تشعشات کیهانی قاتل خاموش مسافران آینده مریخ!

تشعشات کیهانی قاتل خاموش مسافران آینده مریخ!

نخستین مسافران مریخ با فضاپیمای عظیمی به سیاره سرخ می‌روند، در آنجا فرود می‌آیند، پایه‌های تمدن آینده انسان را می‌سازند؛ تحقیقات علمی را انجام می‌دهند و به زمین بازمی‌گردند. اما در بین عوامل استرس‌زای مأموریت آینده مریخ، چیزی است که معادله را بسیار پیچیده‌تر از قبل می‌کند: تشعشات کیهانی.

زمین میدان مغناطیسی قوی و جو متراکمی دارد که از انسان در برابر تشعشعات مضر کیهانی محافظت می‌کند. اما در فضای عمیق، فضانوردان مستقیما در معرض تشعشعات کیهانی که از ستارگان دورست کهکشان می‌آیند، قرار می‌گیرند. این تشعشات به بافت‌های بدن انسان آسیب می‌رساند، مشکلات سلامتی زیادی به وجود می‌آورد و عمر را کاهش می‌دهد.

به نظر می‌رسد ناسا همه کاری برای کاهش این خطرات برای فضانوردان مریخ انجام خواهد داد. اما فرانسیس کوچینوتا کارشناس تشعشعات و فیزیک فضایی و محقق سابق ناسا پیش‌بینی می‌کند، تشعشعات کیهانی بیش از چیزی هستند که مهندسان ناسا در حال آماده‌سازی خود برای مقابله با آن هستند و می‌توانند، سلامت فضانوردان را با خطر جدی مواجه کنند و منجر به شکست برنامه‌های انسان در این سیاره شوند. مطالعه کوچینوتا ماه آوریل در نشریه “نیچر” منتشر شده بود.

محققان می‌گویند، در معرض تشعشعات کهکشانی قرار گرفتن، می‌تواند هسته سلول‌ها را نابود کند و همچنین موجب جهش سلولی شود که می‌تواند منجر به ابتلا به سرطان شود
محققان می‌گویند، در معرض تشعشعات کهکشانی قرار گرفتن، می‌تواند هسته سلول‌ها را نابود کند و همچنین موجب جهش سلولی شود که می‌تواند منجر به ابتلا به سرطان شود

کوچینوتا که هم‌اکنون به عنوان محقق در دانشگاه نوادا، لاس‌وگاس فعالیت می‌کند، در آزمایش‌های خود با شبیه‌سازی شرایطی که فضانوردان در فضای عمیق با آن مواجه می‌شوند، روی مدل‌های حیوانی (موش) دریافت که سلول‌های بدن که در اثر در برخورد با ذرات باردار بسیار پرانرژی یا همان پرتوهای کیهانی آسیب‌دیده و جهش پیدا کرده‌اند، می‌توانند سلول‌هایی که مستقیما تحت تأثیر اشعه‌های فضایی قرار نگرفته‌اند را در خطر قرار دهند.

فرانسیس کوچینوتا می‌گوید: “در معرض تشعشعات کهکشانی قرار گرفتن، می‌تواند هسته سلول‌ها را نابود کند و همچنین موجب جهش سلولی شود که می‌تواند منجر به ابتلا به سرطان شود.”

کوچینوتا در ادامه گفت: ”به‌خوبی می‌دانیم که سلول‌های آسیب دیده، سیگنال‌هایی را به سلول‌های سالم اطراف می‌فرستند و احتمالا ریز محیط سلولی را تغییر می‌دهند. به نظر می‌رسد که این سیگنال‌ها سلول‌های سالم را تغییر داده که موجب تشکیل تومور و یا سرطان می‌شوند.”

محققان از یک مدل تأثیر غیر هدفمند رشد سرطانی استفاده کرده‌اند تا چیزی که دانشمندان برای اولین بار در سال ۱۹۹۲ متوجه آن شده بودند را دوباره تائید کنند. در واقع روشی که سلول‌ها بدون اینکه مستقیما در معرض پرتوهای کیهانی قرار گرفته باشند، تحت تأثیر قرار می‌گیرند. به خوبی می‌دانیم که تشعشات کیهانی به لطف افزایش میزان یونیزاسیون می‌تواند مشکلات سلامتی متعددی به وجود بیاورد، از جمله سرطان و بیماری‌های مرتبط به گردش خون. این خطر یکی از مسائل اصلی خارج شدن از مدار زمین است.

فرانسیس کوچینوتا و همکارانش در این مطالعه از اطلاعات کاوشگر کریاسیتی بهره بردند که نوامبر سال ۲۰۱۱ تا اوت سال ۲۰۱۲، سفر هشت ماه ای را به‌سوی سیاره سرخ انجام داد. دانشمندان دریافتند که تجهیزات این کاوشگر تا هزار برابر بیشتر از زمین در معرض تشعشعات قرارگرفته‌اند
فرانسیس کوچینوتا و همکارانش در این مطالعه از اطلاعات کاوشگر کریاسیتی بهره بردند که نوامبر سال ۲۰۱۱ تا اوت سال ۲۰۱۲، سفر هشت ماه ای را به‌سوی سیاره سرخ انجام داد. دانشمندان دریافتند که تجهیزات این کاوشگر تا هزار برابر بیشتر از زمین در معرض تشعشعات قرارگرفته‌اند

کوچینوتا به Inverse گفت: “ما قبلا می‌دانستیم که تابش تشعشات کیهانی بسیار آسیب‌پذیر است، چراکه باعث ایجاد انواع پیچیده‌تری از آسیب‌های دی ان ای و بسیاری جهش‌های ژنی می‌شود، اما با استفاده از این مطالعه مکانیستی دریافتیم که چنین تشعشعاتی تا چه میزان می‌تواند روی کل بدن انسان تأثیر بگذارد.”

کوچینوتا نتیجه گرفت که خطر سرطان برای فضانوردان در یک مأموریت ۹۰۰ روزه مریخ (شامل سفر ۲۰۰ روزه به‌سوی مریخ، سپری کردن ۵۰۰ روز در سیاره سرخ و ۲۰۰ روز هم برای بازگشت به زمین) به‌طور چشمگیری بالا خواهد بود.

کوچینوتا می‌گوید: “برآوردهای ما نشان می‌دهد که شانس اینکه یک فضانورد در اثر سرطان نسبت به تشعشات بمیرد، یک‌به‌هشت است.”

دانشمندان هنوز دقیقا در مورد خطرات بعد از آن اطمینان ندارند، اما در این زمینه تحقیقاتی در جریان است. این یکی از دلایلی است که اسکات کِلی فضانورد ناسا، تقریبا یک سال را در فضا گذراند تا تأثیر بیشتر اثرات اقامت بلندمدت در فضا را مشخص کنند.

تحقیقات دوقلوهای ناسا هم‌اکنون در حال یکپارچه‌سازی نتایج است. محققان این برنامه ناسا را گروه منحصربه‌فردی از متخصصان مختلف در زمینه‌های ژنتیکی و فیزیولوژیکی تشکیل می‌دهند. درحالی‌که اسکات کِلی یک سال را در ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری کرد، برادر دوقلوی او، فضانورد بازنشسته ناسا مارک، در زمین به سر می‌برد. محققان ناسا می‌گویند، مقایسه نمونه‌های بیولوژیکی این دوقلوها، اطلاعات مهمی را در مورد چگونگی تأثیر فضا بر بدن انسان در اختیار محققان ناسا قرار خواهد داد. این مطالعات ژنتیکی پیشگامانه، به ناسا کمک خواهد کرد، ایمنی فضانوردان طی سفر آینده به مریخ را فراهم کند. ناسا اعلام کرده، نتایج  تحقیقات دوقلوهای ناسا، اواخر سال جاری و یا اوایل سال ۲۰۱۸ منتشر شود.

