هوش مصنوعی (AI) می‌تواند به رادیولوژیست‌ها کمک کند تا ذات‌الریه را تشخیص دهند، ذائقه شما در موسیقی را شناسایی کند و حتی پس‌لرزه‌های یک زمین لرزه را پیش‌بینی نماید. اما حالا مشخص شده که این فناوری می‌تواند یک پیتزاپز قابلی هم بشود.

به‌تازگی پروژه‌ای به‌نام How To Generate (Almost) Anything توسط گروهی از دانشجویان و اساتید دانشگاه MIT راه‌اندازی گردیده که در آن یک مدل یادگیری ماشین با صدها دستور پخت پیتزا از سرتاسر دنیا، آموزش داده شده است. این تیم تحقیقاتی برای پختن پیتزا با استفاده از این تکنولوژی، با رستوران Crush Pizza در بوستونِ ماساچوست وارد همکاری شده‌اند.

اما سوال این‌جاست که این سرآشپز هوش مصنوعی، در عمل چگونه بود؟ در حالیکه، برخی از این دستور پخت‌ها دارای ترکیبات غیرمعمول بودند، اما پیتزاهای پخته شده، به‌طور شگفت‌انگیزی، خوشمزه بودند. البته هیچ‌کدام از آن‌ها به معنای واقعیِ کلمه عالی نبودند؛ برای اینکه سیستم هوش مصنوعی مذکور، طعم و مزه را در نظر نمی‌گرفت و به‌علاوه، گاهی اوقات سُس و پنیر را هم از قلم می‌انداخت (که البته در این موارد، سرآشپز خود رستوران کمک می‌کرد).

تیم MIT به وب‌سایت Medium post گفته‌اند: این‌روزها که هوش مصنوعی در حال رشد و توسعه است و ماشین‌ها در بسیاری از کارهایی که مربوط به انسان می‌شود در حال بهتر شدن هستند، خیلی‌ها نگران‌‌اند که هوش مصنوعی در نهایت منجر به بیکاری گسترده افراد خواهد گردید. اما ما معتقدیم که اگر انسان‌ها و ماشین‌ها برای بهتر کردن توانایی‌ها و مهارت‌های یکدیگر باهم کار کنند، می‌توانند به نتایج بسیار نوآورانه و پُرباری دست یابند.

تجربه پخت پیتزا در How To Generate (Almost) Anything، یادآور پروژه تحقیقاتی شرکت IBM به‌نام Chef Watson است که هدف از آن تهیه دستور پخت‌های جدید از طریق تجزیه و تحلیل ترکیبات شیمیایی صدها مواد موجود در بیش از ۱۰ هزار رسپی، بود. کتابِ این دستورهای جدید در سال ۲۰۱۵ منتشر گردید.

یکی از استارت‌آپ‌های مستقر در لس‌آنجلس به‌نام Halla، رویکرد نسبتا متفاوتی را در این زمینه در پیش گرفته و با اتکا به دیتابیسی متشکل از ۱۰ هزار آیتم خواروبار فروشی، ۲۰ هزار ترکیبات غذایی، ۱۷۵ هزار دستور پخت و ۲۰ میلیون غذای رستورانی، نقشه طبقه‌بندی شده کاملی از طعم‌ها، شکل‌وشمایل غذا‌ها و ویژگی‌های رژیمی آن‌ها را تهیه نموده است.

How To Generate (Almost) Anything، که بعد از پروژه How to Make (Almost) Anything دانشگاه MIT مدلسازی گردیده، این‌طور توضیح داده شده است: وسیله‌ای برای افزودن بر توانایی‌ها و قابلیت‌های انسان و جابه‌جا کردن مرزهای خلاقیت با استفاده از هوش مصنوعی. این گروه، هر هفته بر روی موضوعاتی با عنوان “generate something with AI” کار می‌کند و نتایج آن را بر روی یوتیوب و شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند.

نوشته پخت پیتزا با استفاده از هوش مصنوعی توسط دانشجویان MIT اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

مطلب تبدیل ندای درونی انسان به فرمان دیجیتالی ؛ هدست کنترل ذهن AltrEgo [تماشا کنید] برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

محققان دانشگاه ام‌آی‌تی هدست کنترل ذهن طراحی کرده‌اند. با استفاده از این دستگاه می‌توان ندای درونی انسان را به کدهای دیجیتالی تبدیل کرد. با این سیستم فقط کافی است تا در ذهن خود دستوری را مرور کنید و دستگاه به شما پاسخ خواهد داد. درست است که دهان شما اکنون تکان نمی‌خورد، اما به این...

مطلب تبدیل ندای درونی انسان به فرمان دیجیتالی ؛ هدست کنترل ذهن AltrEgo [تماشا کنید] برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

آزمایشگاه‌های هوافضای دانشگاه MIT، در حال کار بر روی توسعه یک راکت بدون سرنشین هستند که می‌تواند با سرعتی تا 0.8 ماخ یا تقریبا 614 مایل در ساعت، پرواز کند. این شی پرنده که حشره شب‌تاب لقب گرفته، اساسا موشکی کوچک است و شکلی مشابه با کشتی هوایی زپلین (zeppelin) دارد. این موشک با هدف پرتاب از یک جت جنگنده و جمع‌آوری داده‌ها یا منحرف نمودن توجه سیستم‌های تسلیحاتی دشمن طراحی شده است.

