پلوتو از سال ۲۰۰۶ تا کنون میان سیاره و سیاره کوتوله بودن سرگردان است. موضوع بر سر پاکسازی مداری است، کاری که پلوتو به خوبی نمی‌تواند از پس آن برآید. سیاره پلوتو در میان علاقه‌مندان به ستاره‌شناسی یکی از دوست‌داشتنی‌ترین اجرام است. ۱۲ سال پیش نهمین سیاره منظومه شمسی بود، اما از آن زمان تاکنون...
http://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.png00ادمینhttp://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.pngادمین2018-09-20 04:30:362018-09-20 04:30:36مطالعه‌ای جدید می‌گوید پلوتو باید یک سیاره باشد
سرس (Ceres)، کوچکترین سیاره کوتوله و البته نزدیک‌ترین آنها به خورشید است که در کمربند سیارکی، در حدفاصل میان مریخ و مشتری واقع شده است. به عبارت دیگر سرس تنها سیاره کوتوله‌ای است که در منظومه شمسی داخلی وجود دارد. سرس جزء اولین و کوچکترین سیاره کوتوله ای است که تاکنون رصد شده است. جوزپه […]
http://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.png00ادمینhttp://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.pngادمین2017-12-19 15:00:502017-12-19 15:00:50سرس ؛ کوچکترین سیاره کوتوله شناخته شده
سیاره کوتوله چیست؟ به چه اجرامی سیاره کوتوله گفته می‌شود؟ چه خصوصیاتی دارد و چه ویژگی‌ها با خود یدک می‌کشد؟ این مطلبی است که سعی دارد تا توضیح نسبتا کاملی راجع به آن بدهد. با تکراتو همراه باشید.
سیاره کوتوله به جرمی آسمانی گفته می‌شود که فاقد اندازه کافی برای سیاره بودن است و در عین حال آنقدر هم کوچک نیست که رده اجرام کوچکی مثل دنباله‌دارها گنجانده شود.
سیاره کوتوله چیست
ویکی‌پدیا در تعریف سیاره کوتوله می‌نویسد؛ این تعبیر خاصی است که اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی (International Astronomical Union) که مرجع رسمی برای نوآوردن زبان‌زدها و واژه‌های مربوط به اخترشناسی است به جرمی آسمانی اطلاق کرده که در منظومه خورشیدی دارای ۴ ویژگی زیر است:
در مداری مشخص به دور خورشید بچرخد
آنقدر جرم دارد که باعث می‌شود خودگرانی آن بر نیروهای جسم صلب غلبه کرده و جسمی را با تعادل هیدرواستاتیک (تقریبا گِرد) به وجود آورد.
تمام مسیر (مدار) پیمایش خود را از اجرام ریز و درشت جارو نکرده باشد (آنها را جذب و یا دفع نکرده است)
قمر و یا یک سیاره نباشد.
در حال حاضر در حال حاضر معروف‌ترین سیاره کوتوله منظومه شمسی ما، پلوتون یا همان پلوتو (Pluto) است. البته دانشمندان رقم بسیار بیشتری برای تعداد سیاره های کوتوله منظومه شمسی تخمین می‌زنند.
برای پلوتو مسئله این است؛ سیاره بودن یا نبودن! در سال‌های اخیر بر سر این پرسش که آیا می‌توان پلوتو را سیاره قلمداد کرد یا خیر، جنجالی های بسیاری بوده است. پلوتو را دیگر نمی‌توان در میان اجرام بزرگ منظومه شمسی به عنوان سیاره نهم به حساب آورد، به جای آن این جرم نسبتا کوچک را باید در زمره‌ی اجرامی دانست که نام سیاره کوتوله را یدک می‌کشند.
وقتی در سال ۲۰۱۵ کاوشگر “افق‌های نو” (New Horizons) از کنار پلوتو گذشت، این بحث مجددا به نقل محافل علمی بدل شد. کاوشگر افق‌های نو، پیچیدگی‌های زمین شناسی شگفت‌انگیزی درباره سیاره کوتوله پلوتو کشف کرد. از همین رو از سال ۲۰۱۷ برخی محققان این ماموریت در تلاش هستند تا لقب سیاره را باردیگر به پلوتو بازگردانند.
دانشمندان گمان می‌کنند که بیش از ۲۰۰ سیاره کوتوله می‌تواند در منظومه شمسی و بالاخص در کمربند کوئیپر وجود داشته باشد. اما ممکن است تفاوت میان یک سیاره و یک سیاره کوتوله چندان هم مشخص نباشد.
سیارات کوتوله منظومه شمسی
اتحاد بین‌المللی ستاره شناسان (IAU)، سیاره را جرمی تعریف می‌کنند که:
در مدار خورشید می‌گردد
مقدار کافی گرانش دارد تا حالت کروی خودش را حفظ کند (یا به عبارت بهتر تعادل هیدرواستاتیکی داشته باشد)
مدار خود را از اجرام کوچک عاری کند.
مشخصه آخر وجه بزرگ تمایز میان یک سیاره و یک سیاره کوتوله است؛ گرانش یک سیاره، نیروی لازم برای جذب و دفع اجرام کوچکی که در مسیر مدارش قرار می گیرند را دارد؛ اما نیروی گرانش یک سیاره کوتوله قادر به انجام چنین کاری نیست.
سیارات کوتوله منظومه شمسی
در سال ۲۰۱۴، اتحادیه بین‌المللی ستاره شناسان، اجرام پلوتو، اریس (Eris)، سرس (Ceres)، هائومیا (Haumia) و ماکه‌ماکه (Makemake) را به عنوان سیاره کوتوله قلمداد کردند. اما اینها تنها سیارات کوتوله منظومه شمسی نیستند. دو جرم کوچک سدنا (Sedena) و کواوآر (Quaoar)، در آنسوی مدار پلوتو و جرم ۲۰۱۲ VP113 نیز سیاره کوتوله طلقی می‌شوند.
برآوردها براین است که جرم VP113 2012 یکی از دورترین مدار‌های کشف شده را داراست که تا آنسوی لبه فرضی منظومه شمسی امتداد دارد. همچنین بر اساس رصد‌های صورت گرفته در سال ۲۰۱۷، جرم دی‌دی (DeeDee) را نیز می‌توان به عنوان سیاره کوتوله در نظر گرفت. بر اساس گفته‌های ناسا، دانشمندان معتقدند هنوز بیش از ۱۰۰ مورد سیاره کوتوله دیگر در انتظار کشف شدن هستند.
با این حال بحث پیرامون سیارات کوتوله به ویژه در مورد پلوتو کماکان داغ است. ریشه اصلی تمام این گفتگوها این است که یک سیاره الزاما باید محیط اطراف خود را از اجرام کوچک دیگر پاکسازی کند.
آلن استرن، محقق اصلی ماموریت افق‌های نو در سال ۲۰۱۱ طی مصاحبه‌ای عنوان کرد:
در هیچ مقوله علمی دیگری تاکنون با بحثی در این اندازه مضحک مواجه نبودم. یک رودخانه، بدون توجه به اینکه آیا در کنار آن یک رودخانه دیگر نیز وجود دارد یا خیر، یک رودخانه است. ما در دنیای علم، هرچیزی را به توجه به ویژگی‌هایش نامگذاری می‌کنیم، نه بر اساس چیزهای موجود در پیرامون آن
اما سوالی که به این زودی‌ها قابل حل نخواهد بود، این است که آیا یک سیاره کوتوله گونه‌ای کاملا مجزا از سیارات است یا می‌تواد آن را همرا با سیارات طبقه‌بندی کرد؟
سیاره کوتوله سرس (Ceres)
سرس جزء اولین و کوچکترین سیاره کوتوله ای است که تاکنون رصد شده است. جوزپه پیاتزی، ستاره شناس اهل سیسیل، در سال ۱۸۰۱ بر اساس این پیش‌بینی که فاصله میان مریخ و مشتری احتمالا باید شامل یک سیاره دیگر نیز بشود، موفق یه کشف سرس شد. این سیاره کوتوله دارای ۹۵۰ کیلومتر شعاع و جرمی معادل ۱۵ هزارم درصد جرم زمین است.
