دیرینه‌شناسان به‌تازگی موفق به کشف بقایای یک دایناسور منقار اردکی (hadrosaur) شده‌اند که میلیون‌ها سال پیش در جایی که حالا استان آلبرتای کانادا در آن قرار دارد زندگی می‌کرده است. اما فسیل این هیولای گیاه‌خوار، یک فرق اساسی با فسیل‌های سایر دایناسورها دارد و آن اینکه نوعی بیماری سرطان در داخل استخوان‌های آن شناسایی شده است.

این دایناسور حدود ۶۶ میلیون سال پیش زندگی می‌کرده و حالا فقط ۱۱ تکه استخوان از دم آن باقی مانده است. دانشمندان نمی‌دانند که چه چیزی باعث مرگ این حیوان شده است، اما آن‌ها فکر می‌کنند که او در آخرین لحظات زندگی‌اش، از شدت درد، دم بلند و سنگین خود را بر زمین کوبیده و سپس بر روی زمین دراز کشیده و مرده است.

اما چیزی که باعث شده تا دانشمندان به چنین نتیجه‌ای برسند این است که آن‌ها در داخل ۸ تا از ۱۱ تکه استخوان باقی‌مانده از دم دایناسور، آسیب‌های غیرعادی‌ای شناسایی کردند که قبلا هرگز در فسیل دایناسورها یافت نشده‌ بود.

Hila May، آناتومی‌شناس و از اعضای گروه تحقیق می‌گوید: ما در بررسی‌های خود متوجه شدیم که منفذهای زیادی در داخل استخوان‌های دم این دایناسور وجود دارند که بسیار شبیه به منفذهای ایجادشده توسط توموری مرتبط با یک بیماری نادر به نام هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس (Langerhans cell histiocytosis) است.

تیم تحقیق، برای بررسی دقیق‌تر این منفذهای مرموز، از فناوری اسکن micro-CT استفاده کردند. بررسی‌های آن‌ها تایید کرد که این سرطان نادر، دست‌کم به مدت ۶۶ میلیون سال، یعنی از زمان پایان دوره کرتاسه، بر روی زمین وجود داشته است.

May می‌گوید: ما با اسکن استخوان‌های دایناسور، یک مدل سه بعدی از تومور و رگ‌های آن درست کردیم. آنالیزهای مختلف ما تایید کردند که بیماری دایناسور LCH بوده است. درواقع برای اولین بار است که ما این بیماری را در فسیل یک دایناسور شناسایی می‌کنیم.

آن‌طور که گروه تحقیق در مقاله خود نوشته‌اند: بیماری LCH، قبلا در سایر انواع حیوانات، مانند ببرها و حشره‌خواران درختی (tree shrews)، شناسایی شده است؛ ولی دیرینه‌شناسان تابه‌حال چنین موردی در فسیل‌های دایناسورها پیدا نکرده‌اند.

هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس، نوع بسیار نادری از بیماری سرطان است که سلول‌های اضافی سیستم ایمنی بدن باعث ایجاد تومورهایی به نام گرانولوم (granulomas) در بدن می‌شوند. این بیماری معمولا بچه‌های کوچک را تحت تاثیر قرار می‌دهد و با اینکه اکثر بیماران مبتلا به آن تا حدودی بهبود می‌یابند، اما دردهای ناشی از آن بسیار شدید هستند.

علت اصلی به‌وجودآورنده بیماری LCH هنوز مشخص نیست، اما یافتن هر مدرکی در این‌باره می‌تواند ما را با آسیب‌شناسی این بیماری نادر و باستانی بیشتر آشنا کند.

تیم تحقیق می‌گوید که شناسایی بیماری LCH در فسیل دایناسوری که ۶۰ میلیون سال پیش زندگی می‌کرده است، می‌تواند در پیدا کردن روش‌های درمان آن بسیار مهم و حائز اهمیت باشد.

هدف از چنین مطالعاتی، پی بردن به علت واقعی این بیماری است و اگر ما بدانیم که چه نوع مکانیسمی باعث توسعه و تدوام آن شده است؛ شاید بتوانیم راهی برای درمان آن پیدا کنیم.

یافته‌های این مطالعه در مجله Scientific Reports چاپ شده است.

نوشته دانشمندان نوع نادری از بیماری سرطان را در فسیل یک دایناسور شناسایی کردند! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

دانشمندان موفق به کشف فسیل مقداری کپک مخاطی (slime mould) در کنار پای عقب یک مارمولک شدند که متعلق به ۱۰۰ میلیون سال پیش است. ظاهرا مارمولک در تلاش برای فرار کردن از شیره چسبناک درختی بوده است که بخشی از کپک مخاطی روی درخت را کنده و هر دو به آن چسبیده‌اند.