اطلاعات بیشتر در این زمینه هم به وسیله کاوشگر کریاسیتی به دست آمد که از نوامبر سال ۲۰۱۱ تا اوت سال ۲۰۱۲، سفر هشت ماه ای را به سوی سیاره سرخ انجام داد. دانشمندان دریافتند که تجهیزات این کاوشگر تا هزار برابر بیشتر از زمین در معرض تشعشعات قرار گرفته‌اند. این اطلاعات از سوی سازمان‌هایی همچون کمیسیون بین‌المللی حفاظت در برابر پرتو و شورای ملی حفاظت و ارزشیابی پرتو منتشر شده است.

دکتر رابرت زوبین رئیس انجمن مریخ، ماه گذشته با انتشار بیانیه‌ای با عنوان "حمله دوباره دلالان تشعشعات" در وب‌سایت انجمن مریخ نوشت: "تشعشات کیهانی نمی‌تواند اکتشافات انسان در مریخ را متوقف کند و نباید تبدیل به بهانه‌ای برای به تأخیر انداختن مأموریت (مریخ) شود"
دکتر رابرت زوبین رئیس انجمن مریخ، ماه گذشته با انتشار بیانیه‌ای با عنوان “حمله دوباره دلالان تشعشعات” در وب‌سایت انجمن مریخ نوشت: “تشعشات کیهانی نمی‌تواند اکتشافات انسان در مریخ را متوقف کند و نباید تبدیل به بهانه‌ای برای به تأخیر انداختن مأموریت (مریخ) شود”

شیلا تیبو، محقق علوم مواد از مرکز تحقیقات لانگلی ناسا به Inverse  گفت: ” کمیسیون بین‌المللی حفاظت در برابر پرتو و شورای ملی حفاظت و ارزشیابی پرتو، اطلاعات علمی و پزشکی درباره آسیب تشعشات کیهانی به انسان‌ها را ارائه می‌کنند و تلاش می‌کنند، با محدودیت‌های تشعشعات کیهانی مقابله کنند، محدودیت‌هایی همچون اینکه انسان بدون خطر تا چه حد می‌تواند در معرض تشعشعات قرار بگیرد.”

نتایج مطالعه کوچینوتا ممکن است، تأثیری در برنامه‌ریزی‌های انجام شده برای مأموریت‌های آینده به مریخ و دیگر سیارات نداشته باشد. اما، جامعه علمی به این مطالعه پاسخ‌های متفاوتی داده است. رابرت زوبرن، مهندس هوافضایی و بنیان‌گذار انجمن مریخ (Mars Society)، در یک بیانیه‌ای تند، کوچینوتا را “دلال تشعشات” خواند و گفت، مطالعه او هیچ‌چیز جدیدی ندارد.

رئیس انجمن مریخ، ماه گذشته با انتشار بیانیه‌ای با عنوان “حمله دوباره دلالان تشعشعات” در وب‌سایت انجمن مریخ نوشت: “تشعشات کیهانی نمی‌تواند اکتشافات انسان در مریخ را متوقف کند و نباید تبدیل به بهانه‌ای برای به تأخیر انداختن مأموریت (مریخ) شود. قابل‌فهم است که محققان تشعشات فضایی بخواهند، ازلحاظ مالی تأمین شوند، اما نباید اطلاعات نادرست را منتشر کنند.”

انجمن مریخ سازمان غیرانتفاعی فضایی است که به‌منظور ارتقای اکتشافات و برنامه‌های استعمار مریخ در سال ۱۹۹۸ توسط دکتر رابرت زوبین و دیگر دانشمندان تأسیس شده است. هدف اصلی این سازمان، آموزش مردم، رسانه‌ها و دولت در مورد مزیت‌های کاوش مریخ، اهمیت برنامه‌ریزی برای مأموریت انسان به مریخ در دهه‌های آینده و لزوم حضور دائمی انسان در سیاره سرخ است.

اما ناسا به دفاع از کوچینوتا پرداخت، تیبو گفت:”کوچینوتا محصول ناسا است، او سرعت (برنامه‌های فضایی) را کم نمی‌کند، تحقیقات او باید جدی گرفته شوند.”

با این حال، تیبو می‌گوید، به نظر نمی‌رسد در برآوردهای کوچینوتا، نوآوری‌های ناسا برای محافظت در برابر تشعشات کیهانی در نظر گرفته شده باشند. ناسا از روش‌های محافظتی مختلفی هم در فضاپیما و هم در سیاره سرخ بهره خواهد برد، اتمسفر رقیق مریخ می‌تواند، حدود ۴۰ درصد از تشعشات خورشیدی را مسدود کند و اقامتگاه‌های مریخی همچون زیستگاه گنبدی هم می‌تواند از انسان در برابر چنین تشعشاتی محافظت کند. باشیم.

طرح سکونت‌گاه یخی که طرح پیشنهادی محققان مرکز تحقیقات لانگلی ناسا است، سازه‌ای شفاف متشکل از پوسته یخی تودرتو باهدف استفاده از آب مایع مریخ در دماهای پایین است. این سازه دارای یک پوسته بیرونی، گنبد داخلی و باغ هیدروپونیک (کشاورزی بدون خاک) در محوطه جلوی سازه است که غذا و اکسیژن را برای ساکنانش فراهم می‌کند. همچنین استفاده از یخ این مزیت را دارد که امکان عبور نور طبیعی به سازه را فراهم می‌کند و درعین‌حال از ساکنانش در برابر تابش تشعشات خورشیدی و کهکشانی محافظت می‌کند. این در حالی است که دانشمندان مدت‌ها است به دنبال جایگزین مصنوعی برای نور خورشید هستند؛ اما این نورها برای حفظ چرخه روزمره خورشید برای حفظ تعادل روانی و توانایی جسمانی خدمه کافی نیستند.

طرح سکونت‌گاه یخی، سازه‌ای شفاف متشکل از پوسته یخی تودرتو با هدف استفاده از آب مایع مریخ در دماهای پایین است. استفاده از یخ این مزیت را دارد که امکان عبور نور طبیعی به سازه را فراهم می‌کند و درعین‌حال از ساکنانش در برابر تابش تشعشات خورشیدی و کهکشانی محافظت می‌کند
طرح سکونت‌گاه یخی، سازه‌ای شفاف متشکل از پوسته یخی تودرتو با هدف استفاده از آب مایع مریخ در دماهای پایین است. استفاده از یخ این مزیت را دارد که امکان عبور نور طبیعی به سازه را فراهم می‌کند و درعین‌حال از ساکنانش در برابر تابش تشعشات خورشیدی و کهکشانی محافظت می‌کند

همچنین ایده‌های دیگر همچون حفاری و ساخت زیستگاه زیرزمینی هم مطرح شده است. سفر به ۹۰۰ روزه به مریخ هم می‌تواند کاهش یابد. تیبو می‌گوید: “اگر همه این برنامه‌ها را در نظر بگیریم، می‌توانیم، خطرات سفر به مریخ را کاهش دهیم. محاسبات اولیه ما تا به امروز نشان می‌دهد که می‌توانیم به آنجا برسیم، هنوز امیدی داریم.”