در حقیقت سرس کوچکتر از آن است که بتوان آن را به عنوان سیاره کوتوله و یا سیارک طبقه بندی کرد. در ادبیات علمی، سرس را بعنوان یکی از بزرگترین سیارک‌ها قلمداد می‌کنند. اگرچه سرس جرمی در حدود یک چهارم جرم کل کمربند سیارکی دارد، اما هنوز هم حدود ۱۴ بار کم‌جرم‌تر از پلوتو است.
برخلاف همسایه‌های سیارکی‌اش، سرس شکلی تقریبا گرد دارد. این سیاره کوتوله سنگی ممکن است در زیر پوسته خود آب یخ‌زده داشته باشد. در سال ۲۰۱۴، رصدخانه فضایی هرشل (Herschel) متعلق به سازمان فضایی اروپا (ESA) خروج بخار آب با فشار زیاد را در سطح برخی مناطق سرس گزارش کرد.
کاوشگر رباتیک دان (Dawn)، که در سال ۲۰۱۵ به سرس رسید ویژگی‌های برجسته زیادی از جمله نقاط درخشان متنوع در ارتفاع ۶.۵ کیلومتری، را در سطح آن نمایان کرد. در موردی دیگر در سال ۲۰۱۴ رصدخانه فضایی هرشل موفق به ثبت شواهدی از وجود بخار آب در این سیاره کوتوله شد.
سیاره کوتوله پلوتو (Pluto)
از شناخته شده‌ترین سیارات کوتوله است. وقتی در سال ۱۹۳۰ کشف شد، تا مدت‌ها بعد یعنی تا سال ۲۰۰۶ نهمین سیاره منظومه شمسی قلمداد می‌شد. مدار پلوتو بسیار متغیر است به طوری که در بعضی مواقع بیشتر از سیاره هشتم، نپتون، به خورشید نزدیک می‌شود.
در سال ۲۰۰۶، پس از کشف چندین جرم صخره‌ای با اندازه‌ای برابر و یا بزرگتر از پلوتو، اتحادیه بین‌المللی ستاره شناسان برآن شد تا پلوتو را به عنوان یک سیاره کوتوله طبقه بندی کند.
تصویر زیر از تلسکوپ فضایی هابل در بین سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۳ به دست آمده است. جزئی‌ترین نمایی است که از سطح پلوتو در دسترس است (اعتبار: NASA/ESA)
جالب اینجاست که پلوتو با اینکه جرمی معادل ۰.۲ درصد جرم زمین و یا ۱۰ درصد جرم ماه را دارد، از نیروی گرانش کافی برای به دام انداختن ۵ قمر خود برخوردار است. پلوتو و بزرگترین قمر آن یعنی چارون (Charon) حول یک نقطه مرکزی، مستقل از جرم پلوتو، به دور یکدیگر می‌چرخند؛ از همین رو برخی این دو جرم را به عنوان یک سیستم دوتایی قلمداد می‌کنند.
وقتی در سال ۲۰۱۵ کاوشگر افق‌های نو (New Horizons) از نزدیکی پلوتو گذشت، از نکاتی جالب زیادی پیرامون این جرم پرده برداشت. به عنوان مثال باید بدانیم که نبود حفرات در سطح پلوتو از سن نسبتا کم آن روایت می‌کنند. از دیگر یافته‌های کاوشگر افق‌های نو، می‌توان به وجود کوه‌هایی با ارتفاع ۳۵۰۰ متر و نیز مه‌گرفتگی‌های اطراف سطح پلوتو اشاره کرد.
سیاره کوتوله اریس (Eris)
وقتی برای اولین‌بار وجود آن به اثبات رسید، به نظر می‌آمد که بزرگترین سیاره کوتوله منظومه شمسی باشد؛ از این رو که بیش از ۲۷ پرجرم‌تر از پلوتو است و شعاعی در حدود ۲۳۰۰ تا ۲۴۰۰ کیلومتر دارد. کشف اریس سبب شد تا اتحادیه بین‌المللی ستاره شناسان (IAU) در تعریف بنیادین سیاره تجدید نظر داشته باشند. رصد‌های بیشتر نشان داد که سیارات کوتوله عمدتا کوچکتر از پلوتو هستند.
مدار اریس با اینکه بیش از سه برابر بزرگتر از مدار پلوتو است، اما همانند آن آشفتگی بسیاری دارد؛ به گونه‌ای که از کنار پلوتو گذر کرده و نیز مدار سیاره نپتون را در محلی قطع می‌کند. شعاع زیاد مدار اریس سبب شده است که برای گشتن به دور خورشید به ۵۵۷ سال زمینی زمان نیاز داشته باشد.
در دورترین نقطه مدارش، اریس و قمر آن، دسمونیا (Dysmonia)، درآنسوی کمربند کوئیپر (بیش از ۶۰ واحد نجومی دورتر از خورشید) حرکت می‌کنند. در سطح اریس به قطر ۱ میلیمتر، به احتمال زیاد لایه‌ای غنی از نیتروژن و متان وجود دارد. برخی دانشمندان گمان می‌برند این لایه همان اتمسفر اریس است که به حالت فشرده درآمده و هنگامی که این سیاره کوتوله به خورشید نزدیک می‌شود به حالت گازی تبدیل می‌شود.
هائومیا و ماکه‌کامه
این دو تازه‌ترین سیارات کوتوله کشف شده در منظومه شمسی هستند. شکل بیضوی هائومیا، یک ویژگی منحصر به فرد برای آن به شمار می‌آید، چرا که وجود تعادل هیدرواستاتیکی در یک سیاره کوتوله دور از انتظار است. این شکل دایروی کشیده به سبب چرخش سریع جرم به دور خودش ایجاد شده است و نه به دلیل کاستی جرم -اریس یک سوم پلوتو جرم دارد-
هائومیا هر چهار ساعت زمینی یکباربه دور خودش می‌چرخد. به نظر می‌رسد این موضوع بدلیل برخوردی باشد که در گذشته صورت گرفته است. همچنین در سطح این سیاره کوتوله مقادیری کریستال‌های یخ و و در برخی نقاط لکه‌های قرمز رنگی به چشم می‌خورند. لازم به ذکر است هائومیا در کنار پلوتو از معدود اجرام کمربند کوئیپر هستند که بیش از یک قمر دارند.
در سال ۲۰۱۶، تنها قمر سیاره کوتوله ماکه‌ماکه رصد شد، یعنی زمانی که حدود یک دهه از کشف این سیاره کوتوله می‌گذشت. شعاع ماکه‌ماکه دو سوم شعاع پلوتو است و کشف قمر آن امکان محاسبه جرم آن را مهیا کرده. ماکه‌ماکه یکی از با ارزش‌ترین اجرام در جامعه ستاره‌شناسی تلقی می‌شود؛ چرا که منجر به تغییری بنیادی در تعریف سیاره شده و باعث گردید تا اخترشناسان در مفاهیم خود تجدید نظر کنند. اگر قرار بر این باشد که از پلوتو به عنوان یک سیاره نام ببریم، با مقایسه جرم و شعاع آن با ماکه‌ماکه، نتیجه می‌گیریم که می‌توان عنوان سیاره را نیز برای این جرم به کار برد.
