دویدن یکی از ورزش هایی است که سریع ترین رشد را در جهان دارد. طبق گزارش شبکه Dutch Measure، در قاره اروپا ۵۰ میلیون نفر این ورزش را به طور مداوم و منظم انجام می دهند. اما آیا با ظهور تکنولوژی های جدید به این فکر کرده اید چه تغییراتی در نحوه ورزش کردن ورزشکاران به وجود آمده است؟
گویا آی تی – آنها تقریباً ۱۰ میلیارد یورو در سال برای کفش، لباس و فناوری های مرتبط با آن هزینه می کنند. از هر پنج اروپایی دو نفر ادعا می کنند که یک ورزش را به طور منظم انجام می دهند به طوری که دویدن و دوچرخه سواری در صدر لیست ورزش های آنها قرار دارند. دلیل آن نیز مشخص است: نه فقط زندگی پویا و سالم در جامعه ما ارزشمندتر شده است بلکه تجهیزات موجود نیز نسبت به گذشته پیچیده تر شده اند.
ورزشکاران آماتور در حال حاضر از لوازم با فناوری پیشرفته استفاده می کنند که تا همین چند وقت پیش فقط در دسترس ورزشکاران حرفه ای بود، به طوری که دائماً عملکردهای آنها را ارزیابی کرده و سلامتی آنها را تجزیه و تحلیل می کند. در ضمن، ورزشکاران حرفه ای همچنین به لطف موادی مانند فایبرگلاس، فیبر کربن و پلی اورتان عملکردهای خود را بهبود داده اند. تحلیل داده ها به کاهش خطر آسیب دیدگی کمک می کند، اما حتی اگر که یک آسیب دیدگی نیز روی دهد، درمان ها و اندام های مصنوعی جدید می توانند روند بهبودی را تسریع کنند.
ورزش: چالش دوپینگ
قوانین اجرایی سابقه خوبی در این زمینه ندارند، اما مبارزه با داروهای زیان آور بخشی از چیزی است که ما را متمدن می کند.
باور این سخت است که افرادی وجود دارند که از استفاده از داروهای افزایش عملکرد در ورزش حمایت می کنند. ساده ترین دلیل آنها شاید در مورد آزادی فردی باشد: افراد باید اجازه داشته باشند تا هر کاری دوست دارند با بدن خود انجام دهند، حتی اگر آن کار خطر آفرین باشد. سپس استدلال می کنند اجرای قوانین ضد دوپینگ جواب گو نبوده است – به طوری که یک پروفسور آکسفورد می گوید ” فقط مصرف کنندگان احمق گیر می افتند .” بنابراین چرا باید زمان، انرژی و پول را برای مبارزات ضد دوپینگ تلف کنیم؟
یک استدلال متفکرانه تر در دفاع از دوپینگ پای علم را پیش می کشد. استدلال آن این است که ورزش های رقابتی از فناوری های پیچیده تر سود می برند. شیمی فناوری دیگری است که ما به طور مداوم از آن برای ارتقاء زندگی روزانه خود – برای داشتن احساس بهتر، مقاومت در برابر بیماری و حتی زندگی طولانی تر، استفاده می کنیم. پس چه تفاوتی دارد که ما برای سریع تر، بلندتر و قوی تر شدن – شعار المپیک — در المپیک نیز از دارو استفاده کنیم؟
در ضمن، این استدلال ها به اتهامات ویرانگر دوپینگ سازمان یافته توسط ورزشکاران روسیه در المپیک زمستانی سوچی ارتباطی ندارد. آن اتهام درباره تقلب است و درباره علم یا فلسفه نیست.
دفاع از آزادی فردی وقتی توجیه دارد که ورزشکاران به تنهایی و بدون ارتباط با دیگران فعالیت ورزشی داشته باشند. البته دولت نیز نباید بر خوراک، میزان خواب یا نوع ورزش مناسب برای فرد کنترل و اجبار داشته باشد.
