آیا استفان هاوکینگ واقعا قصد رفتن به فضا را دارد؟

استفان هاوکینگ، مشهورترین فیزیکدان و کیهان شناس جهان است. او چندی پیش به طور رسمی اعلام کرد قصد دارد به فضا سفر کند و این اتفاق به لطف همکاری گروه ویرجین (با کمی چاشنی تکنولوژی مدرن) صورت می گیرد.

گویا آی تی – سِر ریچارد برانسون، بنیانگذار گروه ویرجین، در سال ۲۰۱۵ با انتشار بیانیه ای اعلام کرد امیدوار است روزی برسد که بتواند هاوکینگ را به ستاره ها بفرستد.
در این بیانیه، برانسون گفت این پیشنهاد را به دلیل احترام و ارادت زیادی که به هاوکینگ دارد مطرح کرده است:
“به نظر من پروفسور استفان هاوکینگ یکی از تحسین برانگیز ترین انسانهای جهان است. او هم یک نابغه بی چون و چرا است که چشم ما را به روی شگفتی های جهان می گشاید، و هم مردی مهربان و خوش مشرب است. او تنها فردی است که از من یک بلیط رایگان سفر با “Virgin Galactics” دریافت کرده و رضایت نامه ای را امضا کرده که به موجب آن، قرار است اگر وضعیت سلامتی اش اجاره دهد، با ما به عنوان یک “فضانورد آینده” به فضا سفر کند”.

هاوکینگ ۷۵ ساله، مسن ترین فضانورد تاریخ نخواهد بود (چرا که این رکورد به جان گلن، که در سن ۷۷ سالگی به فضا سفر کرد تعلق دارد)، اما اولین شخصی خواهد بود که با وجود ابتلا به اسکلروزیس آمیورتروفیک جانبی (ALS)، که به عنوان بیماری “لو گریگ” هم شناخته می شود، به فضا سفر می کند.
ALS، یک بیماری حرکتی – عصبی است که معمولا حداکثر تا پنج سال پس از تشخیص اولیه، منجر به مرگ فرد می شود. وقتی هاوکینگ ۲۱ ساله بود، پزشکان بیماری او را تشخیص دادند. در آن زمان هیچ کس انتظار نداشت او به ۲۵ سالگی برسد.
اما خیلی زود ۵۰ سال دیگر هم گذشت و او هنوز کنار ماست
سفر به فضا، یک کار پرخطر است، و وقتی پای بیماری ها وسط باشد، خطرناک تر هم می شود. اما به نظر می رسد هاوکینگ برای این سفر آماده است.
سفر هاوکینگ به فضا این فرصت را به دانشمندان می دهد که تاثیرات بیماری ALS بر انسان را به شیوه ای جدید مطالعه کنند؛ مثلا ببیند این بیماری در شرایط گرانش صفر چگونه عمل می کند.

در برنامه “صبح بخیر بریتانیا”، وقتی در مورد این سفر با هاوکینگ صحبت کردند و از او پرسیدند آیا هرگز به خواب خود دیده بود که به چنین سفری برود، او بلافاصله گفت “بله”.
او در ادامه صحبت هایش گفت، این سفر را سفری فوق العاده مهیج می داند و احتمالا به اندازه ای که از داشتن سه فرزند در زندگی اش لذت می برد، از این سفر هم لذت خواهد برد.
او در این مصاحبه گفت “سه فرزند من زندگی ام را بسیار شاد کرده اند و می توانم بگویم سفر به فضا به همان اندازه مرا شاد خواهد کرد”.
البته سفر به فضا جای خودش را دارد، اما این اولین باری نیست که هاوکینگ گرانش صفر را تجربه می کند…
عصر جدید پرواز
سفینه فضایی ۲ (Space Ship Two) شرکت Virgin Galactic، یک فضاپیمای قابل استفاده مجدد و بالدار است که برای حمل حداکثر هشت نفر (که شامل ۲ خلبان می شوند) و رساندن آنها به فضا طراحی شده است. این پیوند میان هاوکنیگ و شرکت کهکشان ویرجین، پیوند جدیدی نیست.

