تقریبا همه ما چیزهایی در مورد دریافت سیگنالهای رادیویی عجیبی که از اعماق سرد و بی جان فضا به سمت زمین می آیند شنیده ایم. یک روز به طور ناگهانی برخی از اهالی رسانه و خبر در سراسر جهان، از خواب بیدار شدند و به صورتی پرشور با عناوینی جذاب به روایت داستانهایی پرداختند که در آنها به مردم گفته می شد واقعا اولین ارتباط ما با بیگانگان برقرار شده است.

گویا آی تی – ستاره شناسان رادیویی، سابقه ای طولانی در شناسایی سیگنالهای مرموزی دارند که به نظر می رسد با بینش دقیقی که نسبت به جهان به دست آورده اند، مطابقت ندارند.
برای مثال، در ابتدا فرض می شد تپ اخترها سیگنالهای هوشمندی هستند که از مناطقی فراتر از منظومه شمسی به ما میرسند. وقتی ستاره شناسان کمبریج انگلستان برای اولین بار سیگنالهای تپ اختر را کشف کردند، ارسال کنندگان آنها را “مردان سبز کوچک (LGM)” نامیدند.
و چه کسی می تواند سیگنال مشهور “Wow!” در سال ۱۹۷۷ را فراموش کند؟ این سیگنال توسط ستاره شناسی به نام جری اهرمن و با تلسکوپ رادیویی Big Ear ( گوش بزرگ) در دانشگاه ایالت اوهایو شناسایی شده بود.

این سیگنال یک انتقال ۷۲ ثانیه ای غیرطبیعی در محدوده فرکانس ۱۴۲۰ مگاهرتز بود. فرکانس مذکور، فرکانس گسیل طبیعی از هیدروژن است که فیزیکدان هایی به نام فیلیپ موریسون و جوزپه کاکانی، اثبات کرده اند می تواند با توجه به اینکه در همه جای کیهان وجود دارد، محیطی مناسب برای ارتباطات ET باشد.
سیگنال Wow هنوز هم غیر قابل توضیح است و به نظر می رسد دیگر هرگز تکرار نمی شود
نیکولا تسلا و گوگلیلمو مارکانی، که از پیشگامان خستگی ناپذیر عرصه فناوری و امواج رادیویی هستند، ادعا می کنند که انتقال های بین سیاره ای را در اولین سالهای قرن بیستم شنیده اند.
تسلا در مورد “سیگنال هایی” که در طی کارهای خود در کلرادو اسپرینگز شناسایی کرده بود می نویسد “تغییراتی که اشاره کردم، به صورت دوره ای و متناوب رخ می دهند”.
“با چنین نشانه های واضحی در مورد تعداد و مرتبه آنها، به هیچ وجه نمی توانیم آنها را ردیابی کنیم… این حس به طور مداوم در من قوی تر می شود که من اولین نفری بوده ام که پیام های ارسال شده از یک سیاره به سیاره دیگر را شنیده ام”.

ما هنوز در انتظار آن روز سرنوشت ساز هستیم که دانشمندان اعلام کنند این ارتباطات، واقعی هستند.
این سیگنال بیگانه، الزاما به سیگنالهای رادیویی یا امواج الکترومغناطیسی که پیامهای عامدانه را کدگذاری می کنند، محدود نمی شوند؛ این سیگنال ها میتوانند مانند حالتی که هیچ سیگنالی وجود ندارد، بی ضرر باشند. شاید آنها به گونه ای تکرار یا مرتب شده باشند که حدس و گمان در مورد وجود یک منشا هوشمند را در ما تقویت کنند.
به عنوان مثال، جنجال هایی پیرامون “ستاره Tabby” KIC 8462852 شکل گرفت. مطالب مربوط به این ستاره به طور گسترده ای در آینده گرایی (Futurism) منتشر شده بود.
Scuttlebutt ، اعلام کرده بود ستاره Tabby توسط نوعی از ساختارهای عظیم (مگاساختارهای) بیگانه احاطه شده که باعث می شود شیب های شگفت انگیزی در نمودار قدر تابش این ستاره مشاهده شود. برخی از ستاره شناسان نشان داده اند زبان این موجودات بیگانه از گونه هایشان شروع می شود.
اما اجازه دهید خودمان را گول نزنیم.
استناد کردن به هوش فرازمینی برای توضیح رازی که باعث می شود ما به هیچ سرانجامی دست نیابیم و درک ما از چیزهای مختلف به هم بریزد، نوعی غیب گویی است. مانند توصیف خدایانی که در نمایشنامه های یونان قدیم از مقامات متعالی به زوال کشیده می شوند.

