در سال 2015 فردی به نام دیوید هول (David Hole) در پارک ماری‌بورو (Maryborough Regional Park) ملبورن استرالیا با استفاده از یک فلزیاب در حال جستجوی زمین بود که چیز عجیبی کشف کرد: یک سنگ بسیار سنگین قرمزرنگ که در خاک رسی زردرنگی مدفون شده بود.

او سنگ را به خانه می‌برد و از آنجاییکه که فکر می‌کرد داخل آن طلا باشد هرکاری را برای شکستن آن انجام می‌دهد. بد نیست بدانید که پارک ماری‌بورو یک منطقه طلاخیز بوده و در قرن 19 میلادی مورد دست‌بردهای زیادی قرار گرفته است.

دیوید برای شکستن سنگ مذکور، از اره سنگ و دریل استفاده می‌کند و حتی آن را در اسید می‌گذارد، اما حتی با پُتک هم نمی‌تواند کاری از پیش ببرد. دلیل ناکامی او این بود که آنچه که او برای شکستن‌اش تلاش می‌کرد نه سنگ طلا، بلکه یک شهاب سنگ نادر و کمیاب بود. دیوید که نتوانسته بود سنگ را بشکند، بعد از سال‌ها آن را به موزه ملبورن می‌برد تا آن را مورد بررسی قرار دهند.

درموت هنری (Dermot Henry) زمین‌شناس موزه ملبورن، در این‌باره می‌گوید: ظاهر این سنگ آسمانی در اثر عبور از اتمسفر کره زمین به این‌شکل درآمده است. من سنگ‌های زیادی را دیده‌ام که مردم فکر می‌کردند شهاب سنگ بوده است.

هنری بعد از ۳۷ سال کار در موزه و آزمایش هزاران سنگ می‌گوید که تنها دو تا از آن‌ها شهاب سنگ واقعی بودند و این سنگ یکی از آن دوتاست. بیل بیرچ (Bill Birch)، زمین‌شناس دیگری در موزه ملبورن می‌گوید: اگر شما یک سنگ معمولی در ابعاد این سنگ را روی زمین ببینید و بخواهید آن را بلند کنید، وزن آن نباید این‌قدر سنگین باشد.

این سنگ، ۱۷ کیلوگرم وزن دارد و دانشمندان بعد از برش دادن آن با اره الماس کشف کردند که ترکیب شیمیایی آن دارای درصد بسیار بالایی آهن است که آن را تبدیل به یک کندریت معمولی H5 می‌کند. داخل سنگ نیز متشکل از ذرات کریستالی ریزی حاوی مواد معدنی فلزی به نام کندرول (chondrule) بود.

هنری می‌گوید: شهاب سنگ‌ها ساده‌ترین راه برای بررسی فضا هستند. آن‌ها ما در زمان به عقب می‌برند و سرنخ‌هایی درباره سن، نحوه شکل‌گیری و شیمی منظومه شمسی در اختیار ما قرار می‌دهند. برخی از این سنگ‌ها، اطلاعاتی را درباره لایه‌های داخلی سیاره ما بدست می‌دهند. در بعضی از شهاب سنگ‌ها گردوغبارهای ستاره‌ای وجود دارند که حتی بسیار قدیمی‌تر از منظومه شمسی ما هستند که نشان می‌دهد ستارگان چگونه شکل گرفته‌اند و در طول زمان چگونه توسعه یافته‌اند. سایر شهاب سنگ‌های کمیاب نیز شامل مولکول‌های ارگانیکی مانند آمینواسیدها که عناصر سازنده حیات هستند، می‌شوند.

گرچه پژوهشگران هنوز نمی‌دانند این شهاب سنگ از کجا آمده و چه مدت بر روی زمین بوده است، اما می‌توانند حدس‌هایی درباره آن بزنند. منظومه شمسی ما در گذشته به‌صورت دیسک چرخانی از گردوغبار و سنگ‌های کندریت بوده که بعدا توسط نیروی جاذبه تبدیل به سیاره‌های فعلی می‌شوند، اما باقی‌مانده آن‌ گردوغبار و سنگ‌ها، در یک کمربند سیارکی بزرگ در فاصله بین مریخ و مشتری سرگردان مانده‌اند. هنری می‌گوید: این شهاب سنگ خاص به احتمال زیاد از بیرون کمربند سیارکی آمده و بعد از گذشتن از کمربند سیارکی به زمین رسیده است.

