دانشمندان نخستین تصاویر ۳۲۰۰ مگاپیکسلی جهان را ثبت کردند

دانشمندان آزمایشگاه ملی شتاب‌دهنده SLAC در شهر منلو پارک ایالت کالیفرنیا با استفاده از یک دستگاه تصویربرداری پیشرفته که به منظور کاوش در جهان ساخته شده است؛ موفق به ثبت نخستین تصاویر دیجیتالی 3200 مگاپیکسلی در دنیا شدند. استیون کان؛ مدیر رصدخانه Vera C. Rubin در کشور شیلی گفت: “ما به اندازه‌گیری و تصویربرداری از سوژه‌ای نظیر 20 میلیارد کهکشان خواهیم پرداخت.” این رصدخانه با میزبانی از بزرگترین دوربین دیجیتالی جهان به مرکزی جهت انجام تلاش‌های بزرگ در راستای به تصویر کشیدن آسمان شب تبدیل خواهد شد. ثبت دقیق‌ترین تصاویر جهان تا به امروز توسط این ابر دوربین 10 سال زمان خواهد برد.

تصویری از کلم بروکلی رومانسکو که با رزولوشن 3200 مگاپیکسلی به ثبت رسیده است

به گفته آقای کان “اکثر بخش‌های آسمان شب در واقع هرگز توسط تلسکوپ‌ها تصویربرداری نشده است. در واقع تاکنون از هیچ بخش آسمان با این نوع ترتیب و ردیف زمانی تصویربرداری نشده است؛ جایی که شما می‌توانید نحوه تغییر موجودیت‌ها را در آن مشاهده کنید.”

تیم توسعه‌دهنده دوربین نسبت به تکمیل صفحه کانونی آن اقدام نموده‌اند. صفحه کانونی در واقع آرایه‌ای از حسگرهای تصویربرداری با عرض بیش از 2 فوت است. فاصله کانونی دوربین مشابه لنز مورد استفاده در آی‌فون 11 بوده و برابر با 26 میلی‌متر است. مونتاژ کردن این سنسورها توسط تیم توسعه‌دهنده حدودا 6 ماه زمان برده است. دلیل چنین سناریویی عمدتا این است که سنسورها در صورت تماس با یکدیگر حین فرآیند نصب به آسانی دچار شکستگی خواهند شد.

صفحه کانونی از 189 حسگر مجزا تشکیل شده است. این سنسورها در گروه‌های 9 تایی موسوم به Rafts تقسیم‌بندی می‌شوند.

از آنجا که فرآیند ساخت دوربین کامل نشده است؛ لذا دانشمندان به منظور آزمایش صفحه کانونی از یک پروژکتور مشبک استفاده کردند. آن‌ها اقدام به تهیه تصاویری از رصدخانه Vera C. Rubin (دانشمند فقیدی که نام وی برای رصدخانه انتخاب شده است)، تیم توسعه‌دهنده دوربین و یک کلم بروکلی رومانسکو نمودند.

ساختمان رصدخانه Vera C. Rubin در کشور شیلی که مراحل ساخت وساز را پشت سر می‌گذارد

به منظور مشاهده نحوه طراحی و ساخت فاصله کانونی توسط دانشمندان و اسراری از جهان که محققان مایل به کشف آن‌ها هستند؛ ویدئو زیر را ببینید:

نوشته دانشمندان نخستین تصاویر 3200 مگاپیکسلی جهان را ثبت کردند اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

دانشمندان نخستین تصاویر ۳۲۰۰ مگاپیکسلی جهان را ثبت کردند

دانشمندان آزمایشگاه ملی شتاب‌دهنده SLAC در شهر منلو پارک ایالت کالیفرنیا با استفاده از یک دستگاه تصویربرداری پیشرفته که به منظور کاوش در جهان ساخته شده است؛ موفق به ثبت نخستین تصاویر دیجیتالی 3200 مگاپیکسلی در دنیا شدند. استیون کان؛ مدیر رصدخانه Vera C. Rubin در کشور شیلی گفت: “ما به اندازه‌گیری و تصویربرداری از سوژه‌ای نظیر 20 میلیارد کهکشان خواهیم پرداخت.” این رصدخانه با میزبانی از بزرگترین دوربین دیجیتالی جهان به مرکزی جهت انجام تلاش‌های بزرگ در راستای به تصویر کشیدن آسمان شب تبدیل خواهد شد. ثبت دقیق‌ترین تصاویر جهان تا به امروز توسط این ابر دوربین 10 سال زمان خواهد برد.

تصویری از کلم بروکلی رومانسکو که با رزولوشن 3200 مگاپیکسلی به ثبت رسیده است

به گفته آقای کان “اکثر بخش‌های آسمان شب در واقع هرگز توسط تلسکوپ‌ها تصویربرداری نشده است. در واقع تاکنون از هیچ بخش آسمان با این نوع ترتیب و ردیف زمانی تصویربرداری نشده است؛ جایی که شما می‌توانید نحوه تغییر موجودیت‌ها را در آن مشاهده کنید.”

تیم توسعه‌دهنده دوربین نسبت به تکمیل صفحه کانونی آن اقدام نموده‌اند. صفحه کانونی در واقع آرایه‌ای از حسگرهای تصویربرداری با عرض بیش از 2 فوت است. فاصله کانونی دوربین مشابه لنز مورد استفاده در آی‌فون 11 بوده و برابر با 26 میلی‌متر است. مونتاژ کردن این سنسورها توسط تیم توسعه‌دهنده حدودا 6 ماه زمان برده است. دلیل چنین سناریویی عمدتا این است که سنسورها در صورت تماس با یکدیگر حین فرآیند نصب به آسانی دچار شکستگی خواهند شد.

