اخترشناسان به لطف تلسکوپ فضایی کپلر ناسا موفق به کشف هزاران سیاره خارج از منظومه شمسی شده‌اند. بااین‌وجود، پیدا کردن اقماری که در اطراف این سیاره‌های فراخورشیدی می‌چرخند، به فوق‌العاده دشوار است. درحالی‌که اخترشناسان در چندین سال گذشته، به کشف برخی اقمار فراخورشیدی نزدیک شده‌اند، اما تاکنون موفق به تائید وجود هیچ‌کدام نشده‌اند. اکنون گروهی از اخترشناسان دانشگاه کلمبیا فکر می‌کنند که موفق به یافتن علائمی از قمر فراخورشیدی شده‌اند که حدود ۴۰۰۰ هزار سال نوری با ما فاصله‌ دارند.

اخترشناسان می‌گویند که پس از استفاده از اطلاعات قدیمی تلسکوپ فضایی کپلر، شواهدی از سیاره فراخورشیدی بزرگ‌تر از مشتری و قمری به‌اندازه نپتون به دست آورده‌اند که به دور ستاره‌ای به نام کپلر -۱۶۲۵ می‌چرخند. همان‌طور که می‌دانید، کشف سیارات فراخورشیدی و در این مورد اقماری خارج از منظومه شمسی به روش ترانزیتی انجام می‌شود.

درواقع یکی از مشکلات اساسی در مطالعه سیارات و اقمار فراخورشیدی، نور بسیار زیاد، ستاره‌های میزبان آن‌ها است. به‌این‌ترتیب، تقریبا ثبت تصویری مستقیم از این اجرام غیرممکن است. در عوض، این اجرام تنها از طریق ترانزیت یا گذر، قابل رصد هستند. زمانی که جرم کوچک‌تری از مقابل جرم بزرگ‌تری گذر می‌کند، چند تلسکوپ امکان مشاهده این پدیده را از نقاط مختلف خواهند داشت و هنگامی‌که جرم از مقابل ستاره‌ای عبور می‌کند، نور ستاره را مسدود می‌کند.

این باعث شده که اخترشناسان تصور کنند که موفق به رصد چنین جرمی شده‌اند. آن‌ها قصد دارند، با بهره بردن از تلسکوپ بسیار قوی‌تر از هابل برای تائید این یافته‌های خود استفاده کنند. این اخترشناسان ۲۸ اکتبر در درخواست خود برای استفاده از تلسکوپ فضایی هابل نوشتند: “پس از بزرگ‌ترین بررسی‌های خود تا به امروز، اخیرا علائم قوی از یک کاندیدای قمر (فراخورشیدی) را در منحنی نوری ستاره کپلر-۱۶۲۵ شناسایی کرده‌ایم.”

اما اگر رصدهای گذشته چیزی را ثابت نکند، بازهم اخترشناسان شواهد قوی در اختیاردارند. در این مورد تلسکوپ فضایی جیمز وب که سال آینده آغاز به کار می‌کند، می‌تواند به اخترشناسان امکان مشاهده دقیق‌تر این بخش از کیهان را بدهد. تلسکوپ فضایی جیمز وب تقریبا دو دهه است که مراحل ساخت و طراحی خود را سپری می‌کند.

جیمز وب، به‌اندازه یک زمین تنیس است و بزرگ‌ترین تلسکوپ فضایی ساخته بشر محسوب می‌شود. این تلسکوپ که ۱۰۰ برابر قوی‌تر از تلسکوپ فضایی هابل است، قرار است در سال ۲۰۱۸ در مدار زمین قرار گیرد. جیمز وب دارای ظرفیت نوری هفت برابر هابل است، در واقع گفته می‌شود، این تلسکوپ به‌قدری حساس و دقیق است که امکان مشاهده و رصد، یک کرم شب‌تاب در فاصله یک ‌میلیون کیلومتری را دارد.

