ما برای اینکه شناخت بهتری از کیهان داشته باشیم نیاز به این داریم که دانش خود را درباره اثرات بلندمدت زندگی در فضا افزایش دهیم. دو مطالعه جدید نشان می‌دهند که ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS)، اثرات میکروبی مهمی را روی فضانوردان و برعکس گذاشته‌ است.

این دو مطالعه، بخشی از یک پروژه‌ بزرگ هستند که اثرات مسافرت فضایی روی میکروبیوم انسان را بررسی می‌کند. میکروبیوم به همه ارگانیسم‌های ریزی گفته می‌شود که در بدن انسان زندگی می‌کنند که از آن جمله می‌توان به باکتری‌های روده (گات) و ارگانیسم‌های ریز روی پوست‌ اشاره کرد.

مطالعه اول که نتایج آن در مجله Scientific Reports چاپ شده، فضانوردانی را مورد بررسی قرار داده که به مدت شش تا دوازده ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی مانده بودند. محققان متوجه شدند که تنوع باکتری‌های روده این فضانوردان، در فضای نسبتا استریل و بدون باکتری داخل ایستگاه، به‌طرز شگفت‌انگیزی زیاد شده است.

هرنان لورنزی (Hernan Lorenzi)، میکروبیولوژیست از انستیتو J. Craig Venter می‌گوید: از آنجاییکه محیط ایستگاه فضایی بسیار تمیز است و فضانوردان کمتر در معرض باکتری‌های محیطی هستند، ما انتظار داشتیم که تنوع باکتری‌های روده آن‌ها نسبت به قبل از مسافرت کاهش یافته باشد.

این اتفاق غیرمنتظره ممکن است به خاطر رژیم‌های غذایی کنترل‌شده فضانوردان در ایستگاه فضایی باشد. ناسا در این سال‌ها تلاش کرده تا بیش از ۲۰۰ نوع غذاها و نوشیدنی مخصوص ایستگاه فضایی آماده کند تا فضانوردان انتخاب‌های غذایی متنوع‌تری داشته باشند.

البته افزایش تنوع میکروبیوم گات می‌تواند خبر خوبی باشد، چراکه هرچه تنوع این باکتری در روده انسان بیشتر باشد، شانس ما برای شکست بیماری‌ها بیشتر می‌شود. با این‌حال، دانشمندان هنوز درباره صحت این موضوع در مورد فضانوردان هنوز تحقیقی انجام نداده‌اند.

اما در مورد میکروبیوم‌های پوست، نتایج واحدی به دست نیامد، بطوریکه تنوع باکتری‌های پوست بعضی از فضانوردان افزایش یافته بود و در برخی دیگر کم شده بود. تنها مورد مشترک، کاهش باکتری Proteobacteria بود که احتمالا به خاطر تمیزی ایستگاه فضایی اتفاق افتاده است (این باکتری به مقدار زیادی در خاک پیدا می‌شود).

این یافته نشان می‌دهد که تغییرات میکروبیومی می‌توانند در جهت عکس نیز اتفاق بیفتند. بنابراین دانشمندان به‌راحتی با نگاه کردن به ردپای میکروبیومی فضانوردان می‌توانند بگویند که کدامیک از آن‌ها در ایستگاه فضایی بین‌المللی بوده‌اند.

لورنزی می‌گوید: ما متوجه شدیم که میکروبیوم ایستگاه فضایی، بیشتر به سمت میکروبیوم فضانوردانی که برای مدتی در آنجا زندگی کرده‌اند تمایل پیدا می‌کند. به عبارتی، علی‌رغم تاثیر ایستگاه فضایی روی میکروبیوم فضانوردان، پوست فضانوردان نیز میکروبیوم ایستگاه فضایی را تغییر داده است.

اینجاست که مطالعه دوم، که نتایج آن اخیرا در مجله PLOS One چاپ شده، وارد میدان می‌شود. محققان در این مطالعه، نمونه‌هایی را از دهان، بینی، گوش، پوست و بزاق فضانوردان ایستگاه فضایی، قبل، بعد و در طول مدت ماموریت‌شان در فضا گرفتند.

آن‌ها سپس این نمونه‌ها را با نمونه‌های گرفته شده از سطوح ایستگاه فضایی مقایسه کردند و موفق به پیدا کردن الگوهای مشابهی در میکروارگانیسم‌ها شدند.

این محققان از یک روش آزمایشگاهی مخصوص، برای بررسی DNA نمونه‌ها استفاده کردند. درنهایت مشخص شد که میکروبیوم فضانوردان، ۵۵ درصد به میکروبیوم سطوح ایستگاه فضایی کمک کرده و میکروب‌های این سطوح تا حد بسیار زیادی شبیه به نمونه‌های موجود بر روی پوست فضانوردان شده‌اند.