در سال گذشته، هاوکینگ در اتحادیه VSS، از سفینه فضایی ۲ نام برد.
او در یک ویدئوی ضبط شده ۴ دقیقه ای برای اعضای این اتحادیه اینگونه توضیح داد که:
“ما روی زمین سعی می کنیم معنای جدیدی به فضا و به مسئولیت های خود به عنوان مباشران زمین بدهیم. و همین امر به ما کمک می کند موقعیت و آینده خود در جهان هستی را بشناسیم. من معتقدم سرنوشت نهایی ما در همین جهان هستی نهفته است”.
هاوکینگ مدتهاست از پروازهای فضایی تجاری حمایت می کند. در همین راستا، او نقش شرکت Virgin Galactics در دموکراتیزه کردن فضا را بسیار تحسین برانگیز می داند و به صراحت اعلام کرده که “من به توانمند ساختن انسان ها برای تجربه شگفتی های واقعی فضا احترام می گذارم”.
“من در گذشته گفته بودم “به بالا نگاه کن تا ستاره ها را به ببینی، نه به پایین و پاهایت”، اما معتقدم دیگر لازم نیست برای دیدن جهان هستی و شکوه آن “به بالا نگاه کنیم”.
هاوکینگ در مصاحبه با صبح بخیر بریتانیا، روی قدرت وحدت بخش اکتشافات فضایی تمرکز کرد، و و آن را وسیله ای برای گرد هم آوردن دولت های سراسر جهان و موضوعی الهام بخش برای نسل های آینده دانست.

آلن استرن، رئیس ماموریت “افق های جدید” که هدف آن سفر به پلوتو بود، در یک اظهار نظر معروف گفت ، شرکت هایی مانند شرکت ما به دلایل متعددی ارزشمند و شایسته به شمار می روند، اما دو دلیل برای او مهم تر از بقیه است:
“ما فراتر از آنکه به خلق دانش جدید بپردازیم، به خلق یک علم عظیم تر مشغول هستیم. ما در حال انجام کاری هستیم که در زمینه اکتشافات بزرگ، یک کار تاریخی به شمار می رود. نه فقط روزها و هفته های آینده، بلکه در دهه ها و قرن های آینده مردم مطالب مربوط به این کار عظیم را در کتابها خواهند خواند”.
“این کارها یک علامت برای زمانه ما خواهند بود و از آرزوی ما، یعنی ساختن یک جامعه بزرگتر، حکایت دارند”.
چیزهایی که روی آنها سرمایه گذاری می کنیم (چه ورزش باشد چه جنگ و چه علم)، بازتاب مستقیم ارزشهای ما و جامعه ای که می سازیم، هستند.
پس روشن است که هاوکینگ، واقعا سفر به جایی که قبلا هیچکس نرفته، یا حداقل تعداد بسیار کمی از افراد رفته اند، را همیشه باور داشته است.

دانشمندان استرالیایی ثابت کردند که سفر در زمان امکان‌پذیر است

سفر در زمان یکی از مفاهیمی است که تنها در رمان‌های تخیلی، فیلم‌ها و گفتگوهایی با محوریت اما و اگرهای زندگی، آن را می‌شنویم. اما امکان‌پذیر بودن آن از چندین دهه قبل برای بسیاری از پژوهشگران ثابت شده است.

گویا آی تی – در سال جاری میلادی، گروهی از دانشمندان کوئیزلند استرالیا، نحوه‌ی رفتار احتمالی فوتون‌های سفر در زمان را شبیه‌سازی کردند. آنها متوجه شدند در سطح کوانتومی، پارادوکس پدربزرگ، پدیده‌ای که سفر در زمان را غیرممکن می‌کند، قابل حل است.

پژوهش این دانشمندان با نام ”شبیه‌سازی آزمایش منحنی‌های زمان‌گونه‌ی بسته“ در جدیدترین شماره‌ی ژورنال Nature Communications چاپ شده است. پژوهشگران در طی تحقیقات خود از فوتون‌ها یا ذرات مستقل نور برای بازگردانی ذرات کوانتومی مسافر زمان، استفاده کردند. دانشمندان در طی پروسه‌ی تجزیه و تحلیل رفتار ذرات، متوجه پدیده‌ی عجیبی شدند.
پروفسور تیموتی رالف از دست‌اندرکاران و مولفان پژوهش توضیح می‌دهد: ”عدم انسجام و پیوستگی از ویژگی‌های ذرات کوانتومی است و این امر فضای کافی برای جنبش و تکان خوردن به‌منظور اجتناب از وضعیت‌های سفر زمان ناپایدار را برای آنها فراهم می‌کند. پژوهش ما موجب شکل‌گیری بینش‌های جدیدی در این باره که طبیعت کجا و چگونه ممکن است رفتاری متفاوت با آن چه که در نظریه‌های ما پیش‌بینی شده در پیش گیرد، خواهد شد.
کرم چاله زمانی
به‌منظور شبیه‌سازی، دانشمندان نحوه‌ی چگونگی رفتار فوتونی که در زمان سفر کرده و با نسخه اصلی خود ارتباط برقرار می‌کند را مورد بررسی قرار دادند.
دیلی‌میل این طور گزارش می‌دهد:
پژوهشگران در آزمایش خود مدلی را به کار گرفتند که قبلا استفاده شده بود؛ در این مدل فوتون در فضایی با سرعت عادی سفر خود را شروع کرده و با فوتون دیگری که توسط یک کرم‌چاله در یک حلقه‌‌ی‌ سفر زمانی گیر افتاده و از آن با نام ”منحنی‌ زمان‌گونه‌ی بسته” یا CTC یاد می‌شود، تعامل می‌کند.
دانشمندان با شبیه‌سازی رفتار فوتون دوم امکان بررسی رفتار فوتون اول را پیدا کردند و نتایج نشان داد که اگر فوتون دوم در زمان مناسب آماده شود، امکان تکامل تدریجی و پیوسته آن وجود خواهد داشت.

