یک شرکت روسی از طرح خود برای ساخت بیلبورد‌های تبلیغاتی غول‌پیکری در فضا، پرده برداشت. در این ایده با استفاده از نور آسمان در شب، یک بیلبورد تبلیغاتی نورانی و بسیار عظیم برای معرفی محصولاتی مانند کوکاکولا، مک‌دونالد و کی‌اف‌سی ایجاد خواهد شد. اگر آنها موفق به اجرایی کردن این طرح شوند، متاسفانه از سال 2021 باید در آسمان هم شاهد دیدن تبلیغات کالا‌ها باشیم!

البته از طرف دیگر فناوری مورد استفاده برای انجام این پروژه بسیار حیرت‌انگیز است. شرکت استارت‌راکت، قصد دارد ده‌ها تاسواره (کیوب ست) را توسط یک موشک به مدار حدود 450 کیلومتری فرستاده و در آنجا مستقر نماید تا به دور زمین گردش نمایند. این تاسواره در یک آرایش مشخص بادبان مانند، پرواز می‌کنند و نوری که از خورشید به زمین می‌رسد را بازتاب می‌دهند. هر یک از این ساختار‌های بادبان شکل می‌تواند به طور مستقل کنترل شود. به عبارت دیگر هر یک از این تاسواره‌ها نقش یک پیکسل از این نمایشگر عظیم فضایی را بازی می‌کنند!

طبق اطلاعات منتشر شده هر یک از این بیلبورد‌های تبلیغاتی تنها یکسال در آسمان دوام می‌آورند. با اینکه تاکنون چنین کاری انجام نشده ولی به وضوح روشن است که پای یک سرمایه‌گذاری هنگفت در میان خواهد بود. از سوی دیگر بسیاری از کارشناسان این پروژه را یکی از بدترین روش‌های ممکن برای نابودی علم و پول می‌دانند. به طوری که حتی پاتریک سیتزر، استاد ستاره‌شناسی دانشگاه میشیگان این ایده را یک ایده وحشتناک و بسیار بد می‌داند. او معتقد است در حال حاضر فضای اطراف کره زمین به اندازه کافی شلوغ و پر از ماهواره و زباله‌های فضایی مختلف هست و مردم قطعا علاقه‌ای به دیدن تبلیغ یک مک‌بوک غول‌آسا در میان ستاره‌های زیبای آسمان شب ندارند!

او در ادامه صحبت‌هایش می‌گوید: اجرای چنین پروژه‌ای که هیچ ارزش علمی، امنیتی و حتی تجاری ندارد، کاملا بی‌معنی است. فضا همین حالا هم بیش از حد شلوغ است و طبق بررسی نیروی هوایی ایالات متحده، هم اکنون بیش از 20000 شی در حال گردش به دور مدار عمومی سیاره زمین هستند و نکته مهم‌تر اینکه تنها 10 درصد از این مقدار را ماهواره‌های فعال تشکیل می‌دهند و باقی آن را ماهواره‌های از کار افتاده، بدنه موشک‌های قدیمی و قطعات فضا‌پیما‌ها تشکیل می‌دهند (ماهواره پیام هم جدیدا به این زباله‌های فضایی افزوده شد!).

همچنین سیتزر افزود این تبلیغات تنها در ساعات خاصی از شبانه‌روز (شب و احتمالا اوایل صبح) قابل مشاهده هستند و در باقی ساعات بلااستفاده خواهند بود. به علاوه با راه‌اندازی این تبلیغات فضایی، نگرانی اصلی کارشناسان این حوزه، افزایش آلودگی نوری در سراسر جهان است. تصور کنید شب‌ها به جای دیدن آسمان پرستاره، شاهد تبلیغات صد‌ها شرکت‌ مختلف در بالای سرمان باشیم!

خوشبختانه این نوع تبلیغات فضایی نیازمند اخذ مجوز‌های مختلف از سازمان‌های نظارتی و مسئول هستند که می‌تواند تا زمان طولانی عملیاتی شدن یک چنین ایده‌هایی را به تاخیر بیاندازد. هرچند شرکت استارت‌راکت گفته است تا سال 2021 آنها آماده انجام این کار خواهند بود ولی ممکن است مردم تا آن زمان آماده نباشند!