این شباهت‌های باکتریایی حتی تا چهار ماه بعد از ترک ایستگاه فضایی توسط فضانوردان ادامه داشته است. البته از آنجاییکه این مطالعه تنها روی یک فضانورد انجام شده بود، تایید نتایج آن نیازمند مطالعات بیشتری است.

دانشمندان با دانستن رابطه بین میکروبیوم‌های فضانوردان و ایستگاه فضایی بهتر خواهند توانست برای توقف‌های طولانی مدت فضانوردان در این ایستگاه برنامه‌ریزی کنند و بیش از پیش در جهت حفظ سلامتی آن‌ها قدم بردارند.

کریستال جایینگ (Crystal Jaing)، بیولوژیست مولکولی از آزمایشگاه ملی Lawrence Livermore می‌گوید: بین میکروبیوم‌های ایستگاه فضایی و فضانوردان اثرات متقابلی وجود دارد و دانستن جزییات این تاثیرات برای جلوگیری از بروز مشکلاتی برای سلامت فضانوردان در ماموریت‌های فضایی بلندمدت می‌تواند بسیار حایز اهمیت باشد.

نوشته مطالعه جدید نشان می‌دهد زندگی در فضا روی میکروبیوم انسان تاثیر می‌گذارد! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

ناسا ایده جالبی را اجرا کرده است. این سازمان دو برادر دوقلو را تحت نظر گرفته است؛ یکی از این دو برادر برای حدود یک سال در فضا مشغول انجام ماموریتی خاص بوده و برادر دیگر تمام این زمان را بر روی زمین سپری کرده است. نتیجه این تحقیق نشان داده است که اکثر تغییراتی که در فضا بر سر بدن انسان رخ می‌دهند دائمی نیستند. اسکات کلی که از ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ را در ایستگاه فضایی بین‌المللی مشغول به کار بوده است، تغییرات فیزیکی و ژنتیکی فراوانی را تجربه کرده است؛ تغییراتی که برادر و فضانورد همراهش یعنی مارک کلی که زودتر از اسکات به زمین بازگشت، هیچ کدام را تجربه نکرده است.

اما وقتی اسکات کلی به زمین بازگشت، بدن او به مرور به حالت طبیعی خودش برگشت. البته هنوز برخی از این تاثیرات در بدن اسکات دیده می‌شود و همین برای دانشمندان چالش‌هایی را به وجود آورده است؛ دانشمندانی که به فکر سفرهای فضایی طولانی‌تر مثل سفر به مریخ هستند.

استیو پلاتس، معاون دانش پژوهان برنامه تحقیقات انسانی ناسا در کنفرانسی که روز پنج‌شنبه در رابطه با نتیجه این تحقیقات توسط خود ناسا برگزار شد در این مورد گفت “پس از بررسی تغییراتی که در اسکات ایجاد شده است، مشخص شد که اکثر این تغییرات بعد از این‌که او به زمین برگشت در مدت خیلی کوتاهی به حالت طبیعی خود بازگشته‌اند.” نتیجه کامل این تحقیقات روز پنج‌شنبه در مجله ساینس منتشر گردید.

ناسا متوجه شد که تلومرهای اسکات به خاطر ماندن در فضا دراز‌تر شده‌اند. تلومرها که در واقع پایانه‌های فیزیکی کروموزم‌های خطی در بدن انسان هستند، متناسب با افزایش سن کوتاه‌تر می‌شوند. این یافته، دانشمندان برنامه تحقیقات انسانی ناسا را شگفت زده کرد، چون از تلومرها به عنوان ابزاری برای سنجش عمر انسان استفاده می‌کنند. اهالی علم در حال حاضر از تطویل تلومرها به عنوان راهی برای معکوس کردن روند پیر شدن و همین‌طور درمان سرطان کمک می‌گیرند. آن‌ها هنوز نمی‌دانند تلومرهای برادران کلی که مدتی را در فضا به سر برده‌اند، به چه علتی طولانی‌تر شده‌اند و مشتاق یافتن پاسخی برای این معما هستند.

یکی دیگر از یافته‌های شگفت انگیز این تحقیق این بود که پس از بازگشت کلی از فضا به زمین، تلومرهای او کوچک‌تر گردیدند و حتی کوتاه‌تر از زمان پیش از سفر به فضا شدند. تلومرهای کوچک‌تر نشانه‌ای از پیری و بیماری هستند. سوزان بیلی، یکی از نویسندگان نتایج این تحقیق، می‌گوید که این اولین بار است که در طی یک تحقیق، طول تلومرهای فضانوردها سنجیده می‌شود.

