در جستجوی ماده تاریک در معدن طلا

اعتقاد بر این است که میزان وجود ماده تاریک در کیهان پنج برابر ماده عادی است. اما تعامل آن با ماده های دیگر — مانند پروتون ها و الکترون ها که اشیاء اطراف ما را می سازند — آن چنان ضعیف است که تلاش های ما را برای شناسایی مستقیم آن به چالش می کشد.

گویا آی تی – ماده تاریک حتی با نور نیز تعامل ندارد، به همین دلیل است که ما آن را ماده تاریک می نامیم. اما این بدین معنا نیست که شناسایی آن غیر ممکن است. ما به روش های گوناگون می توانیم ماده تاریک را جستجو کنیم.
ما همچنین می توانیم با استفاده از شتاب دهنده های ذرات پر انرژی، مانند برخورد دهنده بزرگ هادرون در آزمایشگاه CERN، ماده تاریک را تولید کنیم.
ما همچنین می توانیم مناطقی از فضا که ماده تاریک متمرکز شده را رصد کنیم ، مانند مرکز کهکشان ها، تا نشانه هایی از برخورد ماده تاریک با ماده عادی را بیابیم.
در نهایت، ما می توانیم با ساختن ردیاب های کاملاً حساس به طور مستقیم سیگنال های ماده تاریک را جستجو کنیم، این ردیاب ها می توانند لحظه برخورد ذرات ماده تاریک با ذرات ماده عادی را شناسایی کنند.

در ماه ژانویه ۲۰۱۷، کار بر روی ساخت چنین ردیابی در معدن طلای استاول در ویکتوریای استرالیا آغاز خواهد شد، این معدن یک کیلومتر در زیر زمین قرار دارد.
جستجوهای مستقیم زیادی برای یافتن ماده تاریک در سراسر جهان در حال انجام است، اما آزمایش آزمایشگاه فیزیک زیرزمینی استاول (SUPL) اولین نوع از این آزمایشات در نیم کره جنوبی خواهد بود.
دلیل این که این حسگرها در چنین عمقی از زمین قرار می گیرند این است که اختلالات اشعه های کیهانی بر روی آنها تاثیر نگذارند. اشعه های کیهانی ذرات با انرژی بالا هستند که دائماً زمین را بمباران می کنند.

این اشعه های کیهانی بسیار پر انرژی هستند بنابراین برای مسدود کردن آنها و جلوگیری از ایجاد تداخل در آزمایش به تجهیزات و مواد زیادی احتیاج است.
تاکنون فقط یک ادعای شناسایی مستقیم ماده تاریک توسط آزمایش DAMA-LIBRA در آزمایشگاه زیرزمینی Gran Sasso در ایتالیا وجود داشته است.
در این آزمایش از کریستال های یدید سدیم دارای تالیوم استفاده شده، به طوری که وقتی ماده تاریک با اتم های ماده عادی در کریستال ها برخورد کند یک تابش نور به سختی قابل شناسایی را منتشر می کند.
با این وجود، به نظر می رسد این آزمایش ردیابی با آزمایش های دیگر ناسازگار باشد. در آزمایش های دیگر مانند LUX و XENON، از مواد هدف و روش های ردیابی متفاوت استفاده می شود که تاکنون هیچ سیگنالی از ماده تاریک مشاده نکرده اند، در صورتی که حساسیت بیشتری دارند.
در عمل اثبات شده است که ارائه تئوری های ماده تاریک که سازگاری آزمایش DAMA-LIBRA را با جستجوهای تجربی دیگر امکان پذیر سازند بسیار دشوار است.

ماده تاریک برای تمام فصول
این اعتقاد وجود دارد که کهکشان مارپیچی ما در حال چرخش به درون مقادیر زیاد و غیر متراکمی از ماده تاریک ساکن است. با چرخش کهکشان از میان ماده تاریک، خورشید ما ” تندباد” ثابتی از ماده تاریک را تجربه می کند.