نوشته یک شرکت روسی قصد دارد در فضا بیلبورد‌های تبلیغاتی بسازد! اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

در آوریل سال 1976، کاوشگر آلمانی‌ـ‌آمریکایی هلیوس 2، رکورد نزدیک‌ترین فاصله با خورشید را به نام خود ثبت کرده بود. این کاوشگر موفق شده بود تا فاصله 26.55 میلیون مایلی (42.73 میلیون کیلومتری) خورشید خودش را نزدیک کند. اما در آخرین رو‌زهای ماه اکتبر (29 اکتبر) آژانس فضایی اعلام نمود که در ساعت 1:04 دقیقه بامداد کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا از این رکورد عبور کرده است.

به علاوه کاوشگر هلیوس 2، در آن زمان رکورد سریع‌ترین سرعت نسبت به خورشید را نیز شکسته بود و سرعت 153454 مایل در ساعت (246960 کیلومتر در ساعت) را برجا گذاشته بود. از این لحاظ نیز انتظار می‌رود، کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا، موفق شود این رکورد سرعت را نیز بشکند. بالاترین سرعت نسبت به زمین فعلا در اختیار فضاپیمای Juno Jupiter ناسا است که در سال 2016، با ثبت سرعت 165000 مایل در ساعت (265000 کیلومتر در ساعت)  آن را به نام خود کرده بود.

با این حال به نظر می‌رسد که این رکورد‌ها در طی ماموریت 1.5 میلیارد دلاری کاوشگر پارکر ناسا جابه‌جا خواهد شد. این ماموریت مهم از روز 12 آگوست 2018، از پایگاه نیروی هوایی کیپ‌ کاناورال فلوریدا آغاز شده است. قرار است این فضاپیما در طی هفت سال آینده در بیش از 24 پرواز، به خورشید نزدیک شده و آن را مورد بررسی قرار دهد و در هر مرحله یک گام به آن نزدیک‌تر خواهد شد. طبق برنامه زمان‌بندی در سال 2025، آخرین پرواز آن انجام خواهد گرفت. که براساس کاوشگر پارکر به 3.83 میلیون مایلی (6.16 میلیون کیلومتری) از سطح خورشید خواهد رسید.

طبق گفته ناسا، قدرت گرانش وحشتناک خورشید، قادر است سرعت فضاپیما را به حدود 430000 مایل بر ساعت (690000 کیلومتر در ساعت) برساند. اولین پرواز‌ از این سری پروازها، تنها در بخش‌های کناری و حاشیه‌ای انجام می‌گیرد و به طور رسمی برنامه شناسایی از دیروز (31 اکتبر) آغاز شده است و شب 5 نوامبر نیز با حضیض خورشیدی (Perihelion) همراه خواهد شد.

اندی درایسمن، مدیر پروژه این ماموریت، از آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان‌ هاپکینز لورال مریلند، در این رابطه گفت که کاوشگر خورشیدی پارکر حدود 80 روز پیش به سمت خورشید پرتاب شده است ولی ما اکنون در نزدیک‌ترین فاصله به خورشید در طول تاریخ بشر هستیم. این لحظه یک افتخار بزرگ برای تیم ماست. هر‌چند عملا برنامه از روز 31 اکتبر آغاز شده است.

این فضاپیما دارای سپر‌های حرارتی از جنس کربن‌ـ‌کامپوزیت است تا خود را از پرتو‌های به شدت داغ خورشید حفاظت نماید. ابزار‌ها و حسگر‌های تعبیه شده در آن نیز طی این پرواز مورد بررسی و آزمایش قرار خواهند گرفت. مشاهدات نجومی پارکر به دانشمندان کمک خواهد کرد تا بهتر از قبل، ساختار، ترکیب و مکانیسم فعالیت خورشید را درک کنند.

این داده‌ها در دراز مدت امکان حل مسائل ناشناخته و راز‌های خورشید را برای محققان فراهم می‌آورند. برای مثال یکی از این اسرار، یافتن علت داغ‌تر بودن اتمسفر خورشید که به کورونا (Corona) مشهور است، نسبت به سطح خورشید است؟ یا سوالی دیگری که مدت‌ها است ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده، در مورد چگونگی شتاب‌گیری ذرات باد‌های سوزان خورشید و رساندن سرعت آنها به مقادیری مافوق تصور است.