تغییرات فیزیکی و روانی هم در میان بوده‌اند. یک سال در فضا بودن سبب شده است که شریان کاروتید و شبکیه اسکات کلی تا حدی ضخیم‌تر شود و در نتیجه بینایی او ضعیف‌تر گردیده است. چنین آثاری در سفرهای فضایی طبیعی قلمداد می‌شوند. اسکات می‌گوید که هر بار از خواب بیدار می‌شود، پاهایش “مثل هندوانه باد می‌کنند.” بعلاوه تغییراتی هم در رفتار میکروب‌های روده و حالات ژنتیکی به ثبت رسیده است. پس از ماندن در زمین، اکثر این تحولات به مرور به شکل طبیعی خود برگشته‌اند، ولی هنوز برخی صدمات به DNA همچنان باقی مانده‌اند. توانایی‌های شناختی اسکات هم پس از یک سال ماندن در فضا کمی کاهش یافته است، تغییری که حتی شش ماه پس از رسیدن او به زمین همچنان باقی مانده است. کلی یک بار در فضا واکسن آنفولانزا زده است و بدنش دقیقا همان واکنشی را نشان داد که در روی زمین از خودش باید نشان بدهد. این موضوع ثابت کرد که سیستم ایمنی بدن در فضا هیچ تغییر عملکردی ندارد.

دانشمندان معتقدند که این تحقیق می‌تواند نقاط کور علمی در زمینه تاثیر سفرهای فضایی بر روی بدن انسان را روشن نماید. ضمنا این مشاهدات به ما در درک واکنش‌های بدن به دیگر عوامل همچون بیماری‌ها یاری می‌رساند. جیم فوگتری، محقق ارشد برنامه تحقیقات انسانی ناسا در این مورد می‌گوید “تحقیقات صورت گرفته روی این دو برادر دوقلو به طور واضح و موشکافانه ما را با انعطاف پذیری و استحکام بدن افرادی که با محیط سفرهای فضایی سازگار شده‌اند، آشنا می‌کند.”

نوشته آیا فضا انسان را پیر می‌کند؟ ناسا به کمک برادران دوقلو به دنبال جواب است اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

برای اولین بار، در آخرین کلاس فضانوردان ناسا، نیمی از آن‌ها را زنان تشکیل داده‌اند. خبر خوب برای بانوان این که این زنان فضانورد تا ۱۵ سال دیگر جزء اولین گروهی خواهند بود که به مریخ سفر خواهند کرد.

ناسا هر چهار یا پنج سال یک‌بار کلاس جدیدی را معرفی می‌کند و در کلاس ۲۰۱۳ خود از بین ۶۰۰۰ کاندیدا، پس از یک سال و نیم تست، این زنان را انتخاب کرد:

• Nicole Aunapu Mann با ۳۸ سال سن
• Anne McClain با ۳۶ سال
• Jessica Meir با ۳۸ سال
• Christiana Hammock Koch با ۳۷ سال

در چهارم مارس مجله glamour در توییتی با عنوان “آیا دوست دارید به مریخ بروید؟ با چهار زن که بی‌صبرانه مشتاق این سفرند، آشنا شوید” این خبر را منتشر کرد.

هر چهار زن این گروه در عملیات جنگی ارتش شرکت کرده‌اند که پیش زمینه خوبی برای مقابله آنان با سختی‌ها و خطرات احتمالی پیش روی در این سفر تاریخی خواهد بود.

مک کلین که یکی از این زنان است می‌گوید:

هیچ وقت نمی‌توانم به این فکر کنم که یک فضانورد نباشم! من در جنگ عراق به مدت ۱۵ ماه چیز‌های زیادی آموختم، مثل حمله هوایی به بال‌گردها با حضور در صف اول خط مقدم. من از روی حس وظیفه شناسی به ارتش پیوستم، اما همیشه احساس تمایل نسبت به فضانورد شدن در من وجود داشت. با وجود تناقضات بسیار این دنیا، اکتشاف فضایی می‌تواند نشانه امیدی برای حل آن‌ها باشد.

اگر این چهار نفر در پایان موفق به دریافت اجازه حضور در سفر به مریخ شوند، باید مسافتی حدود ۳۵ میلیون مایل را بپیمایند. تنها رسیدن به این سیاره ۹ ماه طول می‌کشد، بنابراین آن‌ها دو الی سه سال از زمین دور خواهند بود.

آناپو من، زن منتخب دیگر که دومین مادر در این گروه هم هست، می‌گوید:

اگر من برای این سفر انتخاب شوم، حتما برای پسرم درباره کارهایی که انجام می‌دهم صحبت خواهم کرد. او الان ۴ سال دارد اما تا آن زمان یک نوجوان یا حتی ممکن است یک جوان بیست ساله باشد. زمانی که من او را برای این سفر ترک کنم، زندگی او تغییر خواهد کرد و او یک قربانی بزرگ خواهد بود!

نوشته حضور چهار زن در کلاس فضانوردی ناسا برای سفر به مریخ در سال ۲۰۳۱! اولین بار در - آی‌تی‌رسان پدیدار شد.