کشف سیاره ای سیاه تر از قیر که نور خورشید را منعکس نمی کند

/در , /توسط

زمانی که سیاره های خارج از منظومه شمسی را تصور می کنیم از دو حال خارج نیست: سطح این سیارات پر از اقیانوس های عظیمی است که با لایه بسیار ضخیمی از یخ پوشانده شده اند یا در مقابل شاهد دریاهایی بسیار بزرگی هستیم که هر لحظه صخره ها در آنها ذوب می شوند و رودهایی از مواد مذاب در آنها جاری است.

گویا آی تی – شکی نیست که چنین سیاراتی بالاخره در گوشه ای از کهکشان وجود دارند اما سیاره فراخورشیدی به نام WASP-12b در هیچ کدام از طبقه بندی های فعلی سیارات قرار نمی گیرد. جدیدترین تلاش تحقیقاتی انجام شده برای مطالعه این سیاره هم نتوانسته ماده یا مواد تشکیل دهنده آن را مشخص کند اما پژوهشگران متوجه شده اند که WASP-12 خالص ترین رنگ سیاه را داشته و کمترین میزان از نور خورشید را منعکس می کند به طوری که از نظر میزان جذب کم نور خورشید، حتی آسفالت تازه فرش شده قادر به رقابت با آن نیست.

تیم پژوهش پروژه که توسط پژوهشگران دانشگاه مک گیل کانادا و دانشگاه اکسیتر انگلستان هدایت می شود برای بررسی سیاره WASP-12b و کسب اطلاعات بیشتر در مورد آن از تلسکوپ فضایی هابل استفاده کرده اند. پژوهشگران متوجه شدند این سیاره آن چنان تاریک و سیاه است که تقریبا در سیاهی فضا ادغام شده و به سختی می توان متوجه وجود آن شد.
دانشمندان با استفاده از طیف نگار (اسپکتروگراف) هابل قادر به اندازه گیری مقدار نور منعکس شده این سیاره ( به اصطلاح توان بازتاب یا آلبیدو) شده اند. مقدار توان بازتاب این سیاره در بالاترین مقدار تنها ۰٫۰۶۴ آلبیدوست. این رقم فوق العاده پایین بوده و این سیاره را حتی سیاه تر از آسفالت تازه می کند. این مقدار بسیار کم آلبیدو نشان می دهد هنوز راه زیادی تا کشف زوایای پنهان WASP-12b و سایر سیارات فراخورشیدی داریم.

حال کار کشف علت اصلی سیاه بودن بیش از حد این سیاره شروع شده است. پژوهشگران این نظریه را مطرح کرده اند که شاید نزدیکی بیش از حد این سیاره به ستاره اش علت این پدیده باشد. WASP-12b دو برابر بزرگ تر از سیاره مشتری بوده و فاصله بسیار نزدیکی به ستاره اش دارد به طوری که هر دور چرخش کامل آن تنها یک روز زمینی طول می کشد. این فاصله کم موجب می شد دمای سطح این سیاره تا ۲۶۰۰ درجه سلسیوس هم برسد؛ به این معنی که شاید اتمسفر علت اصلی جذب این مقدار از نور خورشید باشد که موجب گرم شدن باورنکردنی این سیاره می شود.
این سیاره مرموز و ستاره اش حدود ۱۴۰۰ سال نوری از زمین دور هستند و به همین خاطر عملا امکان سفر و بررسی آن از فاصله نزدیک حداقل در آینده نزدیک میسر نخواهد بود. تا آن زمان باید صبور بود.

ویدئوی حیرت انگیز از تلسکوپ CHIME برای شکار ماده تاریک

/در , , /توسط

آخرین قطعه از پازل این تلسکوپ فوق العاده قدرتمند هم در جایش قرار گرفت؛ حالا دیگر می توانیم نقشه های فضایی را دقیقتر از همیشه تهیه کنیم.

گویا آی تی – آخرین قطعه از پازل جدید تلسکوپ “آزمایش کانادایی نقشه برداری از شدت هیدروژن (CHIME)” هم سر جایش قرار گرفت. یعنی این تلسکوپ از حالا به بعد می تواند عمیق تر از همیشه در گوشه و کنار جهان نفوذ کند و نقشه برداری نماید.