دوپینگ برخی از ورزشکاران باعث می شود تا ورزشکاران دیگر نیز برای داشتن شانس برنده شدن ناگزیر شوند از داروهای غیر مجاز استفاده کنند. اگر ورزشکاران حرفه ای دوپینگ کنند این کار به ورزشکاران رده پایین تر و در نهایت به ورزشکاران آماتور نیز سرایت خواهد کرد.
شکست در اجرای قانون یک استدلال متقاعد کننده نیست. در صورتی که قانون موفق عمل نکند آیا دزدی، فساد و قتل در اجتماع یا قانون قابل قبول هستند؟
بدین ترتیب فقط استدلال علمی باقی می ماند. مسلماً ما برای ارتقاء عملکرد بدنی به علم متکی هستیم – که داروهایی مانند مسکن ها، ضد التهاب ها و محرک ها را شامل می شود. در سراسر جهان این محصولات با یک هدف تحت نظارت قرار می گیرند: جلوگیری از ایجاد آسیب. این معقول ترین معیار تعیین این موضوع است که مصرف چه چیزی در ورزش قابل قبول است و چه چیزی نیست.
با گردش مالی انبوهی که در جهان ورزش وجود دارد گرایش به برنده شدن به هر طریقی نسبت به قبل بسیار بیشتر شده است. آیا ما واقعاً می خواهیم به جای اینکه شاهد رقابت ورزشکاران آموزش دیده ای باشیم که محدودیت های فردی را کنار می زنند، شاهد رقابت شیمی دان ها باشیم ؟
در قرن بیست و یکم، بر خلاف روم باستان، ورزشکاران برای سرگرم کردن ما جان خود را به خطر نمی اندازند. حتی در ورزش های پر خطر مانند بوکس یا موتور سواری و اسنوبورد نیز قوانین و شیوه های گوناگون این خطرات را کاهش می دهند. مبارزه با دوپینگ در ورزش چیزی است که ما را متمدن می کند.
لوازم جدید برای رکوردهای جدید
آلومینیوم، کربن و حتی بامبو: نتایج ورزشی امروزه به لوازم استفاده شده توسط ورزشکاران بستگی دارد. علاوه بر رقابت میان ورزشکاران، نبرد فناوری ها نیز آغاز شده است.
هرکس درباره تاثیر بنیادین فناوری بر ورزش شک دارد می تواند به رقابت های شنای المپیک ۲۰۰۸ پکن توجه کند. چند ماه قبل از این بازی ها شرکت بریتانیایی Speedo تولید کننده پوشاک شنا یک لباس شنای چند کاره به نام LZR Racer عرضه کرد. این لباس که به جای پارچه های رایج از پلی اورتان ساخته شده بود، ادعا می شد که خستگی شناگران را کاهش داده و همچنین جریان اکسیژن به ماهیچه ها را تسریع می کند. این لباس یک موفقیت خیره کننده را نشان داد: کسانی که در المپیک پکن این لباس را پوشیده بودند ۹۴ درصد از مدال های طلای رشته شنا را بدست آوردند و رکوردهای جهانی متعددی را جا به جا کردند.
این نتایج المپیک و نیز ثبت رکوردهای جدیدی که به واسطه لباس های شنای تولید شده توسط شرکت های دیگر بود، در نهایت باعث شد تا مسئولان فدراسیون جهانی شنا در سال ۲۰۱۰ استفاده از لباس های پوشش دهنده کل بدن را در مسابقات ممنوع کنند. اما اگرچه تماشاگران به ” دوپینگ در فناوری ” اعتراض کرده اند، اما شنا تنها ورزشی نیست که فناوری تاثیر عظیم و در برخی مواقع بحث برانگیزی در آن ایجاد کرده است.
