آیا واقعا پژوهشگران، هیدروژن را به فلز تبدیل کرده‌اند؟

آیا واقعا پژوهشگران، هیدروژن را به فلز تبدیل کرده‌اند؟

هر چه پژهشگران بیشتر به نتایج یکسان دست پیدا می‌کنند، آن نتیجه پررنگ‌تر می‌شود. از طرفی، دلیلی برای شک داشتن به نتایج یکسان، در زمانی که گروهی از کشفیات بر اساس یک مشاهده ارائه می‌شود، وجود دارد.

یکی از بزرگترین تیترهای خبری دیروز، دستیابی دانشمندان را به شاهکاری که در طی 80 سال به دنبالش بودند، اعلام کرد: تبدیل هیدروژن به فلز. اما دانشمندان دیگر، در مورد این ادعای پژوهشگران اظهار تردید کرده‌اند. این یافته توسط تیمی از محققان دانشگاه هاروارد، در زمانی که می‌خواستند هیدروژن را بین الماس در درجه حرارت‌های بالای صفر (5.5 درجه کلوین یا 450- درجه فارنهایت) فشرده کنند، بدست آمد. با افزایش دادن فشار، هیدروژن از رنگ شفاف به رنگ سیاه درآمد. پژوهشگران، این پدیده را حاکی از تبدیل شدن ساختار اتم‌های هیدروژن به  یک ساختار سه‌بعدی فلز مانند دانستند. این رفتار، پیشتر توسط دو فیزیکدان به نام‌های هیلارد هونتینگتون و یوگن ویگنرین در سال 1935 پیش‌بینی ‌شده بود.

مشاهده فرم فلزی هیدروژن نه‌تنها به دلیل حل یک راز علمی قدیمی، بلکه به دلیل پیش‌بینی این قابلیت مواد اهمیت دارد. در مقاله‌ای که از مولفان این پژهش در مجله Science منتشر شده است، گفته شده که:

هیدروژن فلزی، برای حل مشکلات انرژی اهمیت داشته و با استفاده از قابلیت محرکی که دارد، صنعت پرتاب راکت را متحول خواهد کرد

چنین ماده‌ای ناپایدار است، یعنی ماده با کاهش فشاری که آن را به جامد تبدیل کرده، شکل فلزی خود را تا زمانی که عوامل خارجی آن را به شکل هیدروژن معمولی در نیاورده، حفظ می‌کند.

همچنین، هیدروژن فلزی می‌تواند پیامدهای زیادی در علم داشته باشد. بر اساس گفته ناسا، سیاره مشتری در حالت تئوری دارای هسته هیدروژنی بوده که امید می‌رود توسط فضاپیمای Juno شناسایی شود.

این اولین باری نیست که دانشمندان ادعای کشف هیدروژن فلزی را مطرح می‌کنند. ادعای دانشمندان آلمانی در سال 2012 با انتقادهای زیادی مواجه شد که آن‌ها را از طرح این ادعا پشیمان کرد. بعدها مجله Nature گزارش داد که مقاله آن‌ها باید خوانده شود و احتمال دارد که این پژوهشگران، هیدروژن فلزی ساخته باشند. همچنین مسایلی که باعث سوال برانگیز بودن کشف آلمانی‌ها شد، در مقاله پژوهشگران هاروارد به چشم می‌خورد.

Paul Loubeyre، فیزیکدان کمیسیون انرژی اتمی فرانسه در Bruyères-le-Châtel، در تازه‌ترین بیانه‌اش به مجله Nature گفته:

من فکر نمی‌کنم این مقاله به هیچ وجه قانع کننده باشد

محققانی که nature با آن‌ها مصاحبه کرده کمابیش گفته‌اند که مشاهده درخشش یکباره، دلیلی بر فلز شدن ماده نبوده و باید آزمایش‌های بیشتری انجام شود. آن‌ها بر این باورند که بازتابش نور، تنها می‌تواند ناشی از پوشش اکسید آلومینیوم الماس‌ها باشد که تحت فشار بسیار زیاد، رفتار متفاوتی از خود نشان می‌دهد. پژوهشگران دیگر، مشاهده کردند که تیم تحقیقاتی هاروارد، تنها یک اندازه‌گیری با جزییات بالا انجام داده است. بنابراین لازم است تا پیش از انجام آزمایش‌های بیشتر و دستیابی به نتایج مشابه توسط پژوهشگران دیگر، این مساله به‌عنوان یافته‌ای واقعی تلقی نشود.