صفحه کانونی از 189 حسگر مجزا تشکیل شده است. این سنسورها در گروه‌های 9 تایی موسوم به Rafts تقسیم‌بندی می‌شوند.

از آنجا که فرآیند ساخت دوربین کامل نشده است؛ لذا دانشمندان به منظور آزمایش صفحه کانونی از یک پروژکتور مشبک استفاده کردند. آن‌ها اقدام به تهیه تصاویری از رصدخانه Vera C. Rubin (دانشمند فقیدی که نام وی برای رصدخانه انتخاب شده است)، تیم توسعه‌دهنده دوربین و یک کلم بروکلی رومانسکو نمودند.

ساختمان رصدخانه Vera C. Rubin در کشور شیلی که مراحل ساخت وساز را پشت سر می‌گذارد

به منظور مشاهده نحوه طراحی و ساخت فاصله کانونی توسط دانشمندان و اسراری از جهان که محققان مایل به کشف آن‌ها هستند؛ ویدئو زیر را ببینید:

نوشته دانشمندان نخستین تصاویر 3200 مگاپیکسلی جهان را ثبت کردند اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

دانشمندان نخستین تصاویر ۳۲۰۰ مگاپیکسلی جهان را ثبت کردند

دانشمندان آزمایشگاه ملی شتاب‌دهنده SLAC در شهر منلو پارک ایالت کالیفرنیا با استفاده از یک دستگاه تصویربرداری پیشرفته که به منظور کاوش در جهان ساخته شده است؛ موفق به ثبت نخستین تصاویر دیجیتالی 3200 مگاپیکسلی در دنیا شدند. استیون کان؛ مدیر رصدخانه Vera C. Rubin در کشور شیلی گفت: “ما به اندازه‌گیری و تصویربرداری از سوژه‌ای نظیر 20 میلیارد کهکشان خواهیم پرداخت.” این رصدخانه با میزبانی از بزرگترین دوربین دیجیتالی جهان به مرکزی جهت انجام تلاش‌های بزرگ در راستای به تصویر کشیدن آسمان شب تبدیل خواهد شد. ثبت دقیق‌ترین تصاویر جهان تا به امروز توسط این ابر دوربین 10 سال زمان خواهد برد.

تصویری از کلم بروکلی رومانسکو که با رزولوشن 3200 مگاپیکسلی به ثبت رسیده است

به گفته آقای کان “اکثر بخش‌های آسمان شب در واقع هرگز توسط تلسکوپ‌ها تصویربرداری نشده است. در واقع تاکنون از هیچ بخش آسمان با این نوع ترتیب و ردیف زمانی تصویربرداری نشده است؛ جایی که شما می‌توانید نحوه تغییر موجودیت‌ها را در آن مشاهده کنید.”

تیم توسعه‌دهنده دوربین نسبت به تکمیل صفحه کانونی آن اقدام نموده‌اند. صفحه کانونی در واقع آرایه‌ای از حسگرهای تصویربرداری با عرض بیش از 2 فوت است. فاصله کانونی دوربین مشابه لنز مورد استفاده در آی‌فون 11 بوده و برابر با 26 میلی‌متر است. مونتاژ کردن این سنسورها توسط تیم توسعه‌دهنده حدودا 6 ماه زمان برده است. دلیل چنین سناریویی عمدتا این است که سنسورها در صورت تماس با یکدیگر حین فرآیند نصب به آسانی دچار شکستگی خواهند شد.

صفحه کانونی از 189 حسگر مجزا تشکیل شده است. این سنسورها در گروه‌های 9 تایی موسوم به Rafts تقسیم‌بندی می‌شوند.

از آنجا که فرآیند ساخت دوربین کامل نشده است؛ لذا دانشمندان به منظور آزمایش صفحه کانونی از یک پروژکتور مشبک استفاده کردند. آن‌ها اقدام به تهیه تصاویری از رصدخانه Vera C. Rubin (دانشمند فقیدی که نام وی برای رصدخانه انتخاب شده است)، تیم توسعه‌دهنده دوربین و یک کلم بروکلی رومانسکو نمودند.

ساختمان رصدخانه Vera C. Rubin در کشور شیلی که مراحل ساخت وساز را پشت سر می‌گذارد

به منظور مشاهده نحوه طراحی و ساخت فاصله کانونی توسط دانشمندان و اسراری از جهان که محققان مایل به کشف آن‌ها هستند؛ ویدئو زیر را ببینید:

نوشته دانشمندان نخستین تصاویر 3200 مگاپیکسلی جهان را ثبت کردند اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

دانشمندان موفق به کشف روشی برای آلوده نمودن موش‌ها به ویروس کرونا شدند

با ادامه روند افزایش تعداد مبتلایان به بیماری کووید 19 در سراسر جهان، دانشمندان برای کشف اطلاعات بیش‌تر پیرامون SARS-CoV-2؛ ویروس عامل این بیماری و بررسی واکسن‌های بالقوه برای کمک به مهار شیوع آن تمامی تلاش خود را به‌کار بسته‌اند. ویروس SARS-CoV-2 در آلوده نمودن و شیوع فراگیر بیماری میان انسان‌ها بسیار موثر بوده است. با این‌حال میزان شیوع بیماری مذکور در میان موش‌ها چندان چشمگیر نبوده است. این موضوع خبر خوبی برای موش‌ها به‌شمار می‌رود؛ اما در مقابل برای دانشمندان چندان مطلوب به‌نظر نمی‌رسد.

