ریچارد براونینگ، مخترع انگلیسی، لباس پرواز مرد آهنین خود به نام Daedalus را به طور زنده آزمایش کرد.

گویا آی تی – این لباس از سوی سرمایه گذاران بسیاری، نظیر ارتش بریتانیا مورد توجه قرار گرفته است. ممکن است این لباس به اندازه لباس مرد آهنین براق یا پیشرفته نباشد، اما در حال حاضر، لباس پرواز ریچارد براونینگ، که تحت عنوان پروژه Gravity ساخته شده، نزدیک ترین چیز به اسکلت خارجی تونی استارک (مرد آهنین) است که دنیا به خود دیده است.
براونینگ در تصاویر زنده منتشر شده، اختراع خود با نام Deadalus را در یک کنفرانس TED که در مرکز همایش‌های ونکوور برگزار شده بود، به نمایش گذاشت و پیش چشم یک جمعیت مات و مبهوت، از روی زمین بلند شده و در مسیری دایره ای شکل به پرواز درآمد.

کل این لباس از یک اسکلت خارجی با طراحی خاص، یک کلاه که مصرف سوخت را ردیابی می‌کند، و شش موتور جت مینیاتوری تشکیل شده است، که امکان بلند شدن از روی زمین را فرآهم می‌کنند. برای کنترل مسیر حرکت و سرعت، کسی که این لباس را پوشیده است باید از بازوهای خود استفاده کند. این فناوری به فرد اجازه می‌دهد که به مدت ۱۰ دقیقه به طور مستقیم و با سرعت ۳۲۱ کیلومتر بر ساعت (۲۰۰ مایل در ساعت) حرکت کرده و هزاران فوت از زمین فاصله بگیرد. اما، در ویدئوی زنده منتشر شده و پرواز آزمایشی اولیه، براونینگ سرعت و ارتفاع را به دلایل ایمنی در حد پایین نگه داشته است.
براونینگ اعتراف کرده است که تصور نمی کند این فناوری به این زودی‌ها همگانی شود. اما، Deadalus می‌تواند مدرک و نشانه‌ای از یک عصر جدید در فناوری هوایی باشد. و در حالی که این فناوری هنوز در مراحل ابتدایی توسعه است، با توجهاتی که از سوی موسسات مختلف از قبیل ارتش بریتانیا، به خود جلب کرده است، می توان این برداشت را کرد که فناوری پیچیده‌ی کنونی می‌تواند به یک تکنولوژی آسان و عملی تبدیل شود. بنابراین، در حالی که ما هنوز وارد دوره جدید از فناوری های هوایی نشده ایم، این اختراع، حداقل می تواند یک پله قابل توجه در مسیر این حرکت باشد.

امروزه با افزایش نفوذ و نهادینه شدن آی تی در زندگی های ما، انتخاب رمز عبور مناسب امری بسیار ضروری است. در دنیای امروز با پیشرفت تکنولوژی، برای انجام انواع ثبت نام ها، استفاده از کارت های بانکی و مسایل امنیتی نیاز هست تا رمز عبور مناسبی را تعیین شود.

گویا آی تی – امروزه با افزایش نفوذ و نهادینه شدن آی تی در زندگی های ما، انتخاب رمز عبور مناسب امری بسیار ضروری است. در دنیای امروز با پیشرفت تکنولوژی، برای انجام انواع ثبت نام ها، استفاده از کارت های بانکی و مسایل امنیتی نیاز هست تا رمز عبور مناسبی را تعیین شود.
اما در این میان حضور هکر ها را نیز نباید دست کم گرفت. هکر ها به راحتی می توانند رمز های ساده را هک کنند و به اطلاعت شخصی شما و حتی گاهی به حساب های بانکی شما دست یابند. راه های زیادی وجود دارد که به وسیله آن از سوء استفاده هکر ها جلوگیری کرده و دیگر نگران هک شدن اطلاعات نبود. یکی از آن راه ها ایجاد رمز عبور مطمئن و قوی است.
پسورد ها و رمز های عبور در واقع کلید های ورود به دنیای شخصی ما است ولی هکر ها به راحتی می توانند پسورد های آسان و نه چندان آسان را هک کنند و از اطلاعات شخصی افراد سوء استفاده نمایند. باید دید که پسورد ها و نام های کاربری چه ویژگی ها و حداقل هایی را باید داشته باشند تا به یک پسورد آسان برای هکر ها تبدیل نشوند. پسورد هایی مثل ۱۲۳۴۵۶ یا qwerty پسود هایی هستند که بدون شک بسیاری از ما به دلیل رند بودن آن ها برای حساب های کاربری و حتی کارت های بانکی خود انتخاب می کنیم ولی آیا واقعا انتخاب های ما درست است یا این که باید در انتخاب پسورد ها استاندارد هایی را لحاظ کنیم؟

