آشنایی با بایوس و نحوه دسترسی به آن در سیستم‌های مختلف

آشنایی با بایوس و نحوه دسترسی به آن در سیستم‌های مختلف

احتمالا تاکنون بارها نام بایوس (BIOS) به گوشتان خورده است ولی شاید بسیاری از شما در مورد نحوه عملکرد آن اطلاعات چندانی نداشته باشید. پس برای کسب اطلاعات بیشتر و آگاهی از نحوه عملکرد این برنامه، با آی‌تی‌رسان همراه باشید.

اولین چیزی که پس از روشن کردن کامپیوتر بارگذاری می‌شود، بایوس است. به عبارت دیگر قبل از اینکه سیستم عامل از روی هارد دیسک بارگذاری شود، بایوس است که وظیفه مقداردهی اولیه به سخت افزار را برعهده دارد. همچنین برخی از تنظیمات سطح پایین سیستم، فقط از طریق بایوس قابل دسترسی است. اغلب کامپیوترهای مدرن از UEFI که جانشینی برای بایوس‌های متداول هستند استفاده می‌کنند. با این حال بایوس و UEFI بسیار شبیه به هم عمل می‌کنند، به طوری که در بسیاری از کامپیوترهایی که از UEFI بهره می‌گیرند، در پنجره تنظیمات از کلمه بایوس استفاده می‌شود.

جزییات بیشتر در مورد بایوس و UEFI

کلمه BIOS مخفف Basic Input/Output System بوده و نوعی سفت‌افزار‌ (معمولا به برنامه‌های کوچک و ثابتی که درون سخت‌افزار دستگاه‌های الکترونیکی وجود دارد، سفت‌افزار یا Firmware می‌گویند) محسوب می‌شود که برروی تراشه نگه‌داری می‌شود. زمانی که کامپیوتر آغاز به کار می‌کند، ابتدا بایوس راه‌اندازی می‌گردد و پس از پیکربندی سخت‌افزار، باعث راه‌اندازی دستگاه بوت (معمولا هارد دیسک) می‌شود.

UEFI نیز مخفف Unified Extensible Firmware Interface بوده و به عنوان جایگزینی برای بایوس شناخته می‌شود. این سفت‌افزار قابلیت راه‌اندازی سخت‌افزارهای با ظرفیت بیش‌ از ۲ ترابایت را دارد. همچنین از بیش از چهار پارتیشن بر روی یک دیسک پشتیبانی کرده و سرعت بارگذاری بیشتری دارد. از دیگر ویژگی‌های UEFI ‌می‌توان به برخورداری از برخی ویژگی‌های جدید مانند راه‌اندازی ایمن (Secure Boot) اشاره کرد.

به غیر از چند ویژگی اشاره شده، در بسیاری از موارد تفاوت چندانی بین بایوس و UEFI مشاهده نمی‌شود. هر دو برنامه‌های سطح پایینی هستند که پس از روشن شدن کامپیوتر اجرا شده و باعث راه‌اندازی دستگاه می‌شوند. هر دوی این برنامه‌ها امکان دسترسی به برخی تنظیمات مهم سیستم مانند اولویت‌بندی دستگاه‌های بوت، اورکلاک کردن، فعال‌ سازی پشتیبانی سخت‌افزار از مجازی‌سازی و ویژگی‌های سطح پایین دیگری را فراهم می‌کند.

نحوه دسترسی به تنظیمات بایوس یا UEFI

دسترسی به تنظیمات بایوس یا UEFI در سیستم‌های مختلف متفاوت است، اما نکته مشترک همه این است که باید ابتدا کامپیوتر را راه‌اندازی کنید. برای دسترسی به تنظیمات بایوس باید هنگام فرایند راه‌اندازی یک کلید را فشار دهید. این کلید معمولا هنگام راه‌اندازی از طریق یک پیغام مثل “Press F2 to access BIOS” و یا “Press DEL to enter setup” یا پیغام‌هایی مشابه به کاربر اعلام می‌گردد. معمولا کلیدهایی که در سیستم‌های متفاوت برای ورود به تنظیمات بایوس در نظر گرفته شده‌اند شامل کلیدهای Delete ،F1 ،F2 و Escape می‌شود.

