در حالیکه ایالات متحده درصدد بازگرداندن انسان به کره ماه در این دهه است، یکی از بزرگ‌ترین خطراتی که فضانوردان آینده با آن روبرو خواهند شد، تشعشعات فضایی است که می‌تواند باعث اثرات مضر طولانی‌مدتی برای سلامتی، از آب مروارید گرفته تا سرطان و بیماری‌های عصبی شود.

اگرچه مأموریت‌های آپولو در دهه‌های 1960 و 1970 ثابت کرده بود که گذراندن چند روز روی سطح ماه برای افراد مشکلی بوجود نمی‌آورد، اما ناسا تشعشعات موجود در آن سطح را که بتواند به دانشمندان کمک کند مدت زمان ماندگاری افراد را تعیین کنند، به طور روزانه انجام نداد.

این مسئله موقعی حل شد که یک تیم آلمانی-چینی، نتایج آزمایش ناو چینی Chang’E 4 را که در سال 2019 انجام شده بود، در مجله پیشرفت‌های علم (Science Advances) منتشر کرد.
رابرت ویمر شوینگرابرر (Robert Wimmer-Schweingruber)، نویسنده مشترک، اختر فیزیک‌دان در دانشگاه کیل به خبرگزاری فرانسه اینچنین بیان کرد:

تشعشعات کره ماه دو تا سه برابر بیشتر از آنچه در ISS (ایستگاه فضایی بین‌المللی) منتشر شده، است. بنابراین این امر می‌تواند اقامت افراد را تقریباً به دو ماه در سطح ماه محدود کند.

او همچنین افزود این اندازه‌گیری‌ها پس از یک هفته قرار گیری در معرض تابش کره ماه مورد توجه قرار گرفته است. چندین منبع در معرض تشعشع وجود دارد: پرتوهای کیهانی کهکشانی، ذرات پراکنده خورشیدی (به عنوان مثال از زبانه‌های خورشیدی) و نوترون‌ها و پرتوهای گاما که از فعالیت‌های بین تشعشعات فضا و خاک ماه بوجود می‌آید.

این تشعشعات با استفاده از دستگاه اندازه‌گیری تشعشع بدست آمده است که مقدار جذب شده آن توسط بافت‌های انسانی را نشان می‌دهد. این تیم دریافت که قرارگیری در معرض تابش ماه، 1369 میکروسیورت در روز است که تقریباً 2.6 برابر بیشتر از مقدار اندازه‌گیری شده روزانه کارکنان ایستگاه فضایی بین المللی است.

دلیل این امر این است که ایستگاه فضایی بین‌المللی تا حدی توسط حباب مغناطیسی محافظ زمین، به نام میدان مغناطیس زمین محافظت می‌شود، که خود باعث انحراف بیشترین تابش‌ها از فضا می‌شود. جو زمین محافظت زیادی برای انسان در سطح ایجاد می‌کند، اما هرچه بالاتر برویم بیشتر در معرض این تابش‌ها هستیم.

رابرت ویمر شوینگرابرر افزود:

میزان تابش اندازه‌گیری شده توسط ما در ماه حدود 200 برابر بیشتر از سطح زمین و 5 تا 10 برابر بالاتر از پرواز از نیویورک به فرانکفورت است.

سازمان ناسا در نظر دارد که تا سال 2024 انسان را تحت مأموریتی به نام آرتمیس به ماه بیاورد و همچنین اظهار کرده است که برنامه‌هایی برای حضور طولانی‌مدت انسان روی ماه دارد که شامل فضانوردانی خواهد بود که در آنجا زندگی می‌کنند.

برای اینکه بتوانیم بیشتر از دو یا سه ماه روی سطح کره ماه بمانیم، ویمر شوینگرابر اقدام دیگری که باید انجام دهد این است که زیستگاه‌هایی با پوشش 80 سانتی‌متری (30 اینچ) با خاک ماه بسازد که بتوان از آن‌ها در برابر اشعه ماه محافظت کند.

نوشته تا سال 2024 امکان زندگی انسان در کره ماه فراهم خواهد شد! اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

ماه چقدر روشن است؟ این سوالی است که دانشمندان هنوز پاسخ دقیقی برای آن پیدا نکرده‌اند. شاید فکر کنید که نزدیکی این کره سنگی به زمین و این واقعیت که ما همیشه در حال تماشا کردن آن هستیم، اندازه‌گیری روشنایی آن را راحت‌تر خواهد کرد. اما باید بگوییم که به هیچ‌وجه این‌گونه نیست.

ما ماه را معمولا از زیر جو زمین نگاه می‌کنیم. وجود این لایه ضخیم در اطراف زمین باعث می‌شود که ما نتوانیم میزان نور انعکاس‌یافته از سطح ماه را با دقت بیش از ۹۷ درصد اندازه‌گیری کنیم.