Eugene Gregoryanz، فیزیکدان رشته فیزیک و ستاره‌شناسی دانشگاه ادینبرگ به نیویورک تایمز گفت:

چرا زمانی که افرادی ادعای بزرگی دارند ، آزمایش‌ها را تکرار نمی‌کنند؟

بر اساس گفته مجله Nature؛ نمونه هیدروژن، هنوز در آزمایشگاه به سر می‌برد و در انتظار آزمایش‌های بیشتر خواهد بود.

نوشته آیا واقعا پژوهشگران، هیدروژن را به فلز تبدیل کرده‌اند؟ اولین بار در پدیدار شد.

آیا واقعا پژوهشگران، هیدروژن را به فلز تبدیل کرده‌اند؟

آیا واقعا پژوهشگران، هیدروژن را به فلز تبدیل کرده‌اند؟

هر چه پژهشگران بیشتر به نتایج یکسان دست پیدا می‌کنند، آن نتیجه پررنگ‌تر می‌شود. از طرفی، دلیلی برای شک داشتن به نتایج یکسان، در زمانی که گروهی از کشفیات بر اساس یک مشاهده ارائه می‌شود، وجود دارد.

یکی از بزرگترین تیترهای خبری دیروز، دستیابی دانشمندان را به شاهکاری که در طی 80 سال به دنبالش بودند، اعلام کرد: تبدیل هیدروژن به فلز. اما دانشمندان دیگر، در مورد این ادعای پژوهشگران اظهار تردید کرده‌اند. این یافته توسط تیمی از محققان دانشگاه هاروارد، در زمانی که می‌خواستند هیدروژن را بین الماس در درجه حرارت‌های بالای صفر (5.5 درجه کلوین یا 450- درجه فارنهایت) فشرده کنند، بدست آمد. با افزایش دادن فشار، هیدروژن از رنگ شفاف به رنگ سیاه درآمد. پژوهشگران، این پدیده را حاکی از تبدیل شدن ساختار اتم‌های هیدروژن به  یک ساختار سه‌بعدی فلز مانند دانستند. این رفتار، پیشتر توسط دو فیزیکدان به نام‌های هیلارد هونتینگتون و یوگن ویگنرین در سال 1935 پیش‌بینی ‌شده بود.

مشاهده فرم فلزی هیدروژن نه‌تنها به دلیل حل یک راز علمی قدیمی، بلکه به دلیل پیش‌بینی این قابلیت مواد اهمیت دارد. در مقاله‌ای که از مولفان این پژهش در مجله Science منتشر شده است، گفته شده که:

هیدروژن فلزی، برای حل مشکلات انرژی اهمیت داشته و با استفاده از قابلیت محرکی که دارد، صنعت پرتاب راکت را متحول خواهد کرد

چنین ماده‌ای ناپایدار است، یعنی ماده با کاهش فشاری که آن را به جامد تبدیل کرده، شکل فلزی خود را تا زمانی که عوامل خارجی آن را به شکل هیدروژن معمولی در نیاورده، حفظ می‌کند.

همچنین، هیدروژن فلزی می‌تواند پیامدهای زیادی در علم داشته باشد. بر اساس گفته ناسا، سیاره مشتری در حالت تئوری دارای هسته هیدروژنی بوده که امید می‌رود توسط فضاپیمای Juno شناسایی شود.

این اولین باری نیست که دانشمندان ادعای کشف هیدروژن فلزی را مطرح می‌کنند. ادعای دانشمندان آلمانی در سال 2012 با انتقادهای زیادی مواجه شد که آن‌ها را از طرح این ادعا پشیمان کرد. بعدها مجله Nature گزارش داد که مقاله آن‌ها باید خوانده شود و احتمال دارد که این پژوهشگران، هیدروژن فلزی ساخته باشند. همچنین مسایلی که باعث سوال برانگیز بودن کشف آلمانی‌ها شد، در مقاله پژوهشگران هاروارد به چشم می‌خورد.

Paul Loubeyre، فیزیکدان کمیسیون انرژی اتمی فرانسه در Bruyères-le-Châtel، در تازه‌ترین بیانه‌اش به مجله Nature گفته:

من فکر نمی‌کنم این مقاله به هیچ وجه قانع کننده باشد

محققانی که nature با آن‌ها مصاحبه کرده کمابیش گفته‌اند که مشاهده درخشش یکباره، دلیلی بر فلز شدن ماده نبوده و باید آزمایش‌های بیشتری انجام شود. آن‌ها بر این باورند که بازتابش نور، تنها می‌تواند ناشی از پوشش اکسید آلومینیوم الماس‌ها باشد که تحت فشار بسیار زیاد، رفتار متفاوتی از خود نشان می‌دهد. پژوهشگران دیگر، مشاهده کردند که تیم تحقیقاتی هاروارد، تنها یک اندازه‌گیری با جزییات بالا انجام داده است. بنابراین لازم است تا پیش از انجام آزمایش‌های بیشتر و دستیابی به نتایج مشابه توسط پژوهشگران دیگر، این مساله به‌عنوان یافته‌ای واقعی تلقی نشود.