رکوردهای جهانی از طریق فایبرگلاس
استیو هاوک، مهندس ورزشی در دانشگاه شفیلد هالام بریتانیا، در یک تحقیق در سال ۲۰۰۹، تاثیر فناوری بر تعدادی از رشته های المپیک در طول قرن گذشته را بررسی کرده است. او پی برد که اگرچه تجهیزات بهتر باعث شده تا دوندگان دوی ۱۰۰ متر فقط ۴ درصد سریع تر بدوند، اما عملکرد ورزشکاران در رشته های پرش با نیزه و پرتاب نیزه را تا حدود ۳۰ درصد ارتقاء داده است. در قرن گذشته، نیزه های فایبرگلاس در اوایل دهه ۱۹۶۰ معرفی شدند، این وسایل جدید ورزشکاران را قادر ساخت تا فقط در طول یک دهه رکوردهای جهانی را ۱۹ مرتبه جابه جا کنند، به طوری که حداکثر ارتفاع پرش را از ۴٫۸ متر به حدود ۵٫۵ متر رساند.
در نهایت، رشته پرتاب نیزه باید مجدداً طراحی می شد تا عملکرد کاهش یابد. نیزه ها تا دهه ۱۹۸۰ آنقدر بلند پرتاب می شدند که مسئولان نگران ایمنی تماشاچیان بودند، آنها دستور دادند تا مرکز گرانش نیزه ها حدود ۴ سانتیمتر به جلو آورده شود. این تغییر کوچک کافی بود تا حداکثر مسافت پرتاب حدود ۱۰ درصد کاهش یابد.
در رشته دوچرخه سواری نیز دوچرخه های جدید پیشرفته امروزی، بر خلاف دوچرخه های استیل اواخر قرن نوزدهم و دوچرخه های آلومینیومی نیمه دوم قرن بیستم، تنها از یک قطعه فیبر کربن ساخته می شوند. برای این که این دوچرخه ها کاملاً حالت ایرودینامیک داشته باشند در طراحی آنها از برنامه های کامپیوتری استفاده می شود که جریان سیالات را مدل سازی می کنند و همچنین در تونل های باد تست می شوند.
دوچرخه های ساخته شده از بامبو
ویت سِنِر و همکارانش در دانشگاه فنی مونیخ در حال کار هستند تا بدنه های مدرن دوچرخه ها را بیشتر بهینه سازی کنند. یکی از اهداف این کار افزایش ایمنی دوچرخه های کوهستان است، به این طریق که بدنه های کربن کامپوزیت را در محیط آزمایشگاه در معرض فشار شدید قرار می دهند. پژوهشگران از تصویربرداری فروسرخ، فراصوت و اشعه ایکس استفاده می کنند تا چگونگی جدا شدن لایه های کربن در داخل بدنه تحت فشار را مشاهده کنند – چیزی که از روی سطح آن قابل مشاهده نیست.
این گروه آلمانی همچنین در حال تولید بدنه ای برای دوچرخه های مسابقه هستند که قسمت اعظم آن از چوب بامبو تشکیل شده است، که بر خلاف فیبر کربن قابل بازیابی است. آنها یک برنامه تست گسترده انجام داده اند تا این بدنه را قوی تر، محکم تر و خوش تراش تر کنند. طبق گفته سِنِر، بسیاری از نوآوری ها در فناوری ورزشی به واسطه ترکیب مواد جدید و طرح های بهبود یافته پدید می آیند. او برای مثال به چوب اسکی های ” بشقابی شکل ” معرفی شده در دهه ۹۰ میلادی اشاره می کند. برخلاف چوب اسکی های قدیمی تر که کم و بیش مستقیم و راست بودند، چوب اسکی های بشقابی در وسط باریک تر و در انتها عریض تر هستند. این طراحی چرخش ها را بسیار آسان تر می کند زیرا تمام کاری که یک اسکی باز باید انجام دهد چرخاندن این چوب اسکی ها به لبه های آن از طریق یک حرکت نرم باسن و زانوها و سپس اعمال یک فشار کوچک است و به این ترتیب لبه های منحنی شکل باعث می شوند تا چوب اسکی ها به طور طبیعی یک کمان را بر روی برف حک کنند. او می گوید، ” اسکی بازان ماهر با چوب اسکی های قدیمی هم می توانند این کمان را حک کنند اما افراد عادی نمی توانند. ”
با توجه به این که چوب اسکی های بشقابی به مواد جدید با سختی پیچشی بالا نیازمند بودند – به عبارت دیگر، ماده ای که بیش ار حد پیچ نخورد – بنابراین تولید چوب اسکی های جدید توسط پژوهشگران موسسه پژوهشی EPFL لوزان سوئیس و شرکت سوئیسی Stöckli نیز از مواد سازنده گوناگون تشکیل شده است، علاوه بر این که ضخامت نسبی هر لایه از ماده را محاسبه می کنند (که می تواند شامل چوب، پلیمر، آلومینیوم، شیشه و کربن باشد). ورونیک میشو، یکی از کارکنان از این موسسه توضیح می دهد که هدف از این کار هماهنگ کردن دو ویژگی این چوب اسکی ها – یعنی انعطاف پذیری (میزان خم شدن) و سختی پیچشی است. او می گوید، ” ما به دنبال یک هماهنگی بهینه بین راحتی در چرخش و پایداری در هنگام حرکت سریع هستیم.”