ادوارد گینان استاد اختر‌شناسی و اخترفیزیک از دانشگاه ویلانووا در پنسیلوانیا به Gizmodo گفت: “شناسایی اقمار فراخورشیدی بسیار دشوار است، چراکه این اقمار معمولا بسیار کوچک‌تر از سیارات میزان خود هستند. بنابراین معمولا روی تغییرات نور در حالت ترانزیتی تأثیر نمی‌گذارند، مگر اینکه در این منظومه، با قمری بزرگ مواجه باشیم.”

در واقع، یک قمر به‌اندازه‌ی نپتون می‌تواند درک اخترشناسان از اقمار را هم به چالش بگیرد. اما چه دلیل خاصی برای کشف اقمار فراخورشیدی-به جز جالب‌توجه بودن چنین کشفیاتی- وجود دارد؟

گینان می‌گوید: “ازآنجایی‌که قمرها در منظومه شمسی ما فراوان هستند، در منظومه‌های دیگر هم باید فراوان باشند. مشاهدات اضافی با تلسکوپ فضایی هابل، ممکن است، وجود این قمر فراخورشیدی را تائید کند. کشف قمرهای فراخورشیدی بسیار مهم است، چراکه برخی از این قمرها می‌توانند زیستگاه‌هایی برای حیات فراهم کنند.”

در منظومه شمسی ما، دو قمر انسلادوس و اروپا (به ترتیب قمرهای غول‌های گازی زحل و مشتری) نشان داده‌اند که دارای اقیانوس‌های آب مایع هستند و می‌توانند دارای شرایطی برای جای دادن حیات در خود باشند. امیدواریم، این بار موفق به کشف یک قمر فراخورشیدی شویم. چه کسی می‌داند، شاید یک قمر فراخورشیدی دارای حیات فرازمینی باشد. اگر بازهم در این مورد تردیدهایی به وجود بیاید، تلسکوپ‌های فضایی بسیار قدرتمندتری همچون جیمز وب می‌توانند مشاهدات قدرتمندی را انجام دهند.

.

منبع: gizmodo

مطلب آیا اخترشناسان برای نخستین بار موفق به کشف یک قمر فراخورشیدی شده‌اند؟ برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

امروز مریخ بیابانی کاملا خشک است، اما در دوران اولیه‌اش دارای نواحی وسیع مملو از آب و رودخانه‌هایی به عمق ۱۰۰۰ پا (حدود ۳۰۴ متر) بوده است. ولی دانشمندان ناسا توضیحی برای چگونگی باقی ماندن این آب در سطح مریخ به مدت میلیون‌ها سال و بدون وجود آب و هوایی گرم ندارند.

سیاره سرخ ۸۰۰ میلیون کیلومتر نسبت به زمین، دورتر از خورشید است، بنابراین به نسبت سیاره ما، گرمای کمتری از خورشید دریافت می‌کند. دمای متوسط مریخ منفی ۸۰ درجه سانتی‌گراد است که برای آب بسیار سرد است. با وجود تجزیه‌وتحلیل‌های علمی، به نظر می‌رسد، وضعیت در گذشته حتی از این هم وخیم‌تر بوده است، چراکه خورشید در میلیاردها سال قبل بسیار کم‌نورتر بوده است. دانشمندان تخمین می‌زنند که در روزهای اولیه منظومه شمسی، خورشید بین ۲۵ تا ۳۰ درصد کنونی نور داشته است که امکان وجود شرایط مرطوب در مریخ را کاملا غیرممکن می‌کرده است.

اما کاوشگرهای رباتیک ناسا شواهد فراوانی برای گذشته مملو از آب مریخ یافته‌اند. آشوین واساوادا دانشمندی از آزمایشگاه علوم مریخ در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، هفته گذشته در خلال رویدادی در مورد تاریخچه مرطوب مریخ صحبت کرد. واساوادا گفت که دریاچه‌های سیاره سرخ حتی زمانی که خورشید کم‌نور بود هم با آب و رودخانه پرشده بود. او گفت: “در آنجا دریاچه‌ها برای مدت طولانی وجود داشتند و به‌صورت مداوم جریان داشتند. توضیح اینکه چگونه امکان جریان یافتن رودخانه و سیلاب‌ها در چنین محیط همیشه سردی وجود داشته، بسیار دشوار است.”