به دلیل وجود مقدار زیاد ماده تاریک در اطراف ما سرعت چرخش زمین به دور خورشید تغییر می کند، به همین دلیل ما انتظار داریم که شاهد تغییر در سیگنال ماده تاریک در طول یک سال باشیم. این تغییر را مدولاسیون (یا دامنه تغییر) سالیانه می نامند.
این چیزی است که آزمایش DAMA-LIBRA گزارش کرده است. با انجام یک آزمایش جدید و بهبود یافته به نام SABRE، که در آن از ردیاب های موجود در دو نیم کره استفاده می شود، ما می توانیم از هرگونه تاثیر فصلی ممکن که بتواند در شکل مدولاسیون سالیانه ظاهر شود جلوگیری کنیم.
ما فکر می کنیم که معدن طلای استاول مکان بسیار مناسبی برای انجام این آزمایش باشد. آن یک معدن پیچشی به سمت پایین است، بدین معنا که دارای یک وروی شیب دار به سمت زیر زمین است که به دور خودش می چرخد.

برای رسیدن به مکان آزمایشگاه SUPL باید به مدت ۳۰ دقیقه در مسیر ۱۵ کیلومتری پیچ در پیچ تونل های زیرزمینی حرکت کرد.
فضای اصلی این آزمایشگاه در یک فضای خالی با پهنای ۱۰ متر و با طول ۳۵ متر که اخیراً در داخل یک تخته سنگ کنده شده، قرار خواهد گرفت.
دیواره های این فضای خالی از طریق چندین پیچ و مهره بلند به تخته سنگ های مجاور متصل خواهند شد و سپس برای استحکام بیشتر سطح این دیواره ها با لایه ضخیمی از بتن پوشانده خواهد شد.

کار حفاری و تقویت دیواره ها در اوایل سال ۲۰۱۷ آغاز می شود و ساخت این آزمایشگاه در اوایل سال ۲۰۱۷ انجام خواهد شد. بخش ها و اجزاء متعلق به نیم کره جنوبی آزمایش SABRE در اواخر سال ۲۰۱۷ وارد آزمایشگاه شده و عملیاتی خواهند شد.
انتظار می رود که آزمایشگاه SUPL در سال های آینده شاهد انجام آزمایش های متعدد دیگری باشد، که آزمایش های فیزیک اتمی تا مطالعات سیستم های بیولوژیکی در محیط های پر تشعشع و کم تشعشع را شامل می شود.
ما امیدواریم که این آزمایش در نهایت بتواند مدارک و شواهد واضحی از این ماده تاریک گریزپا فرآهم کند.

در جستجوی ماده تاریک در معدن طلا

اعتقاد بر این است که میزان وجود ماده تاریک در کیهان پنج برابر ماده عادی است. اما تعامل آن با ماده های دیگر — مانند پروتون ها و الکترون ها که اشیاء اطراف ما را می سازند — آن چنان ضعیف است که تلاش های ما را برای شناسایی مستقیم آن به چالش می کشد.

گویا آی تی – ماده تاریک حتی با نور نیز تعامل ندارد، به همین دلیل است که ما آن را ماده تاریک می نامیم. اما این بدین معنا نیست که شناسایی آن غیر ممکن است. ما به روش های گوناگون می توانیم ماده تاریک را جستجو کنیم.
ما همچنین می توانیم با استفاده از شتاب دهنده های ذرات پر انرژی، مانند برخورد دهنده بزرگ هادرون در آزمایشگاه CERN، ماده تاریک را تولید کنیم.
ما همچنین می توانیم مناطقی از فضا که ماده تاریک متمرکز شده را رصد کنیم ، مانند مرکز کهکشان ها، تا نشانه هایی از برخورد ماده تاریک با ماده عادی را بیابیم.
در نهایت، ما می توانیم با ساختن ردیاب های کاملاً حساس به طور مستقیم سیگنال های ماده تاریک را جستجو کنیم، این ردیاب ها می توانند لحظه برخورد ذرات ماده تاریک با ذرات ماده عادی را شناسایی کنند.

