امروز مریخ بیابانی کاملا خشک است، اما در دوران اولیه‌اش دارای نواحی وسیع مملو از آب و رودخانه‌هایی به عمق ۱۰۰۰ پا (حدود ۳۰۴ متر) بوده است. ولی دانشمندان ناسا توضیحی برای چگونگی باقی ماندن این آب در سطح مریخ به مدت میلیون‌ها سال و بدون وجود آب و هوایی گرم ندارند.

سیاره سرخ ۸۰۰ میلیون کیلومتر نسبت به زمین، دورتر از خورشید است، بنابراین به نسبت سیاره ما، گرمای کمتری از خورشید دریافت می‌کند. دمای متوسط مریخ منفی ۸۰ درجه سانتی‌گراد است که برای آب بسیار سرد است. با وجود تجزیه‌وتحلیل‌های علمی، به نظر می‌رسد، وضعیت در گذشته حتی از این هم وخیم‌تر بوده است، چراکه خورشید در میلیاردها سال قبل بسیار کم‌نورتر بوده است. دانشمندان تخمین می‌زنند که در روزهای اولیه منظومه شمسی، خورشید بین ۲۵ تا ۳۰ درصد کنونی نور داشته است که امکان وجود شرایط مرطوب در مریخ را کاملا غیرممکن می‌کرده است.

تصویری از دهانه گیل که توسط مریخ‌نورد کریاسیتی گرفته‌شده، در این تصویر به‌خوبی رسوباتی که تصور می‌شود، بقایای رودخانه‌ای کهن بوده، مشخص است

اما کاوشگرهای رباتیک ناسا شواهد فراوانی برای گذشته مملو از آب مریخ یافته‌اند. آشوین واساوادا دانشمندی از آزمایشگاه علوم مریخ در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، هفته گذشته در خلال رویدادی در مورد تاریخچه مرطوب مریخ صحبت کرد. واساوادا گفت که دریاچه‌های سیاره سرخ حتی زمانی که خورشید کم‌نور بود هم با آب و رودخانه پرشده بود. او گفت: “در آنجا دریاچه‌ها برای مدت طولانی وجود داشتند و به‌صورت مداوم جریان داشتند. توضیح اینکه چگونه امکان جریان یافتن رودخانه و سیلاب‌ها در چنین محیط همیشه سردی وجود داشته، بسیار دشوار است.”

به عنوان مثال، دانشمندان مدت‌هاست، فکر می‌کنند که مریخ در دوره هسپریان که از ۳.۷ تا ۳ میلیارد سال پیش ادامه یافت، همچون امروز، سیاره‌ای منجمد و بیابانی بوده است. اما مریخ‌نورد کریاسیتی شواهدی از سیلاب‌های بزرگ و دریاچه‌های عمیق پیدا کرد که درک دانشمندان از زمین‌شناسی باستانی سیاره سرخ را کاملا تغییر داده است.

واساوادا گفت: “ما با نشان دادن اینکه دوره هسپریان گرم و مرطوب باقی‌مانده، جلوی درک مریخ را گرفته‌ایم.”

بقایای رودخانه ۱۰۰۰ مایلی در دره وار ریول مریخ. آژانس فضایی اروپا در سال ۲۰۱۳ اعلام کرد که یک رودخانه ۱۰۰۰ مایلی (۱۶۰۹ کیلومتری) تبخیر شده کشف کرده که در برخی نقاط دارای پهنای ۴ مایلی و ۱۰۰۰ پا عمق است

مریخ‌نورد کریاسیتی در سال ۲۰۱۱ در دهانه گیل فرود آمد و در ماه سپتامبر ۲۰۱۲ شواهدی به دست آورد که باعقیده ناسا، نشان از وجود جریان آبی در این ناحیه دارند. یک سال بعد هم آژانس فضایی اروپا تصویری از یک رودخانه ۱۰۰۰ مایلی (۱۶۰۹ کیلومتری) تبخیر شده گرفت که در برخی نقاط دارای پهنای ۴ مایلی و ۱۰۰۰ پا عمق بود. مریخ‌نورد کریاسیتی در همین سال، سنگریزه‌های گردی را پیدا کرد که دارای بخش بیرونی صاف بودند که به‌طورقطع نشان از سال‌ها فرسایش رودخانه‌های مریخ داشتند.

