اشتباهات شبکه سازی : چگونه برای کسب و کار خود شبکه سازی نکنیم؟

هنگامی که کسب و کار خودتان را به راه می اندازید، یکی از اولین کارهایی که باید انجام بدهید این است که برای آن تبلیغ کرده و مشتری پیدا کنید. بسته به نوع کسب و کاری که آغاز کرده اید، یکی از مسبوق به سابقه ترین و قابل اطمینان ترین روش ها برای پیشرفت و ایجاد و گسترش روابط کاری، نت وُرکینگ (Networking) یا شبکه سازی است. در عین حال، اگر قرار است که ثمرات تلاش های خود در راستای شبکه سازی را بچشید، باید بدانید که دارید چکار می کنید و مرتکب مواردی که آنها را « اشتباهات شبکه سازی » می خوانیم نشوید.

شبکه سازی در کسب و کار

کسب و کار کلاً بر مبنای رابطه هاست که شکل می گیرد، چرا که در نهایت این مردم هستند که از مردم خرید می کنند. مشتریان شما نیاز دارند که احساس کنند که شما را می شناسند، می دانند که چه کسی هستید، چه چیزی برای شما اهمیت دارد، چه ارزشهایی را عزیز می شمارید و چرا.

البته وبسایت و صفحات کسب و کار شما در رسانه های مختلف اجتماعی، در شکل گیری یک جامعه وفادار از دنبال کنندگان جایگاه خاص خود را دارند، مخصوصاً اگر شخصیت انسانی کسب و کار خود را در این محیط ها به نمایش گذاشته باشید و محتوای مرتبط، جالب و مورد نیاز مخاطبان هدف خود را با آنها به اشتراک بگذارید. در عین حال، شبکه سازی فرصت ایده آلی برای مشتریان بالقوه شماست تا بتوانند واقعاً با شما آشنایی پیدا کنند و به این درک برسند که حقیقتاً به دنبال چه هستید.

با این وجود، شبکه سازی هم به مانند همه ابزارهای مفید می تواند هم سودمند و هم خانمان برانداز باشد؛ و البته این خانمان براندازی هنگامی به سراغ کسب و کار شما می آید که اشتباه کنید و به دنبال رفع و رجوع اشتباه تان هم نباشید.

بنابراین، برای کمک به شما گویایی های عزیز در این جهت که وقت خود را تلف نکنید و مرتکب اشتباهات شبکه سازی نشوید، در مطلب حاضر به سراغ ذکر و شرح ۷ مورد از رایج ترین و خانمان براندازترین اشتباهات شبکه سازی می رویم:

 

  1. دست کم گرفتن یا جدی نگرفتن خودتان

هیچ بعید نیست که در اولین باری که در رویدادها، جلسات و مراسم های شبکه سازی حضور پیدا می کنید مضطرب باشید و در برابر دیگران احساس ضعف کنید. شاید یک سره سرتان پایین باشد یا حتی تصمیم بگیرید که اصلاً از جای خود برنخیزید و سخنرانی نکنید.

آیا چنین حالاتی به دیگران نشان می دهد که به خودتان یا کارتان اطمینان دارید، بر کار مسلط هستید، معتبر و قابل اطمینان هستید و می توان با شما همکاری کرد، یا اینکه برعکس، چنین نشانه هایی حاکی از آن است که باید از شما فاصله گرفت؟

شما بر کار خود تسلط و نسبت به دنیای کسب و کار شناخت دارید (البته که باید داشته باشید)، بنابراین حتی اگر واقعاً نمی توانید دیدگاه تان را تغییر بدهید، از روش «انگار که» استفاده کنید. چنان رفتار کنید که انگار که احساس اعتماد به نفس دارید، انگار که هزار بار این کار را انجام داده اید و این بارِ هزار و یکم تان است و تظاهر کنید که شبکه سازی از آن چیزهایی است که به آن عشق می ورزید!

با چنین تلقین هایی کسی متوجه ترس شما نخواهد شد، بیشتر مثبت، معتبر و قابل اعتماد به نظر می رسید، و چه بسا کم کم از فضایی که ایجاد می شود خوش تان بیاید و بر موجی که ایجاد شده سوار شوید.

 

  1. بی برنامگی

از این شاخه به آن شاخه پریدن، مِن مِن کردن و روشن نکردن اصل مطلب از جمله اشتباهات شبکه سازی است که اعتبار و ارزش شما را به زیر سوال می برد.

اگر با حوزه شبکه سازی آشنایی داشته باشید، حتماً با افرادی روبرو شده اید که بادی به غبغب می اندازند و با افتخار ادعا می کنند که هرگز برای سخنرانی خود برنامه ریزی نمی کنند، بلکه فقط آن چیزی که در همان لحظه به ذهن شان می رسد را به زبان می آورند. البته اگر سالها به شبکه سازی مشغول بوده باشید، شاید چنین چیزی بتواند واقعیت پیدا کند، اما در هر صورت اگر واقعاً می خواهید تاثیرگذار باشید و چیزی را به شانس واگذار نکنید، لازم و ضروری است که برای سخنرانی خود برنامه ریزی کنید.

البته منظور این نیست که باید از هر خطایی مبرّا باشید یا از روی متن بخوانید، بلکه چیزی که در نهایت اهمیت دارد این است که شور و شوق خود به کارتان را به شکل سازماندهی شده و حساب شده ای به مخاطب انتقال بدهید تا با شما ارتباط برقرار کند.

با طرح یک سوال شروع کنید، می توانید از یک لطیفه یا شوخی مرتبط استفاده کنید تا فضا تلطیف شود و مخاطب برای شنیدن سخنان شما رغبت بیشتری پیدا کند. سپس نیاز یا مشکلی را مطرح کنید که احتمال می دهید که مخاطب شما با آن درگیر باشد و مشخص کنید که چگونه می توانید به آن رسیدگی کنید، داستانی از تاثیر کار یا محصول تان بر زندگی شخصی خود یا دیگران روایت کنید، نظرات مثبت دیگران را ذکر کنید و مواردی از این قبیل. استفاده از این روشها باعث می شود که شما و سخنرانی تان به یادماندنی تر شود.

دقت کنید که می خواهید که مخاطب شما با گوش کردن به صحبت های تان به چه چیزی فکر کند، چه کاری انجام بدهد یا چه احساسی داشته باشد. سخنان خود را متناسب با مخاطبان تنظیم کنید و حس کنجکاوی آنها را برانگیزید تا به کسب اطلاعات بیشتر تمایل پیدا کنند. ضمناً به زمانی که در اختیار دارید توجه داشته باشید و از آن تجاوز نکنید.

 

  1. سماجت

هنگامی که کارتان را برای اولین بار شروع می کنید، طبیعی است که شور و شوق خاصی داشته باشید. در عین حال باید توجه داشته باشید که بین اشتیاقِ مملو از حسن نیت شما برای کاری که انجام می دهید با بی ملاحظه و سمج به نظر رسیدن مرز بسیار باریکی وجود دارد.

شور و اشتیاق باعث می شود که با مردم ارتباط برقرار کنید، اما فشار و افراط باعث دوری کردن آنها از شما می شود. در واقع لازم است که اشتیاق اصیل و بدیع خود را نشان بدهید، اما نباید به روشهای مذبوحانه متوسل شوید.

شبکه سازی

  1. فقط شبکه سازی!

در ابتدای کار لازم است که در جلسات و رویدادهای شبکه سازی متعددی حاضر شوید تا ببینید که کدام ها بیشتر با شما و کسب و کارتان تناسب دارند و به اصطلاح به دردتان می خورند. با این حال، هیچ بعید نیست که دچار یکی دیگر از اشتباهات شبکه سازی، یعنی افراط شوید و آنقدر برای شبکه سازی وقت بگذارید که هیچ وقتی برای کار کردن روی کسب و کارتان و پیگیری مشتریان راغبی که از طریق شبکه سازی به سمت شما هدایت شده اند پیدا نکنید.

برای جلوگیری از بروز این مشکل، باید مشتریان ایده آل خود را دقیقاً تعریف کرده باشید و بدانید که بیشتر در کجا حضور دارند و تنها در رویدادهای شبکه سازی که تاثیرگذار هستند و منتج به نتیجه می شوند حضور پیدا کنید.

به منظور شکل گیری رابطه و اعتماد باید استمرار حضور در این رویدادها را حفظ کنید، اما چیزی که بیشتر اهمیت دارد کیفیت است و نه کمیت. بنابراین، شبکه سازی کنید، شبکه سازی کنید و شبکه سازی کنید، اما بر اساس منطق و به شکل هدفمند.

 

  1. منفعت طلبی مفرط

شاید تصور شما از شبکه سازی این باشد که باید کارت ویزیت خود را به همه و هرکس بدهید، چه آن را از شما خواسته باشند و چه نه، و سپس آنها را با ایمیل های فروش خود بمباران کنید، چرا که بالاخره باید منفعت طلب بود و تا جایی که می شود از فرصت استفاده کرد، مگر غیر از این است؟ بله، دقیقاً غیر از این است!

تاثیرگذارترین و کارآمدترین شبکه سازان آنهایی هستند که به دیگران علاقه نشان می دهند. آنها درباره طرف مقابل خود اطلاعات کسب می کنند، سوال می پرسند، گوش می دهند و سپس کمک، پشتیبانی، توصیه ها و راهکارهای خود را پیشنهاد می کنند.

