ناسا دعوت به همکاری می کند

/در , /توسط

قرار است در روز بیست و یکم آگوست در کل قاره ی آمریکا، یک خورشیدگرفتگی کلی رخ دهد. این خورشیدگرفتگی در طی ۹۰ دقیقه از ایالت اورگن تا کارولینای جنوبی عبور می کند، به گونه ای که ۱۴ ایالت از ایالت متحده آمریکا در اواسط روز دو دقیقه تاریکی را تجربه خواهند نمود.

گویا آی تی – حال ناسا از تمامی کسانی که این پدیده را در سرتاسر آمریکا مشاهده می کنند خواسته است که در یک آزمایش جامع علمی شرکت کنند. شرکت در این آزمایش به این ترتیب است که تماشاگران باید داده های مربوط به هوای ابری، دمای هوا و … را از طریق تلفن های هوشمند خود برای ناسا ارسال کنند.
به گفته ی کریستین وویر، معاون هماهنگ کننده ی این پروژه، اینکه تماشاگران در شمال آمریکا هستند یا جنوب، یا این که هوا ابری است یا صاف، مهم نیست، مهم این است که ناسا خواستار آن است که تا حد امکان شهروندان به این پروژه ی علمی کمک کنند.
برای شرکت در این پروژه، هر شهروند بایستی از طریق برنامه ی Globe Observe اقدام نماید. این برنامه طریقه ی ثبت مشاهدات و داده ها را به شهروندان آموزش خواهد داد.

دقیق ترین نقشه موجود از موقعیت ماده تاریک در دنیا

/در , , /توسط

مطالعات جدیدی که به عنوان بخشی از پروژه تحقیقاتی انرژی تاریک (DES) انجام شده است، از شیوه ای که جرم باعث شکسته شدن نور می شود، برای ایجاد یک نقشه بزرگتر و دقیق تر از ساختار ماده تاریک در دنیا استفاده کرده است.

گویا آی تی – این مطالعات، نه تنها از این دیدگاه پشتیبانی می کنند که حدود ۲۶ درصد از دنیا از مواد مرموز ساخته شده است، بلکه نشان داده است که توزیع این ماده، یکنواخت تر از آن چیزی است که تاکنون تخمین زده شده است، و درصورت تأیید شدن، این خبر می توان نشانه ای از ناشناخته بودن بخش هایی از علم فیزیک باشد.
از سال ۲۰۱۳، تیم بین المللی که پشت پروژه‌ی DES است، حدود یک هشتم آسمان شب را در تلاش برای جمع آوری داده ها در مورد ۳۰۰ میلیون کهکشانی که در فاصله میلیاردها سال نوری از کره زمین قرار دارند، مورد بررسی دقیق قرار داده است، و تمام این مطالعات برای این انجام شده است که تکلیف این انرژی تاریک مشخص شود.
انرژی تاریک و ماده تاریک ویژگی های مشترکی ندارند، به جزء آنکه ماهیت هردوی آن ها ناشناخته باقی مانده است.
انرژی تاریک، چیزی مانند یک جعبه ی سیاه است که توضیح می دهد چرا انبساط دنیا در حال سرعت گرفتن است، یافته ای که از دو دهه پیش، به طور گسترده پذیرفته شده است.
این انرژی تاریک، هر چیزی که باشد، موضوع ساده و کم اهمیتی نیست، زیرا تقریبا ۶۸ درصد انرژی کل دنیا را تشکیل می دهد.

از سوی دیگر، ماده تاریک بیشتر به جذب کردن چیزها به هم مرتبط می شود تا انبساط و جداسازی آن ها. ماده تاریک، که به همان اندازه مرموز است، مشابه یک جعبه سیاه است که توضیح می دهد چرا کهکشان ها، برخلاف آنکه به نظر می رسد ماده کافی برای پایدار ماندن را ندارند، دچار فروپاشی نمی شوند.
کسب اطلاعات بیشتر در مورد این که دنیا چگونه به مرور زمان منبسط می شود، و اجزای آن چگونه پایدار باقی می مانند، می تواند ماهیت این دو مبحث مرموز را بیشتر مشخص کند. برای حرکت در این مسیر باید بدانیم ۱۴ میلیارد سال پیش، زمانی که دنیا هنوز بسیار جوان بوده است، چه ویژگی هایی داشته است، و آگاهی از این ویژگی ها، تنها با دوربینی که بتواند گذشته را نشان دهد، امکان پذیر است.

خوشبختانه این دقیقا همان کاری است که تلسکوپ پلانک می تواند انجام دهد. این تلسکوپ دقیقا چنین تصاویری را به شکل زمینه کیهانی نشان می دهد- نقشه ای از پرتوهایی که به عنوان نشانه ای از روزهای گذشته، هنوز در دنیا وجود دارند.
در سال ۲۰۱۵، تیم DES نخستین نقشه خود از جهان را بر اساس داده های به دست آمده از ۲ میلیون کهکشان، که توسط دوربین انرژی تاریک جمع آوری شده بود، منتشر کرد. این نقشه توانست نشانه هایی جدید تر از وضعیت کنونی را در اختیار محققان قرار دهد تا با گذشته قابل مقایسه کردن باشد.
با ادامه ی این روند تا زمان حال، ما اکنون نقشه ای داریم که ۱۰ برابر بزرگتر از آن نقشه اولیه است، و بر اساس تحلیل شکل های ۲۶ میلیون کهکشان، با روش همگرایی گرانشی تنظیم شده است؛ همگرایی گرانشی پدیده ای است که نخستین بار توسط نظریه نسبیت انیشتین پیش بینی شده و در سال ۱۹۱۹ برای نخستین بار مشاهده شد، و با کشف آن، این نابغه ی آلمانی الاصل به شهرت بسیاری دست یافت.

دقیق ترین نقشه موجود از موقعیت ماده تاریک در دنیا
امروزه ما می توانیم از این واقعیت که جرم، فضا را تغییر می دهد، برای دیدن ماده تاریک، از طریق بررسی تغییرات نور با عبور از آن استفاده کنیم، و بر این اساس روشی برای اندازه گیری مقدار و توزیع هر دو نوع ماده، در بخشی از دنیا به دست آوریم.
نقشه‌ی پلانک با نقشه ای که توسط DES ترسیم شده است، در مورد آنکه چه مقدار ماده تاریک و انرژی تاریک در دنیا وجود دارد، متفق القول هستند.
جو زانتز، یکی از محققان پروژه از دانشگاه ادینبرگ می گوید:” اندازه گیری های DES در مقایسه با نقشه ی پلانک، از ساده ترین نسخه از تئوری ماده تاریک/انرژی تاریک، پشتیبانی می کنند.”

” لحظه ای که ما متوجه شدیم اندازه گیری های ما با نتایج پلانک، تنها ۷ درصد اختلاف دارد، برای تمام تیم لحظه ای تکان دهنده بود.”
این ۷ درصد اختلاف بسیار ناچیزی است، اما دقیق نبودن برابری نتایج می تواند از سوی دیگری هم جالب باشد- اگر این عدد تأیید شود، اختلاف میان این دو نتیجه می تواند به آن معنا باشد که جرم با روندی بسیار آهسته تر از آنچه که علم فیزیک پیش بینی می‌کند، تشکیل می شود و این موضوع می تواند نشان دهد که پای موضوع ناشناخته و کشف نشده ای در میان است.
می توان مطمئن بود که داده های بیشتر، باعث می شود این اعداد در آینده بیشتر به یکدیگر نزدیک شوند. با توجه به آنکه این نتایج هنوز با دقت مورد بررسی قرار نگرفته اند، اقدامات محتاطانه لازم باید اجرا شود.