ما به دنبال انرژی تاریک هستیم

هدف اصلی CHIME، بررسی اجرای تشکیل دهنده انرژی تاریک می باشد؛ یعنی مرموز ترین شکل انرژی که به اعتقاد اخترشناسان، موجب شتاب بخشیدن به روند انبساط جهان می شود.
علاوه بر این کار قابل توجه، CHIME قصد دارد در شناسایی امواج گرانشی و تحلیل انفجارهای رادیویی سریع که گهگاهی از اعماق فضا به سیاره ما می رسند هم به ما کمک کند. ما هنوز نتوانسته ایم این انفجارها را به طور کامل توضیح دهیم.
به گفته یکی از اعضای تیم CHIME، مارک هالپرن، از دانشگاه بریتیش کلمبیای کانادا، ” با تلسکوپ CHIME می توانیم تاریخچه ی انبساط جهان را بررسی کنیم. انتظار می رود با این تلسکوپ، درک ما از انرژی تاریک مرموزی که باعث سرعت یافتن این روند انبساطی شده، بیشتر شود”.
“این انرژی، یکی از بخش های بنیادی فیزیک است که هنوز موفق به درک آن نشده ایم. راز بسیار عمیقی است. به زودی درک بهتری از نحوه ی پیدایش جهان و روند پیشروی آن به دست خواهیم آورد”.
ساخت CHIME، هفت سال طول کشیده است. این تلسکوپ، ۱۰۰ متر (۳۲۸ فوت) طول دارد و دارای ساختار نیم لوله بوده و هیچ قطعه متحرکی ندارد. CHIME برای عکس برداری از قسمت های مختلف جهان، متکی به حرکت زمین است.
CHIME، موقعیت گاز هیدروژن در اعماق فضا را بررسی می کند. هیدروژن، فراوان ترین عنصر جهان است. این تلسکوپ تصویر این ساختارهای هیدروژن را ثبت می کند. دانشمندان با انجام کارهای عظیم روی این تصاویر، در نهایت به یک نقشه سه بعدی از کیهان دست می یابند که بسیار دقیق تر از نقشه های قبلی است.
ما در CHIME، هیچ تصویر زیبایی از کهکشان های مارپیچ نمی بینیم، بلکه رنگ نور ساطع شده از ساختارهای هیدروژنی را می بینیم که وارد محاسبات می شوند. این محاسبات مشخص می کنند که جهان در طی میلیاردها سال گذشته چقدر رشد کرده است.

و اگر بتوانیم چیزهای بیشتری در مورد نحوه انبساط جهان یاد بگیریم، قادر خواهیم بود علل آن را هم بیابیم: شاید انرژی تاریک علت آن باشد.
امواج رادیویی که توسط CHIME اندازه گیری می شوند، بسیار ضعیف هستند. به همین دلیل برای آشکارسازی آنها به دستگاههای بسیار بسیار حساس نیاز داریم. مقدار انرژی که CHIME در یک سال کامل جمع آوری می کند، با مقدار انرژی یک گیره کاغذ که از روی میز به زمین می افتد، برابر است.
از طرف دیگر، داده هایی که CHIME به دست می آورد، معادل مقدار داده هایی است که در هر لحظه در کل شبکه های موبایلی جهان جریان دارند.
برای آنکه درک بهتری از حجم این داده ها داشته باشید، بهتر است بدانید که سیستم های زیربنایی CHIME، باید این حجم از داده ها را با ضریب ۱۰۰٫۰۰۰ فشرده کنند تا بتوان آنها را روی دیسک ها ذخیره کرد. در ساخت CHIME، از قطعاتی شبیه قطعات به کار رفته در کارت گرافیک و گوشی های هوشمند استفاده شده است.

به گفته یکی از اخترشناسانی که در پروژه CHIME همکاری می کند، کیت واندرلیند، از دانشگاه تورنتو، “CHIME به نحوی جهان را نگاه می کند که اساسا با همه تلسکوپ های دیگر متفاوت است. در CHIME، از یک ابرکامپیوتر عظیم استفاده کردیم تا پرتوهای رادیویی دریافتی را پردازش کرده و یک تصویر دیجیتالی از آسمان در بر گیرنده این امواج تشکیل دهد”.
در ماه ها و سالهای آینده، خبرهای بسیار بیشتری در مورد CHIME خواهید شنید. این تلسکوپ، در اعماق فضا کاوش خواهد کرد و تلاش می کند هر روز اطلاعات بیشتری در مورد قسمت های مرموز جهان که سالهاست ذهن مختصصان را به خود مشغول کرده، جمع آوری کند.
CHIME روی سه زمینه کاری تمرکز کرده است: تاریخچه جهان، ماهیت ستاره های دور، و آشکارسازی امواج گرانشی. تیم CHIME، این سه زمینه را “سه مرز نجوم مدرن” نامیده اند.
به گفته هالپرن، “ما فکر می کنیم این آزمایش و آزمایش های مشابه آن که با اندازه گیری های کیهانی فوق العاده عمیق همراه هستند، می توانند بخش مهمی از علم نجوم را در ۱۰ یا ۲۰ سال آینده تدوین کنند”.

تیم CHIME، یک ویدئو از این تلسکوپ منتشر کرده است که می توانید در این لینک آن را ببینید.

اثرات احتمالی طوفان خورشیدی چند روز آینده و پیش بینی اختلال در سیستم برق و اینترنت

/در , , /توسط

طی روزهای گذشته بزرگترین اشعه های ناشی از طوفان های خورشیدی طی ۱۲ سال گذشته در فضا پرتاب شد. کارشناسان تخمین می زنند شعله هایی از این طوفان طی چند روز آینده به زمین برسد و خاموشی و اختلال در سیستم برق و ماهواره و شبکه های مخابراتی ایجاد کند.