ناسا تشعشعات کیهانی را اولویت اول مطالعات خود قرار داده است، اما همه تلاش‌ها شاید به این منتهی شود که انسان هیچ‌گاه و یا حداقل تا دهه ۲۰۳۰ به آنجا نرسد. ناسا اعلام کرد: “برنامه ما این است که انسان‌های سالم را به مریخ بفرستیم و به زمین بازگردانیم. تا زمانی که از ایمنی مطمئن نشویم، آن‌ها را به مریخ نمی‌فرستیم.”

همان‌طور که خود کوچینوتا در مطالعه‌اش تأکید می‌کند، متغیرهای زیادی برای برآوردهای قطعی وجود دارند، بنابراین نیاز به تحقیقات بیشتری است، او گفت: “ساعت تیک‌تاک (اشاره به گذشت سریع زمان) می‌کند، ما باید پاسخ‌های خود را پیدا کنیم و تا قبل از اینکه دیر شود، خطرات را کاهش دهیم.”

.

منبع: inverse

مطلب تشعشات کیهانی قاتل خاموش مسافران آینده مریخ! برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

تصویر نجومی روز ناسا ۱۰ تیر ۹۶: تصویری ۳ بعدی از آبشار مواد مذاب در مریخ

تصویر نجومی روز ناسا 10 تیر 96: تصویری 3 بعدی از آبشار مواد مذاب در مریخ

عینک آبی/قرمز ۳ بعدی خود را روی چشمان خود بگذارید و به آبشاری از گدازه های مریخ نگاهی بیاندازید. این تصویر سه بعدی از ترکیب ۲ عکس که توسط دوربین های رایز (HiRISE) فضاپیمای مدارگرد شناسایی مریخ (MRO یا Mars Reconnaissance Orbiter) گرفته شده، ساخته شده است.

این آبشار چند سطحی که به دلیل سرازیر شدن مواد مذاب از لبه شمالی دهانه یک کوه آتش فشانی با قطر ۳۰ کیلومتر تشکیل شده، در قسمت غربی منطقه آتشفشانی تارسیس (Tharsis) در این سیاره سرخ واقع شده است.

همان طور که گدازه های آتشفشانی از دیواره های این دهانه آتشفشانی به پایین سرازیر می شوند و قصد دارند به پایین این دهانه جاری شوند، بر روی سطح سرازیری آن، اثری از ناهمواری های واضح به شکل امواج از خود بر جای می گذارند.

شمال در بالای تصویر قرار دارد و گستره‌ی دید این تصویر ۳ بعدی جذاب نیز ۵ کیلومتر است.

تصویر نجومی روز ناسا 10 تیر 96 (1 جولای 2017)، تصویری 3 بعدی از آبشار مواد مذاب در مریخ را نشان می دهد.
تصویر نجومی روز ناسا ۱۰ تیر ۹۶ (۱ جولای ۲۰۱۷)، تصویری ۳ بعدی از آبشار مواد مذاب در مریخ را نشان می دهد.

تصویر نجومی روز ناسا را با تکرا دنبال کنید.

منبع: nasa

مطلب تصویر نجومی روز ناسا ۱۰ تیر ۹۶: تصویری ۳ بعدی از آبشار مواد مذاب در مریخ برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

دریاچه قدیمی روی مریخ زمانی دارای حیات بوده است

دریاچه قدیمی روی مریخ زمانی دارای حیات بوده است

پنج سال است که مریخ نورد “کنجکاوی” ناسا در حال جستجو در منطقه Gale Crater است. این ناحیه به صورت یک آتشفشانی قدیمی بوده و این کاوشگر به امید پیدا کردن آب در آنجا به انجام ماموریت می‌پردازد.

اما Gale Crater همیشه به صورت یک گودال کاملا خشک نبوده است. دریاجه باستانی Gale بین 3.8 و 3.1 میلیارد سال قبل در حدود 700 میلیون سال وجود داشته است. “کنجکاوی” قادر است تا از کوه‌های مرکز این گودال استفاده نموده و با بررسی لایه‌های رسوب روی این کوه‌ها از تاریخچه این دریاچه پرده بردارد.

صخره‌ها میزان اکسیژن را در طول زمان به دلیل تغییرات آب و هوایی بر روی کوه‌ها متغیر نشان می‌دهند. اما در هر حال این دریاچه برای میلیون‌ها سال مکانی قابل سکنی گزیدن بوده است.
حتی اگر ما شواهدی مبنی بر وجود زندگی در آن جا نیابیم باز هم تا همین حد موضوع جالب و هیجان‌انگیزی است.

نوشته دریاچه قدیمی روی مریخ زمانی دارای حیات بوده است اولین بار در پدیدار شد.

دانشمندان توضیحی برای عوارض مرموز قمر تیتان ندارند!

دانشمندان توضیحی برای عوارض مرموز قمر تیتان ندارند!

رگه‌های مرموز سطح تیتان بزرگ‌ترین قمر زحل، می‌تواند ناشی از الگوهای آب و هوایی بارش‌های عجیب باشد. این دره‌های مارپیچی، دهانه‌ها و تپه‌ها از زمانی که برای اولین بار در سال ۲۰۰۴ توسط فضاپیمای کاسینی کشف شده‌اند، دانشمندان را سردرگم کرده‌اند. اکنون دانشمندان موفق به نقشه‌برداری کامل از هزارتوهای فضایی شده‌اند.

درواقع این نقاط مرموز با نواحی از زمین از جمله محلی که تلسکوپ رادیویی آرسیبو در پورتوریکو واقع است، منطق هستند. این شباهت‌ها به دانشمندان کمک کرده‌اند که توضیحی برای این رگه‌های اسرارآمیز تیتان داشته باشند. دانشمندان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا و چندین دانشگاه و موسسه تحقیقاتی دیگر یافته‌های خود را ماه مارس در کنفرانس علوم سیاره‌ای و قمری (LPSC) در هیوستون معرفی کردند.

مایکل ملسکا از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا و یکی از اعضای تیم مأموریت کاسینی به Space.com گفت: “وقتی این رگه‌ها را برای اولین بار مشاهده کردیم، متوجه شدیم که با سطوحی خاص مواجه هستیم.”

بر اساس مطالعاتی که طی چندین سال اخیر انجام‌گرفته است، به نظر می‌رسد، فرایندهای مختلفی منجر به ایجاد این رگه‌ها شده‌اند. یکی از این فرایندها، انحلال است و متان و اتان مایع حاصل از بارندگی در سطح تیتان، با مواد آلی روی سطح تیتان حل شده است. این فرایند به تدریج منجر به ایجاد چاله‌هایی در این قمر شده است.

قمر تیتان که به‌اندازه سیاره عطارد است، تنها جرم کیهانی منظومه شمسی است که دارای جوی غلیظ و مایعات سطحی است؛ اما در عوض آب، دریاچه‌های قمر تیتان از باران‌های هیدروکربنی تغذیه می‌شوند و غنی از متان مایع و اتان هستند. همچنین این قمر یخی دارای آب و هوایی مبتنی بر هیدروکربن است و  ۹۸ درصد از جو غلیظ آن از نیتروژن تشکیل‌شده است.

همچنین به احتمال زیاد، باد هم همچون فرایندهای مشابه زمین، در این بین نقش اساسی ایفا می‌کند. یکی دیگر از عوامل مؤثر دیگر هم می‌تواند، تصعید (تبدیل مستقیم از حالت جامد به حالت گاز) باشد که در آنجا مواد جامد بدون اینکه به مایع درآیند، به گاز تبدیل شده‌اند و شکاف و فرورفتگی‌هایی را ایجاد کرده‌اند. تصور می‌شود، تصعید که به شکل‌گیری سطوح قطبی مریخ هم کمک کرده، در این شکل‌گیری این سطوح مرموز بی‌تأثیر نبوده باشد. اما از آنجایی که درجه حرارت سطحی تیتان بسیار پایین‌تر است، احتمالا در این قمر، نقش کمتری داشته باشد. دانشمندان می‌گویند، با توجه به اینکه برخی از دره‌های تیتان به‌هم‌پیوسته و برخی هم از هم جدا هستند، احتمالا فرایندهای بیشتری هم به شکل‌گیری این رگه‌ها کمک کرده باشد.