یک مرجع باشید، کسی که در هنگام مواجهه با مشکل یا نیاز نمی شود او را نادیده گرفت، کسی که رابطه های زیادی دارد و در صورت لزوم می تواند دیگران را به دیگران ارجاع بدهد.

 

  1. عدم پیگیری

شما با مردم و افراد دیگری که در حوزه کسب و کار شما فعالیت دارند ارتباط برقرار کرده اید، گفتگوهای جالبی داشته اید، کارت ویزیت رد و بدل کرده اید و بعد… دیگر خبری از هیچ کدام نمی شود. این از آن اشتباهات شبکه سازی است که چیزی جز فرصت سوزی نیست.

مسئولیت کارتان را خودتان بر عهده بگیرید، تماس با آنها وظیفه شماست که ترجیحاً باید همان روز یا روز بعد از آشنایی انجام بدهید و طیّ آن نشان بدهید که از ملاقات با آن افراد چقدر مشعوف شده اید، حرف از چیزی به میان بیاورید که درباره آن صحبت کرده اید تا شما را به خاطر بیاورند، و پیشنهاد کمک و حمایت خود را ارائه کنید.

به این نکته مهم توجه داشته باشید که «ارتباط» در رویداد شبکه سازی ایجاد می شود، اما «رابطه» در خارج از آن شکل می گیرد.

 

  1. دست از تلاش برداشتن

شاید به این نتیجه برسید که شبکه سازی موثر نیست یا اینکه به درد شما نمی خورد، چرا که مشتری جذب نکرده اید. بنابراین با ناامیدی و حتی شرمندگی از تلاش دست بر می دارید.

البته اگر به دنبال موفقیت در کسب و کار نیستید، خیلی هم خوب، تا همینجا هم بس است، تلاش تان را کرده اید. اما باید به خاطر داشته باشید که داشتن کسب و کار خودتان همیشه مستلزم اکتشاف و توسعه فردی است.

هنگامی که برای خودتان کار می کنید باید شناخت بهتری از خودتان و نقاط قوت و ضعف تان داشته باشید. باید بتوانید با پستی و بلندی ها کنار بیایید، هنگامی که به زمین می افتید برخیزید، گرد و خاک را بتکانید، درس بگیرید و قوی تر از قبل به راه خود ادامه بدهید.

برای موفقیت در کسب و کار خود باید اعتقاد راسخی به کاری که انجام می دهید داشته باشید و تحت هر شرایطی از حرکت باز نایستید. باید رویکرد و روشها را جرح و تعدیل کنید، هر بار کار را به گونه متفاوتی انجام بدهید و ببینید که کدام روش موثر است و کدام نیست.

این همان چیزی است که شما و کسب و کارتان را تعریف می کند، باعث می شود که متمایز به نظر برسید و در نهایت به موفقیت دست پیدا کنید.

بنابراین به هیچ عنوان نباید کوتاه بیایید و مرتکب این اشتباه شوید. بلکه باید روش، سیاست ها یا فقط دیدگاه خود را تغییر بدهید و دوباره دست به کار شوید.

حرف آخر

اداره کسب و کار، کار پر چالش اما هیجان انگیز و اقناع کننده ای است. در این میان، شبکه سازی ابزار بسیار سودمندی است که می تواند به شما کمک کند تا به مهم ترین چیزی که برای رشد و بالندگی کسب و کار خود به آن نیاز دارید دست پیدا کنید: ایجاد یک جامعه وفادار از مشتریان و یک شبکه از پشتیبانان و حامیان همیشگی.

لذا مرتکب این اشتباهات شبکه سازی نشوید، دست به کار شوید، اعتماد به نفس داشته باشید، دیده شوید، نسبت به کارتان شور و اشتیاق داشته باشید، یاور و حامی باشید، ارتباط و رابطه ایجاد کنید و از همه مهم تر، از کار خود و آزادی و انعطاف توأم با آن لذت ببرید.

 

 

نوشته اشتباهات شبکه سازی : چگونه برای کسب و کار خود شبکه سازی نکنیم؟ اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

چند توصیه شبکه سازی حرفه ای برای مدیران موفق آینده

چند توصیه شبکه سازی حرفه ای برای مدیران موفق آینده

هر مدیر سعی دارد کسب و کار خود را به روش‌های مختلف، به موفقیت برساند یا خود را به‌عنوان یک مدیر کارآزموده معرفی کند. شبکه سازی یک روش مناسب برای رسیدن به هردوی این اهداف است. با شبکه سازی می‌توان هم کسب و کار را به قله موفقیت رساند و هم کوله‌بار مدیریت را پر از تجربه و مهارت کرد. در ادامه با تکرا همراه باشید تا این موضوع را موشکافانه‌تر بررسی کنیم.

افراد کمی هستند که بدون شبکه سازی می‌توانند از نردبان موفقیت بالا روند. اما وقتی‌که شما در نقش یک فرد اجرایی ظاهر می‌شوید، شبکه سازی تاثیر پررنگ خود را نشان خواهد داد که این تغییر نیازمند تغییر در رویکرد شما نسبت به آن خواهد بود. شبکه سازی مانند مدیریت یک‌راه مناسب برای به دست آوردن فرصت‌های ناب در آینده کاری است و همچنین می‌توانید از آن برای ایجاد نام تجاری و شهرت شخصی استفاده کنید.

شبکه سازی

اریک تای بنیان‌گذار کمپانی Reflektive دراین‌باره می‌گوید :

شبکه سازی اجرایی از معنا و مفهوم فردی خارج بوده و درواقع تداعی‌کننده توانمندسازی تیم در جهت رسیدن به اهداف سازمان است. شبکه سازی اجرایی یعنی یک رویکرد یا فلسفه برای پشتیبانی موفق شدن تیم! شبکه سازی اجرایی از مهارت‌های گرایشی بسیار هدفمندتر است.

این هفت راهنمایی شبکه سازی به شما کمک می‌کنند تا نقش خود را به‌عنوان یک مدیر اجرایی هنگام تقویت شبکه حرفه‌ای برای گسترش نفوذ خود در آن، کنترل کنید.

یک مربی خارج از حلقه خود پیدا کنید

هنگامی‌که شما در سطح اجرایی قرار می‌گیرید، تعدادی از افراد را پیدا خواهید کرد که می‌توانند شما را در سازمانتان هدایت و راهنمایی کنند. شبکه حرفه‌ای شما به‌عنوان یک مرجع برای پیدا کردن مربیان خارج از سازمان می‌تواند به شما کمک کند. این مربیان شبکه شما می‌توانند با روش یادگیری مداوم و پیشرفت حرفه‌ای و خاص به شما در رسیدن به اهداف سازمانی کمک کنند.

یک سری به شبکه خود بزنید و افراد ماهری را که می‌توانند مواردی را به شما بیاموزند پیدا کنید. فرقی نمی‌کند که آن افراد تجربه بیشتر یا مهارت بیشتری نسبت به شما داشته باشند، همیشه مواردی برای یادگرفتن وجود دارند.

همیشه آماده دریافت بازخورد از شبکه خود باشید

تای دراین‌باره می‌گوید:

شبکه سازی نیاز به روابط چهره به چهره دارد که درنهایت باعث ایجاد شدن فرصت‌هایی طلایی برای درگیر شدن و دریافت بازخوردهایی می‌شود. این فیدبک ها در ایجاد ارتباط و پیشرفت شما نقشی کلیدی را ایفا می‌کنند. جالب است بدانید که رهبران و مهندسین فناوری اطلاعات موفق برای اشتراک و دریافت بازخورد در هنگام بحث در مورد کد، معماری و طراحی استراتژی آموزش دیده‌اند. جلسات نیز می‌توانند نقش بسزایی در بهبود این نوع روابط داشته باشند.

Enterprise Digital Platform یک موتور دگرگونی دیجیتال است که در آن تمام مدیران اجرایی می‌توانند قدرت ارائه نقش خود را بیشتر کنند.

به‌جای اینکه روی رویدادهای صنعتی تکیه کنید تا به مخاطبین شبکه خود برسید، می‌توانید با تنظیم نشست‌های غیررسمی با شبکه حرفه‌ای خود این کار را راحت‌تر انجام دهید و بدون واسطه با افراد شبکه خود ارتباط برقرار کنید. این شرایط به شما کمک می‌کند که مخاطبین خود را در یک محیط با رسمیت کمتر دیدار کنید، همین امر باعث تقویت رابطه خواهد شد.

از حاشیه امنیت خارج شوید

ساختن یک شبکه از افراد حرفه‌ای و باتجربه می‌تواند بسیار عقلانی باشد، ولی شما می‌توانید با خروج از حاشیه اطمینان قلمرو خود را گسترش دهید. با اضافه کردن افرادی با نظرهای متفاوت در شبکه خود می‌توانید از ایده‌های متنوع سود ببرید.