گویا آی تی – ناسا اعلام کرده طی هفته گذشته به دلیل طوفان های خورشید بزرگترین شعله های ستاره طی ۱۲ سال گذشته از این ستاره در فضا پرتاب شدند. همچنین روز جمعه شدت اشعه های خورشیدی به حداکثر رسید. به گفته این سازمان طوفان های خورشیدی همچنان ادامه دارند.

به گفته کارشناسان CME(تخلیه اشعه های خورشیدی) از شعله هایی ایجاد می شود که احتمالا طی چند روز آتی به زمین می رسند و به ماهواره ها، شبکه های مخابراتی و سیستم های برقی روی زمین آسیب می رسانند.

درهمین راستا پیش بینی می شود این شعله ها در شمال شرقی قاره آمریکا قابل مشاهده باشند.

طبق اعلام مرکز پیش بینی وضعیت آب وهوایی روز هفتم سپتامبر(پنج شنبه) طوفان های جئو مغناطیسی سهمگینی در فضا مشاهده شدند. همچنین روز جمعه نیز تاثیرات این طوفان ها قابل مشاهده بود.

این درحالی است که شعله های مربوط به طوفان های خورشیدی پیشین ارتباطات رادیویی را به مدت یک ساعت روی زمین مختل کردند.

پژوهشگران چینی موفق به تله پورت اولین شی از زمین به فضا شدند

/در , /توسط

این خبر کاملا رسمی است: چینی ها برای اولین بار موفق به تله پورت اولین شی از زمین به فضا شدند. قبلا در یکی از مقالات وب سایت درباره این پژوهش نوشته و زوایای مختلف درهم تنیدگی کوانتومی را بررسی کردیم بودیم. با استفاده از این فناوری امکان ارسال آنی اطلاعات یا جابه‌جایی آنها با سرعت نور میسر می شود.