دانشمندان برای حل این معما، از مدل سه‌بعدی از داده‌های فضاپیمای کاسینی و همچنین الگوهای مشابه آب و هوایی زمین بهره برده‌اند. آن‌ها سپس با مقایسه نتایج حاصل از این شبیه‌سازی‌ها، مشابهت‌هایی یافتند. اما بااین‌وجود، بازه زمانی چنین فرایندهایی هنوز به‌درستی مشخص نیست، البته چنین چیزی چندان هم تعجب‌آور نیست؛ چراکه ما هنوز دانسته‌های زیادی از میزان بارش در تیتان نداریم. بر اساس این مدل‌های شبیه‌سازی شده، اگر میزان بارندگی تیتان را منطبق با الگوهای بارشی زمین قرار دهیم، چنین عوارض مارپیچی هزارتو مانندی می‌توانسته‌اند، طی میلیون‌ها سال تشکیل شده باشند.

بر اساس این مدل‌های شبیه‌سازی شده (با مقایسه با مدل‌های مشابه زمین)، اگر میزان بارندگی تیتان را منطبق با الگوهای بارشی زمین قرار دهیم، چنین عوارض مارپیچی هزارتو مانندی می‌توانسته‌اند، طی میلیون‌ها سال تشکیل شده باشند
بر اساس این مدل‌های شبیه‌سازی شده (با مقایسه با مدل‌های مشابه زمین)، اگر میزان بارندگی تیتان را منطبق با الگوهای بارشی زمین قرار دهیم، چنین عوارض مارپیچی هزارتو مانندی می‌توانسته‌اند، طی میلیون‌ها سال تشکیل شده باشند

اما با توجه به این تصور می‌شود، این عوارض هزارتو مانند، میلیاردها سال سن داشته باشند- برخی از قدیمی‌ترین عوارض موجود در قمر- شکل‌گیری آن‌ها بیش از این‌ها به طول انجامیده باشد. البته برای دانشمندان حل دقیق این معما، نیاز به دانسته‌های بیشتری در مورد شرایط جوی و ترکیب سطح تیتان دارند. همچنین لازم به گفتن نیست که دیگر نمی‌توانیم به داده‌های فضاپیمای کاسینی متکی باشیم. پس از دو دهه حضور در فضا، مأموریت موفق کاسینی روز ۱۵ سپتامبر سال ۲۰۱۷، با شیرجه مرگ‌بار در جو سیاره زحل به پایان خواهد رسید.

درحالی‌که کاسینی از لحاظ فنی قابلیت رصد سیاره زحل را تا چندین سال آینده خواهد داشت، ولی با توجه به کمبود سوخت کاوشگر، ناچارا مأموریت آن هم به پایان خواهد رسید. در واقع، اگر سوخت کاسینی به پایان برسد، دانشمندان دیگر قادر به کنترل مدار آن نخواهند بود و خطر برخورد آن به یکی از دو قمر زحل که دارای پتانسیل زندگی هستند، بسیار بالا خواهد بود. به این ترتیب، به‌منظور جلوگیری از نشت هر گونه آلودگی میکروب‌های زمینی که کاسینی با خود حمل می‌کند، ناسا تصمیم دارد، به این روش فوق‌العاده دراماتیک با کاسینی خداحافظی کند.

البته این اولین باری نیست که دانشمندان توضیحی برای حفره‌های موجود در سطح یک جرم کیهانی ندارند. به تازگی حفره‌های عجیبی در سطح مریخ کشف شده که دانشمندان تاکنون قادر به توضیح آن نبوده‌اند. چیزی که ذهن اخترشناسان را به خودش مشغول کرده، گودال‌هایی در قطب جنوب سیاره سرخ است که در میان مجموعه‌ای از دهانه‌های کوچک حاصل از ذوب دی‌اکسید کربن منجمد واقع‌شده‌اند.

عوامل زیادی می‌تواند گودال‌هایی در سطح سنگی سیاره سرخ ایجاد کند، از جمله بیش از نیم میلیون بار برخورد شهاب‌سنگ‌ها، جریان‌های گدازه‌ای، سیل‌های باستانی و فعالیت‌های آتش‌فشانی که موجب ذوب شدن یخ‌های سیاره شده‌اند. به این ترتیب گاهی مدارگرد شناسایی مریخ به موارد مرموزی برمی‌خورد که حل آن‌ها اخترشناسان را سردرگم می‌کند، ازجمله این فرورفتگی‌های کم‌عمق که برای اولین بار اوایل سال جاری مشاهده شدند. و البته ما هنوز هم از حل چنین معماهای فضایی لذت می‌بریم، چراکه اگر همه‌چیز را می‌دانستیم؛ جهان جایی کمتر جالب‌توجه می‌بود!

.

منبع: sciencealert

مطلب دانشمندان توضیحی برای عوارض مرموز قمر تیتان ندارند! برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

دهانه‌های باستانی مریخ بر اثر گردبادهای یک ‌طرفه پدید آمده اند

دهانه‌های باستانی مریخ ناشی از گردبادهای یک ‌طرفه بوده‌اند
اثرات کیهانی باستانی مریخ ممکن است، براثر گردبادهای یک طرف قدرتمندی ایجاد شده باشند. بر اساس نتایج جدید شاید، بادهای چرخشی موجب ایجاد این عوارض خاص در سطح سیاره سرخ شده باشند. محققان می‌گویند، رگه‌هایی که بر اثر باد تغییر کرده‌اند، می‌توانند جزئیاتی از گذشته مریخ در اختیار آن‌ها بگذارند.

محقق ارشد مطالعه جدید، پیتر شولتز، یک متخصص برخوردی از دانشگاه براون در پراویدنس، رود آیلند است، او می‌گوید، در هنگام بررسی داده‌های مریخ موفق به پیدا کردن گردبادهای عجیبی شده است. شولتز برای این مطالعه از آنالیز تصاویر ناسا بهره برده است.

شولتز به Space.com گفت: “من به خوبی مریخ را می‌شناسم، از دهه ۱۹۶۰ مشغول مطالعه این سیاره هستم. ازاین‌جهت، از نگاه کردن به داده‌های جدید لذت می‌برم.”

شولتز به همراه استفانی کونتانا، دانشجویی از دانشگاه براون، تصاویر مادون‌قرمز گرفته شده در طول شب مریخ را که توسط مدارگرد اودیسه مریخ ناسا را مورد بررسی قرار داده‌اند. در این تصاویر، نواحی که در طول شب روشن‌تر به نظر می‌رسند، نواحی هستند که در طول روز قبل گرمای بیشتری نسبت به نواحی مجاور دریافت کرده‌اند.

این تصاویر مجموعه‌ای از رگه‌های روشن ناشی از چندین دهانه برخوردی در مریخ را نشان می‌داد که بیش از ۱۵ کیلومتر قطر داشتند. این نواحی روشن احتمالا سطوح سنگی هستند که در معرض شدیدی گرما بوده‌اند.