به عنوان مثال، دانشمندان مدت‌هاست، فکر می‌کنند که مریخ در دوره هسپریان که از ۳.۷ تا ۳ میلیارد سال پیش ادامه یافت، همچون امروز، سیاره‌ای منجمد و بیابانی بوده است. اما مریخ‌نورد کریاسیتی شواهدی از سیلاب‌های بزرگ و دریاچه‌های عمیق پیدا کرد که درک دانشمندان از زمین‌شناسی باستانی سیاره سرخ را کاملا تغییر داده است.

واساوادا گفت: “ما با نشان دادن اینکه دوره هسپریان گرم و مرطوب باقی‌مانده، جلوی درک مریخ را گرفته‌ایم.”

مریخ‌نورد کریاسیتی در سال ۲۰۱۱ در دهانه گیل فرود آمد و در ماه سپتامبر ۲۰۱۲ شواهدی به دست آورد که باعقیده ناسا، نشان از وجود جریان آبی در این ناحیه دارند. یک سال بعد هم آژانس فضایی اروپا تصویری از یک رودخانه ۱۰۰۰ مایلی (۱۶۰۹ کیلومتری) تبخیر شده گرفت که در برخی نقاط دارای پهنای ۴ مایلی و ۱۰۰۰ پا عمق بود. مریخ‌نورد کریاسیتی در همین سال، سنگریزه‌های گردی را پیدا کرد که دارای بخش بیرونی صاف بودند که به‌طورقطع نشان از سال‌ها فرسایش رودخانه‌های مریخ داشتند.

شاید قانع‌کننده‌ترین سرنخ‌ها از گذشته گرم مریخ، شواهدی از دریاچه‌های قدیمی باشند که در لایه‌هایی به عمق ۶۰۰ پا به‌خوبی حفظ‌شده‌اند. کاوش‌های کریاسیتی در اطراف دهانه گیل اجازه حفاری در لایه‌های مختلف سنگی عمدتا رسوبات رودخانه را به این کاوشگر ناسا داد.

الیزابت رامپ، دانشمندی از مأموریت اکتشافات ناسا، ماه گذشته گفت: “این لایه‌ها حدود ۳.۵ میلیارد سال پیش (در این ناحیه) ته‌نشین شده‌اند که همزمان با دوره‌ای است که حیات در زمین شکل گرفت. فکر می‌کنیم که مریخ اولیه ممکن است شبیه دوران اولیه زمین بوده، بنابراین ممکن است، محیطی قابل سکونت بوده باشد.”

در این نواحی دریاچه‌هایی وجود داشتند که بسیار عظیم و طویلی با شن‌ها و ماسه‌هایی به طول ۳۰ مایل و ضخامت صدها پا وجود داشتند. واساوادا گفت: “برای چنین بردن چنین حجمی از شن و ماسه و رسوبات، باید میزان زیادی آب در این ناحیه جریان داشته باشد.”

در زمین، فرآیندهای مشابهی می‌توانند میلیون‌ها یا حتی ده‌ها میلیون سال به طول بیانجامد. واساوادا استدلال می‌کند که چنین گرمایی نمی‌توانسته دوره‌ای بوده باشد. او گفت: “مگر اینکه یک جو مرطوبی پایدار وجود داشته باشد، همچون جو گرمِ مریخ اولیه.”

واساوادا به توضیحات گذشته برای ایجاد آب‌وهوای گرم در مریخ اشاره می‌کند، اما این توضیحات به موقتی بودن گرما اشاره دارند و چنین چیزهایی دریاچه‌های بزرگ و رودخانه‌های عمیق را نمی‌تواند توضیح دهد. شاید یک شهاب‌سنگ به مریخ برخورده کرده باشد و به مدتی کوتاه جوی مملو از گردوغبار به وجود آورده باشد که یا دوره‌ای ذوب رخ‌داده باشد که موجب آب شدن فصلی یخ‌ها شده است.

