حتما درباره پارکومترهای هوشمند و حسگرهای سنجش آلودگی صوتی و هوا شنیده اید؛ اما آیا آمادگی شنیدن ایده یک شهر-مغز را دارید؟ ساکنان سنگاپور به دنبال محقق کردن چنین چیزی هستند.
گویا آی تی – ایجاد پیشخوان متمرکزی از حسگرها در سراسر یک شبکه توزیع، چیز جدیدی نیست؛ اما اجرای آن در سراسر یک کلانشهر، معنایی وسیعتر به خود می گیرد.
بسیاری از شهرهای پیشرفته در سراسر جهان در حال بررسی روش های ساخت چنین چشم انداز دیجیتال جامعی هستند تا مدیریت ترافیک و پارکینگ، نظارت بر کیفیت آب و هوا، و خدمات شهروندی اینچنینی که در تعامل با سازمان های دولتی ارائه می شوند، از طریق ابزار مبتنی بر وب عرضه شوند. برخی کارشناسان شهرِ هوشمند، رویکرد این سیستم را یک «شهر-مغز» یا، اصطلاح کمتر جذابِ «مادِربُرد شهری» می نامند.
چنین ساختاری می تواند به عنوان یک مرکز «فرماندهی و کنترل» زیرساخت های شهری و یا به عنوان راه بهتری برای مدیریت داده های ناهمگون در سراسر سازمان های مختلف و تصمیم گیری های برنامه ریزی استفاده شود. برای مثال، شهرداری می تواند داده های جمع آوری شده از طریق حسگرها را برای توجیه گسترش مترو و یا دیگر پیشرفت های زیرساختی بلند مدت در یک خط سیر ۱۰ یا حتی ۵۰ ساله برنامه ریزی کند.
در اینجا با سفر به سنگاپور –یکی از هوشمندترین شهرهای کنونی جهان- به بررسی پیشرفت ها در تحقق شهر-مغز پرداخته ایم: مفهومی که واقعیت بخشیدن به آن، به عنوان بخشی از چیزی آغاز شده است که شرایط پلتفرم کشور هوشمند را مشخص می کند. تلاش های شهر-مغز جمعیت ۵٫۴ میلیون نفری این جزیره کوچک بسیار پیشرفته، توسط دیگر شهرداران رقیبی که به دنبال شهر هوشمند هستند، از نزدیک رصد خواهد شد.
یک «سیستم عامل ملی» برای ۱۰۰ میلیون شئ
در تئوری، شهر-مغز می تواند توسط مدیران شهری برای بررسی طیف گسترده ای از شرایط تشخیص داده شده توسط میلیون ها حسگر بی سیم کم هزینه ای استفاده شود که تراکم جاده، فشار آب، آلودگی هوا، تراکم جمعیت در ایستگاههای اتوبوس، سطل های زباله بد بو، برف در خیابان ها، بارش های سیل آسا، سلامت سالمندان زمین گیر، و … را اندازه گیری می کنند.
در بیشتر موارد، داده ها در یک پایانه واحد عرضه خواهند شد. برای مثال، سیسکو به تازگی نشان داده است که این کار برای ۱۰ شهر، از جمله پاریس و کپنهاگ، که رویکرد اینچنینی دارند، کارآمد خواهد بود.
پشت این پایانه واحد، یک چاشنی مخفی نیز وجود خواهد داشت: این تجزیه و تحلیل و هوش مصنوعی در مورد داده هایی بکار می رود که از منابع مختلف جمع آوری شده اند.
برای مثال، شاید سالها طول بکشد که سیستم مدیریت ترافیک یک شهر بتواند مطالعات مربوط به آلودگی هوا که توسط منابع مختلف انجام شده است را جمع آوری، تجزیه و تحلیل و اجرا کند. چنین سیستمی می تواند با نشان دادن چراغ سبز در تقاطع های پرترافیک، به خودروهایی که مدت زیادی منتظر هستند و بیشترین آلایندهء دی اکسید کربن را آزاد می کنند، اجازه عبور دهد و از شدت آلودگی هوا بکاهد.
با این حال، هنر اداره شهر با شهر-مغز، به این پیشرفتگی نیست. بسیاری از مقامات شهر، به جای روزها و هفته ها صبر کردن برای شنیدن اوضاع از زبان روسای مراکز خدمات عمومی، به نظارت ساده آنی بر آنچه که کم و بیش در مناطق جداگانه کلانشهرها در جریان است، خرسند هستند.