برای دسترسی به تنظیمات برخی از سیستم‌هایی که دارای UEFI هستند نیز از کلیدهای اشاره شده استفاده می‌شود. اگر می‌خواهید به طور دقیق‌تر از نحوه دسترسی به این تنظیمات در سیستم خود مطمئن شوید، می‌توانید به دفترچه راهنمای کامپیوتر مراجعه کنید.

ممکن است در سیستم‌هایی که از ویندوز ۸ یا ۱۰ استفاده می‌کنند نیاز به دسترسی به تنظیمات UEFI باشد. برای دسترسی به این تنظیمات پس از نگه داشتن کلید Shift روی گزینه Restart کلیک کنید.

پس از راه‌اندازی مجدد، صفحه منوی تنظیمات بوت به نمایش در می‌آید. در این منو برای دسترسی به تنظیمات UEFI به این صورت عمل کرده و گزینه‌ها را به ترتیب زیر انتخاب کنید.

Troubleshoot > Advanced > Options > UEFI Firmware Setting

 

نحوه تغییر تنظیمات بایوس و UEFI

صفحه تنظیمات بایوس و UEFI در سیستم‌های مختلف، متفاوت است. صفحه تنظیمات بایوس به صورت رابط متنی است که کاربر با استفاده از کلیدهای جهت‌دار می‌تواند بین گزینه‌های مختلف حرکت کند و با استفاده از فشردن کلید Enter گزینه مورد نظر را برگزیند. در پایین صفحه، کلیدهایی که قادر به استفاده از آن‌ها هستید نشان داده شده است.

برخی از کامپیوترهای مجهز به UEFI دارای رابط کاربری گرافیکی هستند که کاربر از طریق ماوس و کیبورد قادر به تغییر تنظیمات است. با این حال بسیاری از سازندگان هنوز هم از رابط کاربری متنی در سیستم‌های خود بهره می‌گیرند.

نکته مهمی که هنگام تغییر تنظیمات بایوس و UEFI باید مورد توجه قرار دهید این است که تنها تنظیماتی را مورد تغییر قرار دهید که از نحوه عملکرد و نتیجه آن آگاه هستید. چرا که در غیر اینصورت ممکن است با تغییر برخی از تنظیمات سیستم را دچار مشکل کرده و حتی باعث وارد شدن صدمات سخت‌افزاری به کامپیوتر خود شوید.

برخی از تنظیمات خطر چندانی را متوجه سیستم نمی‌کند. به عنوان مثال، تغییر گزینه “Boot System Order” خطر چندانی ندارد، با این حال ممکن است در برخی موارد دچار مشکل شوید. اگر این گزینه را تغییر دهید و هارد دیسک خود را از لیست بوت حذف کنید، سیستم شما دیگر قادر به راه‌اندازی ویندوز و یا هر سیستم عامل دیگری که روی هارد دیسک نصب کرده‌اید نخواهد بود، مگر اینکه دوباره هارد دیسک را به لیست مذکور برگردانید.

با جستجو در منوی تنظیمات می‌توانید به گزینه مد نظر خود برسید. معمولا نحوه دسترسی به تنظیمات مختلف بر روی سیستم‌های متفاوت، فرق می‌کند. بنابراین برای جستجوی بهتر می‌توانید از گزینه Help که احتمالا در جایی از صفحه آن را مشاهده خواهید کرد کمک بگیرید.

به عنوان مثال، امکان فعالسازی قابلیت مجازی‌سازی اینتل معمولا از منوی Chipset قابل دسترسی است، اما در تصویر زیر، این گزینه در منوی System Configuration مشاهده می‌شود. در سیستم زیر این تکنولوژی با نام “Virtualization Technology” نشان داده شده است، با این حال معمولا از نام‌‌های دیگری چون Intel Virtualization Technology ،Intel VT-x ،Virtualization Extensions و Vanderpool به جای آن استفاده می‌شود.

پس از تغییر تنظیمات،‌ گزینه Save Changes را انتخاب کنید تا تغییرات اعمال شده ذخیره گردند. سپس می‌توانید سیستم را ری‌استارت کنید. همچنین با انتخاب گزینه Discard Changes می‌توانید سیستم را بدون ذخیره تنظیمات اعمال شده، ری‌استارت کنید.