اما اینکه این آب‌وهوا چگونه پایدار بوده است، هنوز برای دانشمندان یک معما است. در این مورد متقاعدکننده‌ترین فرضیه، اثر قدرتمند گلخانه‌ای است که احتمالا ناشی از فوران‌های آتش‌فشانی بوده است. ، یک رمز و راز باقی‌مانده است. رقیب پیشرو یک اثر قدرتمند گلخانه‌ای است که احتمالا از فوران‌های آتش‌فشانی است. دی‌اکسید کربن، متان و گوگرد از گازهای گرمازا محسوب می‌شوند، اما مشخص نیست که تا چه میزان از این گازها و برای چه مدتی می‌توانند با ورود به جو، یک اثر گرمایی چند میلیون ساله پدید بیاورند. همچنین فرضیه دیگری مطرح است که مدعی است، مریخ دارای مدار خارج از مرکزی بوده که این سیاره را در طول دوره‌های مشخصی به خورشید نزدیک‌تر می‌کرده است.

حال اینکه این گرما چگونه پدید آمده مهم نیست، واساوادا با اطمینان باور دارد که مریخ، سیاره‌ای گرم و دارای مقادیری قابل توجهی آب بوده است. او می گوید: “از روزی که این سنگریزه‌ها را پیدا کردیم تا امروز، تنها یک موضوع مطرح بوده؛ آب، آب و آب.”

.

منبع: inverse

مطلب مریخ در گذشته گرم و قابل سکونت بوده است برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

اخترشناسان موسسه فیزیک نجومی جزایر قناری موفق به کشف یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌هایی شدند که تابه‌حال شناخته‌شده است. این کهکشان حدود هزار برابر از کهکشان ما، راه شیری درخشان‌تر است، دارای میزان بسیار بالایی تشکیل ستاره‌ای است و ۱۰ هزار سال نوری با ما فاصله دارد.

اخترشناسان این کهکشان را با استفاده از اثر عدسی گرانشی کشف کردند. این پدیده گرانشی باعث می‌شود نوری که از ستارگان دیگر به ما می‌رسد، بزرگ‌تر نمایش داده شود. این پدیده زمانی رخ می‌دهد که نور در اثر گرانش خم می‌شود و باعث می‌شود، نوری که از یک ستاره یا کوازار (اختروش یا هسته‌های فعال کهکشان‌های دوردست) به ما می‌رسد، تا صد برابر بیشتر از ستاره‌های عادی باشد. در این پدیده گرانش همچون یک عدسی تلسکوپ عمل می‌کند و باعث می‌شود که در اثر همگرایی گرانشی نوری که به ما می‌رسد چندین برابر مشاهده شود. این پدیده به اخترشناسان کمک می‌کند، سیارات فراخورشیدی، سیاهچاله‌ها و انواع کهکشان‌ها را کشف کنند.

آناستازیا دیازسانچز یکی از نویسندگان این مطالعه جدید، در بیانیه‌ای گفت: “به لطف عدسی‌های گرانشی ناشی از این خوشه‌های کهکشانی (بین ما و منبع) که همچون یک تلسکوپ عمل می‌کنند، این کهکشان ۱۱ برابر بزرگ‌تر و درخشان‌تر از میزان واقعی به نظر می‌رسید، همان‌طور که در چندین عکس در قوسی در مرکز بخش‌های متراکم و چگال خوشه کهکشانی نمایان است، چیزی که به آن “حلقه انیشتین” می‌گویند.”

تقویت نور و تصاویر چندگانه کهکشان که بر اثر عدسی گرانشی ایجادشده بودند، به اخترشناسان امکان رصد، درخشان‌ترین کهکشان جهان را داد و به آن‌ها کمک می‌کند، در آینده جزئیات بیشتری را از این کهکشان به دست بیاورند.