آمی کوهن مدیر یک کسب و کار دراین‌باره می‌گوید:

شاید شما تمایل داشته باشید تا با افرادی سر صحبت را بازکنید که طرز فکری مانند شما دارند و کارهای شمارا تائید می‌کنند ولی استفاده از منتقدین و افراد با نظرهای مخالف می‌تواند موفقیت شمارا بیشتر تضمین کند. کلید اصلی برای تبدیل شدن به یک رهبر موفق، یادگیری از تجربه منتقدان و دریافت بازخورد از آن‌هاست.

زمانی که احساس راحتی می‌کنید هم به شبکه سازی ادامه دهید

اگر در نقش فعلی خود احساس راحتی می‌کنید، ممکن است فکر کنید که الان زمان کناره‌گیری از شبکه سازی و پیدا کردن یک شغل جدید است. بااین‌وجود، شبکه حرفه‌ای شما نیاز به توجه دارد تا روابط را تقویت کرده و منافع را حفظ کند.

مدیریت ارتباط

کوهن دراین‌باره می‌گوید :

منتظر شبکه خود نمانید. صحبت من در مورد یافتن یک کار جدید نیست؛ منظور من این است که دانش خود را با یادگیری و به اشتراک‌گذاری تجارب با دیگران افزایش دهید.

همیشه باید یک شبکه قوی حرفه‌ای را پرورش دهید، زیرا این کار می‌تواند بیش از یک مرجع و فرصت شغلی خوب را به شما بدهد. اگر شبکه خود را حفظ کنید، زمان پیدا کردن یک کار جدید، مجبور نیستید از ابتدا شروع کنید؛ چون شما یک پایگاه قوی از مخاطبین شبکه خود را در دسترس دارید که می‌توانید از کمک آن‌ها بهره ببرید.

یک استخر استعدادیابی بسازید

شبکه‌ای که دارید یک‌راه عالی برای حفظ مزیت رقابتی در صنعت و کسب و کار شماست و همچنین  می‌تواند یک منبع استخدام باارزش برای شما باشد. به‌عنوان یک مدیر شما نیاز خواهید داشت تا یک تیم قوی را تشکیل دهید که لازمه آن استخدام هوشمندانه خواهد بود.

مت هافمن یکی از مدیران DigitalOcean دراین‌باره می‌گوید:

با داشتن یک شبکه قوی شما می‌توانید به‌راحتی افراد خوب را مستقیم یا با پیشنهاد دیگران استخدام کنید. موقعیت‌های رده‌بالا اغلب از طریق معرفی و ارجاع پر می‌شوند. با داشتن یک شبکه قوی دست شما همیشه بازخواهد بود و می‌توانید از رقیبان خود نیز باخبر باشید.

لطف شبکه خود را جبران کنید

حفط یک شبکه قوی فقط با ایجاد سود و منفعت برای شما و شغلتان به دست نخواهد آمد، شما باید درازای خدمات شبکه، در حد توان برای آن‌ها سودمند باشید. باید کمک کردن به آن‌ها را در اولویت قرار دهید.

هافمن دراین‌باره می‌گوید:

به‌جای اینکه به خود بگویید او چه‌کاری می‌تواند برای من انجام دهد، بگویید که من می‌توانم چه چیزی از این شخص یاد بگیریم؟ فکر کنید که چه‌کاری را می‌توانید برای کمک به افراد شبکه خود بدون انتظار تلافی کردن، انجام دهید.

مدیریت

اگر که تمایل داشته باشید به دیگران بیشتر از منفعتی که برای شما دارند، سود برسانید، پس از مدتی به یک فرد مورد اعتماد و مفید تبدیل خواهید شد و آن‌ها به‌خودی‌خود تمایل پیدا می‌کنند که در کارهایتان حتی بدون درخواست شما، کمکتان کنند.

دنبال معامله نباشید

هافمن می‌گوید :

با ذهنیت فروش و معامله جلو نروید. قرار نیست که اگر به کسی کمک کردید در جواب او هم حتما به شما کمک کند. شبکه سازی یعنی هرجایی که می‌توانید به بقیه افراد کمک کنید. به جای اینکه دنبال راه‌هایی باشید که بقیه می‌توانند به شما کمک کنند، روش‌هایی را پیدا کنید که شما می‌توانید به بقیه کمک کنید.

درباره علایقشان بیشتر تحقیق کنید و آن‌ها را به افرادی که می‌شناسید معرفی کنید تا شبکه آن‌ها هم قوی شود. بهترین راه شبکه سازی، دادن ایده‌ها و درس‌هایی که گرفته‌اید به دیگران است. باید این رویکرد را در ذهن خود تداعی کنید که همیشه به دنبال یادگیری چیزهای جدید باشید و کارهای بهتر را برای کمک به دیگر افراد انجام دهید.

.

منبع: Cio

مطلب چند توصیه شبکه سازی حرفه ای برای مدیران موفق آینده برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

قبل از ایجاد شبکه خانگی این مطلب را بخوانید

اگر شما هم از کاربران دائمی فضای مجازی باشید، احتمالاً واژه هایی از قبیل وای فای، شبکه، اینترنت و.. را زیاد شنیده اید.

در این مقاله قصد داریم که، به تعاریف و کاربرد بعضی از کلید واژه‌های رایج شبکه بی سیم و وای فای بپردازیم تا هنگام راه اندازی شبکه خانگی کمی با این موضوع به طور تئوری آشنا شده باشید؛ بنابراین با گویا آی تی همراه باشید.

قبل از شروع، بهتر است به تفاوت‌های دو واژه پرکاربردِ وای‌فای و اینترنت اشاره ای شود.

همان طور که می‌دانید در حال حاضر اینترنت، به عنوان یک شبکه جهانی شناخته می شود که از میلیون ها سیستم کامپیوتری تشکیل شده است.

کامپیوترهای موجود در شبکه اینترنت می توانند از طریق این بستر برای اتصال به هم، اشتراک منابع و.. استفاده کنند.

home-networking-explained

ولی تکنولوژی وایفای فقط یکی از چندین راهی است که برای انتقال اطلاعات در شبکه استفاده می شود؛ در اصل وایفای به عنوان یک رابط بی سیم، ارتباطی را بین کامپیوترهای موجود در یک شبکه محلی بر قرار می‌کند.

برای برقراری این ارتباط، روتر بی سیمی نیاز هست که این شبکه را مدیریت کند و هم چنین  اینترنت را بین تمام سیستم ها به اشترک بگذارد؛ که امروزه رویترهای بی سیم همان مودم وایفای نامیده می شوند.

شاید این جا لازم باشد که به شبکه محلی هم اشاره‌ای بکنیم.

همان طور که می دانید، شبکه محلی با ارتباط سیمی، به شبکه‌ای گفته می‌شود که، مجموعه‌ای از دستگاه ها را که از طریق کابل به هم متصل شده اند را شامل می شود.

اما شبکه محلی بی سیم که مورد بحث ماست، برای انتقال اطلاعات از یک سیستم به سیستم دیگر، به کابل نیازی ندارد، و برای انتقال اطلاعات از امواج رادیویی استفاده می کند؛ و باطبع نیازی به حضور فیزیکی سیستم ها و کاربران در کنار هم برای ایجاد شبکه، وجود ندارد.

home-networking-explained

مفاهیم مکمل بیشتر از شبکه بی سیم

از آن جا که شبکه بی سیم برای ارتباط از امواج رادیویی به جای کابل، استفاده می کند، پس این موضوع روند پیچیده تری را برای ایجاد ارتباط ایجاد می کند.

در این بین وسیله ای به نام اکسس پوینت، به عنوان مرکزیت این شبکه، سیگنال های وایفای را دریافت می‌کند و سپس منتشر می کند، و بعد سیستم های شبکه این سیگنال ها را دریافت می کنند.

اگر هر وسیله مجهز به وایفای، به این مرکز نزدیک باشد می تواند بدون اجازه به شبکه متصل شود و به طور غیر مجاز سیگنال های شبکه را دریافت کند و از منابع شبکه استفاده کند.

که این امر، خود نیاز به رمزگذاری کردن شبکه را واضح‌تر می سازد؛ در این صورت فقط سیستم هایی سیگنال ها را دریافت می‌کنند که رمز این شبکه یا مجوز ورود را داشته باشند.

در حال حاضر، راه‌های زیادی برای حفاظت از شبکه بی سیم وجود دارند، که به این ها، روش های احراز هویت گفته می شود؛ این رمزنگاری ها شامل الگوریتم‌هایی مثل WEP، WPA، WPA2 می شود.

اولین رمزنگاری شبکه ها با استانداردهای wep و بعد wpa مطرح شد،؛ wep به علت آسیب پذیری بالا در تأمین امنیت شبکه، بعد از مدتی منسوخ شد و یک‌سال بعد از آن الگوریتم wpa ارائه شد؛ این روش امنیت را به طور کامل برقرار نمی کرد، هر چند در شبکه های خانگی مشکل عدم امنیت احساس نمی شد اما بازهم نیاز به نسخه ارتقا یافته ای داشت که امنیت شبکه ها را بتواند بیشتر و بهتر تامین کند.

 از سال۲۰۰۶  تاکنون روش wpa2، کاربردهای بیشتری را ارئه داده است.

در کارکرد این الگوریتم، مانند wpa دو روش اجباری برای رمزنگاری وجود دارد، که این دو متد در الگوریتمWPA2، AES و TKIP نامیده می شوند.

