در ابتدای شب روز 25 آبان (به وقت ایران) راکت فالکوم 9 به عنوان اولین موشک خصوصی تاریخ توانست چهار فضانورد ناسا را به ایستگاه فضایی بین‌المللی برساند. این ماموریت تحت عنوان کرو-1، به دلیل استفاده از راکت ساخته شده توسط یک شرکت خصوصی (اسپیس ایکس) پرتاب تاریخی محسوب می‌شود. همچنین این ماموریت اولین آزمایش تجاری کپسول سرنشین‌دار دراگون اسپیس ‌ایکس بود، ماموریت کرو-1 به عنوان طولانی‌ترین ماموریت کپسول سرنشین دار در آمریکا نیز محسوب می‌شود.

در ادامه فیلم کامل لانچ راکت تاریخی اسپیس ایکس فالوم 9 را می‌بینید:

نوشته ویدیو پلاس: فیلم کامل از لانچ راکت تاریخی اسپیس ایکس فالوم 9 تا لحظه جدا شدن پرتاب کننده اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

مسافرانی که در آینده به ماه سفر می‌کنند؛ قادر به عکاسی از سوژه‌های موردنظر خود و انتشار آن‌ها در شبکه‌های اجتماعی خواهند بود. این سناریو به لطف انعقاد قراردادی جدید میان شرکت نوکیا و آژانس فضایی آمریکا موسوم به ناسا با بودجه 14.1 میلیون دلاری امکان‌پذیر خواهد شد. این قرارداد به استقرار زیرساخت‌های ضروری برای راه‌اندازی اتصال 4G در ماه کمک می‌کند. البته هدف از راه‌اندازی فناوری 4G در ماه یقینا ارسال تصاویر سلفی فضانوردان از فضا نبوده است؛ بلکه دسترسی به اینترنت در ماه امکان برقراری ارتباطات با سرعت بالاتر، اطمینان‌پذیری مطلوب‌تر و برد پیمایشی بیش‌تر نسبت به فناوری‌های قابل دسترس فعلی را فراهم می‌کند.

پیش‌تر و در جریان ماموریت‌های پیشین آپولو مهندسان ناسا ناچارا بایستی به ارتباطات رادیویی مبتنی بر ایستگاه‌های پایه، رله‌ها و شبکه‌ای از فرستنده‌ها بسنده می‌کردند. بنابراین دانشمندان معتقدند که استفاده از فناوری 4G احتمالا به ارتقاء کارآیی سیستم‌ها کمک خواهد کرد.

در تبلیغات مربوط به شبکه 5G مشخصا اعلام می‌شود که این فناوری در مقایسه با شبکه نسل 4 سریع‌تر است. لذا اکنون این پرسش مطرح می‌شود که چرا ناسا از فناوری 5G استفاده نمی‌کند؟

در پاسخ به این سوال بایستی خاطرنشان کرد که برخی اشکال فناوری‌های 5G احتمالا قادر به پیمایش مسافتی طولانی‌تر نسبت به تکنولوژی 4G نبوده و در حال حاضر لزوما گزینه ایده‌آلی به‌شمار نمی‌ر‌وند. در هر صورت ایجاد امکان برقراری ارتباط هنگام حضور در فضا یقینا نوعی پیشرفت تکنولوژیک شگفت‌انگیز محسوب می‌شود. بنابراین صرفنظر از به‌کارگیری فناوری‌های 5G یا 4G چنین تحولی کماکان چشمگیر به‌نظر می‌رسد.

نوشته نوکیا در کره ماه اینترنت 4G راه‌اندازی می‌کند! اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

همانطور که می‌دانید اقیانوس‌ها، بیشتر سطح زمین را که شامل طولانی‌ترین رشته‌کوه‌ آن و همچنین پل‌های قدیمی‌ که انسان‌های قدیمی از آن‌ها برای رسیدن به سایر مناطق و قاره‌ها استفاده می‌کردند می‌پوشاند. اما سوال اینجاست که اگر این آب‌ها وجود نداشتند، سطح زمین چه شکلی می‌شد؟

جواب این سوال را یکی از دانشمندان علوم سیاره‌ای ناسا به نام James O’Donoghue داده است. او در ویدیو شبیه‌سازی‌شده خود نشان می‌دهد که اگر همه آب‌های روی زمین خشک شوند و سه‌پنجم از سطح زمین که در زیر دریاها و اقیانوس‌ها قرار گرفته‌اند نمایان گردد، با چه چیزی مواجه خواهیم شد.

O’Donoghue، قبلا در ناسا کار می‌کرده و حالا در آژانس پژوهش‌های هوافضای ژاپن (JAXA) مشغول به کار است. او برای آماده کردن ویدیوی مذکور، از انیمیشنی که توسط یکی از فیزیکدانان و انیماتورهای ناسا به نام Horace Mitchell در سال 2008 تهیه شده بود، استفاده کرده و چیزهایی را هم به آن افزوده است. او علاوه بر ویرایش زمان‌‌بندی آن، یک ردیاب را هم به آن اضافه کرده تا نشان دهد در هر لحظه چه مقدار آب از داخل اقیانوس‌ها خالی شده است.

