نیمکره‌ی‌ شمالی در حال گذر از قلب زمستان است و معمولا فوریه سردترین ماه در امریکا محسوب می‌شود. هفته‌ی گذشته شهر منگام ایالت اکلاهما دمای ۳۸ درجه‌ را تجربه کرد؛ این مقدار بسیار بیشتر از دمای ۱۳ درجه‌ای است که منطقه‌ی مذکور در این فصل از سال تجربه می‌کند.

گویا آی تی – این دما در این فصل سال یک رکورد جهانی محسوب می‌شود. هفته‌ی گذشته فرماندار اکلاهما «ماری فالین» برای مقابله با این شرایط آب و هوایی دستور اضطراری ممنوعیت آتش‌افروزی را صادر کرد اما در رویدادی اتفاقی بخشی از یک مزرعه دچار حریق شد و مسئولان مجبور به تخلیه بعضی از ساکنان منطقه شدند.
سطح دما رفته‌رفته کاهش یافت و هم اکنون اکلاهما دمای عادی را تجربه می‌کند اما ساکنان منطقه این رخداد غیرعادی را نشانه‌هایی از بروز تغییرات آب‌ و هوایی قلمداد می‌کنند.

اما آیا واقعا اوضاع به همین سادگی است؟
واقعیت این است که دانشمندان قادر به توضیح و تفسیر دقیق این پدیده‌های غیرعادی نبوده و ریشه‌یابی آنها از آن چه که به نظر می‌رسد دشوارتر است.
اما برای همه روشن است که تغییرات آب و هوایی با سرعتی باورنکردنی در حال اتفاق افتادن هستند. و این نوع رخدادهای غیرعادی (چه سرد و چه گرم) در سراسر جهان تبدیل به پدیده‌هایی عادی شده‌اند.

هفته‌ی گذشته یک موج گرمای بسیار شدید وارد استرالیا شد و منطقه‌ی غربی سیدنی دمایی ۴۶ درجه‌ای را در روز شنبه تجربه کرد.
مساله‌ی مهم‌تر و البته بسیار نگران‌کننده افزایش مجدد دمای قطب شمال است؛ دمای این منطقه در طی چند ماه گذشته برای سومین بار از حد طبیعی بالاتر رفته است. طبق اطلاعات منتشر شده از سوی انستیتیو هواسنجی دانمارک، در پایان سال گذشته دمای قطب شمال بیش از ۲۰ درجه بالاتر از حد عادی بوده است.
مرکز ملی اطلاعات برف و یخ امریکا که با استفاده از ماهواره‌های مخصوص اقدامات به جمع‌آوری اطلاعات آب و هوایی می‌کند هم اعلام کرده پوشش پهنه‌ی یخی قطب شما در ژانویه سال جاری (دی ۹۵) به پایین‌ترین میزان ممکن طی ۳۸ سال گذشته رسیده است.
پژوهشگران با مقایسه‌ی آمار و ارقام ژانویه‌ی سال جاری با اطلاعات سال قبل متوجه شده‌اند که قطب شمال حجم بسیار وسیعی از یخ‌های خود را از دست داده است.
«مارک سرزه» مرکز ملی اطلاعات برف و یخ امریکا در این رابطه می‌گوید: ”تقریبا ۳۵ سال است که شرایط آب و هوایی قطب شمال را زیر نظر دارم و تا کنون چنین گرمایی سوزانی که در زمستان جاری شاهد آن هستیم را ندیده بودم.“

هنوز علت گرمای غیرعادی قطب شمال کشف نشده است. اما دانشمندان فکر می‌کنند تغییرات آب و هوایی باعث شده که هوای گرم راه قطب شمال را در پیش بگیرد.
از سوی دیگر باز شکسته و جدا شدن قطعات یخ قطب شمال موجب شده که دمای آب هم افزایش یافته و یک چرخه‌ی گرمایی بدون توقف ایجاد شود. در حال حاضر قطب شمال با سرعتی دو برابر از حد معمول در حال گرم شدن است.
در پایان سال گذشته سازمان ملی اقیانوسی و جوی امریکا (NOAA) گزارش سالیانه‌ی قطب شمال را منتشر کرد و در آن هشدار داده بود در صورت ادامه‌ی گرمای شدید سال‌ها اخیر، احتمالا کل منطقه شاهد تغییرات گسترده‌ی آب‌ و هوایی خواهد بود.
انتظار می‌رود سیاست‌گذاران تشویق صنایع مختلف به کاهش گازهای گلخانه‌ای را با جدیت بیشتری دنبال کنند و تنها کاری که ما می‌توانیم انجام دهیم انتظار برای تجربه‌ی شرایط آب و هوایی عجیب و غریب است.

