براساس اعلام هفته‌نامه Aviation، شرکت بوئینگ در حال انجام تست‌های زمینی بر روی نمونه اولیه هواپیمایی است که برای برنامه MQ-25 نیروی دریایی ایالات متحده، طراحی شده بود.

نیروی دریایی آمریکا به دنبال یک تانکر بدون سرنشین است که بتواند بر روی ناو‌های هواپیمابر عملیات انجام داده و قابلیت سوخت‌رسانی به انواع مختلف جت‌های حاضر در این پایگاه‌های شناور، از جمله جنگنده F/A-18E/F سوپرهورنت و جنگنده تهاجمی مشترک F-35C را داشته باشد و سبب گسترش دامنه عملیات‌های پروازی از روی این ناو‌های هواپیما‌بر شود.

در اکتبر ۲۰۱۷، مرکز فرماندهی نیروی هوایی ارتش آمریکا، درخواستی مبنی بر ارایه پیشنهاد‌هایی برای طراحی پروژه‌ای به نام MQ-25 Stingray را منتشر کرد. پیش از آن، بوئینگ فانتوم ورکس (Boeing’s Phantom Works) به عنوان بخش پیشرفته طراحی نمونه‌های اولیه شرکت بوئینگ، یک پیش‌طرح کاملا جدید را با نام T-1، آماده نموده بود. کار بر روی یک نسخه از وسایل هوایی بدون سرنشین یا UAV نیز در سال ۲۰۱۲، زمانی که نیروی دریایی ایالات متحده برای در اختیار داشتن یک هواپیمای بدون سرنشین شناسایی و تهاجمی ابراز علاقه کرده بود، آغاز شد.

طبق گفته Aviation در نوامبر ۲۰۱۴، نمونه اولیه T-1 نیز در باند فرودگاه لامبرت واقع در سنت لوئیس، برای اولین بار به معرض نمایش گذاشته شده است اما شرکت بوئینگ، تصاویر آن را از انظار عمومی مخفی و از انتشار آن خودداری نمود تا اینکه برای اولین بار در سال گذشته، تعدادی عکس از آن منتشر شد.

حتی امروزه نیز، فانتوم ورکس، بخش زیادی از اطلاعات مربوط به پروژه T-1 را مخفی نگه‌داشته و از انتشار جزییات بیشتر در مورد آن ابا دارد. برای مثال اندازه دقیق و شکل بال‌ها، سازندگان و نوع موتور، سیستم‌های الکترونیکی ناوبری، میزان و سطح توانایی خودپروازی یا اتونومی (Autonomy) و سایر سیستم‌های پروازی هنوز مشخص نشده است. تنها اطلاعات موجود در این رابطه نیز، شامل تصاویر رسمی که خود بوئینگ از T-1 منتشر نموده و دقت شده است تا تنها جزئیات اندکی در ارتباط با طراحی آن معلوم شود به همراه چند عکس جاسوسی که اخیرا افشا شده، می‌شود.

آنچه که ما از این تصاویر موجود با جزئیات کم، بدست آوردیم، این است که دارای بدنه‌ای با دم و بال یکپارچه منحنی به صورت فشرده و متورم است و همچنین بال‌ها دارای نسبت منظری بالایی بوده و دم به صورت V شکل طراحی شده است. به گزارش Aviation Week، به نظر می‌رسد این هواپیما از سیستم سوخت‌رسانی هوایی شرکت Cobham یا غلاف سوخت‌گیری Buddy Pod استفاده می‌کند که هم اکنون در جنگنده سوپرهورنت نیز برای اتصال به تانکر‌ها در معدود سوخت‌گیری‌های هوایی مورد استفاده است.