الهام گرفتن از حشرات
دانشمندان نه فقط لوازم جدید تولید می کنند بلکه همچنین به ورزشکاران کمک می کنند تا تکنیک ها و مهارت های خود را بهبود بخشند. یوشه فَن هاولینگن، فیزیکدان دانشگاه تکنولوژی آیندهوون هلند، یک سیستم جدید ایجاد کرده تا ضربات دست و پای شناگران زبده را بهبود بخشد. این سیستم حباب های کوچک در کف استخر ایجاد می کند و با استفاده از شش دوربین و الگوریتم دینامیک سیالات، میزان تاثیر عبور یک شناگر بر حرکت این حباب ها را بررسی می کند.
فن هاولینگن به طور خاص علاقمند است پی ببرد که آیا شناگران می توانند از طریق ایجاد انواع خاصی از گرداب نیروی محرکه خود را افزایش دهند، همان گونه که حشرات از گردباد ایجاد شده در هوا در هنگام بال زدن بهره می برند. او می گوید، ” مشاهده شده که حشرات از طریق به جلو راندن این گردبادها نیروی محرکه اضافی بدست می آورند. شاید شناگران هم بتوانند از این ویژگی استفاده کنند. ”
این تازه اول کار است. ورزش دوچرخه سواری می تواند شاهد ظهور لباس های دارای اسپری باشد که دوچرخه سواران را خشک و ایمن و البته سبک نگه می دارند، همچنین، حسگرهایی برای کنترل تغییرات فیزیولوژیکی دوچرخه سواران و چرخ های ” تغییر فاز” که آج های آنها بسته نوع سطح زمین تغییر می کنند. ” فناوری های ارتقاء انسانی” می توانند بسیار بیشتر گسترش یافته و متداول تر شوند. حضور اسکار پیستوریوس دونده اهل آفریقای جنوبی با پای مصنوعی در رقابت های افراد سالم باعث جنجال شد، اما در آینده ممکن است از وسایل بیوپزشکی و پروتزها برای ارتقای قابلیت های ورزشکاران استفاده شود، به جای این که صرفاً برای درمان آنها باشد.
رقابت های فوتبال اروپا: تجارت و فناوری برتر
یکی از عناصر اصلی جام ملت های اروپا یا EURO، توپ است، که از سال ۱۹۷۲ توسط شرکت آدیداس طراحی می شود. آن همیشه یک موفقیت تجاری عمده است: در سال ۲۰۱۲ بیش از ۷ میلیون توپ در سراسر جهان فروخته شد. با این وجود این توپ فقط یک محصول تجاری نیست بلکه یک شیء با فناوری برتر است. توپ سال ۱۹۷۲ از چرم ساخته شده بود، اما مدل های جدید آن از مواد پیچیده گوناگون ساخته می شوند.