انجام آزمایشات روی موش‌ها یکی از مهم‌ترین راهکارهای مورد استفاده توسط دانشمندان برای توسعه و ارزیابی روش‌های درمانی جدید محسوب می‌شود. اما هنگامی‌که دانشمندان تلاش می‌کنند تا یک موش سالم را به ویروس SARS-CoV-2 آلوده نمایند؛ حیوان به این بیماری مبتلا نمی‌شود. این پدیده بدان معناست که دانشمندان به منظور ارزیابی واکسن‌های احتمالی یا بررسی ویروس از طریق روش‌های تهاجمی‌تر قادر به استفاده از موش‌ها نخواهند بود.

یک محقق با نام You-Chun Wang از موسسه ملی کنترل غذا و دارو (NIFDC) در کشور چین می‌گوید: “نیاز به یک مدل جانوری کوچک با قابلیت بازتولید مسیر بالینی و آسیب‌شناسی مشاهده شده در بیماران مبتلا به کووید 19 شدیدا احساس می‌شود.” اما خبر خوب اینکه تیمی از محققان چینی ضمن یکی از مطالعات جدید خود با هدف ایجاد یک گیرنده انسانی موسوم به آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین 2 (hACE2) روی سلول‌های بدن موش‌ها از دنباله ژنی CRISPR/Cas9 استفاده کردند. این آنزیم همان گیرنده‌ای است که ویروس SARS-CoV-2 برای آلوده نمودن سلول‌های انسانی از آن استفاده می‌کند. در واقع دستاورد جدید بدان معناست که اکنون کروناویروس می‌تواند سلول‌های بدن موش‌ها را نیز آلوده نماید.

هنگامی‌که دانشمندان دارای موش‌هایی با آنزیم گیرنده مناسب باشند؛ در این‌صورت این جانوران با روش استنشاق از طریق بینی به ویروس SARS-CoV-2 آلوده می‌شوند. پس از انتقال ویروس به بدن موش‌ها، دانشمندان شاهد تکثیر RNA ویروسی در ریه‌ها، نای و مغز این جانوران بودند. Cheng-Feng Qin؛ یکی از محققان آکادمی علوم پزشکی نظامی (AMMS) در شهر پکن معتقد است که وجود RNAهای ویروسی در مغز موش‌ها تا حدودی غیرمنتظره به‌نظر می‌رسد؛ چرا که تعداد محدودی از افراد مبتلا به بیماری کووید 19 دچار علائم عصبی هستند.

تیم تحقیقاتی همچنین دریافت که آلوده نمودن موش‌ها از طریق معده آن‌ها نیز امکان‌پذیر است. در این‌حالت از مشکلات دستگاه گوارش که بعضا هنگام بروز عفونت‌های انسانی قابل مشاهده هستند؛ تقلید می‌شود. اگرچه در این‌حالت دوز ویروسی موردنیاز برای مبتلا نمودن موش‌ها حدودا 10 برابر میزان لازم برای آلوده کردن آن‌ها از طریق بینی خواهد بود. تیم تحقیقاتی طی یادداشتی اعلام کرد: “اگرچه در میان موش‌ها هیچ‌گونه تلفاتی مشاهده نشده است؛ اما پنومونی بینابینی و مقادیر بالای سیتوکین در موش‌های آلوده شده به SARS-CoV-2 از طریق آنزیم hACE2 مشاهده شد.” این نخستین بار نیست که محققان برای انتقال بیماری کووید 19 به موش‌ها از آنزیم hACE2 استفاده می‌کنند؛ اما تیم تحقیقاتی مدعی است که مدل ابداعی آن‌ها دارای چند مزیت ویژه است.

مدل جدید در وهله نخست به حذف آنزیم بومی hACE2 از بدن موش‌ها پرداخته و ژن گیرنده سلول‌های آن‌ها را با انواع انسانی جایگزین می‌کند. این فرآیند دقیقا در موقعیت خاصی روی کروموزوم X اجرا می‌شود. بعلاوه توزیع بافت hACE2 در موش‌ها با یافته‌های بالینی بیماران کووید 19 مطابقت دارد. همچنین سطوح بالای انتشار hACE2 در ریه‌ها نیز کاملا مشهود است. تیم تحقیقاتی امیدوار است تا سایر محققان نیز از همین روش استفاده نموده و نهایتا روشی برای بررسی بیماری کووید 19 روی یک مدل جانوری ارائه شود.

Chang-Fa Fan؛ یکی از محققان موسسه NIFDC می‌گوید: “موش دارای آنزیم hACE2 که در مطالعات ما مورد استفاده قرار گرفته است؛ در واقع مدل جانوری کوچکی است که امکان درک علائم بالینی غیرمنتظره ناشی از عفونت SARS-CoV-2 در بدن انسان را فراهم می‌کند. این مدل همچنین برای انجام آزمایشات روی واکسن‌ها و یافتن روش درمان یا مقابله با SARS-CoV-2 ارزشمند خواهد بود.”

گزارش مشروح این تحقیق در نشریه Cell Host & Microbe منتشر شده است.