جانیل پوثوچری، وزیر آموزش، اطلاعات و ارتباطات سنگاپور، می گوید: «ما از طریق [یک شهر-مغز] می خواهیم به داده های بخش عمومی دست پیدا کرده و آنها را تجزیه و تحلیل کنیم. او می افزاید «ما در حال حاضر این کار را با بکارگیری تعدادی از پایگاه ها، و گشودن گره های بسته انجام می دهیم. برخی از داده های موجود، در تصمیم گیری های ما دخیل هستند، اما نیازمند آن هستیم که این [فرآیندها] کوتاه تر شوند».
ویویان بلکرشنان مسئول رسمی تحقق این امر است
بلکرشنان، وزیر امور خارجه سنگاپور و مسئول طرح های کشور هوشمند ، به دنبال ایجاد یک «سیستم عامل ملی متشکل از ۱۰۰ میلیون شئ هوشمند» در پنج سال آینده است. به گفته بلکرشنان، این سیستم شامل همه نوع حسگر، دوربین، و چراغ راهنمایی هوشمند است.
به گفته بلکرشنان و سایر مقامات سنگاپ.ری، این طرح همچنین ممکن است شامل حدود ۵ میلیون دستگاه گوشی هوشمندی باشد که در سنگاپور حمل می شوند، و داده حاصل می کنند. این داده ها می تواند شامل اطلاعات GPS برای کمک به تشخیص ازدحام جمعیت در ایستگاههای اتوبوس و ارسال سیگنال نیاز به اتوبوس های بیشتر باشد. اطلاعات این چنینی به صورت ناشناس نگاه داشته شده و با رضایت کاربران و هم راستا با رعایت قوانین حریم خصوصی در سنگاپور استفاده خواهد شد.
سنگاپور به تازگی، نصب کابل های فیبر نوری ای را به پایان رسانده است که خانه ها و ادارات متقاضی را با سرعت گیگابایتی به اینترنت متصل می کند. این توانمندی های شبکه ای تا حدودی رویکرد شهر-مغز سنگاپور را نسبت به بسیاری از شهرهای دیگر جلو انداخته است. پهنای باند شبکه اینترنت این شهر به گونه ای است که رشک بسیاری از شهرها را برانگیخته است؛ به ویژه، آن دسته از شهرهایی که در ایالات متحده که در تلاش برای ارائه اینترنت بک هال سریع برای پشتیبانی از اتصال به نقاط Wi-Fi و افزایش حسگرهای بی سیم در پروژه اینترنت اشیاء هستند.
بر اساس گفته های بلکرشنان در افتتاحیه کنفرانس فناوری «InnovFest unBound» امسال، سنگاپور در نهایت، یک سیستم «تجزیه و تحلیل برای داده ها ایجاد کرده و گام های عملی برخواهد داشت».
در اینجا نگاهی به برخی از برنامه های آزمایشی و در حال اجرا خواهیم داشت که می توانند همگام با پیشرفت های شهر-مغز سنگاپور، در آن ادغام شوند.
ترافیک
بیشترین مزایای یک شهر-مغز، احتمالا تاثیری است که در کاهش ترافیک دارد. در حال حاضر در سنگاپور سیستم دقیقی از ورودی بزرگراه ها وجود دارد که گنتری [تابلوهای راهنمای مسیر که در بالای جاده ها نصب می شوند] نام دارند، و به صورت بی سیم با فرستنده های داخل اتومبیل ارتباط برقرار می کنند. هنگامی که رانندگان در ساعات شلوغ وارد مناطق پر ازدحام می شوند، این سیستم از آنها هزینه کسر می کند.
این شهر در حال طی کردن فرایندی است که هنگام اتصال اتومبیل به داده های GPS، انتخاب کم تراکم ترین مسیر را به رانندگان پیشنها دهد. در صورتی که راننده، این توصیه را جدی بگیرد، تشویق می شود؛ و اگر جدی نگیرد، جریمه مالی خواهد شد.
این سیستم جدیدتر، نسبت به سیستم گنتری فعلی از جزئیات بیشتری برخوردار است، و با فراتر رفتن از شریان های اصلی، جاده های فرعی را نیز شامل در بر می گیرد. در تئوری، این سیستم همچنین می تواند برای هدایت وسایل نقلیه بدون راننده در مسیرهای کمتر شلوغ مورد استفاده قرار گیرد. هدف اصلی این تغییرات روشن است: این شهر خواهان کاهش استفاده وسایل نقلیه شخصی، و ترویج استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی است.