البته این حادثه تراژیک که حالا به‌صورت فسیل باقی مانده، قبلا توسط پژوهشگران با جزییات بیشتر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است، اما این‌بار توجه دانشمندان از پای مارمولک به رشته‌های نازک کپک مخاطی که در نوع خود یک نمونه کاملا منحصربه‌فرد به شمار می‌رود، معطوف شده است.

کپک‌های مخاطی، به‌خاطر توانایی‌شان در سازگاری سریع با تغییرات بیوشیمیایی محیط اطراف‌شان، شناخته شده‌اند و به‌راحتی می‌توانند راه‌های مقابله با خطر و پیدا کردن غذا را یاد گرفته و به خاطر بسپارند.

هیچ شکی نیست که این کپک‌ها، ارگانیسم‌های بسیار مسحورکننده‌ای هستند، اما شاخک‌های خزنده شبکه‌مانند آن‌ها، تنها بخشی از داستان زندگی‌شان است. چیزی که درباره آن‌ها می‌توانیم بگوییم، این است که آن‌ها در واقع نه کپک هستند و نه حتی مخاطی، بلکه در اصل میکروب‌هایی تک‌سلولی از نوع آمیبوزوا هستند.

از آنجاییکه بدن این کپک‌ها بسیار نرم است و زندگی میکروسکوپی دارند، یافتن بقایای قدیمی آن‌ها بسیار دشوار است. در واقع، این مورد کشف‌شده، تنها نمونه به‌جامانده از عصر دایناسورها در دوره کرتاسه است.

دانشمندان، کپک مخاطی چند میلیون‌ساله را با کپک‌های مدرن مقایسه کردند و متوجه شدند که این کپک بیشترین مشابهت را با کپک Stemonitis (یک نوع کپک مخاطی عمومی که در اکثر قاره‌ها بر روی چوب‌های فاسدشونده رشد می‌کند) دارد.

در واقع، باید بگوییم که نمونه قدیمی کشف‌شده نه تنها قابل مقایسه با نمونه‌ مدرن است بلکه مشخصات آن‌ها نیز بسیار نزدیک به هم هستند. این موضوع نشان می‌دهد که فیزیولوژی این ارگانیسم‌ها در طول میلیون‌ها سال تغییر چندانی نکرده است.

Alexander Schmidt،‌ دیرینه‌شناس از دانشگاه Göttingen می‌گوید: فسیل پیداشده، نمونه منحصربه‌فردی برای نشان دادن دیرپایی سازگاری اکولوژیکی کپک‌های مخاطی است.

بد نیست بدانید که وقتی طبیعت یک فرمول برنده را پیدا می‌کند، دیگر تمایل چندانی به انحراف از آن ندارد. به نظر می‌رسد که پخش و گسترش شاخک‌ها توسط این کپک‌ها، در میلیون‌ها سال پیش نیز به‌اندازه الان خوب کار می‌کرده و بنابراین آن‌ها دلیلی برای اتخاذ یک روش جدید نداشته‌اند.

Jouko Rikkinen،‌ میکروبیولوژیست از دانشگاه هلسینکی فنلاند می‌گوید: ما این موضوع را به‌عنوان مدرکی بر انتخاب طبیعی قوی تفسیر کردیم. به نظر می‌رسد که گسترش شاخک‌ها با استفاده از باد، مزیت بزرگی برای کپک‌های مخاطی محسوب می‌شده است.

چیزی که نمونه کشف‌شده را بسیار شگفت‌انگیز کرده این است که هاگدان‌های کپک‌های مخاطی معمولا عمر کوتاهی دارند و دوام آوردن آن‌ها در طول این همه سال واقعا یک اتفاق نادر محسوب می‌شود. تنها دو نمونه مشابه دیگر در دنیا وجود دارد که تقریبا ۳۵ تا ۴۰ میلیون سال عمر دارند.

Rikkinen می‌گوید: هاگدان‌های ضعیف و شکننده این کپک مخاطی به احتمال زیاد توسط مارمولکی که در شیره چسبناک درختی گیر افتاده بوده است کنده شده‌اند و درنهایت به‌همراه پای حیوان به‌صورت فسیل درآمده‌اند.