سال گذشته رکورد تجربه‌ی دمای بسیار بالا ۴ بار شکسته شده و اکلاهما جدیدترین نمونه محسوب می‌شود.
خوشبختانه عده‌ای از دانشمندان با ارائه‌ی برنامه‌ای پشتیبان که هزینه‌ی سالانه‌ی آن بالغ بر ۵۰۰ میلیارد دلار است به دنبال نصب مجموعه‌ای از پمپ‌های بادی برای انتقال آب‌ دریا و پخش آن روی سطوح یخ قطب شمال هستند؛ این کار برای افزایش ضخامت سطح پهنه‌های یخی این منطقه انجام خواهد شد.
متاسفانه تغییرات آب و هوایی با غفلت بشر رخ داده‌اند و اگر روند گرم شدن کره‌ی زمین متوقف نشود احتمالا شاهد بدتر شدن اوضاع خواهیم بود.

به تازگی تیترهای نشریات مختلف در مورد اعلام ساعت پایان دنیا، از ۳ دقیقه مانده به نیمه شب به ۲٫۵ دقیقه به نیمه شب، تغییر کرده است.

گویا آی تی – این ساعت، برای مدت بیش از ۵۰ سال، نزدیک‌ترین ساعت به نیمه‌شب بوده است. شخصی که مسئول اعلام این ساعت است میگوید: “احتمال وقوع یک فاجعه‌ی جهانی بسیار بالاست و اقدامات لازم برای کاهش خطرات ناشی از آن باید خیلی زود انجام شوند.”

لازم است یک هشدار فوری برای رهبران جهان فرستاده شود.
اولین بار، هیات تحریریه‌ی نشریه‌ ای به نام “بولتن دانشمندان اتمی” ایده‌ی “ساعت پایان دنیا” را مطرح کرد و بسیاری از دانشمندانی که روی پروژه منهتن کار می کردند، آن را پیگیری نمودند.
زمانی که این نشریه از شکل یک خبرنامه در جامعه‌ی دانشمندان هسته‌ای به یک نشریه رسمی در سال ۱۹۴۷ ارتقاء پیدا کرد، این ساعت روی جلد آن نقش بست. بنیان‌گذاران این نشریه، ساعت را یک نماد میدانستند:
نمادی از ضرورت اطلاع رسانی در مورد خطرات هسته‌ای که {ما} – و جامعه‌ی علمی ــ سعی داریم اطلاعات آن را به رهبران سیاسی و مردم جهان منتقل کنیم.
در آن زمان، این ساعت روی ۷ دقیقه به نیمه شب تنظیم شد. ۲ سال بعد، با انتشار خبر آزمایش سلاح‌های هسته‌ای از سوی USSR، یعنی دولت کمونیستی به مرکزیت روسیه امروزی، ساعت به ۱۱:۵۷ تغییر کرد.

در سال ۱۹۵۳، آمریکا برای اولین بار بمب هیدروژنی خود را آزمایش کرد، سلاحی هسته‌ای به مراتب قوی‌تر از بمب‌های اتمی که هیروشیما و ناکازاکی را تخریب کرد.
اتحاد جماهیر شوروی (USSR)، هم چند ماه بعد چنین اقدامی را مرتکب شد و ساعت ما به ۱۱:۵۸ تغییر کرد تا این موضوع را هشدار دهد که:
انفجارهای اتمی، از مسکو تا شیکاگو، نیمه‌شب را در تمدن غرب متوقف می کند.
پس از آن، پیشرفت نسبتا کمی حاصل شد. کم‌کم معلوم شد که سلاح‌های جدید آنقدر قوی هستند که با توجه به غیر قابل اجتناب بودن اقدامات تلافی جویانه‌ی و فاجعه‌بار طرف مقابل، فقط یک رهبر بی عقل می تواند در برابر دشمن مسلح مشابه، از آنها استفاده کند.
در سال ۱۹۶۳، پس از آزمایش پی‌در‌پی سلاح‌های کشنده تر، آمریکا و روسیه، پیمان منع آزمایش هسته‌ای را امضا کردند که آزمایشهای جوی را ممنوع می‌کرد. و ساعت به ۱۱:۴۸ برگشت.