از الزامات مشخص شده در برنامه نیروی‌ دریایی، دارا بودن حداقل چهارده هزار پوند (حدود ۶۳۵۰ کیلوگرم) ظرفیت تانکر و توانایی حمل سوخت تا محدوده ۵۰۰ مایلی (حدود ۸۰۰ کیلومتر) ناو هواپیمابر و سوخت‌رسانی به جنگنده‌ها است. نکته جالب اینجاست که بوئینگ با نمونه اولیه T-1 تنها کاندیدای بستن قرارداد MQ-25 نیست. واحد جدیدی در شرکت بوئینگ به نام سیستم‌های خودپروازی بوئینگ (Boeing Autonomous Systems) با کار بر روی پروژه سیستم‌های عمومی هوادریای اتمی (General Atomics Aeronautical Systems)، یکی دیگر از نمونه‌های اولیه برای بستن این قرارداد است. به علاوه از سوی دیگر گروه شانک ورکس لاکهیدمارتین (Lockheed Martin’s Skunk Works) نیز با اجابت درخواست نیروی دریایی، اقدام به طراحی هواپیمای سوخت رسانِ ناونشینِ بدون سرنشین خود نموده است.

گروه فانتوم ورکس تست‌های زمینی T-1 را در محوطه فرودگاه لامبرت به پایان رسانده است و این اطمینان را حاصل کرده که این هواپیما قادر به انجام مانورهای لازمه و نشست و برخاست از روی عرشه ناو‌های هواپیمابر است. همچنین این هواپیما باید برای قرار گرفتن در صف هواپیماهای روی عرشه، قادر به تا کردن بال‌های خود باشد تا فضایی بیشتر از یک جنگنده سوپرهورنت را اشغال نکند و بتواند در یکی از جایگاه‌های کوچک موجود در ناو، جا شود.

Deborah VanNierop، یکی از سخنگویان شرکت بوئینگ در پاسخ به ایمیل سایت Popular Mechanics، اعلام کرد که :

ما به منظور بررسی و اثبات توانایی و چابکی لازم برای نشست و برخاست هواپیما بر روی عرشه ناو هواپیمابر، آزمایشات لازم را انجام داده‌ایم و از این امر اطمینان کامل داریم. ما توانسته‌ایم با درنظر گرفتن پیچیده‌ترین و سخت‌ترین شرایط و حالات ممکن در حین پرواز عرشه، به خوبی و با موفقیت اقدام به کنترل هواپیما نماییم. از جمله عملیات‌های پروازی در طول شب و روز و همچنین به منظور حرکت تاکسی هواپیما بر روی عرشه و قرار‌گیری در جایگاه‌های تنگ و کوچک موجود، مانور‌هایی را طراحی و اجرا کردیم.

قبل از انجام اولین پرواز‌ها، گروه فانتوم ورکس باید بر روی T-1، کار تکمیل الزامات درخواستی نیروی دریایی ارتش آمریکا را نیز به پایان برساند. VanNierop در این رابطه گفت:

ما دقیقا نمی‌دانیم که در چه زمانی پرواز انجام خواهد گرفت اما احتمال زیادی وجود دارد که این اتفاق مدتی بعد از امضای قرارداد در ماه آگوست انجام گیرد.

شرکت بوئینگ به پروژه MQ-25، به چشم یک قرارداد حیاتی برای آینده بخش‌های هوایی نظامی خود می‌نگرد. بوئینگ بعد از از دست دادن قرارداد‌های پرسود جنگنده تهاجمی مشترک به F-35 لاکهیدمارتین و بمب‌افکن تهاجمی دوربرد به B-21 نورثروپ گرومن (Northrop Grumman)، بسیار مشتاق است تا بتواند قرارداد‌های تانکر سوخت‌رسان ناونشین بدون سرنشین MQ-25 و جت آموزشی T-X نیروی هوایی یا هر دو قرارداد را از آن خود کند.

دریابان Don “BD” Gaddis، مدیر برنامه MQ-25 فانتوم ورکس، در مصاحبه با Aviation Week گفت :

ما با کمک هم توانسته‌ایم پیشنهاد و طرح مناسبی برای الزامات درخواستی تهیه کنیم. رئیس من (خانم Leanne Caret، مدیرکل بخش دفاعی، امنیتی و فضایی بوئینگ)، پروژه MQ-25 را به عنوان یک برنامه حق امتیازی برای شرکت به حساب می‌آورد و همچون مدیر اجرایی من (Dennis Muilenburg) می‌خواهد که حتما برنده این قرارداد باشیم. ما همگی می‌خواهیم از این قرارداد پیروز و سربلند خارج شویم.

