساس گفته های سردبیر وبسایت Astronomy، “بارش شهابی جوزانی معمولا شهاب های درخشنده ای تولید می کند که ارزش زحمت بیرون رفتن و تماشا را دارند حتی وقتی که هوا سرد است و ماه نیز در درخشش فراوانی دارد.”

با نزدیک شدن نقطه تابناک به نقطه زنیث (اوج یا zenith) کمی پس از نیمه شب، رصد کنندگانی که در زیر آسمانی صاف و بدون ماه به سر می برند می توانند در هر ساعت ۸۰ تا ۱۲۰ بارش شهابی را مشاهده نمایند. با این حال امسال قرص کامل ماه به همراه نقطه تابناک در آسمان حضور خواهد داشت از این رو جوزان های کم نور تر که پیش از این قابل رویت بودند دیگر مشخص نخواهند بود. بر اساس آنچه در بارش شهابی در ماه کامل گذشته دیدیم می توان گفت رصد کنندگان می توانند در هر ساعت ۱۰ الی ۱۵ عدد بارش شهابی رصد کنند. با این وجود، این بارش ها درخشان ترین های جوزان هستند و قطعا یک یا چند عدد از آن ها صحنه ای تماشایی از خود به نمایش خواهند گذاشت.

when-meteors-confront-a-full-moon

شهاب ها ذرات کوچکی از سنگ و فلز هستند که زمین حین گردش به دور خورشید به آن ها برخورد می کند. منجمان به این ذرات  که در فضا وجود دارند شهاب ثاقب می گویند. وقتی که این ذرات در اتمسفر داغ می شوند تبدیل به شهاب می شوند. اگر شهابی قادر به گذشتن از جو اتمسفری بین فضا و زمین و فشار شدید آن شد تبدیل به شهاب سنگ می شود. هیچ یک از ذرات بارش شهابی به شهاب سنگ تبدیل نشده اند زیرا ذرات آن بسیار کوچک هستند.

اغلب بارش های شهابی از ستاره های دنباله دار سر منشا می گیرند. هنگامی که یک دنباله دار به دور خورشید می گردد پشت سر خود ذراتی معلق(شهاب سنگ های کوچک) بر جای می گذارد. برخی اوقات مدار گردش این ذرات کوچک به زمین می رسد و هنگامی که زمین به این دسته ذرات برخورد می کند ما شاهد پدیده بارش شهابی خواهیم بود.

در سال ۱۹۸۳، پس از بیش از یک قرن جستجو برای ستاره دنباله دار مادر بارش جوزانی (منجمان برای نخستین بار در سال ۱۸۶۲ متوجه جوزان ها شدند)، دانشمندان متوجه شدند که شهاب آسمانی ۳۲۰۰ فایتون مدار گردشی تقریبا برابر با جریان بارش شهاب ثاقب جوزان دارد. مطالعات بیشتر ثابت کرد که این شهاب آسمانی در واقع جد و پدربزرگ بارش شهابی جوزانی می باشد.

برای اینکه شانس دیدن این بارش به حداکثر برسد، مکانی که حداقل ۷۵ کیلومتر با هرگونه منطقه شهری فاصله دارد را انتخاب کنید. نیازی به تلسکوپ نخواهید داشت تنها چشمان تان برایتان کافی خواهند بود و میدان دید تان را نیز کاهش نخواهد داد. البته می تواند از دوربین دو چشمی برای ردگیری هرگونه اثر دودی پشت شهاب ها استفاده کنید.

ابزاری که پیشنهاد می شود یک صندلی، لباس گرم، پتو، خوراکی و کمی نوشیدنی گرم است.

پس از غروب آفتاب، رصد کننده می بایست به شرق و کمی رو به بالا بنگرد. نزدیک به نیمه شب اغلب بالای سرتان را نگاه کنید. پس از نیمه شب نیز می بایست نگاه تان را به بالای غرب قفل کنید. موفق باشید!

در بارش شهابی ۱۳ و ۱۴ دسامبر، چیزی متفاوت تر از همیشه تجربه کنید

همیشه بارش های شهابی با وجود درخشش ماه تابان، کمی کمرنگ تر و نا محسوس تر به چشم می آیند. اما با وجود درخشش شدید ماه امکان دارد رصد کنندگان همچنان قادر به دیدن پرنور ترین بارش شهابی جوزایی باشند.

بارش شهابی جوزانی که سالیانه اتفاق می افتد در شب ۱۳ دسامبر و صبح ۱۴ ام دسامبر به اوج خود می رسد و عموما یکی از بهترین بارش های سال است.  بارش شهابی جوزانی عموما از شهاب های پر نور تشکیل شده است و بر خلاف دیگر بارش های شهابی تا پیش از نیمه شب غنی و پر نور نیست. متاسفانه امسال قرص ماه کامل در اوایل عصر ۱۳ دسامبر اتفاق می افتند و رصد کنندگان می بایست این مسئله را هنگام برنامه ریزی برای رصد کردن شان لحاظ کنند.