پارادوکس پدربزرگ این طور می‌گوید که یک مسافر زمان که قرار است به گذشته سفر کند، شاید به اشتباه مانع از ملاقات پدربزرگ و مادربزرگش شده (برای مثال تصادفا یکی از این دو را به قتل برساند)، و در نتیجه ا متولد شدن خود، جلوگیری نماید. پس اگر او هرگز متولد نشود، چگونه ‌توانسته در زمان سفر کند؟!
نظریه‌‌های نسبیت عام و خاص آلبرت انیشتین فیزیکدانان را به این سمت هدایت کرده که سفر در زمان را امکان‌پذیر تصور کنند. نظریه‌ی نسبیت خاص این طور می‌گوید که فضا و زمان جنبه‌هایی از پدیده‌ای مشترک به نام ”دستگاه چهار بُعدی“ هستند. نظریه‌ی مذکور این طور می‌گوید که زمان، بسته به سرعت حرکت شما می‌تواند سریع‌تر یا کندتر بگذرد، و البته ممکن است چیزهای دیگری هم روی سریع‌تر و کندتر شدن سرعت آن تاثیر گذار باشند. نظریه‌ی نسبیت عام ادعا می‌کند سفر به گذشته وابسته به مسیر زمان فضایی است، درست همانند یک CTC که به نقطه‌ی شروع‌اش در فضا برگردد، اما این کار را پیش از موعد مقرر انجام دهد.
با توجه به این که ذرات کوانتومی تقریبا خارج از محدوده‌ی فیزیک عمل می‌کنند، در سال ۱۹۹۱ پیش‌بینی می‌شد مکانیک کوانتوم قادر به عبور از بعضی پارادوکس‌های نظریه‌ی نسبیت انیشتین شود.

مارتین رینگ‌باوئر، سرپرست اصلی پروژه و دانشجوی دوره‌ی دکترا بخش ریاضیات و فیزیک دانشگاه کوئیزلند در این رابطه می‌گوید: ”مساله‌ی سفر در زمان وجود رابطه‌ میان دو تئوری بسیار موفق اما ناسازگار فیزیک یعنی نظریه‌ی نسبیت عام انیشتین و نظریه‌ی مکانیک‌های کوانتومی را به خوبی نشان می‌دهد. نظریه‌ی انیشتین، جهان را مشتمل از تعداد نامحدودی ستاره و کهکشان می‌داند در حالی که مکانیک کوانتوم توصیفی بسیار عالی از جهانی متشکل از اتم‌ها و مولکول‌های بسیار کوچک است.“
در سال ۲۰۱۲ جایزه نوبل فیزیک به طور مشترک به دو فیزیکدان برجسته به نام‌های دیوید واین‌لند و سرگی هاروشه رسید. این دو موفق شدند چگونگی تاثیر ”شگفتی‌های کوانتوم“ را نه تنها در سطح دنیای میکرو نشان دهند بلکه ثابت کردند اثرات آن را در سطح ماکرو (مقیاسی فوق‌العاده وسیع‌تر) هم می‌توان دید.