در ماه ژانویه ۲۰۱۷، کار بر روی ساخت چنین ردیابی در معدن طلای استاول در ویکتوریای استرالیا آغاز خواهد شد، این معدن یک کیلومتر در زیر زمین قرار دارد.
جستجوهای مستقیم زیادی برای یافتن ماده تاریک در سراسر جهان در حال انجام است، اما آزمایش آزمایشگاه فیزیک زیرزمینی استاول (SUPL) اولین نوع از این آزمایشات در نیم کره جنوبی خواهد بود.
دلیل این که این حسگرها در چنین عمقی از زمین قرار می گیرند این است که اختلالات اشعه های کیهانی بر روی آنها تاثیر نگذارند. اشعه های کیهانی ذرات با انرژی بالا هستند که دائماً زمین را بمباران می کنند.

این اشعه های کیهانی بسیار پر انرژی هستند بنابراین برای مسدود کردن آنها و جلوگیری از ایجاد تداخل در آزمایش به تجهیزات و مواد زیادی احتیاج است.
تاکنون فقط یک ادعای شناسایی مستقیم ماده تاریک توسط آزمایش DAMA-LIBRA در آزمایشگاه زیرزمینی Gran Sasso در ایتالیا وجود داشته است.
در این آزمایش از کریستال های یدید سدیم دارای تالیوم استفاده شده، به طوری که وقتی ماده تاریک با اتم های ماده عادی در کریستال ها برخورد کند یک تابش نور به سختی قابل شناسایی را منتشر می کند.
با این وجود، به نظر می رسد این آزمایش ردیابی با آزمایش های دیگر ناسازگار باشد. در آزمایش های دیگر مانند LUX و XENON، از مواد هدف و روش های ردیابی متفاوت استفاده می شود که تاکنون هیچ سیگنالی از ماده تاریک مشاده نکرده اند، در صورتی که حساسیت بیشتری دارند.
در عمل اثبات شده است که ارائه تئوری های ماده تاریک که سازگاری آزمایش DAMA-LIBRA را با جستجوهای تجربی دیگر امکان پذیر سازند بسیار دشوار است.

ماده تاریک برای تمام فصول
این اعتقاد وجود دارد که کهکشان مارپیچی ما در حال چرخش به درون مقادیر زیاد و غیر متراکمی از ماده تاریک ساکن است. با چرخش کهکشان از میان ماده تاریک، خورشید ما ” تندباد” ثابتی از ماده تاریک را تجربه می کند.

به دلیل وجود مقدار زیاد ماده تاریک در اطراف ما سرعت چرخش زمین به دور خورشید تغییر می کند، به همین دلیل ما انتظار داریم که شاهد تغییر در سیگنال ماده تاریک در طول یک سال باشیم. این تغییر را مدولاسیون (یا دامنه تغییر) سالیانه می نامند.
این چیزی است که آزمایش DAMA-LIBRA گزارش کرده است. با انجام یک آزمایش جدید و بهبود یافته به نام SABRE، که در آن از ردیاب های موجود در دو نیم کره استفاده می شود، ما می توانیم از هرگونه تاثیر فصلی ممکن که بتواند در شکل مدولاسیون سالیانه ظاهر شود جلوگیری کنیم.
ما فکر می کنیم که معدن طلای استاول مکان بسیار مناسبی برای انجام این آزمایش باشد. آن یک معدن پیچشی به سمت پایین است، بدین معنا که دارای یک وروی شیب دار به سمت زیر زمین است که به دور خودش می چرخد.

برای رسیدن به مکان آزمایشگاه SUPL باید به مدت ۳۰ دقیقه در مسیر ۱۵ کیلومتری پیچ در پیچ تونل های زیرزمینی حرکت کرد.
فضای اصلی این آزمایشگاه در یک فضای خالی با پهنای ۱۰ متر و با طول ۳۵ متر که اخیراً در داخل یک تخته سنگ کنده شده، قرار خواهد گرفت.
دیواره های این فضای خالی از طریق چندین پیچ و مهره بلند به تخته سنگ های مجاور متصل خواهند شد و سپس برای استحکام بیشتر سطح این دیواره ها با لایه ضخیمی از بتن پوشانده خواهد شد.