چنانچه پس از اعمال و ذخیره تغییرات مورد نظر خود با مشکلی مواجه شدید، می‌توانید با مراجعه به منوی تنظیمات و انتخاب گزینه “Reset to Default Settings” یا “Load Setup Default” تمام تنظیمات تغییر داده شده را لغو کرده و بایوس یا UEFI سیستم را به حالت اولیه برگردانید.

نوشته آشنایی با بایوس و نحوه دسترسی به آن در سیستم‌های مختلف اولین بار در پدیدار شد.

آشنایی با بایوس و نحوه دسترسی به آن در سیستم‌های مختلف

آشنایی با بایوس و نحوه دسترسی به آن در سیستم‌های مختلف

احتمالا تاکنون بارها نام بایوس (BIOS) به گوشتان خورده است ولی شاید بسیاری از شما در مورد نحوه عملکرد آن اطلاعات چندانی نداشته باشید. پس برای کسب اطلاعات بیشتر و آگاهی از نحوه عملکرد این برنامه، با آی‌تی‌رسان همراه باشید.

اولین چیزی که پس از روشن کردن کامپیوتر بارگذاری می‌شود، بایوس است. به عبارت دیگر قبل از اینکه سیستم عامل از روی هارد دیسک بارگذاری شود، بایوس است که وظیفه مقداردهی اولیه به سخت افزار را برعهده دارد. همچنین برخی از تنظیمات سطح پایین سیستم، فقط از طریق بایوس قابل دسترسی است. اغلب کامپیوترهای مدرن از UEFI که جانشینی برای بایوس‌های متداول هستند استفاده می‌کنند. با این حال بایوس و UEFI بسیار شبیه به هم عمل می‌کنند، به طوری که در بسیاری از کامپیوترهایی که از UEFI بهره می‌گیرند، در پنجره تنظیمات از کلمه بایوس استفاده می‌شود.

جزییات بیشتر در مورد بایوس و UEFI

کلمه BIOS مخفف Basic Input/Output System بوده و نوعی سفت‌افزار‌ (معمولا به برنامه‌های کوچک و ثابتی که درون سخت‌افزار دستگاه‌های الکترونیکی وجود دارد، سفت‌افزار یا Firmware می‌گویند) محسوب می‌شود که برروی تراشه نگه‌داری می‌شود. زمانی که کامپیوتر آغاز به کار می‌کند، ابتدا بایوس راه‌اندازی می‌گردد و پس از پیکربندی سخت‌افزار، باعث راه‌اندازی دستگاه بوت (معمولا هارد دیسک) می‌شود.

UEFI نیز مخفف Unified Extensible Firmware Interface بوده و به عنوان جایگزینی برای بایوس شناخته می‌شود. این سفت‌افزار قابلیت راه‌اندازی سخت‌افزارهای با ظرفیت بیش‌ از ۲ ترابایت را دارد. همچنین از بیش از چهار پارتیشن بر روی یک دیسک پشتیبانی کرده و سرعت بارگذاری بیشتری دارد. از دیگر ویژگی‌های UEFI ‌می‌توان به برخورداری از برخی ویژگی‌های جدید مانند راه‌اندازی ایمن (Secure Boot) اشاره کرد.

به غیر از چند ویژگی اشاره شده، در بسیاری از موارد تفاوت چندانی بین بایوس و UEFI مشاهده نمی‌شود. هر دو برنامه‌های سطح پایینی هستند که پس از روشن شدن کامپیوتر اجرا شده و باعث راه‌اندازی دستگاه می‌شوند. هر دوی این برنامه‌ها امکان دسترسی به برخی تنظیمات مهم سیستم مانند اولویت‌بندی دستگاه‌های بوت، اورکلاک کردن، فعال‌ سازی پشتیبانی سخت‌افزار از مجازی‌سازی و ویژگی‌های سطح پایین دیگری را فراهم می‌کند.