مشکل عمده و اصلی انتخاب پسورد بسیاری از افراد این است که از پسورد های کوتاه و قابل پیش بینی استفاده می کنند. انتخاب پسورد های کوتاه و استفاده از حروف و اعداد پشت سر هم باعث کاهش امنیت و دسترسی سریع و راحت هکر ها به اطلاعات شخصی شما می شود. معمولا پسورد هایی که با حروف یا کلمات پشت سر هم انتخاب می شوند حروفی هستند که بر رو کیبورد و یا بر روی صفحه کلید کنار هم و پشت سر هم هستند به صورتی که نیازی نیس کاربر دست خود را از روی کیبورد یا هر صفحه دیگری تکان دهد و هر فردی به راحتی می تواند پسورد شخص را حدس بزند.

اولین اقدام هکر ها برای یافتن پسورد ها استفاده از همین ترفند است که بعد از پیدا کردن هر دستگاهی ابتدا اعداد و یا حروفی را که در صفحه کلید یا قسمت اعداد پشت سر هم هستند، مورد آزمون و خطا قرار می دهد و در بسیاری موارد نیز گوشی های هوشمند به راحتی باز می شوند. به خصوص در گوشی های همراه استفاده از اسکنر های اثر انگشت بهترین و مطمئن ترین راه برای جلوگیری از سوء استفاده هکر ها و سارقان است در این صورت است که به غیر از اثر انگشت انحصاری شما هیچ کس قادر نخواهد بود گوشی شما را باز کند.
کاربران باهوش کسانی هستند که از لغات و اعداد آسان برای پسورد هایشان استفاده نمی کنند. در زبان انگلیسی ۱۷۱۰۰۰ لغت موجود است که میتوان به راحتی با بر هم زدن ترکیب این لغات رمز جدید و امنی برای خود ایجاد کرد و از رمز های ساده و حروف پشت سر هم روی کیبورد استفاده نکرد.
با این حال محققان معتقدند استفاده از فرهنگ لغات نیز راه مناسبی برای تعیین یک رمز عبور نیس و امنیت چندانی ندارد. اگر دنبال راه امن تری برای حفاظت از اطلاعات شخصی خود می گردید رمز های عبور طولانی و با تعداد کارکر زیاد را انتخاب نمایید. طبق محاسبات صورت گرفته محققان به این نتیجه رسیده اند که پسورد های طولانی تر سخت تر از پسورد های کوتاه هک می شوند و خود این راه به ما کمک می کند تا پسورد ایمن داشته باشیم. برای اثبات این جمله مثالی را بررسی می کنیم. یک پسورد ۶ کاراکتری از ۹۵ واحد محتمل تشکیل می شود که با حساب این ۹۵ واحد چیزی حدود ۳۷۵ بیلیون رمز با این ۶ کاراکتر ساخته می شود. اگر این ۶ کاراکتر به ۱۰ کاراکتر افزایش پیدا کند ۱۴۱ تریلیون رمز با استفاده از این ۱۰ کاراکتر ساخته می شود و بدون شک با افزایش کاراکتر ها این احتمال و اعدا نیز بالاتر می رود.