شاید قانع‌کننده‌ترین سرنخ‌ها از گذشته گرم مریخ، شواهدی از دریاچه‌های قدیمی باشند که در لایه‌هایی به عمق ۶۰۰ پا به‌خوبی حفظ‌شده‌اند. کاوش‌های کریاسیتی در اطراف دهانه گیل اجازه حفاری در لایه‌های مختلف سنگی عمدتا رسوبات رودخانه را به این کاوشگر ناسا داد.

الیزابت رامپ، دانشمندی از مأموریت اکتشافات ناسا، ماه گذشته گفت: “این لایه‌ها حدود ۳.۵ میلیارد سال پیش (در این ناحیه) ته‌نشین شده‌اند که همزمان با دوره‌ای است که حیات در زمین شکل گرفت. فکر می‌کنیم که مریخ اولیه ممکن است شبیه دوران اولیه زمین بوده، بنابراین ممکن است، محیطی قابل سکونت بوده باشد.”

در این نواحی دریاچه‌هایی وجود داشتند که بسیار عظیم و طویلی با شن‌ها و ماسه‌هایی به طول ۳۰ مایل و ضخامت صدها پا وجود داشتند. واساوادا گفت: “برای چنین بردن چنین حجمی از شن و ماسه و رسوبات، باید میزان زیادی آب در این ناحیه جریان داشته باشد.”

لایه‌های فرسایشی که تصور می‌شود، بقایای بستر دریاچه‌های مریخی باشند

در زمین، فرآیندهای مشابهی می‌توانند میلیون‌ها یا حتی ده‌ها میلیون سال به طول بیانجامد. واساوادا استدلال می‌کند که چنین گرمایی نمی‌توانسته دوره‌ای بوده باشد. او گفت: “مگر اینکه یک جو مرطوبی پایدار وجود داشته باشد، همچون جو گرمِ مریخ اولیه.”

واساوادا به توضیحات گذشته برای ایجاد آب‌وهوای گرم در مریخ اشاره می‌کند، اما این توضیحات به موقتی بودن گرما اشاره دارند و چنین چیزهایی دریاچه‌های بزرگ و رودخانه‌های عمیق را نمی‌تواند توضیح دهد. شاید یک شهاب‌سنگ به مریخ برخورده کرده باشد و به مدتی کوتاه جوی مملو از گردوغبار به وجود آورده باشد که یا دوره‌ای ذوب رخ‌داده باشد که موجب آب شدن فصلی یخ‌ها شده است.

اما اینکه این آب‌وهوا چگونه پایدار بوده است، هنوز برای دانشمندان یک معما است. در این مورد متقاعدکننده‌ترین فرضیه، اثر قدرتمند گلخانه‌ای است که احتمالا ناشی از فوران‌های آتش‌فشانی بوده است. ، یک رمز و راز باقی‌مانده است. رقیب پیشرو یک اثر قدرتمند گلخانه‌ای است که احتمالا از فوران‌های آتش‌فشانی است. دی‌اکسید کربن، متان و گوگرد از گازهای گرمازا محسوب می‌شوند، اما مشخص نیست که تا چه میزان از این گازها و برای چه مدتی می‌توانند با ورود به جو، یک اثر گرمایی چند میلیون ساله پدید بیاورند. همچنین فرضیه دیگری مطرح است که مدعی است، مریخ دارای مدار خارج از مرکزی بوده که این سیاره را در طول دوره‌های مشخصی به خورشید نزدیک‌تر می‌کرده است.

حال اینکه این گرما چگونه پدید آمده مهم نیست، واساوادا با اطمینان باور دارد که مریخ، سیاره‌ای گرم و دارای مقادیری قابل توجهی آب بوده است. او می گوید: “از روزی که این سنگریزه‌ها را پیدا کردیم تا امروز، تنها یک موضوع مطرح بوده؛ آب، آب و آب.”

.

منبع: inverse

مطلب مریخ در گذشته گرم و قابل سکونت بوده است برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

بررسی‌های انجام شده نشان می‌دهد، اطلاعات اشتباه کامپیوتر روی بُرد شیاپارلی موجب سقوط این کاوشگر شده است. نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهد، چرخش بیش از حد ماژول فرود موجب سقوط کاوشگر آژانس فضایی اروپا (ESA) در مریخ شده است. دانشمندان می‌گویند، سه دقیقه پس از ورود کاوشگر به جو مریخ “چرخش زیاد و غیرمنتظره” موجب “اشباع” ماژول فرود کاوشگر شده است.