اما کشفیات در علم فضاشناسی اغلب با همین اختلاف ها آغاز می شوند، بنابر این وجود این اختلاف، ارزش بررسی دقیق تر را دارد.
نیگل لاکیِر، مدیر آزمایشگاه Fermilab می گوید:” پروژه مطالعاتی انرژی تاریک یا DES تا به اینجا، کشف های بسیار مهمی را رقم زده است، در حالی که این گروه تحقیقاتی، داده ها را به صورت سطحی بررسی کرده اند.”
” نتایج به دست آمده در دنیای امروز نشان می دهد که DES در آینده قرار است گام های بزرگی برای درک بهتر انرژی تاریک بردارد.”
با توجه به آنکه هنوز یک سال از طرح اولیه این پروژه باقی مانده و تاکنون تنها برای یک سی‌ام آسمان نقشه تهیه شده است، ما امیدوار هستیم که بتوانیم در آینده نقشه ای بزرگتر و بهتر تهیه کنیم.
نتایج مطالعات در وب سایت DES موجود است.

کشف یک راز جدید از هسته داخلی خورشید

/در , /توسط

درونی ترین منطقه ی خورشید، از چشم های ما پوشیده است و به نظر می رسد که مخفی بودن این بخش، موجب شده است راز بزرگی در مورد این هسته کشف نشده باقی بماند.
برای نخستین بار دانشمندان توانسته اند چرخش هسته خورشید را با دقت اندازه گیری کنند و متوجه شدند که سرعت چرخش هسته با سطح این ستاره متفاوت بوده و حدود چهار برابر سرعت سطح خورشید است.

گویا آی تی – در حالی که محققان پیش از این احتمال داده بودند که چرخش هسته ی خورشید، هم گام با چرخش سطح آن نیست، تاکنون هیچ روشی برای اطمینان از درستی این مطلب وجود نداشت- و بسیاری از آن ها تصور می کردند که خورشید به صورت یک جسم واحد، مشابه یک چرخ و فلک یکپارچه به دور خودش می چرخد.
اما آخرین داده های به دست آمده از رصد خانه‌ی خورشیدی و هلیوسفری سوهو (SOHO) متعلق به آژانس فضایی اروپا (ESA) و ناسا، نخستین شواهد از نوعی موج گرانشی با فرکانس پایین را نشان می دهد که در خورشید جریان داشته و کلید اصلی اندازه گیری سرعت چرخش هسته است.
اریک فوسات یکی از فضانوردان در رصد خانه ی Cote d’Azur در فرانسه می گوید:” حدود چهل سال است که ما به دنبال این موج گرانشی گریزان در خورشید می گردیم و اگرچه تلاش های قبلی نشانه هایی از وجود این موج را در اختیار ما قرار داده بودند، هیچ کدام از آن ها تا این اندازه واضح نبوده اند”.
“بالاخره ما توانستیم نشانه های وجود این امواج را بدون هیچ ابهامی به دست آوریم.”
تا پیش از این کشف، دانشمندان توانسته بودند امواجی را که فرکانس بالایی دارند، و امواج اولیه یا فشاری (امواج پی) نامیده می شوند اندازه گیری کنند، که از لایه های خارجی خورشید عبور کرده و در سطح آن به آسانی قابل تشخیص هستند.

اما نوع دیگری از امواج، به نام امواج گرانشی یا امواج جی (g) در لایه های داخلی خورشید جریان دارند و در حالی که می توانند در مورد رفتار هسته خورشید اطلاعاتی در اختیار ما بگذارند، هیچ نشانه ی واضحی در سطح خورشید ندارند.
فوسات اینگونه توضیح می دهد:” نوسان های خورشیدی که تاکنون مورد مطالعه قرار گرفته است مربوط به امواج صوتی بوده است، اما در خورشید باید امواج گرانشی هم وجود داشته باشد، که مانند امواج دریا، دارای حرکات فراز و نشیبی و هم چنین حرکات افقی هستند.”
با استفاده از مجموعه داده های شانزده ساله فضاپیمای سوهو، محققان توانستند با تحلیل زمانی که طول می کشد تا یک موج صوتی از درون خورشید عبور کرده و مجددا به سطح برسد، نوعی از موج گرانشی را به نام حالت جی را شناسایی کنند. مدت زمانی که برای عبور این موج لازم است، ۴ ساعت و ۷ دقیقه تعیین شده است.
با بررسی داده های به دست آمده دانشمندان مجموعه ای از نوسان ها را – مشابه حرکت پر سر و صدای امواج زیر اب- کشف کردند که نشان می دهد امواج گرانشی جی، چگونه موجب لرزش هسته ی خورشید می شوند.

نتایج نشان می دهد که هسته ی خورشید هر هفته یک بار به دور خودش می چرخد، که تقریبا چهار برابر سریع تر از چرخش سطح و لایه های میانی خورشید است: چرخش مناطق استوایی حدود ۲۵ روز و چرخش در قطب ها ۳۵ روز به طول می انجامد.
برنارد فِلِک، یکی از دانشمندان پروژه ی سوهو از مرکز پروازهای فضایی گادارد ناسا می گوید:” این یافته ها بزرگترین نتایج سوهو در دهه اخیر و یکی از برجسته ترین کشفیات به دست آمده در عمر بهره برداری از این رصدخانه است.”
اما در مورد آنکه این اختلاف دورانی چگونه پدید آمده است، بهترین حدس دانشمندان حاکی از آن است که این اختلاف ناشی از شرایط خورشید در آغاز تولد این ستاره است.
حدس دانشمندان آن است که پرتوها و بادهای خورشیدی که از خورشید ساتع می شوند، می توانند سرعت لایه های خارجی این کره را کاهش دهند – اما به دلیل سطحی بودن این تأثیرات، چرخش هسته داخلی خورشید دست نخورده باقی مانده است.
یکی از اعضای تیم، روجر آلریچ فضانوردی از دانشگاه کالیفرنیا می گوید:” محتمل ترین توضیح آن است که چرخش هسته از زمان تشکیل خورشید در حدود ۶/۴ میلیارد سال پیش، اینگونه باقی مانده است.”

“توجه به این موضوع که ممکن است ما نشانه هایی از خصوصیات خورشید در زمان تشکیل این ستاره را به دست آورده باشیم، بسیار شگفت آور و هیجان برانگیز است.”
به هر حال این کشف برای فضانوردان بسیار مهم است و اکنون که پس از سال ها وجود امواج گرانشی را در خورشید تأیید کرده اند، محققان می گویند تازه در ابتدای راه قرار داریم.
فوسات می گوید:” کشف اطلاعاتی واقعی در مورد هسته ی درونی خورشید و اندازه گیری غیر مستقیم سرعت چرخش آن برای نخستین بار، بسیار جالب و حیرت انگیز است.”
“اما در حالی که با این کشف، تکلیف چند دهه جست و جو و کاوش مشخص شده است، پنجره ای جدید در مورد ویژگی های فیزیکی خورشید پیش روی ما باز شده است.”