بهتر از چرم
مسابقات یورو در سال ۱۹۸۸ در کشور آلمان اولین دوره این رقابت ها بدون توپ چرمی بود. از آن دوره به بعد توپ های فوتبال از پلی اوره تان ساخته می شوند – یک نوع پلاستیک که در سال ۱۹۳۷ توسط یک شیمی دان آلمانی به نام اوتو بایر تولید شد. با این ماده توپ های مدرن سبک تر بوده و در هنگام بارندگی آب کمتری را جذب می کنند زیرا تکه های روی سطح آن به هم چسبیده بوده و دوخته شده نیستند. همچنین با ضربه بازیکنان در این توپ ها فرو رفتگی ایجاد نمی شود. از پلی اوره تان به طور رایج در صندلی های خودروها، تشک ها و کفش ها استفاده می شود.
پایان دادن درد
هر ورزشکاری در معرض خطر قرار دارد. امروزه شبیه سازی های کامپیوتری و تحلیل داده ها می توانند به جلوگیری از آسیب ها کمک کنند، اگرچه پروتزهای فردی روند احیاء و بازیابی را سریع تر کرده اند.
وقتی فعالیت یک ورزشکار حرفه ای گران قیمت به دلیل آسیب دیدگی متوقف می شود، به سرعت بر صورت حساب هزینه ها افزوده می شود. طبق نظرسنجی پایگاه Global Sports Salaries، آسیب دیدگی ها در لیگ های حرفه ای برای تیم های فوتبال در سراسر جهان به طور میانگین ۱۲٫۴ میلیون دلار در سال هزینه دارد. آندره آس ای هوف، رئیس دپارتمان ارتوپدی ورزشی از دانشگاه فنی مونیخ، توضیح می دهد که رایج ترین آسیب ها شامل زانو، شانه، آرنج و مچ پا است.
برخی اوقات یک آسیب دیدگی از طریق حرکات نادرست به آرامی گسترش می یابد. Gait Up ، شرکت جانبی موسسه EPFL ، یک ردیاب حرکتی تولید کرده تا به جلوگیری از بروز این مسئله کمک کند. ورزشکار یک جعبه پلاستیکی به اندازه قوطی کبریت که تنها چند گرم وزن دارد را به کفش یا سینه خود متصل می کند. سپس حسگرهای متعدد این ردیاب الگوهای حرکتی را ثبت می کنند. مربی می تواند با استفاده از یک نرم افزار تحلیل کننده، خطاهای حرکتی در این الگوها را شناسایی کند. از نظر تئوریک، این وسیله می تواند در طول مسابقه نیز استفاده شود. به گفته بنوییت ماریانی، موسس و مدیر عامل شرکت Gait Up، ” ما قصد داریم تا این وسیله را طوری سازگار کنیم که یک دونده دوی ماراتن بتواند خطاهای موجود در سبک دویدن خود را در طول مسابقه شناسایی کند. ما همچنین یک تحلیل حرکتی بر روی اسکی بازها، شناگران و بازیکنان ورزش های گروهی انجام داده ایم.” تحقیقات علمی گوناگون نشان داده اند که این رویکرد می تواند خطر آسیب دیدگی را کاهش دهد.
مصدومیت های کمتر به لطف تحلیل داده ها
تا حالا که خوب بوده است، اما چه اتفاقی می افتد اگر یک تاندون یا یک رشته از ماهیچه پاره شود، یا وقتی یک ورزشکار به طور تصادفی زمین بیفتد یا با فرد دیگری برخورد کند؟ آیا آن یک بدشانسی محض نیست؟ استفان اسمیت ایرلندی هرگز اعتقادی به این موضوع نداشت. وقتی این مربی حرفه ای سابق آمار مصدومیت های لیگ های بسکتبال و بیس بال را دقیق تر بررسی کرد از اختلاف های عمده در هزینه مصدومیت های تیم ها شگفت زده شد. از لحاظ آماری، بدشانسی باید همه آنها را به یک اندازه تحت تاثیر قرار داده باشد. بنابراین اسمیت قانع شد که باید دلیلی برای این نابرابری در مصدومیت وجود داشته باشد – و این دلیل را می توان در داده ها جستجو کرد.