نوشته دانشمندان موفق به کشف روشی برای آلوده نمودن موش‌ها به ویروس کرونا شدند اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

دانشمندان به طرح کلی یک باتری کوانتومی با شارژدهی مادام‌العمر دست یافتند

تیمی از دانشمندان دانشگاه‌های آلبرتا و تورونتو موفق به عرضه طرح‌های کلی باتری کوانتومی با قابلیت شارژدهی مادام‌العمر شدند. به بیان دقیق‌تر این باتری هنوز تولید نشده است؛ اما کشف سازوکار تولید آن احتمالا موجب پیدایش تحولی انقلابی در حوزه ابزارهای ذخیره‌سازی انرژی خواهد شد.

گابریل هانا؛ شیمی‌دان شاغل در دانشگاه آلبرتا طی بیانیه‌ای اعلام کرد: “باتری‌هایی نظیر نمونه‌های لیتیوم یونی مورد استفاده در اسمارت‌فون‌ها که برای ما بیش‌تر شناخته‌شده هستند؛ بر اساس مبانی کلاسیک الکتروشیمیایی فعالیت می‌کنند. این در حالیست که باتری‌های کوانتومی کاملا مبتنی بر اصول مکانیک کوانتومی هستند.”

حالت تاریک (Dark State)

مقاله توصیف‌کننده این مطالعه تحقیقاتی طی ماه جولای و در ژورنال Physical Chemistry C منتشر شد. باتری به کمک توان ایجاد شده توسط “انرژی برانگیخته” فعالیت می‌کند. در این وضعیت، فوتون‌های نوری دارای شارژ کافی توسط یک الکترون جذب می‌شوند.

محققان متوجه شدند که مدل باتری ارایه شده توسط آن‌ها احتمالا از استقامت بالایی در برابر کاهش میزان انرژی برخوردار است. این پدیده به لطف آماده‌سازی باتری در “وضعیت تاریک” امکان‌پذیر می‌شود. در چنین موقعیتی، مبادله انرژی از طریق جذب یا آزاد کردن فوتون‌ها به محیط اطراف ممکن نخواهد بود.

شارژ بزرگ (Large Charge)

محققان ادعا می‌کنند که با تجزیه این شبکه کوانتومی “حالت تاریک”، باتری قادر به تخلیه و رهاسازی انرژی ذخیره شده درون خود خواهد بود. اما تیم مذکور هنوز به روش‌های قابل‌قبول جهت انجام این فرآیند دست پیدا نکرده‌اند. همچنین محققان بایستی به روشی جهت دستیابی به مقیاس‌بندی فنی موارد کاربری دنیای واقعی دست یابند.

این مقاله برای نخستین بار توسط نشریه Futurism منتشر شد.

نوشته دانشمندان به طرح کلی یک باتری کوانتومی با شارژدهی مادام‌العمر دست یافتند اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

محققان ژاپنی در تلاش‌اند دستیابی بشر به گوشته زمین را برای نخستین بار ممکن سازند

محققین آژانس علوم و تکنولوژی دریایی – زمینی ژاپن اعلام کرده‌اند قصد انجام حفاری عظیمی را دارند که در طی آن محققان تلاش می‌کنند برای نخستین بار در تاریخ به گوشته زمین که حد فاصل پوسته و هسته محسوب می‌شود، برسند.

تاریخچه تلاش انسان برای دستیابی به جبه یا همان گوشته زمین به بیش از 50 سال پیش برمی‌گردد. در تمام این مدت، دانشمندان موفق نشده‌اند در حفاری‌های خود از پوسته زمین عبور کنند. اخیرا مجمع موسسات اقیانوس شناسی در حوزه نمونه برداری از اعماق زمین برنامه‌های زیادی را به اجرا گذاشته‌اند اما حداکثر تا عمق 700 متری پیش رفتند.

به گزارش CNN، محققان ژاپنی اظهار می‌کنند که از کشتی حفاری Chikyu برای انجام این پروژه استفاده خواهند کرد. این کشتی قادر است تا عمقی سه برابر سایر کشتی‌هایی که تاکنون استفاده شده‌اند در عمق زمین پیش رود. محققین قصد دارند مته را تا 2.5 مایل زیر سطح آب اقیانوس امتداد دهند و سپس از 3.7 مایل پوسته زمین رد شده و نمونه‌هایی از گوشته را به دست آورند.

محققین ژاپنی در ماه سپتامبر، عملیاتی ابتدایی را در نزدیکی سواحل هاوایی اجرا خواهند کرد. تا زمانی که عملیات آغاز نشود نمی‌توان زمان‌بندی خاصی برای این پروژه مطرح کرد اما ناتسو ابی، یکی از محققین به CNN گفته است که احتمالا سال 2030 دیرترین زمان ممکن برای آغاز حفاری خواهد بود. دو منطقه برای حفاری در نظر گرفته شده که یکی از آن‌ها نزدیک کاستاریکا و دیگری در نزدیکی سواحل مکزیک است.

ابی هم‌چنین اضافه کرده است که این ماموریت از اهداف متعددی برخوردار است. نخستین و مهم‌ترین آن‌ها این است که دانشمندان امیدوارند با مطالعه گوشته زمینبه بتوانند به سیستم‌های قابل اطمینان‌تری برای پیش بینی زلزله دست یابند. علاوه بر این دانشمندان امید دارند که درک بهتری از مرز بین پوسته و گوشته پیدا کنند و به شواهدی در خصوص تاریخچه زمین نیز دست یابند. ناتسو معتقد است که با انجام این پژوهش، اطلاعات بیش‌تری در خصوص حرکت قاره‌ها در طی میلیون‌ها سال به دست می‌آید. در حفاری‌های قبلی حیات در عمق بسیار بیش‌تری از زمین یافت شده و با این حفاری جدید شاید بتوان فهمید که حیات تا چه عمقی از زمین وجود دارد.