کشف سیگنال های عجیب ارسال شده از یک ستاره با فاصله ی ۱۱ سال نوری

/در , , /توسط

فضا نوردان می گویند توانسته اند “سیگنال های عجیبی” را کشف کنند که از سوی یک ستاره کوچک و کم نور با فاصله حدود ۱۱ سال نوری از زمین ارسال شده اند.

گویا آی تی – محققان در ۱۲ ماه می، با استفاده از آرسیبو، یک تلسکوپ رادیویی عظیم که در داخل گودالی بزرگ در پورتو ریکو واقع است، سیگنال های مرموزی را دریافت کرده اند.
به نظر می رسد که این سیگنال های رادیویی متعلق به Ross 18، یک ستاره کوتوله قرمز است که تاکنون اطلاعاتی از سیارات آن در اختیار نبوده است و نور آن ۲۸۰۰ مرتبه کمتر از خورشید است.
آبل مندز، یک اخترزیست شناس در دانشگاه پورتو ریکو در آرسیبو می گوید این ستاره به مدت ۱۰ دقیق مورد مشاهده قرار گرفته است و در طول این مدت، سیگنال دریافت شده است که “تقریبا متناوب” بوده است.
مندز می گوید احتمال آنکه مسئول این سیگنال، به نوعی هوش فرازمینی باشد بسیار اندک است، اما اذعان کرده است که هنوز نمی توان این احتمال را به طور کامل رد کرد.
مندز در ایمیلی به Business Insider نوشته است:” گروه های مختلف از پروژه جست و جوی هوش فرازمینی (SETI) از وجود این سیگنال ها آگاهند.”
در حالی که آلسیبو به خاطر موثر بودن در جست و جو برای سیگنال های ارسال شده ازسوی موجودات فرازمینی معروف است، می تواند برای چشم دوختن به کهکشان های بسیار دور و سیارک های تزدیک به زمین هم مناسب باشد.
مندز معتقد است:” میدان دید آرسیبو بسیار عریض است، بنابراین احتمال دارد منشأ سیگنال ها یک ستاره نبوده باشد، بلکه شیء دیگری در امتداد خط دید تلسکوپ آن را ایجاد کرده باشد.” او هم چنین می افزاید:” برخی از ماهواره های ارتباطی در فرکانس های مشابهی مخابره انجام می دهند.”
با این حال، او در ۱۲ جولای، در پستی راجع به معمای Ross 18 در وبلاگ خود نوشته است:” ما تاکنون ماهواره هایی را ندیده ایم که چنین سیگنال هایی را ارسال کنند” و این سیگنال ها را “بسیار عجیب و غریب” نامیده است.
یک توجیه احتمالی دیگر برای این سیگنال ها می تواند یک لکه یا شراره ستاره ای (Stellar Flare)، یا همان آزاد شدن ناگهانی انرژی از سطح ستاره باشد. شراره های این چنینی مربوط به ستاره خورشید، با سرعت نور حرکت می کنند، سیگنال های رادیویی قوی منتشر می کنند و می توانند ماهواره ها و سیستم های ارتباطی روی زمین را مختل کنند، و جان فضانوردان را به خطر بیندازند.
ممکن است به دنبال لکه های خورشیدی هاله ای ایجاد شود که ناشی از توده جرم های بسیار پر انرژی است که اندکی آرام تر حرکت می کنند: جریایی از ذرات خورشیدی که می توانند میدان مغناطیسی سیاره ی ما را دچار اختلال کنند، طوفان های ژئومغناطیسی ایجاد کنند، شبکه های برق را فلج کرده و دستگاه های الکترونیکی را بسوزانند.
مندز می گوید، برای اینکه مشخص شود آیا این سیگنال ها هنوز وجود دارند یا خیر، قرار است رصد خانه آرسیبو از شانزدهم جولای، بیشتر به ستاره Ross 18 و محیط اطراف آن توجه کند.
“در صورتی موفق خواهیم بود که این سیگنال ها را در همان نقطه قبلی پیدا کنیم، نه در اطراف آن. اگر دوباره نتوانیم این سیگنال ها را دریافت کنیم، معما قدری پیچیده تر خواهد شد. ما مطمئن نیستیم که آیا می توانیم با انجام این مشاهدات، معما را به طور کامل حل کنیم.”
اما تلسکوپ FAST قابل استفاده نیست و در حال تنظیم شدن است. مندز می گوید نم داند که این تلسکوپ چه زمانی دوباره آماده خواهد شد.
سث شوستاک، یکی از فضانوردان ارشد در موسسه SETI تأیید کرده است که گروه تحقیقاتی”کاملا از وجود این سیگنال ها آگاه است” و ممکن است از مجموعه قدرتمند تلسکوپ های آلن در کالیفرنیا “برای بررسی آن ها” استفاده کند.
شوستاک در ایمیلی به Business Insider گفته است احتمال آنکه این سیگنال ها ناشی از تداخلات ارتباطی زمینی باشند، بسیار زیاد است. معمولا همیشه چنین دلایلی پشت این نوع سیگنال ها وجود دارد.”
در حال حاضر تنها یک سیگنال وجود دارد که احتمال داده می شود از سوی موجودات فرازمینی ارسال شده باشد: و آن سیگنال WOW است. به عقیده شوستاک، این سیگنال هنوز هم عجیب و غریب به نظر می رسد.

ماموریت جدید ناسا برای نجات زمین؛ انحراف مسیر سیارک ها

/در , /توسط

ناسا قصد دارد یک مأموریت آزمایشی جاه طلبانه را در مورد تغییر مسیر یک سیارک، انجام دهد. این سیارک در صورت رها شدن می تواند زمین را به خطر بیندازد.

گویا آی تی – این آژانس فضایی می خواهد با انجام یک آزمایش، مشخص کند که آیا می تواند مسیر سنگ های تهدید کننده زمین را برای جلوگیری از نابودی هر آنچه که برای ما مهم است، تغییر دهد، و اعلام کرده است که این کار را با طرح آزمایش دوگانه تغییر مسیر سیارک (DART) انجام می دهد- با این طرح، چنین مأموریت هایی از سطح توسعه مفهومی خارج شده و به فاز طراحی مقدماتی وارد می شوند.

آزمایش اشاره شده – که قرار است در سال ۲۰۲۴ آنجام شود، – اولین آزمایش در این نوع بخصوص است، و نشان خواهد داد که آیا عملیات های قهرمانانه ای که در داستان های علمی تخلیل نظیر آرماگدون وجود دارند، می توانند پیشنهادی واقع گرایانه برای دفاع از زمین، در برابر برخوردهای سطحی فاجعه بار باشند؟
لیندلی جانسون، یکی از افسران حفاظت سیاره ای در ناسا، می گوید:” پروژه DART نخستین مأموریت ناسا برای نشان دادن مفهومی با عنوان تکنیک برخورد جنبشی – یعنی ضربه زدن به سیارک برای تغییر مسیر آن – برای دفاع از زمین در برابر برخوردهای احتمالی شهاب سنگ ها و سیارک ها در آینده است. ”

” این گام تصویب شده می تواند پروژه را برای انجام یک آزمایش تاریخی روی سیارکی پیش ببرد که خطری هم ندارد.”
بر اساس خبرهای منتشر شده در یک روز بعد از روز سیارک ها (سی ام ژوئن)- که رویدادی سالانه برای ارتقاء سطح آگاهی عمومی نسبت به خطراتی که اشیاء نزدیک به زمین (NEO ها) ایجاد می کنند است و توسط دانشمندان برگزار می شود- این فاز از مأموریت شامل اقدامات و آمادگی هایی برای برخورد یک سیستم سیارک دوگانه به نام دیدیموس (Didymos) با فضاپیمای DART است که در انیمیشن فوق، به تصویر کشیده شده است.
دیدیموس، در سال ۱۹۹۶ کشف شده است و شامل دو قطعه سنگی – یک سیارک بزرگ (دیدیموس A) با ابعادی در حدود ۷۸۰ متر (۲۵۶۰ فوت) و یک شیء کوچکتر (دیدیموس B) با ابعاد ۱۶۰ متر (۵۲۵ فوت) است.