حقیقت آن است که فقط با یک سیگنال مرموز مواجه هستیم، نه چیزی بیشتر از آن.
اگر بگوییم آنها منشا فرازمینی دارند، در واقع هیچ چیزی نگفته ایم؛ مطمئنا، آنها سیگنالهایی بیگانه هستند، زیرا هوش، مسئول ایجاد هر چیزی می باشد.
در جهانی که بدون شک شگفتی های بسیار زیادی را در دل خود دارد، بهتر است به دنبال توضیحات دیگری برای علت به وجود آمدن این سیگنالها باشیم.
در مورد ستاره Tabby چطور؟ احتمالا این ستاره توسط گروهی از ستاره های دنباله دار، سیارک ها، و بقایای سیاره ای احاطه شده است. البته این توضیح هم به اندازه توضیحات قبلی بی ثمر و کامل کسل کننده است.
اگر قبول کنیم یک غول بیگانه که در بالای برج شیطان در ایالت وایومینگ سکونت دارد، برخی از اعضای نیروی هوای آمریکا را در جنگ جهانی دوم ربوده و بعد از آن تن های موسیقایی عجیبی را تولید کرده، پس شاید بتوانیم قبول کنیم که این سیگنالها نیز منشا فرازمینی دارند…

منجمان موفق شدن برای اولین بار نگاهی بر زادگاه احتمالی بیشتر ستاره های امروزی بیاندازند. برای تحقق این امر آن ها از تلسکوپ رادیویی بسیار بزرگ کارل جی. جانسکی(VLA) در نهاد ملی علوم  و تلسکوپ رادیویی بزرگ میلیمتر/زیر میلیمتری آتاکامکا (ALMA) برای رصد کردن کهکشان های دوردست به مانندی که ۱۰ بیلیون سال پیش بوده اند استفاده کرده اند.

در آن زمان، جهان در اوج گسترش و شکل گیری ستاره هایش به سر می برد. اغلب ستاره های امروزی در آن زمان تشکیل شده اند.

ویفو روجوپاکام، از نهاد کاولی فیزیک و ریاضیات جهان در دانشگاه توکیو و چولالونگ کوم بانکوگ که نویسنده اصلی این تحقیق نیز بوده است گفته است که ” ما می دانیم که کهکشان های آن دوره به وفور ستاره تشکیل می دادند، اما نمی دانیم که آن کهکشان ها به چه شکلی بوده ند زیرا آن ها توسط مقدار بسیاری زیادی خاک پوشانده شده اند به گونه ای که هیچگونه نور مرئی ای از آن ها عبور نمی کند.”

بر خلاف نور های مرئی، موج های رادیویی می توانند از خاک عبور کنند. با این حال، برای نمایان کردن جزئیاتی از چنین کهکشان دور و کم سویی، منجمان می بایست حساس ترین تصاویری را که تا کنون توسط VLA به ثبت رسیده را می گرفتند.

مشاهدات جدید توسط این دو تلسکوپ پاسخ به سوالات طولانی مدت در خصوص مکانیسم های مسئول در ایجاد این مقدار فراوان از ستارگان در آن کهکشان ها را رو کردند. آن ها به این نتیجه رسیدند که تولد زیاد ستاره ها در کهکشان های مورد مطالعه گاها در میان کهشکان ها رخ می داده است، دقیقا بر خلاف نواحی بسیار کوچکتر  کهکشان های کنونی که همان میزان نرخ تشکیل ستاره دارند.

نجوم شناسان از تلسکوپ های VLA و ALMA برای مطالعه بر روی کهکشان ها در منطقه بسیار عمیق هابل (Hubble Ultra Deep Field) استفاده کرده اند، این منطقه از سال ۲۰۰۳ که برای نخستین بار توسط تلسکوپ فضایی هابل رصد شد در حال بررسی و مشاهده مداوم از سوی نجوم شناسان است. تلسکوپ هابل (HST) بخش های بسیار بزرگی از منطقه را برای دیدن کهکشان ها در جهان دوردست مشخص کرده است و بسیاری از دیگر برنامه های رصد و مشاهده فضا نیز با دیگر تلسکوپ ها کار هابل را ادامه داند.