سیارات کوتوله شبه پلوتو (پلوتوئید‌ها)
پلوتو، اریس، هائومیا و ماکه‌ماکه را می‌توان در دسته‌ای به نام سیارات کوتوله شبه پلوتو (پلوتوئید‌ها) قرار داد. سرس در این دسته بندی نمی‌گنجد، هرچند که می‌توان آن را کوتوله‌ای سیاره مانند در نظر گرفت.
یک پلوتوئید (پلوتو مانند)، سیاره کوتوله ای است که مدار آن تداخلی با مدار سیاره نپتون ندارد. گاهی‌اوقات می‌توان پلوتوئید‌ها را به جهت اندازه کوچک و دمای پایین سطحشان، کوتوله های یخی نام داد.
شواهدی از وجود برهم‌کنش میان سیارات خارجی منظومه شمسی با پلوتوئید‌ها وجود دارد. تریتون، بزرگترین قمر سیاره نپتون، به احتمال زیاد پلوتوئیدی بوده که در دام گرانش این سیاره افتاده است. حتی در موردی دیگر گمان برده می‌شود که عامل شیب نامانوس محور چرخش اورانوس، نسبت به سایر سیارات، برخورد با یک پلوتوئید بوده باشد.
همانند این دسته از سیارات کوتوله، هنوز هم ممکن است صدها جرم پلوتوئیدی دیگر نیز در منظومه شمسی وجود داشته باشد که هنوز به طور رسمی رصد نشده و این عنوان به آنها داده نشده است.
http://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.png00ادمینhttp://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.pngادمین2017-11-04 17:32:152017-11-04 17:32:15سیاره کوتوله چیست؟ سیاره بودن یا نبودن؛ مسئله این است!
زمانی که پلوتون یا پلوتو در سال ۱۹۳۰ توسط کلاید تامبا کشف شد، ستاره‌شناسان باور داشتند، موفق به کشف نهمین و دورترین سیاره منظومه شمسی شده‌اند. در دهه‌های بعد، دانشمندان با استفاده از تلسکوپ‌های زمینی اطلاعات کمی از پلوتون به دست آوردند. در طول این دوره، ستاره شناسان می‌گفتند، رنگ پلوتون قهوه‌ای خاکی است.
اما خوشبختانه در سال‌های اخیر، به لطف مشاهدات بهبود یافته و مأموریت کاوشگر نیوهورایزنز، در نهایت، تصاویر واضحی از شکل ظاهری پلوتون در اختیار دانشمندان قرار گرفته است. علاوه بر ظاهر پلوتون، دانسته‌های ما در مورد ویژگی‌های سطحی، ترکیبات و همچنین اتمسفر شکننده آن‌هم افزایش‌یافته است. به این ترتیب، ما اکنون می‌دانیم، سیاره سابقا نهم منظومه شمسی، دارای رنگ‌های متنوعی است.
عکس فوق که اواسط مهرماه سال گذشته توسط کاوشگر نیوهورایزنز به ثبت رسیده، زیبایی‌ها، شگفتی‌ها و پیچیدگی‌های پلوتون و سیستم قمری‌اش را نشان می‌دهد
ساختار
با چگالی متوسط ۱.۸۷ گرم بر سانتی‌متر مکعب، ساختار پلوتون چیز متفاوتی بین گوشته یخی و هسته سنگی است. ۹۸ درصد از سطح پلوتون را یخ‌های نیتروژنی به همراه مقادیر اندکی از ترکیبات متان و مونوکسید کربن تشکیل داده‌اند. دانشمندان همچنین گمان می‌کنند، ساختار داخلی پلوتون هم با مواد سنگی که در هسته متراکمی قرارگرفته‌اند و با گوشته یخی احاطه‌شده‌اند، دارای تمایز است.
قطر هسته پلوتون حدود ۱۷۰۰ کیلومتر برآورد می‌شود که تقریبا برابر با ۷۰ درصد قطر کلی پلوتون است. همچنین به لطف فروپاشی عناصر رادیواکتیو، ممکن است، پلوتو دارای یک لایه اقیانوس زیرسطحی در عمیق بین ۱۰۰ تا ۱۸۰ کیلومتری خود باشد.
پلوتون دارای اتمسفر رقیقی متشکل از نیتروژن، متان و مونواکسید کربن است. همچنین سیاره کوتوله بسیار سرد است، به‌طوری که بخشی از اتمسفر منجمد شده و به سطح می‌رسد. میانگین دما در سطح پلوتون ۴۴ کلوین (منفی ۲۲۹ سانتی‌گراد است که بنا به دوره مداری در نقطه اوج خورشیدی ۳۳ کلوین (منفی ۲۴۰ سانتی‌گراد) تا در نقطه حضیض ۵۵ کلوین (۲۱۸ سانتی‌گراد) می‌رسد.
تنها ۱۵دقیقه بعد از رسیدن نیوهورایزنز به نزدیک‌ترین فاصله به پلوتون در تاریخ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵ این کاوشگر تصاویری از کوه‌ها و دشت‌های یخی پلوتو در نزدیکی غروب آفتاب گرفت. در این تصاویر، دشت صافی (در سمت راست تصویر) را می‌بینیم که به‌صورت غیررسمی اسپوتنیک نامیده می‌شود، در جانب غربی این دشت، کوه‌های ناهمواری به ارتفاع ۳۵۰۰ متر متشکل از کوه‌های نورگای(در سمت چپ) و هیلاری را مشاهده می‌کنیم
ظاهر
ظاهر سطح پلوتون هم بسیار متنوع است و تفاوت‌های بزرگی در میزان روشنایی و رنگ‌های بخش‌های مختلف آن وجود دارد. همچنین سطح پلوتون دارای علائمی از دهانه‌های برخوردی بزرگ است، خصوصا دهانه‌ای در قسمت رو به خورشید سیاره کوتوله که ۲۶۰ کیلومتر قطر دارد. همچنین ویژگی‌های تکتونیکی از جمله دره‌ها و فرورفتگی‌های دیگری در نواحی از پلوتون دیده می‌شوند که برخی از آنها تا ۶۰۰ کیلومتر امتداد دارند.
در این نواحی کوه‌هایی دیده می‌شود که قله‌هایشان بین ۲ تا ۳ کیلومتر از نواحی اطراف بلندتر است. همچون بخش زیادی از سطح پلوتون، این ویژگی‌ها هم عمدتا از یخ‌های نیتروژنی، مونوکسید کربن و متان تشکیل شده‌اند که تصور می‌شود در بالای سنگ بستری از آب یخ شکل گرفته‌اند.
سطح پلوتون با توجه به وجود ترکیباتی به نام تولین دارای رگه‌های تیره و مایل به سرخ است. تولین ها ترکیبات آلی پیچیده‌ای هستند که هنگام تابش اشعه ماوراءبنفش خورشید بر ذرات غبار جوی ایجاد می‌شوند. چنین پدیده‌ای در زمین نادر است، اما در سطح پلوتون به‌وفور روی می‌دهد. قدر ظاهری پلوتون بین ۱۵.۱ در نقطه اوج تا ۱۳.۶۵ در نقطه حضیض است. قدر ظاهری، مقدار عددی روشنایی رسیده از اجرام کیهانی به چشم ما است.
