آیا تا به‌حال در مورد وجود احساسات مختلف در حیوانات فکر کرده‌اید؟ آیا آن‌ها هم مانند انسان نسبت به شرایط متفاوتی که در آن قرار گرفته‌اند واکنش‌های مختلفی از خود بروز می‌دهند؟ در این مطلب قصد داریم تا با بررسی پژوهش‌های انجام شده روی گونه‌های مختلف حیوانات به وجود حس شادی در حیوانات بپردازیم.

تصور این که حیوانات هم مانند انسان دارای عواطف و احساسات هستند جالب به نظر می‌‌رسد. با توجه به پژوهش‌های صورت گرفته، اخیرا ثابت شده که برخی از حیوانات هنگام شادی از خود علائمی مشابه به خندیدن در انسان بروز می‌دهند. تحقیقاتی که برروی سگ‌ها، موش‌های صحرایی، شامپانزه‌ها و گونه‌های مختلف میمون‌ها انجام شده اثبات می‌کند که این گونه‌ها هنگام خوشحالی صدای منحصربفردی از خود ساطع می‌کنند.

پژوهش‌ها در رابطه وجود خنده در حیوانات مسأله تازه‌ای نیست. ایده اولیه این تحقیقات حداقل به سال ۱۸۷۲ میلادی برمی‌گردد. در آن زمان چارلز داروین زیست شناس مشهور بریتانیایی با نوشتن کتاب “بیان احساسات در انسان و حیوانات” این نظریه را بنیان نهاد. تمرکز داروین بیشتر روی شامپانزه‌ها و میمون‌ها بود؛ چرا که او دریافته بود که این گونه‌ها هنگام بازی کردن و غلغلک دادن صدایی شبیه به خنده از خود بروز می‌دهند. ده‌ها سال بعد نیز، پژوهش‌های مشابهی در دانشگاه هانوفر آلمان صورت گرفت که شباهت این صداها به صدای خنده در انسان را تأیید می‌کرد.

اخیرا در سال ۲۰۰۱ نیز خانم پاتریسیا سیمئونه که در زمینه رفتارشناسی حیوانات فعالیت می‌کند، با انجام برخی آزمایشات بر روی صدای سگ‌ها هنگام بازی کردن، شباهت بسیار زیادی بین این صداها و صدای خنده مشاهده کرده است. او آزمایشات خود را با استفاده از دستگاه طیف‌نگار انجام داده بود. همچنین خانم سیمئونه با ضبط صدای خنده سگ‌ها و پخش این صدا برای سگ‌های دیگر مشاهده کرد که پس از پخش این صدا، سگ‌ها به دنبال بازی کردن بودند. او این آزمایش را روی توله سگ‌ها و سگ‌های بالغ انجام داد و نتایج مشابهی را گزارش کرد. با این وجود اگر سگ‌ خانگی خود را هیچگاه در حالت خنده ملاحظه نکرده‌اید، هیچ جای نگرانی وجود ندارد؛ چرا که خندیدن در سگ‌ها بیشتر به شکل نفس نفس زدن بوده و شباهتی به قهقه‌ای که در انسان مشاهده می‌شود ندارد.

شاید جالب به نظر برسد که حتی موش‌های صحرایی هم صدای منحصربفردی هنگام شادی از خود بروز می‌دهند. آقای جک پانکسپ، عصب شناس دانشگاه ایالتی بولینگ گرین، در دهه ۹۰ میلادی با انجام برخی آزمایشات به این نکته دست یافت. او با غلغلک دادن موش‌های صحرایی کوچک مشاهده کرد که آن‌ها صدای جیرجیر خاصی در واکنش به این کار از خود بروز می‌دهند. او اذعان داشت که موش‌ها این صدا را هنگام بازی کردن نیز از خود آشکار می‌کنند.