راه بعدی افزایش امنیت پسورد ها این است که از رمز هایی استفاده شود که ترکیبی از حروف و اعداد باشد، به همین دلیل است که بسیاری از سایت ها در هنگام ثبت نام از کاربر می خواهند که حتما این نکته را رعایت کنند و رمز شما باید ترکیبی از حروف و اعداد باشد در غیر این صورت رمز شما پذیرفته نمی شود.
راه های زیادی برای در ایجاد رمز ها وجود دارد، فقط نیاز به کمی خلاقیت دارد. به طور مثال فرض کنید می خواهید رمز خود را ninety بگذارید. شما می توانید به سادگی ۹۰ را تایپ کنید و یا آن را به این صورت ۹Ty بنویسید. با این روش دیگر کسی نمی تواند رمز شما را حدس بزند.
یکی دیگر از پیشنهاد ها به کاربران در زمینه انتخاب پسورد این است که در ترکیب رمز های خود از کلمات و حروف تکراری استفاده نکنند. استفاده از حروف و حتی اعداد تکراری باعث می شود رمز ها راحت تر هک شوند.
نرم افزار های زیادی برای ایجاد رمز های عبور مطمعن طراحی و ساخته شده اند تا رمز های ایمن ساخته شود. یکی از مواردی که باعث درز اطلاعات و هک شدن رمز شما به خصوص رمز های کارت های بانکی می شود، بی احتیاطی است که افراد در هنگام وارد کردن اطلاعات جلوی افراد دیگر انجام می دهند افراد می توانند به راحتی از روی حرکت دست ها رمز شما را حدس بزنند.

البته وجود سیستم های احراز هویت این روز ها کار را برلی بسیاری از هکر ها سخت تر کرده است و با استفاده از سیستم های احراز هویت دیگر کمتر کسی می تواند حساب کاربری شما را هک کند. سیستم های احراز هویت دارای امنیت بالایی هستند که از این طریق تا حد خوبی از مورد سوء استفاده قرار گرفتن اطلاعات اشخاص جلوگیری می کند.
در سال های اخیر بسیاری از شرکت های مطرح نظیر یاهو و ادوب داری نشت اطلاعات وسیع کاربران خود شده اند و این موضوع نشان می دهد که تنها بزرگی و نام یک شرکت نمی تواند گواه اطمینان حفاظت از اطلاعات شما باشد پس شما در هر صورت در انتخاب رمز خود هوشیار باشید.
قابل ذکر است که نه تنها افراد بلکه صاحبان سایت ها و وبلاگ ها نیز برای حفظ اطلاعات خود باید از رمز های بدون ریسک استفاده نمایند.
رمز های عبور در هر صورت کد شخصی شما هستند که اجازه ورود به دنیای شخصی شما را به هر فردی می دهند، شما باید در انتخاب رمز عبور خود نکات ذکر شده را رعایت کنید تا با اطمینان خاطر اطلاعات خود را محافظت نمایید.

خلاصه: یک جراع اعصاب به نام سرجیو کاناورو، قصد دارد پس از انجام اولین پیوند سر انسان، برای اولین بار، کار دیگری را امتحان کند: احیای دوباره‌ی مغزی که در دمای بسیار پایین منجمد شده است.

گویا آی تی – با توجه به پیشرفت‌های قابل توجهی که سال‌های اخیر در علم پزشکی رخ داده است، باور کردن اینکه کاری واقعا غیر ممکن باشد، بسیار سخت است. امروزه هوش مصنوعی می‌تواند بیماری‌ها را تشخیص دهد، سایبورگ‌ها یا موجودات مکانیکی واقعی در بین ما راه می‌روند، و ما هر روز سرنخ‌های جدیدی را در مسیر جست‌وجو برای جاودانگی پیدا می‌کنیم. حتی موفقیت‌های بزرگ‌تری در راه هستند، اما اگر قرار باشد تیمی تحقیقاتی واقعا با شرایط غیر ممکن مواجه باشد، این تیم باید متعلق به پروفسور سرجیو کاناوِرو، مدیر گروه مدولاسیون عصبی پیشرفته تورین باشد.
این جراح اعصاب، چهار سال پیش برنامه‌ی خود را برای کامل‌کردن اولین پیوند سر انسان در دنیا، اعلام کرد و این هفته، او در مصاحبه‌ای با رسانه‌ی OOOM تأیید کرد یک عمل جنجالی در ۱۰ ماه آینده انجام خواهد شد. طبق بیانیات کاناوِرو، این عمل در شهر هاربین، در چین، انجام خواهد شد که رهبری تیم جراحی را شیائوپنگ رِن از دانشگاه پزشکی هاربین برعهده می‌گیرد، و برخلاف گزارش‌های پیشین، یک شهروند چینی، و نه والری اسپیریدونوف از روسیه، شخصی است که دریافت کننده‌ی این عضو خواهد بود.
با این وجود، مهم‌ترین اخبار شگفت آوری که از مصاحبه‌ی کاناوِرو به دست می‌آید، هیچ ربطی به پیوند سر ندارد، و به برنامه‌های او برای آینده باز می‌گردد؛ او می‌گوید:” به محض این‌که اولین جراحی سر انسان اتفاق بیفتد، که تا قبل از سال ۲۰۱۸، انجام خواهد شد، ما می‌توانیم برای احیای دوباره‌ی اولین مغز منجمد شده، تلاش کنیم.”

