امروزه در هنر عکاسی ترفندی به نام ” خطای دید” ابداع شده است که ذهن زیبا و خلاق انسان‌ها را با دوربین شما، ترکیب می‌کند و باعث ایجاد و رونمایی بهترین و جذاب‌ترین تصاویر می شود؛ تصاویری که در عین تجسم واقعیت، واقعی نیستند.

با گویا آی تی در ادامه این مقاله برای آموزش این تکنیک، و پیاده کردن آن در زندگی عادی و روزمره خود همراه باشید.

شاید برای شروع بهتر است به دنیای رنگارنگ و شکل‌های میوه‌ها سری بزنیم، اشکال منظمی که همیشه برای گرفتن عکس یکی از سوژه‌های خوب بوده است، اما شاید شما هم همیشه آن را بصورت دست نخورده دیده باشید، پس برای یک کار متفاوت بهتر است که آن را قطعه قطعه کنیم و از حالت همیشگی خارج کنیم. یادتان باشد به همراه عکس خود کمی خلاقیت هم از ذهن خود صرف کنیم تا هر چه بهتر یک تصویر واقعی غیر حقیقی تر بسازیم.

در قدم اول بهتر است، که یک میوه انتخاب کنید که به شکل دایره نزدیک باشد، و بعد آن را به راحتی به یک مجسمه و نماد زاویه دار تبدیل کنیم. همان طور که می دانید این مجسمه در تکنیک خطای دیدی به مجسمه چند منظری معروف است، یعنی یک حجم و نماد را در نظر می گیریم، مثل سیب و سپس با چند زوایه مختلف از آن تصواویر متفاوتی را برداشت می کنیم، کاری که می خواهیم مثلا با یک میوه مثل سیب انجام دهیم.

یادتان باشد برای انجام این کار، نیاز به تکنیک وابزار خاصی نیست و می‌توانید آن را به عنوان یک پروژه خانگی امتحان کنید. مثلا برای نور دادن به عکس خود می توانید که در کنار یک پنجره بزرگ این کار را انجام دهید تا نور هم طبیعی به نظر برسد، اگر نور عبوری از پنجره ها را نتوانستید بنا به دلخواه خود کم و یا زیاد کنید می‌توانید از فلاش استفاده کنید تا شدت نور قابل کنترل تر باشد، یا تعداد روشن بودن لامپ های موجود را کم یا زیاد کنید؛ در هر صورت منبع نور تصویر خود را انتخاب کنید، ما از فلاش استفاده می کنیم.

همه جزئیات برای ایجاد تکنیک خطای دید در سوژه‌تان مهم به نظر می رسد، پس هیچ سوژه حداقلی برای شما وجود ندارد؛ می توانید به راحتی بر روی غذای خود کار کنید و یا از یک نمای بزرگ عکس بگیرید که تصاویر کوچک زیادی را دربر دارد و سپس روی آن ها تکنیک را پیدا کنید. مراحل آموزش خطای دید را گام به گام با ما همراهی کنید.

انتخاب پس زمینه مناسب، و سپس عکس را عمودی بگیرید؛ برای اینکه در شروع کار، عکس‌تان از پس زمینه خوبی برخوردار باشد و شما را از برنامه ویرایشگرها مثل فتوشاپ و.. بی نیاز کند، بهتر است که در پشت سوژه خود از یک پارچه با رنگ دلخواه، یا یک کاغذ استفاده کنید و اگر امکان نصب آن وجود ندارد، آن را بر روی زمین پهن کرده و سوژه خود را بر روی آن قرار داده و حالا از بالا عکس بگیرید؛ با این روش می‌توانید مطمئن باشید که عکس شما از شفافیت و یک دستی خاصی برخوردار می‌شود، برای حذف سایه های موجود در کننار عکس هم می‌توانید از فلاش استفاده کنید یا لامپ های خانگی خود را به سه پایه وصل کنید.