کارل پیوا، قائم مقام برنامه های راهبردی انجمن تی ام -سازمان غیر انتفاعی ای که به همکاری جهانی با پیشگامان شهر هوشمند می پردازد- می افزاید: «توانایی برای بهینه سازی جریان کل گرایانهء ترافیک، همراه با یک سیستم پارکینگ هوشمند در سراسر یک مجموعه کلانشهری بزرگتر، که به حفظ محیط زیست و کاهش زمان رفت و آمد منجر خواهد شد»، از اهداف این سیستم است. یکی از ماموریت های انجمن تی ام این است که در جایی که شرکت ها می توانند فناوری های هوشمند ابداع کنند و شهروندان می توانند به کاربران و همکاران هوشمند تبدیل شوند، به ایجاد محیط های فناورانه به شهرها کمک کنند.
با یک سیستم مدیریت ترافیک پیچیده، برخی از پر قدرت ترین پردازش های کامپیوتری نیز درگیر خواهند بود. برای مثال، سیستم به طور بالقوه به مقایسه شرایط آب و هوایی با ترافیک خواهد پرداخت، و خودرو ها را برای دوری جستن از مسیرهای احتمالا توفانی وادار خواهد کرد. (تفان های شدید در سنگاپور متداول است؛ و همچنین تاثیر توفان های بزرگتر می تواند هم برای سنگاپور و هم سایر کشورهای آسیا و اقیانوسه، ویرانگر و مرگبار باشد).
آب و هوا
شرکت آی بی ام در گذشته برای سنجش داده های آب و هوایی و رطوبتی حاصل از هوش [مصنوعی] عظیمِ در همه جا حاضر، برای کمک به پیش بینی شیوع تب دانگ –ویروسی که از طریق پشه انتقال می یابد و موجب بیماری شدید و مرگ و میر در کشورهای گرمسیری می شود- با اداره محیط زیست سنگاپور همکاری داشته است.
اکنون آی بی ام انتظار دارد با خرید سایت weather.com و سایر تجهیزات آب و هوایی دیجیتال از شرکت Weather Co، اثبات ارزش این کار برای بسیاری از شهرها، از جمله سنگاپور، را اوایل سال جاری به پایان برساند.
به گفته تیم گریزینگر، قائم مقام راه حل های شناختی برای ۱۰ کشور جنوب شرقی آسیا، از جمله سنگاپور، در شرکت آی بی ام، «آی بی ام [weather.com] را با این فرض خریداری کرد که همه چیز تحت تاثیر آب و هوا قرار دارد، اما تقریبا هیچ کس این داده ها را با سیستم های کسب و کار و دولت خود یکپارچه نکرده است». «داده های آب و هوایی می توانند درباره مدیریت اضطراری وضعیت هایی همچون در امان ماندن از سیل های گل آلود، یا اطلاع رسانی درباره حمایی از بحران هایی که نیازمند کمک های بشر دوستانه هستند، از قبل به شما هشدار دهند».
اطلاعات دولتی
آی بی ام همچنین در حال حاضر با استفاده از فناوری شناختی واتسون، با دو سازمان های دولتی -سازمان درآمد داخلی و وزارت نیروی انسانی سنگاپور – همکاری می کند. در نتیجه این همکاری، شهروندان این امکان را دارند که از طریق متن آنلاین، به جستجو در وب سایت این سازمان ها بپردازند. آنها می توانند بدون نیاز به دانستن اینکه باید به کدام یک از سایت های مختلف دولتی بروند و سوال بپرسند، در مورد هر چیزی -از حقوق های بازنشستگی تا مجوز ها- پرسش کنند.
این رویکرد که «سیاستِ بدون آدرس غلط» نام دارد، به دنبال تسهیل حرکت نظام اداری دولت است. چشم انداز نهایی آی بی ام، کمک به سنگاپور برای گسترش این رویکرد شناختی در تمام ۶۰ سازمان تحت پوشش آن است.