تصاویر مجموعه‌ای از رگه‌ای روشن ناشی از چندین دهانه برخوردی در مریخ را نشان می‌داد که بیش از 15 کیلومتر قطر داشتند. این نواحی روشن احتمالا سطوح سنگی هستند که در معرض شدیدی گرما بوده‌اند
تصاویر مجموعه‌ای از رگه‌ای روشن ناشی از چندین دهانه برخوردی در مریخ را نشان می‌داد که بیش از ۱۵ کیلومتر قطر داشتند. این نواحی روشن احتمالا سطوح سنگی هستند که در معرض شدیدی گرما بوده‌اند

این رگه‌ها می‌توانند، در فواصلی بسیار دورتر از دهانه برخوردی که موجب ایجادشان شده، امتداد پیدا کنند. به‌عنوان‌مثال می‌توان به دهانه ۲۰ کیلومتری سانتافه در منطقه‌ای موسوم به دشت کرایسی در نیمکره شمالی مریخ اشاره کرد. رگه‌های این بخش مریخ می‌توانند تا ۱۲۰ کیلومتر دورتر از محل دهانه برخوردی امتداد داشته باشند.

شولتز می‌گوید، در آن زمان، بقایایی که این رگه‌ها را ایجاد کرده‌اند، تحت تأثیر دهانه‌های برخوردی بوده‌اند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که این رگه‌ها پیش از فروریختن آوار و به‌سرعت پس از اثر برخوردی و به‌احتمال زیاد توسط باد ایجاد شده‌اند.

شولتز و همکارانش با استفاده از داده‌های زمین‌شناسی، آزمایش‌های برخوردی و مدل‌سازی‌های کامپیوتری، دریافتند که گردبادها احتمالا می‌توانند توضیحی برای این رگه‌ها باشند.

شولتز گفت: “این بادها به‌سرعت گردبادها بوده‌اند، اما در جهتی مستقیم نمی‌وزیدند. در عوض به‌صورت افقی می‌وزیدند، همچون گردبادهای یک‌طرفه زمین.”

او اشاره می‌کند، زمانی که یک سیارک، ستاره دنباله‌دار و یا دیگر اجرام کیهانی با سرعتی بالا به سیاره‌ای برخورد می‌کنند، چندین تن مواد از محل برخورد و سطحی که به آن برخورد کرده‌اند، فورا تبخیر می‌شوند.

شولتز گفت: “این بخارها با سرعت‌های بسیاری بالایی از نقطه برخورد رو به بیرون حرکت می‌کنند و با برخورد با اتمسفر سیاره، گردبادهای شدیدی را پدید می‌آوردند. این بادها بیش از ۹۶۵ کیلومتر در ساعت سرعت دارند.”

شولتز می‌گوید، این گردبادها ممکن است، نتیجه جریان شدید هوایی باشند که از تأثیر برخوردی قبلی باقی‌مانده است.

نتایج یافته‌های این محققان قرار است در شماره ماه اوت نشریه ایکاروس به چاپ برسد.

.

منبع: space

مطلب دهانه‌های باستانی مریخ بر اثر گردبادهای یک ‌طرفه پدید آمده اند برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

سفر به مریخ احتمال ابتلا به سرطان را تا دو برابر افزایش می‌دهد

سفر به مریخ احتمال ابتلا به سرطان را تا دو برابر افزایش می‌دهد

اِلون ماسک اظهار کرده که قصد دارد در سیاره مریخ بمیرد! البته ممکن است زودتر به این هدف برسد. یک تحقیق جدید پیش بینی کرده که بعد از سفر به مریخ احتمال مبتلا شدن به سرطان به صورت چشمگیری افزایش پیدا می‌کند و احتملا دو برابر می‌شود.

فرانسیس کاچینوتا (Francis Cucinotta) محقق دانشگاه نوادا در مقاله خود در مجله Nature بیان کرده است “داده‌های کمی با مدل‌های بافت حیوانی از تابش‌های سرطانی وجود دارد. علت این تابش‌های سرطانی تخریب و جهش DNA سلول‌ها است. این پدیده اصطلاحا با عنوان اثرات بدون هدف (NTEs) شناخته می‌شود”. این مدل توسط ناسا استفاده شده است.

پدیده NTEs به عنوان یک اثر ناظر شناخته می‌شود و زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های سالم به علت دریافت سیگنال‌هایی از سلول‌های مجاور ناسالم، از خود ویژگی‌های شبیه به سلول های ناسالم نشان می‌دهند. این اثر در سال 1992 کشف شد و محققان حوزه سرطان از آن به عنوان یک واکنش مهم بیولوژیکی یاد می‌کنند. این پدیده باعث می‌شود سلول‌های سالم آسیبی شبیه به سلول‌های سرطانی ببینند.

کاچینوتا مدعی است این مشکل زمانی شروع می‌شود که انسان اتمسفر زمین را برای مدت طولانی (بیش از 900 روز) ترک کند. قرار گرفتن در معرض اشعه‌های کیهانی کهکشانی باعث می‌شود هسته سلول‌های بدن از بین برود و جهش در آن‌ها رخ دهد، در نهایت منجر به سرطان شود. سلول‌های تخریب شده سیگنال‌های را به اطرف ارسال می‌کنند و به سلول‌های سالم آسیب می‌زنند. به نظر می‌رسد این سیگنال‌ها روی سلول های سالم اثر می‌گذارند و باعث ایجاد جهش و تومور یا سرطان در دیگر بافت‌های بدن می‌شوند.

اگر چه انسان توانسته به ماه سفر کند، کاچینوتا معتقد است که انسان‌ها هنوز برای ماندن در فضا برای یک یا دوسال آماده نیستند. محققان ناسا در سال 2012 بیان کردن که ارتباط بین NTEs و خطر سرطان به طور واضح مشخص نیست. گروه مطالعاتی دولتی Committee for Evaluation of Space Radiation Cancer Risk با استناد به گفته محققان ناسا تصمیم گرفتندکه موضوع را بررسی نکنند. اگرچه محققانی مثل کاچینوتا از این موضوع نگران هستند.

کاچینوتا که بین سال‌های 1990-2013 در ناسا کار می‌کرد، بدبین نیست اما او توصیه می‌کند مطالعه روی قرار گرفتن در معرض اشعه‌های کیهانی در اولیت قرار بگیرد. با در نظر گرفتن تحقیقات این دانشمند و اینکه دولت روی ماموریت فرستادن انسان به مریخ تاکید دارد، دولت باید رفع این نگرانی را در اولویت قرار دهد.

نوشته سفر به مریخ احتمال ابتلا به سرطان را تا دو برابر افزایش می‌دهد اولین بار در پدیدار شد.

ناسا هیچ توضیحی برای این گودال مریخی ندارد!

ناسا هیچ توضیحی برای این گودال مریخی ندارد!
شاید تصور کنید مدارگرد شناسایی مریخ (MRO) در طول ۱۱ سال گذشته همه چیز مریخ، نزدیک‌ترین همسایه ما را مشاهده کرده باشد، اما این‌طور نیست. اخترشناسان هنوز هیچ توضیحی برای تصاویر جدید ارسالی از قطب جنوب سیاره سرخ ندارند. باوجودی که تمامی سیاره مریخ از فرورفتگی‌ها و دهانه‌های مختلفی پوشانده شده است، گودال بزرگی که در میان مجموعه‌ای از دهانه‌های کوچک حاصل از ذوب دی‌اکسید کربن منجمد واقع شده، اخترشناسان را مبهوت کرده است.