سوژه خود را برش بزنید؛ میوه خوش رنگی را که برش زدن آن، تنوع خاصی دارد، برای عکس گرفتن انتخاب کنید، و سپس آن را قطعه قطعه کنید. میوه هایی را که به وسیله برش زدن قالب‌شان را از دست می دهند، انتخاب نکنید؛ مثلا سیب و خربزه را به راحتی می‌توان برش زد و علاوه بر اینکه ساختار خود را هم حفظ می کنند، قابل انعطاف به قالب‌های مختلف هم هستند.

از ایده های غیر معمول و دست نخورده استفاده کنید؛ یک ایده به تنهایی نمی‌تواند سوژه شما را خاص کند، حتی اگر آن ایده قبلا موفق بوده باشد، پس یک ایده نو را بکار بگیرید؛ برای این‌کار هر ایده‌ای که به ذهنتان می‌رسد را در صورت امکان امتحان کنید، تا خلاقیت‌تان هم بیشتر بروز کند؛ نهایتا با نتایجی رو به رو می‌شوید که نمی‌دانستید در اثر عملی کردن ایده‌های عجیبتان است. مثلا اشکال خود را برعکس کنید، پشت و رو، همه را در نظر بگیرید. هر ایده ای را که برای خطای دید خوب به نظر می رسد را امتحان کنید الا ایده هایی که برش میوه را نشان می‌دهند.

نتیجه گیری:

یکی از استعدادهای افراد هنرمند، به کار گرفتن خلاقیتشان در ارائه تصاویر جذاب بدون استفاده از وسایل اضافی است.

تکنیک خطای دید یکی از شگردهای جدید این هنرمندان محسوب می شود، که هیچ سوژه ای را ذهن خلاق و زیبای خود کوچک به حساب نمی‌آورند؛ و تصاویری را خلق می کنند بدون اینکه واقعی باشند اما واقعی به نظر می‌رسند.

دیدگاه های خود را در رابطه با این مطلب با ما در میان گذاشته و تجربیات ارزشمند خود را به ما بگویید و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

مناظر طبیعی یکی از کلاسیک‌ترین سوژه‌های هنری هستند. هنرمندان از زمان امپراطوری روم مشغول نقاشی کردن آن بودند. عکس گرفتن از مناظر هم در امتداد همین سنت کهن به وجود آمد. با ما در ادامه‌ی مطلب همراه باشید تا ببینیم که چطور می‌توان از این منظره‌ها یک عکس مناسب گرفت.

چه چیزی یک تصویر منظره‌ای خوب می‌سازد

یک تصویر منظره‌ای خوب معمولاً دو چیز دارد؛ موقعیت عالی و نور مناسب. روی هم رفته اگر یک تصویر از نظر فنی هم بی‌نقص باشد، ولی چنان چه موقعیت خسته کننده و نور کافی نباشد، صرف نظر از این که دوربین شما چیست تصویر زیبا و به یاد ماندنی نخواهد شد. اما تصویر یک منظره بی‌نظیر که در آن اشعه‌های خورشید هم از پشت ابرها بیرون زده است، حتی اگر با یک تلفن هوشمند هم گرفته شده باشد خیره کننده خواهد بود. اگر نور محیط بد باشد، تصویربرداری عموماً خوب نمی‌شود.

نکات فنی

در هنگام تصویربرداری از یک منظره، عمق تصویر خیلی مهم است. در عکس شما همه چیز از پیش‌زمینه و پس‌زمینه باید کاملاً واضح باشد. یعنی از موقعیتی که در آن قرار گرفتید باید دیافراگم را اولویت بندی کنید. مقداری بین f/11 و f/16 برای دستیبابی به یک عمق مناسب خوب است، ولی اگر سرعت شاتر کندتری می‌خواهید باید به فکر دیافراگمی تا حد f/22 باشید.

دوربین خود را در حالت اولویت دیافراگم یا حالت دستی بگذارید و دیافراگم آن را با مقداری که مورد نظرتان است تنظیم کنید. ISO را بر روی ۱۰۰ تنظیم نمایید و (اگر در حالت اولویت دیافراگم هستید) اجازه دهید خود دوربین سرعت شاتر را کنترل کند یا (اگر در حالت دستی هستید) با آزمون و خطا یک مقدار مناسب را انتخاب کنید.