قطعا پس از ماه سپتامبر و مطالعات اولیه اطلاعات بیش‌تری در دست خواهد بود. در حال حاضر موانع موجود بر سر راه این پروژه عبارتند از هزینه نامعلوم و عدم اطمینان از امکان نیاز به فناوری‌های دیگری که هنوز در دسترس نیستند. اما به گفته محققین، با توسعه مواد جدید باور بر این است که این پروژه کاملا عملی خواهد بود.

نوشته محققان ژاپنی در تلاش‌اند دستیابی بشر به گوشته زمین را برای نخستین بار ممکن سازند اولین بار در پدیدار شد.

چرا بیشتر با افرادی که از نظر ژنتیکی شبیه ما هستند، دوست می‌شویم؟

طبیعی است که همه‌ی ما دوستانی انتخاب کنیم که با ما کاملا سازگار باشند. بعید است کسی به برقراری رابطه با افرادی که مرتبا با حرف‌ها و کارهای وی مخالفت می‌کنند علاقه‌ای داشته باشد.

گویا آی تی – با افزایش سن و پخته‌تر شدن قطعا متوجه اهمیت ایجاد حلقه‌ای از دوستان با نگرش‌هایی متفاوت با نظرات خودتان پی خواهید برد؛ در حقیقت تعامل با افرادی که دیدگاه‌هایی ضد باور شما دارند کمک شایانی به رشد فکری شما خواهد کرد و تاثیرات بسیار مثبتی روی نحوه‌ی تعامل با دیگران و چشم‌اندازتان از زندگی خواهد گذاشت.
هر چه تجربه‌های بیشتری پیدا کنید به همان اندازه ذهن‌ بازتری هم خواهید داشت. هر چند داشتن دوستانی با علایق یکسان زندگی را قطعا زیباتر می‌کند. به اشتراک‌گذاری علایق و فعالیت‌ها (مثل خوردن غذاهایی مشابه، ورزش‌های یکسان، گوش کردن به موسیقی‌های مشترک و …) با شخصی دیگر کاری بسیار زیبا و پر معناست. اما آیا تا به حال در مورد حقایق علمی که پشت مساله‌ی انتخاب دوست وجود دارد مطالعه کرده‌اید؟

در یکی از پژوهش‌هایی که اخیرا توسط «نیکولاس کریستاکیس»، پروفسور جامعه‌شناس و پزشک دانشگاه ییل و «جیمز فاولر»، پروفسور ژنتیک پزشکی و علوم سیاسی دانشگاه کالیفرنیا انجام گرفته این طور نتیجه‌گیری شد که به نظر می‌رسد دوستان ما در مقایسه با غریبه‌ها از نظر ژنتیکی شباهت‌هایی با ما داشته باشند.
این تیم پژوهشی با تجزیه و تحلیل ژنوم ۱۹۳۲ نفر و مقایسه آنها با نمونه‌ ژنوم‌های دوستان آنها و سایر غریبه‌ها به این نتیجه رسیده‌اند. نتایج یافته‌های پژوهش آنها در ژورنال آکادمی ملی علوم (PNAS) در این آدرس منتشر شده است.

در این پروژه‌ی تحقیقاتی کاشف به عمل آمد که به طور میانگین هر فردی دارای DNA مشابه بیشتری با دوستان در مقایسه با غریبه‌هاست. پژوهشگران معتقدند این نتیجه توضیح خوبی برای گرایش ما به دوست شدن با افرادی است که از نظر زمینه‌های نژادی شباهت‌های بیشتری با ما دارند.
پژوهش مذکور این طور نتیجه‌گیری می‌کند: از نظر ژنتیکی تقریبا دوستان‌، عمو زاده‌ی چهارم محسوب می‌شوند؛ به این معنی که تقریبا ۱ درصد از ژن‌هایمان کاملا شبیه به ژن‌های دوستان‌‌مان است.
کریستاکیس: ”شاید به نظر شما ۱ درصد رقم چندان بزرگی نباشد اما در اینجا صحبت از علم ژنتیک است. جالب اینجاست که اکثر مردم حتی نمی‌دانند عمو زاده‌ی چهارم آنها کیست اما با توجه به موارد بی‌شماری که بررسی شده، ما با افرادی دوست می‌شویم که از نظر ژنتیکی شبیه ما هستند.“

معمولا دانشمندان برای پیش‌بینی احتمال ابتلای افراد به چاقی یا جنون با توجه به ژن‌هایشان اقدام به تعریف مفاهیم مختلفی می‌کنند؛ کریستاکیس و فاولر هم رویه‌ای مشابه در پیش گرفته و برای پیش‌بینی این مساله که چه کسانی با یکدیگر دوست می‌شوند اقدام به ایجاد مفهومی به نام ”امتیاز دوستی“ بر اساس ژن‌ها کردند.
این تیم پژوهشی متوجه شد با توجه به ژن‌های تک‌تک افراد، به نظر می‌رسد ژن‌های بویایی در دوستان شباهت بسیاری با یکدیگر داشته اما ژن‌هایی که وظیفه‌ی کنترل سیستم ایمنی بدن را عهده‌دارند در دوستان متفاوت‌اند. دانشمندان با این یافته‌ها متوجه شدند که وضعیت دفاعی ژنتیکی در برابر بیماری‌های مختلف در دوستان تقریبا ناهمسان است. این مکانیزم تکاملی (ارتباط با افرادی که قادر به مقاومت در برابر عوامل بیماری‌زا هستند) به طور کلی برای جامعه مفید است چرا که شیوع میان‌فردی بیماری‌ها را کاهش خواهد داد.اما هنوز مشخص نشده که ما چگونه افرادی را به عنوان دوست انتخاب می‌کنیم که این مصونیت مفید را برای ما فراهم می‌کند.