این سیستم دوگانه، در ماه اکتبر ۲۰۲۲، تا اندازه ای به زمین نزدیک می شود، پیش از آن که مجددا در سال ۲۰۲۴ باز گردد. با بازگشت آن در سال ۲۰۲۴، برنامه ناسا، پرتاب فضاپیمای خودکار DART است – که اندازه آن به زحمت به ابعاد یک یخچال می رسد)- به طوری که این فضاپیما با دیدیموس B برخورد کند.
تام استاتلر، یکی از دانشمندان طرح DART می گوید:” سیارک دوقلو، می تواند یک آزمایشگاه طبیعی بسیار مناسب برای این تست باشد.”
“این واقعیت که دیدیموس B حول دیدیموس A می چرخد، باعث می شود که ما بتوانیم نتایج برخورد را بهتر پیش بینی کرده و اطمینان حاصل کنیم که این آزمایش، مدار این دو سیارک به دور خورشید را تغییر ندهد.”

برخورد با سرعتی شگفت انگیز رخ خواهد داد- با سرعتی در حدود ۶ کیلومتر در ثانیه (۷/۳ مایل در ثانیه)، که در حدود ۹ برابر سریعتر از شلیک یک گلوله از تفنگ است.
اگر چنین واقعه ای شبیه نوعی مجادله بین داوود و جالوت به نظر می رسد ( منظور آن است که مقیاس دو شیء برخورد کننده تناسب چندانی با هم ندارند)، به آن دلیل است که واقعا به همان اندازه ناگوار است. – اما با وجود اینکه فضا پیمای تقریبا به درد نخور DART در صورت برخورد با یک سیارک نه چندان بزرگ، به کلی نابود می شود، دانشمندان ناسا محاسبه کرده اند که این ضربه به اندازه ای محکم خواهد بود و می تواند سرعت این سنگ رها شده در فضا را تا حدی کاهش دهد.
حتی اگر این سیارک، با این برخورد بخش بسیار ناچیزی از سرعتش را از دست بدهد، این تغییر می تواند برای تغییر دادن مدار دیدیموس B حول دیدیموس A کافی باشد، و به عنوان یک آزمایش موردی واقعی نشان دهد که برخوردهای اجسام در فضا، در شرایط واقعی، چگونه رخ می دهند و در مقایسه با شبیه سازی های کامپیوتری انجام شده، که با اطلاعات ناقص انجام می شوند، چه تفاوت هایی دارند.

یکی از اعضای تیم، به نام اندی چنگ، از آزمایشگاه فیزیک کاربردی آنتونی هاپکینز، این گونه توضیح می دهد: ” از آن جایی که ما اطلاعات زیادی راجع به ساختار داخلی یا ترکیب سیارک ها نداریم، باید این آزمایش را روی یک سیارک واقعی انجام دهیم.”
دانشمندان ناسا قادر خواهند بود این برخورد و پیامدهای پس از آن را با توجه به مشاهدات زمینی مطالعه کنند. اگر همه چیز مطابق برنامه پیش برود، پس از آنکه فضاپیمای DART وظیفه خود را انجام داد، ما اطلاعات بسیاری را در مورد اثر گذاری برخوردهای جنبشی در فیزیک به دست می آوریم، و متوجه خواهیم شد که آیا تغییر مسیر سیارک ها و شهاب سنگ ها، می تواند پیشنهادی مناسب برای دفاع از سیاره زمین، در هنگام وقوع این نوع برخوردهای سیاره ای پیش بینی شده باشد.
با توجه به تعداد بسیار زیاد اشیاء موجود در نزدیکی زمین، و آماده نبودن ما برای وقوع چنین برخوردهایی، قطعا هرچه زودتر بتوانیم اطلاعاتی در این مورد کسب کنیم، بهتر خواهد بود.

همه آنچه لازم است در مورد لباس فضانوردی بدانید

/در , , /توسط

درباره لباس فضانوردی چه میدانید؟ اگر کمی تحقیق کرده باشید میدانید که لباس فضایی چیزی فراتر از یک دست لباسی است که فضانوردان به هنگام راهپیمایی فضایی برتن می‌کنند. گفتنی است در صورتی که یک لباس فضانوردی کاملا مجهز باشد در حقیقت خود یک سفینه‌ی فضانوردی تک نفره است.

گویا آی تی – در شاتل فضایی و ایستگاه فضایی بین‌المللی نام رسمی که برای لباس فضانوردی به کار برده می‌شود Extravehicular Mobility Unit یا EMU می باشد. “Extravehicular” این واژه به معنای خارج از وسیله‌ی نقلیه یا سفینه‌ی فضایی و “Mobility” نیز به معنای امکان حرکت کردن فضانورد در لباس فضانوردی است. نقش لباس فضانوردی حفاظت از فضانورد در برابر خطرات فضای خارج می‌باشد.

چرا فضانوردان به لباس فضانوردی نیاز دارند؟
لباس فضانوردی مزایای زیادی دارد و به شیوه های مختلفی به فضانوردان کمک می‌کند. فضانوردان در حال راهپیمایی فضایی با طیف گسترده ای از دماها روبرو هستند. دما در مدار زمین قادر است تا میزان منفی ۱۲۱ درجه‌ی سانتی گراد پایین بیاید. در تابش خورشید نیز قادر است به میزان ۱۲۱ درجه سانتی گراد بالا رود. فضانوردان توسط یک لباس فضانوردی، از این دماهای شدید محافظت می شوند.
همچنین هنگامی که فضانوردان در فضا هستند لباس فضانوردی اکسیژن تنفسی آنان را فراهم می‌نماید. لباس فضانوردی امکانات زیادی دارد مثلا دارای آب برای نوشیدن در هنگام راهپیمایی فضایی می باشد و همچنین در برابر ضربه‌های ناشی از ذرات کوچک غبار فضایی از فضانوردان محافظت می‌کند. امکان دارد غبار فضایی خیلی خطرناک به نظر نیاید اما هنگامی که یک ذره‌ی بسیار کوچک سریعتر از گلوله حرکت کند می‌تواند موجب آسیب رساندن به فضانوردان شود. لباس فضانوردی همچنین دارای این ویژگی است که فضانوردان را از تابش‌ها در فضا محافظت می‌کند و حتی برای حفاظت از چشم فضانوردان از نور خورشید دارای ماسک مخصوص می‌باشد.دانستنی های لباس فضانوردی