نحوه دسترسی به تنظیمات بایوس یا UEFI

دسترسی به تنظیمات بایوس یا UEFI در سیستم‌های مختلف متفاوت است، اما نکته مشترک همه این است که باید ابتدا کامپیوتر را راه‌اندازی کنید. برای دسترسی به تنظیمات بایوس باید هنگام فرایند راه‌اندازی یک کلید را فشار دهید. این کلید معمولا هنگام راه‌اندازی از طریق یک پیغام مثل “Press F2 to access BIOS” و یا “Press DEL to enter setup” یا پیغام‌هایی مشابه به کاربر اعلام می‌گردد. معمولا کلیدهایی که در سیستم‌های متفاوت برای ورود به تنظیمات بایوس در نظر گرفته شده‌اند شامل کلیدهای Delete ،F1 ،F2 و Escape می‌شود.

برای دسترسی به تنظیمات برخی از سیستم‌هایی که دارای UEFI هستند نیز از کلیدهای اشاره شده استفاده می‌شود. اگر می‌خواهید به طور دقیق‌تر از نحوه دسترسی به این تنظیمات در سیستم خود مطمئن شوید، می‌توانید به دفترچه راهنمای کامپیوتر مراجعه کنید.

ممکن است در سیستم‌هایی که از ویندوز ۸ یا ۱۰ استفاده می‌کنند نیاز به دسترسی به تنظیمات UEFI باشد. برای دسترسی به این تنظیمات پس از نگه داشتن کلید Shift روی گزینه Restart کلیک کنید.

پس از راه‌اندازی مجدد، صفحه منوی تنظیمات بوت به نمایش در می‌آید. در این منو برای دسترسی به تنظیمات UEFI به این صورت عمل کرده و گزینه‌ها را به ترتیب زیر انتخاب کنید.

Troubleshoot > Advanced > Options > UEFI Firmware Setting

 

نحوه تغییر تنظیمات بایوس و UEFI

صفحه تنظیمات بایوس و UEFI در سیستم‌های مختلف، متفاوت است. صفحه تنظیمات بایوس به صورت رابط متنی است که کاربر با استفاده از کلیدهای جهت‌دار می‌تواند بین گزینه‌های مختلف حرکت کند و با استفاده از فشردن کلید Enter گزینه مورد نظر را برگزیند. در پایین صفحه، کلیدهایی که قادر به استفاده از آن‌ها هستید نشان داده شده است.

برخی از کامپیوترهای مجهز به UEFI دارای رابط کاربری گرافیکی هستند که کاربر از طریق ماوس و کیبورد قادر به تغییر تنظیمات است. با این حال بسیاری از سازندگان هنوز هم از رابط کاربری متنی در سیستم‌های خود بهره می‌گیرند.

نکته مهمی که هنگام تغییر تنظیمات بایوس و UEFI باید مورد توجه قرار دهید این است که تنها تنظیماتی را مورد تغییر قرار دهید که از نحوه عملکرد و نتیجه آن آگاه هستید. چرا که در غیر اینصورت ممکن است با تغییر برخی از تنظیمات سیستم را دچار مشکل کرده و حتی باعث وارد شدن صدمات سخت‌افزاری به کامپیوتر خود شوید.

برخی از تنظیمات خطر چندانی را متوجه سیستم نمی‌کند. به عنوان مثال، تغییر گزینه “Boot System Order” خطر چندانی ندارد، با این حال ممکن است در برخی موارد دچار مشکل شوید. اگر این گزینه را تغییر دهید و هارد دیسک خود را از لیست بوت حذف کنید، سیستم شما دیگر قادر به راه‌اندازی ویندوز و یا هر سیستم عامل دیگری که روی هارد دیسک نصب کرده‌اید نخواهد بود، مگر اینکه دوباره هارد دیسک را به لیست مذکور برگردانید.

با جستجو در منوی تنظیمات می‌توانید به گزینه مد نظر خود برسید. معمولا نحوه دسترسی به تنظیمات مختلف بر روی سیستم‌های متفاوت، فرق می‌کند. بنابراین برای جستجوی بهتر می‌توانید از گزینه Help که احتمالا در جایی از صفحه آن را مشاهده خواهید کرد کمک بگیرید.