این سیاره کوتوله دارای طیف وسیعی از رنگ‌ها است، ازجمله بخش‌هایی به رنگ‌های سفید، آبی کم رنگ ورگه‌هایی به رنگ زرد و نارنجی و همچنین بخش‌هایی به رنگ سرخ تیره.
به‌طورکلی، ظاهر پلوتون می‌تواند سرخ در نظر گرفته شود، ترکیبی که به آن ظاهری قهوه‌ای و شبیه به زمین می‌دهد. در واقع، قبل از اینکه مأموریت کاوشگر نیوهورایزنز نخستین تصاویر وضوح‌بالا را با مانورهای گذر نزدیک خود از پلوتون به ثبت برساند، ستاره شناسان چنین ظاهری را برای سیاره کوتوله متصور بودند.
این نمای موزاییکی پلوتون با استفاده از تصاویر وضوح‌بالای کاوشگر نیوهورایزنز ناسا طراحی‌شده است
ویژگی‌های برجسته سطحی
از برجسته‌ترین نقاط پلوتون می‌توان از قلب پلوتون نام برد. ناحیه رجیو تامبا (از روی کاشف سیاره کوتوله کلاید تامبا نامگذاری شده)، منطقه بزرگ و روشنی در محور جزر و مدی پلوتون و بزرگترین قمر آن، شارون واقع‌شده و به جهت شکل متمایز قلب مانندش به این نام مشهور است.
رجیو تامبا حدود ۱۵۹۰ کیلومتر طول دارد و دارای کوه‌هایی به ارتفاع ۳۴۰۰ کیلومتری است که گفته می‌شود از آب یخ تشکیل‌شده‌اند. نبود دهانه‌ها برخوردی نشان می‌دهد، سطح این ناحیه نسبتا جوان (با عمری حدود ۱۰۰ میلیون سال) است و در دوره‌ای که پلوتون از لحاظ زمین‌شناسی فعال بوده، تأثیر کمی پذیرفته است. ناحیه قلب به دو بخش تقسیم می‌شود که دارای ویژگی‌های متمایز زمین‌شناسی هستند و هر دو ظاهری روشن دارند.
بخش غربی، اسپوتنیک پلانوم نام دارد که دشت وسیعی از یخ‌های نیتروژن و مونوکسید کربن به پهنای ۱۰۰۰ کیلومتر است. اسپوتنیک پلانوم، دقیقا در محور جزر و مدی پلوتون و قمر شارون واقع شده است. اسپوتنیک پلانوم دارای ناهنجاری جرم مثبت (جرم اضافی)، قسمت عجیب سنگینی در پوسته پلوتون است. تصور می‌شود، برخورد سیارک عظیمی منجر به وجود آمدن اسپوتنیک درجایی در نزدیکی قطب شمال پلوتون شده است، اما باگذشت زمان، جرم قلب پلوتون افزایش یافته و منجر به چرخش یافتن کل سیاره شده است.
دشت‌های یخی پلوتون، چیزی که دانشمندان تصور می‌کنند، پدیده همرفت دلیل رخ داد آن باشد. در سطح پلوتو، همرفت می‌تواند درون لایه دی‌اکسید کربن، متان و نیتروژن یخ‌زده موجود در سطح باشد و در اثر اندک گرمای درونی پلوتو رخ دهد
یک احتمال این است که پس از تشکیل این دهانه، سطح آن بالا آماده و آب موجود در اعماق پلوتون را به بالا برده باشد. (مطالعات دیگر نشان داده‌اند، لایه بسیار عمیق مایعی در پلوتو وجود دارد که توسط هسته سنگی گرم نگه داشته می‌شود.)، از آنجا که آب از یخ چگال تر است، این امکان‌پذیر است که اسپوتنیک پلانوم نسبت به محیط اطراف خود داری جرم بیشتری باشد.
اسپوتنیک پلانوم همچنین دارای بخش‌های چندوجهی مرموزی است که تصور می‌شود، بر اثر پدیده همرفت به وجود آمده باشند. پدیده همرفت می‌تواند درون لایه‌های دی‌اکسید کربن، متان و نیتروژن یخ زده موجود در سطح باشد و در اثر اندک گرمای درونی پلوتون رخ دهد. همچنین ناحیه اسپاتنیک پلانوم مشخصا جوان (عمری کمتر از ۱۰ میلیون سال) است که به توجه به نبود دهانه‌های برخوردی در این ناحیه قابل تشخیص است.
پس از این ناحیه، ناحیه بزرگی در سیاره کوتوله وجود دارد که کوتولو رجیو یا ناحیه دم نهنگ نام دارد. نامگذاری این ناحیه به دلیل شکل متمایز این ناحیه بوده که در امتداد خط استوا واقع‌شده و بزرگترین ویژگی تیره سطح پلوتون را با طولی بیش از۲۹۹۰ کیلومتر شکل داده است. تصور می‌شود، رنگ تیره این بخش ناشی از تولین باشد، ترکیبی که احتمالا در پلوتون به وفور یافت می شود.
بعد از این نواحی پنجه بوکس، در سمت تاریک خط استوا قرار دارند. این ویژگی‌ها حدود ۴۸۰ متر قطر دارند و در امتداد خط استوا و بین ناحیه قلب و دم نهنگ واقع شده‌اند.
در عکسی که مشاهده می‌کنید، کاوشگر نیوهورایزنز نمای خارق‌العاده و نزدیکی از سطح پلوتو را نشان می‌دهد که در آن یکی از دشت‌های پر چاله پلوتون به کوهستانی بلند رسیده است. در این عکس کوهستان‌های “کرون ماکولا”دیده می‌شود که حدود ۲٫۵ کیلومتر ارتفاع دارند. این رگه‌های مایل به سرخ، از ترکیب‌های پیچیده‌ای به نام تولین پوشیده شده‌اند
مأموریت کاوشگر نیوهورایزنز
مأموریت کاوشگر نیوهورایزنز ۱۹ ژانویه ۲۰۰۶ از پایگاه هوایی کیپ کاناورال در فلوریدا به فضا پرتاب شد. نیوهورایزنز پس از دریافت کمک گرانشی از سیاره مشتری در فوریه ۲۰۰۷، تابستان ۲۰۱۵ به مدار سیاره کوتوله پلوتون رسید. با رسیدن کاوشگر به موقعیت مداری خود در اطراف پلوتون، نیوهورایزنز، مانور گذر نزدیک شش ماهه‌ای را برای مطالعه پلوتون و سیستم قمری آن ترتیب داد و در تاریخ ۱۵ ژانویه ۲۰۱۵ به نزدیک‌ترین فاصله خود به سیاره کوتوله رسید.
نخستین تصاویر که کاوشگر نیوهورایزنز از پلوتون به ثبت رساند، در ۲۱ سپتامبر سال ۲۰۰۶ زمانی که کاوشگر ابزار تصویربرداری شناسایی دوربرد تلسکوپی (LORRI) خود را مورد آزمایش قرار می‌داد، به ثبت رسیدند. در آن زمان، کاوشگر هنوز در فاصله حدود ۴.۲ میلیارد کیلومتری و یا ۲۸ واحد نجومی نسبت به سطح پلوتون قرار داشت. یک واحد نجومی برابر با فاصله بین خورشید و زمین است.
بین ۱۹تا ۲۴ ژوئیه سال ۲۰۱۴، کاوشگر نیوهورایزنز، ۱۲ عکس از قمر شارون با محوریت پلوتون به ثبت رساند که فواصلی بین ۴۲۹ تا ۴۲۲ میلیون کیلومتر را پوشش می‌داد. پس از یک خواب زمستانی کوتاه، نیوهورایزنز، ۷ دسامبر ۲۰۱۴ دوباره راه‌اندازی شد و در ۴ ژانویه ۲۰۱۵ مانورهای ملاقات دور خود را آغاز کرد.