کار حفاری و تقویت دیواره ها در اوایل سال ۲۰۱۷ آغاز می شود و ساخت این آزمایشگاه در اوایل سال ۲۰۱۷ انجام خواهد شد. بخش ها و اجزاء متعلق به نیم کره جنوبی آزمایش SABRE در اواخر سال ۲۰۱۷ وارد آزمایشگاه شده و عملیاتی خواهند شد.
انتظار می رود که آزمایشگاه SUPL در سال های آینده شاهد انجام آزمایش های متعدد دیگری باشد، که آزمایش های فیزیک اتمی تا مطالعات سیستم های بیولوژیکی در محیط های پر تشعشع و کم تشعشع را شامل می شود.
ما امیدواریم که این آزمایش در نهایت بتواند مدارک و شواهد واضحی از این ماده تاریک گریزپا فرآهم کند.

یک ابرکامپیوتر وزن اسرارآمیز ترین ماده جهان را مشخص کرد

به تازگی یک ابرکامپیوتر موفق شده تا وزن نخستین کاندیدای اسرار آمیز ترین ماده جهان را مشخص کند. این ماده ۱۰ میلیارد مرتبه سبک تر از یک الکترون است.

گویا آی تی – تقریباً ۹۵ درصد از هستی و هر چیز درون آن از ماده تاریک و انرژی تاریک ساخته شده اند – چیزهایی که باید در حالت استاندارد فیزیکی باشند تا قابل درک باشند، اما هیچ کس نمی داند آنها واقعاً چه هستند.
اما یک ابرکامپیوتر شاید بداند، زیرا دانشمندان به تازگی از یکی از این ابرکامپیوترها استفاده کرده اند تا یک طرح کلی از ذراتی که می توانند ماده تاریک را شکل دهند ترسیم کنند و برای اولین بار این ابرکامپیوتر توانست وزن یک اکسیون (axion) را پیش بینی کند – اکسیون یک ذره فرضی است که کاندیدای نخست ماده گمشده در جهان محسوب می شود.
در نهایت دانشمندان از وزن تخمین زده شده اخیر یک اکسیون – ۱۰ میلیارد بار سبک تر از یک الکترون – می توانند در جستجوی یک کاندیدا برای ماده تاریک استفاده کنند و پژوهشگران می گویند آن حتی می تواند به ما کمک کند تا شواهد آشکاری از آن را شناسایی کنیم.
آندرآس رینگ والد، یکی از اعضای تیم تحقیق از مرکز ملی پژوهش (DESY) در آلمان می گوید، ” دانستن این که ما در جستجوی چه نوع جسمی هستیم، می تواند برای یافتن این نوع شواهد بسیار مفید باشد. در غیر این صورت این جستجو می تواند دها سال طول بکشد، زیرا مجبور هستیم تا گستره بسیار وسیعی را بررسی کنیم. ”
رینگ والد و همکارانش تصمیم گرفتند تا بر روی اکسیون ها متمرکز شوند، زیرا آنها یکی از کاندیداهای نخست ماده تاریک هستند که هنوز باید از اسرار آنها پرده گشایی شود.
تصور بر این است که شکل ناشناخته ماده در هستی می تواند یا از چند ذره بسیار سنگین ساخته شده باشد و یا از ذرات بسیار سبک فراوان تشکیل شده باشد و اکسیون ها در دسته دوم قرار می گیرند.