ضمنا در این پژوهش مشخص شد ژن‌هایی که بین دوستان مشترک هستند در مقایسه با سایر ژن‌ها، سریع‌تر تکامل پیدا می‌کنند. طبق اظهارات کریستاکیس چنین یافته‌هایی احتمالا زوایای پنهان این مساله را روشن می‌کنند که چرا تکامل انسان‌ها طی ۳۰ هزار سال گذشته سرعت بسیار بیشتری را تجربه کرده است.
کریستاکیس: ”پژوهش جدید این نظریه را تقویت می‌کند که انسان‌ها موجوداتی «ترنس ژنتیک» هستند؛ نه تنها به خاطر وجود باکتری‌هایی که در بدن‌ یا محیط اطراف‌مان وجود دارد بلکه به خاطر وجود افرادی که دور و بر ما زندگی می‌کنند. به نظر می‌رسد توانایی‌های ما نه تنها با ترکیب ژنتیکی‌مان مرتبط است بلکه ترکیب ژنتیکی‌ دوستانی که انتخاب می‌کنیم هم روی آن موثر باشد.“

چرا بیشتر با افرادی که از نظر ژنتیکی شبیه ما هستند، دوست می‌شویم؟

طبیعی است که همه‌ی ما دوستانی انتخاب کنیم که با ما کاملا سازگار باشند. بعید است کسی به برقراری رابطه با افرادی که مرتبا با حرف‌ها و کارهای وی مخالفت می‌کنند علاقه‌ای داشته باشد.

گویا آی تی – با افزایش سن و پخته‌تر شدن قطعا متوجه اهمیت ایجاد حلقه‌ای از دوستان با نگرش‌هایی متفاوت با نظرات خودتان پی خواهید برد؛ در حقیقت تعامل با افرادی که دیدگاه‌هایی ضد باور شما دارند کمک شایانی به رشد فکری شما خواهد کرد و تاثیرات بسیار مثبتی روی نحوه‌ی تعامل با دیگران و چشم‌اندازتان از زندگی خواهد گذاشت.
هر چه تجربه‌های بیشتری پیدا کنید به همان اندازه ذهن‌ بازتری هم خواهید داشت. هر چند داشتن دوستانی با علایق یکسان زندگی را قطعا زیباتر می‌کند. به اشتراک‌گذاری علایق و فعالیت‌ها (مثل خوردن غذاهایی مشابه، ورزش‌های یکسان، گوش کردن به موسیقی‌های مشترک و …) با شخصی دیگر کاری بسیار زیبا و پر معناست. اما آیا تا به حال در مورد حقایق علمی که پشت مساله‌ی انتخاب دوست وجود دارد مطالعه کرده‌اید؟

در یکی از پژوهش‌هایی که اخیرا توسط «نیکولاس کریستاکیس»، پروفسور جامعه‌شناس و پزشک دانشگاه ییل و «جیمز فاولر»، پروفسور ژنتیک پزشکی و علوم سیاسی دانشگاه کالیفرنیا انجام گرفته این طور نتیجه‌گیری شد که به نظر می‌رسد دوستان ما در مقایسه با غریبه‌ها از نظر ژنتیکی شباهت‌هایی با ما داشته باشند.
این تیم پژوهشی با تجزیه و تحلیل ژنوم ۱۹۳۲ نفر و مقایسه آنها با نمونه‌ ژنوم‌های دوستان آنها و سایر غریبه‌ها به این نتیجه رسیده‌اند. نتایج یافته‌های پژوهش آنها در ژورنال آکادمی ملی علوم (PNAS) در این آدرس منتشر شده است.

در این پروژه‌ی تحقیقاتی کاشف به عمل آمد که به طور میانگین هر فردی دارای DNA مشابه بیشتری با دوستان در مقایسه با غریبه‌هاست. پژوهشگران معتقدند این نتیجه توضیح خوبی برای گرایش ما به دوست شدن با افرادی است که از نظر زمینه‌های نژادی شباهت‌های بیشتری با ما دارند.
پژوهش مذکور این طور نتیجه‌گیری می‌کند: از نظر ژنتیکی تقریبا دوستان‌، عمو زاده‌ی چهارم محسوب می‌شوند؛ به این معنی که تقریبا ۱ درصد از ژن‌هایمان کاملا شبیه به ژن‌های دوستان‌‌مان است.
کریستاکیس: ”شاید به نظر شما ۱ درصد رقم چندان بزرگی نباشد اما در اینجا صحبت از علم ژنتیک است. جالب اینجاست که اکثر مردم حتی نمی‌دانند عمو زاده‌ی چهارم آنها کیست اما با توجه به موارد بی‌شماری که بررسی شده، ما با افرادی دوست می‌شویم که از نظر ژنتیکی شبیه ما هستند.“