سه پایه یکی دیگر از ابزارهای مهم برای تصویربرداری از مناظر است. به جز شرایط پر نور، در بقیه‌ی حالت‌ها احتمال این که سرعت شاتر خیلی طولانی باشد زیاد است و در نتیجه نمی‌توانید با نگه داشتن دوربین روی دست تصاویر چندان واضحی بگیرید. دوربین خود را روی سه پایه بگذارید، قاب بندی را انجام دهید و آماده‌ی عکس گرفتن شوید. سه پایه‌ی معروف و توصیه شده‌ی Vangaurd Alta Pro به قیمت ۱۵۰ دلار یکی از گزینه‌های مناسب برای حرفه‌ای‌هاست.

البته فشار دادن دکمه‌ی شاتر هم به خودی خود برای خراب کردن تصویر شما کافی است. پس پیشنهاد می‌کنیم از تایمر خود دوربین یا یک شاتر ریموت استفاده کنید. من معمولاً تایمر دوربین را بر روی ۲ ثانیه تنظیم می‌کنم تا صحنه‌ی موردنظرم از دست نرود.

نکات و ترفندهای دیگر

یکی از تصویربرداران مجله‌ی نشنال جئوگرافیک به نام جیم ریچاردسن توصیه خوبی دارد که من همیشه آن را در هنگام تصویربرداری از مناظر مختلف با خودم مرور می‌کنم: «اگر می‌خواهید عکاس بهتری شوید، در مقابل سوژه‌های جالب‌تری بایستید.» به عبارت دیگر تصویربرداری خوب در یک منظره‌ی شگفت‌انگیز خیلی راحت‌تر است. پس به مناطق چشم‌نواز بروید.

از همه‌ی مکان‌هایی که آن‌جا امکان رفت و آمد با اتومبیل وجود دارد هزاران عکس از زاویه‌های مختلف و ساعات متفاوت شبانه روز آن تهیه شده است. گرفتن یک عکس منحصر به فرد از کوه ال کاپیتان در پارک ملی یوسمیتی آمریکا دیگر تقریباً غیرممکن است. پس اگر یک منظره شگفت‌آور باشد ولی چیز جدیدی را نتوان در عکس آورد، عکس شما دیده نخواهد شد. به دنبال مکان‌هایی باشید که عکاسان دیگر به آن‌ها توجه نکرده باشند. محدوده‌ی محل زندگی خودتان بهترین مکان برای شروع است.

برای پیدا کردن بهترین مکان باید پیاده روی کنید. یک جفت چکمه‌ی محکم و یک کوله پشتی مناسب برای آغاز گردش کافی است. عکاسان حرفه‌ای معمولاً ساعت ۳ بامداد بیدار می‌شوند تا قبل از طلوع خورشید بتوانند به منطقه‌ی موردنظرشان برسند؛ بعضی از آن‌ها حتی شب را آن‌جا سپری می‌کنند.

تصویر منظره‌ها گرفته نمی‌شوند بلکه ساخته می‌شوند. در حالی که گرفتن ۱۰-۱۲ پرتره‌ی عالی در یکی دو ساعت قابل انجام است، ولی گرفتن تنها یک تصویر از یک منظره می‌تواند کل روز زمان ببرد. باید به آن محل بروید، دوربین را تنظیم کنید، عکس را در زمان مناسب بگیرید و بعد به خانه برگردید. این فرآیند کاری نیست که با عجله انجام شود.

اگرچه که اکثر مناظر را با استفاده از دوربین‌هایی با لنز زاویه باز عکس‌برداری می‌کنند، ولی نگران نباشید و شانس خودتان را امتحان کنید. من معمولاً از یک لنز با زاویه‌ی ۱۷-۴۰ میلی‌متری استفاده می‌کنم، ولی تصویر زیر با یک لنز ۱۲۰ میلی‌متری ثبت شده است.

زمانی که در به محل موردنظرتان قرار گرفتید، ابتدا چندین عکس آزمایشی بگیرید. لازم نیست با اولین عکس بهترین نتیجه را داشته باشید. یک عکس بگیرید و ببینید که از چه چیزی خوشتان می‌آید و از چه چیزی نه، سپس دوربین را مجدداً تنظیم کنید.