بررسی کربن موجود در شهاب سنگ مذکور نشان می‌دهد که این سنگ بین ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ سال بر روی زمین بوده است و احتمالا در یکی از بارش‌های شهابی بین سال‌های 1889 و 1951 بر سطح زمین فرود آمده است.

محققین می‌گویند که شهاب سنگ ماری‌بورو بسیار نادرتر از طلا است. این سنگ، یکی از ۱۷ شهاب سنگ کشف‌شده در ایالت ویکتوریا استرالیا بوده و همچنین بعد از شهاب سنگ ۵۵ کیلویی کشف‌شده در سال 2003، دومین شهاب سنگ سنگین دنیاست. هنری می‌گوید: این هفدهمین شهاب سنگ کشف‌شده در ویکتوریاست؛ جایی که تابه‌حال هزاران تکه سنگ طلا در آن پیدا شده است.

البته این سنگ اولین سنگی نیست که چندین سال بعد از کشف شدنش به موزه آورده شده؛ سال گذشته یک سنگ فضایی بعد از ۸۰ سال به موزه تحویل داده شده بود.

این تحقیق در مجله Proceedings of the Royal Society of Victoria چاپ شده است.

نوشته ماجرای مردی که چندین سال یک شهاب سنگ را با طلا اشتباه گرفته بود! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

چنان‌چه در موتور جستجوگر گوگل یا شبکه اجتماعی توئیتر به‌دنبال شهاب سنگ 2000 QW7 بگردید؛ در این‌صورت با واژه‌هایی نظیر “غول‌پیکر”، “عبور مماس از کنار زمین” و “وحشتناک” مواجه خواهید شد. اما در واقع لازم نیست نگران باشید.

ناسا جهت تزئین نشریه asteroids.NASA منتشر شده طی هفته جاری از تصویر فوق که متعلق به یک شهاب سنگ در دور دست است؛ استفاده کرد

شی آسمانی موسوم به Asteroid 2000 QW7 یکی از 2 شهاب سنگ قابل‌توجهی است که در پایان هفته جاری از مجاورت زمین عبور خواهند کرد. اما ناسا از طریق یک اطلاعیه عمومی اعلام کرده که این شهاب سنگ‌ها با سیاره ما فاصله بسیار زیادی دارند. نشریه منتشر شده توسط ناسا طی هفته جاری تاکید می‌کند که شهاب سنگ‌های 2000 QW7 و 2010 C01 هیچ‌گونه تهدیدی را متوجه سیاره ما نخواهند کرد.

ناسا به کلیه سیارک‌هایی که در فواصل مختلف از زمین قرار دارند؛ اشاره نمی‌کند؛ چرا که شمار زیادی از آن‌ها بسیار وحشتناک هستند. به‌نظر می‌رسد که آژانس فضایی آمریکا قصد دارد به تنش ناشی از درز کردن چندین مقاله خبری هشداردهنده از طریق اینترنت و رسانه‌های اجتماعی پایان دهد.

نخستین شهاب سنگ عبوری، 2010 C01 نام خواهد داشت. این شهاب سنگ دارای طولی به اندازه حدودا 400 تا 850 فوت (120 تا 260 متر) است و در اواخر روز جمعه 13 سپتامبر از فراز زمین عبور خواهد کرد. شهاب سنگ بعدی، 2000 QW7 نام دارد و اندازه آن معادل 950 تا 2100 فوت (290 تا 650 متر) است. این جرم آسمانی در اوایل وقت روز شنبه 14 سپتامبر از مجاورت زمین عبور خواهد کرد.

بر اساس اعلام لیندلی جانسون؛ افسر محافظت فضایی ناسا هر 2 شهاب سنگ فوق در حال عبور از فاصله 14 برابری مسافت میان ماه و زمین یا حدودا فاصله 3.5 میلیون مایلی هستند؛ اما شهاب سنگ‌های کوچک همواره با فاصله‌ای نزدیک از مجاورت زمین عبور می‌کنند.

شهاب سنگ‌های فوق‌العاده

اکنون سال‌هاست که ناسا رفتار شهاب سنگ‌ها را دنبال می‌کند و به درک مناسبی از مدارات آن‌ها دست یافته است. این شهاب سنگ‌ها در طیف اجرام نزدیک به زمین (NEOs) قرار دارند؛ چرا که جزو اجرام کیهانی همسایه ما به شمار می‌روند. اما در حال حاضر جای هیچ‌گونه نگرانی نیست.