معمولا دانشمندان برای پیش‌بینی احتمال ابتلای افراد به چاقی یا جنون با توجه به ژن‌هایشان اقدام به تعریف مفاهیم مختلفی می‌کنند؛ کریستاکیس و فاولر هم رویه‌ای مشابه در پیش گرفته و برای پیش‌بینی این مساله که چه کسانی با یکدیگر دوست می‌شوند اقدام به ایجاد مفهومی به نام ”امتیاز دوستی“ بر اساس ژن‌ها کردند.
این تیم پژوهشی متوجه شد با توجه به ژن‌های تک‌تک افراد، به نظر می‌رسد ژن‌های بویایی در دوستان شباهت بسیاری با یکدیگر داشته اما ژن‌هایی که وظیفه‌ی کنترل سیستم ایمنی بدن را عهده‌دارند در دوستان متفاوت‌اند. دانشمندان با این یافته‌ها متوجه شدند که وضعیت دفاعی ژنتیکی در برابر بیماری‌های مختلف در دوستان تقریبا ناهمسان است. این مکانیزم تکاملی (ارتباط با افرادی که قادر به مقاومت در برابر عوامل بیماری‌زا هستند) به طور کلی برای جامعه مفید است چرا که شیوع میان‌فردی بیماری‌ها را کاهش خواهد داد.اما هنوز مشخص نشده که ما چگونه افرادی را به عنوان دوست انتخاب می‌کنیم که این مصونیت مفید را برای ما فراهم می‌کند.

ضمنا در این پژوهش مشخص شد ژن‌هایی که بین دوستان مشترک هستند در مقایسه با سایر ژن‌ها، سریع‌تر تکامل پیدا می‌کنند. طبق اظهارات کریستاکیس چنین یافته‌هایی احتمالا زوایای پنهان این مساله را روشن می‌کنند که چرا تکامل انسان‌ها طی ۳۰ هزار سال گذشته سرعت بسیار بیشتری را تجربه کرده است.
کریستاکیس: ”پژوهش جدید این نظریه را تقویت می‌کند که انسان‌ها موجوداتی «ترنس ژنتیک» هستند؛ نه تنها به خاطر وجود باکتری‌هایی که در بدن‌ یا محیط اطراف‌مان وجود دارد بلکه به خاطر وجود افرادی که دور و بر ما زندگی می‌کنند. به نظر می‌رسد توانایی‌های ما نه تنها با ترکیب ژنتیکی‌مان مرتبط است بلکه ترکیب ژنتیکی‌ دوستانی که انتخاب می‌کنیم هم روی آن موثر باشد.“

دانشمندان معتقدند دید پیرامونی انسان احتمالا یک توهم بصری است

به چشمان خود اعتماد نکنیدبر طبق یک تحقیق جدید، چیزی که شما از طریق گوشه چشم خود می بینید می تواند چیزی بیش از یک توهم بصری که توسط مغز ایجاد شده نباشد.

گویا آی تی – دانشمندان نشان داده اند که در برخی از موقعیت ها مغز ما جاهای خالی در دید پیرامونی ما را پر می کند، به طوری که ما را فریب می دهد تا فکر کنیم که همان میزان اطلاعات بصری را که از مرکز دید خود دریافت می کنیم همان میزان اطلاعات را نیز از لبه های دید خود دریافت می کنیم.
برای درک این موضوع پژوهشگران دانشگاه هایی در هلند و بریتانیا آزمایشی را تدارک دیدند تا بررسی کنند که آیا دید پیرامونی یکی از توهمات بصری متعددی است که می تواند در ذهن ما تداوم داشته باشد.

به گفته مارت اوتن یکی از اعضای گروه پژوهشی از دانشگاه آمستردام هلند، ” یافته های ما نشان می دهد که تحت شرایط مناسب قسمت اعظم پیرامون ما می تواند به یک توهم بصری تبدیل شود. به نظر می رسد که این پدیده شامل ویژگی های بصری اساسی بسیاری باشد که حاکی از آن است که این ” پر کردن” یک سازوکار ادراکی کلی و بنیادین است.”
این پژوهشگران یک سری از تصاویر را به ۲۰ داوطلب نشان دادند. در هر کدام یک تصویر در مرکز وجود داشت که به تدریج با یک تصویر دیگر ادغام می شد در صورتی که از طرف لبه ها محو می شد.
از شرکت کنندگان در این تحقیق خواسته شد تا هر وقت فکر کردند که تفاوت بین دو قسمت از تصویر کلی مشابه است یکبار دکمه ماوس را کلیک کنند – یعنی وقتی که تصویر مرکزی با تصویر پیرامون هماهنگ شد.
این تست نشان داد که داوطلبان برخی مواقع به اشتباه قبل از هماهنگ شدن تصاویر، یک تصویر متحد را گزارش می کردند. چنان که گویی مغز فقدان جزئیات در تصویر دوم را جبران می کرد تا هماهنگی ایجاد کند.

اوتن می گوید، ” شاید در مواقعی که محرک فیزیکی به اندازه کافی غنی نباشد، مغز ما چیزی را که می بینیم را پر می کند. ”
در طول این تحقیق، در شکل، جهت، روشنایی، سایه و حرکت تصاویر تغییر ایجاد شد، اما به نظر می رسد که این تغییرات هیچ تاثیری بر توهم بصری نداشته اند.
وقتی که تصاویر مرکزی و پیرامون تفاوت چشم گیرتری داشتند یک تغییر ایجاد شد، اگرچه در این موارد توهم کمتری اتفاق می افتاد و وقتی هم اتفاق می افتاد پدیدار شدن آن زمان بیشتری طول می کشید.