موشک مذکور به منظور پاسخ‌گویی به چالش‌های مطرح شده از سوی نیروی‌ هوایی ایالات‌متحده طراحی شده است. پهپادی که بیشتر از 2.5 اینچ پهنا و 17 اینچ طول نداشته باشد تا بتواند از یک جت جنگنده در هوا پرتاب شود و برای مدت زمان 2 تا 5 دقیقه با سرعت 0.8 ماخ پرواز کند. پس از موفقیت اخیر دانشگاه MIT در زمینه ساخت هواپیمای بدون سرنشین Peredix که آن هم از یک جنگنده پرتاب می‌شد، این تیم اکنون با اعتماد به نفس، خود را برای مواجهه با چالش جدیدی آماده کرده است.

جان هانسمن، پروفسور علوم هوانوردی و کیهان‌شناسی دانشگاه MIT، به وب‌سایت Aviation Week گفته است که:

هیچ وسیله‌ نقلیه‌ای در این ابعاد و با این سرعت وجود نداشت که بتواند هم‌ردیف با یک هواپیما قرار بگیرد. تولید بسیار سریع برق برای یک توربین، کار بسیار پیش پاافتاده‌ای است؛ در حالی‌که موتورهای جت-پالس، منجر به بروز مشکلات حرارتی می‌شوند.

یک موشک سوخت جامد، با چالش‌های منحصربه‌فردی دست به گریبان است و تیم، مجبور بود که نرخ احتراق سوخت را کاهش دهد تا بتواند پاسخگوی شرایط مورد نیاز موشک برای پرواز 2 تا 5 دقیقه‌ای و با سرعت 0.8 ماخ باشد. موشک‌های معمولی با ابعاد مشابه، سوخت خود را تنها در عرض چند ثانیه مصرف می‌کنند و کاهش نرخ احتراق سوخت، می‌تواند منجر به افت فشار تا حدی شود که دیگر فرآیند احتراق به هیچ عنوان امکان‌پذیر نباشد.

راه‌حل این مشکل از طریق ترکیب آمونیوم پرکلرات با یک مهارکننده اکسامید، کشف شد. تونی تائو، دانشجوی دکترای دانشگاه MIT، به نشریه فناوری این دانشگاه گفته است که:

ما از نرخ احتراق کاهشی که از طریق تجزیه شیمیایی، شعله آتش را خنک کرده و ساختار شعله را تغییر می‌دهد، استفاده می‌کنیم که در واقع، موجب مصرف آهسته‌تر سوخت می‌شود.

عامل احتراق آهسته، به موشک 2 تا 3 پوندی قدرت می‌دهد که تا زمان 3 دقیقه پرواز نماید. موضوعی که به خوبی با نیازمندی‌های نیروی هوایی مطابقت دارد.

موتور موشک، گازهای ناشی از احتراق سوخت را با اگزوزهایی که از میان یک نازل گرافیتی/سرامیکی عبور می‌کنند، از انتهای بخش جلویی موشک و نه از داخل خود، به محیط خارج هدایت می‌کند. نیمه فوقانی موشک شامل قسمت بار، تجهیزات ناوبری خودکار و سیستم کنترل پرواز است؛ در حالی‌که، بخش تحتانی آن مجهز به یک بال غیر معمول و یک دم قابل کنترل برای هدایت موشک است.

با توجه به ساخت موشک با تیتانیوم و از طریق فرآیند تولید افزایشی، موشک مذکور یکی از اولین نمونه‌های پرینت گرفته شده به شکل 3 بعدی است. مشکلات ناشی از احتراق، در کمین تجهیزات الکترونیکی قرار داشت؛ زیرا درجه حرارت می‌تواند کنترل هواپیماهای بدون سرنشین را تحت تاثیر قرار دهد. پس از بررسی تغییرات طراحی، تیم دانشگاه MIT تصمیم گرفت که در عوض، یک لایه عایق را میان موتور و تجهیزات الکترونیکی قرار دهد.

این موشک هنوز یک سال یا حتی بیشتر تا زمان آماده‌سازی برای پرواز آزمایشی فاصله دارد. از طریق تست‌های احتراق جزئی، کارهایی بر روی موتور انجام می‌شود و از شارژ احتراقی به منظور افزایش دمای محفظه و فشار، جهت راه‌اندازی موتور استفاده می‌شود. این شی پرنده که نیمی از آن یک هواپیمای بدون سرنشین و نیمی دیگر، موشک است، می‌تواند شروعی بر ساخت شکل جدیدی از پهپادهای نظامی با قابلیت پرواز بسیار سریع باشد.

نوشته دانشگاه MIT در حال توسعه یک راکت بدون سرنشین برای نیروی‌ هوایی است اولین بار در پدیدار شد.