عوامل بسیاری بر رفتار یک ورزشکار و در نتیجه بر ریسک آسیب دیدگی او تاثیر گذار هستند: استیل حرکتی، علائم حیاتی، روح و روان، میزان تناسب اندام، رژیم، خواب و دوره آسیب دیدگی های قبلی. شرکت Kitman Labs، که متعلق به اسمیت است، تمام این داده ها را جمع آوری کرده و از یک الگوریتم برای برآورد کردن میزان ریسک پذیری فردی استفاده می کند. سپس یک مربی می تواند از یک نرم افزار استفاده کرده تا میزان ریسک آسیب دیدگی ورزشکار خود را مشاهده کند و بر اساس آن تصمیم گیری کند که چه کسی بازی کند و چه کسی بر روی نیمکت بنشیند. این شرکت از چند وقت قبل به تیم های فوتبال، بسکتبال و بیس بال در ایالات متحده مشاوره می دهد که این باعث شده تا در دو سال مصدومیت ها در این تیم ها تا بیش از ۳۰ درصد کاهش یابد.
شرکت های بزرگی مانند IBM و SAP نیز در حال وارد شدن به این حوزه هستند. به گفته مارک لی هو از واحد تجاری صنعت ورزش و سرگرمی شرکت SPA، ” با این وجود، بازار واقعی در ورزش آماتوری است که بیشترین مصدومیت ها در آن اتفاق می افتد. ورزشکاران حرفه ای تعلیم دیده هستند و می دانند چگونه زمین بیفتند.” در واقع، طبق تحقیق دانشگاه Ruhr بوخوم آلمان، هر سال یک میلیون نفر در آلمان در هنگام ورزش دچار مصدومیت شدید می شوند به طوری که به کمک پزشکی نیاز پیدا می کنند، این مسئله به طور قابل توجهی بهتر شده است. ایمهوف می گوید، ” قبلاً ما مجبور بودیم تا مفاصل را بشکافیم، اما اکنون می توانیم از روش های آرتروسکوپی غیر تهاجمی برای جراحی نواحی مختلف استفاده کنیم. و از ایمپلنت های قابل تجزیه زیستی استفاده می کنیم که زمان احیاء و بازیابی ورزشکار را به شدت کاهش می دهد.”
پروتزهای کامل
روش های شبیه سازی کامپیوتری مدرن می تواند به جراحان کمک کند. رودیگر وسترمان، پروفسور علم کامپیوتر در دانشگاه فنی مونیخ از یک کامپیوتر برای شبیه سازی نیروهایی استفاده می کند که بر روی استخوان های یک بیمار اعمال می شوند. او از طریق این اطلاعات می تواند چگونگی رشد استخوان ها را پیش بینی کند. اگر یک بیمار یک پروتز استاندارد بپوشد، استخوان های می توانند به گونه ای رشد کنند که این پروتز خود را شل کند. ” شبیه سازی های ما به جراحان اطلاع می دهد که کدام نوع پروتز برای کدام استخوان بهتر است و مناسب ترین جا برای آن کجاست. ”
شبیه سازی های وسترمان برای ورزشکاران سالم نیز مفید است. ” اگر ما بتوانیم کل بدن مانند ماهیچه ها و تاندون ها را شبیه سازی کنیم احتمالاً می توانیم مجموعه حرکات کامل یک ورزشکار را شبیه سازی کنیم.” البته هنوز با انجام این کار فاصله داریم. اما ما نه فقط می توانیم یک برنامه تمرینی کامل تهیه کنیم بلکه می توانیم یک پرتاب دیسک، پرتاب وزنه یا پرتاب نیزه کامل را نیز محاسبه کنیم.
شرکت نوپای Smart courts Technis در لوزان سوئیس یک زمین تنیس ساخته است که برای بازیکنان اطلاعات لحظه ای درباره گرفتگی و خطاهای پاها فراهم می کند. این شرکت همچنین چالش های واقعیت افزوده را نیز ارائه می کند، مانند هدف گرفتن توپ به سمت اهداف مجازی در زمین تنیس. این فناوری که در سطح زمین جاگذاری شده، به زودی برای حرفه ای ها و آماتورها در دسترس خواهد بود.