زندگی پس از مرگ؟
کاناوِرو قصد دارد مغز را از سری که در دمای ۱۹۶- سلسیوس (۳۲۰- درجه‌ی فارنهایت) منجمد شده و در نیتروژن مایع قرار داده شده است، جدا کند. سپس او این مغز را در تلاش برای بازگرداندن یک شخص از دنیای مردگان، در یک بدن اهدا شده قرار خواهد داد و در طی این فرآیند، به پرسش‌های بشریت در مورد زندگی پس از مرگ، پاسخ خواهد داد.
کاناوِرو می‌گوید: “اگر ما بتوانیم این فرد را زنده کنیم، اولین پاسخ واقعی را در مورد اتفاقی که پس از مرگ‌ می افتد، دریافت خواهیم کرد. پیوند سر انسان، برای ما روشن خواهد کرد که آیا زندگی پس از مرگ، بهشت، دنیای آخرت، یا هر نام دیگری که می‌خواهید برای آن بگذارید، واقعا وجود دارد، و یا اینکه مرگ، مشابه خاموش کردن چراغ و اتمام کار است.”
کاملا مشخص است که این اظهارات، تا حدی علمی تخیلی است، و انجمن پزشکی – و در مقیاس بزرگ‌تر جامعه – حق دارد در موفقیت این طرح، تردید داشته باشد.
کلایو کوئن، پروفسور علم عصب‌شناسی در کالج کینگز در لندن، به روزنامه تلگراف گفته است:” طرفداران علم کرایوژنیک یا سرما پژوهی، نمی‌توانند به عنوان مرجع، به هیچ مطالعه‎ای اشاره کنند که در آن مغز کامل یک پستاندار، پس از نگه‌داری در نیتروژن مایع، دوباره زنده شده باشد.” او می‌افزاید: ” در حین فرآیند انتقال مغز یک پستاندار به دمای زیر صفر، مغز به شکل غیر قابل جبرانی تخریب می‌شود.”
حتی اگر این طرح نتیجه داده و مغز یخ زده، دوباره “زنده شود”، هیچ توضیحی در مورد پیچیدگی ها و مشکلات بیمار پس از این تجربه، از کاهش قوای ذهنی گرفته تا صدمات غیر قابل به مغز وجود ندارد. با این که ما اکنون در دنیایی زندگی‌ می‌کنیم که در آن غیر ممکن‌ها، در حال ممکن شدن هستند، به نظر می‌رسد که برخی تجربیات بیشتر به داستان های علمی تخیلی تعلق دارند تا بیمارستان‌های مدرن.

در سال ۲۰۱۳، مجله‌ی تایمز مقاله‌ای را با عنوان گوگل در مقابل مرگ، در مورد کالیکو، یک پروژه تحقیقاتی بهداشتی با تمرکز بر درک مفهوم سالخوردگی و نحوه مقابله با آن منتشر کرد. لری پیچ، مدیر عامل اجرایی شرکت گوگل به مجله تایمز گفته بود:” ما باید اهدافی را در نظر بگیریم که بسیار بسیار مهم هستند، تا بتوانیم تا ۱۰ یا ۲۰ سال بعد به آن ها برسیم.”