مطالعه بیشتر : جنگنده اف-۱۸ سوپر هورنت با تجهیز به مخازن سوخت جدید تا فواصل دورتری به شکار خواهد رفت !

نوشته بوئینگ یک هواپیمای جدید را بررسی و آزمایش کرد اولین بار در پدیدار شد.

هنگامی که حسگرهای جت جنگده، موشک پرتاب شده به سوی آن را شناسایی می کند، ضمن اوج گرفتن در آسمان، در عرض چند ثانیه سیستم حفاظتی خود را فعال کرده و با ساتع کردن یک لیزر پرقدرت، تهدید را نابود می سازد.

گویا آی تی – این یک داستان علمی-تخیلی نیست؛ بلکه توصیفی است از تلاش مجدد ارتش آمریکا برای واقعیت بخشیدن به رویایی ۵۰ ساله.
همگام با پیشرفت های فناوری لیزر و توسعه توانمندی های دشمنان بالقوه، شرکت های دفاعی نیز سیستم های تسلیحات لیزری را خود را بهبود بخشیده اند. دامنه این تسلیحات از هواپیماهای نظامی دارای لیزر پرقدرت برای اهداف زمینی، تا اقدامات پدافندی برای حفاظت از جت های جنگنده در برابر موشک ها را شامل می شود.

شرکت نورث روپ گرومن کراپ در ماه آگوست، موفق به عقد یک قرارداد ۳۹ میلیون دلاری شد تا ساخت سیستم کنترل پرتو برای یک پروژه پدافندی لیزری را بر عهده بگیرد، که نمایشگر لیزری قدرتمند خود-محافظ یا سپر (SHiELD) نامیده می شود. رهبری این پروژه را آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی هوایی بر عهده دارد که در پایگاه هوایی کِرتلند نیو مکزیکو مستقر است.
ریچارد بنگل مدیر برنامه سپر می گوید: ظهور این فناوری پیشرفته نشان خواهد داد که آیا لیزرهای پرقدرت می توانند موجب نابودی یا از کار افتادن موشک های شلیک شده از روی زمین یا هوا بشوند یا خیر. این فناوری در صورت تحقق، بسیار موثرتر از اقدامات ضدعملیاتی کنونی خواهد بود؛ که از لیزرهای ضعیف تر، الکترونیک و طعمه برای منحرف کردن موشک استفاده می کند.
علاوه بر سیستم کنترل پرتوی، که تا حدودی در محوطه نورث روپ گرومن در ساحل ردوندو توسعه داده خواهد شد، سیستم نمایشی شامل یک لیزر و سازه میزبان آن نیز خواهد بود.
بنگل می گوید: ما بر این باور هستیم که لیزرها به پیشرفت لازم دست یافته اند… تا جایی که بتوانیم، آن ها را در سیستمی قرار می دهیم که بتواند در یک هواپیما پرواز کند، در محیط سالم بماند و در مقابل تهدید، به صورت مقتضی عمل کند.

با این وجود، از زمانی که اولین لیزر کارآمد در آزمایشگاه های تحقیقاتی هیوز در مالیبو در سال ۱۹۶۰ ساخته شد، به دلیل محدودیت های فیزیک، امید و آرزوها نیز مرتبا خنثی شده اند.
تا کنون کسی نتوانسته سیستم کاملی طراحی کند که بدون نیاز به سخت افزار بسیار حجیم و صرف انرژی زیاد، قادر به تولید چنان پرتو قدرتمندی باشدکه با عبور از عوامل جوی و سپس فلز، از فاصله ای دور قادر به سوزاندن باشد.