این کارها فایده‌ای نداشت. فقط باعث شد این ۲ ابرقدرت، آزمایش سلاح‌های جدید خود را به تآسیسات زیرزمینی منتقل کنند و در همین زمان، کشورهای دیگری مانند انگلیس، فرانسه و چین زرادخانه‌های هسته‌ای خود را گسترش می‌دادند.
ساعت به تدریج به سمت نیمه شب نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد تا اینکه در اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰ روی ۱۱:۵۷ ایستاد. پس از آن میخائیل گورباچف، رهبری روسیه را به عهده گرفت و مجموعه مذاکراتی را برای کاهش تنش‌ها و خطر جنگ‌های هسته‌ای آغاز کرد.
تخریب دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ نقش مؤثری در پایان جنگ سرد میان کمونیسم و نظام سرمایه‌داری بود. بعد از آن، فروپاشی جماهیر شوروی باعث کاهش چشمگیر شمارسلاح‌ها در زرادخانه‌های هسته‌ای شد و از سال ۱۹۹۱، ساعت به ۱۱:۴۳ برگشت.

یکبار دیگر امید به شروع عصر صلح و پایان تهدیدات سلاح‌های هسته‌ای قوت گرفت. نظام سیاسی آمریکا، تولید سلاح‌ به میزان قبل را تقریبا غیر ممکن ساخت.
هدف پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای دهه‌ی ۱۹۷۰، جلوگیری از گسترش سلاح‌های هسته‌ای تا حدی فراتر از ۵ کشوری بود که قبلا به آن دست یافته بودند.
اما این کشورها به وعده‌ی خلع سلاح خود عمل نکردند و به همین دلیل، کشورهای دیگر به این نتیجه رسیدند که با داشتن سلاح‌های هسته‌ای امنیت بیشتری خواهند داشت؛ کشورهایی مثل هند، پاکستان و اسرائیل. به این ترتیب، سال به سال ساعت جلوتر رفت و در سال ۲۰۰۲ به ۱۱٫۵۳ رسید.

تهدیدات جدید
از آن زمان، مدیران ساعت پایان دنیا، تهدیدات تازه ای به تهدید اصلی وقوع جنگ هسته ای اضافه کردند. به گفته‌ی آنها در سال ۲۰۰۷، “تغییرات آب و هوایی هم چالش مهلکی را به بشریت تحمیل می‌کند.” و آنجا بود که ساعت به ۱۱:۵۵ رسید.

گزارش های سالیانه‌ی جدیدتر هشدار دادند:
رهبران بین‌المللی از عهده‌ی مهم‌ترین وظایف خود ،یعنی حصول اطمینان و صیانت از سلامت و نشاط بشریت، بر نیامده اند.
باید از این تغییرات استقبال کرد. حتی اگر سلاح‌های هسته‌ای وجود نداشته باشند، تغییر آب و هوا و تسریع در روند از دست رفتن تنوع زیستی، تهدیدات جدی به حساب می‌آیند.
آسیب به محیط زیست سالهاست که اتفاق می‌افتد. تغییر آب و هوا، جان و مال انسان‌ها را گرفته و بر سیستم‌های طبیعی هم اثر می‌گذارد.
همزمان، کشورهای دارای سلاح‌های هسته‌ای هم در حال آزمایش دستگاه‌های جدید و سیستم‌های پرتابی پیچیده‌تر هستند.
تعداد سلاح‌ها از مقدار اوج خود یعنی بیش از ۶۰۰۰۰ عدد، به ۱۰۰۰۰ کاهش یافته، اما همین تعداد باقی مانده هم برای بارها و بارها پاک کردن تمدن بشری از روی زمین کافیست.
و بازیکنان جدیدی هم به این بازی اضافه شده اند، از جمله: کره‌ی شمالی و شاید ایران. به گزارش سال۲۰۱۷ :
۲٫۵ دقیقه به نیمه‌شب مانده، صدای تیک تاک ساعت به گوش می رسد، خطر جهانی از دور پیداست. دولتمردان مدبر باید هر چه سریع‌تر وارد عمل شده و بشریت را از آن دور کنند. وگرنه، شهروندان هوشیار باید پا پیش بگذارند و رهبری این راه را به عهده بگیرند.
در واقع این، اخطاری در مورد گسترش سلاح‌هاست و توجه بیشتری از سوی رسانه‌ها طلب می طلبد.