مطمئنا آن روز، روز سختی برای مارمولک بوده است، اما ما می‌توانیم از او تشکر کنیم که نقش کوچک اما بسیار مهمی در حفظ این کپک مخاطی بازی کرده و باعث شده تا ما به این نکته پی ببریم که این ارگانیسم‌های عجیب چگونه می‌توانند تا میلیون‌ها سال دوام بیاورند.

مطالعه حاضر در مجله Scientific Reports چاپ شده است.

نوشته کشف قدیمی‌ترین فسیل دنیا مربوط به ۱۰۰ میلیون سال پیش! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

در حال‌حاضر اکثر دانشمندان با این موضوع موافق‌اند که انسان‌ها تغییرات بی‌سابقه‌ای را در سیاره زمین ایجاد کرده‌اند. اما اینکه این اتفاق نشانه آغاز عصر کاملا جدیدی است، مورد تایید زمین‌شناسان نیست.

برخی‌ها عقیده دارند که تاثیر انسان بر روی اکوسیستم و ساختار زمین‌شناختی زمین فراتر از فرایندهای طبیعی دوره هولوسین (Holocene) بوده است، در حالیکه خیلی‌ها هم معتقدند که هیچ نشانه واضح و روشنی در سوابق زمین‌شناسی عصر انسان‌ها یعنی دوره آنتروپوسین (Anthropocene) برای اثبات این ادعا وجود ندارد.

Roy Plotnick و Karen Koy، دو دیرینه‌شناسی هستند که در دسته اول قرار می‌گیرند و فکر می‌کنند که تاریخچه فسیل‌ها، بر این موضوع صحه می‌گذارد. آن‌ها در مقاله جدید خود گفته‌اند که در آینده دور، مثلا هزار سال دیگر، سابقه فسیل‌های کشف‌شده، بی‌تردید نتیجه فعالیت‌های مخرب انسان‌ها خواهد بود.

آن‌ها این اتفاق را «سیگنال جسد» (corpse signal) نامیده‌اند و آن را کاملا ناشی از اشتباهات ما انسان‌ها می‌دانند. از زمانی که انسان‌ها بر روی کره زمین بوده‌اند، تعداد کل پستانداران وحشی به اندازه ۶۵ درصد کاهش یافته است؛ در حالیکه مجموع تعداد پستانداران چهار برابر شده است.

علت اصلی این تغییرات، رشد زیاد و مستمر جمعیت انسان‌ها و چهارپایان اهلی بوده است. این بدین معنی است که در حال‌حاضر گاوها، خوک‌ها و مرغ‌ها شانس بسیار زیادی برای تبدیل شدن به فسیل‌های آینده دارند.

در مقایسه با جمعیت ۹۰۰ میلیونی سگ‌ها و ۱۰۰ میلیونی گربه‌ها، جمعیت پستانداران وحشی حتی قابل گفتن نیست.

Plotnick از دانشگاه ایلینوی شیکاگو می‌گوید: حیوانات وحشی در تاریخچه فسیل‌های آینده سهم بسیار کمی خواهند داشت و در عوض شاهد فسیل‌های گاو‌ها، خوک‌ها، گوسفندها، بزها، سگ‌ها، گربه‌ها و همچنین خود انسان‌ها خواهیم بود.

البته برای اولین بار نیست که این ایده مطرح می‌شود. در سال 2018 دانشمندان اعلام کردند که با در نظر گرفتن جمعیت زیاد مرغ‌های خانگی و توزیع جهانی‌شان، این حیوانات ممکن است به‌عنوان نشانگر دوره آنتروپوسین عمل کنند.

اما Plotnick و Koy فکر می‌کنند که موضوع فراتر از فقط مرغ‌های خانگی است و حیوانات دیگری مانند گاوها، خوک‌ها و حتی خود انسان‌ها تقریبا جای حیوانات وحشی را گرفته‌اند.

به‌علاوه، اجساد دفن‌شده در قبرستان‌ها و جاهای دیگر، اسکلت‌های کاملی را بر جای گذاشته‌اند که می‌توانند تا مدت‌ها سالم باقی بمانند. حتی زمانی که بدن دام‌ها بعد از استفاده دور انداخته می‌شود، استخوان‌های آن‌ها معمولا سالم باقی می‌مانند.

Koy می‌گوید: قبرها در همه جای دنیا پخش‌اند و شما استخوان‌های انسان‌ها را در همه مکان‌ها می‌توانید بیابید. تصور کنید که شما موجود بیگانه‌ای باشید که تازه این سیاره را کشف کرده‌اید و این جسدها را در حالیکه همگی به شیوه خاصی در همه جای سطح زمین پراکنده‌اند، مشاهده کنید.