ورزشکار آنلاین
آماتورها اکنون می توانند عملکرد و سلامتی خود را با استفاده از دستگاه های بی سیم و حسگرهای بیولوژیکی ارتقاء دهند. این دستگاه ها رفتار، محیط و فیزیولوژی را کنترل می کنند. دستگاه های آینده پیشرفته تر خواهند بود.
اطلاعات همه حوزه های زندگی ما را در بر گرفته است – حتی ورزش. شتاب سنج ها و جی پی اس و ژیروسکوپ های جاسازی شده اطلاعات با ارزشی درباره سرعت، مسیر و تعداد گام ها ارائه می کنند. حسگرهای جانبی پارامترهای فیزیولوژیکی مانند ضربان و فشار خون را اندازه گیری می کنند. تمام این داده ها وارد نرم افزارها می شوند تا اهداف را تعیین کنند، درست مانند یک مربی شخصی.
طبق گفته استیون ووس، پروفسور دانشگاه تکنولوژی آیندهوون، فناوری های جدید هنوز به طور کامل مربی های ورزشی را به حاشیه نرانده اند. ” مشکل ما با نرم افزار جدید این است که آن چگونه ورزش کردن را توضیح می دهد، اما همسو با مفهموم ورزش های حرفه ای است، یعنی همواره سریع تر و دورتر رفتن، اما برای افرادی که در شرایط فیزیکی مناسب نیستند توصیه نشده است.” او می افزاید: ” ورزش به طور غیر قابل انکار تاثیر مثبتی بر روی سلامتی ما دارد، اما این مزایا در طول زمان حاصل می شوند. به همین دلیل است که بسیاری از مردم تمرینات خود را زودتر از موعد متوقف می کنند. ”
این روش ها باید نیازهای افراد را برآورده کنند و تا جایی که امکان دارد ورزش را برای آنان جذاب کند. ووس امیدوار است تا این کار را از طریق طراحی سیستم های هوشمندی که بتوانند ورزشکاران آماتور را جذب، کنترل و تهییج کنند انجام دهد. او می گوید، ” گوشی های هوشمند به لوازمی ضروری برای بدن ما تبدیل شده اند، به طوری که تنوعی از داده ها را به طور مداوم در دسترس قرار می دهند. ” پژوهشگران با استفاده از این اطلاعات پنج پروفایل مختلف از ورزشکاران تازه کار را شناسایی کرده اند که اولین قدم به سمت برنامه های شخصی برای تهییج مردم به ورزش است.
ماهیچه های مکانیکی
تاکنون، اکثر نرم افزارها در ورزش های استقامتی مانند دویدن استفاده شده اند، زیرا آنها به طور گسترده با حسگرهای امروزی به کار رفته و سازگار شده اند. اما ورزش های دیگر مانند تنیس نیز نیازمند تکنیک مناسب هستند. شرکت دانمارکی نوپای Leap Technology حسگرهایی را تولید کرده که جنس آنها از موادی است که دارای ویژگی های مکانیکی مشابه با ماهیچه ها هستند. این مواد فیبر مانند که مستقیماً به پوست می چسبند یا به صورت پارچه بافته می شوند، از پلیمرهای الکترواکتیو انعطاف پذیر، قابل کشش و بسیار نازک ساخته شده اند که می توانند کوچک ترین نواسانات را تشخیص دهند. آلن پول، رئیس بازاریابی این شرکت می گوید، ” خم کردن آنها نیروی کمی می خواهد، این ویژگی آنها را از لحاظ مکانیکی شفاف می کند و مانع از حرکت نمی شود.” این سیستم می تواند چگونگی کار ماهیچه ها و مفصل ها را تجزیه و تحلیل کند، برای مثال، می تواند یک ضربه بَک هَند بلند را در زمین تکمیل کند. همچنین از آن می توان برای مطالعه چگونگی تعامل یک ورزشکار با تجهیزات استفاده شود: برای بهینه کردن چگونگی برخورد پا با زمین در هنگام دویدن، در حالی که عامل انحراف کفش نیز در نظر گرفته می شود. برنامه ریزی شده تا این حسگرها در دو سال آینده وارد بازار شوند.