این مسئله در مورد آخرین تلاش مشهور برای قرار دادن یک لیزر تهاجمی روی یک هواپیمای به اصطلاح YAL-1 نیز صادق بود؛ که قرار بود با استفاده از لیزرهای نصب شده در دماغه بویینگ ۷۴۷، موشک های بالستیک را در زمان صعود آنها مورد اصابت قرار دهد.
لیزر شیمیایی ید اکسیژن YAL-1 انرژی را از طریق واکنش های ایجاد شده توسط ترکیبات شیمیایی به وجود آورد. با اینکه این فناوری قادر به تولید پرتوهای قدرتمندی است، اما مواد شیمیایی به کار رفته در آن بسیار اشتعال پذیر بوده و نیازمند سیستم های انرژی، خنک کننده و ذخیره سازی بسیار بزرگ است.
در آزمایشی در سال ۲۰۱۰ در کالیفرنیای جنوبی، YAL-1 یک موشک بالستیک را نابود کرد؛ اما این پروژه یک سال بعد متوقف شد.

رابرت گیتس، وزیر دفاع وقت ایالات متحده، که به تازگی برنامه های مربوط به هواپیما را متوقف کرده بود، در گزارش به کنگره، ضعف های این برنامه را به طور خلاصه بیان کرد:
«در وزارت دفاع کسی را نمی شناسم… که برای این برنامه، ارزش عملیاتی قائل باشد. واقعیت این است که شما به لیزری ۲۰ تا ۳۰ برابر قویتر از لیزر شیمیایی فعلی نیاز دارید تا بتوانید هر هدفی را در هر فاصله ای از محل شلیک منهدم کنید».
وی همچنین خاطر نشان کرد که بُرد مفید این لیزر، بسیار کوتاه تر از آن چیزی است که بتواند «درون خاک ایران» حرکت کند.
اما پیشرفت ها در لیزرهای حالت جامد، پنتاگون را دوباره امیدوار کرده است. در یک لیزر حالت جامد، الکترون های درون یک ماده جامد، مانند کریستال -به جای گاز یا مایع- به فوتون هایی باردار می شوند که تولید پرتو را تقویت می کند.

نیروی هوایی به دنبال توسعه یک سلاح لیزری تهاجمی برای جنگنده AC-130 خود است که تا پیش از پایان دهه جاری شلیک آن روی اهداف زمینی، مانند خودرو یا ساختمان، را آزمایش کند. مرکز فیزیک هسته ای مستقر در سن دیگو یکی از شرکت هایی است که به فعالیت در این زمینه علاقه مند است، و نمونه اولیه لیزر خود برای این سیستم را نیز توسعه بخشیده است.
و آژانس دفاع موشکی به دنبال نمونه اولیه پهبادهای دور بردی است که بتوانند به یک لیزر مسلح شوند و برای به حداقل رساندن تاثیرات جوی روی پرتو آن، در ارتفاع بالا پرواز کنند.
مارک گانزینگر عضو ارشد مرکز ارزیابی های بودجه ای و راهبردی در موسسه تحقیقات دفاعی می گوید: «اگر به تلاش های انجام شده در عرصه این فناوری نگاه کنید، به نظر می رسد که در ۴ تا ۵ سال آینده، به نمونه های اولیه واقعی دست خواهیم یافت».
برنامه نورث روپ گرومن به دنبال استفاده از لیزرها برای حفاظت از جنگنده ها در برابر موشک های دشمن است.
دیو راکوِل تحلیلگر ارشد گروه تیل می گوید علاقه به پدافند لیزری حداقل به جنگ ویتنام بازمی گردد؛ زمانی که بالگردهای های آمریکایی توسط موشک های دوش پرتاب منهدم می شدند.
در مقابل، بالگردها به پدافندهای مادون قرمز، مانند لامپ های گرمایشی نماگستر، مجهز شدند که موشک های گرما-یاب شلیک شده از هواپیماها را گمراه می کرد. در طول این سال ها، جت های جنگنده با استفاده از ایجاد خوشه های گرمایشی از کمین موشک ها می گریختند که با پیشرفت فناوری موشکی در استفاده از دو طول موج مختلف، کارایی خود را از دست دادند.
به گفته تحلیلگران، لیزرها به عنوان سیستم پدافندی از مزیت های بسیاری برخوردار هستند. آنها در مقایسه با شیوه های متداول، دقیق تر بوده و استفاده از آنها هزینه کمتری دارد.
لورن تامپسون تحلیلگر نظامی موسسه لکسینگتون، یک اتاق فکر مستقر در آرلینگتون، می گوید: «برای سلاح های تهاجمی این چنینی، نیازی به صرف هزینه های گزاف نیست؛ این فقط پرتوی از نور است».