نوشته کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا رکورد رسیدن به نزدیک‌ترین فاصله با خورشید را شکست اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

همه در حال صحبت در مورد ماه هستند. تا ماه ژانویه 2019 سالگرد سفر به ماه 50 ساله خواهد شد. خاطره فضا‌پیمای آپولو 11 و خدمه مشهورش نیل آرمسترانگ و بوز آلدرین هنوز هم موضوع بحث و جدل‌های فراوانی است. آیا ما واقعا در ماه فرود آمده‌ایم؟ آیا ما می‌توانیم دوباره به عقب برگردیم؟ آیا اصلا لازم است ما دوباره به گذشته نگاهی بیاندازیم؟

ناسا می‌داند که باید کار را از نو شروع کند. احتمالا بتوانیم از ماه به عنوان یک پایگاه عالی برای اکتشاف منظومه شمسی و سفر به اعماق کهکشان استفاده کنیم. به همین علت در رویای تحقق این هدف، سال‌ها بر روی ایده‌ ساخت یک نیروگاه هسته‌ای بر روی ماه کار کرده‌اند و به نظر می‌رسد سرانجام به نتایج خوبی رسیده‌اند.

آنها پروژه‌ای را دنبال می‌کنند که هدفش ساخت یک راکتور سیار، کامپکت (فشرده و جمع‌و‌جور) و فوق‌العاده قدرتمند به نام کیلوپاور (Kilopower) است. ساخت این راکتور هسته‌ای می‌تواند به ما در انجام ماموریت‌های سفر به عمق فضا و فرستادن فضانوردان به دیگر سیارات و قمر‌های منظومه شمسی همچون مریخ و تیتان، قمر پر رمز و راز سیاره زیبای زحل کمک کند.

کیلوپاور دقیقا چیست؟

کیلوپاور یک راکتور سیار و سبک‌وزن شکاف هسته‌ای است که توسط مهندسان ناسا و اداره امنیت ملی انرژی هسته‌ای ایالات متحده آمریکا توسعه یافته است. این راکتور با ایجاد شکاف هسته‌ای در اتم‌های اورانیوم 235 و تبدیل انرژی گرمایی تولید شده به برق مورد نیاز موتور‌های استرلینگ با کارایی بالا (high-efficiency Stirling engines) کار می‌کند. این راکتور می‌تواند به طور پیوسته به مدت ده سال، 10 کیلووات نیروی الکتریسته را برای اهداف گوناگون تولید نماید. این مقدار دوبرابر بیشتر از میزانی است که ناسا برای احداث پایگاه فضایی خود در ماه یا مریخ نیاز دارد.

جیم رویتر، مدیر اجرایی ناسا در مدیریت فناوری‌های ماموریت‌های فضایی (STMD) در واشنگتن در این رابطه می‌گوید، انرژی ایمن، کارآمد و فراوان کلید آینده اکتشافات انسان و ربات‌ها است. من انتظار دارم که پروژه کیلوپاور به عنوان بخش مهمی از تکامل ساختار رسیدن به مریخ و قمر‌های سیارات باشد. این فناوری بین نوامبر 2017 تا مارس 2018 با موفقیت مورد آزمایش قرار گرفته است.

کیلوپاور چگونه مورد آزمایش قرار گرفته است؟

در هر صورت اگر لازم است یک راکتور هسته‌ای را به همراه فضانوردان به ماموریت‌های سفر به مریخ، ماه و دیگر قمر‌ها بفرستید، عقل حکم می‌کند کلیه نکات ایمنی لحاظ شده باشد. بنابراین ایمنی اولین نکته است که طی آزمایشات این راکتور که تست KRUSTY (Kilopower Reactor Using Stirling Technology) نامیده شده، مورد بررسی قرار گرفت.

دیوید پاستون، طراح اصلی راکتور در آزمایشگاه ملی لاس آلاموس ناسا در مورد این تست توضیح داد که تمام اتفاقات و بلا‌های معمول و غیر معمولی که ممکن است بر سر یک راکتور بیاید را در نظر گرفتیم و راکتور با موفقیت کامل تمامی تست‌های KRUSTY را گذراند. این آزمایشات شامل تست شبیه‌سازی کاهش قدرت، از کار افتادن موتور‌ها و شکستن لوله‌های گرمایی بود که طی یک دوره 28 ساعته به اوج می‌رسید. به علاوه شبیه‌سازی یک ماموریت با استفاده از حداکثر توان انجام شد. در ادامه برنامه زمانبندی شده قرار است این راکتور اولین ماموریت واقعی خود در فضا را سال 2020 انجام دهد.

چرا ما در ماه به انرژی هسته‌ای نیاز داریم؟

ناسا می‌گوید پیش از آنکه اعتراض کنید که نباید ما فضا را با زباله‌های هسته‌ای آلوده کنیم، باید بدانید که برای گفتن این جمله دیر شده است، زیرا تمام ماموریت‌های فضایی دهه‌های اخیر همگی با کمک ژنراتور‌های ترموالکتریک رادیوایزوتوپ حامل پلوتونیوم 238 به عنوان منبع تامین برق، انجام گرفته است! این قضیه برای تمام پرواز‌های فضایی از زمان سفر آپولو و ویجر تا سال‌های اخیر که فضاپیما‌های هورایزن و کاسینی به دل فضا رفته‌اند، صدق می‌کند.