اما نگران نباشید. دانشمندان برنامه‌ای برای حل این مشکل یافته‌اند. این برنامه شامل استفاده از یک هواپیمای بلندپرواز ER-2 ناسا می‌شود که امکان بالا رفتن تا ارتفاع ۲۱.۳ کیلومتری زمین را دارد؛ یعنی درست در داخل لایه استراتوسفر که بالای تروپوسفر قرار دارد.

در این ارتفاع، ۹۵ درصد از تداخل جوی زمین در پایین قرار می‌گیرد و امکان گرفتن عکس‌های بسیار واضح‌تر از ماه فراهم می‌شود. بنابراین، دانشمندان ناسا امیدوارند که این برنامه جدید بتواند دقت اندازه‌گیری روشنایی ماه را تا بالای ۹۹ درصد افزایش دهد.

این ماموریت که Airborne Lunar Spectral Irradiance Mission یا به‌اختصار air-LUSI نامیده می‌شود، پروازهایی را با استفاده از هواپیمای ER-2 ناسا در اواسط ماه مه امسال ترتیب داد. البته تلاش دانشمندان برای اندازه‌گیری روشنایی ماه، برای سرگرمی نیست.

باید بگوییم که در اختیار داشتن این داده‌ها اهمیت بسیار زیادی دارد؛ چراکه روشنایی ماه می‌تواند برای کالیبره کردن سنسورهای ماهواره‌هایی که در مدار زمین قرار دارند استفاده گردد؛ ماهواره‌هایی که اغلب برای اهداف آب‌و‌هواشناسی و یا محیط‌زیستی به فضا پرتاب شده‌اند.

اما بد نیست بدانید که این ماهواره‌ها، برای کالیبره کردن سنسورهای خود از روش خاصی استفاده می‌کنند؛ به این ترتیب که ابتدا عکسی از یک منبع نور با روشنایی مشخص می‌گیرند و سپس آن را با سایر تصاویر قبلی گرفته شده از آن منبع مقایسه می‌کنند. اگر تصویر جدید، با روشنایی منبع مذکور سازگار نباشد، ابزارهای بیرونی ماهواره هشدار می‌دهند که سنسورها نیاز به کالیبره شدن مجدد دارند.

برای این منظور، بسیاری از ماهواره‌ها مجهز به چیزی به نام پنل پخش‌کننده خورشیدی، به‌عنوان یک منبع نور با روشنایی مشخص، هستند و نور منعکس‌شده از این پنل برای کالیبراسیون سنسورها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

اما یکی از نقاط ضعف این صفحات آن است که کیفیت خود را به‌مرور زمان و در اثر تابش شدید نور خورشید در فضا از دست می‌دهند. ضمن اینکه، سطح ماه، نور خورشید را پایدارتر از آن‌ها انعکاس می‌دهد و روشنایی آن بسیار شبیه به زمین است.

بنابراین به نظر می‌رسد که ماه می‌تواند منبع فوق‌العاده‌ای برای کالیبراسیون سنسور ماهواره‌ها باشد. البته این کار نیاز به دانستن موقعیت‌های نسبی زمین، ماه و ماهواره و همچنین میزان روشنایی ماه در فازهای مختلف‌اش دارد.

به همین‌خاطر و برای تهیه پروفایل روشنایی ماه، تیم تحقیق در جریان پروازهایی که با هواپیمای ER-2 انجام دادند، نور ماه را در کل طیف مرئی تا فروسرخ-نزدیک، از ۳۸۰ تا ۱۰۰۰ نانومتر، اندازه‌گیری کردند.

آن‌ها هم‌اکنون در حال تحلیل داده‌های بدست‌آمده هستند، اما این تنها بخشی از ماجراست. از آنجاییکه هرکدام از پروازهای ER-2، در فاصله زمانی چند روزه از یکدیگر انجام شده‌اند، تصاویر گرفته‌شده از ماه، شامل همه فازهای آن که روشنایی‌های مختلفی دارند، نمی‌شود.

بنابراین به نظر می‌رسد که برای تهیه پروفایل کامل و قابل‌اعتمادتری از روشنایی ماه، نیاز به پروازهای زیادتری، احتمالا در یک بازه سه تا پنج ساله، خواهد بود.

البته تیم تحقیق، قبل از انجام پروازهای جمع‌آوری داده‌ها، روشی را برای تعیین مشخصات تداخل جوی زمین ابداع کرده بودند که می‌تواند از داده‌های مذکور کسر گردد.

ضمنا آن‌ها علاوه‌بر مشاهدات ER-2، از مشاهدات رصدخانه Mauna Loa در هاوایی هم استفاده کردند. این کار به افزایش میزان داده‌ها کمک می‌کرد و همانطور که می‌دانید هرچه مقدار داده‌ها بیشتر باشد نتایج بدست‌آمده نیز دقیق‌تر خواهد بود.