اخترشناسان این کهکشان را به دلیل شباهت به کهکشانی دیگری به نام مژه کیهانی، “اَبروی کیهانی” نام‌گذاری کرده‌اند. مژه کیهانی هم به دلیل نزدیکی به کهکشان جوانی به نام “چشم کیهانی”، چنین نام‌گذاری شده است. اَبروی کیهانی که به دلیل فاصله زیادش، امکان مشاهده مراحل اولیه‌اش را برای ما فراهم کرده، به اخترشناسان کمک می‌کند، نحوه شکل‌گیری کهکشان‌های دوردست و همچنین چگونگی تبدیل‌شدن این کهکشان‌ها به کهکشان‌های بیضوی را درک کنند.

سوزانا ایگلسیاس گروث، یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه، گفت: “این نوع از اجرام کیهانی دارای قدرتمندترین ستاره‌های تشکیل‌دهنده جهان هستند. مرحله بعدی، مطالعه محتوای مولکولی این کهکشان‌ها است.”

.

منبع: engadget

مطلب کشف یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌های جهان برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

در ژوئیه ۲۰۱۵، کاوشگر نیوهورایزنز مأموریت تاریخی را در سیاره کوتوله پلوتو به پایان رساند. نیوهورایزنز بیش از ۵۰ گیگابایت اطلاعات در طول این مانور ملاقات نزدیک جمع‌آوری کرد و به زمین مخابره کرد. نیوهورایزنز در نزدیک‌ترین فاصله‌اش روز ۱۴ ژوئیه  سال ۲۰۱۵ به فاصله ۱۲.۵۰۰ کیلومتری سطح سیاره کوتوله رسید. سه روز پیش از رسیدن کاوشگر به نزدیک فاصله‌اش از پلوتون، ابزار تصویربرداری دوربرد آن تصاویری از پلوتو و قمر شارون به ثبت رساند که ناحیه‌ای ۴۰ کیلومتری را پوشش می‌داد و امکان نقشه‌برداری از این نواحی را برای دانشمندان فراهم می‌کرد.

همچنین در این مدت، تصویربرداری نزدیک برد دو بار در روز انجام می‌شد تا امکان مشاهده تغییرات سطحی پلوتو وجود داشته باشد. کاوشگر نیوهورایزنز همچنین با استفاده از مجموعه ابزارهای علمی خود، جو پلوتو را مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داد. این ابزارهای علمی شامل، طیف‌سنج تصویربرداری ماوراءبنفش (آلیس) و آزمایش‌های علمی رادیویی (REX) هستند که نیوهورایزنز از آن‌ها برای تجزیه‌وتحلیل ترکیب و ساختار جو پلوتو بهره می‌برد. ابزارهای باد خورشیدی اطراف پلوتو (SWAP) و طیف‌سنج بررسی علمی ذرات پرانرژی پلوتو (PEPSSI) هم تعامل اتمسفر پلوتون را با بادهای خورشیدی موردبررسی قرار می‌دهند.

تمام این اطلاعات به کمک ستاره شناسان آمد تا نخستین نقشه دقیق از سطح پلوتو را ترسیم کنند و همچنین منجر به کشفیات متعددی از ساختار، ترکیب و فعالیت‌های سطحی پلوتو شده است. مأموریت نیوهورایزنز همچنین نخستین تصاویر واقعی از ظاهر پلوتو را به ثبت رساند که رنگ‌های واقعی سیاره کوتوله، ناحیه قلب و بسیاری از ویژگی‌های برجسته سطح آن را آشکار کرد. ناحیه قلب، از برجسته‌ترین نقاط پلوتو است. ناحیه رجیو تامبا (از روی کاشف سیاره کوتوله کلاید تامبا نام‌گذاری شد)، منطقه بزرگ و روشنی در محور جزر و مدی پلوتو و بزرگ‌ترین قمر آن، شارون واقع‌شده و به جهت شکل متمایز قلب مانندش به این نام مشهور است.