با خشک شدن تدریجی آب اقیانوس‌ها، اولین بخش‌هایی از سطح زمین که نمایان می‌شوند، فلات‌های قاره‌ای (لبه‌های هر قاره که تا زیر آب امتداد پیدا کرده‌اند) هستند. O’Donoghue می‌گوید: من روند خشک کردن آب اقیانوس‌ها را با سرعت پایینی شروع کردم، برای اینکه در همان چند ده متر ابتدایی عمق آب، بخش‌های بزرگی از سطح زمین آشکار شدند.

فلات‌های قاره‌ای، شامل تعداد زیادی پل‌های زمینی می‌شود که انسان‌های اولیه برای مهاجرت‌شان از یک قاره به قاره دیگر ساخته‌اند. ده‌ها هزار سال پیش، اجداد ما به کمک همین پل‌ها می‌توانستند از اروپای قاره‌ای به انگلیس، از سیبری به آلاسکا و از استرالیا به جزیره‌های اطراف آن بروند.

O’Donoghue می‌گوید: زمانی که آخرین عصر یخبندان رخ داد، آب‌ اقیانوس‌ها منجمد شدند و این پل‌ها هم در دل آن‌ها مدفون گردیدند. هر کدام از این پل‌ها، به انسان‌های اولیه امکان مهاجرت از نقطه‌ای به نقطه دیگر را می‌داد و بعد از پایان یافتن عصر یخبندان، آب روی آن را می‌پوشاند. ویدیوی O’Donoghue، حالا با حذف آن آب‌ها، نگاهی به دنیای اجداد قدیمی ما انداخته است.

این ویدیو همچنین طولانی‌ترین رشته‌کوه‌های زمین را که با خشک کردن آب اقیانوس‌ها تا عمق ۲۰۰۰ الی ۳۰۰۰ متری نمایان می‌شوند، نشان می‌دهد. این رشته‌کوه‌ها، برآمدگی‌ها و پشته‌های میانی اقیانوس‌ها هستند که بیش از ۶۰ هزار کیلومتر طول دارند و حدود ۹۰ درصد آن‌ها زیر آب قرار گرفته است.

کوه‌های آتشفشانی، از دل شکاف‌هایی که در اثر جابه‌جایی صفحات تکتونیکی زمین ایجاد شده‌اند، پدید آمده‌اند و در جاهایی که فاصله این صفحات از هم بیشتر شده، با بالا آمدن سنگ‌های مذاب از زیر پوسته زمین، کف‌های اقیانوسی جدیدی شکل گرفته‌اند.

با خشک شدن آب اقیانوس‌ها تا عمق ۶۰۰۰ متری، تقریبا اکثر آب‌های روی کره زمین ناپدید شده‌اند؛ اما برای خالی کردن عمیق‌ترین نقاط گودال ماریناس، باید ۵۰۰۰ متر دیگر هم پایین رفت.

O’Donoghue می‌گوید: خالی کردن تدریجی آب اقیانوس‌ها و نمایان شدن کف آن‌ها، برای من کار بسیار هیجان‌انگیزی بود. این ویدیو به ما نشان می‌دهد که کف اقیانوس‌ها هم به‌اندازه سطح زمین، پستی‌ها و بلندی‌های زیادی دارد و از زمین‌شناسی بسیار جالبی برخوردار است.

او در ادامه صحبت‌هایش می‌گوید: شبیه‌سازی خشک شدن آب اقیانوس‌ها، نه‌تنها کف این گودال‌های عظیم را به ما نشان می‌دهد، بلکه داستان قدیمی انسان‌های اولیه را هم برای ما بازگو می‌کند.

نوشته اگر آب همه اقیانوس‌ها خشک شود، زمین چه شکلی خواهد شد؟! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

اولین تصویر گرفته‌شده از افق یک سیاه‌چاله، یکی از شاهکارهای نبوغ علمی به حساب می‌آمد. اما نیل به این هدف بسیار سخت بود و همچنین تصویر به دست آمده نیز نسبتا وضوح پایینی داشت. فناوری‌ و تکنیک‌ها بهبود می‌یابند و در نتیجه ما نیز انتظار داریم که با گذشت زمان، تصاویر گرفته شده از سیاه‌چاله‌ها کیفیت بهتری داشته باشند. در شهریورماه (سپتامبر 2019)، تصویر جدیدی که از جانب ناسا برای Black Hole Week آماده شده بود، نشان داد که ما می‌توانیم این رویداد بزرگ و حجیم را در جزئیاتی بالا مشاهده کنیم.