این سیستم اطمینان حاصل می‌کرد که کاوشگر شیاپارلی در هنگام ورود به جو مریخ و باوجود سرعت مافوق صوت؛ در مسیر صحیح و ارتفاع درست قرار بگیرد. با نزدیک شدن کاوشگر به سطح، چتر نجات باز می‌شد. کامپیوتر، محافظ حرارتی و سپر گرمایی کاوشگر را غیرفعال می‌کرد و سه پیشرانه هیدرازینی، سرعت فرود را کاهش می‌دادند. در ارتفاع ۲ متری، موتورها خاموش می‌شدند و سرانجام کاوشگر با فرودی نرم به سطح سیاره سرخ می‌رسد. اما ورودی‌های غیرمنتظره در واحد اندازه‌گیری حرکتی –بیش از حد برنامه‌ریزی شده – اثر باعث خطای نرم‌افزار تخمین ارتفاع، سیستم ردیابی و کنترل کاوشگر شده است. درنهایت سیستم کامپیوتری شیاپارلی تصورکرده کاوشگر روی سطح مریخ رسیده، اما در واقع کاوشگر هنوز دو مایل با سطح سیاره سرخ فاصله داشته است.

کاوشگر شیاپارلی روز ۱۹ اکتبر (۲۸ مهر) سال گذشته در حالی که فاصله‌ای بیش از ۳۰۰ کیلومتر با سطح مریخ داشت، سقوط کرد. آخرین تماس ماموریت اگزو مارس با شیاپارلی زمانی بود که ظاهرا این کاوشگر در ارتفاع ۴۹۶ کیلومتری سیاره سرخ قرار داشت و تنها ۶ دقیقه با فرود بر روی سیاره فاصله داشته است.

این کاوشگر ۵۵۷ کیلوگرمی، پس از ورود به جو سیاره سرخ، با شدت بر روی سطح سیاره فرود آمد. دانشمندان تخمین می‌زنند، کاوشگر شیاپارلی از ارتفاع ۲ تا ۴ کیلومتری سطح مریخ، سقوط کرده باشد و در هنگام سقوط با سرعتی بیش از ۳۰۰ کیلومتر در ساعت به سطح سیاره رسیده باشد، چیزی که موجب ایجاد دهانه‌ای موسوم به “دهانه شیاپارلی” به قطر ۸ پا (۲.۴ متر) و عمق ۲۰ اینچ (۵۰ سانتی‌متر) شده است.

شیاپارلی در نزدیکی محل فرود موردنظر خود، در فلاته نیمروز سقوط کرد. فلاته نیمروز دشتی است که در فاصله ۲ درجه‌ای جنوب خط استوای مریخ واقع شده است. این منطقه از نواحی محسوب نمی‌شود که در صدر سایت‌های مورد توجه دانشمندان برای یافتن احتمال حیات فرازمینی قرار داشته باشد. مریخ‌نورد آپورچونیتی ناسا، تقریبا به مدت ۱۳ سال مشغول کاوش منطقه فلاته نیمروز بوده است، اما در حال حاضر از دهانه شیاپارلی فاصله بسیار زیادی دارد. پس از این سانحه، ماهواره‌هایی که در مدار مریخ در حال گردش بودند، از جمله مدارگرد ردیابی گاز، فضاپیمای مادر ماموریت اگزومارس، داده‌هایی از این سانحه در اختیار دانشمندان آژانس فضایی اروپا قرار دادند.

اما به نظر می‌رسد، مقامات آژانس فضایی اروپا نگرانی زیادی در خصوص شکست کاوشگر شیاپارلی نداشته باشند، آن‌ها مصرانه در حال پیگیری برنامه ماموریت اگزومارس هستند و امیدوارند در سال ۲۰۲۰ کاوشگر دیگری را به مریخ بفرستند.

دیوید پارکر، مدیر بخش سفرهای فضایی و اکتشافات رباتیک آژانس فضایی اروپا، گفت: “واضح است که باید توجه بیشتری در زمینه‌های آماده‌سازی، تائید و شناسایی ورود، فرود و سیستم فرود انجام می‌شد.”

پارکر می‌گوید، درس‌هایی که از این سقوط گرفته‌ایم، می‌تواند به آماده‌سازی مأموریت اگزومارس ۲۰۲۰ کمک کند: “فرود روی مریخ، چالشی بی‌گذشت است، اما برای رسیدن به اهداف نهایی خود، باید چنین چالشی را پشت سر بگذاریم.”