اکنون تیم مأموریت نیوهورایزنز دو ویدئوی تماشایی از پلوتو و قمر شارون ساخته‌اند. ویدئوی اول از دشت اسپوتنیک پلانوم پلوتو شروع می‌شود. اسپوتنیک پلانوم دشت وسیعی از یخ‌های نیتروژن و مونوکسید کربن به پهنای ۱۰۰۰ کیلومتر است. اسپوتنیک پلانوم، دقیقا در محور جزر و مدی پلوتو و قمر شارون واقع شده است. این ناحیه دارای ناهنجاری جرم مثبت (جرم اضافی)، قسمت عجیب سنگینی در پوسته پلوتو است. تصور می‌شود، برخورد سیارک عظیمی منجر به وجود آمدن اسپوتنیک درجایی در نزدیکی قطب شمال پلوتون شده است، اما باگذشت زمان، جرم قلب پلوتون افزایش یافته و منجر به چرخش یافتن کل سیاره شده است.

ویدئو با دشت یخ‌های نیتروژنی موردور ماکولا ادامه پیدا می‌کند و سپس بخش‌هایی از پایونیر ترا و ناحیه کوهستانی تارتاروس دورس را نشان می‌دهد. دومین ویدئو، شارون را نشان می‌دهد. این ویدیو سفر هیجان‌انگیزی است که برخی از برجسته‌ترین نواحی این قمر دیدنی را نشان می‌دهد. تصاویر این ویدیو به‌صورت رنگی رندر شده‌اند تا جزئیات را به‌خوبی نشان دهند، ناسا اعلام کرد که توپوگرافی این ویدیو دو تا سه برابر افزایش‌یافته تا به‌خوبی فُرم مناظر را آشکار کند.

اطلاعات کاوشگر نیوهورایزنز هنوز در حال تجزیه‌وتحلیل هستند و به‌تازگی دو نقشه هم توسط تیم مأموریت نیوهورایزنز منتشر شده که به خوبی پیچیدگی‌های پلوتو را نشان می‌دهند. ممکن است، این اطلاعات متعلق به دو سال قبل باشند، اما هنوز هم گنجینه‌ای از کشفیات (انجام‌نشده) هستند که در اختیار دانشمندان قرارگرفته‌اند. آلن استرن، محقق ارشد مأموریت پلوتون ناسا، می‌گوید: “هرجایی که به آن رجوع می‌کنیم، اسرار جدیدی دارد. این نقشه‌های جدید که از اکتشافات سال ۲۰۱۵، مأموریت کاوشگر نیوهورایزنز به‌دست‌آمده‌اند، به ما کمک می‌کنند، این اسرار را آشکار کنیم.”

مطلب تماشا کنید: ویدئوی دیدنی ناسا از گذر نزدیک نیوهورایزنز در سیاره کوتوله پلوتو برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

ناسا سال‌هاست در حال برنامه‌ریزی مأموریت مریخ است و همیشه این برنامه را به‌روزرسانی می‌کند. اما متأسفانه به نظر می‌رسد، شرایط برای سفر به مریخ چندان مساعد نیست. ویلیام گرستنمیر رئیس بخش سفرهای فضایی انسان ناسا، اعلام کرد که این آژانس فضایی نمی‌تواند با بودجه فعلی به مریخ دست پیدا کند.

گرستنمیر در طول جلسه چهارشنبه انستیتو آمریکایی هوانوردی و فضانوردی گفت: “نمی‌توانم یک تاریخ دقیق در مورد زمان سفر انسان به مریخ اعلام کنم. دلیل این هم بودجه است که تقریبا ۲ درصد افزایش یافته و بنابراین سیستم‌های سطحی برای سفر به مریخ را در اختیار نداریم. و این ورود و فرود (در مریخ) یک چالش بزرگ برای ما است.”