اگرچه خندیدن در برخی از گونه‌های حیوانات مشاهده شده، با این حال هنوز وجود این حالت در بسیاری از حیوانات ناشناخته مانده است. اما خانم مارینا رز به همراه تیم تحقیقاتی خود در دانشگاه پورتموث در حال بررسی این موضوع در سایر حیوانات هستند. آن‌ها با بررسی فیلم‌های موجود روی یوتیوب مشاهده کرده‌اند که بسیاری از حیوانات در واکنش به غلغلک دادن از خود صدای خاصی بروز می‌دهند. البته نمی‌توان نتیجه گرفت که همه این صداها در حیوانات، همان صدای خنده‌‌ای است که انتظار داریم اما خانم رز اذعان داشته که این صداها نشان از حالت خوشی و شادی در حیوانات مختلف است.

نوشته آیا حیوانات هم مانند انسان هنگام شادی می‌خندند؟! اولین بار در پدیدار شد.

دلیل بزرگ بودن حیوانات غول پیکر ماقبل تاریخ، از جمله پستانداران تیره ماستودون، ماموت‌ها و دایناسورها بسیار پیچیده و اسرار آمیز است؛ تا مدت‌ها دلیل این موضوع را مقدار اکسیژن بیشتر موجود در هوا و مقدار بیشتر زمینی می‌دانستند که این موجودات برای زندگی در اختیار داشتند.

قانون Cop هم یک نظریه پذیرفته شده بود که می‌گفت: حیوانات در طول زمان تکامل پیدا می‌کنند و بزرگ‌تر می‌شوند. به همین دلیل مردم گمان می‌کردند که این جانوران در طول هزاران سال به دلایل تکاملی بزرگ و بزرگ‌تر شدند تا این که منقرض شدند و حیوانات کوچک‌تر جای آن‌ها را گرفتند؛ بنابراین حیوانات کوچک کنونی هم در طی هزاران سال بزرگ‌تر خواهند شد تا وقتی که انقراض آن‌ها هم اتفاق بیفتد. همچنین قانون Cop توضیح می‌دهد که چرا امروز حداقل در قیاس با نمونه‌های مربوط به ماقبل تاریخ حیوانات عظیم‌الجثه نداریم: تاکنون ۶۶ میلیون سال از دوران کرتاسه می‌گذرد؛ دورانی که آخرین انقراض کره زمین (انقراض دایناسورها) در آن روی داد؛ بر اساس این قانون، دوره کنونی برای به وجود آمدن جانداران غول پیکر به اندازه کافی طولانی نیست.

مطالعاتی که اخیرا بر روی فسیل‌ها انجام شده، درستی هر دو نظریه یاد شده را با تردید مواجه می‌کند. این مطالعات نشان می‌دهند که در دوران ماقبل تاریخ، دایناسورهایی با اندازه‌های گوناگون زندگی می‌کردند و برخی از گونه‌های آن‌ها در گذر زمان به جای آن که بزرگ‌تر شوند، کوچک شده‌اند. بر اساس این شواهد، یک فرضیه دیگر برای اندازه بزرگ موجودات ماقبل تاریخ شکل گرفته است. این نظریه به فیزیولوژی استخوان‌ها و ریه آنها اشاره می‌کند که بسیار شبیه پرندگان بود. بزرگ‌ترین دایناسورها Supersauru‌های گردن دراز بودند که وزن آنها در حدود ۴۵ تن یعنی برابر با ۷ فیل آفریقایی تخمین زده می‌شود. این دایناسورها در استخوان‌های خود کیسه‌های هوا داشتند که باعث سبک‌تر شدن آن‌ها و جلوگیری از خردشدن استخوان‌ها و فروریختنشان در هنگام بزرگ‌ شدن می‌شد. همچنین ریه‌های بسیار کارآمدی داشتند که برای تامین اکسیژن و تبادلات حرارتی بدن بزرگشان توانایی لازم را داشت. آن‌ها تخم‌گذار بودند و این موضوع به عنوان مزیتی برای تولید مثل سریع این جانداران غول‌پیکر به حساب می‌آمد.