Plotnick و Koy می‌گویند که فسیل‌های آینده به احتمال زیاد شامل استخوان‌های انسان‌ها، گاوها، خوک‌ها، مرغ‌ها و سگ‌ها خواهند بود. در واقع، به نظر آن‌ها، آهوهای وحشی و سایر حیوانات شکاری تنها استثنای این سابقه فسیلی خواهند بود.

آن‌ها در مقاله خود نوشته‌اند: دیرینه‌شناسان آینده شاهد یک واحد چینه‌شناختی متمایز و گسترده در زمین خواهند بود که کاملا از لایه‌های پایین خود قابل تشخیص است؛ بطوریکه سابقه فسیل‌های متعلق به دوران ما دیگر  کاملا باستان‌شناسانه خواهد بود و نه دیرینه‌شناسانه.

چنین نتیجه‌گیری‌هایی، البته به بحث‌ها درباره این عصر جدید جنجالی پایان نخواهند داد، اما موضوع «سیگنال جسد» چیزی است که باعث انجام تحقیقات بیشتری در این زمینه خواهد شد.

مطالعه حاضر در مجله Anthropocene چاپ شده است.

نوشته فسیل‌های آینده کره زمین شامل چه چیزهایی خواهند بود؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

شهاب‌سنگی که در سال 1990 در صحرای الجزایر کشف شده بود، منجر به یافتن سرنخ‌های جدیدی درباره شکل‌گیری منظومه شمسی شده است. بررسی‌های جدید انجام‌شده بر روی این شهاب‌سنگ که Acfer 094 نام دارد، نشان‌دهنده سوراخ‌ها و منفذهای ریزی است که در همه نقاط آن پخش شده‌اند. این حفره‌ها، سوراخ‌های فسیل‌شده قدیمی هستند که زمانی محل قرارگیری کریستال‌های یخ بوده‌اند.

با اینکه ما نمی‌دانیم Acfer 094 چه زمانی بر روی کره زمین فرود آمده است، اما می‌دانیم که این سنگ چند سال سن دارد. آنالیزهایی که قبلا بر روی آن انجام شده بود، نشان می‌دادند که این تکه‌سنگ قدیمی در حدود ۴.۶ میلیارد سال سن دارد که تقریبا هم‌سن منظومه شمسی ما است. حالا تحقیق جدید می‌گوید که Acfer 094، قبل از آنکه بر روی زمین فرود بیاید، از یک نقطه بسیار دوردست سفر خود را آغاز کرده است.

این یعنی اینکه، Acfer 094 مثل یک کپسول زمان است؛ یک جرم آسمانی قدیمی که نشانه‌هایی از دیسک گردوغبار چرخانی دارد که باعث تشکیل سیاره‌ها شده است. به همین‌خاطر، دانشمندان احتمال می‌دادند که این سنگ حاوی اطلاعات بسیار مهمی درباره نحوه شکل‌گیری منظومه شمسی ما خواهد بود.

بنابراین، Acfer 094 از زمان کشف‌اش تابه‌حال که سه دهه از آن می‌گذرد، مورد بررسی‌های مختلف محققین قرار گرفته است. اما حالا یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه کیوتو ژاپن به سرپرستی Megumi Matsumoto، دانشمند علوم سیاره‌ای، این سنگ فضایی را به روش کاملا جدیدی بررسی کرده‌ است. آن‌ها در مطالعه خود تلاش نموده‌اند تا از ترکیب روش‌های نمونه‌برداری، میکروسکوپی و طیف‌سنجی استفاده کنند.

این تکنیک‌های پیشرفته و با رزولوشن بالا، منجر به کشف ساختارهایی در داخل سنگ شدند که قبلا هرگز شناسایی نشده بودند. این ساختارها، شامل حفره‌های بسیار ریزی می‌شوند که به‌طور گسترده در داخل سنگ توزیع شده‌اند. Acfer 094 تقریبا شبیه اسنفجی است که از سوراخ‌هایی با قطر ۱۱ میکرومتر (تنها کمی بزرگتر از یک سلول قرمز خون) تشکیل شده است.

تیم تحقیق، با پیدا کردن ردپاهایی از مواد معدنی‌ که در داخل این سنگ با آب واکنش داده بودند، نتیجه‌گیری کردند که حفره‌های مذکور زمانی حاوی کریستال‌های یخ بوده‌اند که بعدا ذوب شده‌اند؛ درست مانند فسیل‌های موجود بر روی زمین که بعد از فاسد شدن و از بین رفتن بدن حیوانات باقی می‌مانند.