به گفته گانزینگر، لیزر های حالت جامد امروزی برای تولید پرتو نور از موادی مانند یک دیسک نازک یا فیبر نوری و آینه ها استفاده می کنند. این به آنها اجازه می دهد سیستم تسلیحاتی فشرده تری داشته باشند که می تواند در سطوح کوچکتر، مانند جنگنده ها، جای گیرند.
اما هنوز هم چالش هایی در پیش رو وجود دارد.
پس از اینکه پرتو لیزر مسافتی را در جو زمین طی می کند، نیروی خود را از دست می دهد. همچنین هنگام عبور پرتو لیزر از باران، دود، یا گرد و غبار، کارآمدی آن کاهش می یابد.
علاوه بر این، سیستم پدافندی لیزری نیازمند آیرودینامیک و فشرده شدن است.
این مشکلی است که شرکت لاکهید مارتین اخیرا هنگام ساخت یک نمونه اولیه از برجک لیزری ای که می تواند در تمام جهات شلیک کند، به آن غلبه کرد. این شرکت دفاعی کار روی این ایده را اولین بار در سال ۲۰۰۸ آغاز کرد و پروژه را برای آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی، یا همان DARPA و آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی هوایی انجام داد.
این برجک برای اطمینان از عبور پرتو لیزر از جو و برخورد آن به هدف، از آینه استفاده کرد. به گفته پل شاتوک، مدیر برنامه های انرژی انجام شده توسط لاکهید مارتین در بخش سیستم های فضایی: هنگامی که این سازه در حال استفاده نیست، ساختار آن را می توان در یکی از محفظه های تسلیحاتی هواپیما انبار کرده، و با هم تراز کردن آن نسبت به هواپیما، تلاطم هوایی را به حداقل رساند.

این برجک، با اهداف آزمایشی، روی یک جت تجاری نصب شد، و در سال های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ بیش از ۶۰ پرواز آزمایشی را پشت سر گذاشت.
به گفته شاتوک «ما می خواهیم در محیطی عمل کنیم که نسبت به گذشته مخاطرات قابل ملاحظه ای دارد». «نیاز به سیستم های پدافندی… بیش از پیش حائز اهمیت خواهد بود».
مارک اسکینر، نایب رئیس انرژی هدایت شده در سیستم های هوا-فضای نورث روپ گرومن در بیانیه ای اعلام کرد که سیستم کنترل پرتو نورث روپ گرومن در حال توسعه روشی برای «سپر» است که ضمن بررسی اختلالات جوی، موشک های شلیک شده را پیدا و رهگیری کرده و سپس پرتو را روی هدف متمرکز خواهد کرد؛ و تمام اینها در حالی خواهد بود که جنگنده با سرعت مافوق صوت در حال پرواز است.

به گفته بنگل، انتظار می رود که حدود سال ۲۰۱۹ سیستم سپر با جایگزینی یک لیزر کم قدرت تر، مورد آزمایش های زمینی و پروازی قرار گیرد. هنگامی که لیزر اصلی توسعه پیدا کند، با دیگر بخش های سیستم ادغام شده و در سال ۲۰۲۱ به صورت زمینی و پروازی مورد آزمایش قرار خواهد گرفت.
اینکه آیا این سیستم واقعا مسیر جنگنده های آینده را باز می کند یا خیر، به این بستگی دارد که آیا می تواند بر موانع همیشگی هزینه و اثربخشی غلبه کند یا نه.
بنگل می گوید: «چالش های زیادی در پیش رو وجود دارد که به باور ما، راه خوبی برای حل آنها در پیش گرفته ایم».