بخش “Giz Asks”، سلسله گفتگوهای وب سایت گیزمودو است که در آن سوالات مختلفی در زمینه علم، تکنولوژی و آینده بشریت، توسط دانشمندان، نویسندگان، کارشناسان و دیگر چهره های برجسته در زمینه های مختلف علمی، اجتماعی و فرهنگی پاسخ داده می شود.

به نظر می رسد، بحث گرمایش زمین و آینده مبهم ما بر روی سیاره، به بحث داغ این روزهای دنیای علم تبدیل شده است. چند روز قبل پرفسور استیون هاوکینگ از فرصت کم ما برای زندگی بر روی زمین گفته بود.

در واقع با توجه به شواهد موجود به نظر می رسد، تا حد زیادی حق با این دانشمندان واقع بین (و یا به تعبیری بدبین) باشد. دمای هوای شمالگان در حال حاضر ۲۰ درجه سانتیگراد از متوسط دمای این قاره در همین دوره زمانی، گرم تر شده است. این واقعا خبر بدی محسوب می شود، چرا که لایه های یخی دریاها، آب و هوای زمین و ورقه های یخی زمین هم سطح آب دریاها را تنظیم می کردند.

به این ترتیب، جای تعجب نیست که خیلی از دانشمندان نسبت به عواقب وخیم این وضعیت و حتی خطر منقرض شدن انسان ها هشدار دهند؛ اما ما انسان ها پیش از این توانایی خود را برای بقا در شرایط های زیستی مختلف و دشواری به اثبات رسانده ایم. حال به نظرتان؛ ما چگونه می توانیم برای مقابله با تغییرات آب و هوایی تکامل پیدا کنیم؟

در ادامه با تکرا همراه باشید.

مایکل روس، مدیر دپارتمان تاریخ و فلسفه علم در دانشگاه ایالتی فلوریدا درباره تکامل انسان برای تطبیق با تغییرات آب و هوایی می گوید:

به لحاظ منطقی، احتمالا در آینده بیماری های نواحی گرمسیری، به سرزمین های معتدل بیشتری سرایت خواهند کرد. بنابراین، کسانی که به نوعی دارای مصونیت های طبیعی در مقابل بیماری هایی مانند مالاریا هستند، شرایط خوبی خواهند داشت. آیا این بدان معنی است که کم خونی داسی شکل (که در مقابل مالاریا مصون است) در آینده تبدیل به چیزی عادی می شود؟ ایده احمقانه چنین تکاملی چیزی شبیه به مجمع‌الجزایر گالاپاگوس کورت ونه گات است که در آن همه افراد به گونه ای خز (شبیه به فک های آبی) تکامل پیدا می کردند! گمان من این است که در نهایت افراد فوق العاده ثروتمند در کاخ هایی در داکوتای شمالی (ایالتی در آمریکا که به سبب خانه های مجلل و تاریخیش شهرت دارد) و جاهای دیگر زندگی می کنند و بقیه مردم غرق می شوند!

جان هاکس، استاد انسان شناسی در دانشگاه ویسکانسین مدیسون و متخصص بحث تکامل انسان است. وی یکی از نویسندگان مطالعه ای بود که نشان می داد، ۷ درصد از ژن های انسان در زمان های اخیر (از ۵ هزار سال گذشته تاکنون) تکامل یافته است، به عقیده این محققان، چنین تکاملی در واکنش به تغییرات زیست محیطی شکل گرفته است.