گویا آی تی – سال گذشته راکت Long March 2D از مرکز پرتاب ماهواره ”جی‌ یو گوان“ در بیابان گبی پرتاب شد؛ راکت مذکور ماهواره ای به نام Micius (یکی از فیلسوفان باستانی چین) را با خود حمل می‌ کرد. وب سایت MIT Technology Review ماهواره Micius را این طور توصیف می کند:
”یک گیرنده فوتون فوق العاده حساس که قادر به تشخیص وضعیت های کوانتومی فوتون های منفرد پرتاب شده از زمین است. موفقیت این ماهواره بسیار مهم است زیرا به دانشمندان اجازه می دهد مکانیزم های فنی لازم برای دستاوردهای مختلف کوانتومی مثل درهم تنیدگی، رمزنگاری و تله ‌پورت را مورد آزمایش قرار دهند.“
این تیم برای فراهم شدن امکان تله پورت اشیا از زمین به فضا اقدام به ایجاد یک شبکه کوانتومی کرد. اوایل هفته جاری این تیم پژوهشی چینی نتایج اولیه اولین آزمایش خود را منتشر کردند.
پژوهشگران برای اجرای آزمایش اقدام به ساخت دو فوتون محصور شده کردند و سپس یکی از آنها را به سمت ماهواره پرتاب کرده و آن یکی را در سطح زمین نگه داشتند. بعد از این وضعیت در هم تنیدگی آنها را بررسی کرده تا مطمئن شوند که امکان تله پورت پورتون ها با استفاده از این روش میسر است.
دانشمندان چینی طی ماه های بعد میلیون ها فوتون به فضا ارسال کرده و تقریبا در ۱۰۰۰ آزمایش موفق به کسب نتایج مثبت شدند.
بخشی از توضیحات پژوهشگران چینی:
”ما با استفاده از فرکانس Uplink موفق به انجام تله پورت کوانتومی اولین کیوبیت های فوتون مستقل از یک ایستگاه زمینی به یک ماهواره نزدیک به جو زمین، با فاصله ۱۴۰۰ کیلومتری، شدیم. این دستاورد اولین تلاش موفقیت آمیز در زمینه تله پورت کوانتومی زمین به ماهواره در فاصله بسیار دور بوده و گامی بسیار ضروری به سوی محقق کردن رویای اینترنت کوانتومی جهانی محسوب می شود.“
نگاهی دقیق تر به تله پورت
زمانی که واژه تله پورت به میان می آید بسیاری از ما سریعا افرادی را در ذهن و خیال خود مجسم می کنیم که در کسری از ثانیه از یک کشور به کشوری دیگر یا از یک سیاره به سیاره ای دیگر جا به جا می شوند، شبیه آن چیزی که سینمای هالیوودی پیشتر به ما نشان داده است. شکی نیست که همه ما عاشق چنین سفرهایی هستیم اما تا عملی شدن چنین دستاوردی چقدر فاصله داریم و آیا اصلا رسیدن به چنین نقطه ای امکان پذیر هست؟
از نظر تئوری به علت پدیده ای به نام درهم تنیدگی کوانتومی امکان تله پورت وجود دارد. زمانی که تو شی کوانتومی مثلا فوتون ها، در یک زمان و مکان در فضا شکل گرفته و از نظر فنی ”وجودی مشابه“ پیدا می کنند پدیده درهم تنیدگی کوانتومی رخ می دهد. به عبارت دیگر این دو پدیده دارای تابع موج مشابه خواهند داشت. جالب اینجاست زمانی که دو شی مذکور از یکدیگر جدا می شوند (صرفنظر از فاصله ای که با هم دارند) در وجه وجودی خود همچنان مشابه باقی می مانند.
پژوهشگران در دهه ۹۰ میلادی شروع به مطالعه جدی تر این ارتباط کرده و سعی کردند از آن برای ارسال اطلاعات کوانتومی از یک نقطه به نقطه ای دیگر کنند. در ساده ترین شکل ممکن می توان تمام داده ها را روی یک فوتون قرار داد و به لطف درهم تنیدگی کوانتومی آنها را به فوتونی دیگر منتقل کرد. به عبارت دیگر، فوتون دوم عملا تبدیل به فوتون اول می شود. این شیوه ای است که در حال حاضر دانشمندان با به کارگیری درهم تنیدگی کوانتومی در حال مطالعه تله پورت هستند.
دهه های متمادی است که علاقه مندان زیادی در آزمایشگاه های فیزیک کوانتوم سراسر جهان روی تله پورت کار می کنند و البته در این میان دولت امریکا همواره یکی از علاقه مندان و پیشتازان در این زمینه بوده است. یکی از گزارشات طبقه بندی شده نیروی هوایی امریکا در مورد تله پورت که با تلاش های فدراسیون دانشمندان امریکایی منتشر شد این مساله را تایید می کند.
در گزارش مذکور صحبت از مطالعات متعدد امریکا و سایر کشورها روی تله پورت شده بود. در ادامه توصیف یکی از آزمایشات انجام شده را ملاحظه می کنید:
”در سپتامبر ۱۹۸۱، ژورنال چینی Ziran Zazhi (با ترجمه ژورنال طبیعت) مقاله بسیار جالبی با عنوان «آزمایشات انتقال اشیا توسط توانایی های غیرعادی بدن انسان» منتشر کرد. در مقاله مذکور گزارش شده بود که کودکانی با استعداد فطری بدون استفاده از دستان خود، قادر به تله پورت آشکار اشیا کوچک (فرستنده های رادیویی بسیار کوچک، کاغذ حساس به فوتون، ساعت های مچی مکانیکی، مگس، انواع حشرات و …) از یک مکان به مکانی دیگر (با فاصله چند متری) هستند.
به نظر شما چرا دولت امریکا به دنبال استفاده از تله پورت است؟ در گزارش منتشر شده اولین کاربرد، استفاده در صنایع نظامی و عملیات های جنگی در فضا ذکر شده بود؛ احتمالا به کارگیری تله پورت در جنگ های فضایی. توضیحات دقیق تر دولت امریکا:
”کاوشگران فضا و تجهیزات شان باید به آسانی و در سریع ترین زمان ممکن جا به جا شوند. آنها برای انجام امور محوله باید بتوانند در هر لحظه که اراده کنند از سفینه ای که در حال حرکت است به سطح تمام سیارات فرود بیایند. نظامیان ما هم باید بتوانند برای شرکت در عملیات ها به سادگی و در نهایت سرعت از پایگاه های نظامی به نقطه ای دیگر از زمین یا فضا جا به جا شوند. به جای استفاده از روش های های معمول حمل و نقل و جا به جایی بر روی زمین یا در فضا، نظامیان ما یا اجتماع هایی که در آینده ساکن فضا خواهند شد باید بتوانند خود یا تجهیزات شان را تله پورت کنند؛ به عبارتی دیگر باید امکان پرتاب نوری آنها با سرعت نور به مقصدهای دلخواه فراهم شود.“
اگر به مطالعه بیشتر درباره پژوهش هایی که در حوزه تله پورت انجام شده علاقه مندید اینجا کلیک کنید.
شاید باور این مساله که هم اکنون مطالعات علمی بسیار زیادی در این حوزه در حال انجام است برای بسیاری از ما سخت باشد. آن چه که زمانی صرفا رویایی هالیوودی محسوب می شد هم اکنون دست یافتنی به نظر می رسد و جامعه علمی در حال انجام تحقیقات علمی متعددی در این حوزه است.

آیا فضا تا بی نهایت ادامه دارد؟

/در , , /توسط

شاید بهترین پاسخ به این سوال این باشد: «نمی دانیم!» همین پاسخ باعث جذابیت بیشتر سوال و شکل گیری نظریه پردازی و تحقیق بیشتر پیرامون آن می گردد.