البته در حال حاضرWPA2از متد CCMP به جای TKIP استفاده می کند؛ البته برای اینکه بتوان سازگاری را بین سیستم های قدیمی و سیستم های جدید برای برقراری ارتبباط به وجود آورد به متد TKIP نیاز هست.

اما متد AES امنیت بهتر و سریع تری را برای سیستم های امروزی فراهم می‌کند و سیستم های قدیمی را پشتیبانی نمی‌کند.

شبکه خانگی

Wi-Fi Protected Setup WPS:

در سال ۲۰۰۷ و یک سال بعد از معرفی WPA2، اتحادیه وایفای برای تأمین امنیت شبکه و البته راحت تر کردن امنیت برای کاربران آماتور، استاندارد جدیدی را معرفی کرده است.

در این روش نیازی نیست که برای هر بار متصل شدن به شبکه، رمز عبور شبکه را وارد کنید.

البته ۴ روش برای متصل شدن به شبکه وای فای از طریق WPS وجود دارد؛ که در بین این روش ها ” دکمه WPS ” مشهوریت بیشتری دارد.

این استاندارد که کاملاً یک روش فیزیکی است، باید روی وای فای کلاینت واکسس پوینت شبکه، این دکمه تعبیه شده باشد.

در این روش بعد از فشردن این دکمه در اکسس پوینت، ظرف مدت دو دقیقه باید دکمه مربوط را در وایفای کلاینت فشار دهید، البته مودم هایی که این دکمه را ندارند نمی توانند از این طریق به شبکه متصل شوند.

شبکه خانگی

استاندارد Wi-Fi Direct و جانشینی برای اکسس پوینت

در حال حاضر شبکه هایی وجود دارند که بدون اکسس پوینت فیزیکی، به فعالیت مشغول هستند و کلایتنها بازهم می توانند به شبکه وایفای متصل شوند و سرویس گیری کنند؛ به این روش  تترینگ یا نقطه اتصال هم گفته می شود.

کیفیت کار به این صورت است که هر دستگاهی مثل گوشی های هوشمند که مستقیما از طریق داده تلفن همراه و.. به اینترنت متصل می‌شوند، می توانند نقش یک اکسس پوینت غیر فیزیکی را بازی کنند و سیگنال های اینترنت را برای بقیه کلاینتها، از قبیل گوشی های هوشمند، لپ تاپ و.. به اشتراک بگذارند.

البته تنها گوشی های هوشمند قابلیت اکسس پوینت شدن را ندارند، مثلا مودمی را در نظر بگیرید که فقط یک پورت دارد.

و از طریق این پورت یک لپ تاپ به اینترنت متصل شده است؛ حال این لپ تاپ می تواند به اکسس پوینت مجازی تبدیل شود و کار اشتراک گذاری اینترنت را برای دیگر کلاینت‌های نزدیک فراهم کند.

این روش با وجود داشتن مزیتی چون پایین بودن هزینه ها، معایبی مثل کاهش سرعت، افت کارایی و داغ شدن سیستم مرکزی را به دنبال دارد.

Multi-User Multiple Input Multiple Output MU-MIMO:

تکنولوژی MU-MIMO برای مدیریت بهتر شبکه های بی سیم استفاده می شود؛ در شبکه هایی که چندین کابر، یا چندین پایانه وجود داشته باشد و شما بخواهید که در این شبکه، سیگنال های وایفای به نسبت یکسان بین این کلاینت ها تقسیم نشود.

این استاندارد از طریق کنترل و مدیریت پهنای باند فعالیت می کند، که به طور همزمان بار داده هر کدام از کلاینت ها را بررسی می کند و نرخ داده  مناسبی را به هر کدام اختصاص می دهد؛ در این صورت شبکه وای فای، با کاهش افت سرعت قابل توجهی، روبرو نمی شود.

اما باید بدانید که هر روتری از این استاندارد پشتیبانی نمی کند؛ تمام اکسس پوینت های معروف به سری AC  یا همان ۸۰۲٫۱۱ac که در طی دو سال گذشته ساخته شده اند، این استاندارد را پشتیبانی می کنند.

در این صورت حتی اگر تعداد کلاینت‌ها زیاد باشد و روترهای (بی سیم) با طرفیت‌های مختلفی هم وجود داشته باشد، این استاندارد کلاینت ها را به صورت مجازی دسته بندی می کند و هر روتر را به یک دسته اختصاص می دهد.

مصال واضح تر برای معماری این استاندارد، می تواند قهوه ای خانه ای باشد که هر فروشنده فنجان با اندازه مخصوص به خود را دارد، و به این طریق مشخص به آن ها سرویس می دهد.

شبکه خانگی

شبکه های سیمی برق

با وجود مزایای فوق العاده شبکه های وای فای، از قبیل نصب راحت تر، عدم کابل کشی بین پایانه ها، قابل حمل بودن شبکه و.. باز هم با محدودیت هایی مواجه است.

امواج رادیویی شبکه های بی سیم با وجود موانع مثل دیوارهای بتنی و ضخیم، یا فواصل دور با افت شدید سیگنال مواجه می شود؛ در این صورت این شبکه ها برای مکان هایی مثل زیر زمین و.. مناسب نیستند؛ بهترین فناوری  برای جایگزینی شبکه وای فای در محیط های کور، شبکه سیمی برق یا پاور لاین است؛ در این فناوری تنها به دو شاخه و سیم کشی برق و کابل شبکه نیاز دارید تا شبکه جدید اترنتی را بسازید.

شبکه خانگی

در این جا کابل های شبکه ما، حکم همان وایفای را دارند، که البته سرعت بیشتری را هم در اختیار کاربران قرار می دهد.

اولین آداپتور نقش ارسال کننده و آداپتور دوم نقش گیرنده را دارد، پس باید اولین آداپتور که حالا به پریز برق متصل شده است را از طریق کابل شبکه به روتر یا اکسس پوینت متصل کنید.

حالا آداپتور دوم را به پریز متصل می کنید و بعد از طریق پورت شبکه تعبیه شده بر روی  آن، آن را به کامپیوتر و.. متصل کنید.

الان اتصال در شبکه برقرار می شود، و یک شبکه بی سیم برقی ایجاد شده است که سرعتی تا ۵۰ در صد از سرعت اتصال سیمی مدل گیگابایت را برقرار می کند.

دیدگاه شما در این باره چیست؟ تجربیات خود را در هنگام ایجاد و مدیریت یک شبکه خانگی با گویا آی تی در میان گذاشته و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

چگونه چند پورت‌ (Port) را روی روتر ( Router ) منتقل ( forward ) کنیم؟  

اگرچه امروزه بسیاری از روترها این کار را به صورت خودکار انجام می‌دهند، اما فوروارد (Forward) کردن پورت (Port) برای بعضی از اپلیکیشن‌ها یا دستگاه‌ها باید به صورت دستی انجام شود. خوشبختانه اگر بدانید باید کجا بروید، انجام این کار خیلی آسان است.

فوروارد کردن پورت

فوروارد کردن پورت چیست؟

برای انجام بسیاری از کارها باید کامپیوتر خود را به سرویس دهنده‌ی دستگاه‌های دیگر تبدیل کنید. اکثر چیزها زمانی که داخل شبکه‌ی خودتان هستید، به درستی کار می‌کند. اما اگر می‌خواهید از بیرون از این شبکه به بعضی از اپلیکیشن‌ها دسترسی داشته باشید، قضیه سخت‌تر می‌شود. پس ابتدا بگذارید نگاهی به دلیل این ماجرا بیاندازیم.

روتر چگونه درخواستها را مدیریت کرده و از پورتها استفاده میکند؟

تصویر زیر نقشه‌ای ساده از شبکه‌ی خانگی شماست. ابر همان اینترنت و اتصال عمومی شما، یا آدرس پروتکل اینترنت (IP) است. این آدرس IP کل شبکه‌ی خانگی شما را به جهان خارج نشان می‌دهد.

آدرس قرمز، آدرس روتر در داخل شبکه‌ی شماست. آدرس‌های دیگری که در پایین تصویر وجود دارد همه متعلق به دستگاه‌های موجود در شبکه است. اگر آدرس IP عمومی شما مثل آدرس یک خیابان باشد، به آدرس‌های داخلی مثل شماره‌ی آپارتمان‌های آن خیابان نگاه کنید.

فوروارد کردن پورت روی روتر

 

این شکل در خود سوالی دارد که شاید تا به حال به آن فکر نکرده باشید. چگونه اطلاعاتی که از اینترنت می‌آید به دستگاه موردنظر ما در شبکه می‌رسد؟ اگر درخواست باز کردن سایت گوگل را داشته باشید، چگونه پاسخ به جای لپتاپ برادرتان به سیستم شما فرستاده می‌شود؟ مگر آدرس IP عمومی در همه‌ی دستگاه‌ها یکسان نیست؟

این مسئله به لطف قابلیت فوق العاده‌ای در روتر به نام ترجمه‌ی آدرس شبکه (NAT) حل می‌شود. این قابلیت در سطح روتر مثل یک پلیس راهنمایی و رانندگی عمل می‌کند، یعنی ترافیک را از میان روتر به دستگاه صحیح هدایت می‌کند، بنابراین از یک آدرس IP عمومی می‌توان در چندین دستگاه استفاده کرد. به واسطه‌ی همین NAT، درخواست‌های هر دستگاهی مشخص بوده و پاسخ فقط برای همان دستگاه ارسال می‌شود.