بهترین زمان برای گرفتن عکس از منظره‌ها دو ساعت قبل و دو ساعت بعد از طلوع و غروب خورشید است. این ساعت‌ها، ساعت‌های طلایی و آبی هستند. البته در ساعت‌های دیگر روز هم می‌توانید عکس بگیرید ولی با توجه به این که نور خورشید در طول روز تندتر است، تصاویر معمولاً زشت می‌شوند.

سرعت شاتر را مطابق میل‌تان تغییر دهید و ببینید که از چه حالتی خوشتان می‌آید. سرعت بین یک تا سی ثانیه باعث محو شدن آب، درخت و دیگر چیزهایی می‌شود که در تصویر حرکت می‌کنند. با استفاده از این حالت تصویری فوق العاده آرام خواهید داشت. تصویر زیر با سرعت شاتر طولانی گرفته شده و می‌توانید ببینید که آب روی ساحل چگونه روان و محو شده است. در تصاویر آزمایشی‌ای که با سرعت شاتر سریع‌تر گرفتم، نتیجه‌ی کار به این جالبی نبود.

اگر می‌خواهید در طول روز سرعت شاتر طولانی‌تری داشته باشید، باید از یک فیلتر چگالی خنثی استفاده کنید. این فیلترها مثل عینک آفتابی برای لنز شما هستند؛ آن‌ها ورود برخی از نورها به لنز را فیلتر می‌کنند تا بتوانید دیافراگم طولانی‌تری داشته باشید.

اگرچه که اکثر تصاویر منظره‌ها در مورد طبیعت هستند ولی اشکالی ندارد اگر گاهی اوقات از انسان‌ها یا اشیای ساخته دست بشر هم در قاب خود استفاده کنید.

مناظر یکی از بهترین سوژه‌های عکاسی هستند. می‌توانید به کلی حرف‌های من را نادیده بگیرید و ببینید که نتیجه‌ی کار خودتان به چه صورت می‌شود. اگر سه پایه و دوربین حرفه‌ای داشته باشید عالی است، ولی با یک تلفن هوشمند هم می‌توان از کنار یک جاده در وسط طبیعت عکس‌های زیبا گرفت. تصویر بالا با یک آیفون ۶s گرفته شده است. اگر دوربین DSLR دارید ولی سه پایه ندارید هم کافی است به تنظیمات ISO رفته و دیافراگم را بر روی f/8 یا f/11 تنظیم کنید.

آیا برای عکاسی از طبیعت، شما ترفند های خاص و شخصی خود را دارید؟ نظرتان را در این باره با گویا آی تی در میان بگذارید و تجربیات خود را دیگر دوستان عکاس خود ارائه دهید. همچنین این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

منبع: howtogeek.com

اگر می‌خواهید بیشترین استفاده را از یک دوربین DSLR ببرید، بهتر است به جای این که همیشه از حالت خودکار استفاده کنید، یاد بگیرید که هر حالت را در چه موقعیتی به کار بگیرید. معمولاً مشکل کاربران این است که درک درستی از حرف‌ها و علائم حالت‌های مختلف ندارند، به همین دلیل گیج می‌شوند. با ما در ادامه‌ی مطلب همراه باشید تا با معرفی حالت‌های مختلف به تجربه‌ی عکاسی بهتری دست یابیم.

شناخت علائم دوربین

بگذارید ابتدا با صحبت درباره‌ی متداول‌ترین حالت‌هایی که در دوربین پیدا می‌کنید و نحوه‌ی کارکرد آن‌ها صحبت کنیم. اگر با دیافراگم، سرعت شاتر، ISO و موارد این چنینی آشنایی ندارید، در وهله‌ی اول باید آن‌ها را درک کنید، چون برای فهم چگونگی کارکرد این حالت‌ها به این مفاهیم نیاز داریم.