بعد از این نکته غافل‌گیر کننده، باید توجه داشت که شب‌های ماه طولانی است. اگر در مورد سیارات و قمر‌ها درس‌های دوره مدرسه را به خاطر داشته باشید می‌دانید که ما همیشه یک طرف ماه را مشاهده می‌کنیم. هر دور تناوب چرخش ماه به دور زمین بیش از 27 روز زمینی به طول می‌انجامد که آن را به عنوان یک شبانه‌روز ماه در نظر می‌گیریم. بنابراین هر شب ماه حدود دو هفته زمینی طول می‌کشد.

مارک گیبسون از مهندسان کیلوپاور در مرکز تحقیقاتی کیلولند اعتقاد دارد که راکتور کیلوپاور به ما توانایی انجام ماموریت‌های بلند‌مدت و گسترده فضایی را خواهد داد و محققان را قادر خواهد ساخت تا برای اکتشاف نیمه تاریک ماه کار خود را شروع کنند. در حقیقت اگر ما قصد فرستادن فضانوردان به اکتشافات طولانی مدت در ماه و دیگر سیارات را داشته باشیم طبیعتا نیازمند یک رده جدید از منابع تولید انرژی هستیم که شاید تاکنون به آن نیاز نداشته‌ایم.

آیا ما نمی‌توانیم از انرژی خورشید در ماه استفاده کنیم؟

اگرچه شب‌های ماه بیش از دو هفته طول می‌کشند ولی از لحاظ تئوری در طول مدت دوره روشنایی مقادیر بالایی از انرژی خورشیدی در دسترس است. شرکت ژاپنی شیمیزو (Shimizu) یک طرح مفهومی را پیشنهاد داده است که طبق این ایده بر روی مدار استوایی ماه یک کمربند 1100 کیلومتری چند ردیفه به عرض چند کیلومتر از پنل‌های خورشیدی ساخته خواهد شد و تامین انرژی مورد نیاز را بر عهده خواهد گرفت!

این بدین معنا خواهد بود که همواره بیش از نیمی از کمربند خورشیدی در معرض نور خورشید خواهد بود و با توجه به اینکه ماه عملا دارای جو نیست، پس هرگز مشکل ابری بودن را نیز نخواهد داشت بنابراین بازده انرژی خورشیدی در ماه 5 برابر کارامدتر از زمین خواهد بود.

آیا ناسا سرانجام به ماه خواهد رفت یا نه؟

این برنامه بسته به علاقه و دستور رئیس‌جمهور آمریکا دارد و با عوض شدن روئسای جمهور همواره این برنامه‌ریزی دستخوش تغییر و تحول می‌شود. فعلا دستورالعمل‌های دولت ترامپ بررسی و انجام ماموریت‌های رباتیک به فضا پیش از فرستادن خدمه انسانی است. به علاوه ایجاد یک زیرساخت با عنوان سکوی ورود مداری ماه (Lunar Orbital Platform-Gateway) برای کمک به فضانوردان در ماموریت‌های رسیدن به ماه و در ادامه مریخ، در دستور کار است. به این منظور ناسا از شرکت‌های خصوصی درخواست کرده است تکنولوژی‌های مورد نیاز برای تحقق این امر را توسعه دهند.

سکوی ورود مداری ماه چیست؟

در حقیقت پیشنهاد سکوی ورود مداری ماه یا LOP-G ساخت یک ایستگاه فضایی در مدار ماه است. ناسا این ایده را یک هدف پایه‌ای برای رساندن خدمه و فضانوردان به ماه و مریخ می‌داند ولی بسیار از متخصصان نیز آن را هدر دادن پول می‌دانند.

در مورد این برنامه نیز تری ویرتس از فضانوردان سابق ناسا و خلبان برجسته شاتل فضایی در نشست شورای ملی فضانوردی در ماه ژوئن 2018 گفت که ساخت یک ایستگاه فضایی دیگر کاملا ضروری است ولی در حال حاضر مهارت و توانایی‌های من و همکاران من در ایستگاه فضایی بین‌المللی بر کسی پوشیده نیست. با این حال ساخت سکوی ورود در مدار ماه تنها پیشرفت ما را کند خواهد کرد و زمان و میلیارد‌ها دلار‌ها را هدر خواهد داد زیرا هدف اصلی ما رسیدن به سطح ماه و از آنجا رفتن به مریخ است نه توقف در مدار ماه!