هر چند همه دانشمندان و پژوهشگران روی مساله‌ی امکان‌پذیر سفر در زمان اتفاق‌ نظر ندارند. برای مثال استفان هاوکینگ در یکی از مستندهای پخش شده در شبکه‌ی بی‌بی‌سی به صراحت می‌گوید که چنین چیزی امکان‌پذیر نیست. اما صرفنظر از وجود مشکلات فیزیکی و پارادوکس‌ها، چنین پیشرفت‌هایی در نظریه‌های کوانتومی، دریچه‌ها را به سوی درک بهتر راه‌های بالقوه برای غلبه بر پارادوکس‌های سفر در زمان باز خواهند کرد.
به دنیای فیزیک کوانتومی خوش آمدید، دنیایی که نیلز بور، فیزیکدان برجسته‌ی دانمارکی در مورد آن چنین می‌گوید: “اگر مکانیک کوانتومی شما را شگفت‌زده نکرده پس مشخص است آن را درک نکرده‌اید.“

ریچارد فاینمن، از برجسته‌ترین فیزیکدانان قرن بیستم و برنده جایزه‌ی نوبل، مکانیک کوانتوم را این طور توصیف می‌کند: ”ما تصمیم گرفتیم پدیده‌ای را بررسی کنیم که توضیح آن با استفاده از روش‌های مرسوم غیر ممکن است، بهتر بگویم کاملا غیرممکن است، و البته مرکز مکانیک کوانتومی درون این پدیده قرار دارد. در دنیای واقعی، تنها راز موجود را در خود جای داده است.“

دانشمندان استرالیایی ثابت کردند که سفر در زمان امکان‌پذیر است

سفر در زمان یکی از مفاهیمی است که تنها در رمان‌های تخیلی، فیلم‌ها و گفتگوهایی با محوریت اما و اگرهای زندگی، آن را می‌شنویم. اما امکان‌پذیر بودن آن از چندین دهه قبل برای بسیاری از پژوهشگران ثابت شده است.

گویا آی تی – در سال جاری میلادی، گروهی از دانشمندان کوئیزلند استرالیا، نحوه‌ی رفتار احتمالی فوتون‌های سفر در زمان را شبیه‌سازی کردند. آنها متوجه شدند در سطح کوانتومی، پارادوکس پدربزرگ، پدیده‌ای که سفر در زمان را غیرممکن می‌کند، قابل حل است.

پژوهش این دانشمندان با نام ”شبیه‌سازی آزمایش منحنی‌های زمان‌گونه‌ی بسته“ در جدیدترین شماره‌ی ژورنال Nature Communications چاپ شده است. پژوهشگران در طی تحقیقات خود از فوتون‌ها یا ذرات مستقل نور برای بازگردانی ذرات کوانتومی مسافر زمان، استفاده کردند. دانشمندان در طی پروسه‌ی تجزیه و تحلیل رفتار ذرات، متوجه پدیده‌ی عجیبی شدند.
پروفسور تیموتی رالف از دست‌اندرکاران و مولفان پژوهش توضیح می‌دهد: ”عدم انسجام و پیوستگی از ویژگی‌های ذرات کوانتومی است و این امر فضای کافی برای جنبش و تکان خوردن به‌منظور اجتناب از وضعیت‌های سفر زمان ناپایدار را برای آنها فراهم می‌کند. پژوهش ما موجب شکل‌گیری بینش‌های جدیدی در این باره که طبیعت کجا و چگونه ممکن است رفتاری متفاوت با آن چه که در نظریه‌های ما پیش‌بینی شده در پیش گیرد، خواهد شد.
کرم چاله زمانی
به‌منظور شبیه‌سازی، دانشمندان نحوه‌ی چگونگی رفتار فوتونی که در زمان سفر کرده و با نسخه اصلی خود ارتباط برقرار می‌کند را مورد بررسی قرار دادند.
دیلی‌میل این طور گزارش می‌دهد:
پژوهشگران در آزمایش خود مدلی را به کار گرفتند که قبلا استفاده شده بود؛ در این مدل فوتون در فضایی با سرعت عادی سفر خود را شروع کرده و با فوتون دیگری که توسط یک کرم‌چاله در یک حلقه‌‌ی‌ سفر زمانی گیر افتاده و از آن با نام ”منحنی‌ زمان‌گونه‌ی بسته” یا CTC یاد می‌شود، تعامل می‌کند.
دانشمندان با شبیه‌سازی رفتار فوتون دوم امکان بررسی رفتار فوتون اول را پیدا کردند و نتایج نشان داد که اگر فوتون دوم در زمان مناسب آماده شود، امکان تکامل تدریجی و پیوسته آن وجود خواهد داشت.