مودهای دستی: M، Av، Tv و P

حروف موجود نشانگر حالت‌های مختلف دستی و تقریباً دستی دوربین است که اگر واقعاً به دنبال عکاسی جدی هستید بهتر است با آن‌ها آشنا شوید. این حروف شامل موارد زیر است:

 

 

– دستی (M): حالت دستی همان طور که از نام آن پیداست، کنترل کامل دستگاه را به شما واگذار می‌کند. در این حالت خودتان باید میزان دیافراگم، سرعت شاتر و ISO را وارد کنید. پس از تعیین این مقادیر دوربین یک عکس آزمایشی می‌گیرد تا ببینید از نتایج راضی هستید تا نه.

 

 

– اولویت دیافراگم (Av یا A): در این حالت باید دیافراگرام و ISO را خودتان تنظیم کنید، اما دوربین به طور خودکار سرعت شاتر را مشخص می‌کند. با استفاده از جبران نوردهی می‌توانید نور عکس‌هایی که می‌گیرید را کم یا زیاد کنید.

 

 

– اولویت سرعت شاتر (Tv یا S): در این حالت دیافراگم لنز به طور خودکار تنظیم می‌شود، ولی سرعت شاتر و ISO را باید به صورت دستی مشخص کنید. مانند حالت اولویت دیافراگم، در این حالت هم با استفاده از جبران نوردهی می‌توانید نور تصاویر را عکس یا زیاد کنید.

 

– برنامه(P): در این حالت تنظیم ISO و جبران نوردهی به شما، و سرعت شاتر و دیافراگم به دوربین واگذار می‌شود.

 

حالت‌های خودکار: A+، CA و گزینه‌های دیگر

بقیه‌ی آیتم‌های موجود بر روی دوربین حالت‌های خودکاری هستند که خودشان کار بهینه سازی صحنه‌های مختلف را بر عهده می‌گیرند. این گزینه‌ها اگرچه نه لزوماً، ولی شامل گزینه‌های زیر هستند:

 – خودکار (A+): در حالت خودکار کامل، دوربین همه‌ی وظایف را بر عهده می‌گیرد. شما فقط باید دکمه‌ی شاتر را فشار دهید، تا بهترین نتیجه‌ی ممکن برای شما به ثبت برسد.

 

 – بدون فلش: این حالت مانند حالت خودکار است، منتهی از فلش استفاده نمی‌کند.

 – خودکار خلاق: این حالت در بعضی از دوربین‌های Canon وجود دارد که به شما اجازه می‌دهد تا میزان محو شدن فضای پس‌زمینه‌ی تصویر را مشخص کنید.

– پرتره: این حالت یک حالت خودکار است که در آن دیافراگم وسیعی را برای ثبت عمق کمی از محیط در نظر می‌گیرد.

 – منظره: این حالت هم یک حالت خودکار است که در آن دیافراگم باریکی را برای ثبت تصاویر عمیق از محیط در نظر می‌گیرد.

 – کلوزآپ: این حالت برای اشیا نزدیک طراحی شده تا با تنظیم همه چیز توسط خود دوربین، بتواند تصاویر را در نزدیک‌ترین حالت ممکن بدون استفاده از فلش ثبت کند.

 – ورزشی: در این حالت دوربین اولویت سرعت شاتر را از بقیه‌ی تنظیمات بالاتر در نظر می‌گیرد. مقدار ISO در این حالت از حالت پرتره بیشتر است.

 – پرتره شبانه: این حالت برای محیط‌های کم نور طراحی شده که در آن دوربین کیفیت تصویر را فدای افزایش سرعت شاتر و مقدار ISO می‌کند.

 – راهنما: حالتی که در بعضی از دوربین‌های Nikon وجود دارد و شما را برای گرفتن عکس راهنمایی می‌کند.

البته در بعضی از دوربین‌ها حالت‌های دیگری هم وجود دارد که خیلی متداول نیستند. دوربین‌های حرفه‌ای حالت‌های سفارشی‌ای دارند که تنظیمات زیادی در آن‌ها قابل انجام است. حالت ویدیو یا HDR هم یکی دیگر از حالت‌هایی است که در دوربین‌های زیادی وجود دارد.