صادقانه بگویم، درجه تغییرات آب و هوایی که طی قرن های گذشته در موردش بحث کرده ایم، تنها چند درجه سانتیگراد بوده است. روندی که در نهایت دمای مناطق معتدل جهان را به دمایی مشابه نواحی گرمسیری آفریقا خواهد رساند، یعنی شرایطی که اجداد ما از آن منشا گرفته اند. ما به طور مستمر در حال دگرگون کردن جهان برای بیشتر شبیه شدن آن به ریشه هایمان هستیم.

اثرات (دگرگونی) بر روی انسان ها بسیار بیش از تکامل در زمینه های اجتماعی و اقتصادی خواهد بود. در بحث تکامل، ما شاهد تغییر گونه های گیاهی و جانوری خواهیم بود. برخی از این تغییرات در خلال زندگی این گونه ها رخ خواهد داد، برخی از گونه ها به نواحی یورش می برند که پیش از این قادر به سازگاری با آن نبوده اند و بسیاری از گونه ها هم منقرض می شوند؛ به ویژه گونه هایی که امروزه در نواحی با ذخایر طبیعی اندک گرفتار شده اند و آب و هوای محلی این نواحی هم بسیار سریع تر از چیزی که آنها قادر به تطبیق با آن باشند، تغییر می کند.

کریس استرینگر، محقق ارشد بخش  منشا انسان در موزه تاریخ طبیعی لندن می گوید:

سرعت تغییرات به احتمال زیاد به طور قابل توجهی سریع و زیاد است، به طوری که ما قادر به تکامل فیزیکی و رویارویی با چالش های جهانی (با آب و هوایی) بسیار گرم تر نخواهیم بود. همچنین در صورتی که ثابت شود، چنین تغییراتی (تکامل) ممکن است، هر تغییری برای تطبیق با شرایط جدید باید از طریق سازگاری های اجتماعی و یا فرهنگی حاصل شود.

استفان استرنز، استاد بوم شناسی و زیست شناسی تکاملی از دانشگاه ییل، نیوهیون

ما تا قرن ها قادر به تطبیق بیولوژیکی نخواهیم بود. تمام واکنش های کوتاه مدت، فرهنگی خواهند بود. این بدان معنی است که مهاجرت های دسته جمعی از سرزمین های پست، بنگلادش، فلوریدا، نواحی ساحلی، دلتای نیل، دجله و فرات، ممکن است منجر به خشکسالی و سیل و گرسنگی شوند….همچنین احتمالا تغییرات بزرگی در الگوهای بلند مدت آب و هوایی، موجب سردتر شدن، زمستان های اروپا شوند.

اصلاح ژنی کریسپر کاس باید اجازه ویرایش ژن های انسان را داشته باشد؛ اما مسئله این است که ما از عواقب چنین چیزی اطلاع کافی نداریم، چرا که از نحوه اتصال ارگانیسم ها درکی نداریم. به این ترتیب، چنین چیزی پتانسیل شگفتی های بسیار ناخوشایندی را دارد.

مارگارت اتوود، نویسنده ادبیات گمانه زن (علمی تخیلی، فانتزی و…)

انسان هم در پاسخ به تغییرات آب و هوایی تکامل خواهد یافت، اگر زمان کافی در اختیار داشته باشد و اگر این تغییرات به اندازه کافی آهسته باشند، و یا شاید تکنولوژی هایی را در این زمینه مورد استفاده قرار خواهد داد که البته در این صورت تکامل نخواهد یافت. آیا انسان ها خواهند آموخت که گاز متان و دی اکسید کربن بیشتری تنفس کنند و یا ماشین های اکسیژن بسازند؟ با این وجود، اگر تغییرات بسیار شدید و سریع باشد، متاسفانه انسان ها منقرض خواهند شد.

جوزف ال گریو، دانشیار و استاد علوم زیستی کالج علوم نانو و نانو مهندسی در دانشگاه کارولینای شمالی درباره

سازگاری تنها در صورتی روی خواهد داد که رابطه ای بین شرایط محیطی خاص و بازسازی های متفاوتی برقرار باشد. یکی دیگر از جنبه های مورد نیاز برای سازگاری، میزان تغییرات در یک پارامتر محیط زیستی و گستره ای از تنوع ژنتیکی درون گونه ها است. این می تواند به ویژه برای گونه های جانوری که در آن تکامل متکی به تنوع ژنتیکی است، صدق کند.