پس نقش پورت‌ها این وسط چه می‌شود؟ پورت‌ها بخشی قدیمی اما مفید از روزهای ابتدایی پردازش شبکه هستند. در آن زمان‌ها که هر کامپیوتر در یک زمان فقط می‌توانست یک اپلیکیشن اجرا کند، تنها کاری که باید صورت می‌گرفت این بود که یک کامپیوتر را به کامپیوتر دیگری که در همان شبکه همان اپلیکیشن را اجرا کرده بود، وصل کنیم. اما بعدها که کامپیوترها به صورت همزمان قادر به اجرای چندین اپلیکیشن شدند، متخصصان علوم کامپیوتری باید با مشکل وصل کردن اپلیکیشن‌های مرتبط به هم دست و پنجه نرم می‌کردند. این‌جا بود که پورت‌ها متولد شدند.

بعضی از پورت‌ها اپلیکیشن‌های مشخصی دارند که در صنعت کامپیوتر استاندارد هستند. برای مثال، زمانی که یک صفحه‌ی اینترنتی را باز می‌کنید، سیستم از پورت ۸۰ استفاده می‌کند. نرم‌افزار کامپیوتر گیرنده می‌داند که از پورت ۸۰ برای بارگذاری اسناد http استفاده می‌شود، پس گوش به زنگ می‌ماند و بر همین اساس پاسخ می‌دهد. اگر درخواست http خود را بر روی پورت دیگری -مثلاً پورت ۱۴۳- بفرستید، سرویس دهنده‌ی وب آن را شناسایی نمی‌کند، چون به این پورت گوش نمی‌دهد (البته چیز دیگری مثل سرویس دهنده‌ی ایمیلی IMAP ممکن است از آن پورت استفاده کند).

بعضی از پورت‌ها به طور پیشفرض برای چیزی تعریف نشده‌اند، بنابراین برای هر کاری می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. به منظور جلوگیری از به وجود آمدن تداخل در استفاده از یک پورت بهتر است از اعداد طولانی‌تر استفاده نمایید. مثلاً Plex Media Server از پورت ۳۲۴۰۰ و سرورهای بازی Minecraft از پورت ۲۵۵۶۵ استفاده می‌کنند.

از هر پورت می‌توان در هر دو پروتکل TCP یا UDP استفاده کرد. TCP یا پروتکل کنترل انتقال، پروتکلی است که اغلب استفاده می‌شود. UDP یا پروتکل داده‌گرام کاربر توسط اپلیکیشن‌های خانگی کمتر استفاده می‌شود، مگر برای یک استثنا بزرگ که BitTorrent باشد.

چرا باید بخواهید پورتها را فوروارد کنید؟

حالا اصلاً چرا باید بخواهیم پورت‌ها را فوروارد کنیم؟ با وجود این که بسیاری از اپلیکیشن‌ها برای تنظیم پورت‌های خود از NAT استفاده می‌کنند و خودشان پیکربندی‌های لازم را انجام می‌دهند، اما هنوز اپلیکیشن‌هایی وجود دارند که به طور خودکار این کار را انجام نمی‌دهند و باید به صورت دستی این تنظیمات را تعریف کنید.

در نمودار زیر با یک مثال ساده شروع می‌کنیم. فرض کنید در جایی از جهان در حال استفاده از لپتاپ‌تان هستید (با آدرس ۲۲۵٫۲۱۳٫۷٫۴۲)، و برای دسترسی به چند فایل که در کامپیوتر خانگی‌تان قرار دارد می‌خواهید به شبکه‌ی منزل وصل شوید. اگر آدرس IP خانگی خود (۱۲۷٫۳۴٫۷۳٫۲۱۴) را در یکی از ابزارهای مرتبط (مثلاً یک کلاینت FTP یا یک نرم‌افزار اتصال از راه دور) وارد کنید، و این ابزار از ویژگی‌های روتر که پیش‌تر اشاره کرده استفاده نکند، شانسی برای وصل شدن ندارید. برنامه نمی‌داند درخواست شما را به کجا بفرستد، و در نتیجه اتفاقی نمی‌افتد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

البته این امر قابلیت امنیتی بسیار خوبی است. اگر کسی بدون استفاده از پورت‌های معتبر بخواهد به شبکه‌ی خانگی شما وصل شود، نباید قادر به انجام چنین کاری باشد. رد این درخواست‌ها توسط فایروال روتر انجام می‌شود.

برای حل این مشکل باید به روتر بگویید که اگر درخواستی از طرف این برنامه فرستاده شد آن را به این دستگاه در این پورت ارسال کند. با دستورالعمل‌های لازم، روتر شما را به سمت کامپیوتر و اپلیکیشن مربوطه هدایت خواهد کرد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

پس در این مثال، اگر می‌خواهید از خارج شبکه به داخل شبکه دسترسی داشته باشید باید از پورت‌های مختلف استفاده کنید. هنگامی که با استفاده از پورت ۲۲ به آدرس IP شبکه‌ی خانگی خود دسترسی پیدا کردید، روتر شما در خانه می‌داند که این درخواست باید به سمت ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۱۰۰ برود. سپس رابط SSH در آن دستگاه پاسخ خواهد داد. در عین حال می‌توانید درخواستی از طریق پورت ۸۰ ارسال کنید تا روتر آن را به سرویس دهنده‌ی وب در آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۵۰ هدایت کند. یا از طریق آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۲۰۰ با استفاده از VNC به صورت از راه دور لپتاپ خواهرتان را کنترل کنید.

کارایی فوروارد کردن پورت‌ها به همین‌جا ختم نمی‌شود! برای راحتی و شفافیت بیشتر می‌توانید پورت‌های سرویس‌های موجود را با استفاده از فوروارد کردن پورت‌ها تغییر دهید. برای مثال فرض کنید در شبکه‌ی خانگی خود دو سرویس دهنده‌ی وب دارید و می‌خواهید یکی از آن‌ها به راحتی قابل دستیابی باشد، و دیگری فقط برای استفاده‌ی شخصی در دسترس باشد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

زمانی که از پورت ۸۰ به شبکه‌ی خانگی‌تان دسترسی پیدا می‌کنید، می‌توانید به روتر خود بگویید درخواست‌ها را به یکی از سرورهای موجود در آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۵۰ که پورت ۸۰ را گوش می‌کند بفرستد. می‌توانید به روتر بگویید که اگر از طریق پورت ۱۰۰۰۰ به آن وصل شدید، باید به پورت ۸۰ سرور شخصی شما برود. از این طریق، کامپیوتر دوم حتی برای استفاده از یک پورت متفاوت هم نباید دوباره پیکربندی شود، ولی شما هنوز می‌تواتید ترافیک آن را مدیریت کنید.

اکنون که می‌دانیم انتقال پورت چیست و چرا باید بخواهیم از آن استفاده کنیم، بگذارید پیش از پیکربندی اصلی آن، چند نکته‌ی کوچک را در این رابطه بگوییم.

نکاتی پیش از پیکربندی روتر

پیش از پیکربندی حقیقی روتر و شروع به کار جدی برای جلوگیری از به وجود آمدن مشکل بهتر از چند نکته‌ی کوچک را بدانید.

تنظیم آدرس IP ایستا برای دستگاهها

اگر دستگاه‌های شما آدرس IP خود را به صورت پویا از سرویس DHCP روتر دریافت می‌کنند، هیچ کدام از این کارها فایده‌ای نخواهد داشت. ما در این جا به طور خلاصه به این موشوع اشاره خواهیم کرد.

روتر شما مجموعه‌ای از آدرس‌های آماده دارد که با وارد شدن دستگاه‌های جدید به شبکه این آدرس‌ها را به آن‌ها اختصاص می‌دهد. مثلاً هنگامی که لپتاپ شما وارد شبکه می‌شود با آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۹۸، آیفون‌تان با ۱۹۲.۱۶۸.۱.۹۹ و بقیه‌ی دستگاه‌ها هم به همین صورت آدرس‌دهی می‌شوند. اگر این دستگاه‌ها برای مدتی خاموش شوند یا روتر دوباره راه‌اندازی شود، کل آدرس‌ها دوباره بازنشانی می‌شوند.

در شرایط معمولی این امکان فوق العاده خوب است، چون دیگر نیازی نیست که نگران IP های داخلی باشید. اما اگر می‌خواهید قاعده‌ی (Rule) فوروارد پورتی بسازید که آدرس سرویس دهنده‌ی بازی شما را مشخص می‌کند، و بعد روتر آدرس جدیدی به آن بدهد، این قاعده دیگر کار نخواهد کرد، و دیگر کسی نمی‌تواند به آن وصل شود. برای جلوگیری از این اتفاق باید به هر دستگاه در شبکه که در آن پورت فوروارد کرده‌اید، آدرس IP ایستا بدهید. بهترین روش برای انجام این کار از طریق روتر است.