آن چه ما در مورد فضا می دانیم
گویا آی تی – ما می دانیم که فضا بسیار بزرگ تر از آن چیزی است که در ذهن ما می گنجد. تا پیش از اختراع دستگاه های پیشرفته ی رصد فضا، انسان گمان می کرد که فضا محدود به همان چیزی است که در آسمان شب قابل مشاهده است.
شاید برای نخستین بار این اودین هابل بود که به صورت تخصصی به نقاط نورانی مبهمی پرداخت که در میان ستارگان قابل مشاهده بودند. هابل کشف کرد که این نقاط نورانی، خود ستاره هستند و احتمالاً فاصله ی آن ها با ما بسیار بیش تر از دیگر ستاره هاست. این چنین بود که انسان دریافت فضا محدود به آن چه که ما در آسمان شب می بینیم نمی شود. کشف هابل به اندازه ای مهم بود که پس از آن ناسا نام تلسکوپ فضایی خود را «هابل» گذاشت.
در حقیقت آن چه ما در آسمان شب می بینیم تنها قسمتی از کهکشان راه شیری، یعنی کهکشانی است که زمین در آن واقع شده است. آن چه هابل کشف کرد این بود که علاوه بر کهکشانی که زمین در آن واقع است، کهکشان های دیگری هم وجود دارند. این کهکشان ها خود شامل ستارگان، سیارات و اجزای دیگری هستند. بعضی از این کهکشان ها از کهکشان راه شیری کوچک تر و برخی دیگر بسیار بزرگ تر از آن هستند. به عنوان مثال یکی از کهکشان هایی که هابل به بررسی آن پرداخت آندرومدا نام داشت. بدین گونه بود که کشف هابل تصور بشر را از فضا بهبود بخشید.

آن چه برای ما قابل مشاهده است
همان طور که گفتیم در حال حاضر در مورد بی نهایت بودن فضا نمی توان اظهار نظر قطعی کرد. ما نمی توانیم بی نهایت را ببینیم چرا که برای دید ما محدودیت هایی وجود دارد. قسمتی از فضا که بشر قادر به دیدن آن است «چهان قابل مشاهده» خوانده می شود. قطر فضای قابل مشاهده در حال حاضر برای بشر ۹۳ میلیارد سال نوری است. چنین فضایی به اندازه ای وسیع است که تصور آن حتی برای متخصصین نیز دشوار است.
خورشید از زمان پیدایش خود تا کنون تنها ۲۰ بار به دور کهکشان راه شیری چرخیده است. حال تصور کنید که کهکشان راه شیری برای طی مسافت ۹۳ میلیارد سال نوری باید ۳۰۰٫۰۰۰ بار چرخش کامل داشته باشد!
همان طور که ما در مرکز «جهان قابل مشاهده» خود هستیم، ممکن است موجودات دیگر در فضایی که برای ما قابل مشاهده نیست، وجود داشته و آن ها نیز «جهان قابل مشاهده» خود را داشته باشند.

چرا دانشمندان گمان می کند فضا ادامه دار است؟
بسیاری از دانشمندان بر این باورند که فضا ادامه دار است و این به سبب شکل فضاست. بنا به نظر این دانشمندان شکل فضا تخت است. تخت بودن شکل فضا باعث می شود تا اگر دو موشک از زمین به سمت فضا در یک خط مستقیم شروع به حرکت کنند، هرگز به یکدیگر برخورد نداشته باشند. در صورتی که فضا شکل دیگری می داشت ممکن بود این دو موشک در نهایت با یکدیگر برخورد کنند.

آیا فضا تا بی نهایت ادامه دارد؟

/در , , /توسط

شاید بهترین پاسخ به این سوال این باشد: «نمی دانیم!» همین پاسخ باعث جذابیت بیشتر سوال و شکل گیری نظریه پردازی و تحقیق بیشتر پیرامون آن می گردد.

آن چه ما در مورد فضا می دانیم
گویا آی تی – ما می دانیم که فضا بسیار بزرگ تر از آن چیزی است که در ذهن ما می گنجد. تا پیش از اختراع دستگاه های پیشرفته ی رصد فضا، انسان گمان می کرد که فضا محدود به همان چیزی است که در آسمان شب قابل مشاهده است.
شاید برای نخستین بار این اودین هابل بود که به صورت تخصصی به نقاط نورانی مبهمی پرداخت که در میان ستارگان قابل مشاهده بودند. هابل کشف کرد که این نقاط نورانی، خود ستاره هستند و احتمالاً فاصله ی آن ها با ما بسیار بیش تر از دیگر ستاره هاست. این چنین بود که انسان دریافت فضا محدود به آن چه که ما در آسمان شب می بینیم نمی شود. کشف هابل به اندازه ای مهم بود که پس از آن ناسا نام تلسکوپ فضایی خود را «هابل» گذاشت.
در حقیقت آن چه ما در آسمان شب می بینیم تنها قسمتی از کهکشان راه شیری، یعنی کهکشانی است که زمین در آن واقع شده است. آن چه هابل کشف کرد این بود که علاوه بر کهکشانی که زمین در آن واقع است، کهکشان های دیگری هم وجود دارند. این کهکشان ها خود شامل ستارگان، سیارات و اجزای دیگری هستند. بعضی از این کهکشان ها از کهکشان راه شیری کوچک تر و برخی دیگر بسیار بزرگ تر از آن هستند. به عنوان مثال یکی از کهکشان هایی که هابل به بررسی آن پرداخت آندرومدا نام داشت. بدین گونه بود که کشف هابل تصور بشر را از فضا بهبود بخشید.