سیاه‌چاله‌های بزرگ در مرکز اکثر کهکشان‌های بزرگ حضور داشته و اینکه چگونه به آنجا رسیده‌اند، هنوز به صورت یک راز باقی مانده است. چیزی که بیشتر اهمیت دارد، این است که سیاه‌چاله‌ها و یا کهکشان‌های محل حضور آن‌ها، از بزرگ‌ترین سؤالات علم کیهان‌شناسی هستند.

چیزی که ما می‌دانیم این است که این اجرام آسمانی بسیار بزرگ هستند؛ جرم برخی از آن‌ها حدود میلیون‌ها و یا میلیاردها برابر جرم خورشید است. آن‌ها می‌توانند تشکیل ستاره‌ها را کنترل کنند. سیاه‌چاله‌ها هنگامی‌که شروع به تغذیه می‌کنند، به روشن‌ترین شی کائنات تبدیل می‌شوند. با گذشت دهه‌ها، ما توانسته‌ایم که برخی از مکانیزم‌های حرکتی آن‌ها را کشف کنیم.

در حقیقت، اولین تصویر شبیه‌سازی شده از یک سیاه‌چاله با استفاده از کارت پانچ رایانه IBM 7040 متعلق به دهه 1960 و همچنین با استفاده از دست، ترسیم شده است. این تصویر که توسط فیزیکدان نجومی فرانسوی؛ یعنی ژان پیر لومینت (Jean-Pierre Luminet) طراحی شده، هنوز هم به شبیه‌سازی ناسا بسیار نزدیک است.

در هر دو شبیه‌سازی (تصویر بالا مربوط به ناسا و تصویر پایین مربوط به لومینت) شما می‌بینید که یک دایره سیاه در مرکز قرار دارد. این قسمت، افق این رویداد (سیاه‌چاله) نامیده شده و در آن، تشعشعات الکترومغناطیسی مانند: نور، امواج رادیویی، اشعه ایکس و… آن‌چنان سریع نیستند که بتوانند از کشش گرانشی سیاه‌چاله عبور کنند. در وسط این شی‌ آسمانی صفحه‌ای از مواد وجود دارد که در اطراف سیاه‌چاله به حرکت در می‌آیند؛ همانند آبی که از یک آبگذر عبور می‌کند. این صفحه چنان سطحی از تشعشعات را از طریق اصطکاک ایجاد می‌کند که ما با استفاده از تلسکوپ‌های خود می‌توانیم آن را شناسایی کنیم (همان چیزی که شما آن را در تصویر شماره 1 مشاهده می‌کنید).

شما همچنین می‌توانید حلقه فوتون را نیز مشاهده کنید. حلقه فوتون یک حلقه کامل نوری در اطراف افق این رویداد است. همچنین شما می‌توانید رفت‌و‌آمد گسترده نور را در اطراف سیاه‌چاله مشاهده کنید. این نور در حقیقت از صفحه پیوسته پشت این سیاه‌چاله نشأت می‌گیرد. گرانش حتی در خارج از سیاه‌چاله نیز بسیار شدید است، به‌گونه‌ای که فضا-زمان را در هم پیچیده و مسیر نور را در اطراف این رویداد آسمانی خم می‌کند.

شما همچنین می‌توانید مشاهده کنید که یک طرف از دیسک یکپارچه، درخشان‌تر از طرف دیگر آن است. این حالت، پرتوافشانی نسبیت‌گرایانه نامیده شده و دلیل آن نیز چرخش این صفحه است. آن قسمت از این صفحه که به سمت ما حرکت می‌کند، درخشان‌تر است، زیرا سرعتی نزدیک به سرعت نور دارد. این حرکت تغییراتی را در فرکانس طول‌‌موج‌های نور ایجاد می‌کند. به این تغییر تأثیر داپلر نیز می‌گویند. بنابراین، آن طرفی که در حال دور شدن از ما است، کم‌نورتر بوده، زیرا این حرکت اثری متضاد دارد.

لومینت سال گذشته طی مقاله‌ای نوشت: “این دقیقا همان عدم تقارن درخشندگی ظاهری است. این مورد بزرگ‌ترین اثر یک سیاه‌چاله است. این شی‌ء آسمانی می‌تواند سرعتی نزدیک به‌سرعت نور و همچنین اثر داپلر بسیار قوی را به مناطق داخلی خود القا کند.” 

چنین شبیه‌سازی‌هایی می‌توانند در فهم فیزیک عجیب حاکم بر اطراف این سیاه‌چاله‌ها به ما کمک کنند. همین موضوع به ما یاری می‌رساند که تصاویر سیاه‌چاله‌ها را بهتر درک کنیم.

یک نسخه از این مقاله در شهریورماه (سپتامبر) منتشر شده است.  

نوشته شبیه‌سازی زیبای ناسا از یک سیاه‌چاله؛ تصاویری فوق‌العاده که تاکنون ندیده‌اید اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.