Asteroid 2000 QW7 یک سنگ جالب‌توجه است. این شهاب سنگ، نخستین بار در سال 2000 کشف شد و اخترشناسان آن‌ را “یک جرم به‌طور غیرمعمول روشن” نام‌گذاری کردند. رویت مجدد این شهاب سنگ در محدوده فضایی سیاره ما به سال 2038 موکول خواهد شد. در آن زمان این جرم آسمانی از فاصله‌ای کمی نزدیک‌تر عبور خواهد کرد؛ اما این پدیده کماکان برای امنیت زمین مشکل‌ساز نخواهد بود.

نوشته احتمال برخورد 2 شهاب سنگ به سیاره زمین در هفته جاری تا چه حد جدی است؟! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

مطلب بازتاب بارش شهابی جوزایی ۲۲ آذر در شبکه‌های اجتماعی برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

ماه‌ آذر و پدیده‌های زیبای آسمان شب آن رو پایان است . از یکشنبه ۱۲ آذر و اولین ابرماه سال ۹۶ کمتر از دو هفته می‌گذرد و دیشب (۲۲ آذر) یکی دیگر از پدیده‌های نجوم آماتوری را شاهد بودیم که تا ۲۷ آذر ادامه خواهد داشت؛ بارش شهابی جوزایی. شب ۲۲ آذر و بامداد ۲۳ […]

مطلب بازتاب بارش شهابی جوزایی ۲۲ آذر در شبکه‌های اجتماعی برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

بارش شهابی در آسمان شب، زمانی رخ می‌دهد که سیاره خاکی ما در مسیر حرکت خود به دور خورشید، از میان توده‌ای از شهاب‌واره‌ها (که عمدتا دنباله‌دارها و سیارک‌ها هستند) عبور کند. فردا ۲۶ آبان نیز شاهد چنین پدیده زیبایی در آسمان شب خواهیم بود.این شهاب‌واره‌ها (Meteoroid) در اتمسفر زمین می‌سوزند و شهاب‌ها (Meteor) را پدید می‌آورند. سوختن شهاب‌ها در جو زمین عمدتا در ناحیه مشخصی متمرکز می‌شود که به آن کانون بارش گفته می‌شود. کانون بارش شهابی امتداد مسیر این اجرام آسمانی گمگشده را مشخص می‌کند؛ البته این به این معنا نیست که همه شهاب‌ها در یک جهت حرکت می‌کنند. از مهمترین بارش ها می‌توان به بارش شهابی برساوشی در ماه‌ آگوست، اسدی در نوامبر و جوزائی در دسامبر هر سال اشاره کرد.

بارش شهابی اسدی ۹۶

بارش شهابی اسدی (Leonid Meteor Shower) از مشهورترین بارش‌های شهابی است. کانون این بارش در صورت فلکی شیر یا اسد (Leo) قرار دارد و اغلب شهاب‌هایی بسیار سریع دارد که به رنگ سفید دیده می‌شوند.

این بارش همه‌ ساله بین روز‌های ۲۶ تا ۲۸ آبان، به نقطه اوج خود می‌رسد؛ یعنی چیزی در حدود ۱۰ تا ۲۰ شهاب در هر ساعت می توان مشاهده کرد. منشاء این پدیده آسمانی تمپل تاتل P55، دنباله‌داری با دوره تناوب ۳۳.۳ سال است. نخستین بار منجمان مصری بودند که بارش اسدی را رصد کردند و در ادامه منجمان مسلمان و چینی مهر تاییدی بر وجود این باران شهاب سنگی زدند.

صورت فلکی اسد برای مصریان باستان تقدس داشت، چراکه قرار گرفتن خورشید در این صورت فلکی مصادف با بالا آمدن سالانه نیل و حاصل‌خیزی زمین‌ها بوده است. صورت فلکی اسد را در فصل بهار می‌توان در نیمکره شمالی و در فصل پاییز در نیمکره جنوبی مشاهده کرد.

 

بیشتر بخوانید : دنباله‌دار چیست؟

 

شامگاه جمعه ۲۶ آبان‌ماه و بامداد شب ۲۷ آبان‌ماه، بهترین بازه زمانی برای مشاهده این رقص آسمانی است. بارش شهابی اسدی در طول تاریخ، بیشترین مسئولیت را در قبال طوفان‌های شهابی داشته، به‌طوریکه گاهی آهنگ سقوط این شهاب ها به ۵۰ هزار عدد در ساعت نیز رسیده است. این طوفان‌ها به ندرت اتفاق می‌افتند. در بهترین حالت برای باران شهابی فردا شب همانند چند سال گذشته، امکان مشاهده حدود ۱۰ تا ۲۰ شهاب در ساعت انتظار می‌رود.