قسمت‌های گوناگون یک لباس فضانوردی
لباس فضانوردی شامل قطعات متعددی است. این لباس بخش نیم تنه‌ی بالایی سینه‌ی فضانورد را می‌پوشاند. قطعات بازو، بازوهای دست را پوشانده و به دستکش‌ها متصل می‌گردد. کلاه EMU برای حفاظت از سر فضانورد طراحی و ساخته شده ‌است که تا حد امکان میزان دید فضانورد را برای فضانورد فراهم می‌نماید. قطعات پایین تنه‌ی لباس پاها و ساق فضانورد را می‌پوشاند. بخش های منعطف لباس از لایه‌های متعدد از مواد طراحی و ساخته شده است. لایه‌های متعدد لباس فضانوردان نیز با نگهداری و تامین اکسیژن و حفظ آن در لباس، از فضانوردان در برابر صدمات غبار فضا محافظت می نماید.
در زیر لباس فضانوردی فضانوردان یک لباس خنک کننده و تهویه‌ بر تن می کنند. داخل تکه‌های چسبان و تنگ لباس که همه بدن را به غیر از سر، دست‌‌ها و پاها را می‌پوشانند لوله‌ها جاسازی شده اند. برای خنک نگه داشتن بدن فضانورد در هنگام راهپیمایی فضایی، آب در داخل این لوله‌ها جریان پیدا می‌کند.
یک کوله‌پشتی به نام زیرسیستم نیازهای اولیه‌ی حیات در پشت لباس فضانوردی تعبیه شده است. این کوله پشتی حاوی اکسیژن است که فضانوردان در طول راهپیمایی فضایی از آن استفاده می‌کنند. دی اکسید کربن تولید شده همچنین توسط بازدم فضانوردان را از بین می‌برد. گفتنی است کوله پشتی شامل یک تانک آب نیز هست که آب سرد جریان یافته در لباس فضانوردان را در خود جای داده است. یک دستگاه به نام کمک‌های اولیه‌ی ساده شده به پشت لباس فضانوردی برای انجام فعالیت‌های خارج از سفینه یا به طور مخفف SAFER متصل شده است. SAFER چندین رانشگر جت کوچک دارد. در صورتی که یک فضانورد از ایستگاه فضایی جدا شود قادر است از SAFER استفاده کند تا با پرواز به ایستگاه برگردد.
فضانوردان چه لباس‌های فضانوردی دیگری را پوشیده‌اند؟

برای برنامه‌ی مرکوری اولین لباس فضانوردی ناسا طراحی شد. ماموریت مرکوری نخستین ماموریتی بود که ناسا فضانوردان را به فضا فرستاد. بر مبنای لباس‌های فشار که توسط خلبانان نیروی دریایی استفاده می‌شد این لباس‌های ساده طراحی و ساخته شدند. لباس‌های فضایی مرکوری فقط درون سفینه‌ی فضایی پوشیده می‌شد و در آن زمان فضانوردان راهپیمایی فضایی نداشتند.
اولین لباس فضانوردی مناسب برای راهپیمایی ناسا در طول برنامه‌ی ژمینا ساخته شد. این لباس‌ها که برای ژمینا طراحی شده بودند از لباس‌های طراحی شده برای مرکوری بسیار پیشرفته تر بودند. اما لباس‌های ژمینا بسیار ساده‌تر از لباس‌های فضانوردی امروزی بود. هیچکدام این لباس‌ها سیستم پشتیبانی از حیات نداشتند. به جای آن با طنابی به نام ناف به سیستم محافظت از حیات سفینه متصل بود.
لباس‌های فضانوردی برای ماموریت ضروری آپولو طراحی شده بود تا دارای ویژگی هایی باشد که لباس‌های فضانوردی نخستین از آن برخوردار نبودند. این لباس‌های فضانوردی می‌بایست فضانوردان را هنگام راه رفتن بر روی ماه حفاظت کنند. برخلاف لباس‌های فضانوردی دیگر لباس‌های فضانوردی آپولو دارای چکمه‌هایی بود که برای راه رفتن بر روی سطح سنگی ماه مناسب بود. همچنین لباس فضانوردی آپولو دارای سیستم پشتیبانی حیات مشابه با زیرسیستم قابل حمل و نقل پشتیبانی از حیات لباس‌های فضانوردی فعلی بود.
دارا بودن سیستم پشتیبانی از حیات در لباس فضانوردی، فضانوردان را قادر ساخت تا به اکتشاف در مناطقی دورتر از سفینه بپردازند. لباس‌های فضانوردی شبیه لباس فضانوردی طراحی و ساخته شده در ماموریت آپولو در پایگاه فضایی Skylab به کار گرفته می‌شد. لباس‌های اسکای لب مشابه با لباس‌ ژمینا با یک ناف به سیستم پشتیبانی از حیات سفینه‌ی فضایی وصل بودند.

امروزه چه لباس های فضانوردی مورد استفاده قرار می گیرند؟
امروزه افزون بر EMU فضانوردان ناسا، از لباس های دیگری نیز بهره می برند. نام لباس نارنجی رنگی که فضانوردان در موقع پرتاب و همچنین فرود آمدن شاتل فضایی به تن می‌کنند سرنشین پیشرفته(Advanced Crew) می باشد. این لباس نمی‌تواند در طول راهپیمایی فضایی مورد استفاده قرار گیرد. فضانوردان ناسا گاهی اوقات نیز، یک نوع لباس فضانوردی روسی به نام اورلان(Orlan) را بر تن می کنند. در حقیقت این لباس نسخه‌ی روسی شده‌ی EMU می باشد و برای راهپیمایی فضایی مورد استفاده قرار میگیرد. لباس فضانوردی روسی دیگر سوکول(Sokol) نام دارد. این لباس نیز همانند سرنشین پیشرفته فقط برای بکار گیری در درون فضاپیما طراحی شده است و در فضاپیمای سایوز(Soyuz) روسی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

کاخ سفید به دنبال تشکیل یک “سپاه فضایی” است

/در , /توسط

کنگره آمریکا در روز پنج شنبه، رسما به ارتش این کشور دستور داد تا یک “سپاه فضایی” تشکیل دهد. این کشور، در مورد آسیب پذیری دارایی های فضایی خود و همچنین نقش محوری آنها در جنگ های مدرن، نگران است.

گویا آی تی – ماجرا، از اعتراض اعضای کلیدی کمیته خدمات نیروهای مسلح مجلس نمایندگان، به وزارت دفاع ایالات متحده آغاز شد. آنها ادعا کردند به نظر می رسد پنتاگون هنوز متوجه نشده که وجود یک ساختار سازمانی فلج کننده، چگونه تاخیر ها و هزینه هایی را به نیروهای مسلح این کشور وارد کرده و چگونه آمادگی نظامی آمریکا در فضا را تهدید می کند.
مایک راجرز، یکی از نمایندگان که ریاست کمیته فرعی نیروهای استراتژیک کمیته خدمات نیروهای مسلح را به عهده دارد، و جیم کوپر، از اعضای این کمیته فرعی، در یک بیانیه مشترک اعلام کردند: “ما می دانیم که وزارت دفاع نمی تواند اقدامات لازم برای حل موثر و قاطع این چالش ها را انجام دهد، و حتی ماهیت و مقیاس این مسئله را نمی داند. بنابراین، کنگره باید وارد عمل شود”.