نیوهورایزنز در نزدیک‌ترین فاصله‌اش روز ۱۴ ژوئیه ۴ سال ۲۰۱۵ به فاصله ۱۲.۵۰۰ کیلومتری سطح سیاره کوتوله رسید. سه روز پیش از رسیدن کاوشگر به نزدیک فاصله‌اش از پلوتون، ابزار تصویربرداری دوربرد آن تصاویری از پلوتون و قمر شارون به ثبت رساند که ناحیه‌ای ۴۰ کیلومتری را پوشش می‌داد و امکان نقشه‌برداری از این نواحی را برای دانشمندان فراهم می‌کرد.
همچنین در این مدت، تصویربرداری نزدیک برد دو بار در روز انجام می‌شد تا امکان مشاهده تغییرات سطحی پلوتون وجود داشته باشد. کاوشگر نیوهورایزنز همچنین با استفاده از مجموعه ابزارهای علمی خود، اتمسفر پلوتون را مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داده است.
این ابزارهای علمی شامل، طیف‌سنج تصویربرداری ماوراءبنفش (آلیس) و آزمایش‌های علمی رادیویی (REX) هستند که نیوهورایزنز از آنها برای تجزیه‌وتحلیل ترکیب و ساختار اتمسفر پلوتون بهره می‌برد. ابزارهای باد خورشیدی اطراف پلوتون (SWAP) و طیف‌سنج بررسی علمی ذرات پرانرژی پلوتون(PEPSSI) هم تعامل اتمسفر پلوتون را با بادهای خورشیدی موردبررسی قرار می‌دهند.
تمام این اطلاعات به کمک ستاره شناسان آمده تا نخستین نقشه دقیق از سطح پلوتون را ترسیم کنند و همچنین منجر به کشفیات متعددی از ساختار، ترکیب و فعالیت‌های سطحی پلوتون شده است. مأموریت نیوهورایزنز همچنین نخستین تصاویر واقعی از ظاهر پلوتون را به ثبت رسانده که رنگ‌های واقعی سیاره کوتوله، ناحیه قلب و بسیاری از ویژگی‌های برجسته سطح آن را آشکار کرده است.
تصویری که مشاهده می‌کنید، نقشه رنگی دقیقِ موزاییکی از پلوتون است که حاصل مجموعه‌ای از عکس‌های سه فیلتر رنگی گرفته شده توسط دوربین رالف / چند طیفی دوربین ویژوال تصویربرداری فضاپیما (MVIC)، فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا است. نیوهورایزنز این عکس را در گذر نزدیک خود که در ژوئیه ۲۰۱۵ بر فراز سیاره یخ زده پلوتو انجام داده بود، به ثبت رسانده است. این عکس موزاییک که از رزولوشن بسیار بالایی برخوردار است، بزرگی الگوهای رنگی نیم‌کره‌ای از سیاره کوتوله پلوتون که در نقطه مشاهده نیوهورایزنز بود را نشان می‌دهد. نواحی استوایی در شمال پلوتون، تقریبا نیمی از نواحی تیره سرخ رنگ سیاره کوتوله را در برگرفته‌اند و تپه‌های یخی عظیم پلوتون، اسپوتنیک پلانیوم هم در مرکز عکس به خوبی نمایان هستند
سیاره یا سیاره کوتوله؟
دانشمندان تیم مأموریت نیوهورایزنز اعلام کرده‌اند، می‌خواهند، تعریف سیارات را دوباره مورد بازبینی قرار دهند. این دانشمندان می‌خواهند نگرش‌ها نسبت به پلوتون (به‌عنوان سیاره‌ای کامل) را تغییر دهند. آلن استرن، محقق ارشد مأموریت پلوتون ناسا به همراه تیمش می‌خواهند، مفهوم سیارات را به‌کلی دگرگون کنند.
بر اساس طرح پیشنهادی این محققان تعریف سیاره: “شامل هرگونه جرم زیر ستاره‌ای باشد که هرگز در معرض فیوژن (همجوشی) هسته قرار نگرفته و دارای گرانش کافی است که به شکل کروی در آمده باشد و دارای محوری بیضوی با پارامترهای مداری باشد.”
به عبارت ساده تر این محققان می‌خواهند، سیارات شامل همه اجرام کیهانی کروی کوچکتر از ستارگان باشند.
بنابراین با تعریف جدید، پلوتون دوباره به‌عنوان یک سیاره محسوب خواهد شد. درواقع در هنگام کشف پلوتون در سال ۱۹۳۰، این سیاره کوتوله (و یا به تعبیر جدید سیاره کوتوله) به‌عنوان نهمین سیاره منظومه شمسی به‌حساب می‌آمد؛ اما در حال حاضر بنا بر تعریف جدید انجمن بین‌المللی اخترشناسی پلوتون به‌عنوان یک سیاره کوتوله به حساب می‌آید. چیزی که همیشه موضوع مناقشه جوامع علمی و ستاره شناسان بوده است.
بر اساس تعریف کنونی انجمن بین‌المللی اخترشناسی، یک جرم کیهانی باوجود دارا بودن شرایط فوق به عنوان یک سیاره به حساب می‌آید: ۱) جرمی در مدار خورشید باشد.۲) دارای جرم کافی و گرانشی باشد که بر نیروی وارده ناشی از اجرام کیهانی دیگر غلبه کند و دارای تعادل هیدرواستاتیکی باشد و نسبتا به شکل کروی در آمده باشد. ۳) دارای پاکسازی همسایگی باشد، یعنی اجرام کیهانی نزدیکش هم در مدار این جرم قرار بگیرند.
با تعریف جدید، پلوتون دوباره به‌عنوان یک سیاره محسوب خواهد شد
پلوتون در این زمینه همیشه مورد شبه دانشمندان بوده، چراکه مشخص نبوده، شهاب‌سنگ‌ها و دنبال دارها در مدار پلوتون قرار دارند. علاوه بر این، پلوتون تنها دو برابر قمر خود، شارون اندازه دارد. اما استرن و همکارانش می‌گویند، تعریف کنونی از لحاظ فنی ناقص است.
استرن در این مورد می‌گوید: “نخست اینکه این تعریف تنها شامل اجرامی است که به دور خورشید ما گردش می‌کنند و شامل اجرامی نمی‌شود که در مدار دیگر ستارگان و یا در کهکشان‌ها آزادانه (سیارات سرگردان) گردش می‌کنند. دوم اینکه، این تعریف نیاز به پاکسازی همسایگی دارد، چراکه هیچ سیاره‌ای در منظومه شمسی ما نمی‌تواند دارای چنین شرایطی باشد، چراکه اجرام کوچک جدید، به‌طور مداوم از مدار سیارات دیگر عبور می‌کنند. همچون اجرام نزدیک زمین (اجرام کیهانی که مدار آنها از نزدیکی مدار زمین می‌گذرد. بیشتر آنها دنباله‌دارها یا سیارک‌هایی هستند که تحت تأثیر گرانش خورشید و دیگر سیارات به همسایگی زمین می‌رسند.) و نهایتا اینکه، پاکسازی مداری هم نیاز به محاسباتی ریاضیاتی دارد که وابسته به فاصله و اجرام بزرگتری در پاکسازی همسایگی است. به‌عنوان‌مثال، حتی جرم کیهانی به‌اندازه زمین در کمربند کویپر ممکن است، مدارش را پاکسازی نکرده است.”