جوزان ها به این خاطر به این  اسم شناخته می شوند که اگر دنباله شهاب ها را به سمت عقب بنگرید نهایتان همه آن ها در صورت فلکی برج های جوزا دوقلو متمرکز می شوند. این نقطه که “تابناک” نام دارد تقریبا در ۳ درجه شمال غربی ستاره درجه یک کاستور (کرچک) واقع شده است.

شهاب های جوزانی نسبتا کم سرعت هستند و بسیاری از آن ها پشت خود رد های دودی بر جای می گذارند که برای چندین ثانیه باقی می ماند. امسال این بارش از ۴ تا ۱۷ دسامبر فعال خواهد بود. بارش شهابی جوزانی نقطه اوج گسترده ای دارد از این رو انتظار می رود رصد کنندگان برای کل شب منظره ای زیبا داشته باشند.

بر اساس گفته های سردبیر وبسایت Astronomy، “بارش شهابی جوزانی معمولا شهاب های درخشنده ای تولید می کند که ارزش زحمت بیرون رفتن و تماشا را دارند حتی وقتی که هوا سرد است و ماه نیز در درخشش فراوانی دارد.”

با نزدیک شدن نقطه تابناک به نقطه زنیث (اوج یا zenith) کمی پس از نیمه شب، رصد کنندگانی که در زیر آسمانی صاف و بدون ماه به سر می برند می توانند در هر ساعت ۸۰ تا ۱۲۰ بارش شهابی را مشاهده نمایند. با این حال امسال قرص کامل ماه به همراه نقطه تابناک در آسمان حضور خواهد داشت از این رو جوزان های کم نور تر که پیش از این قابل رویت بودند دیگر مشخص نخواهند بود. بر اساس آنچه در بارش شهابی در ماه کامل گذشته دیدیم می توان گفت رصد کنندگان می توانند در هر ساعت ۱۰ الی ۱۵ عدد بارش شهابی رصد کنند. با این وجود، این بارش ها درخشان ترین های جوزان هستند و قطعا یک یا چند عدد از آن ها صحنه ای تماشایی از خود به نمایش خواهند گذاشت.

when-meteors-confront-a-full-moon

شهاب ها ذرات کوچکی از سنگ و فلز هستند که زمین حین گردش به دور خورشید به آن ها برخورد می کند. منجمان به این ذرات  که در فضا وجود دارند شهاب ثاقب می گویند. وقتی که این ذرات در اتمسفر داغ می شوند تبدیل به شهاب می شوند. اگر شهابی قادر به گذشتن از جو اتمسفری بین فضا و زمین و فشار شدید آن شد تبدیل به شهاب سنگ می شود. هیچ یک از ذرات بارش شهابی به شهاب سنگ تبدیل نشده اند زیرا ذرات آن بسیار کوچک هستند.

اغلب بارش های شهابی از ستاره های دنباله دار سر منشا می گیرند. هنگامی که یک دنباله دار به دور خورشید می گردد پشت سر خود ذراتی معلق(شهاب سنگ های کوچک) بر جای می گذارد. برخی اوقات مدار گردش این ذرات کوچک به زمین می رسد و هنگامی که زمین به این دسته ذرات برخورد می کند ما شاهد پدیده بارش شهابی خواهیم بود.

در سال ۱۹۸۳، پس از بیش از یک قرن جستجو برای ستاره دنباله دار مادر بارش جوزانی (منجمان برای نخستین بار در سال ۱۸۶۲ متوجه جوزان ها شدند)، دانشمندان متوجه شدند که شهاب آسمانی ۳۲۰۰ فایتون مدار گردشی تقریبا برابر با جریان بارش شهاب ثاقب جوزان دارد. مطالعات بیشتر ثابت کرد که این شهاب آسمانی در واقع جد و پدربزرگ بارش شهابی جوزانی می باشد.

برای اینکه شانس دیدن این بارش به حداکثر برسد، مکانی که حداقل ۷۵ کیلومتر با هرگونه منطقه شهری فاصله دارد را انتخاب کنید. نیازی به تلسکوپ نخواهید داشت تنها چشمان تان برایتان کافی خواهند بود و میدان دید تان را نیز کاهش نخواهد داد. البته می تواند از دوربین دو چشمی برای ردگیری هرگونه اثر دودی پشت شهاب ها استفاده کنید.

ابزاری که پیشنهاد می شود یک صندلی، لباس گرم، پتو، خوراکی و کمی نوشیدنی گرم است.

پس از غروب آفتاب، رصد کننده می بایست به شرق و کمی رو به بالا بنگرد. نزدیک به نیمه شب اغلب بالای سرتان را نگاه کنید. پس از نیمه شب نیز می بایست نگاه تان را به بالای غرب قفل کنید. موفق باشید!