اگر معنای علامت‌های روی دوربین خود را به درستی نمی‌دانید، بهتر است دفترچه راهنمای آن را بررسی کنید.

از چه حالتی باید استفاده کنیم؟

حالا که معنی همه‌ی علامت‌ها را می‌دانید، سوال این است که چه زمانی باید از چه حالتی استفاده کنیم؟ پاسخ از آن چیزی که فکر می‌کنید ساده‌تر است.

اکثر اوقات از حالت اولویت دیافراگم استفاده کنید

اکثر مردم فکر می‌کنند که اگر حالت خودکار را رها کنند، دیگر همیشه باید از حالت دستی استفاده نمایند. آن‌ها گمان می‌کنند که اگر برای هر تصویر دیافراگم، سرعت شاتر و ISO را به طور دستی تنظیم نکنند، اصلاً کاری نکرده‌اند.

اما نکته این جاست که عکاسان حرفه‌ای هم معمولاً از حالت دستی استفاده نمی‌کنند. آن‌ها از حالت اولویت دیافراگم (Av یا A) استفاده می‌کنند.

سرعت شاتر به جز در هنگام ضبط چیزهای متحرک باید بین یک صدم ثانیه تا یک هشت هزارم ثانیه باشد. اما چیزی که در ظاهر تصاویر شما خیلی تاثیرگذار است، دیافراگم می‌باشد. تفاوت اصلی بین عمق کم پرتره و عمق زیاد یک منظره در فوکوس آن است. پس چرا باید به چیزهای بی‌اهمیت توجه کنیم؟

دوربین را بر روی A یا Av قرار دهید، دیافراگمی که می‌خواهید را انتخاب کنید، و عکاسی را آغاز نمایید. در این حالت، اگرچه به طور مستقیم سرعت شاتر را تعیین نمی‌کنید، اما با تنظیم جبران نوردهی آن را هم کنترل می‌کنید.

هنگامی که یک عکس می‌گیرید، دوربین بهترین مقدار نوردهی را برای تصویر شما حدس می‌زند. در حالت اولویت دیافراگم، دوربین سرعت شاتری که به نظر مناسب است را انتخاب می‌کند (و ۹۰ درصد اوقات واقعاً به حد مناسب نزدیک است). اگر می‌خواهید سرعت شاتر کمی بالاتر باشد، مقدار جبران نوردهی را کمتر کنید. با این کار تصویر شما اندکی تاریک‌تر می‌شود. اگر دوربین نوردهی را خیلی کم در نظر گرفته است، آن را مقداری بیشتر کنید تا در کنار سرعت شاتر کندتر، تصویری روشن‌تری داشته باشید.

در حالت اولویت دیافراگم، نه تنها دیافراگم، بلکه ISO را هم کنترل می‌کنید. در حالت کلی، باید با کمترین میزان ISO تصویربرداری کنید، اما اگر می‌خواهید بدون تغییر دیافراگم سرعت شاتر بیشتری داشته باشید، می‌توانید آن را مقداری افزایش دهید.

عکاسان حرفه‌ای از حالت اولویت دیافراگم استفاده می‌کنند چون بدون احتمال خراب‌کاری و دردسر، تقریباً به همه‌ی امکانات حالت دستی دسترسی دارند. اگر در حالت دستی سرعت شاتر اشتباهی را انتخاب کنید، تصاویرتان غیرقابل استفاده خواهد شد.

چه زمانی از حالت کاملاً دستی استفاده کنیم؟

اگرچه استفاده از حالت دستی معمولاً ضروری نیست، ولی کاربردهای فراوانی دارد. به طور کلی باید از این حالت استفاده کنید اگر:

• بین تصاویر مختلف سازگاری می‌خواهید. دلیل اصلی استفاده از حالت دستی سازگاری است. اگر می‌خواهید از شرایطی عکس بگیرید که زیاد تغییر نمی‌کند -مثلاً یک کنسرت در فضای سرپوشیده- و می‌خواهید کار پس پردازش (Post Processing) خود را تا حد ممکن ساده کنید، باید از حالت دستی استفاده کنید.
• همه‌ی تنظیمات اهمیت داشته باشد. در بعضی از تصاویر همه‌ی تنظیمات مهم است. اگر در شرایط پرنور یا موقعیت‌های متحرک تصویربرداری می‌کنید، بهتر است همه چیز را خودتان در دست بگیرید.
• از سه پایه استفاده می‌کنید. اگر زحمت نصب سه پایه و تنظیم شرایط عکاسی را به جان خریده‌اید، شاید بهتر باشد تا چند ثانیه هم برای تنظیمات دوربین وقت بگذارید.