دانشمندان تیم ماموریت نیوهورایزن اعلام کردند که می خواهند، تعریف سیارات را دوباره مورد بازبینی قرار دهند. این دانشمندان قصد دارند که نگرش ها نسبت به پلوتو (به عنوان سیاره ای کامل) را تغییر دهند. آلن استرن، محقق ارشد ماموریت پلوتوی ناسا به همراه تیمش می خواهند، تعریف سیارات را به کلی دگرگون کنند.
بر اساس طرح پیشنهادی که این محققان قرار است در چهل هشتمین کنفرانس علوم قمری و سیاره‌ای که بین ۴ تا ۲۴ مارس (۱۴ اسفند تا ۴ فروردین) در وودلند، تگزاس ارائه کنند، می خواهند تعریف سیارات: “شامل هر گونه جرم زیر ستاره ای باشد که هرگز در معرض فیوژن (همجوشی) هسته‌ای قرار نگرفته و دارای گرانش کافی است که به شکل کروی در آمده و دارای محوری بیضوی با پارامترهای مداری باشد.”
به عبارت ساده تر این محققان می خواهند که سیارات، شامل همه اجرام کیهانی کروی کوچکتر از ستارگان باشند.
بنابراین با تعریف جدید، پلوتو دوباره به عنوان یک سیاره محسوب خواهد شد. در واقع در هنگام کشف پلوتو در سال ۱۹۳۰، این سیاره کوتوله (و یا به تعبیر جدید سیاره) به عنوان نهمین سیاره منظومه شمسی به حساب می آمد؛ اما در حال حاضر بنا بر تعریف جدید انجمن بین المللی اخترشناسی، پلوتو به عنوان یک سیاره کوتوله به حساب می آید، چیزی که همیشه موضوع مناقشه جوامع علمی و ستاره شناسان بوده است؛ اما اکنون با توجه به تعریف جدید، تنها پلوتو به عنوان یک سیاره به حساب نخواهد آمد، بلکه حتی ماه هم به عنوان یک سیاره محسوب خواهد شد.
بر اساس تعریفی کنونی انجمن بین المللی اخترشناسی، یک جرم کیهانی با وجود دارا بودن شرایط زیر به عنوان یک سیاره به حساب می آید:
جرمی در مدار خورشید باشد.
دارای جرم کافی و گرانشی باشد که بر نیروی وارده ناشی از اجرام کیهانی دیگر غلبه کند و دارای تعادل هیدرواستاتیکی بوده و نسبتا به شکل کروی در آمده باشد.
دارای پاکسازی همسایگی باشد، یعنی اجرام کیهانی نزدیکش هم در مدار این جرم قرار بگیرند.
پلوتو در این زمینه همیشه مورد شبه دانشمندان بوده است؛ چرا که مشخص نبوده شهاب سنگ ها و دنبال دارها در مدار پلوتو قرار دارند. علاوه بر این، پلوتو تنها دو برابر قمر خود، شارون اندازه دارد؛ اما استرن و تیمش می گویند، تعریف کنونی از لحاظ فنی ناقص است.
استرن در این مورد می گوید: “نخست اینکه این تعریف تنها شامل اجرامی است که به دور خورشید ما گردش می کنند و شامل اجرامی نمی شود که در مدار دیگر ستارگان و یا در کهکشان ها آزادانه (سیارات سرگردان) گردش می کنند. دوم اینکه، این تعریف نیاز به پاکسازی همسایگی دارد؛ چرا که هیچ سیاره ای در منظومه شمسی ما نمی تواند دارای چنین شرایطی باشد، چون اجرام کوچک جدید، به طور مداوم از مدار سیارات دیگر عبور می کنند.
همچون اجرام نزدیک زمین (اجرام کیهانی که مدار آنها از نزدیکی مدار زمین می گذرد. بیشتر آنها دنباله دارها یا سیارک هایی هستند که تحت تاثیر گرانش خورشید و دیگر سیارات به همسایگی زمین می رسند) و نهایتا اینکه، پاکسازی مداری هم نیاز به محاسباتی دقیق دارد که وابسته به فاصله و اجرام بزرگتری در پاکسازی همسایگی است. به عنوان مثال، حتی جرم کیهانی به اندازه زمین در کمربند کویپر هم ممکن است، مدارش را پاکسازی نکرده است.”
هنوز مشخص نیست که این تیم بتواند، طرح پیشنهادی خود را به طور رسمی به تایید انجمن بین المللی اخترشناسی برساند، اما اگر این طرح ارائه و در نتیجه به تایید برسد، ما احتمالا باید صدها سیاره جدید را به لیست سیارات شناخته شده اضافه کنیم!
http://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.png00ادمینhttp://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.pngادمین2017-02-21 10:45:142017-02-21 10:45:14تعریف سیارات دوباره مورد بازبینی قرار می‌گیرد!
محققان ترکیباتی آلی در سیاره کوتوله سرس (Ceres) پیدا کرده‌اند. این سیاره بزرگترین سیارک در کمربند سیارکی بین مریخ مشتری و است. ترکیبات آلی مانند آجرهایی هستند که زمین را ساخته‌اند. دانشمند نجوم، Michael Küppers با آژانس فضایی اروپا متنی را منتشر کرده‌اند که می‌گوید، “پایه‌های حیات در سرس قابل توسعه است.”
این ترکیبات آلی با کمک طیف سنج مرئی و اینفرارد نقشه برداری، در فضاپیمای Dawn کشف شدند که در سال ۲۰۰۷ توسط ناسا به فضا فرستاده شد. این فضاپیما از سال ۲۰۱۵ به دور سرس می‌چرخد. مطالعات پیشین نشان دهنده‌ی وجود نمک و آمونیاک در این سیاره کوتوله بود. Dawn و تلسکوپ‌های دیگر هم وجود آب منجمد و کربنات‌ها را کشف کردند. از منظر تئوری، تمام این ترکیبات عامل حیات‌اند.
Simone Marchi، دانشمند ارشد تحقیقات در موسسه تحقیقاتی Southwest می‌گوید:
شواهد نشان می‌دهد که در سرس، مواد معدنی هیدرات آمونیاک، یخ، کربنات‌ها، نمک‌ها، و مواد آلی (ارگانیک) وجود دارد. با یافته‌های جدیدی که Dawn به ما نشان می‌دهد، سرس عناصر لازم برای حیات را داراست.
ترکیبات آلی با غلظ بالا در عرض نزدیک به ۳۲ مایل، در دهانه Ernutet در نیمکره شمالی سیاره کوتوله پیدا شد. دانشمندان هنوز به طور دقیق، ترکیبات مولکولی کشف شده را نمی‌دانند؛ اما به نظر می‌رسد در گروه مواد معدنی قیر-مانندی باشد که در زمین یافت می‌شود.
دانشمندان همچنین فکر می‌کنند که این ترکیبات در سرس تولید شده‌اند، نه اینکه توسط شهاب سنگ یا ستاره‌ای دنباله دار به آنجا آورده شده باشد. مطالعات نشان می‌دهد که این ترکیبات نمی‌توانند بر اثر اصابتی سنگین و در دمای بسیار بالا سالم بمانند؛ اما کاملا هم مشخص نیست که چگونه از مرکز سیاره به سطح آن آمده باشند.
گفته می‌شود سرس در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش شکل گرفته است و دانستن درباره‌ی ترکیبات موجود در سیاره، به دانشمدان کمک می‌کند تا حیات در این سیاره را بهتر درک کنند. همچنین آخرین مطالعه صورت گرفته نشان می‌دهد که در منظومه شمسی، احتمال وجود موجودات فضایی بیگانه در سرس، از بقیه سیارات حتی از مریخ هم بیشتر است.
http://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.png00ادمینhttp://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.pngادمین2017-02-17 16:49:032017-02-17 16:49:03نشانه‌هایی از حیات در سیاره کوتوله سرس پیدا شد!