اگر فرض را بر این بگذاریم که دمای جهان به آهستگی در حال افزایش است، ممکن است، جمعیت های انسانی برای مقاومت در برابر این افزایش دما به انتخاب طبیعی روی بیاورند. البته تصور چنین سازگاری بر حسب حدس و گمان دشوار است؛ اما یکی از نگرانی ها، می تواند مقاومت در مقابل پاتوژن ها باشد که ناشی از گسترده تر شدن نواحی زندگی حشره های حامل است (گسترش نواحی استوایی به نواحی معتدل).

ما پیش از این تجربه گسترش حشره های حامل بیماری را، با ویروس زیکا داشته ایم. اگر مالاریا هم در نتیجه افزایش دما گسترده شود، ممکن است شاهد انتخاب مجددی در راستای سازگاری ضد مالاریا در جمعیت های ساکن نواحی سابقا معتدل باشیم. همچنین با توجه به شرایط آب و هوایی غیر قابل پیش بینی (همچون طوفان و گردباد و..) به نظر نمی رسد، انسان قادر به بکار بردن مکانسیم های تکاملی برای تطبیق با رویدادهایی این چنینی باشد. بقا در چنین مواردی تا حد زیادی غیر قابل پیش بینی است و ارتباطی با ژنوتیپ فرد ندارد.

با این وجود، پیش بینی فراتر از مواردی که ذکر کردم، دشوار است. قسمت زیادی از این (تکامل) به ظرفیت تکنولوژیکی انسان برای مقابله با تغییر شرایط آب و هوایی مرتبط خواهد بود. به عنوان مثال، توسعه یک منبع انرژی تجدید پذیر پاک (به عنوان مثال، فیوژن هسته ای) امکان بیشتری برای  تطبیق با شرایط جدید آب و هوایی را با توجه به وجود انرژی در دسترس و ارزان، فراهم خواهد کرد. از سوی دیگر، در صورت عدم توسعه چنین منبع انرژی، به سرعت تغییرات آب و هوایی، افزوده خواهد شد.

این (تغییرات) ممکن است به حدی شتاب بگیرد که سازگاری بیولوژیکی ممکن نباشد، در این صورت فروپاشی تمدن مدرن و احتمالا انقراض گونه های ما، نتیجه چنین چیزی باشد.

.

منبع: gizmodo

نوشته تکامل انسان برای تطبیق با تغییرات آب و هوایی، بحث داغ مجامع علمی! اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.

استیون هاوکینگ عقیده دارد، انسان تنها هزار سال فرصت  زندگی در زمین را دارد و باید سیاره های دیگر را به استعمار خود در آورد. این پیش بینی هاوکینگ کمی نگران کننده است!

کیهان‌شناس و فیزیکدان شهیر، در خلال سخنرانی که در دانشگاه آکسفورد انجام می داد، از جستجو و استعمار سیارات فراخورشیدی به عنوان هدف های اصلی انسان در آینده نام برد. ولی توسعه تکنولوژی هایی که امکان سفرهای فضایی دور را فراهم کنند، چالش بزرگی است؛ اما هاوکینگ می گوید، انسان برای توسعه چنین تکنولوژی تنها هزار سال فرصت دارد.

کارشناسان می گویند، خطراتی که هاوکینگ در طول سخنرانی از آنها نام برده – از تغییرات آب و هوایی تا سلاح های هسته ای و ویروس های مهندسی ژنتیک شده – می توانند تهدید بسیار جدی برای انسان باشند؛ اما پیش بینی هزار سال، بسیار بدبینانه است.

جان استرمن از دانشگاه اسلون ام ای اتی گفت: “با وجودی که احترام فوق العاده زیادی برای او قائلم؛ اما پیش بینی هاوکینگ در مورد مدت بقای انسان ها پیش از انقراض، احمقانه است. این که آیا ما زنده می مانیم و یا دچار هرج ومرج می شویم، چیزی نیست که قابل پیش بینی و یا تصادفی باشد. بلکه می توان در این مورد انتخاب کرد.”