آدرس IP خود را بدانید (و یک آدرس DNS پویا تعریف کنید)

علاوه بر رعایت نکته‌ی قبلی، باید آدرس IP خارجی خود را هم بدانید. می‌توانید این آدرس را با مراجعه به سایت whatismyip.com مشاهده کنید. اگرچه یک آدرس IP عمومی می‌تواند تا ماه‌ها یا حتی یک سال ثابت بماند ولی امکان تغییر آن هم وجود دارد (مگر این که به طور مشخص از سرویس دهنده‌ی اینترنت خود IP ثابت گرفته باشید). به عبارت دیگر یعنی با اعتماد کامل نمی‌توانید آدرس IP شبکه‌ی خود را در نرم‌افزارهای اتصال از راه دور وارد کنید و انتظار وصل شدن داشته باشید.

بنابراین قویاً پیشنهاد می‌کنیم که یک سرویس DNS پویا تنظیم کنید تا آدرس متغیر شما را به یک آدرس به یاد ماندنی‌تر مثل mysuperawesomeshomeserver.dynu.net پیوند دهد.

به فایروالهای محلی توجه کنید

زمانی که یک پورت را در سطح روتر فوروارد می‌کنید، به احتمال خیلی زیاد باید دستی هم در قوانین فایروال کامپیوتر خود ببرید. آگاه باشید که در کامپیوترهایی که علاوه بر فایروال محلی از فایروال موجود در نرم‌افزارهای آنتی ویروس هم استفاده می‌کنند، باید در هر دو جا بگویید که اتصالات این پورت‌ها را مورد تایید شماست.

گام اول: یافتن قواعد فوروارد کردن پورتها در روتر

اگرچه ما دوست داریم برای روتر شما دستورالعمل مخصوص بنویسیم، ولی حقیقت این است که هر روتر نرم‌افزار مخصوص به خود را دارد، و عملکرد هر نرم‌افزار هم بسته به مدل روتر متفاوت است. پس به جای این که همه‌ی مدل‌های موجود را تحت پوشش قرار دهیم (که کار بی‌نهایت سختی است)، سعی می‌کنیم تا با ارائه‌ی اطلاعاتی درباره‌ی ظاهر منوها، تشویق‌تان کنیم تا دفترچه‌ی راهنما را مطالعه کرده یا به دنبال راهنماهای آنلاین مربوط به مدل روتر خود باشید.

در حالت کلی باید به دنبال بخشی به نام Port Forwarding باشید. برای پیدا کردن آن شاید لازم باشد تا دسته‌بندی‌های مختلف را بررسی کنید. برای مثال این بخش در روتر D-Link DIR-890L به شکل زیر است:

فوروارد کردن پورت روی روتر

و همین بخش در روتری مشابه که از فرم‌ور محبوب شخص ثالث DD-WRT استفاده می‌کند هم به صورت زیر می‌باشد:

فوروارد کردن پورت روی روتر

همان طور که می‌بینید، پیچیدگی بین این دو مدل، علی‌رغم سخت‌افزار یکسان مشهود است. به علاوه، موقعیت آن هم به طور کامل با یکدیگر تفاوت دارد. به همین خاطر بهتر است برای هر دستگاه و هر رابط کاربری راهنمای مخصوص آن را مطالعه کنید.

هنگامی که منوی آن را پیدا کردید، زمان آن است تا قاعده‌ی موردنظر خود را تنظیم کنید.

گام دوم: ایجاد یک قاعدهی فوروارد پورت

برخلاف همه‌ی توضیحات احتمالاً پیچیده و مراحل قبلی تعریف خود قاعده بسیار ساده است. ما می‌خواهیم دو قاعده برای فوروارد کردن پورت تعریف کنیم؛ یکی برای سرویس دهنده‌ی موسیقی Subsonic و دیگری برای سرویس دهنده‌ی بازی Minecraft.

فوروارد کردن پورت روی روتر

با وجود تفاوت‌هایی که در نرم‌افزار هر روتر وجود دارد، فرآیند کلی یکسان است. تقریباً در همه جا ابتدا باید نام قاعده‌ی فوروارد پورت را بنویسید. بهتر نامی مرتبط با کاربرد سرویس یا سرور برای آن انتخاب کنید. اکنون باید مشخص کنید که این قاعده از پروتکل TCP، UDP یا هر دوی آن‌ها استفاده کند. بعضی از کاربران در زمینه‌ی انتخاب دقیق پروتکل موردنیاز برای هر اپلیکیشن یا سرویس وسواس دارند و آن را به پای مسائل امنیتی می‌گذارند. اگر راستش را بگویم من همیشه در این زمینه تنبلی می‌کنم، و خیلی راحت گزینه‌ی Both یا هر دو را انتخاب می‌کنم.

در برخی از فرم‌ورهای نرم‌افزاری مثل DD-WRT که در تصویر بالا هم آن را آوردیم، با تعیین مقدار Source یا منبع می‌توانید دسترسی لیستی از آدرس‌های IP را به دلایل امنیتی به این قاعده‌ی انتقال پورت محدود کنید. اگر بخواهید می‌توانید از چنین قابلیتی استفاده کنید، اما بدانید که با این کار دردسرهای جدیدی برای خود ایجاد می‌کنید، چرا که روتر فرض می‌کند که کاربران از راه دور (از جمله شما و دوستان‌تان) آدرس‌های ایستا دارند.

سپس باید پورت خارجی را مشخص کنید. این همان پورتی است که بر روی روتر و اینترنت باز خواهد ماند. شما می‌توانید از بین ۱ تا ۶۵۳۵۳ یک عدد انتخاب کنید، اما اکثر اعداد پایین توسط سرویس‌های استاندارد (مثل ایمیل و سرورهای وب) و عددهای بالا هم توسط اپلیکیشن‌های متداول اشغال شده‌اند. با این اوصاف پیشنهاد می‌کنیم عددی بالاتر از ۵۰۰۰ انتخاب کنید. برای اطمینان خاطر می‌توانید در میان لیست طویل پورت‌های TCP/UDP بگردید تا مطمئن شوید که پورت انتخابی شما با سرویس دیگری تداخل نداشته باشد.

در انتها آدرس IP داخلی و پورت دستگاه موردنظر خود را وارد کرده، و سوئیچ این قاعده را روشن کنید. فراموش نکنید که تنظیمات را هم ذخیره نمایید.

گام سوم: آزمایش قاعدهی فوروارد پورت

ساده‌ترین راه برای آزمایش فوروارد پورت این است که از یک دستگاه خارج از شبکه به کامپیوتر داخل شبکه وصل شوید. اما اگر خارج از خانه نباشید شاید انجام این آزمایش برای شما کمی مشکل باشد. خوشبختانه به لطف وبسایت YouGetSignal.com می‌توانید به راحتی ببینید که آیا قاعده‌ی فوروارد کردن پورت شما به درستی کار می‌کند یا نه. برای انجام این آزمایش کافی است آدرس IP خود را به همراه پورت‌تان وارد کرده و بر روی دکمه‌ی Check کلیک کنید.

فوروارد کردن پورت روی روتر

همان طور که در تصویر بالا پیداست، باید پیامی مشابه [Port X is open on [Your IP دریافت کنید. اگر پورت بسته بود، مجدداً تنظیمات روتر خود را چک کرده و ضمن بررسی IP و پورتی که در این سایت وارد کرده‌اید، آزمایش را دوباره اجرا کنید.

تعریف انتقال پورت شاید کمی مشکل باشد، اما پس از آن که آدرس IP ایستا را به دستگاه موردنظر خود اختصاص دادید و سرور DNS پویا را برای آدرس IP خانگی خود تعریف کردید، فقط کافی است یکبار این سختی را به جان بخرید تا در آینده به راحتی بتوانید از شبکه‌ی خانگی خود استفاده کنید.

این مطلب برای بسیاری از کاربران دنیای مجازی مفید است و کاربرد دارد بنابراین توصیه می کنیم که از طریق دکمه های زیر این مطلب را روی شبکه های اجتماعی منتشر نمایید.

منبع: howtogeek.com

چگونه چند پورت‌ (Port) را روی روتر ( Router ) منتقل ( forward ) کنیم؟  

اگرچه امروزه بسیاری از روترها این کار را به صورت خودکار انجام می‌دهند، اما فوروارد (Forward) کردن پورت (Port) برای بعضی از اپلیکیشن‌ها یا دستگاه‌ها باید به صورت دستی انجام شود. خوشبختانه اگر بدانید باید کجا بروید، انجام این کار خیلی آسان است.

فوروارد کردن پورت

فوروارد کردن پورت چیست؟

برای انجام بسیاری از کارها باید کامپیوتر خود را به سرویس دهنده‌ی دستگاه‌های دیگر تبدیل کنید. اکثر چیزها زمانی که داخل شبکه‌ی خودتان هستید، به درستی کار می‌کند. اما اگر می‌خواهید از بیرون از این شبکه به بعضی از اپلیکیشن‌ها دسترسی داشته باشید، قضیه سخت‌تر می‌شود. پس ابتدا بگذارید نگاهی به دلیل این ماجرا بیاندازیم.

روتر چگونه درخواستها را مدیریت کرده و از پورتها استفاده میکند؟

تصویر زیر نقشه‌ای ساده از شبکه‌ی خانگی شماست. ابر همان اینترنت و اتصال عمومی شما، یا آدرس پروتکل اینترنت (IP) است. این آدرس IP کل شبکه‌ی خانگی شما را به جهان خارج نشان می‌دهد.