گویا آی تی – اما پروژه‌ی کالیکو دقیقا چگونه به انسان‌ها کمک می‌کند تا عمر طولانی تر و سالم تری داشته باشند؟ این پروژه بودجه ۱٫۵ میلیارد دلاری خود را چگونه سرمایه گذاری می کند؟ پیج، به جز عنوان کردن هدف جاه طلبانه کمپانی – یعنی درک بهتر چگونگی افزایش سن و سالخوردگی از دیدگاه زیست شناسی، و درمان سالخوردگی به عنوان یک بیماری، در باقی مسائل مبهم صحبت می کرد.
من اخیرا در اطراف Silicon Valley به جست و جو پرداخته و با محققانی که سالخوردگی و مرگ را مطالعه می‌کردند صحبت کرده‌ام و متوجه شدم که پس از گذشت ۴ سال از راه اندازی این پروژه، ما هنوز نمی‌دانیم این طرح دقیقا چه‌کار می‌کند.

من از تمام کسانی که توانستم در مورد کالیکو پرس‌و جو کردم – و به سرعت فهمیدم که این نام، مانند یک دژ نفوذ ناپذیر است. در میان اخبار اندکی که از کالیکو در مطبوعات منتشر شده است، تنها می توان به برخی توصیفات کلی از هم‌کاری با آزمایشگاه های خارجی و شرکت‌های داروسازی پی برد – که بیش‌تر آن ها بر هدف بسیار مبهم تحقیق در مورد سالخوردگی و بیماری‌های مربوطه تأکید داشتند. رابط‌های رسانه ای در این طرح، به درخواست‌های متعدد برای انجام مصاحبات پاسخ ندادند.
افرادی که در کالیکو، یا موسسات مشارکت‌کننده با کالیکو کار می کنند و حتی افرادی که دیگر در این شرکت نیستند، همگی از من و پاسخ‌گویی به پرسش‌های من طفره می‌رفتند.
ما باید برای لحظه‌ای تأمل کنیم و به عجیب بودن این موضوع پی ببریم. یکی از بزرگ ترین و پردرآمدترین شرکت‌های دنیا به تحقیق در مورد سالخوردگی علاقه مند شده است و بودجه‌ای تقریبا برابر با کل بودجه NIH برای تحقیق در مورد سالخوردگی صرف می‌کند، و با همه‌ی این ها، این پروژه بسیار مخفی و نامشخص است.
موضوع جالب دیگر اینکه گوگل همیشه خود را به عنوان یک پیشتاز در شفافیت اطلاعاتی معرفی کرده به ارتباطات آزاد خود افتخار می‌کند. ما امروزه در زمانی زندگی می‌کنیم که هنجارها در علوم مختلف، به خصوص علوم پزشکی، بیشتر در مورد تفکر باز و اشتراک گذاری داده ها متمرکز هستند. اما به دلایلی در پروژه کالیکو از این ارزش‌ها دوری می‌شود.
در حال حاضر من فکر می‌کنم می‌توانیم به صراحت بگوییم که گوگل مشکل سالخوردگی را حل نکرده است. و یا اگر موفق به حل این مسئله شده، آن را علنی نکرده است.
کالیکو تنها جزئیات بسیار مبهم را در مورد فعالیت‌ها منتشر می کند.