ناسا پیش از این اعلام کرده بود که در دهه ۲۰۳۳، فضانوردان را به مریخ بفرستد و هم‌اکنون مشغول طراحی و ساخت کپسول فضایی به نام اوریون و موشک بزرگی به نام سیستم پرتاب فضایی (SLS) است. اما با این تفاسیر، از آنجایی که ساخت موشک‌های SLS و کپسول فضایی اوریون هزینه زیادی دارند. ناسا حتی قادر به طراحی وسیله نقلیه‌ای برای فرود در مریخ نخواهد بود. برنامه بعدی ناسا بسته به تأمین بودجه خواهد بود. گرستنمیر در خلال صحبت‌های خود اشاره کرد که ناسا ممکن است، علاقه‌مند به یک مأموریت اکتشافی در ماه باشد، پروژه‌ای که احتمالا از برنامه فعلی ساخت دروازه اعماق فضا (Deep Space Gateway) هم گسترده‌تر خواهد بود.

دروازه اعماق فضا که ناسا قصد پرتاب آن به فضا را در دهه ۲۰۲۰ دارد، مأموریت‌های مختلفی برای ماه و زمین را انجام خواهد داد و گفته می‌شود، شاید گامی مؤثری به‌سوی سفر به مریخ باشد. این پایگاه حتی می‌تواند به عنوان توقفگاهی برای نمونه‌های مختلف جمع‌آوری شده از سیاره سرخ و دیگر اجرام آسمانی به زمین مورد استفاده قرار گیرد. دروازه اعماق فضا خیلی کوچک‌تر از ایستگاه فضایی بین‌المللی ۱۰۰ میلیارد دلاری خواهد بود. این پایگاه مانور پذیر دارای اتاقکی برای خدمه و یک ماژول نیرومحرکه خواهد بود. همچنین دروازه اعماق فضا برخلاف ایستگاه بین‌المللی فضایی، به صورت دوره‌ای اشغال می‌شود.

گرستنمیر می‌گوید، دروازه عمیق فضا، فراتر از این‌که فقط یک سکوی پرتاب برای اکتشافات فضایی بیشتر است، می‌تواند از برنامه گسترده‌تری در ماه هم پشتیبانی کند. خوشبختانه تنها ناسا نیست که می‌خواهد به سیاره سرخ برسد؛ رسیدن به مریخ درواقع یک تلاش تیمی است. فعالیت سازمان‌هایی مانند ناسا بسیار به شرایط سیاسی و محدودیت‌های بودجه وابسته است، بنابراین آن‌ها نیاز دارند، حداکثر کارایی را با بودجه‌ای که در اختیار دارند، داشته باشند. اما یکی از روش‌هایی که می‌تواند این کارایی را به حداکثر برساند، همکاری با شرکت‌های خصوصی است.

ایلان ماسک مدیرعامل و بنیان‌گذار شرکت اسپیس ایکس هم چندی پیش اعلام کرد که ممکن است، در کنگره بین‌المللی فضانوردی (IAC) در استرالیا که ماه سپتامبر سال جاری برگزاری می‌شود، شاهد به‌روزرسانی برنامه سفر به مریخ این شرکت خصوصی فضایی باشیم.

اسپیس ایکس در حال حاضر، قصد انجام یک مأموریت بدون سرنشین را برای سال ۲۰۱۸ و یک مأموریت سرنشین دار به مریخ را برای سال ۲۰۲۵ را دارد. همچنین شرکت‌های بوئینگ و بلو اوریجین هم در حال برنامه‌ریزی برای فرستادن انسان به مریخ هستند. در واقع شاید، شرکت‌های خصوصی و سازمان‌های دولتی دیگری به‌جز ناسا و دولت آمریکا هم در برنامه سفر به مریخ مشارکت کنند.

.

منبع: sciencealert

مطلب مأموریت مریخ ناسا با بودجه فعلی امکان‌پذیر نیست برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.