کریستینا نایلند از رصد خانه رادیویی ملی NRAO))”ما از VLA و ALMA برای دیدن اعماق کهکشان ها و ورای خاکی که درون آن ها را از تلسکوپ هابل پنهان کرده بود استفاده کردیم. VLA به ما نشان داد که تشکیل ستارگان کجا روی می دهد و ALMA گاز سردی را که منبع سوختی تشکیل ستاره هاست را نشان داد.”

پرشانت جاگاناتان که یکی از اعضای NRAO است هم چنین افزود ” در این تحقیق ما حساس ترین تصویری که تا به حال توسط VLA گرفته شده است را ثبت کردیم. اگر به موبایل تان نگاه کنید که امواج رادیویی ضعیفی ساتع می کند و آن را در فاصله ای دو برابر فاصله تا پلوتو یعنی نزدیک لبه منظومه شمسی قرار دهید، سیگنال آن تا حدودی می تواند به قدرت سیگنالی که ما از دیگر سیاره ها دریافت کردیم باشد.”

نظرات و دیدگاه های خود را با ما و دیگر کاربران گویا آی تی در میان بگذارید.

بخش داخلی این کهکشان پالس های تپنده ای از تشعشع و تسونامی واری از ذرات پر انرژی که درون میدان های مغناطیسی قرار گرفته اند ساتع می کند.

با دقت عمیق تر در مرکز سحاب خرچنگ، این تصویر قلب تپنده ی یکی از تاریخی ترین و مورد مطالعه ترین باقی مانده های ابرنواخت یک ستاره در حال انفجار را نشان می دهد. بخش داخلی این کهکشان پالس هایی مانند صدای ساعت از تشعشع و تسونامی هایی از ذرات پر انرژی که درون میدان مغناطیسی قرار گرفته اند از خود ساتع می کند.

ستاره نوتورون که در مرکز کهکشان قرار دارد  جرمی مشابه با خورشید ما دارد اما به حدی چگال و فشرده شده است که تنها چند مایل وسعت دارد.  این ستاره در هر ثانیه ۳۰ بار به دور خود می چرخد و اشعه های قابل رویتی از خود پرتاب می کند که گویی در حال تپش است.

تصویر گرفته شده توسط تلسکوپ فضایی هابل ناسا مرکز ناحیه پیرامون ستاره نوترون را نشان می دهد، یعنی دو ستاره درخشان در مرکز این تصویر و رشته اشیائ معلق فضایی اطراف شان که در حال گسترش هستند. تصویری که هابل به ثبت رسانده است جزیات این گاز را به رنگ قرمز نشان می دهد که زد و خوردی گردشی از حفره ها و رشته ها را به وجود آورده است. در درون این پوسته  یک درخشش آبی مانند وجود دارد که ناشی از گردش الکترون ها در میدان مغناطیسی بسیار قوی حول هسته ی خرد شده ی ستاره در سرعتی نزدیک به سرعت نور می باشد.

ستاره نوترون نمایشی عینی از پروسه های فیزیکی و خشونت غیر قابل توصیف فضایی است. حلقه های درخشان در سرعتی نصف سرعت نور از ستاره نوترون به بیرون زبانه می کشند. اینگونه گمان زده می شود که این حلقه ها ناشی از شوک هایی هستند که باد های سرعت بالای حاصل از ستاره نوترونی را تبدیل به ذرات بسیار پر انرژی می کنند.

هنگامی که این تشعشع تپش مانند برای اولین بار در سال ۱۹۶۸ کشف شد، منجمان به این نتیجه رسیدند که یک شی نجومی جدید کشف کرده اند. اما اکنون منجمان می دانند که کشفی که کرده اند نمونه اولیه ای از کلاس بازمانده ی ابرنواخت هستند که تپ اختر و یا ستاره های نوترونی ای که به سرعت در حال گردش اند نام دارند. این “نور های فانوس دریایی” بین ستاره ای برای انجام آزمایش های مشاهده ای بر روی پدیده های نجومی متعدد از جمله سنجش موج های جاذبه ای بسیار حائز اهمیت هستند.

مشاهدات صورت گرفته بر روی ابرنواخت خرچنگ (Crab) توسط اخترشناسان چینی در سال ۱۰۵۴ پس از میلاد مسیح انجام گرفته اند. سحاب که با اندازه کافی درخشان است که با تلسکوپ های معمولی نیز رویت شود در فاصله ۶,۵۰۰ سال نوری از صورت فلکی برج ثور واقع شده است.