محققان ترکیباتی آلی در سیاره کوتوله سرس (Ceres) پیدا کرده‌اند. این سیاره بزرگترین سیارک در کمربند سیارکی بین مریخ مشتری و است. ترکیبات آلی مانند آجرهایی هستند که زمین را ساخته‌اند. دانشمند نجوم، Michael Küppers با آژانس فضایی اروپا متنی را منتشر کرده‌اند که می‌گوید، “پایه‌های حیات در سرس قابل توسعه است.”
این ترکیبات آلی با کمک طیف سنج مرئی و اینفرارد نقشه برداری، در فضاپیمای Dawn کشف شدند که در سال ۲۰۰۷ توسط ناسا به فضا فرستاده شد. این فضاپیما از سال ۲۰۱۵ به دور سرس می‌چرخد. مطالعات پیشین نشان دهنده‌ی وجود نمک و آمونیاک در این سیاره کوتوله بود. Dawn و تلسکوپ‌های دیگر هم وجود آب منجمد و کربنات‌ها را کشف کردند. از منظر تئوری، تمام این ترکیبات عامل حیات‌اند.
Simone Marchi، دانشمند ارشد تحقیقات در موسسه تحقیقاتی Southwest می‌گوید:
شواهد نشان می‌دهد که در سرس، مواد معدنی هیدرات آمونیاک، یخ، کربنات‌ها، نمک‌ها، و مواد آلی (ارگانیک) وجود دارد. با یافته‌های جدیدی که Dawn به ما نشان می‌دهد، سرس عناصر لازم برای حیات را داراست.
ترکیبات آلی با غلظ بالا در عرض نزدیک به ۳۲ مایل، در دهانه Ernutet در نیمکره شمالی سیاره کوتوله پیدا شد. دانشمندان هنوز به طور دقیق، ترکیبات مولکولی کشف شده را نمی‌دانند؛ اما به نظر می‌رسد در گروه مواد معدنی قیر-مانندی باشد که در زمین یافت می‌شود.
دانشمندان همچنین فکر می‌کنند که این ترکیبات در سرس تولید شده‌اند، نه اینکه توسط شهاب سنگ یا ستاره‌ای دنباله دار به آنجا آورده شده باشد. مطالعات نشان می‌دهد که این ترکیبات نمی‌توانند بر اثر اصابتی سنگین و در دمای بسیار بالا سالم بمانند؛ اما کاملا هم مشخص نیست که چگونه از مرکز سیاره به سطح آن آمده باشند.
گفته می‌شود سرس در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش شکل گرفته است و دانستن درباره‌ی ترکیبات موجود در سیاره، به دانشمدان کمک می‌کند تا حیات در این سیاره را بهتر درک کنند. همچنین آخرین مطالعه صورت گرفته نشان می‌دهد که در منظومه شمسی، احتمال وجود موجودات فضایی بیگانه در سرس، از بقیه سیارات حتی از مریخ هم بیشتر است.
http://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.png00ادمینhttp://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.pngادمین2017-02-17 16:49:032017-02-17 16:49:03نشانه‌هایی از حیات در سیاره کوتوله سرس پیدا شد!
کاوشگر ناسا، نیو هورایزنز (New Horizons) که ۱۰ سال پیش سفر دور و دراز خود را به سمت دورترین سیاره کوچک و دورافتاده منظومه شمسی، پلوتون، آغاز کرده بود، در چند ماه گذشته همواره خبرها و تصاویر بسیار دیدنی و شنیدنی برایمان به ارمغان آورده و این بار هم ما را از این خبرهای جذاب بی نصیب نگذاشته است.
این کاوشگر به تازگی تصاویری با کیفیت و رزولوشن بالا از بزرگ ترین قمر پلوتون – شارون – برایمان ارسال کرده است، تصاویری که به گونه ای ناباورانه حاکی از سرگذشت تلخ و پیچیده این قمر پلوتون دارد.
تصویر گرفته شده توسط نیو هورایزنز از شارون، بزرگ ترین قمر پلوتون. این تصویر درست قبل از رسیدن نیو هورایزنر به کمترین فاصله با پلوتون و در تاریخ ۱۴ جولای ۲۰۱۵ (۲۳ تیر ۱۳۹۴) گرفته شده است. این تصویر از ترکیب تصاویر آبی، قرمز و مادون قرمزی که توسط دوربین (Ralph/Multispectral Visual Imaging (MVIC کاوشگر نیوهورایزنز گرفته شده، به دست آمده است؛ این رنگ ها پردازش شده اند تا بهترین حالت ممکن برای نمایش خصوصیات متنوع سطح شارون به دست آید. تنوع رنگی شارون به اندازه تنوع رنگی پلوتون نیست و شاید تنها نکته قابل توجه را بتوان در ناحیه مایل به رنگ قرمز قطب شمال آن (بالای قمر) – که Mardor Macula نام دارد – یافت. قطر این قمر ۷۵۴ مایل (۱۲۱۴ کیلومتر) است و این تصویر جزئیات را با مقیاس ۱.۸ مایل (۲.۹ کیلومتر) نشان می دهد. (Credits: NASA/JHUAPL/SwRI)
.
با داشتن قطری معادل با نصف پلوتون، شارون نسبت به سیاره اش، بزرگترین قمر (چه طبیعی و چه مصنوعی) در منظومه شمسی به شمار می آید. بسیاری از دانشمندان نیو هورایزنز انتظار داشتند که شارون یک زندگی یکنواخت و پر از دهانه هایی که بر اثر بارش شهاب سنگ ها بر سطح آن به وجود می آمدند، داشته است، اما آن ها به تازگی به مناظری پی برده اند که از کوه ها، دره ها، زمین لرزه ها، تنوع رنگی در سطح آن و … پوشیده شده است.
Ross Beyer، عضو وابسته به تیم زمین شناسی، ژئوفیزیک و تصویربرداری (GGI) نیو هورایزنز از موسسه SETI و مرکز تحقیقات Ames ناسا در مانتین ویو، کالیفرنیا گفت: “ما به احتمال دیدن چنین ویژگی های جذابی بر روی این قمر شگفت انگیز پلوتون که در لبه ای دوردست در منظومه شمسی ما قرار گرفته، فکر می کردیم … اما با چیزهایی که ما دیدیم، من هرگز نمی توانستم خوشحال تر از این باشم.”
تصاویری با کیفیت بالا از شارون که توسط تصویربردار اکتشافی دور بُردی که بر روی کاوشگر نیو هورایزنز ناسا وجود دارد، گرفته شده است. این تصاویر درست قبل از رسیدن به نزدیک ترین فاصله با پلوتون در تاریخ ۱۴ جولای ۲۰۱۵ (۲۳ تیر ۱۳۹۴) گرفته شده و از روی هم قرار دادن و ترکیب تصاویر گرفته شده توسط دوربین (Ralph/Multispectral Visual Imaging (MVIC، به وجود آمده است. تصویری که شاهد آن هستید منطقه ای گسترده از دره ها و زمین های از هم گسیخته است که با نام غیر رسمی Vulcan Planum نیز شناخته می شود. این تصویر ۷۵۴ مایل (۱۲۱۴ کیلومتر) از سطح شارون را با مقیاس ۰.۵ مایل (۰.۸ کیلومتر) به نمایش می گذارد. (Credits: NASA/JHUAPL/SwRI)
.