آن چه برای ما قابل مشاهده است
همان طور که گفتیم در حال حاضر در مورد بی نهایت بودن فضا نمی توان اظهار نظر قطعی کرد. ما نمی توانیم بی نهایت را ببینیم چرا که برای دید ما محدودیت هایی وجود دارد. قسمتی از فضا که بشر قادر به دیدن آن است «چهان قابل مشاهده» خوانده می شود. قطر فضای قابل مشاهده در حال حاضر برای بشر ۹۳ میلیارد سال نوری است. چنین فضایی به اندازه ای وسیع است که تصور آن حتی برای متخصصین نیز دشوار است.
خورشید از زمان پیدایش خود تا کنون تنها ۲۰ بار به دور کهکشان راه شیری چرخیده است. حال تصور کنید که کهکشان راه شیری برای طی مسافت ۹۳ میلیارد سال نوری باید ۳۰۰٫۰۰۰ بار چرخش کامل داشته باشد!
همان طور که ما در مرکز «جهان قابل مشاهده» خود هستیم، ممکن است موجودات دیگر در فضایی که برای ما قابل مشاهده نیست، وجود داشته و آن ها نیز «جهان قابل مشاهده» خود را داشته باشند.

چرا دانشمندان گمان می کند فضا ادامه دار است؟
بسیاری از دانشمندان بر این باورند که فضا ادامه دار است و این به سبب شکل فضاست. بنا به نظر این دانشمندان شکل فضا تخت است. تخت بودن شکل فضا باعث می شود تا اگر دو موشک از زمین به سمت فضا در یک خط مستقیم شروع به حرکت کنند، هرگز به یکدیگر برخورد نداشته باشند. در صورتی که فضا شکل دیگری می داشت ممکن بود این دو موشک در نهایت با یکدیگر برخورد کنند.

آیا می توان با هواپیما به فضا رفت؟

/در , /توسط

کمتر کسی است که در شهر های بزرگ زندگی کند و پرواز هواپیماها را در آسمان مشاهده نکرده باشد. هواپیماها طراحی های گوناگونی دارند و با توجه به اشکال گوناگون در بال و بدنه هر یک برای کاربردی خاص به کار گرفته می شوند. در این بین، یک پرسش که برای اذهان کنجکاو ممکن است پیش آید این است که آیا می توان از هواپیما به جز حمل بار، مسافر و همچنین جنگ استفاده کرد؟ فی المثل می توان با هواپیما به فضا رفت؟ برای پاسخ به این پرسش، بهتر است نگاهی مختصر به لایه های جوی داشته باشیم.

گویا آی تی – اولین لایه، که به سطح زمین چسبیده است، ترموسفر نام دارد. این لایه، که نازک ترین لایه است، شامل تمامی آب موجود در جو و کوه ها و قله های زمین است. ضخامت ترموسفر ۱۲ کیلومتر بوده و هواپیماهای نظامی و اکثر هواپیماهای غیر نظامی، در این لایه پرواز می کنند.
اما برخی از هواپیماهای مسافربری بزرگ و دوربرد، گاهی می توانند تا ارتفاع ۱۲ کیلومتری پرواز کنند. در این ارتفاع انحنای زمین با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است. آیا این به معنی آن است که می توان از لایه ی ترموسفر فراتر رفت؟ آیا می توان صعود به آن ارتفاع را امیدی برای رفتن به فضا با هواپیما در نظر گرفت؟
پاسخ، خیر است. شاتل های فضایی معمولاً تا ۲۵۰ – ۴۰۰ کیلومتر از زمین فاصله می گیرند. بدیهی است که فاصله ی ۱۲ کیلومتری از سطح زمین بسیار با فاصله ی ۴۰۰ کیلومتری اختلاف دارد!
از این گذشته، اکثر هواپیماهای مسافربری بزرگ به هوا و اکسیژن جهت ترکیب شدن با سوخت احتیاج دارند و این احتیاج در لایه های جوی بالا، بسیار سخت ممکن است تأمین شود. همچنین تنظیم فشار کابین و تأمین اکسیژن برای مسافران نیز موردی است که فعلاً چاره ای برای آن اندیشیده نشده است.
پس پاسخ پرسش «آیا می توان با هواپیما به فضا رفت» در حال حاضر «خیر» است.

پرسش هایی در مورد خورشید گرفتگی ۲۱ آگوست آمریکا

/در , , /توسط

اخبار حاکی از ان است که در بیست و یکم آگوست، یعنی روز دوشنبه، یک خورشید گرفتگی از شمال غرب تا جنوب شرق آمریکا قابلیت مشاهده خواهد داشت. دیگر قسمت های آمریکا، این خورشید گرفتگی را به صورت نسبی تجربه خواهند کرد.