فناوری های دیگری وجود دارند که مغز ورزشکاران را هدف قرار داده اند. جیکوب لارسن، پروفسور دانشگاه فنی دانمارک، نرم افزارهای عصب شناسی همانند موج نگار مغز (EEG) را برای گوشی های هوشمند تولید کرده است. او با همکاری شرکت Emotiv یک ” اسکنر مغز برای گوشی هوشمند” تولید کرده است. این سیستم دارای یک هدست دارای الکترود است که داده های فعالیت مغزی را جمع آوری می کند. سپس این داده ها به طور بی سیم به یک نرم افزار منتقل می شوند که تصاویر سه بعدی از مغز تهیه می کند. وضوح این تصاویر تهیه شده توسط EEG آزمایشگاهی چندان بالا نیست، اما قابلیت انتقال آن، استفاده از آن در شرایط طبیعی را آسان می کند. بازخورد عصبی که درمانی برای بیماری های روانی است، می تواند طوری سازگار شود که روند آموزش را بهبود بخشد. این تکنیک، داده های فعالیت مغز را کنترل می کند تا مغز را آموزش دهد که با استفاده از نمایش های ویدئویی وظایف خاصی را انجام دهد.
مربی مجازی در مقابل مربی انسانی
دسترسی به تکنیک های حرفه ای برای ورزشکاران آماتور در حال افزایش است. ماسیمو میسکی، پروفسور همکار در دانشگاه تکنولوژی آیندهوون، برای کسب قدرت ماهیچه ای و جلوگیری از آسیب دیدگی روشی یافته است تا کارآیی جلسات آموزش وزنه برداری را بدون استفاده از وزنه های سنگین تر بالاتر ببرد. یافته او که بر اساس واکنش طبیعی عضلانی است، تاثیر تمرینات را از ۲۵ الی ۱۰۰ درصد افزایش می دهد، که این درصد به عضله خاص درگیر بستگی دارد. شرکت هلندی Hipermotion این تکنیک را برای توسعه ماشین تناسب اندام جدید خود – MaxDFM – به کار برده است.
آیا یک مربی مجازی ماده بدن سازی Olympus را به ورزشکاران آماتور پیشنهاد می کند؟ شاید نه. نرم افزارهای آینده حتی می توانند چنین توصیه هایی را به ورزشکاران ارائه دهند. ووس می گوید، ” اگر می خواهید با شرایط کنونی بدنی خود در یک دوی نیمه ماراتن شرکت کنید باید به یک مربی واقعی مراجعه کنید.” این پیشرفت های فناوری که برای ورزش های آماتوری به کار می روند بیشتر سلامتی ما را ارتقاء می دهند تا عملکرد ما را.
نرم افزارهای موبایل اروپایی افزایش دهنده عملکرد دویدن
Endomondo (دانمارک) مسافت، مسیر و زمان دویدن به همراه کالری های سوزانده شده را ردیابی می کند. کاربران می توانند هدف گذاری کنند تا دوست خود را شکست دهند یا عملکرد قبلی خود را ارتقاء دهند.
Spotify (سوئد) از حسگرهای گوشی استفاده می کند تا ضرب آهنگ دونده را اندازه گیری کند و موسیقی ای را انتخاب می کند که هماهنگ با گام های فرد باشد.
Zombies, Run! (بریتانیا) دوندگان قدم آهسته در جهان را متوجه می کند که باید به کجا بدوند تا از دست زامبی ها فرار کنند و ماموریت های گوناگون انجام دهند. قطعات موسیقی جلسات آموزشی را پرهیجان می کنند.
Runtastic (اتریش) یک تمرین شخصی روزانه ارائه می کند تا معیارهای دویدن را حفظ کند. ویژگی های دیگر آن شامل یک پنل قابل تنظیم، اطلاعات تمرین دقیق و به اشتراک گذاری پیشرفت در شبکه های اجتماعی است.