روز پنج شنبه، این کمیته فرعی رسما طرح پیشنهادی خود برای اضافه کردن زبان به “قانون صدور مجوز برای دفاع ملی” را ارائه کرد. طبق این طرح، ایجاد یک بخش نظامی جداگانه از ۱ ژانویه ۲۰۱۹ الزامی میشود. این بخش، مسئول مستقیم برنامه های فضایی می باشد؛ یعنی نقشی که امروزه عمدتا توسط نیروی هوایی ایفا می شود.
این سپاه فضایی جدید، رهبر و کارکنان خاص خودش را دارد. هیئت رهبران و کارکنان این سپاه، از ترکیب رهبران ارتش، نیروی دریایی، سپاه دریایی و نیروی هوایی تشکیل می شود.
رهبر این سپاه فضایی، باید نسبت به سوالات دبیر غیرنظامی نیروی هوایی پاسخگو باشد و از لحاظ فنی، به عنوان یک شاخه خدماتی جداگانه در زیرمجموعه نیرو هوایی باقی می ماند؛ چیزی شبیه عملکرد فنی سپاه دریایی در نیروی دریایی. برخی از مقامات ارشد نیروی هوایی، با این طرح مخالفت کرده اند.

هدر ویلسون، دبیر نیروی هوایی، روز چهارشنبه گفت با شکل گیری سپاه فضایی مخالفم.
او در طی بازدید از منطقه کپیتال هیل گفت: “پنتاگون به اندازه کافی پیچیده است. ما باید سعی کنیم آن را ساده تر کنیم. تشکیل سپاه فضایی آن را پیچیده تر کرده و زیرمجموعه های بیشتری به نمودار سازمانی آن اضافه می کند که طبیعتا هزینه های آن را نیز بیشتر خواهد کرد. اگر پول اضافه ای داریم، باید در جهت از بین بردن بوروکراسی خرج کنیم، نه تقویت آن”.
اما موافقان این طرح معتقدند تشکیل سپاه فضایی، فضا را به عنوان یک محیط جنگی معرفی کرده و آن را در اولویت قرار می دهد. کشورهایی مانند چین و روسیه، به توسعه سلاح های خود می پردازند و این امر، برتری فعلی آمریکا را از بین خواهد برد. آمریکا با در اختیار داشتن شبکه های ارتباطی گسترده، و ماهواره های ناوبری و هدف گیری پیشرفته، به این برتری در فضا دست یافته است.

شبکه ارتباطات آمریکا شامل سیستم موقعیت یابی جهانی، یا GPS، می شود که در حال حاضر تحت نظر نیروی هوایی ایالات متحده قرار دارد.
راجرز در روز پنج شنبه گفت از مخالفت رهبران نیروی هوایی با این طرح پیشنهادی “خشمگین” شده است.
او می گوید: “من از شنیدن پاسخ فرمانده نیروی هوایی واقعا تعجب کردم. آیا او نمی داند چینی ها و روس ها در کجا در حال سازماندهی مجدد عملیات فضایی خود هستند؟ امروز چینی ها به معنای واقعی کلمه یک نیروی نظامی فضایی دارند. اگر او نمی تواند این طرح را بدون ایجاد شش معاونت جدید اجرا کند، مشکل خودش است! برای هدایت نیروهای فضایی خود، شاید به جای یک دبیرخانه در نیروی هوایی، به یک دبیرخانه “سپاه فضایی” نیاز داشته باشیم”. راجرز و کوپر، تشکیل سپاه فضایی را “اولین، و البته مهمترین گام به سمت تثبیت سازمان فضایی امنیت ملی” نامیدند.
راجرز و کوپر در بیانیه خود اعلام کردند: “صاحب نظران هر دو حزب سیاسی آمریکا معتقدند مزایای استراتژیکی که از سیستم های فضایی امنیت ملی خود به دست آورده بودیم، رو به فرسایش گذاشته اند. دشمن، به گسترش قابلیت های خود برای حفاظت از دارایی های فضایی اش در برابر خطرات، ادامه خواهد داد. به همین دلیل، ما باید برای تثبیت امکانات فضایی خود از همین حالا اقدام کنیم و بنیانی برای دفاع فضایی به عنوان یکی از عناصر اصلی امنیت ملی ایجاد نماییم”.
در ماه می، ژنرال دیوید گلدفین، رئیس ستاد نیروی هوایی، به کمیته خدمات نیروهای مسلح مجلس سنا گفت که تشکیل یک سپاه فضایی جداگانه و مجزا در نیروی هوایی، باعث ایجاد سردرگمی می شود.

به گزارش SpaceNews، وی گفت: “من فعلا از این طرح حمایت نمی کنم. اگر بر تغییرات سازمانی بزرگ تمرکز کنیم، سرعت پیشرفتمان کم می شود. شاید در آینده بار دیگر به این طرح برگردیم و آن را مجددا مورد بررسی قرار دهیم. به نظر من بهتر است این پرونده را باز نگه داریم، اما اگر همین حالا اجرایش کنیم، قطعا به عقب باز خواهیم گشت”.
هنوز کل اعضای کمیته این اقدام را تصویب نکرده اند. اگر تصویب شود، هر دو مجلس کنگره باید آن را بپذیرند و قبل از اجرا باید به امضای رئیس جمهور ایالات متحده، یعنی دونالد ترامپ برسد.

ساخت اولین هواپیمای غیرنظامی مافوق جهان موسوم به AS2

/در , /توسط

هواپیمای رابرت باس احتمالا اولین هواپیمای غیرنظامی است که بعد از سال ۲۰۰۳ ساخته شده و می تواند سریعتر از صوت حرکت کند.

گویا آی تی – رؤیای رابرت باس میلیاردر، یعنی ساخت جت مافوق صوت اختصاصی، از سوی یکی از سازندگان برتر موتور در جهان: یعنی جنرال الکتریک، آماده ی تولید است.
طبق بیانیه‌ای که روز دوشنبه‌ شرکت سازنده هواپیمای تحت حمایت باس منتشر کرد، شرکت آریون در حال مذاکره با شرکت جنرال الکتریک است تا منابع لازم برای ساخت اولین هواپیمای غیرجنگی که بتواند سریع‌تر از صوت حرکت کند را تامین نماید. این هواپیما، اولین هواپیما با این ویژگی است که بعد از توقف تولید کنکورد در سال ۲۰۰۳ ساخته می شود.

این گفتگوها حاکی از آن است که یک گام به رفع مانع اساسی موجود در مسیر پیشرفت طرح شرکت آریون نزدیکتر شده ایم. این شرکت قصد دارد جتی بسازد که بتواند سه ساعت از سفر بر فراز اقیانوس اطلس بکاهد و زمان پرواز بر فراز اقیانوس آرام را تا شش ساعت کوتاه تر کند. شرکت آریون که در حال حاضر با خریدار هواپیمای AS2 قرارداد دارد، با همکاری یکی از تولیدکنندگان موتور هواپیما درصدد آن است که محدودیت‌های نویزی را رفع کرده و کاری کند که پرواز با سرعتهای کمتر یا بیشتر از دیوار صوتی، مقرون به صرفه شود.
شرکت های آریون و جنرال الکتریک در بیانیه‌ی روز دوشنبه خود اعلام کردند:”این ۲ شرکت به مشارکت در یک فرآیند رسمی و تحت کنترل برای تعریف همکاری بالقوه در زمینه ی تولید موتور AS2 ادامه خواهند داد.” شرکت جنرال الکتریک، برای تولیدکنندگان هواپیماهای بزرگ تجاری، از جمله هواپیماهای SE شرکت ایرباس و شرکت بویینگ، موتور جت می‌سازد.
تلاش آریون برای ساخت جت تجاری مافوق صوت در سال ۲۰۱۴ به ثمر رسید؛ یعنی زمانی که شرکت ایرباس، با کمک در طراحی و تولید این هواپیما موافقت کرد. سال بعد، فلکس جت، یک شرکت مالک جت های کوچک، ۲۰ هواپیمای AS2 را سفارش داد.