آدرس قرمز، آدرس روتر در داخل شبکه‌ی شماست. آدرس‌های دیگری که در پایین تصویر وجود دارد همه متعلق به دستگاه‌های موجود در شبکه است. اگر آدرس IP عمومی شما مثل آدرس یک خیابان باشد، به آدرس‌های داخلی مثل شماره‌ی آپارتمان‌های آن خیابان نگاه کنید.

فوروارد کردن پورت روی روتر

 

این شکل در خود سوالی دارد که شاید تا به حال به آن فکر نکرده باشید. چگونه اطلاعاتی که از اینترنت می‌آید به دستگاه موردنظر ما در شبکه می‌رسد؟ اگر درخواست باز کردن سایت گوگل را داشته باشید، چگونه پاسخ به جای لپتاپ برادرتان به سیستم شما فرستاده می‌شود؟ مگر آدرس IP عمومی در همه‌ی دستگاه‌ها یکسان نیست؟

این مسئله به لطف قابلیت فوق العاده‌ای در روتر به نام ترجمه‌ی آدرس شبکه (NAT) حل می‌شود. این قابلیت در سطح روتر مثل یک پلیس راهنمایی و رانندگی عمل می‌کند، یعنی ترافیک را از میان روتر به دستگاه صحیح هدایت می‌کند، بنابراین از یک آدرس IP عمومی می‌توان در چندین دستگاه استفاده کرد. به واسطه‌ی همین NAT، درخواست‌های هر دستگاهی مشخص بوده و پاسخ فقط برای همان دستگاه ارسال می‌شود.

پس نقش پورت‌ها این وسط چه می‌شود؟ پورت‌ها بخشی قدیمی اما مفید از روزهای ابتدایی پردازش شبکه هستند. در آن زمان‌ها که هر کامپیوتر در یک زمان فقط می‌توانست یک اپلیکیشن اجرا کند، تنها کاری که باید صورت می‌گرفت این بود که یک کامپیوتر را به کامپیوتر دیگری که در همان شبکه همان اپلیکیشن را اجرا کرده بود، وصل کنیم. اما بعدها که کامپیوترها به صورت همزمان قادر به اجرای چندین اپلیکیشن شدند، متخصصان علوم کامپیوتری باید با مشکل وصل کردن اپلیکیشن‌های مرتبط به هم دست و پنجه نرم می‌کردند. این‌جا بود که پورت‌ها متولد شدند.

بعضی از پورت‌ها اپلیکیشن‌های مشخصی دارند که در صنعت کامپیوتر استاندارد هستند. برای مثال، زمانی که یک صفحه‌ی اینترنتی را باز می‌کنید، سیستم از پورت ۸۰ استفاده می‌کند. نرم‌افزار کامپیوتر گیرنده می‌داند که از پورت ۸۰ برای بارگذاری اسناد http استفاده می‌شود، پس گوش به زنگ می‌ماند و بر همین اساس پاسخ می‌دهد. اگر درخواست http خود را بر روی پورت دیگری -مثلاً پورت ۱۴۳- بفرستید، سرویس دهنده‌ی وب آن را شناسایی نمی‌کند، چون به این پورت گوش نمی‌دهد (البته چیز دیگری مثل سرویس دهنده‌ی ایمیلی IMAP ممکن است از آن پورت استفاده کند).

بعضی از پورت‌ها به طور پیشفرض برای چیزی تعریف نشده‌اند، بنابراین برای هر کاری می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. به منظور جلوگیری از به وجود آمدن تداخل در استفاده از یک پورت بهتر است از اعداد طولانی‌تر استفاده نمایید. مثلاً Plex Media Server از پورت ۳۲۴۰۰ و سرورهای بازی Minecraft از پورت ۲۵۵۶۵ استفاده می‌کنند.

از هر پورت می‌توان در هر دو پروتکل TCP یا UDP استفاده کرد. TCP یا پروتکل کنترل انتقال، پروتکلی است که اغلب استفاده می‌شود. UDP یا پروتکل داده‌گرام کاربر توسط اپلیکیشن‌های خانگی کمتر استفاده می‌شود، مگر برای یک استثنا بزرگ که BitTorrent باشد.

چرا باید بخواهید پورتها را فوروارد کنید؟

حالا اصلاً چرا باید بخواهیم پورت‌ها را فوروارد کنیم؟ با وجود این که بسیاری از اپلیکیشن‌ها برای تنظیم پورت‌های خود از NAT استفاده می‌کنند و خودشان پیکربندی‌های لازم را انجام می‌دهند، اما هنوز اپلیکیشن‌هایی وجود دارند که به طور خودکار این کار را انجام نمی‌دهند و باید به صورت دستی این تنظیمات را تعریف کنید.

در نمودار زیر با یک مثال ساده شروع می‌کنیم. فرض کنید در جایی از جهان در حال استفاده از لپتاپ‌تان هستید (با آدرس ۲۲۵٫۲۱۳٫۷٫۴۲)، و برای دسترسی به چند فایل که در کامپیوتر خانگی‌تان قرار دارد می‌خواهید به شبکه‌ی منزل وصل شوید. اگر آدرس IP خانگی خود (۱۲۷٫۳۴٫۷۳٫۲۱۴) را در یکی از ابزارهای مرتبط (مثلاً یک کلاینت FTP یا یک نرم‌افزار اتصال از راه دور) وارد کنید، و این ابزار از ویژگی‌های روتر که پیش‌تر اشاره کرده استفاده نکند، شانسی برای وصل شدن ندارید. برنامه نمی‌داند درخواست شما را به کجا بفرستد، و در نتیجه اتفاقی نمی‌افتد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

البته این امر قابلیت امنیتی بسیار خوبی است. اگر کسی بدون استفاده از پورت‌های معتبر بخواهد به شبکه‌ی خانگی شما وصل شود، نباید قادر به انجام چنین کاری باشد. رد این درخواست‌ها توسط فایروال روتر انجام می‌شود.

برای حل این مشکل باید به روتر بگویید که اگر درخواستی از طرف این برنامه فرستاده شد آن را به این دستگاه در این پورت ارسال کند. با دستورالعمل‌های لازم، روتر شما را به سمت کامپیوتر و اپلیکیشن مربوطه هدایت خواهد کرد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

پس در این مثال، اگر می‌خواهید از خارج شبکه به داخل شبکه دسترسی داشته باشید باید از پورت‌های مختلف استفاده کنید. هنگامی که با استفاده از پورت ۲۲ به آدرس IP شبکه‌ی خانگی خود دسترسی پیدا کردید، روتر شما در خانه می‌داند که این درخواست باید به سمت ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۱۰۰ برود. سپس رابط SSH در آن دستگاه پاسخ خواهد داد. در عین حال می‌توانید درخواستی از طریق پورت ۸۰ ارسال کنید تا روتر آن را به سرویس دهنده‌ی وب در آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۵۰ هدایت کند. یا از طریق آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۲۰۰ با استفاده از VNC به صورت از راه دور لپتاپ خواهرتان را کنترل کنید.

کارایی فوروارد کردن پورت‌ها به همین‌جا ختم نمی‌شود! برای راحتی و شفافیت بیشتر می‌توانید پورت‌های سرویس‌های موجود را با استفاده از فوروارد کردن پورت‌ها تغییر دهید. برای مثال فرض کنید در شبکه‌ی خانگی خود دو سرویس دهنده‌ی وب دارید و می‌خواهید یکی از آن‌ها به راحتی قابل دستیابی باشد، و دیگری فقط برای استفاده‌ی شخصی در دسترس باشد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

زمانی که از پورت ۸۰ به شبکه‌ی خانگی‌تان دسترسی پیدا می‌کنید، می‌توانید به روتر خود بگویید درخواست‌ها را به یکی از سرورهای موجود در آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۵۰ که پورت ۸۰ را گوش می‌کند بفرستد. می‌توانید به روتر بگویید که اگر از طریق پورت ۱۰۰۰۰ به آن وصل شدید، باید به پورت ۸۰ سرور شخصی شما برود. از این طریق، کامپیوتر دوم حتی برای استفاده از یک پورت متفاوت هم نباید دوباره پیکربندی شود، ولی شما هنوز می‌تواتید ترافیک آن را مدیریت کنید.

اکنون که می‌دانیم انتقال پورت چیست و چرا باید بخواهیم از آن استفاده کنیم، بگذارید پیش از پیکربندی اصلی آن، چند نکته‌ی کوچک را در این رابطه بگوییم.

نکاتی پیش از پیکربندی روتر

پیش از پیکربندی حقیقی روتر و شروع به کار جدی برای جلوگیری از به وجود آمدن مشکل بهتر از چند نکته‌ی کوچک را بدانید.

تنظیم آدرس IP ایستا برای دستگاهها

اگر دستگاه‌های شما آدرس IP خود را به صورت پویا از سرویس DHCP روتر دریافت می‌کنند، هیچ کدام از این کارها فایده‌ای نخواهد داشت. ما در این جا به طور خلاصه به این موشوع اشاره خواهیم کرد.