فرض بر این است که اکسیون ها ذراتی با جرم پایین و با حرکت آرام باشند که هیچ باری ندارند و تعامل ضعیفی با ماده های دیگر برقرار می کنند.
این مسئله شناسایی آنها را دشوار می کند، اما با در نظر گرفتن این حقیقت که آنها ممکن است با ماده دیگری تعامل داشته باشند مسلماً باید ما را قادر سازد تا با استفاده از تجهیزات مناسب آنها را شناسایی کنیم – اگر بدانیم که باید به کجا نگاه کنیم.
اکسیون ها به عنوان کاندیدای نخست ماده تاریک شناخته می شوند به لطف گسترش کرومودینامیک کوانتومی، که یک تئوری کوانتومی است و تصور می شود نیروی قدرتمند اتمی را کنترل می کند – که یکی از چهار نیروی بنیادین جهان هستی است.
کرومودینامیک کوانتومی وجود یک ذره با تعامل بسیار پایین را پیش بینی کرده است که جرم آن به قدرت نوسانات کوانتومی در ساختار فضا – زمان بستگی دارد. اگر شما فکر می کنید که این مبهم به نظر می رسد و همانند یافتن سوزن در انبار کاه در مقیاس کوانتومی است، کاملاً درست فکر می کنید.
در این جا است که ابرکامپیوتر JUQUEEN (BlueGene/Q) در آلمان وارد بازی می شود. تیم تحقیقی نیازمند چیزی بود که بتواند تعداد متغیرهای بی شمار و دیوانه کننده مورد نیاز برای تشریح یک اکسیون را مدیریت کند.
این کامپیوتر پیش بینی کرد که اگر اکسیون ها واقعاً حجم عمده ماده تاریک را تشکیل داده باشند، آنها باید حجمی برابر با ۵۰ تا ۱۵۰۰ میکروالکترون ولت داشته باشند، که آنها را ۱۰ میلیارد مرتبه سبک تر از یک الکترون می کند.
این بدین معناست که اگر ماده به طور مساوی در هستی پراکنده شده بود، هر سانتیمتر مکعب از هستی به طور میانگین حاوی ۱۰ میلیون اکسیون می بود.
اما به نظر نمی رسد که ماده تاریک به طور مساوی در هستی پراکنده شده باشد – آن به صورت توده ای وجود دارد، مانند این کهکشان، که دارای ۹۹٫۹۹ درصد ماده تاریک است. این یعنی این که کهکشان راه شیری ما محتوی رقم بسیار بزرگ یک تریلیون اکسیون در هر سانتیمتر مکعب است.
پژوهشگران امیدوارند اکنون که محدوده جستجو را کم کرده اند علم فیزیک بتواند وجود یا عدم وجود اکسیون ها را یک بار برای همیشه اثبات کند.
زولتان فودور، یکی از اعضای گروه تحقیقاتی از دانشگاه Wuppertal آلمان می گوید، ” نتایجی که ما ارائه می کنیم احتمالاً به رقابت برای کشف این ذرات منجر خواهد شد. ”