درواقع بسیاری از مراحل فرود شش‌دقیقه‌ای کاوشگر به صورت غیرمنتظره‌ای انجام شدند. ژان ویرنر، رئیس آژانس فضایی اروپا گفت: “موضوع جالب‌توجه اینکه اگر اشباعی رخ نمی‌داد و مراحل نهایی فرود موفقیت‌آمیز بودند، ما احتمالا متوجه دیگر نقاط ضعفی که موجب این سانحه شدند، نمی‌شدیم. ما درنتیجه این تحقیقات،  بخش‌هایی را کشف کردیم که نیاز به توجه خاصی دارند و به سود ماموریت ۲۰۲۰ هستند.”

شیاپارلی بخشی از برنامه اگزومارس بود که با سرمایه‌گذاری مشترک آژانس فضایی اروپا و روسکاسموس (سازمان فضایی فدرال روسیه) انجام گرفته بود. فضاپیمای مادر این ماموریت، مدارگرد ردیاب گاز است که وظیفه تجزیه‌وتحلیل متان و گازی‌های دیگر جو مریخ را بر عهده دارد.

هدف ماموریت اگزومارس، بررسی احتمالی حیات در سیاره سرخ بود. قرار بود، کاوشگر شیاپارلی عکس‌هایی از مریخ بگیرد و همچنین سنجش‌های علمی را در سطح سیاره انجام دهد، اما هدف اصلی این کاوشگر، تست تکنولوژی برای مریخ‌نورد آینده اروپا بود. آخرین تلاش آژانس فضایی اروپا برای فرود در مریخ، با مریخ‌نورد بیگل ۲ در سال ۲۰۰۳ بود که بازهم با شکست مواجه شد.

.

منبع: theguardian

مطلب سرانجام علت سقوط کاوشگر شیاپارلی مشخص شد برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

همانطور که کاسینی به پایان ماموریت تاریخی خود نزدیک و نزدیک تر می شود، ناسا، آخرین داده های کاسینی از سیاره زحل را دریافت می کند. حال، آژانس فضایی ایالات متحده آمریکا، ناسا، عکس های با وضوح بالایی از بیرونی ترین حلقه های سیاره زحل منتشر کرده، این عکس ها بخشی از آخرین ماموریت فضاپیمای کاسینی هستند.

کاسینی که از نوامبر، شروع به انجام مانورهای گذر نزدیک خود کرده، هر هفته عکس هایی را که تنها نقطه ای کوچک، چیزی حدود ۵۰۰ متر (شاید به اندازه بلندترین آسمانخراش های دنیا) را پوشش می دهند، به زمین مخابره می کند.

کاسینی همچنین عکس هایی از ساختارهایی به ثبت رسانده که در اثر تجمع موقت ذرات بر اثر گرانش در حلقه ایجاد شده اند. فضاپیمای کاسینی عکس های فوق را با استفاده از دوربین زاویه عریض نور مرئی خود در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۶ به ثبت رسانده است. کاسینی پیش از این در سال ۲۰۰۴ هم عکس هایی از این ساختارها به ثبت رسانده بود. اما عکس های جدید، وضوح و کیفیت بسیار بالاتری دارند.

احتمالا با توجه به اینکه کاسینی طی ماه های آینده به مانور گذر نزدیک خود ادامه خواهد داد، باید انتظار عکس های جدیدی از حلقه های زحل را داشته باشیم.

ماموریت کاسینی پروژه ای مشترک بین ناسا، اسا (آژانس فضایی اروپا) و آژانس فضایی ایتالیا است. آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، بخشی از موسسه تکنولوژی کالیفرنیا در پاسادنا، بخش علمی ماموریت را مدیریت می کند. مدارگرد کاسینی و دو دوربین پردازنده آن در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا طراحی، توسعه و مونتاژ شده اند. همچنین مرکز عملیات تصویربرداری این ماموریت در موسسه علوم فضایی بولدر، کلرادو قرار دارد.

فضاپیمای کاسینی در سال ۱۹۹۷ به فضا فرستاده شد و در سال ۲۰۰۴ در مدار سیاره زحل قرار گرفت. حال، کاسینی در سال پایانی ماموریت خود قرار دارد، این کاوشگر قرار است سپتامبر ۲۰۱۷ با شیرجه رفتن درون جو سیاره به ماموریت خود پایان دهد.

.

منبع: engadget

نوشته عکس جدید کاسینی از گذر نزدیک به حلقه های زحل اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.