حال سوال اینجاست که آیا دانشمندان موفق به تهیه پروفایل روشنایی ماه با دقت ۹۹ درصد خواهند شد؟ به نظر می‌رسد که ما بیش از پیش به این هدف نزدیک شده‌ایم و به‌زودی خواهیم توانست تصاویر ماه را با روشنایی کاملش ببینیم.

نوشته آیا ناسا قدیمی‌ترین راز در رابطه با کره ماه را حل خواهد کرد؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

تحقیقات جدید بر روی نمونه‌های دریافتی از ماموریت آپولو نشان می‌دهد که کره ماه حدود ۳ تا ۴ میلیارد سال پیش اتمسفر داشته است. این تحقیقات گویای آن بوده که احتمالا در ماه منبعی از یخ وجود دارد که فضانوردها می‌توانند از آن استفاده کنند.

پیش به سوی کره ماه

یک تحقیق جدید بیانگر آن بوده که ماه حدود ۳ تا ۴ میلیارد سال پیش اتمسفر داشته است. این اتمسفر زمانی تشکیل شده که فوران‌های آتشفشانی با ماه برخورد کردند و گازهای بالای جو این کره را چنان با سرعت به حرکت درآوردند که در فضا اشباع شدند. سطح ماه با حوضه‌های تاثیرگذار مملو از بازالت آتشفشانی مورد حمله پیاپی قرار گرفته است.

این گلوله‌های بازالتی که به نام ماریا شناخته می‌شوند، زمانی تشکیل یافتند که تلی از ماگما از درون ماه به سمت فضا رها گردید و باعث به وجود آمدن جریانی از گدازه شد. فضانوردان آپولو نمونه‌هایی از ماریا را با خود به زمین آوردند و ما اکنون می‌دانیم که این گدازه‌ها حاوی کربن مونواکسید، چند گاز دیگر، سولفور و حتی مواد تشکیل دهنده آب هستند.

امروزه ماه البته به خاطر فقدان جریان مغناطیسی قوی و جرم کافی برای حفظ اتمسفر در اطراف خود، هیچ اتمسفری ندارد. درست برخلاف سیاره زمین که برای نگه داشتن اتمسفر از جریان مغناطیسی و جرم کافی برخوردار است، هر اتمسفری که بخواهد گرداگرد کره ماه شکل بگیرد خیلی راحت به وسیله بادهای خورشیدی نابود می‌شود. با این حال، تحقیقات جدید گواه آن بوده که ماه در گذشته برای مدتی اتمسفر داشته است.

این تیم تحقیقاتی از نمونه‌ها برای محاسبه افزایش یا انباشت گازهای متشکل از این اتمسفر ناپایدار استفاده کردند. آن‌ها متوجه شدند که در حدود ۳.۵ میلیارد سال پیش مقدار فعالیت‌های آتشفشانی در این مورد روند رو به رشد به خود گرفته، یعنی درست در همان زمانی‌ که ضخامت اتمسفر ماه به حداکثر خود رسیده بوده است. وقتی این اتمسفر شکل گرفت، نزدیک به ۷۰ میلیون سال دوام آورده تا نهایتا توسط بادهای خورشیدی نابود گردیده است. در این برهه زمانی، کره ماه سه برابر به زمین نزدیک‌تر بوده و به همین خاطر هم از روی زمین بزرگ‌تر از حالا دیده می‌شده است.

قدم گذاشتن بر روی ماه

دانشمند ارشد انجمن تحقیقات فضایی دانشگاه‌ها، استاد David Kring در مصاحبه‌ای با Phys.org در این مورد چنین توضیح می‌دهد:

این تحقیقات باعث شد تصور ما از کره ماه به عنوان یک کره سنگی بدون هوا، به یک کره که قبلا اتمسفری برتر از اتمسفر حال حاضر مریخ داشته است، تغییر یابد.

این کشفیات جدید می‌تواند حاوی مفاهیم مهمی برای فضانوردان آینده، ماموریت‌های ماهانه برنامه‌ریزی شده و اکتشافات فضایی باشد. نتیجه این تحقیقات نشان می‌دهد که ممکن است باقی‌مانده این اتمسفر در نزدیکی قطب‌های قمری و در نقاط سرد و تاریک و ناشناخته گیر کرده باشد. اگر چنین نظریه‌ای حقیقت داشته باشد، بدین معنی بوده که کره ماه همین حالا هم منبعی از یخ در خود نهفته است که فضانوردان می‌توانند از آن برای دسترسی به آب در فضا بهره‌مند شوند.

از این ذخایر یخی در فضا می‌توان برای نوشیدن آب، پرورش مواد غذایی و تهیه سوخت و هوا استفاده نمود. مهم‌تر آن‌که ذخایر پنهان کره ماه دیگر نیازی به بارگیری از زمین ندارند، مزیتی که با توجه به قیمت گران‌بهای حمل بار از زمین به فضا، حائز اهمیت خواهد بود.

نوشته براساس تحقیقات جدید، کره ماه ۳.۵ میلیارد سال پیش اتمسفر داشته است اولین بار در پدیدار شد.