عوامل زیادی می‌تواند گودال‌هایی در سطح سنگی سیاره سرخ ایجاد کند، از جمله بیش از نیم میلیون بار برخورد شهاب‌سنگ‌ها، جریان‌های گدازه‌ای، سیل‌های باستانی و فعالیت‌های آتش‌فشانی که موجب ذوب شدن یخ‌های سیاره شده‌اند. به این ترتیب گاهی مدارگرد شناسایی مریخ به موارد مرموزی برمی‌خورد که حل آن‌ها اخترشناسان را سردرگم می‌کند، ازجمله این فرورفتگی‌های کم‌عمق که برای اولین بار اوایل سال جاری مشاهده شدند.

اما هنوز هیچ اطلاعات دسته اولی در مورد این گودال به‌تازگی کشف شده وجود ندارد. تابستان در قطب جنوب مریخ به این معناست که خورشید به‌اندازه‌ای در آسمان پایین است که سایه‌ها را تشدید کند و برخی عوارض زمین‌شناسی را برجسته‌تر کند. بااین‌وجود نور قادر به آشکار کردن یخ در این گودال است.

اطراف گودال مملو از قطعات دی‌اکسید کربن منجمد است. دوایر موجود در یخ خشک که تصور می‌شود در تابستان تبدیل به گاز می‌شوند، موجب ایجاد چیزی می‌شود که اخترشناسان اصطلاحا به آن «سطح پنیر سوئیسی» می‌گویند. این عکس با استفاده از دوربین هیرایز مدارگرد شناسایی مریخ ثبت شده است، این دوربین علمی که ابزار تصویربرداری باقابلیت‌های بسیار بالاست به ناسا امکان شکار اشیایی بزرگ‌تر از یک متر را از فاصله‌ای حدود ۲۰۰ تا ۴۰۰ کیلومتری در مریخ می‌دهد.

این عکس با استفاده از دوربین هیرایز مدارگرد شناسایی مریخ ثبت شده است، این دوربین علمی که ابزار تصویربرداری باقابلیت‌های بسیار بالاست به ناسا امکان شکار اشیایی بزرگ‌تر از یک متر را از فاصله‌ای حدود 200 تا 400 کیلومتری در مریخ می‌دهد. به این ترتیب، به نظر نمی‌رسد این گودال کوچک باشد، با توجه به در نظر گرفتن مقیاس عکس، 50 سانتی‌متر (19.7 اینچ) در هر پیکسل، در واقع ما با ویژگی به بزرگی چند صد متر مواجه هستیم
این عکس با استفاده از دوربین هیرایز مدارگرد شناسایی مریخ ثبت شده است، این دوربین علمی که ابزار تصویربرداری باقابلیت‌های بسیار بالاست به ناسا امکان شکار اشیایی بزرگ‌تر از یک متر را از فاصله‌ای حدود ۲۰۰ تا ۴۰۰ کیلومتری در مریخ می‌دهد. به این ترتیب، به نظر نمی‌رسد این گودال کوچک باشد، با توجه به در نظر گرفتن مقیاس عکس، ۵۰ سانتی‌متر (۱۹.۷ اینچ) در هر پیکسل، در واقع ما با ویژگی به بزرگی چند صد متر مواجه هستیم

به این ترتیب، به نظر نمی‌رسد این گودال کوچک باشد، با توجه به در نظر گرفتن مقیاس عکس، ۵۰ سانتی‌متر (۱۹.۷ اینچ) در هر پیکسل، در واقع ما با ویژگی به بزرگی چند صد متر مواجه هستیم. هم‌اکنون بدون داشتن اطلاعات بیشتر یافتن توضیحی برای این گودال بسیار دشوار است؛ اما اخترشناسان ناسا، احتمالات زیادی را در نظر می‌گیرند.

مدارگرد شناسایی مریخ، ماه مارس ۲۰۰۶، تصاویر با وضوح بالایی از سطح سیاره سرخ به زمین مخابره کرده بود که محیطی پویا را با گرد و غبارهای در حال حرکت و تپه‌های شنی خزنده نشان می‌داد که کشف دلایل به وجود آمدن آن نیاز به تکنولوژی‌های پیشرفته‌تری از جمله مدارگرد شناسایی مریخ داشت. اکنون این مدارگرد پس از اتمام همه اهداف اولیه خود در خلال دو سال اول مأموریت، هنوز به فعالیت مشغول است، به نظر می‌رسد، در آینده با دهانه‌ها و گودال‌های عجیب دیگری مواجه خواهیم شد.

.

منبع: sciencealert

مطلب ناسا هیچ توضیحی برای این گودال مریخی ندارد! برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

تصویر دیدنی ناسا از شیارهای سطح مریخ

تصویر دیدنی ناسا از شیارهای آبکندی سطح مریخ
تصویر جدید مدارگرد شناسایی مریخ (MRO) آژانس فضایی ناسا، شیارهای آبکندی سطح سیاره سرخ را نشان می دهد. مدارگرد شناسایی مریخ، برای ثبت این تصویر از دوربین هایرایز بهره برده است، دوربین بسیار دقیقی که حتی قادر به مشاهده اشیایی به کوچکی یک میز قهوه خوری در سطح سیاره مریخ است.

آلفرد مک ایون، استاد زمین شناسی سیاره ای از دانشگاه آریزونا می گوید: “این تصویر از مکانی به ثبت رسیده که به عنوان ناحیه ای که دارای بیشترین فعالیت های آبکندی در نیمکره شمالی است، شناخته می شود. آبکندها در زمستان با توجه به انجماد دی اکسید کربن فعال هستند؛ اما زمستان های نیمکره شمالی مریخ کوتاه تر و گرم تر از نیمکره جنوبی هستند، از این جهت، در آنجا انجامد کمتر و در نتیجه فعالیت های آبکندی کمتری وجود دارد.”

بنابراین، شیارهای آبکندی این دهانه نسبت به رگه های تیره معروف به «رگه های دوره ای شیب ها» متفاوت است. این ویژگی‌های بلند و باریک، شیب‌ های تیره ‌ای در نزدیکی خط استوای مریخ هستند. این رگه های تیره در فصل‌های گرم به رنگ تیره ‌تری درمی‌آیند و به نظر می ‌رسد که در شیب دامنه‌ ها به پایین سرازیر می‌ شوند.

دانشمندانی که تصاویر ثبت شده به وسیله مدارگرد اکتشافی مریخ ناسا را مورد بررسی قرار می ‌دادند، در سال ۲۰۱۱ موفق به کشف این رگه ‌های تیره در مریخ شدند. در آن زمان، دانشمندان گمان می کردند، این رگه‌ های تیره بر اثر تاثیر جریان آب ‌شور ایجاد شده ‌اند و ممکن است، شواهدی از وجود یک محیط بالقوه قابل سکونت در این ناحیه وجود داشته باشد. پس ‌از آن، زمانی که دانشمندان تیم مدارگرد شنایی مریخ اعلام کردند، موفق به شناسایی نمک هیدارته در این ویژگی‌ ها شده ‌اند، فرضیه این دانشمندان تقویت شد.

نمای بزرگنمایی شده ای از شیارهای آبکندی در دهانه ای در نیمکره شمالی مریخ، این تصویر های در تاریخ 15 ژانویه 2017 توسط مدارگرد شناسایی مریخ ناسا به ثبت رسیده است
نمای بزرگنمایی شده ای از شیارهای آبکندی در دهانه ای در نیمکره شمالی مریخ، این تصویر های در تاریخ ۱۵ ژانویه ۲۰۱۷ توسط مدارگرد شناسایی مریخ ناسا به ثبت رسیده است

اما آب مایع تنها توضیح ممکن برای ایجاد این ویژگی ‌ها نیست.  برخی دانشمندان می گویند، رگه های تیره مریخ ممکن است، بر اثر یخ‌زدگی فصلی دی‌اکسید کربن به وجود آمده باشند. در همین حال، برخی از دانشمندان استدلال می‌کردند، ریزش لایه ‌های خشک خاک و ماسه می ‌تواند، دلیل ایجاد این ویژگی ‌ها باشد.