پارادوکس پدربزرگ این طور می‌گوید که یک مسافر زمان که قرار است به گذشته سفر کند، شاید به اشتباه مانع از ملاقات پدربزرگ و مادربزرگش شده (برای مثال تصادفا یکی از این دو را به قتل برساند)، و در نتیجه ا متولد شدن خود، جلوگیری نماید. پس اگر او هرگز متولد نشود، چگونه ‌توانسته در زمان سفر کند؟!
نظریه‌‌های نسبیت عام و خاص آلبرت انیشتین فیزیکدانان را به این سمت هدایت کرده که سفر در زمان را امکان‌پذیر تصور کنند. نظریه‌ی نسبیت خاص این طور می‌گوید که فضا و زمان جنبه‌هایی از پدیده‌ای مشترک به نام ”دستگاه چهار بُعدی“ هستند. نظریه‌ی مذکور این طور می‌گوید که زمان، بسته به سرعت حرکت شما می‌تواند سریع‌تر یا کندتر بگذرد، و البته ممکن است چیزهای دیگری هم روی سریع‌تر و کندتر شدن سرعت آن تاثیر گذار باشند. نظریه‌ی نسبیت عام ادعا می‌کند سفر به گذشته وابسته به مسیر زمان فضایی است، درست همانند یک CTC که به نقطه‌ی شروع‌اش در فضا برگردد، اما این کار را پیش از موعد مقرر انجام دهد.
با توجه به این که ذرات کوانتومی تقریبا خارج از محدوده‌ی فیزیک عمل می‌کنند، در سال ۱۹۹۱ پیش‌بینی می‌شد مکانیک کوانتوم قادر به عبور از بعضی پارادوکس‌های نظریه‌ی نسبیت انیشتین شود.

مارتین رینگ‌باوئر، سرپرست اصلی پروژه و دانشجوی دوره‌ی دکترا بخش ریاضیات و فیزیک دانشگاه کوئیزلند در این رابطه می‌گوید: ”مساله‌ی سفر در زمان وجود رابطه‌ میان دو تئوری بسیار موفق اما ناسازگار فیزیک یعنی نظریه‌ی نسبیت عام انیشتین و نظریه‌ی مکانیک‌های کوانتومی را به خوبی نشان می‌دهد. نظریه‌ی انیشتین، جهان را مشتمل از تعداد نامحدودی ستاره و کهکشان می‌داند در حالی که مکانیک کوانتوم توصیفی بسیار عالی از جهانی متشکل از اتم‌ها و مولکول‌های بسیار کوچک است.“
در سال ۲۰۱۲ جایزه نوبل فیزیک به طور مشترک به دو فیزیکدان برجسته به نام‌های دیوید واین‌لند و سرگی هاروشه رسید. این دو موفق شدند چگونگی تاثیر ”شگفتی‌های کوانتوم“ را نه تنها در سطح دنیای میکرو نشان دهند بلکه ثابت کردند اثرات آن را در سطح ماکرو (مقیاسی فوق‌العاده وسیع‌تر) هم می‌توان دید.

هر چند همه دانشمندان و پژوهشگران روی مساله‌ی امکان‌پذیر سفر در زمان اتفاق‌ نظر ندارند. برای مثال استفان هاوکینگ در یکی از مستندهای پخش شده در شبکه‌ی بی‌بی‌سی به صراحت می‌گوید که چنین چیزی امکان‌پذیر نیست. اما صرفنظر از وجود مشکلات فیزیکی و پارادوکس‌ها، چنین پیشرفت‌هایی در نظریه‌های کوانتومی، دریچه‌ها را به سوی درک بهتر راه‌های بالقوه برای غلبه بر پارادوکس‌های سفر در زمان باز خواهند کرد.
به دنیای فیزیک کوانتومی خوش آمدید، دنیایی که نیلز بور، فیزیکدان برجسته‌ی دانمارکی در مورد آن چنین می‌گوید: “اگر مکانیک کوانتومی شما را شگفت‌زده نکرده پس مشخص است آن را درک نکرده‌اید.“

ریچارد فاینمن، از برجسته‌ترین فیزیکدانان قرن بیستم و برنده جایزه‌ی نوبل، مکانیک کوانتوم را این طور توصیف می‌کند: ”ما تصمیم گرفتیم پدیده‌ای را بررسی کنیم که توضیح آن با استفاده از روش‌های مرسوم غیر ممکن است، بهتر بگویم کاملا غیرممکن است، و البته مرکز مکانیک کوانتومی درون این پدیده قرار دارد. در دنیای واقعی، تنها راز موجود را در خود جای داده است.“