به گفته‌‌ی شرکت جنرال الکتریک، توافق نهایی هنوز حاصل نشده است. برد موتیر، معاون بخش حمل و نقل تجاری این شرکت می گوید:” ما از دیدگاه آنها استقبال کردیم و مشتاقیم بحث و گفتگو پیرامون اجزاء تشکیل دهنده‌ی موتور را ادامه دهیم.”

سرعت صوت
شرکت آریون به دنبال ساخت هواپیمایی است که با سرعت بالای ۱٫۵ ماخ یا ۱٫۵ برابر سرعت صوت پرواز می کند. پرواز با این سرعت فقط بر فراز آبها انجام می شود و وقتی هواپیما به خشکی ها رسید، با سرعت کمتر از سرعت صوت به پرواز خود ادامه می دهد تا از انفجارهای صوتی جلوگیری شود. واکنش شدید در برابر این انفجارها و سر و صدای موتور در نهایت جان هواپیماهای کنکورد را گرفت. این هواپیما اولین بار در سال ۱۹۷۶ وارد سیستم حمل و نقل هوایی شد.
چالشی که پیش روی شرکت آریون قرار دارد، فروش تعداد کافی از هواپیمای AS2 جهت جبران سرمایه‌گذاری لازم برای اجزای پرهزینه آن است. موتور این هواپیما، گران ترین قسمت آن می باشد. قیمت تعیین شده برای این هواپیما ۱۲۰ میلیون دلار است.

شرکت آریون کار روی این هواپیما را در سال ۲۰۰۳ آغاز کرد. اما برنامه های آن با رکود اقتصادی سال ۲۰۰۸ – ۲۰۰۹ قطع شد. این وضعیت موجب کاهش تقاضا برای خرید جت های این شرکت شد. به گفته‌ی موسسه جی. پی. مورگان چیس و شرکا، سال گذشته، تعداد محموله‌های تجاری که با جت منتقل شده اند، ۶۵۷ بوده و این رقم، بیش از ۴۰ درصد کمتر از مقدار اوج ۱٫۱۳۶ موردی در سال ۲۰۰۸ می باشد.

حقایقی جالب در مورد مریخ که بیشتر مردم نمی دانند

/در , , /توسط

مریخ به عنوان نزدیکترین سیاره به زمین همیشه قابل توجه بشر بوده است. ده ها سال است که بشر سعی دارد با ارسال ده ‌ها کاوشگر و فضا پیما راهی برای شناخت بیشتر آن پیدا کند و اسرار آن را بشکافد.‌ اما از حقایق مریخ چقدر می دانید؟

گویا آی تی – همیشه تصاویر خیره کننده ای از این سیاره مرموز و زیبا به زمین مخابره شده است که همیشه الهام بخش ساخت فیلم های علمی تخیلی مانند مریخی بوده است و افراد و شرکت های مختلف مانند ایلان ماسک را همواره ترغیب کرده است تا آرزوهای انسان را برای رسیدن به خاک مریخ با ساخت سکونتگاه‌ هایی مریخی به واقعیت تبدیل کند. براساس گزارش مجله علمی ساینس الرت،‌ اگرچه بشر هنوز چیز زیادی از مریخ نمی داند و معماهای بسیاری وجود دارد که هنوز در مورد مریخ حل نشده باقی مانده و تا آرزوی سکونت بر سیاره سرخ راه زیادی در پیش است،‌ اما دانشمندان تاکنون موفق به دست یافتن به اطلاعات بسیار ارزشمندی درباره سیاره مریخ شده‌ اند.
اطلاعات مختلفی از این سیاره مرموز کشف شده است مانند پیدا شدن آب در سطح مریخ که به نظر مهمترین نشانه زمینی سطح سیاره سرخ می تواند باشد گرفته تا کشف احتمال حضور یک اقیانوس در مریخ، اما تا شناخت کامل مریخ راه بسیاری در پیش است.‌ در ادامه گزارش ۱۲ ویژگی جالب درباره سیاره مریخ را بیان می کنیم:

مساحت سطح مریخ چقدر است؟
مساحت مریخ برابر با مساحت زمین است،‌ البته با این تفاوت که ۷۱ درصد از مساحت زمین را دریا ها و اقیانوس ها پوشانده اند . در واقع مریخ از زمین کوچک تر است و سطح کل مریخ با سطح کل خشکی ‌های زمین برابری می‌کند.

میانگین دمای سطح مریخ چقدر است؟
میانگین دمای سطحی مریخ ۶۳ درجه سانتیگراد زیر صفر ،است و این عدد نشان می دهد که این سیاره ۷۷ درجه با میانگیم دمایی زمین تفاوت دارد و سرد تر از سیاره زمین است.

اتمسفر مریخ از چه موادی تشکیل شده است؟
در حالی ‌که تنها ۰٫۰۴ درصد از اتمسفر زمین را دی اکسید کربن تشکیل داده است، اما تقریبا تمامی اتمسفر مریخ را دی ‌اکسید‌ کربن تشکیل داده‌ است. جالب است بدانید اتمسفر مریخ ۶۱ بار رقیق ‌تر از اتمسفر زمین است.

وجود دره های بسیار عمیق در مریخ
بزرگترین دره کشف شده بر روی سطح زمین گرند کنیون نام دارد . اما دره والس مرینرز واقع در سیاره مریخ، تقریبا پنج برابر عمیق ‌تر، چهار برابر طولانی‌ تر و ۲۰ برابر وسیع ‌تر از گرند کنیون،‌بزرگترین دره روی زمین است.

احتمال حضور اقیانوس ‌های باستانی در گذشته مریخ
طبق شواهد موجود مریخ در گذشته خود دارای اقیانوس در سطح خود بوده است ،‌اما حجم آب آنها تنها ۱٫۵ درصد از حجم آب اقیانوس‌ های امروز سطح سیاره زمین را تخمین زده شده است.
واحه چیست؟
اگر وجود آدم فضایی ها در مریخ را باور کنیم که در مریخ سکونت داشتند،‌ احتمالا باید در استخر هایی واحه مانند که پشتیبان حیات هستند زندگی می ‌کردند، این استخرها حیات را تضمین می کنند،‌ درست مانند زمین.
سونامی های عظیم
اقیانوس‌های مریخی نیز مانند اقیانوس‌های زمینی دچار سونامی می شده اند، که بلند ترین ان ها توان بالا رفتن تا ارتفاع ۱۲۲ متر را داشته است،‌ این یعنی تنها کمی کوتاه تر از برج چشم لندن ارتفاع می گرفتند.

کلاهک‌ های یخی
وقتی وجود آب در مریخ تایید شود احتمال حضور یخ و کلاهک های یخی ۱۰۰ درصد است. مریخ نیز مانند زمین بر بلندی های خود دارای کلاهک‌های یخی است. کلاهک شمالی آن ، عمقی برابر ۳٫۲ کیلومتر داشته و مساحتی برابر ایالت تگزاس آمریکا را پوشش داده است.