خدمات سالمندان و خدمات آموزشی
یک شهر-مغز همچنین می تواند به منظور هماهنگی نتایج حاصل از انواع پروژه های شهر هوشمند آزمایشی مورد استفاده قرار گیرد. برای مثال، بیمارستان عمومی چانگی در سنگاپور دارای یک شاخهء تحقیقات فناوری است که استفاده از حسگرها در خانه های سالمندان را آزمایش می کند. این حسگرها می توانند تعداد باز و بسته شدن و درب ها، دفعات استفاده شده از توالت، و یا حتی تشخیص صدای بلند حاصل از سقوط یا فریاد زدن را تشخیص دهند.
حسگرهای این خانه های سالمندان تنها برای هشدار در مورد وضعیت سالمند مورد نظر، برای پزشک یا یکی از عزیزان آن سالمند در دور دست، به صدا در می آید. به گفته مقامات، این هشدارها در سوابق پزشکی رسمی شخص – که تنها شامل نوشته های پزشک می شود- ثبت نخواهد شد.
اما یک شهر-مغز این امکان را دارد که برای تشخیص بهتر الگوهای موثر بر سلامت جمعیت سالمند، بتواند داده های ناشناسِ اعلام شده از این منابع هشدار را جمع آوری کند. برای مثال، اگر سیستم هشدار دهنده دریابد که زمین خوردن شخص مسن با واحد مسکونی خاصی در ارتباط است، می تواند به ایراد در طراحی داخلی یا روشنایی و یا فرش ها اشاره کند. یا ممکن است به کشف الگوی گسترش یک ویروس چگونگی موثر در تعادل بیمار کمک کند.
به گفته مقامات بهداشتی سنگاپور، این بدان معنا نیست که اطلاعات لحظه ای ارزشمند نخواهند بود. اگر در یک ساختمان آپارتمانی چند نفر به صورت هم زمان زمین بخورند، مراقبان خواهند دانست که باید به دنبال دود یا خطر فوری دیگری باشند.
در سوی دیگر این طیف، فن آوری، در بطن عرصه آموزش -حتی دانش آموزان خردسال سنگاپوری- نیز نقش محوری دارد. در مراکز پیش دبستانی، برای آشنایی کودکان با مفهوم توالی از اسباب بازی های رباتیک، و برای آشنایی با کد نویسی، از یک آجربازی کلیدی استفاده می شود. زمانی که این کودکان به سن ۸ سالگی می رسند، بسیاری از آنها با زبان های برنامه نویسی جزئی کار می کنند و برای حل مشکلات اولیه سنگاپور-یعنی تغییرات آب و هوایی و کمبود منابع- به صورت گروهی، همفکری می کنند.
اولویت داشتن حفظ حریم خصوصی داده ها
مثال حسگرهایی که در خانه سالمندان مورد استفاده قرار گرفته است، نگرانی هایی را در مورد حفظ حریم خصوصی داده ها و حریم خصوصی شخصی مطرح کرده است – مسئله ای که هر شهری که اطلاعات مربوط به شهروندان را حفظ می کند، با آن مواجه است. سنگاپور حدود دو سال پیش قانون حفاظت از داده های حریم خصوصی را تصویب کرد؛ قانونی که توسط کارشناسان حفظ حریم خصوصی به صورتی نسبتا اکید در نظر گرفته شده و می تواند الگویی برای سایر شهرها باشد. شهرداری های شهرهای دوری چون کانزاس سیتی نیز به دنبال تصویب قانون مشابه هستند.
یکی از نگرانی های خاص در این زمینه، شهرهایی هستند که استفاده از دوربینهای مدار بسته در فضای های باز را آغاز خواهند کرد. با اینکه هدف این برنامه نظارت بر رفتارهای توهین آمیز یا فعالیت های غیر قانونی مانند آسیب زدن به خودروها است، اما تماشاگران مطیع قانون نیز تحت نظارت قرار می گیرند. در حالی که مردم برخی شهرها مانند آتلانتا به نفع پایش تصویری بیشتر برای کمک به ساکنان محله های جرم خیز سخن می گویند، طرفداران حفظ حریم خصوصی در شهرهایی مانند لندن، که به شدت تحت نظارت تصویری است، هشدارهایی را مطرح کرده اند.