این پژوهش در سایت Nature منتشر شده است.

یک ابرکامپیوتر وزن اسرارآمیز ترین ماده جهان را مشخص کرد

به تازگی یک ابرکامپیوتر موفق شده تا وزن نخستین کاندیدای اسرار آمیز ترین ماده جهان را مشخص کند. این ماده ۱۰ میلیارد مرتبه سبک تر از یک الکترون است.

گویا آی تی – تقریباً ۹۵ درصد از هستی و هر چیز درون آن از ماده تاریک و انرژی تاریک ساخته شده اند – چیزهایی که باید در حالت استاندارد فیزیکی باشند تا قابل درک باشند، اما هیچ کس نمی داند آنها واقعاً چه هستند.
اما یک ابرکامپیوتر شاید بداند، زیرا دانشمندان به تازگی از یکی از این ابرکامپیوترها استفاده کرده اند تا یک طرح کلی از ذراتی که می توانند ماده تاریک را شکل دهند ترسیم کنند و برای اولین بار این ابرکامپیوتر توانست وزن یک اکسیون (axion) را پیش بینی کند – اکسیون یک ذره فرضی است که کاندیدای نخست ماده گمشده در جهان محسوب می شود.
در نهایت دانشمندان از وزن تخمین زده شده اخیر یک اکسیون – ۱۰ میلیارد بار سبک تر از یک الکترون – می توانند در جستجوی یک کاندیدا برای ماده تاریک استفاده کنند و پژوهشگران می گویند آن حتی می تواند به ما کمک کند تا شواهد آشکاری از آن را شناسایی کنیم.
آندرآس رینگ والد، یکی از اعضای تیم تحقیق از مرکز ملی پژوهش (DESY) در آلمان می گوید، ” دانستن این که ما در جستجوی چه نوع جسمی هستیم، می تواند برای یافتن این نوع شواهد بسیار مفید باشد. در غیر این صورت این جستجو می تواند دها سال طول بکشد، زیرا مجبور هستیم تا گستره بسیار وسیعی را بررسی کنیم. ”
رینگ والد و همکارانش تصمیم گرفتند تا بر روی اکسیون ها متمرکز شوند، زیرا آنها یکی از کاندیداهای نخست ماده تاریک هستند که هنوز باید از اسرار آنها پرده گشایی شود.
تصور بر این است که شکل ناشناخته ماده در هستی می تواند یا از چند ذره بسیار سنگین ساخته شده باشد و یا از ذرات بسیار سبک فراوان تشکیل شده باشد و اکسیون ها در دسته دوم قرار می گیرند.
فرض بر این است که اکسیون ها ذراتی با جرم پایین و با حرکت آرام باشند که هیچ باری ندارند و تعامل ضعیفی با ماده های دیگر برقرار می کنند.
این مسئله شناسایی آنها را دشوار می کند، اما با در نظر گرفتن این حقیقت که آنها ممکن است با ماده دیگری تعامل داشته باشند مسلماً باید ما را قادر سازد تا با استفاده از تجهیزات مناسب آنها را شناسایی کنیم – اگر بدانیم که باید به کجا نگاه کنیم.
اکسیون ها به عنوان کاندیدای نخست ماده تاریک شناخته می شوند به لطف گسترش کرومودینامیک کوانتومی، که یک تئوری کوانتومی است و تصور می شود نیروی قدرتمند اتمی را کنترل می کند – که یکی از چهار نیروی بنیادین جهان هستی است.
کرومودینامیک کوانتومی وجود یک ذره با تعامل بسیار پایین را پیش بینی کرده است که جرم آن به قدرت نوسانات کوانتومی در ساختار فضا – زمان بستگی دارد. اگر شما فکر می کنید که این مبهم به نظر می رسد و همانند یافتن سوزن در انبار کاه در مقیاس کوانتومی است، کاملاً درست فکر می کنید.
در این جا است که ابرکامپیوتر JUQUEEN (BlueGene/Q) در آلمان وارد بازی می شود. تیم تحقیقی نیازمند چیزی بود که بتواند تعداد متغیرهای بی شمار و دیوانه کننده مورد نیاز برای تشریح یک اکسیون را مدیریت کند.
این کامپیوتر پیش بینی کرد که اگر اکسیون ها واقعاً حجم عمده ماده تاریک را تشکیل داده باشند، آنها باید حجمی برابر با ۵۰ تا ۱۵۰۰ میکروالکترون ولت داشته باشند، که آنها را ۱۰ میلیارد مرتبه سبک تر از یک الکترون می کند.
این بدین معناست که اگر ماده به طور مساوی در هستی پراکنده شده بود، هر سانتیمتر مکعب از هستی به طور میانگین حاوی ۱۰ میلیون اکسیون می بود.
اما به نظر نمی رسد که ماده تاریک به طور مساوی در هستی پراکنده شده باشد – آن به صورت توده ای وجود دارد، مانند این کهکشان، که دارای ۹۹٫۹۹ درصد ماده تاریک است. این یعنی این که کهکشان راه شیری ما محتوی رقم بسیار بزرگ یک تریلیون اکسیون در هر سانتیمتر مکعب است.
پژوهشگران امیدوارند اکنون که محدوده جستجو را کم کرده اند علم فیزیک بتواند وجود یا عدم وجود اکسیون ها را یک بار برای همیشه اثبات کند.
زولتان فودور، یکی از اعضای گروه تحقیقاتی از دانشگاه Wuppertal آلمان می گوید، ” نتایجی که ما ارائه می کنیم احتمالاً به رقابت برای کشف این ذرات منجر خواهد شد. ”

این پژوهش در سایت Nature منتشر شده است.