به عنوان مثال، امکان فعالسازی قابلیت مجازی‌سازی اینتل معمولا از منوی Chipset قابل دسترسی است، اما در تصویر زیر، این گزینه در منوی System Configuration مشاهده می‌شود. در سیستم زیر این تکنولوژی با نام “Virtualization Technology” نشان داده شده است، با این حال معمولا از نام‌‌های دیگری چون Intel Virtualization Technology ،Intel VT-x ،Virtualization Extensions و Vanderpool به جای آن استفاده می‌شود.

پس از تغییر تنظیمات،‌ گزینه Save Changes را انتخاب کنید تا تغییرات اعمال شده ذخیره گردند. سپس می‌توانید سیستم را ری‌استارت کنید. همچنین با انتخاب گزینه Discard Changes می‌توانید سیستم را بدون ذخیره تنظیمات اعمال شده، ری‌استارت کنید.

چنانچه پس از اعمال و ذخیره تغییرات مورد نظر خود با مشکلی مواجه شدید، می‌توانید با مراجعه به منوی تنظیمات و انتخاب گزینه “Reset to Default Settings” یا “Load Setup Default” تمام تنظیمات تغییر داده شده را لغو کرده و بایوس یا UEFI سیستم را به حالت اولیه برگردانید.

نوشته آشنایی با بایوس و نحوه دسترسی به آن در سیستم‌های مختلف اولین بار در پدیدار شد.

محققان پرینستون با پردازنده ۲۵ هسته ای یک رایانه ۲۰۰,۰۰۰ هسته ای می سازند

محققان دانشگاه پرینستون یک تراشه ۲۵ هسته‌ای با نام Piton طراحی کرده‌اند که از آن برای توسعه یک رایانه‌ی ۲۰۰,۰۰۰ هسته‌ای استفاده خواهند کرد. در این رایانه از پردازش موازی برای بهره‌گیری از قدرت پردازشی ۲۰۰,۰۰۰ هسته استفاده خواهد شد.
 
 
محققان دانشگاه پرینستون تراشه‌ای را طراحی کرده‌اند که از وجود ۲۵ هسته‌ی پردازشی بهره‌ می‌برد. این محققان در نظر دارند تا از این تراشه‌ی پردازشی برای ساخت یک رایانه با ۲۰۰,۰۰۰ هسته‌ی پردازشی استفاده کنند. در این رایانه از وجود ۸۰,۰۰۰ تراشه از تراشه‌ی ۶۴ بیتی Piton بهره گرفته می‌شود.
 
البته باید به این نکته اشاره کرد که این رایانه به این زودی توسعه نخواهد یافت، حال آنکه ساخت این رایانه سناریویی محتمل برای تراشه‌ی مورد نظر است. تراشه پیتون به گونه‌ای طراحی شده که انعطاف‌پذیر و از نظر کار در کنار نمونه‌های دیگر این تراشه مقیاس‌پذیر باشد. دانشمندان در تلاش هستند تا از این موضوع اطمینان حاصل کنند که هسته‌های پردازشی در کنار هم با وجود پردازش بصورت موازی، همگام می‌شوند.
 
محققان پرینستون طی کنفرانس Hot Chips که این هفته در کاپرتینو برگزار شده، از جزئیات تراشه‌ی پیتون پرده برداشتند. هدف محققان ساخت تراشه‌ای بوده که بتوان از آن در دیتاسنترهای بزرگ با قابلیت مدیریت درخواست‌های شبکه‌های اجتماعی، جستجو و سرویس‌های ابری استفاده شود. تاخیر پاسخگویی در شبکه‌های اجتماعی و سرویس‌های جستجو بستگی مستقیم به قدرت سرورهایی دارد که در دیتاسنترها مورد استفاده قرار می‌گیرد.
 
پیتون یک تراشه‌ی متن باز است که مبتنی بر طراحی OpenSparc طراحی شده است. در واقع می‌توان این تراشه را نسخه‌ی بهبود یافته‌ای از پردازنده‌ی OpenSparc T1 کمپانی اوراکل خواند.
 