تعجبی ندارد اگر پروژه ها و طرح‌های جدید در ابتدای کار خود اندکی مخفی‌کاری کنند، اما معمولا پس از مدتی یک بیانیه‌ی عمومی با جزئیات دقیق در مورد فناوری یا علمی که در حال توسعه است، و راهبردها و اهداف آن منتشر می‌شود. اینکه کالیکو هیچ توضیحی در مورد کارهایی که در این طرح انجام می‌شود نمی دهد، محققان پیشتاز در مورد سالخوردگی را آزار می‌دهد. این محققان سردرگمی و ناامیدی خود را در مورد پنهان‌کاری‌های کالیکو بیان کرده و عنوان کرده اند که این سطح از پنهان‌کاری برای علم سودمند نخواهد بود.
اریک توپول، یک متخصص قلب است که به مطالعه در مورد سالخوردگی می پردازد و مدیریت موسسه علمی کاربردی‌سازی اسکرپس را نیز برعهده دارد. توپول برخی از دانشمندانی را که در پروژه کالیکو مشغول به کار هستند، از مدت‌ها پیش از آغاز این پروژه می‌شناسد. او می‌گوید: ” آن‌ها بیش از حد مرموز هستند.” به نظر می‌رسد از زمانی که ‌دوستانش وارد پروژه‌ی گوگل شده اند، او نتواسته با آن‌ها ارتباط برقرار کند. او هم چنین اضافه می‌کند: ” من از این افراد برای سخنرانی در برنامه‌ای که در رابطه با پزشکی ژنومیک داریم، دعوت کرده‌ام. آن‌ها جواب منفی داده و گفته‌اند که نمی‌توانند راجع به کارهایی که انجام‌ می‌دهند صحبت کنند. من واقعا دلیل این‌کارها را نمی‌فهمم.”

من نتوانستم هیچ سندی مبنی بر آزمایش‌های بالینی یا هیچ مجوزی در مورد پروژه کالیکو پیدا کنم که به صورت عمومی به ثبت رسیده باشد، و از بین ۲۲ سندی که توسط شرکت و وابستگان آن منتشر شده است، تنها نیمی از آن‌ها به موضوع سالخوردگی مربوط بوده و بسیاری از آن‌ها مقالات مروری ( و نه تحقیقی) بودند.
تیر بارزیلای، متخصص ژنتیک و یکی از محققان پیشتاز در مورد سالخوردگی در کالج پزشکی آلبرت انیشتین، بیان کرده است که این اسناد منتشر شده هیچ اطلاعات خاصی در مورد اهداف و فعالیت‌های کالیکو به او نداده اند. او می‌گوید: ” در رشته تخصصی ما علاقه‌ی زیادی به تأخیر انداختن پیری و به دنبال آن به تأخیر انداختن بیماری‌ها وجود دارد. اما به نظر نمی‌رسد این همان چیزی باشد که در کالیکو در حال انجام است. بسیار عجیب است که آن‌ها به سراغ ما نمی‌آیند، ما امتیازات و منابعی مهمی در دست داریم و برای مشارکت و ایجاد تکنولوژی‌های زیستی بسیار مشتاق هستیم. این در حالی است که هیچ کس از پروژه‌ی کالیکو با ما صحبت نمی‌کند.”
پژوهش‌گران ممتاز دیگر در موضوع سالخوردگی نیز، نظرات مشابهی داشتند. فلیپ سیرا، مدیر بخش علوم زیستی سالخوردگی در موسسه ملی سالخوردگی NIH، می‌گوید :” من هیچ تعاملی با این گروه ندارم. آن‌ها نمی‌خواهند با من در تعامل باشند. من‌ هم به همان اندازه‌ که آن‌ها به من بی‌توجهی می کنند، به آن‌ها اهمیتی نمی‌دهم.” او از دانشمندان کالیکو برای صحبت در NIH دعوت کرده است و بیان می‌کند: ” آن‌ها به جلسه آمدند اما هیچ توضیحی در مورد فعالیت‌های خود ارائه نکردند. آن‌ها حتی در مورد کلیات کارهای خود هم حرفی نمی‌زنند.”

مشکل پنهان‌کاری‌های کالیکو
توضیحات بسیار اندکی برای مرموز بودن کالیکو وجود دارد. از میان آن‌ها می‌توان به این اشاره کرد که کالیکو منتظر یک کشف بزرگ است. یک مقاله در سایت MIT Technology Review، که در ماه دسامبر سال گذشته منتشر شد و آن هم جزئیات خاصی راجع به دانش ضد سالخوردگی کالیکو مطرح نکرده بود، اشاره ای به همین نکته داشت:
دیوید بوتشتاین، افسر ارشد عملی کالیکو می گوید، بهترین پیش بینی می‌تواند این باشد که کالیکو در ۱۰ سال آینده، کشفیات بسیار مهمی برای ارائه خواهد داشت. این دوره زمانی طولانی می‌تواند پاسخ‌های منفی پروژه به انجام مصاحبات را توجیه کند. ” تا مدت‌ها هیچ دستاورد مهمی، به جز پیشرفت‌های جزئی علمی، برای اعلام وجود نخواهد داشت. مشکل همین است.”