حیوانات عظیم‌الجثه تنها در دوران ماقبل تاریخ زندگی نمی‌کردند، در واقع  Supersaurus بزرگترین موجودی نیست که تاکنون روی زمین زندگی‌ کرده است؛ بزرگترین موجود روی زمین در دوران ما زندگی‌ می کند. نهنگ آبی (blue whale) جانوری است که یک دایناسور ۴۵ تنی در برابر آن کوچک به نظر می‌رسد. طول این نوع نهنگ ۲۷ تا ۳۰ متر است و می‌تواند تا ۱۵۰ تن وزن داشته باشد. آبزی بودن این حیوان و سیستم شناوری آن اجازه می‌دهد که تا ۳ برابر  Supersaurus وزن بگیرد بدون آن که بدنش دچار فروپاشی شود.

نوشته چرا بیشتر حیوانات ماقبل تاریخ بسیار بزرگ بودند؟ اولین بار در پدیدار شد.

شاید بهتر باشد ابتدا پس از طرح چند سوال، به روشن شدن چند مورد بپردازیم. آیا می‌توان ادب را به معنای مهربانی تلقی کرد؟ آیا مودب بودن می‌تواند دلیلی بر مهمان‌نوازی باشد؟ یا اینکه ادب به نحوه آداب معاشرت و طرز برخورد مردم یک کشور در اجتماع باز می‌گردد؟

درحقیقت رفتارهای ناپسند در همه جا دیده می‌شود. شاید درحالی که شما کسی که حین راه رفتن در پیاده رو آب دهان میریزد را سرزنش می‌کنید، این امر در فرهنگ کشوری دیگر امری ناپسند تلقی نگردد. اگرچه به طورکلی نمی‌توان هیچ کشوری را به طورکامل مودب دانست اما شاید رده‌بندی کشورها براساس ادب مردمانشان امری جالب به نظر برسد.

منابع انگشت شماری جوامع بشری را برحسب مودب بودن مورد بررسی قرار داده‌اند که هرکدام ضوابط متفاوتی برای این امر در نظر گرفته‌اند. اگرچه هیچ کشوری در تمام این مقایسات رتبه برتر را کسب نکرده اما می‌توان کشوری که در زمینه‌های مختلف مودب تلقی می‌شود را معرفی کرد. به عنوان نمونه نگاهی میاندازیم به تحقیق صورت گرفته توسط HSBC Expat که به بررسی افرادی که از کشور اصلی خود رانده شده‌اند پرداخته و از آن‌ها در مورد کیفیت زندگی و وضعیت اقتصادی کشور جدیدشان سوال کرده است. با بررسی دقیقتر مواردی که در این گزارش آمده به برخی معیارهای مرتبط با مودب بودن جوامع بر می‌خوریم. این معیارها شامل میزان راحتی در پیدا کردن دوست، خوشامدگویی در محل کار و تطابق فرد با کشور جدید بوده‌ است که به ترتیب کشورهای نیوزیلند، ایرلند و استرالیا سه کشور برتر از این حیث لقب گرفته‌اند.

همچنین گزارش موسسه World Economic Forum که در سال ۲۰۱۳ در مورد میزبانی مناسب کشورها از گردشگران تهیه شده، نشان می‌دهد که کشور ایسلند مهمان نوازترین مردم از این حیث هستند. نکته جالب توجه حضور دوباره کشور نیوزیلند البته این بار به عنوان کشور دوم در این رده‌بندی است و کشور مراکش از این حیث جایگاه سوم را دارد.

با این حال اگرچه یک معیار ثابت و مشخص برای تعیین میزان ادب در یک جامعه وجود ندارد، اما رفتار ساکنان یک کشور با گردشگران معیار مهمی برای سنجیدن این خصیصه اجتماعی است و البته که قابل چشم پوشی نخواهد بود. به طورکلی براساس گزارش منتشر شده توسط موسسه RepTrak در سال ۲۰۱۳، کشور کانادا دارای بیشترین اعتبار در این زمینه بوده است.

در پایان آنچه در مورد این گزارشات قابل بیان است این بوده که در این بررسی‌ها، جوامع بشری تنها از منظر رفتار و آداب اجتماعی مورد بررسی قرار نگرفته‌اند و مواردی همچون وضعیت معیشتی و اقتصادی مردم نیز در نظر گرفته شده است.

نوشته آیا می‌دانید کدام کشور مودب‌ترین مردم را دارد؟! اولین بار در پدیدار شد.