تا به امروز تراشه‌های متعدد متن بازی توسعه یافته‌اند. معماری مورد استفاده در این تراشه‌  از نوع RISC-V است که توسط SiFive نیز برای طراحی تراشه‌ی جدید مورد استفاده قرار گرفته است. البته شماری از تراشه‌های متن باز طراحی شده برای تفریح طراحی شده‌اند. برای مثال Open Core Fundation در حال طراحی تراشه‌ای متن باز است که مبتنی بر تراشه‌ی مورد استفاده در کنسول بازی Saturn کمپانی سگا در سال ۱۹۹۴ میلادی است.
 
کمپانی‌ها می‌توانند معماری تراشه‌های متن باز را مورد استفاده قرار داده و آن‌ها را پس از بهینه‌سازی و طراحی برای امور اختصاصی خود به تولید انبوه برسانند. این تراشه‌ را می‌توان با برنامه‌ریزی مجدد به عنوان یک پردازنده‌ی چند هسته‌ای در امور خاص نیز مورد استفاده قرار داد.
 
این روزها استقبال از معماری تراشه‌های SPARC در حال کاهش است. این معماری توسط اوراکل برای استفاده در تراشه‌ی سرورهای رده بالا در دیتاسنترها مورد استفاده قرار می‌گیرد. فوجیتسو نیز از جمله‌ی کمپانی‌هایی است که بهره‌گیری از این معماری را کنار گذاشته است. ژاپنی‌ها اعلام کرده‌اند که در نسل بعدی ابررایانه‌ی خود که Post-K نام داشته و تا سال ۲۰۲۰ تولید خواهد شد از وجود تراشه‌های قدرتمند ARM بریا سرورها استفاده می‌کنند.
 
یک تراشه‌ی پیتون از وجود ۲۵ هسته‌ی پردازشی که با طراحی مش که هسته‌ها را به پنج دسته تقسیم می‌‌کند، بهره می‌گیرد. هر یک از هسته‌ها با فرکانس پردازشی یک گیگاهرتزی کار می‌کنند. تراشه‌های مورد نظر را می‌توان از طریق یک رابط به همدیگر و حافظه‌ی DRAM متصل شوند. چیزی که پیتون را به یک تراشه‌ی متفاوت تبدیل می‌کند سیستم حافظه‌ی کش اشتراکی و ارتباطات یک سویه برای استفاده از تمام هسته‌های پردازشی در یک سرور بزرگ است. هسته‌های پردازشی حافظه را نیز با یکدیگر به اشتراک می‌گذراند.
 
هر یک از هسته‌ها دارای واحد پردازش عملیات ممیز شناور است که برای انجام پردازش‌های موازی بسیار بزرگ مورد استفاده قرار می‌گیرند.
 
اخیرا شاهد افزایش تعداد هسته‌های پردازشی مورد استفاده در انواع تراشه‌ها هستیم که دلیل آن لزوم افزایش قدرت پردازشی واحد‌های پردازشی برای اجرای بهتر بازی‌ها و همچنین عملکرد بهتر سرورها است. کمپانی‌ AMD در تراشه‌های سری ذن خود از وجود ۳۲ هسته‌ی پردازشی بهره خواهد برد، حال آنکه تراشه‌ی زئون E7 اینتل برای استفاده در سرورها از وجود ۲۴ هسته بهره می‌برد.
 
محققان پرینستون مدعی هستند که تراشه‌ی پیتون بزرگ‌ترین تراشه‌ی توسعه یافته بین نهادهای آموزشی است. البته از نظر تعداد هسته‌ی پردازشی نمی‌توان این ادعا را تایید کرد، چراکه تراشه‌ی KiloCore توسعه یافته در آزمایشگاه VLSI Computing دانشگاه کالیفرنیا از وجود ۱۰۰۰ هسته بهره می‌برد. اما این ادعا از نظر تعداد ترانزیستورهای به کار رفته، صحیح است، چراکه در پیتون بیش از ۴۶۰ میلیون ترانزیستور مورد استفاده قرار گرفته است. البته این تعداد ترانزیستور در قیاس با تراشه‌های توسعه یافته برای کاربردهای بازی و سرور که از وجود چند میلیارد ترازیستور بهره می‌برند، رقم ناچیزی است. دانشمندان تراشه‌ی پیتون را با بهره‌گیری از فرآیند ۳۲ نانومتری IBM توسعه داده‌اند.