در حال حاضر، مقامات بسیاری از شهرها مدعی هستند که به جای استفاده از نرم افزارهای تشخیص چهره فردی، تنها با استفاده از حسگرهای تصویری تشخیص شکل و اندازه جمعیت، به دنبال نظارت بر جمعیت و افراد هستند. چنین داده هایی می توانند، برای مثال، به تعیین مقدار جمعیت بزرگی بپردازند که با ریختن به خیابان، عابران پیاده و رانندگان اتوبوس ها و خودروها را در معرض خطر قرار می دهند. آنقدر بزرگ است که آن را به خیابان می ریزند، قرار دادن پیاده و یا رانندگان اتوبوس و خودرو در معرض خطر است. در حالی که اکنون استفاده از دوربین ها برای تشخیص جمعیت امری عادی است، حسگرهای ویدیویی جدید می توانند تصاویر با کیفیتی را خلق کنند که برای تشخیص پلاک وسایل نقلیه، چهره ها، و سایر جزئیات به کار می رود.
با این حال، مقامات شهر هرچه هم که بگویند، روشن است که استفاده از سیستم های مجهزی مانند شهر-مغز، که پیشرفت آنها در نهایت کم و بیش وارد حوزه حریم خصوصی خواهد شد، به مقامات شهر، مقتضیات زمان، و تغییر قوانین کشور بستگی خواهد داشت (مانند آنچه که اخیرا با مسدود کردن سایت یوتیوب در ترکیه اتفاق افتاد). به عبارتی، پرسش قدیمی اعتماد به حاکمیت باز هم مطرح می شود.
به گفته ژاکلین هنگ از قسمت داده های شدیدا متمرکز شده در شهر-مغز، «مسلما، از دست دادن حریم خصوصی، و یا در بدترین حالت، احتمال هک شدن داده ها وجود خواهد داشت». این تحلیلگر شرکت گارتنر که برای مطالعه بر روی برنامه های شهر هوشمند، در سنگاپور مستقر است می افزاید «این فقط مشکل سنگاپور نیست؛ بلکه مشکلی جهانی است». به گفته او، بسیاری از فناوری هایی که یک فرد احتمالا می تواند در یک شهر هوشمند پیشرفته، در هر نقطه از جهان، ببیند -دوربین های هوشمند، سیستم های تشخیص چهره و شناسایی وسایل نقلیه، تنها چند مورد از آن هستند- می توانند برهم زننده خلوت انسان ها باشند. «در عین حال، هر دولت باید قوانین خاصی برای جلوگیری از سوء استفاده از آنها به اجرا بگذارد».
بر اساس یافته های خانه آزادی، سازمان غیر انتفاعی ای که هر ساله آزادی های مدنی و سیاسی در بیش از ۱۵۰ کشور جهان را ارزیابی می کند، سنگاپور در سال ۲۰۱۶ با کسب امتیاز ۱۹ از ۴۰ برای حقوق سیاسی، و ۳۲ از ۶۰ برای آزادی های مدنی، «نسبتا آزاد» بوده است.
اعتماد
در حالی که بسیاری دولت سنگاپور در گذشته را استبدادی می پندارند، نظرسنجی های اخیر از مردم و مقامات تجاری نشان می دهد که به باور تعداد قابل توجهی از آنها، دولت کنونی، از حقوق حریم خصوصی شهروندان از آگاهی به مراتب بسیاری برخوردار است. هنگ می افزاید: «آیا مردم از دولت انتظار دارند -و در برخی سطوح به آن اعتماد دارند- که از این داده ها سوء استفاده نکند؟ بله».
وزیر پوثوچری می گوید دولت آنها اعتماد شهروندان خود را جدی می گیرد. به گفته او، «در اینجا، انتظارات از عملکرد دولت و یا یک کسب و کار، بسیار بالا است». «این اعتماد به دست آمده است، و برای حفظ آن باید سخت کار کنیم».
استیو لئونارد، مدیر اجرایی اس.جی-اینُویت -نهاد دولتی جدیدی که برای ترویج فناوری های بدیع سنگاپور رویکردی چند جانبه اتخاذ کرده است- می گوید: «حفاظت از اطلاعات و حریم خصوصی هر فرد، تعهدی بسیار روشن است». او می افزاید، برای مثال، سطح بالایی از توجهات به حفاظت از داده های مربوط به تحقیقات ژنوم عمومی در سنگاپور معطوف شده است؛ که شامل تحقیقات فراوانی درباره ژنوم عمومی و خصوصی حساس می شود.
ژاکلین پو مدیر عامل جدید سازمان فناوری دولت سنگاپور است؛ سازمان گسترده ای که برای گسترش طیف وسیعی از خدمات دیجیتال، زیرساخت ها و برنامه های کاربردی راه اندازی شده است.