از تصاویر با کیفیتی که کاوشگر نیو هورایزنز در هنگام عبور از کنار پلوتون در تاریخ ۱۴ جولای (۲۳ تیر) از پلوتون گرفته بود و در آن ها نیمکره ای از شارون نیز قابل مشاهده بود – که این تصاویر در تاریخ ۲۱ سپتامبر (۳۰ شهریور) به زمین مخابره شد – جزئیاتی را از کمربند شکاف ها، از هم گسیختگی ها و دره ها، در ناحیه شمالی خط استوای این قمر فاش کرد. این سیستم بزرگ دره های عمیق و باریک در بیش از ۱۰۰۰ مایل (۱۶۰۰ کیلومتر) از سطح قابل مشاهده شارون گسترده شده و به نظر می رسد که به سطح دورتر و غیر قابل مشاهده (پشت این قمر که در تصویر پایین قابل مشاهده نیست) آن نیز ادامه پیدا کرده است. گفته می شود که اندازه این دره ۴ برابر دره گرند کنیون (Grand Canyon) بوده و عمقش دو برابر آن می باشد (گرند کنیون دره ای در ایالت آریزونا آمریکا می باشد که در میان آن رودخانه کلرادو جریان دارد و یکی از بزرگ ترین دره های جهان به حساب می آید). این گسل ها و دره ها نشان از تحولات زمین شناسی بسیار عظیم در گذشته بزرگ ترین قمر پلوتون دارد، گذشته ای که شاید مرورش برای شارون بسیار غم انگیز باشد.
جان اسپنسر، نایب رئیس GGI در موسسه تحقیقات جنوب غربی بولدر، کلرادو، گفت: “به نظر می رسد که کل پوسته شارون باز شده است… با توجه به اندازه نسبی آن به شارون، این پدیده بسیار شبیه به سیستم دره Valles Marineris در مریخ می باشد.”
این تصویر، ترکیبی بهبود یافته از تصاویر گرفته شده از پلوتون (پایین سمت راست) و شارون (بالا سمت چپ) –در حالی که کاوشگر نیو هورایزنز در حال عبور از شارون در تاریخ ۱۴ جولای ۲۰۱۵ (۲۳ تیر ۱۳۹۴) بود – می باشد. این تصویر تفاوت های قابل توجه شارون و پلوتون را به خوبی نشان می دهد. رنگ بندی و روشنایی پلوتون و شارون به طور یکسان پردازش شده اند تا بتوان خصوصیات سطوح هر دوی آن ها را مستقیماً مورد مقایسه قرار داد و البته همچنین شباهت های منطقه سرخ رنگ قطبی شارون و منطقه سرخ رنگ استوایی پلوتون به خوبی به تصویر کشیده شده است. در این تصویر اندازه پلوتون و شارون نسبت به هم، تقریبا درست به نمایش درآمده است اما فاصله آن ها نسبت به هم در مقیاس درستی قرار ندارد. این تصویر از ترکیب تصاویر آبی، قرمز و مادون قرمزی که توسط دوربین (Ralph/Multispectral Visual Imaging (MVIC کاوشگر نیوهورایزنز گرفته شده، به دست آمده است. (Credits: NASA/JHUAPL/SwRI)
.
این تیم همچنین کشف کرده اند که زمین های جنوبی دره شارون – که آن را به طور غیر رسمی Vulcan Planum می خوانند – دهانه های بزرگ کمتری نسبت به مناطق شمالی دارد که نشان دهنده این نکته است که آن ها به طور قابل توجهی جوان تر می باشند. صاف و هموار بودن این زمین ها و همچنین شیار ها و برآمدگی های اندکش، نشانه های روشنی از روکش مجدد و در مقیاس بسیار بزرگ آن ها می باشد.
یکی از احتمالات این سطوح صاف و هموار، فعالیت های آتشفشانی سرد – که cryovolcanism نامیده می شود – می باشد. Paul Schenk، عضو تیم نیو هورایزنز از موسسه ماه و سیارات در هوستون می گوید: “این تیم درباره احتمال منجمد شدنِ اقیانوس آب های داخلی در زمان های بسیار دور بحث می کنند که در نتیجه می تواند تغییر در حجم آن را به دنبال داشته و همین امر منجر به ترک خوردن زمین های آن و گسترده شدن این مواد منجمد و یخ زده در سطح شارون باشد.”
تصاویر گرفته شده از کاوشگر ناسا، نیو هورایزنز گردآوری شده اند تا این پرواز ویدیویی بر فراز بزرگ ترین قمر پلوتون، شارون، شکل گیرد. این پرواز از منطقه ای نزدیک به قطب شمال شارون که به طور غیر رسمی موردور (تاریک) ((Mordor (Dark) نامیده می شود، آغاز می گردد. سپس دوربین به سمت جنوب و شکاف عظیمی که در آن ناحیه واقع شده است حرکت می کند و ارتفاع دوربین از سطح نیز از ۱۱۰۰ مایل (۱۸۰۰ کیلومتر) به تنها ۴۰ مایل (۶۰ کیلومتر) کاهش پیدا می کند تا بتوان تجربه ای دقیق تر از این سیستم دره ای باریک و عمیق به دست آورد. از آن جا، یک چرخشی به سمت جنوب صورت می گیرد تا بتوان دید خوبی نسبت به زمین ها و “moat mountain” که با نام غیر رسمی Kubrick Mons شناخته می شود، داشت – یک برجستگی مشخص که توسط فرو رفتگی های توپوگرافیک احاطه شده است. عکس های استفاده شده در این ویدیو که توسط تصویربردار اکتشافی دور بُرد (LORRI) کاوشگر نیو هورایزنز گرفته شده اند، جزئیاتی بالغ بر ۴۰۰ متر در هر پیکسل را به نمایش می گذارد. (Credits: NASA/JHUAPL/SwRI/Stuart Robbins)
.
به نظر می رسد که تا سال آینده و با ارسال تصاویری حتی با کیفیت تر و داده هایی پیچیده از شارون توسط کاوشگر نیو هورایزنز، باز هم شاهد خبرسازی این سیاره کوتوله و دوست همیشگی و باوفایش، شارون، باشیم، تا جایی که یکی از دانشمندان این پروژه، Hal Weaver از آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز در لورل مریلند می گوید: “من پیش بینی می کنم که داستان شارون حتی از این هم شگفت انگیز ت خواهد شد!”.
کاوشگر نیو هورایزنز در حال حاضر ۳.۱ میلیارد مایل (۵ میلیارد کیلومتر) از زمین فاصله دارد و این در حالی است که تمام سیستم های آن سالم و در وضعیت عملیاتی نرمال و خوبی به سر می برند.
نیو هورایزنز قسمتی از برنامه مرز های جدید (نیو فرانتیرز، New Frontiers) ناسا است که توسط آژانس مرکز پرواز های فضایی مارشال در هانتسویل آلاباما مدیریت می شود. APL کاوشگر نیو هورایزنز را طراحی، ساخته و اداره می کند و همچنین ماموریت ها را برای هیئت مدیره ماموریت های علمی ناسا، مدیریت می کند. SwRI نیز ماموریت های علمی، عملیات ترابری و برنامه ریزی علوم رویارویی را رهبری می کند.
http://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.png00رضا اصغرزادهhttp://www.netwebco.ir/wp-content/uploads/2015/09/logo.pngرضا اصغرزاده2015-10-05 21:00:572015-10-05 21:00:57بزرگ ترین قمر پلوتون ، شارون، تاریخچه سخت و ماجراجویانه خود را بازگو می کند