آتشفشان ها
آتشفشان المپیوس نام یک کوه آتشفشانی در مریخ است که تقریبا دو برابر ارتفاع آتشفشان مائونا لوآ در هاوایی را دارد.

پرتاب راکت
در سال های ۱۹۷۰ و ۱۹۶۰ با انجام ۲۳ پرتاب راکت به سمت مریخ ، بیشترین تعداد ماموریت هوایی به مریخ انجام شده است . اما در دهه های اخیر تنها ۱۰ پرتاب راکت به سمت این سیاره انجام شده است. بنابراین ماموریت ‌ها به مریخ به ندرت رخ می‌ دهند.

ماموریت ‌ها
‌ جالب است بدانید که در حدود یک سوم از ماموریت‌ هایی که با هدف رسیدن به سطح مریخ آغاز شده با شکست مواجه شده‌اند، بنابراین رسیدن به مریخ کار دشوار است.

رویداد های آینده در مریخ
مریخ در تاریخ ۲۳ مارس ۲۰۱۹ سال جدید مریخی خود را آغاز خواهد کرد.

اولین ارتباط کوانتومی ماهواره ای برقرار شد؛ خداحافظی با دنیای بیت ها

/در , /توسط

گروهی از محققان کانادایی موفق شدند با شبیه‌سازی عملکرد یک ماهواره، با موفقیت اولین ارتباط کوانتومی بر پایه‌ی این ابزارهای ارتباطی را آزمایش کند.

گویا آی تی – اخیرا محققان بسیاری در تلاشند تا با ایجاد رایانه‌های کوانتومی پایدار حولی عظیم در دنیای ارتباطات فراهم آورند؛ زیرا با ساخت این رایانه‌ها می توان به جای استفاده از بیت دیجیتالی از بیت کوانتومی یا کیوبیت (Qubit) استفاده کرد. کیوبیت یا بیت کوانتومی مکانیسمی متفاوت از بیت دیجیتالی دارد و علاوه بر صفر و یک دارای حالت سومی است که ترکیبی از ویژگی‌های دو حالت قبل بوده و به همین علت سرعت پردازش اطلاعات و در رایانه های مربوطه به شدت افزایش پیدا می‌کند. همچنین یکی دیگر از مزایای خارق العاده این سیستم های کوانتوم غیرقابل هک بودن آن‌ها است.این در حالی است که بررسی زیرساخت‌های نسل بعدی ارتباطات رایانه‌ای در طراحی و ساخت این رایانه ها از اهمیت زیادی برخوردار است و عده زیادی از دانشمندان در حال تحقیق بر روی این مسئله هستند.

روش هایی مانند فیبر نوری و ارتباطات بی‌سیم از سال‌ها قبل آزمایش شده و از هم اکنون از آن ها استفاده می‌شود. اما روش ارتباطات کوانتومی در حال طی مسیر رشد قرار دارد.
خبرها حاکی از آن است که تلاش محققان در اولین آزمایشات به ثمر نشسته و این آزمایشات برای ارتباطات ماهواره‌ای کوانتومی به عنوان نسل بعدی ارتباطات، با موفقیت انجام گرفته است.
گروهی از دانشمندان دانشگاه واترلو در کشور کانادا University of Waterloo)، ) نشان دادند که می‌توان داده‌های کوانتومی را از طریق یک ایستگاه زمینی به یک ایستگاه هواپیمایی وفضایی در حال حرکت انتقال داد و در این حین این ارتباطات کوانتومی غیرقابل رمزگشایی بودند.

کریستوفر پیوگ Chistopher Pugh، یکی از محققان این تیم تحقیقاتی گفت: «کلید کوانتومی توزیع شده در میان دو ایستگاه زمینی و هوایی Quantum key distributio یک کلید رمزنگاری تصادفی غیرقابل هک در اختیار دو طرف ارتباطات قرار می‌دهد.»

پیوگ گفت: «اگر سامانه های کلید کوانتومی زمینی از فیبر نوری برای برقراری ارتباطات استفاده کنند؛ فاصله‌ی انتقال اطلاعات با کاهش انرژی همراه بوده و تنها به چند صد کیلومتر محدود می‌شود.»

سامانه‌های وایرلس نیز نسبت به روش های قبل، از شرایط برتری برخوردار نیستند و با افزایش فاصله با کاهش انرژی مواجه خواهیم شد و حتی شرایط جوی نیز محدودیت‌های بسیاری برای این سامانه ایجاد می کند.

محققان در واقع روشی را ابداع کردند تا به جای ارسال سیگنال‌ها در تمام سطح سیاره، آن را به فضا ارسال کرده و بعد از مسیر یابی به سمت مقصد برگشت داده شود و سیستم مقصد آن را از فضا دریافت کنند.

وی ادامه داد: «در واقع این ماهواره ها هستند که نقش مهمی در این بین ایفا کرده و سامانه های ماهواره ای ارتباطات کوانتومی را در مقیاس جهان توسعه خواهند داد.»
آزمایش مذکور با استفاده از یک هواپیمایی به نام «Twin Otter» که رفتار ماهواره وار در مدارهای مختلف زمین انجام می دهد. این آزمایش ۱۴ مرتبه تکرار شده و تنها در ۵۰ درصد از این آزمایشات یک ارتباط کوانتمی موفقیت‌آمیز شکل گرفت. به علاوه محققان توانستد در ۹۰ درصد از دفعات موفقیت خود، کلید کوانتومی را به دست آورند.

توماس جنواین (Thomas Jennewein)، مدیر مسئول تحقیقات یاد شده گفت: «آزمایش یاد شده که آماده سازی آن ۸ سال به طول انجامیده یک قدم بسیار بزرگ به حساب می آید و در نهایت ثابت کرد ارتباطات کوانتومی می‌توانند برای آینده ارتباطی بشر مفید باشند.»

جنواین گفت: «ما توانستیم از طریق نرخ زاویه‌ی مشابه ماهواره‌های موجود در لایه‌ی لئو (LEO)، لینک‌های نوری به دست آوریم و زمانی که هواپیما از بالای ایستگاه زمینی عبور می‌کرد این لینک‌ها به مدت ۱۰ ثانیه به سمت ایستگاه زمینی منتشر می‌شدند. به علاوه ما متوجه شدیم نرخ خطای بیت کوانتومی بین ۳ تا ۵ درصد بوده و کلیدهای امنی با طول ۸۶۸ کیلوبایت تولید می‌کنند.»

همچنین سازمان فضایی کانادا (Canadian Space Agency) در ماه آوریل ۲۰۱۶ اعلام کرده بود که قصد دارد در آزمایش اولین ماهواره‌ی کوانتومی چین که جولای سال گذشته به فضا پرتاب شده است، با آن‌ها همکاری کند.

با این که عده ای از کارشناسان معتقدند هیچ فناوری کامل و بدون نقصی وجود ندارد مطمئن هستند با توسعه این روش ارتباطی، در آینده راه ‌هایی برای هک شدن ارتباطات کوانتومی نیز به وجود خواهد آمد. با این وجود رقابت برای دست یابی به این تکنولوژی در حال حاضر مورد رقابت تنگاتنگ در بین کشورهاست زیرا اولین کشوری که به سیستم رایانه کوانتومی و ارتباطات از این نوع دست پیدا کند به اصلی‌ترین بازیگر فضای سایبری در آینده بشر تبدیل خواهد شد.