اما در این وسط یک معما وجود داشت. مواد معدنی داخل سنگ، برای مقدار یخی که زمانی سوراخ‌های آن را پر کرده بود، بسیار بیشتر از حد انتظار بودند. همین موضوع باعث شد تا دانشمندان به دنبال منابع دیگری برای این مواد معدنی بگردند.

برای این منظور، آن‌ها دست به مدل‌سازی یک خرده‌سیاره (planetesimal)، که احتمال داده می‌شد منشا یخ‌های داخل شهاب‌سنگ Acfer 094 باشد، زدند؛ تا اولا تعیین کنند این سیارک چگونه و کجا شکل گرفته و ثانیا مشخص کنند که یخ موجود در داخل آن از کجا آمده و چگونه ناپدید شده است.

نتیجه مدل‌سازی این شد که خرده‌سیاره مذکور، در بیرون از منظومه شمسی و از  گردوغبار موجود در فضا شکل گرفته است. همچنین نشان داده شد که هسته آن، متشکل از دانه‌های سیلیکاتی بوده که با یخ آب پوشیده شده‌اند. ظاهرا این سیارک، با گذشت زمان، شروع به انباشتن گردوغبار بدون یخ کرده که در نهایت منجر به یک هسته غنی از یخ و یک پوسته عاری از یخ برای آن شده است.

این سیارک سپس وارد منطقه خط برفی (snow line) منظومه شمسی شده است. خط برفی، منطقه‌ای در منظومه شمسی است که یخ‌ها در اثر حرارت خورشید شروع به تصعید شدن می‌کند. در این ناحیه، یخ‌های پوشش‌دهنده دانه‌های سیلیکاتی هسته سیارک، تصعید و در فضا پخش شده‌اند‌‌ که طی پروسه‌ای دوباره به‌داخل سنگ‌های ریز معلق در فضا وارد و متراکم گردیده‌اند. سپس، شهاب‌سنگی که Acfer 094 نیز تکه‌ای از آن بوده، با عبور از این منطقه، این سنگ‌های ریز متخلخل را جذب خود کرده است. ذوب شدن یخ این سنگ‌های ریز، با گذشت زمان، ساختار شهاب‌سنگ را تغییر داده و حفره‌های خالی و نشانه‌هایی از موادمعدنی واکنش‌داده با آب را در داخل آن بر جای گذاشته است. Acfer 094 نیز مدتی بعد، از آن جدا شده و در صحرای الجزایر فرود آمده است.

البته قبلا شواهدی مبنی بر وجود یخ آب در شهاب‌سنگ‌ها پیدا شده بود، اما اینکه این یخ‌ها چگونه به داخل آن‌ها راه یافته‌اند، به صورت یک معما باقی مانده بود. حالا تحقیق جدید، این معما را حل کرده است.

محققین در مقاله خود نوشته‌اند: ما در اینجا مدل جدیدی ارایه کرده‌ایم که نشان می‌دهد منشا یخ‌های Acfer 094، احتمالا یک خرده‌سیارک بوده که به‌وسیله انباشتگی گردوغبار یخی در مراحل اولیه تشکیل منظومه شمسی شکل گرفته است. سناریوی حاضر، یک مدل عملی است که با ترکیب کارهای آزمایشگاهی و مدل‌های نظری، نگاه جدیدی به شکل‌گیری شهاب‌سنگ‌ها انداخته است.

نتایج این تحقیق در مجله Science Advances چاپ شده است.

نوشته کشف فسیل یخی در یک شهاب‌سنگ 4.6 میلیارد ساله! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

مطلب قدیمی‌ترین فسیل انسان مدرن کشف شد ؛ استخوان‌هایی ۹۰ هزار ساله ! برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

قدیمی‌ترین فسیل جهان از انسان مدرن در عربستان کشف شد. این فسیل یک بند انگشت میانی از یک هوموساپینس است که حدود ۹۰ هزار سال قدمت دارد. تصور دیرینه شناسان دگرگون شد! محققان روز دوشنبه گفتند که این بند انگشت میانی، قدیمی‌ترین فسیل هومو ساپینس است که در خارج از آفریقا و ناحیه‌ی مدیترانه کشف شده است...

مطلب قدیمی‌ترین فسیل انسان مدرن کشف شد ؛ استخوان‌هایی ۹۰ هزار ساله ! برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/