گویا آی تی – در حین خورشید گرفتگی امکان مشاهده ی تاج خورشید (کورونا) وجود دارد. برخی اعتقاد دارند این پدیده زیباترین پدیده ای است که می توان مشاهده کرد. اما هشدار بسیار مهمی که وجود دارد این است که نباید با چشم غیر مسلح به خورشید نگاه کرد.
در ادامه به چند پرسش متداول پیرامون این خورشید گرفتگی، پاسخ خواهیم داد.

۱- مسیر این خورشید گرفتگی دقیقاً در کجای آمریکاست؟
مسیر این خورشید گرفتگی از اورگان، آیداهو، وایومینگ، نبراسکا، کانزاس، میزوری، ایلینوی ،کنتاکی، تنسی، جورجیا، کارولینای شمالی و کارولینای جنوبی می گذرد.

۲- این خورشید گرفتگی چقدر طول خواهد کشید؟
در نواری که خورشید گرفتگی کامل اتفاق خواهد افتاد، تاریکی به صورت کامل دو دقیقه طول خواهد کشید. طولانی ترین خورشید گرفتگی را کاربوندیل در ایلینوی تجربه خواهد کرد. (۲ دقیقه و ۴۴ ثانیه)
خورشید گرفتگی، کل مسیر را از غرب تا شرق در عرض ۹۰ دقیقه طی خواهد کرد.

۳- این خورشید گرفتگی در حیوانات چه تأثیری دارد؟
بر طبق گزارش ها، حیوانات از این خورشید گرفتگی بسیار هراسان و پریشان خواهند شد. برای مشاهده ی تغییرات می توانید به حیوانات خانگی خود توجه داشته باشید.

۴- قدمت پیش بینی خورشید گرفتگی به کجا می رسد؟
ناسا می گوید بابلی ها با پیش بینی ماه گرفتگی آشنا بودند اما پیش بینی خورشید گرفتگی بسیار دشوارتر است. اما گویا «تالس» در سال ۶۱۰ پیش از میلاد توانست خورشید گرفتگی را پیش بینی کند، البته تنها سال آن را و نه ماه و روز خورشید گرفتگی را. ولی پس از بطلمیوس پیش بینی خورشید گرفتگی دقیق تر صورت گرفت.
می گویند اولین خورشید گرفتگیِ ثبت شده در تاریخ بشر مربوط به ۱۱ اکتبر ۲۱۳۴ سال پیش از میلاد برمی گردد. این خورشید گرفتگی توسط دو منجم چینی ثبت شده، البته تنها ثبت شده و نه آن که آن را پیش بینی کرده باشند.
بابلی ها خورشید گرفتگی ۳ می ۱۳۷۵ قبل از میلاد را پیش بینی و ثبت کرده بودند و می توان گفت این اولین پیش بینی موفق در این زمینه بوده است.

۵- خورشید گرفتگی بعدی در آمریکا در چه زمانی خواهد بود؟
خورشید گرفتگی بعدی آمریکا، ۷ سال بعد یعنی در روز ۸ آوریل سال ۲۰۲۴ خواهد بود. البته پیش از این خورشید گرفتگی، یک خورشید گرفتگی دیگر در شیلی و آرژانتین رخ خواهد داد. این خورشید گرفتگی مربوط به سال ۲۰۱۹ است و سال بعد، یعنی سال ۲۰۲۰ نیز در جایی دیگر خورشید گرفتگی رخ خواهد داد.

استفاده از امواج شوکی برای شناسایی سیارات دور

/در , , /توسط

دانشمندان در آزمایشگاه شتاب دهنده ملی SLAC توانسته اند به کمک یک لیزر نوری پیشرفته (به روز رسانی شده)، بخش های بیشتری از فضا را ببینند.

گویا آی تی – این لیزر از امواج شوک برای ایجاد شرایط پرفشار در مواد استفاده می کند، و پاسخ ماده توسط یک لیزر اشعه ایکس بسیار پر نور دریافت می شود، و مشخص می کند که در داخل سیاره ها و شهاب سنگ ها چه اتفاقاتی می افتد. به روز رسانی برای لیزر نوری به معنای آن است که قدرت این لیزر سه برابر بیشتر شده است، که می توان آن را معادل قدرت ۱۷ تسلا در نظر گرفت که در حال تخلیه کردن باتری های ۱۰۰ کیلووات-ساعتی خود در مدت یک ثانیه هستند.
با استفاده از این فناوری، محققان توانستند تأثیر ضربات شهاب‌سنگ ها بر مواد معدنی را در محدوده‌ی پوسته کره زمین مورد بررسی قرار دهند، اما افزایش برد و قدرت لیزر به آن معنا است که دانشمندان اکنون می توانند مواد پرفشار را بیشتر مورد بررسی و مطالعه قرار دهند. شاگنسی برنان براون، یکی از دانشجوهای دکترای مهندسی مکانیک در این آزمایشگاه، می گوید این به روز رسانی ها موجب می شود که محققان بتوانند ” انواع جدید، شگفت انگیز، و بی سابقه ای از مواد نامتعارف را تولید کنند- مانند مواد موجود روی سیاره مریخ ، سیاره‌ی بعدی ما برای پا نهادن روی خاک،- که قابل اطمینان بوده و امکان ساخت مجدد هم داشته باشند.”