اگر تغییرات آب و هوا با همین سرعت ادامه پیدا کند، عواقب جبران ناپذیری برای انسان در پی خواهد داشت. شاون مارشال استاد جغرافیا و محقق تغییرات آب و هوایی در دانشگاه کلگری، کانادا، گفت: “ممکن است مقادیر فوق العاده زیاد مواد غذایی و آب در برخی نواحی خاص متمرکز شده باشد و به همراه افزایش سطح آب دریاها، موجب شوند بسیاری به مهاجرت زیست محیطی روی بیاورند.”

انسان تنها با تخلیه منابع طبیعی سیاره و آلوده کردن محیط زیست، تاکنون زنده مانده است. در واقع کارشناسان تخمین می زنند، انسان ها سالیانه ۱.۵ درصد از منابع زمین را استفاده می کنند. در واقع انسان، از حساب بانکی زمین بیش از حد برداشت کرده است. برای این مشکل، شاید هزار سال هم کافی نباشد.

استرمن، درباره پیش بینی هاوکینگ گفت: “اینکه آیا ما می توانیم از تغییرات آب و هوایی مخرب جلوگیری کنیم و یا اینکه می توانیم یاد بگیریم که در جهان محدود خودمان زندگی کنیم، سوالی است که پاسخ آن به احتمال زیاد در پایان قرن حاضر مشخص خواهد شد.”

امانوئل وینسنت، یک دانشمند محقق در دانشگاه کالیفرنیا در شهر مرسد و بنیانگذار سازمان کلایمت فیدبک، از تصمیم گیری برای تصمیمی پایدار می گوید. وی گفت: “این مهم است که به مردم یادآوری کنیم، کسی نمی تواند، پیش بینی کند، رویدادی فاجعه بار طی هزار سال انسان ها را نابود می کند. چیزی که پیش بینی هاوکینگ ترسیم می کند، گمان زنی در مورد اتفاقاتی است که رخ خواهد داد و تخمین احتمال بالای انقراض انسان هاست. با وجودی که با این مسأله موافقم، باید به این موضوع اشاره کنم، این موضوع در درجه اول، به نحوه مدیریت ما برای جلوگیری از فاجعه بستگی دارد.”

اما این بدان معنی نیست که اگر انسان انتخاب بدی انجام دهد، لزوما منقرض خواهد شد. مارشال می گوید، دمای سیاره زمین در حدود ۱ درجه سانتیگراد گرم تر از میانگین ماقبل صنعتی خود است.

در مقایسه با آن، دمای هوا در طول دوره ژوراسیک و کرتاسه در حدود ۱۰ درجه سانتیگراد گرمتر از میانگین ماقبل صنعتی بوده، و یا در مقایسه با دمای امروز، ۲۵ درجه سانتیگراد گرم تر بوده است.

وی توضیح می دهد: “با این وجود، سیاره البته به صورت متفاوت قابل سکونت خواهد بود. ما سوخت های فسیلی را قبل از اینکه اقیانوس ها تبخیر شوند، به اتمام خواهیم رساند.”

بنابراین انسان احتمالا قادر به مدیریت گازهای گلخانه ای نخواهد بود.

مارشال می گوید: “به نظر نمی رسد، تغییرات آب و هوایی به تنهایی منجر به انقراض انسان شود. این (انقراض) می تواند، از طریق های ناآرامی های اجتماعی، دامن زدن به سلاح های هسته ای و یا هرج و مرج های اجتماعی دیگر در نتیجه تخریب محیط زیست رخ دهد.”

در حال حاضر، علائم هشدار دهنده به چیزی فراتر از افزایش دما اشاره دارند. نیمی از حیات وحش در طول بیش از ۵۰ سال گذشته از بین رفته است. این تهدیدها به اندازه ای جدی هستند که برخی دانشمندان باور دارند، سیاره زمین در دوره انقراض ششم قرار دارد.

استرمن گفت:” هر کسی که فکر می کند، ما با استعمار سیاره های دیگر، قادر به حل این مسأله خواهیم بود، بیش از حد فیلم پیشتازان فضا تماشا کرده است. باید یاد بگیریم، اینجا، بر روی سیاره ای که داریم، زندگی پایداری داشته باشیم و هیچ زمانی برای از دست دادن نداریم.”

.

منبع: livescience

نوشته چگونه می توان از آینده تاریکی که پیش بینی هاوکینگ برایمان ترسیم می‌کند، جلوگیری کرد؟ اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.