روتر شما مجموعه‌ای از آدرس‌های آماده دارد که با وارد شدن دستگاه‌های جدید به شبکه این آدرس‌ها را به آن‌ها اختصاص می‌دهد. مثلاً هنگامی که لپتاپ شما وارد شبکه می‌شود با آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۹۸، آیفون‌تان با ۱۹۲.۱۶۸.۱.۹۹ و بقیه‌ی دستگاه‌ها هم به همین صورت آدرس‌دهی می‌شوند. اگر این دستگاه‌ها برای مدتی خاموش شوند یا روتر دوباره راه‌اندازی شود، کل آدرس‌ها دوباره بازنشانی می‌شوند.

در شرایط معمولی این امکان فوق العاده خوب است، چون دیگر نیازی نیست که نگران IP های داخلی باشید. اما اگر می‌خواهید قاعده‌ی (Rule) فوروارد پورتی بسازید که آدرس سرویس دهنده‌ی بازی شما را مشخص می‌کند، و بعد روتر آدرس جدیدی به آن بدهد، این قاعده دیگر کار نخواهد کرد، و دیگر کسی نمی‌تواند به آن وصل شود. برای جلوگیری از این اتفاق باید به هر دستگاه در شبکه که در آن پورت فوروارد کرده‌اید، آدرس IP ایستا بدهید. بهترین روش برای انجام این کار از طریق روتر است.

آدرس IP خود را بدانید (و یک آدرس DNS پویا تعریف کنید)

علاوه بر رعایت نکته‌ی قبلی، باید آدرس IP خارجی خود را هم بدانید. می‌توانید این آدرس را با مراجعه به سایت whatismyip.com مشاهده کنید. اگرچه یک آدرس IP عمومی می‌تواند تا ماه‌ها یا حتی یک سال ثابت بماند ولی امکان تغییر آن هم وجود دارد (مگر این که به طور مشخص از سرویس دهنده‌ی اینترنت خود IP ثابت گرفته باشید). به عبارت دیگر یعنی با اعتماد کامل نمی‌توانید آدرس IP شبکه‌ی خود را در نرم‌افزارهای اتصال از راه دور وارد کنید و انتظار وصل شدن داشته باشید.

بنابراین قویاً پیشنهاد می‌کنیم که یک سرویس DNS پویا تنظیم کنید تا آدرس متغیر شما را به یک آدرس به یاد ماندنی‌تر مثل mysuperawesomeshomeserver.dynu.net پیوند دهد.

به فایروالهای محلی توجه کنید

زمانی که یک پورت را در سطح روتر فوروارد می‌کنید، به احتمال خیلی زیاد باید دستی هم در قوانین فایروال کامپیوتر خود ببرید. آگاه باشید که در کامپیوترهایی که علاوه بر فایروال محلی از فایروال موجود در نرم‌افزارهای آنتی ویروس هم استفاده می‌کنند، باید در هر دو جا بگویید که اتصالات این پورت‌ها را مورد تایید شماست.

گام اول: یافتن قواعد فوروارد کردن پورتها در روتر

اگرچه ما دوست داریم برای روتر شما دستورالعمل مخصوص بنویسیم، ولی حقیقت این است که هر روتر نرم‌افزار مخصوص به خود را دارد، و عملکرد هر نرم‌افزار هم بسته به مدل روتر متفاوت است. پس به جای این که همه‌ی مدل‌های موجود را تحت پوشش قرار دهیم (که کار بی‌نهایت سختی است)، سعی می‌کنیم تا با ارائه‌ی اطلاعاتی درباره‌ی ظاهر منوها، تشویق‌تان کنیم تا دفترچه‌ی راهنما را مطالعه کرده یا به دنبال راهنماهای آنلاین مربوط به مدل روتر خود باشید.

در حالت کلی باید به دنبال بخشی به نام Port Forwarding باشید. برای پیدا کردن آن شاید لازم باشد تا دسته‌بندی‌های مختلف را بررسی کنید. برای مثال این بخش در روتر D-Link DIR-890L به شکل زیر است:

فوروارد کردن پورت روی روتر

و همین بخش در روتری مشابه که از فرم‌ور محبوب شخص ثالث DD-WRT استفاده می‌کند هم به صورت زیر می‌باشد:

فوروارد کردن پورت روی روتر

همان طور که می‌بینید، پیچیدگی بین این دو مدل، علی‌رغم سخت‌افزار یکسان مشهود است. به علاوه، موقعیت آن هم به طور کامل با یکدیگر تفاوت دارد. به همین خاطر بهتر است برای هر دستگاه و هر رابط کاربری راهنمای مخصوص آن را مطالعه کنید.

هنگامی که منوی آن را پیدا کردید، زمان آن است تا قاعده‌ی موردنظر خود را تنظیم کنید.

گام دوم: ایجاد یک قاعدهی فوروارد پورت

برخلاف همه‌ی توضیحات احتمالاً پیچیده و مراحل قبلی تعریف خود قاعده بسیار ساده است. ما می‌خواهیم دو قاعده برای فوروارد کردن پورت تعریف کنیم؛ یکی برای سرویس دهنده‌ی موسیقی Subsonic و دیگری برای سرویس دهنده‌ی بازی Minecraft.

فوروارد کردن پورت روی روتر

با وجود تفاوت‌هایی که در نرم‌افزار هر روتر وجود دارد، فرآیند کلی یکسان است. تقریباً در همه جا ابتدا باید نام قاعده‌ی فوروارد پورت را بنویسید. بهتر نامی مرتبط با کاربرد سرویس یا سرور برای آن انتخاب کنید. اکنون باید مشخص کنید که این قاعده از پروتکل TCP، UDP یا هر دوی آن‌ها استفاده کند. بعضی از کاربران در زمینه‌ی انتخاب دقیق پروتکل موردنیاز برای هر اپلیکیشن یا سرویس وسواس دارند و آن را به پای مسائل امنیتی می‌گذارند. اگر راستش را بگویم من همیشه در این زمینه تنبلی می‌کنم، و خیلی راحت گزینه‌ی Both یا هر دو را انتخاب می‌کنم.

در برخی از فرم‌ورهای نرم‌افزاری مثل DD-WRT که در تصویر بالا هم آن را آوردیم، با تعیین مقدار Source یا منبع می‌توانید دسترسی لیستی از آدرس‌های IP را به دلایل امنیتی به این قاعده‌ی انتقال پورت محدود کنید. اگر بخواهید می‌توانید از چنین قابلیتی استفاده کنید، اما بدانید که با این کار دردسرهای جدیدی برای خود ایجاد می‌کنید، چرا که روتر فرض می‌کند که کاربران از راه دور (از جمله شما و دوستان‌تان) آدرس‌های ایستا دارند.

سپس باید پورت خارجی را مشخص کنید. این همان پورتی است که بر روی روتر و اینترنت باز خواهد ماند. شما می‌توانید از بین ۱ تا ۶۵۳۵۳ یک عدد انتخاب کنید، اما اکثر اعداد پایین توسط سرویس‌های استاندارد (مثل ایمیل و سرورهای وب) و عددهای بالا هم توسط اپلیکیشن‌های متداول اشغال شده‌اند. با این اوصاف پیشنهاد می‌کنیم عددی بالاتر از ۵۰۰۰ انتخاب کنید. برای اطمینان خاطر می‌توانید در میان لیست طویل پورت‌های TCP/UDP بگردید تا مطمئن شوید که پورت انتخابی شما با سرویس دیگری تداخل نداشته باشد.

در انتها آدرس IP داخلی و پورت دستگاه موردنظر خود را وارد کرده، و سوئیچ این قاعده را روشن کنید. فراموش نکنید که تنظیمات را هم ذخیره نمایید.

گام سوم: آزمایش قاعدهی فوروارد پورت

ساده‌ترین راه برای آزمایش فوروارد پورت این است که از یک دستگاه خارج از شبکه به کامپیوتر داخل شبکه وصل شوید. اما اگر خارج از خانه نباشید شاید انجام این آزمایش برای شما کمی مشکل باشد. خوشبختانه به لطف وبسایت YouGetSignal.com می‌توانید به راحتی ببینید که آیا قاعده‌ی فوروارد کردن پورت شما به درستی کار می‌کند یا نه. برای انجام این آزمایش کافی است آدرس IP خود را به همراه پورت‌تان وارد کرده و بر روی دکمه‌ی Check کلیک کنید.

فوروارد کردن پورت روی روتر

همان طور که در تصویر بالا پیداست، باید پیامی مشابه [Port X is open on [Your IP دریافت کنید. اگر پورت بسته بود، مجدداً تنظیمات روتر خود را چک کرده و ضمن بررسی IP و پورتی که در این سایت وارد کرده‌اید، آزمایش را دوباره اجرا کنید.

تعریف انتقال پورت شاید کمی مشکل باشد، اما پس از آن که آدرس IP ایستا را به دستگاه موردنظر خود اختصاص دادید و سرور DNS پویا را برای آدرس IP خانگی خود تعریف کردید، فقط کافی است یکبار این سختی را به جان بخرید تا در آینده به راحتی بتوانید از شبکه‌ی خانگی خود استفاده کنید.

این مطلب برای بسیاری از کاربران دنیای مجازی مفید است و کاربرد دارد بنابراین توصیه می کنیم که از طریق دکمه های زیر این مطلب را روی شبکه های اجتماعی منتشر نمایید.

منبع: howtogeek.com