ماموریت ۷۲۰ میلیون دلاری مدارگرد اکتشافی مریخ ناسا، اوت ۲۰۰۵ به فضا پرتاب شد و مارس ۲۰۰۶ در مدار مریخ قرار گرفت. در طول ۱۱ سال گذشته، مدارگرد ناسا در جستجوی علائمی از فعالیت­های آبی در گذشته مریخ، بررسی زمین شناسی و آب هوایی مریخ، شناسایی محل های فرود ماموریت های رباتیک و انسانی آینده را در سیاره سرخ و همچنین داده های مریخ نوردهایی همچون کریاسیتی را به زمین مخابره کرده است.

همچنین گفتنی، یکی از مهمترین اهداف، مدارگرد اکتشافی مریخ، شناسایی بهترین محل برای فرود ماموریت‌ آینده‌ کاوشگر InSight است که قرار است از اواسط سال آینده ماموریت خود را در مریخ آغاز کند.

مدارگرد اکتشافی مریخ ناسا از نوامبر سال ۲۰۰۶، در حال گردش در موقعیت مداری قطبی در فاصله بین ۲۵۰ تا ۳۱۶ کیلومتری سطح مریخ است. مدارگرد اکتشافی مریخ، ۲۷ ماه مارس سال جاری، موفق شد، برای ۵۰ هزارمین بار به دور مریخ گردش کند. مدارگرد ناسا، دارای شش ابزار علمی است که به گفته دانشمندان تیم ماموریت، همه آن ها به خوبی کار می کنند.

.

منبع: space

نوشته تصویر دیدنی ناسا از شیارهای سطح مریخ اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.

ناسا موفق کشف یون های فلزی در جو مریخ شد

کشف یون های فلزی در مریخ
ناسا اعلام کرد، جو مریخ دارای یون های فلزی است، این نخستین باری است که یون های فلزی در یونوسفر (فوقانی ترین لایه جو) سیاره ای به جز زمین کشف می شوند. داده های جدید ماموریت ماون (MAVEN مخفف تکامل مواد فرار و جو مریخ) ناسا نشان می دهد، یونوسفر مریخ مملو از یون های فلزی است، ذرات کوچک بارداری که از شهاب سنگ ها سرچمشه گرفته و به لایه های فوقانی جو سیاره سرخ کشیده شده اند.

ناسا در کنفرانس خبری اعلام کرد:”این فلزات از بارش های ثابت شهاب سنگ های کوچک بر روی سیاره سرخ سرچشمه می گیرند. هنگامی که شهاب سنگی با سرعتی بالا به جو مریخ برخورد می کند، تبخیر می شود. اتم های فلزی این ذرات برخی از الکترون های خود را از دست می دهند و درن نتیجه، اتم های فلزی به یون های باردار تبدیل می شوند.”

از آنجایی که این یون ها مقاوم و قابل ردیابی هستند، دانشمندان می توانند با استفاده از آنها به بررسی دینامیک مرموز لایه های فوقانی اتمسفر مریخ از جمله دلیل فرار ذرات از جو مریخ بپردازند.

مهدی بینو، دانشمند علوم سیاره ای از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا، می گوید:”دقیقا به مانند، ریختن جوهر در آب، می توانید، ببینید، جریان (یون های فلزی) به کدام سو حرکت می کند.”
مورد دیگر اینکه، دانشمندان پیش از این، یون های فلزی مشابه ی را در جو زمین هم مشاهده کرده اند. کاوشگر ماون تاکنون موفق به کشف آهن، سدیم و یون منیزیم در اتمسفر مریخ شده است. پیش از این که ماموریت ماون قادر به شناسایی یون ها در جو مریخ باشد، دینامیک لایه های فوقانی جو مریخ غیر قابل مشاهده بوده اند که باعث می شد، مطالعه امواج گرانشی و یا پدیده فرار جوی بسیار سخت شود.

بدون میدان مغناطیسی مریخ، بخش زیادی از جو مریخ به ‌تدریج در اثر بادهای خورشیدی از بین رفته است. بادهای خورشیدی جریانی از ذرات یونی (پلاسما) باردارند که از خورشید سرچشمه می گیرند. توفان های خورشیدی با انفجار ذرات خورشید در اثر برخورد با اکسیژن و نیتروژن جو و میدان مغناطیسی زمین رخ می دهند. رویدادهای خورشیدی بسیار شدیدی که با خروج جرم از تاج خورشیدی و برخورد فوران‌ های خورشیدی به لایه مگنتوسفر زمین همراه هستند، می توانند، منجر به اختلالات زیادی در سیاره شوند، این بادهای خورشیدی همچنین موجب ایجاد شفق های قطبی می شوند.

کاوشگر ماون در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۳ توسط موشک اتلس ۵ از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال به فضا پرتاب شد. این کاوشگر در ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۴ به مریخ رسید و در ارتفاع ۱۵۰ کیلومتری سطح سیاره سرخ در موقعیت مداری خود قرار گرفت
کاوشگر ماون در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۳ توسط موشک اتلس ۵ از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال به فضا پرتاب شد. این کاوشگر در ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۴ به مریخ رسید و در ارتفاع ۱۵۰ کیلومتری سطح سیاره سرخ در موقعیت مداری خود قرار گرفت

توفان های خورشیدی احتمالا به خاطر وجود میدان مغناطیسی قوی زمین، تاثیر شدیدی بر روی زمین نگذاشته اند؛ ما نداشته اند، اما در مریخ چنین ویژگی احتمالا در اوایل تشکیل آن از بین رفته است.  چرا که مریخ همچون زمینی میدان الکترومغناطیسی قدرتمندی ندارد که از جو سیاره در برابر بادهای خورشیدی محافظت کند. مریخ در گذشته دارای مگنتوسفر بوده است؛ اما با سرد شدن دمای سطحی سیاره، این لایه جوی را از دست داده است. بنابراین، دانشمندان تصور نمی کردند، یون های فلزی در جو مریخ هنوز وجود داشته باشند.

در واقع دانشمندان در ابتدا، حتی به دنبال یون های فلزی هم نبوده اند، اما وقتی کاوشگر ماون (که به طور غیرمنتظره ای در مداری پایین (در فاصله حدود ۲۰۰ کیلومتری سطح سیاره سرخ) گردش می کرد و ابزارهای حساس گاز خنثی و طیف سنج های یونی را حمل می کرد) پس از عبور ستاره دنباله دار سایدینگ اسپرینگ از (در فاصله ۱۳۱ هزار کیلومتری) مریخ در سال ۲۰۱۴، قادر به نمونه برداری از یون های فلزی شد. اکنون پس از گذشت دو سال، دانشمندان متوجه شده اند، این یون ها دارای ترکیبی مشابه یون های جو زمین اما با رفتاری کاملا متفاوت هستند.

جوزف گریبوفسکی محققی از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا، می گوید:”این یافته ها نشان می دهد، یون های فلزی جو مریخ رفتاری کاملا متفاوت با یون های سیاره ما دارند. مریخ تنها دارای میدان مغناطیسی در برخی از نواحی خود است و در خارج از این نواحی، توزیع یون های فلزی سیاره سرخ کاملا با چیزی که در زمین مشاهده می کنیم متفاوت است.”