Eugene Gregoryanz، فیزیکدان رشته فیزیک و ستاره‌شناسی دانشگاه ادینبرگ به نیویورک تایمز گفت:

چرا زمانی که افرادی ادعای بزرگی دارند ، آزمایش‌ها را تکرار نمی‌کنند؟

بر اساس گفته مجله Nature؛ نمونه هیدروژن، هنوز در آزمایشگاه به سر می‌برد و در انتظار آزمایش‌های بیشتر خواهد بود.

نوشته آیا واقعا پژوهشگران، هیدروژن را به فلز تبدیل کرده‌اند؟ اولین بار در پدیدار شد.

چرا شکر چسبناک است؟

چرا شکر چسبناک است؟

مواقعی پیش می‌آید که تشخیص تفاوت ظاهری نمک و شکر مشکل می‌شود. بنابراین شاید تا به حال برایتان پیش آمده باشد که یک کیک شور پخته باشید! اما اضافه کردن آب به هر کدام از این دوقلوهای دانه سفید، نتایج مختلفی در بر دارد. شکر و نمک، هر دو در آب حل می‌شوند. پس از حل شدن شکر، محلولی چسبناک به دست می‌آید؛ اما در مورد نمک این طور نیست.

پیوندهای هیدروژنی، دلیل کلیدی چسبندگی محلول شکر هستند. شکر به تنهایی، ماده‌ای جامد بوده که مولکول‌های آن شامل اتم‌های کربن، هیدروژن و اکسیژن است. بلورهای شکر آنچنان دست نخورده هستند که به راحتی می‌توان آن را غربال کرد و مانند مایع آن را جاری نمود. اما در حالت مایع، پیوندهای قوی پیشین اکسیژن-هیدروژن شکر، شروع به شکسته شدن کرده و اتم‌های هیدروژن جدا شده به دنبال ایجاد پیوند با اتم‌های دیگری می‌روند.

بعضی از اتم‌های هیدروژن به نزدیک‌ترین سطح می‌چسبند، بعضی‌ها به سمت مولکول‌های هیدروژن مایع دست درازی می‌کنند و بعضی دیگر، با اتم‌های هیدروژن و اکسیژن در شکر پیوند می‌خورند. نتیجه این است که یک خرابکاری به بار می‌آید! حتی اگر مقداری شکر را در دستان خود نگه دارید، مقداری از آن با عرق دستتان ترکیب شده و ماده چسبنده‌ای به وجود می‌آید. از طرفی، نمک از دو عنصر سدیم و  کلر تشکیل شده است. بنابراین هنگام انحلال نمک در آب، هیدروژنی سرگردان وجود ندارد که بخواهد هر طور شده خود را از غرق شدن نجات بدهد!

اما در مورد آب چطور؟ مولکول‌های آب نیز دارای هیدروژن هستند. بنابراین باید حکم چسبنده بودن، در مورد آب نیز مانند شکر صدق کند؛ اما این اتفاق در مورد آب نمی‌افتد. دلیلش این است که ساختار مولکول شکر بسیار پیچیده‌تر از آب است. هر مولکول شکر دارای 12 اتم کربن، 22 هیدروژن و 11 اکسیژن است. بنابراین تعداد پیوندهای هیدروژنی این مولکول، بسیار بیشتر از آب است. زمانی که  پیوندهای هیدروژنی در شکر گیر می‌افتند، شانس چسبیدن مولکول‌ها به هر سطحی که با آن در تماس هستند، از جمله دیگر مولکول‌های شکر، بیشتر می‌شود. بنابراین، پیوندهای جدید به دلیل بیشتر بودن تعدادشان، مستحکم‌تر شده و به راحتی از هم جدا نمی‌شوند.

از طرفی، هر مولکول آب تنها از دو اتم هیدروژن و یک اکسیژن تشکیل شده است. بنابراین شانسی برای چسبندگی ندارد. آب تمایل بیشتری برای چسبیدن به سطوح دارد تا به مولکول‌های خودش! البته بسته به زبری سطوح، آب می‌تواند سطح را تر کند یا به‌صورت قطره دربیاید.

نوشته چرا شکر چسبناک است؟ اولین بار در پدیدار شد.