ساخت یک ماشین پرنده واقعی توسط شرکت DeLorean Aerospace

/در , , /توسط

اتومبیل های DeLoean با حضور در سه گانه‌ی بسیار معروف بازگشت به آینده، ساخته‌ی رابرت زمیکس، به یکی از کالاهای شاخص فرهنگ پاپ دهه‌ی ۸۰ تبدیل شده اند.

گویا آی تی – اکنون، نسل جدیدی از اتومبیل های خانواده‌ی DeLorean به دنبال آن است که با معنا بخشیدن به دیالوگی که دکتر بروان در انتهای اولین فیلم از این سه گانه می گوید، نام این برند را مجددا به سر زبان ها بیاورد:”جایی که ما می رویم، به جاده نیازی نداریم.”
در یکی از پروفایل‌های Wired، پاول دلوران، خواهرزاده‌ی صاحب اصلی شرکت و مدیرعامل اجرایی و طراح ارشد کنونی در DeLorean Aerospace، افشا کرده است که این شرکت با پیوستن به شرکت هایی مانند Uber، Airbus، Kitty Hawk و چند شرکت دیگر، برای ساخت یک ماشین پرنده تلاش می کنند.
دلوران می گوید شرکت در حال کار کردن روی یک وسیله نقلیه عمود پرواز با دو سرنشین است که برای حمل و نقل شخصی طراحی شده و در نهایت می تواند به طور خودکار پرواز کند.
او به مجله Wired اینگونه توضیح می دهد:”ما در حال طراحی یک هواپیمای با خلبان هستیم که حامل دو سرنشین بوده و طوری طراحی شده است که مسافت ۱۹۳ کیلومتر (۱۲۰ مایل) را به صورت تمام الکتریکی طی کند.”

از ماشین های پرنده دیگری که در حال ساخت هستند، انتظار می رود که تنها ۴۰ تا ۸۰ کیلومتر (۲۵ تا ۵۰ مایل) را طی کنند، بنابراین هدف دلوران بالاتر از اهداف معمول است.
و اما در مورد مشخصات طراحی، هواپیمای DR-7 دلوران دارای دو جفت بال است، که یکی از آن ها در جلو و یک جفت دیگر در عقب قرار دارد و دو بال کوچک نیز در بخش زیرین بال های پشتی وجود دارد.
بلند شدن این هواپیما از زمین و نیروی پیشرانه آن برای حرکت به سمت جلو، توسط یک جفت ملخ تأمین می شود که به صورت الکتریکی کار می کنند و در امتداد مرکز هواپیما قرار داده شده اند. این ملخ ها پس از بلند شدن هواپیما از زمین، برای راندن آن به جلو به چرخش خود ادامه می دهند.
طول هواپیما ۶ متر (۲۰ فوت) و طول بال‌های آن در حدود ۶/۵ متر (۵/۱۸ فوت) است. برای آنکه هوایپما بتواند در یک گاراژ بزرگ جای بگیرد، بال ها این امکان را دارند که در امتداد بدنه ی هواپیما تا شوند.

ماشین های آینده، چه به صورت خودکار رانده شوند و چه حالت های مختلفی برای رانندگی داشته باشند، باید پیش از رسیدن به مرحله‌ی تولید انبوه، به موانع بسیاری غلبه کنند.
استفاده از وسایل نقلیه و هواپیماهای قدیمی در عصر امروز، توسط قوانین بسیاری کنترل می شود و قابلیت های پیشرفته ی وسایل نقلیه ی خودکار یا پرنده، هر روز قانون گذاران را با حجم گسترده ای از پرسش های بی سابقه مواجه می کند.
علاوه بر نیازی که برای به روزرسانی قوانین احساس می شود تا امکان کنترل این گام جدید در حمل و نقل شخصی در آینده وجود داشته باشد، ما باید زیرساخت ها را نیز به روز رسانی کنیم.

امروزه الکتریسیته به عنوان منبع منتخب انرژی برای نسل جدید اتومبیل ها انتخاب شده است، اما در بیشتر مناطق دنیا زیرساخت های لازم برای تطبیق با نیازهای سوخت گیری خودروهای الکتریکی وجود ندارد.
هنوز هم باید زمان زیادی را منتظر بمانیم تا بتوانیم این وسایل نقلیه پرنده را در زندگی خود مشاهده کنیم، زیرا کارشناسان تخمین می زنند که اولین مدل از این ماشین ها ۵ تا ۱۵ سال آینده آماده خواهد شد؛ اما قطعا به سمت آینده ای حرکت می کنیم که در آن اتومبیل ها را تنها در جاده ها نخواهیم دید.