پو تصدیق می کند که اتصال میان حسگرهای مختلف در سراسر شهر، پایگاه یا پلتفرم یکپارچه ای ایجاد خواهد کرد، اما «کاملا روشن است که به صورت اطلاعات شخصی نخواهد بود». او می گوید، اطلاعات شخصی، بی نام خواهند شد.
پو اضافه می کند، در سیر حرکت یک شهر هوشمند برای تبدیل شدن به شهر-مغز، درس های آموخته شده از سنگاپور «قابل صدور به سایر کشورها است». «ما تنها کشوری نیستیم که با تراکم شهری یا داشتن افراد سالمند دست به گریبان است. اینها مشکلات بین المللی ای هستند که منحصر به سنگاپور نیست. ما در آغاز سیر یک شهر هوشمند هستیم».
گابریل لیم، مدیر عامل سازمان توسعه رسانه های اطلاعاتی و ارتباطاتی سنگاپور جدید، می گوید شهروندان سنگاپور نگران حفظ حریم خصوصی در مورد داده های خصوصی نیستند؛ زیرا آنها واقعا به دولت اعتماد دارند. او می گوید «این دولت همواره نشان داده که کار او پیش از هر چیز، خدمت به مردم است، و ما برای ۵۱ سال از آن بهره مند شده ایم». به گفته لیم، این دولت «در دشواری ها [از جمله هنگام شیوع بیماری سارس، بحران مالی آسیا و حوادث تروریستی در ۱۵ سال گذشته] کنار شهروندان خود ایستاده است».
سنگاپور به عنوان یک مدل شهر هوشمند
سنگاپور اگرچه ممکن است در ابتدای راه باشد، اما در حال حاضر، در زمینه طرح های شهر هوشمند، از تحلیلگران نمرات بالایی را کسب کرده است.
به گفته زئوس کراولا، تحلیلگر ارشد در مرکز تحقیقات زد.کِی، استفاده از یک شهر-مغز متمرکز، واقعا بهترین رویکرد است. «اگر شما سیستمهای هوشمند مستقل و گذرا بسازید و از بقیه جدا کنید، به مزایای آن دست نخواهید یافت. “هوشمند”ی زمانی به میان می آید که داده ها را به هم متصل کنید. چیزهای زیادی برای در نظر گرفتن وجود دارد، اما به جای ساخت شبکه پشت شبکه، در نهایت آنچه که بسیار مقرون به صرفه تر است، شیوه متمرکز سازی است».
چالش فنی ای که شهرهای آمریکایی با آن روبرو هستند این است که برای راه آهن و اتوبوس، و حتی تاسیسات برق و آب و فاضلاب مجزا، مقامات جداگانه وجود دارد؛ و بوروکراسی حاکم بر هر یک از آنها ممکن است با تلاش شهردار و شورای شهر برای تجمیع و هماهنگ کردن داده ها موافت بکند یا نکند. اما سنگاپور از دولت ملی و حاکمیت شهری واحدی بهره می برد که یک پارلمان و یک نخست وزیر دارد؛ بنابراین، هیچ قانونگذاران ایالتی و یا شورای محلی وجود ندارد که بتواند در فرایند برنامه ریزی و تصویب سنگ اندازی کند.
در این حرکت جهانی شهر هوشمند، کراولا ایالات متحده را تا حدودی به دلیل لایه های بوروکراسی عمومی حاکم بر آن، «عقب مانده» می داند. اما با توجه به اینکه نیاز فراوان شهرهای زیادی با محدودیت در منابع آب و مواد غذایی و بحران در زیرساخت های حمل و نقل روبرو است، دیگر لازم به توضیح نیست که هنگام تهدید بلایای طبیعی و حملات تروریستی، رویکرد یک مغز-شهر می تواند به شهرها بینش هایی را در الگوهای داده ها عرضه کند و حتی برای یافتن پاسخ انبوه مشکلات بزرگ در آینده، اندکی از امید را زنده کند.
کراولا می گوید «جنبش شهر هوشمند، گام بزرگی در سطح جهان محسوب می شود» و شهر-مغز، قلب این حرکت است. «در پایان، شهرها نیازمند نوعی از شهر-مغز یا پلت فرم مشترکی هستند که این مفهوم در آن یک سیستم هسته ای متمرکز است».