دقیقا چه زمانی؟

در سال گذشته شرایط رصد بارش اسدی چندان مناسب نبود؛ چراکه درخشش نور ماه در فاز “برآمدگی سوی کمرنگی” (حالتی بین تربیع سوم و بدر کامل) درخشش شهاب ها را تحت تاثیر گذاشته بود. اما امسال وضعیت برای رصد این بارش بسیار عالی است؛ به‌دلیل آنکه فاز ماه اندکی از “ماه نو” عبور کرده و درخشش آن، نور شهاب‌ها را تحت‌الشعاع قرار نمی‌دهد. به‌علاوه این موضوع سبب می‌شود تا صورت فلکی اسد نیز در بهترین موقعیت خود برای رصد قرار بگیرد.

به گزارش تکراتو و به نقل از سیناپرس، مهندس مسعود عتیقی، مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران، می‌گوید:

این بارش بهترین بارش شهابی اسدی سال‌های اخیر محسوب می‌شود که در شرایط ماه نو (نبود نور ماه در آسمان) قابل مشاهده است و در ساعت ۲۰ و ۳۰ دقیقه در تاریخ مذکور به وقت ایران به اوج خود می‌رسد که با توجه به سالیان زیادی که از عبور دنباله‌دار تِمپِل تاتِل p۵۵ می‌گذرد، تعداد شهاب زیادی در این بارش قابل مشاهده نیست و در زمان اوج، تنها ۲۰ شهاب در ساعت مشاهده می‌شود.

دقیقا کجا؟

بارش شهابی اسدی همانطور که از نامش پیداست، به‌دلیل بارش با محوریت صورت فلکی اسد (شیر) به این نام خوانده می‌شود. برای یافتن این صورت فلکی، شب هنگام رو به شمال شرقی ایستاده، اندکی بالاتر از خط افق به دنبال شمای کلی این صورت فلکی بگردید. اما بیل کوک، متخصص شهاب‌سنگ در ناسا معتقد است شما برای مشاهده این نمایش زیبا بهتر است به سایر نقاط آسمان نیز نگاه بیاندازید، چرا که اگر فقط بر صورت فلکی اسد متمرکز شوید؛ ممکن است شهاب‌هایی با دم بلند را از دست بدهید.

برای یافتن یک صورت فلکی ابتدا باید طرح کلی آن را به یاد بسپارید. به این ترتیب زمانی که در میان انبوه ستارگان به دنبال آن می‌گردید، تشخیص آن کار ساده‌تری است. به عبارت دیگر، به جای آنکه ستارگان یک صورت فلکی را به صورت تک تک دنبال کنید، به یافتن طرح کلی آن مشغول شوید. در این زمینه می‌توانید از خطوطی که در نقشه‌ها به کار رفته است بهره بگیرید.

مشاهده این بارش برای ساکنین نیمکره شمالی کاری بسیار ساده است، با این حال به نظر می‌رسد رصدگران ساکن نیمکره جنوبی نیز نباید با در مشاهده این پدیده مشکلی داشته باشند. آقای کوک می‌گوید:

رصد این بارش در نیمکره جنوبی به سادگی مدارهای بالایی نیست، اما کار چندان دشواری هم نیست.

دقیقا چه چیزی؟

بارش شهابی اسدی اواخر پاییز، به‌دلیل ایجاد تقاطع میان مدار حرکتی زمین به دور خورشید و مدار حرکت دنباله‌دار تمپل تاتل روی می‌دهد. این دنباله دار هر ۳۳.۳ سال یکبار به دور خورشید می‌گردد (دوره تناوب) و دمی از سنگ‌های بزرگ از خود برجای می‌گذارد.

تصادم میان زمین و دم غباری دنباله‌دار تمپل تاتل، سبب می‌شود قطعات جدا شده از دم با سرعت بیش از ۲۵ هزار کیلومتر به سمت سیاره سقوط کند. مقامت هوا در جو زمین (در ارتفاع حدود ۸۰ کیلومتری) منجر به گرم شدن و در نهایت مشتعل شدن این قطعات شده و ما سرانجام گوی‌هایی آتشین (آذرگوی) را در اتمسفر زمین می‌بینیم و به آنها شهاب (Meteor) می‌گوییم.