چرا از حالت اولویت سرعت شاتر استفاده نکنیم؟

این حالت مشابه حالت اولویت دیافراگم است، با این تفاوت که در آن، دیافراگم توسط خود دوربین تنظیم می‌شود و شما باید سرعت شاتر و ISO را مشخص کنید. این حالت در اکثر موقعیت‌ها خیلی مفید نیست. تفاوت چندانی بین سرعت زیاد و کم شاتر وجود ندارد، بنابراین معمولاً حالت اولویت شاتر نسبت به این حالت برتری دارد.

مقدار دیافراگم، سرعت شاتر و ISO باید چقدر باشد؟

دیافراگم

اهمیت کنترل دیافراگم از بقیه‌ی چیزها بیشتر است. شکل کلی بخش اعظمی از تصاویر شما توسط این ویژگی مشخص می‌شود. در انتخاب مقدار دیافراگم آزادی عمل زیادی وجود دارد تا هر کس با توجه به نیاز خود بتواند آن را تنظیم کند.

اگر پس‌زمینه‌ی محو یا سرعت شاتر بیشتری می‌خواهید، هر چه دیافراگم وسیع‌تر باشد بهتر است. مقدار ایده‌آل آن بین f/1.8 و f/5.6 است (البته اگر لنز شما از این مقدارها پشتیبانی کند). به این صورت ضمن محو شدن پس‌زمینه، بالاترین سرعت شاتر را خواهید داشت.

اگر تصویری می‌خواهید که بدون از دست دادن سرعت شاتر، بر همه‌ی نقاط قاب فوکوس داشته باشد، بهتر است دیافراگم را بین f/8 و f/16 انتخاب کنید. در این محدوده هر چه دیافراگم وسیع‌تر باشد عمق تصویر کمتر شده اما سرعت شاتر افزایش می‌یابد، ولی هر چه دیافراگم باریک‌تر باشد، عمق تصویر بیشتر شده و سرعت شاتر هم کاهش می‌یابد.

اگر به دنبال سرعت شاتر خیلی کم هستید یا می‌خواهید مطلقاً همه چیز فوکوس داشته باشد، باید از یک دیافراگم باریکتر از f/16 استفاده کنید. تنها چیزی که باید مراقبش باشید این است که اکثر لنزها در حداکثر دیافراگم در بهترین حالت خود قرار نمی‌گیرند، پس با گذشتن از f/22 ممکن است شاهد افکت‌های عجیب و غریبی باشید.

سرعت شاتر

سرعت شاتر معمولاً به اندازه‌ی دیافراگم حیاتی نیست، اما باز هم نقش مهمی در خروجی تصویر شما دارند.

هر سرعت شاتری که سریع‌تر از یک هزارم ثانیه باشد، باعث فریز شدن حرکت می‌شود. اگر می‌خواهید از حرکات ورزشی، مثلاً ضربه‌ی شوت یک فوتبالیست یا پرش یک اسکی باز عکس بگیرید، سرعت شاتر باید در حد هزارم ثانیه باشد.

 

فریز شدن حرکت در بازه‌ی مقداری یک صدم و یک هزارم ثانیه یکسان نیست. اگر با سرعت شاتر یک پانصدم ثانیه از چیز متحرکی با سرعت ۹۵ کیلومتر در ساعت عکس بگیرید، آن چیز در حین عکس گرفتن، پنج سانتی متر حرکت می‌کند، که همین مقدار برای محو شدن حرکت کافی است. در عوض این بازه برای تصویربرداری دستی از چیزهای متحرک اما کند (مثل انسان‌ها یا حیوانات خانگی) مناسب است. اکثر پرتره‌هایی که من می‌گیرم در این رنج قرار دارند.