در این پژوهش فقط ۲۰ نفر مورد آزمایش قرار گرفتند، در نتیجه ما به تحقیقات بیشتری نیاز داریم تا درک کامل تری درباره این موضوع بدست بیاوریم. اما همین تحقیق نیز مسیرهای پژوهشی جالب جدیدی پیش روی ما قرار داد. شما نیز می توانید تاثیر توهم را بر روی خودتان تست کنید.
در واقع، این توهمات بصری رایج تر از آن چیزی هستند که شما تصور می کنید. توهم شبکه چشمک زن را در نظر بگیرید، در آن تصویری نشان داده می شود که دارای ۱۲ نقطه سیاه است – مغز شما اجازه نمی دهد که همه آن نقطه ها را به صورت یکجا و همزمان ببینید.
این به این دلیل است که یک عصب بیشتر تحریک شده و تمرکز می کند، به طوری که بر روی نقطه های پیرامون کمتر تمرکز صورت می گیرد. بدین ترتیب، مغز تلاش می کند تا اطلاعات بصری بیشتری را از اولین عصب بدست بیاورد، حتی اگر نقطه های دیگر محو شوند.

دانشمندان معتقدند دید پیرامونی انسان احتمالا یک توهم بصری است

به چشمان خود اعتماد نکنیدبر طبق یک تحقیق جدید، چیزی که شما از طریق گوشه چشم خود می بینید می تواند چیزی بیش از یک توهم بصری که توسط مغز ایجاد شده نباشد.

گویا آی تی – دانشمندان نشان داده اند که در برخی از موقعیت ها مغز ما جاهای خالی در دید پیرامونی ما را پر می کند، به طوری که ما را فریب می دهد تا فکر کنیم که همان میزان اطلاعات بصری را که از مرکز دید خود دریافت می کنیم همان میزان اطلاعات را نیز از لبه های دید خود دریافت می کنیم.
برای درک این موضوع پژوهشگران دانشگاه هایی در هلند و بریتانیا آزمایشی را تدارک دیدند تا بررسی کنند که آیا دید پیرامونی یکی از توهمات بصری متعددی است که می تواند در ذهن ما تداوم داشته باشد.

به گفته مارت اوتن یکی از اعضای گروه پژوهشی از دانشگاه آمستردام هلند، ” یافته های ما نشان می دهد که تحت شرایط مناسب قسمت اعظم پیرامون ما می تواند به یک توهم بصری تبدیل شود. به نظر می رسد که این پدیده شامل ویژگی های بصری اساسی بسیاری باشد که حاکی از آن است که این ” پر کردن” یک سازوکار ادراکی کلی و بنیادین است.”
این پژوهشگران یک سری از تصاویر را به ۲۰ داوطلب نشان دادند. در هر کدام یک تصویر در مرکز وجود داشت که به تدریج با یک تصویر دیگر ادغام می شد در صورتی که از طرف لبه ها محو می شد.
از شرکت کنندگان در این تحقیق خواسته شد تا هر وقت فکر کردند که تفاوت بین دو قسمت از تصویر کلی مشابه است یکبار دکمه ماوس را کلیک کنند – یعنی وقتی که تصویر مرکزی با تصویر پیرامون هماهنگ شد.
این تست نشان داد که داوطلبان برخی مواقع به اشتباه قبل از هماهنگ شدن تصاویر، یک تصویر متحد را گزارش می کردند. چنان که گویی مغز فقدان جزئیات در تصویر دوم را جبران می کرد تا هماهنگی ایجاد کند.

اوتن می گوید، ” شاید در مواقعی که محرک فیزیکی به اندازه کافی غنی نباشد، مغز ما چیزی را که می بینیم را پر می کند. ”
در طول این تحقیق، در شکل، جهت، روشنایی، سایه و حرکت تصاویر تغییر ایجاد شد، اما به نظر می رسد که این تغییرات هیچ تاثیری بر توهم بصری نداشته اند.
وقتی که تصاویر مرکزی و پیرامون تفاوت چشم گیرتری داشتند یک تغییر ایجاد شد، اگرچه در این موارد توهم کمتری اتفاق می افتاد و وقتی هم اتفاق می افتاد پدیدار شدن آن زمان بیشتری طول می کشید.

در این پژوهش فقط ۲۰ نفر مورد آزمایش قرار گرفتند، در نتیجه ما به تحقیقات بیشتری نیاز داریم تا درک کامل تری درباره این موضوع بدست بیاوریم. اما همین تحقیق نیز مسیرهای پژوهشی جالب جدیدی پیش روی ما قرار داد. شما نیز می توانید تاثیر توهم را بر روی خودتان تست کنید.
در واقع، این توهمات بصری رایج تر از آن چیزی هستند که شما تصور می کنید. توهم شبکه چشمک زن را در نظر بگیرید، در آن تصویری نشان داده می شود که دارای ۱۲ نقطه سیاه است – مغز شما اجازه نمی دهد که همه آن نقطه ها را به صورت یکجا و همزمان ببینید.
این به این دلیل است که یک عصب بیشتر تحریک شده و تمرکز می کند، به طوری که بر روی نقطه های پیرامون کمتر تمرکز صورت می گیرد. بدین ترتیب، مغز تلاش می کند تا اطلاعات بصری بیشتری را از اولین عصب بدست بیاورد، حتی اگر نقطه های دیگر محو شوند.