اما دوری از رسانه‌ها نیازی به پنهان‌کاری بین دانشمندان همکار ندارد. اگر دانشمندان کالیکو واقعا به دنبال عبور از مرزهای علم بودند، ممکن بود به استفاده از برخی روش‌های بهینه موجود، که تا به حال به ثبت رسیده است؛ شفافیت، به اشتراک گذاری داده‌ها و همکاری و هماهنگی با سایر محققان فکر کنند تا لازم نباشد مسیرهای اضافی یا نادرست را امتحان کنند.
همانطور که توپول می‌گوید” پژوهش مخفی مربوط به گذشته است. دنیا به سمتی متمایل شده است که ارزش‌ تفکر باز، شفافیت و اجتناب از تفکر انحصاری را به خوبی به نمایش بگذارد.”
البته توضیحات دیگری هم برای پنهان‌کاری وجود دارد. یک خبر جدید منتشر شده از طرف کالیکو، حاکی از همکاری آن با شرکت داروسازی C4 Therapeutics، برای تلاش در زمینه تولید و ساخت داروهایی برای ” بیماری‌های سالخوردگی” نظیر سرطان است- یکی از همکاری‌هایی که بین کالیکو و شرکت‌های تولید و ساخت دارو شکل گرفته است. اگر کالیکو بر توسعه دارو متمرکز شده باشد، قدری پنهان‌کاری قابل توجیه است. ( شرکت‌های دارویی معمولا محصولات خود را به صورت پنهان می‌سازند تا در رقابت ها پیشتاز باقی بمانند.)
اما محققان این توجیه را باور نمی‌کنند. بارزیلای می‌گوید: ” محققان (درکالیکو) در حال استفاده از مدل‌هایی مانند مخمرها، نماتودها، و موش‌های صحرایی برهنه هستند. استفاده از این مدل‌ها برای توسعه داروها متداول نیست.” یافتن درمان برای بیماری‌ها با هدف اصلی شرکت – یعنی درمان بیماری سالخوردگی به جای جست و جو برای درمان بیماری‌های مربوط به سالخوردگی – هماهنگی ندارد.

یک دلیل احتمالی دیگر برای عدم شفافیت – که به نظر من از بقیه متقاعدکننده‌تر است – آن است که پنهان‌کاری قانون شرکت باشد. آرت لوینسون، مدیر عامل اجرایی در کالیکو، فردی است که در تیم اپل نیز، پست مدیریت داشته، و رابطه‌ی نزدیکی هم با استیو جابز داشته است؛ کسی که به رویکردهای پنهانی در تحقیق و توسعه و اداره‌ی یک کسب و کار، شهرت داشت. ممکن است لوینسون، سیاست پنهان‌کاری کالیکو را از روی ساختار شرکت اپل ایجاد کرده باشد.
توپول می گوید شاید کالیکو روزی این پنهان‌کاری ها را توجیه کند. او می افزاید ” اما در حال حاضر، من نمی‌توانم این پنهان‌کاری‌ها را درک کنم.” جلوگیری از انتشار اطلاعات درمورد پیشرفت‌های صورت گرفته در علوم پزشکی یا درمان‌هایی برای بیماری‌ها، غیر قابل قبول است: جان بسیاری از افراد در خطر است. ” هر عملی که پیشرفت در مسیر پژوهش‌های پزشکی را دچار کندی کند، قابل بخشش نیست.”
به همین دلیل، من می‌خواهم از کالیکو یا افرادی که با این شرکت همکاری داشته اند، برای بیان اهداف و فعالیت های این پروژه دعوت کنم. من به شما اطمینان می‌دهم که آن را دراختیار رسانه‌ها و عموم نخواهم گذاشت.