بازه‌ی یک صدم تا یک دهم ثانیه، به نوعی منقطه‌ی مرگ است. این حالت برای دوربین‌های دستی خوب است، اما خروجی کار چندان واضح نخواهد شد. حرکت‌های کند محو شده، ولی به اندازه‌ی کافی خوب نیستند. اگرچه این حالت به طور کلی توصیه نمی‌شود، اما از آن می‌توانید برای تصویربرداری از مناظر یا در شب استفاده کنید.

برای استفاده از بازه‌ی یک دهم ثانیه یا ۳۰ ثانیه به سه پایه نیاز دارید. در این حالت نمی‌توانید بدون هیچ مشکل جدی دوربین را بر روی دست نگه دارید. این نقطه همان جایی است که شما را وارد منطقه‌ی تصویربرداری پرنور و محو شدن تعمدی حرکت می‌کند. البته می‌توانید تصاویر خوبی در شب بگیرید. تصاویر آب و ابرها با توجه به این که هر بخش آن وارد بخش دیگر می‌شود زیبا به نظر می‌رسند. اکثر تصاویر خیره کننده با این سرعت‌های کم شاتر گرفته می‌شوند.

اگر سرعت شاتر کندتر از ۳۰ ثانیه باشد، تصویربرداری شما فوق العاده پرنور می‌شود، و حرکت چیزها در تصویر شما اصلاً مشخص نخواهد شد. می‌توانید از یک صحنه‌ی خیابان عکس بگیرید در حالی که از هر شخص فقط هاله‌ای از چند رنگ باقی خواهد ماند.

ISO

ISO به نوعی عجیب و غریب است چون اکثر اوقات خیلی کم اهمیت دارد، مگر این که باعث خراب شدن تصاویرتان شود. همان طور که بالاتر گفتیم، بهتر است از کمترین حد ISO استفاده کنید.

در یک دوربین DSLR مدرن، تصاویری که با ایزوی بین ۱۰۰ تا ۴۰۰ گرفته می‌شوند تقریباً غیرقابل تشخیص هستند. در این حالت با اغماض می‌توان گفت که هیچ نویزی در تصاویر وجود نخواهد داشت. اگرچه ۱۰۰ بهتر است و هر چیزی در این رنج منجر به تصاویر فوق العاده می‌شود.

تصاویر در رنج ۴۰۰ تا ۱۶۰۰ هنوز هم خوب هستند، ولی مقداری نویز دیده می‌شود. دوربین‌های جدید (و مدل بالا) تا حد ۱۶۰۰ تصاویر را به شکل قابل قبولی تمیز ثبت می‌کنند، اما این تصاویر باز هم به خوبی ایزوهای پایین‌تر نیست.

تصاویر گرفته شده در بازه‌ی ۱۶۰۰ تا ۳۲۰۰ هنوز هم از نظر فنی قابل استفاده هستند، اما نویز در آن‌ها کاملاً مشهود است. این مقدار باعث نابودی تصویر نمی‌شود، ولی اگر مجبور به استفاده از این مقدار نیستید، بهتر است از آن استفاده نکنید. تصویر زیر کلوزآپی از یک چهره است که توسط دوربین ۵DIII با ایزوی ۶۴۰۰ به ثبت رسیده است.

 

مقدارهای بالاتر از این اصلاً توصیه نمی‌گردد، چون باعث می‌شود تا تصویر خیلی نویزی شده و جزئیات در آن مخدوش گردد.

برای شروع، دانستن همین چیزها کافی است. همان طور که دیدید کنترل دستی دوربین به طرز شگفت انگیزی ساده بود. اگر بدانید که دیافراگم، سرعت شاتر و ISO چه چیزهایی هستند و چطور باید آن‌ها را در حالت اولویت دیافراگم کنترل کنید، می‌بینید که تجربه‌ی عکاسی با تنظیمات که خودتان آن‌ها را تعیین کرده‌اید چقدر لذت‌بخش‌تر است.

منبع: howtogeek