در هر صورت پروژه LOP-G برای سال 2022 هدف‌گذاری شده است و در سال 2023 نیز ماژول‌های قابل سکونت به آن افزوده خواهد شد. تا آن زمان نیز فضاپیمای اوریون (Orion) و سیستم‌ موشک‌های پرتاب ناسا نیز آماده خواهند شد.

نوشته ناسا قصد دارد بر روی ماه راکتور هسته‌ای بسازد! اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

مدت‌ها بود که محققان به این موضوع مشکوک شده بودند که در اطراف کره زمین ساختارهای پلاسمایی لوله مانند وجود دارد. با این حال برای اولین بار در سال ۲۰۱۵ بود که ستاره‌شناسان توانستند به شواهد بصری در مورد وجود ساختار‌های پلاسمایی لوله‌ مانند در لایه‌های داخلی مگنتوسفر اطراف کره زمین دست‌ یابند.

کلئو لوئی از انجمن تحقیقات فیزیک‌ نجومی کهکشانی استرالیا (CAASTRO) و آکادمی فیزیک دانشگاه سیدنی، سال ۲۰۱۵ در این رابطه عنوان کرد که به مدت بیش از شصت سال دانشمندان به وجود چنین ساختار‌هایی معتقد بودند اما برای اولین بار تنها در تصویربرداری‌هایی که ما انجام دادیم، شواهدی بصری مبنی بر وجود این ساختار‌های پلاسمایی ارائه شد. او در این تحقیق که به عنوان بخشی از پروژه دوره لیسانس خود انجام داده بود، توانست جایزه برتر را کسب کند و به عنوان نویسنده اصلی، مقاله مربوط به آن را در مجله Geophysical Research Letters به چاپ رساند.

لوئی خاطر نشان کرد که کشف این ساختار‌ها بسیار حائز اهمیت هستند زیرا چنین ساختارهایی می‌توانند سبب اختلالات سیگنالی ناخواسته شوند. برای مثال آن‌ها می‌توانند سیستم‌های ناوبری ماهواره‌های نظامی و غیر‌نظامی را تحت تاثیر قرار دهند. پس لازم است ما در مورد آن‌ها تحقیقات بیشتری انجام دهیم و به خوبی با ماهیت آن‌ها آشنا شویم.

ناحیه‌ای از فضای اطراف کره زمین که توسط میدان‌های مغناطیسی اشغال شده است به نام لایه مگنتوسفر (Magnetosphere) شناخته می‌شود و با پلاسمایی پر شده که حاصل فرایند یونیزه شدن اتمسفر توسط نور خورشید است. به همین دلیل لایه‌ زیرین آن در اطراف زمین به نام یونوسفر (Ionosphere) و لایه بالایی آن پلاسماسفر (Plasmasphere) نامیده می‌شود. در این ناحیه اشکال مختلفی از ساختار‌های پلاسمایی از جمله ساختار‌های لوله‌ای‌ ایجاد می‌شود.

لوئی با توضیح این نکته ابراز داشت که موقعیت مورد ارزیابی آن‌ها در ارتفاعی حدود ۶۰۰ کیلومتری بالای سطح زمین، در لایه فوقانی یونوسفر قرار داشت که به نظر می‌رسد تا ناحیه پلاسماسفر نیز ادامه می‌یابد. این ناحیه تقریبا در نزدیکی محل پایان اتمسفر طبیعی زمین واقع شده است و بعد از آن پلاسما به فضای خارج مرتبط می‌شود.

لوئی با استفاده از تلسکوپ رادیویی Murchison Widefield Array واقع در صحرای غربی استرالیا متوجه شد که می‌تواند با کمک آن یک نقشه فضایی بزرگ از آسمان تهیه کند و با بهره‌گیری از قابلیت عکس‌برداری سریع این آرایه، یک فیلم ویدیوی از آن خلق نماید. همین مورد توانست به صورت ریل‌تایم و بسیار موثر، به ثبت تغییرات و حرکات پلاسما منجر شود. به واسطه همین خلاقیت و کار جالب بود که لوئی در سال ۲۰۱۵ جایزه بوک (Bok Prize) را از طرف انجمن ستارشناسی استرالیا دریافت کرد.

نوشته وجود ساختار‌های پلاسمایی عظیم و لوله‌‌ای مانند در اطراف کره زمین به اثبات رسید اولین بار در پدیدار شد.