براساس داده های ماموریت ماون، هر ثانیه حدود ۱۰۰ گرم از گازهای جو مریخ می گریزند. میزان نابودی ممکن است در ظاهر ناچیز به نظر برسد، اما با توجه به قدمت ۴.۵ میلیارد ساله مریخ قابل توجه استو نظر می رسد مریخ زمانی جوی غلیظ و چنان گرم داشته است
براساس داده های ماموریت ماون، هر ثانیه حدود ۱۰۰ گرم از گازهای جو مریخ می گریزند. میزان نابودی ممکن است در ظاهر ناچیز به نظر برسد، اما با توجه به قدمت ۴.۵ میلیارد ساله مریخ قابل توجه است و به نظر می رسد مریخ زمانی جوی غلیظ و گرم داشته است

در زمین، میدان مغناطیسی و بادهای یونوسفر، یون های فلزی موجود در لایه های فوقانی جو را به لایه های مجزایی تقسیم می کنند. اما در مریخ چنین اتفاقی تنها در نزدیکی بخش های فوق العاده مغناطیسی نزدیکی پوسته سیاره رخ می دهد.

دیوید برین، دانشمند جوی از دانشگاه کلرادو در بولدر و یکی از دانشمندان ماموریت ماون، می گوید:”در بسیاری از بخش های جو مریخ، یون ها با همدیگر ترکیب شده اند، این باعث شگفتی است.”

به گفته برین،  فرایندی مرموز یون ها را در کنار هم نگه می دارد، این فرایند ممکن است، در نهایت موجب خروج ذرات از جو مریخ شده باشد.

بنابرانی، این شواهد جدید، علاوه بر این که می تواند نقش کلیدی در حل معمای جو مریخ ایفا کند؛ بلکه می تواند ابزاری برای مقایسه انواع مختلف جوها (ازجمله جو زمین) و در نتیجه درک بهتر آنها شود.

گریبوفسکی می گوید:”مشاهده یون های فلزی در سیاره دیگری به ما امکان مقایسه آن با زمین و درک بهتر فعل و انفعالات شیمیایی یونیسفر و اتمسفر را می دهد.”

به این ترتیب، هر یافته ای که بتواند، شواهد دیگری از شباهت های زمین و مریخ را نشان دهد، می تواند از طریق مقایسه به درک بهتر این دو سیاره کمک کند.

پی نوشت:

  • ستاره دنباله دار c/2013A1 یا سایدینگ اسپرینگ در تاریخ ۱۹ اکتبر سال  ۲۰۱۴ از فاصله ۱۳۱ هزار کیلومتری سیاره مریخ عبور کرد که در مقیاس کیهانی فاصله نزدیکی محسوب می شود. در ابتدای کشف این ستاره دنباله دار، تصور می شد، امکان برخورد آن با مریخ وجود دارد؛ اما با برآورد دقیق تر مدار دنباله دار چنین احتمالی به کلی رد شد. در طول عبور این دنباله دار به هیچ کدام از فضاپیماهای ناسا آسیبی وارد نشد. همچنین فضاپیماهای ناسا قادر به شناسایی غبار دنباله دار شدندکه متشکل از منیزیم، آهن، سدیم، پتاسیم، منگنز، نیکل، کروم و روی بود.

.

منبع: popularmechanics

نوشته ناسا موفق کشف یون های فلزی در جو مریخ شد اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.

تروجان ‌های مریخ ممکن است، بقایای یک خرده سیاره باستانی باشند

تروجان ‌های مریخ ممکن است، بقایای یک خرده سیاره باستانی باشندحدود ۴ میلیارد سال قبل، زمانی که منظومه شمسی به وجود آمد، سیارک‌ها، تروجان ها، ستاره‌های دنباله‌دار و سیارات هم به همراه آن وجود آمدند. دانشمندان شواهد به دست آورده‌اند که نشان می‌دهد، حداقل یک خرده سیاره در منظومه شمسی اولیه شکل‌گرفته است.

در این مطالعه محققان رصدخانه آرما در ایرلند شمالی، تعدادی از سیارک‌های تروجان اطراف مدار مریخ را مورد بررسی قرار داده‌اند. تروجان ها اجرام کیهانی هستند که مدار مشترکی با سیارات دارند و در نقاط ثبات گرانشی که لاگرانژ نام دارند، گردش می‌کنند.

از معروف‌ترین سیارک‌های تروجان می‌توان از تروجان‌های  سیاره مشتری نام برد. مریخ هم دارای ۹ سیارک تروجان است، محققان می‌گویند، ممکن است برخی از این تروجان ها دارای خاستگاهی مشترک باشند. درواقع این می‌تواند گواهی بر این مدعا باشد که تروجان‌های مریخ قبل از اینکه از پراکنده شوند، از یک جرم کیهانی جداشده‌اند.

محققان برای بررسی این تروجان‌ها و مقایسه آن‌ها باهم از تلسکوپ بسیار بزرگ (VLT) رصدخانه پارانال در شیلی بهره برده‌اند. آن‌ها ابتدا نور ساطع شده از دو تروجان ۲۰۰۱ DH47 و ۲۰۰۷ NS2 را باهم مقایسه کردند و سپس این دو تروجان را با ایرویکا ۵۲۶۱ ، تروجان مریخ که حدود ۲ کیلومتر قطر دارد، مقایسه کردند.

هفت تروجانی که در اطراف ایرویکا در نقطه لاگرانژی L5 تشکیل گروهی را داده بودند، به همراه یک تروجان دیگر در صفحه مداری سیاره مریخ در حال گردش‌اند. پیش‌ازاین گمان می‌شد، این تروجان‌ها از یک جرم نشأت‌گرفته‌اند.

بسیاری از تروجان‌های مریخ در نقطه لاگرانژی L5 گردش می‌کنند
بسیاری از تروجان‌های مریخ در نقطه لاگرانژی L5 گردش می‌کنند

اما تا پیش‌ازاین مطالعه، شواهدی قوی در این مورد موجود نبود. حال، محققان با بررسی این تروجان‌ها دریافتند، آن‌ها ترکیبی بسیار شبیه به ایرویکا دارند. مورد دیگر اینکه، این تروجان‌ها عمدتا از الیوین تشکیل شده‌اند، الیوین ماده معدنی است که به‌طورمعمول تحت‌فشار و دمای بالای که شرایطی مرتبط به اجرام بزرگ است، شکل می‌گیرند. این شواهد نشان می‌دهد، همه این سیارک‌ها از یک خرده سیاره در نواحی داخلی منظومه شمسی اولیه نشأت گرفته‌اند.

آپوستولوس کریستوس یکی از محققان این تیم تحقیقاتی، می‌گوید:”ساده‌ترین توضیح این است که این سیارک‌های تروجان از یک جرم نشأت گرفته‌اند.”

محققان تصور می‌کنند، یک برخورد احتمالی منجر به نابودی این جرم شده است، هرچند جزئیات دقیق این رویداد نامشخص است. کریستوس می‌گوید، این احتمال وجود دارد که رویداد فوق قبل از اینکه مریخ به‌طور کامل شکل گیرد، اتفاق افتاده باشد.

محققان در مطالعه خود نوشته‌اند:”ممکن است، این سیارک‌ها از ترکیبات اصلی که مریخ و دیگر سیارات سنگی را شکل داده‌اند، تشکیل شده باشند.”

از این جهت، بررسی این سیارک‌های تروجان، می‌تواند، شواهد دسته اولی از اجرام منظومه شمسی اولیه در اختیار دانشمندان قرار دهد.

یافته‌های این محققان در مجموعه مقالات ماهنامه انجمن نجوم سلطنتی انگلستان به چاپ رسیده است.

.

منبع: iflscience

نوشته تروجان ‌های مریخ ممکن است، بقایای یک خرده سیاره باستانی باشند اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.