قطعات جدا شده از دنباله‌دار عموما اندازه‌ای در حدود یک دانه ریگ و یا نخود فرنگی را دارند. بنابراین آنها قبل از آنکه به سطح زمین برسند به طور کامل در اتمسفر زمین می‌سوزند. به آن دسته از شهاب‌سنگ‌هایی که از سفر از جو زمین به سلامت عبور کنند و به سطح زمین برسند، شهاب سنگ می‌گویند. در بارش شهاب‌سنگی صورت فلکی اسد، احتمال تولید شهاب‌سنگ بسیار پایین است.

ابزار مناسب رصد!

شهاب‌ها با چشم غیرمسلح قابل مشاهده هستند، بنابراین به ابزار خاصی برای رصدشان نیاز نیست. بیل کوک، متخصص شهاب ناسا، می‌گوید:

به بیرون بروید، یک آسمان تاریک پیدا کنید، روی یک سطح دراز بکشید، چشمانتان را مستقیم به آسمان دوخته و از تماشای این پدیده لذت ببرید و ساعاتی را در بیرون سپری کنید.

 

بیشتر بخوانید:

• سیاره کوتوله چیست؟
• پروژه هارپ چیست؟
• نظریه ریسمان چیست؟

 

منبع: Space

مطلب بارش شهابی اسدی ۲۶ آبان ؛ این رقص آسمانی را از دست ندهید! برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

به نظر می رسد، شگفتی های سیاره کوتوله سرس بی پایان است. هر چه اکتشافات در سیاره کوتوله بیشتر ادامه پیدا می کند و داده های ما بیشتر می شود، بیش از پیش شگفتی های جدیدی از سرس را برایمان آشکار می شود.

حال، ستاره شناسان دریافته اند، سطح سرس آن گونه که پیش از این تصور می کردند، غنی از کربن نیست. داده های جدید ابزارهای رصدخانه استراتوسفری برای ستاره شناسی مادون قرمز (SOFIA)  نشان می دهد، سطح سیاره کوتوله احتمالا از موادی همچون گردهایی از جنس پیروکسن خشک ناشی از اثرات برخوردی شهاب سنگ ها و گرد و غبار مرطوب، یخ و کربنات تشکیل شده باشد. در حالی که پیش از این، سرس همچون دیگر سیارک های نزدیک، طبقه بندی می شد، حال به نظر می رسد دانشمندان در حال تجدید نظر در مورد دیدگاه های خود هستند.

در واقع شواهد جدیدی که در اختیار دانشمندان قرار گرفته، نشان می دهد، سطح بزرگترین جرم کیهانی واقع در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری تا حدی از ترکیبات سیارک های دیگر پوشانده شده است. کمربند سیارکی ناحیه ‌ای بین مریخ و مشتری است که میلیون ها سنگ آسمانی بزرگ و کوچک در آن واقع شده اند.

به گفته فرانک مارچیس از موسسه جستجوی هوش فرازمینی (SETI):

ما دریافته ایم، چند میکرون بیرونی سطح (سرس) تا حدی با ذرات خشک پوشانده شده است. اما منشا این ذرات از خود سرس نیست. این ذرات بقایای برخورد شهاب سنگ های دیگر هستند که احتمالا ده ها میلیون سال پیش به این سیارک برخورد کرده اند.

مدل های سرس که بر اساس داده های جمع آوری شده از تلسکوپ های زمینی و ماموریت داون ناسا طراحی شده اند، نشان می دهند، این سیارک (که بزرگی آن به اندازه ای است که در دسته سیاره های کوتوله طبقه بندی شود)، دارای مقادیر قابل توجهی از خاک رس، کربنات است.

اما داده های تابش ‌سنج‌ طیفی تصویربرداری نشان از حضور لایه ای از ذرات ریز پیروکسن، سیلیکات خشک هم دارد.

پیر ورنزا از رصدخانه مارسی در فرانسه در این مورد توضیح می دهد:

فقط مشاهدات مادون قرمز با بهره بردن از رصدخانه استراتوسفری برای ستاره شناسی مادون قرمز می توانند نشان دهند که هر دو نوع این مواد اکنون در سطح سرس وجود دارند.

نظریه های قدیمی در مورد منشا سرس بیان می کردند، این سیاره کوتوله در لبه بیرونی منظومه شمسی در کمربند سیارکی شکل گرفته است. حال شواهد جدید، ایده دانشمندان در مورد منشا و همچنین نحوه طبقه بندی این اجرام کیهانی را دچار چالش کرده است. به نظر می رسد، با ادامه اکتشافات سرس، زوایای پنهانی از تاریخچه شگفت آور این سیاره کوتوله آشکار شود.

.

منبع: engadget

 

نوشته شگفتی های سیاره کوتوله سرس ادامه دارد اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.