منبع:astronomy

در این مطلب قصد داریم به برخی سوالات کاربردی درباره جهان هستی بپردازیم. سوالاتی که قطعا برای هرکدام از ما پیش آمده است. سوالاتی چون فراتر از کیهان چه چیزی وجود دارد؟ جهان ما در حال تبدیل شدن به چه چیزی است؟ آیا جهان هستی تا ابد منبسط خواهد شد؟آیا مرزی برای دانش انسان وجود دارد؟ آیا محدودیت‌های اساسی در مسیر علم قرار دارد؟

اگر شما نیز مشتاق به فهم پاسخ این سوالات هستید بهتر است تا انتهای این مقاله با گویا آی تی همراه باشید.

در پاسخ به تمامی این سوالات باید گفت ما هنوز هیچ پاسخی برای این سوالات نداریم و نمی توانیم به طور قطعی بگوییم که آیا حد و مرزی برای دانش ما وجود دارد یا خیر. اما می توان گفت به نظر نمی رسد مرزی برای دانسته های ما وجود ندارد. هرچند فراز و نشیب های بیشماری در مسیر یادگیری ما قرار گرفته اند اما هنوز به قطعیت نمی توان نظری در این باره داد. البته هستند افرادی که معتقدند ما هیچ وقت به علم پیدایش جهان دست نخواهیم یافت و هیچ زمان نخواهیم فهمید که پیش از انفجار بزرگ چه اتفاقی رخ داده است. اما به نظر می رسد این تفکرات کمی خودخواهانه باشد زیرا هیچ کس مرز دانش انسان را نمی داند و همانطور که یافته های امروز ما از نجوم در ۵۰ سال پیش غیر ممکن به نظر می رسید ما نیز نمی توانیم به قطعیت بگوییم که تا چه میزان فرا خواهیم گرفت.

البته این صحبت به آن معنا نخواهد بود که ما در طبیعت محدودیتی نداریم زیرا ما در مشاهده و مطالعه ی طبیعت محدودیت هایی داریم به عنوان مثال  اصل عدم قطعیت هایزنبرگ بیان می کند که نمی‌ توان تمام مشخصات حرکتی یک ذره را در هر لحظه از زمان دانست. همچنین بیشترین فاصله ‌ای که در یک بازه ‌ی زمانی قادر به دیدن و حرکت در آن هستیم توسط سرعت نور محدود شده است. اما این محدودیت‌ها صرفا به نشان دهنده این است که چه چیزی را نمی‌ توانیم مشاهده کنیم، نه اینکه چه چیزی را نمی ‌توانیم یاد بگیریم. علیرغم وجود اصل عدم قطعیت، ما توانسته ‌ایم مکانیک کوانتوم را توسعه دهیم و یا در زمینه بررسی رفتار اتم‌ ها پیش رفت هایی چشمگیر داشته باشیم. ما امروزه توانسته‌ ایم ذرات به اصطلاح مجازی را کشف کنیم. ذراتی که نمی ‌توانیم به طور مستقیم ببینیم، با این حال به وسیله شواهد و قوانین فیزیکی وجود آنها را پیش ‌بینی می ‌کنیم.

این موضوع که جهان در حال انبساط است به عنوان یک نقطه شروع در علم ما جای می گیرد و اگر با ما تکیه بر دانسته ها و اکتشافات جدید خود و همچنین استنتاج حوادث پیرامون مان پیش برویم خواهیم توانست به نقطه ای بسیار دور در تاریخ گذشته هستی برسیم. به زمانی که تمام عالم هستی در نقطه ای قابل رویت جمع شده بود.

در یک لحظه، که اکنون آن را  لحظه‌ ی انفجار بزرگ (Big Bang)  می نامیم ، قوانین فیزیکی فعلی شناخته شده از هم فرو‌پاشید، چون بین نسبیت عام و مکانیک کوانتوم ناسازگاری به وجود آمد. نسبیت عام به توصیف گرانش می ‌پردازد و مکانیک کوانتوم نیز فیزیک ذرات میکروسکوپی است. اما خیلی از دانشمندان این ناسازگاری را یک محدودیت جدی برای علم نمی ‌دانند، چون ما انتظار داریم که اصل نسبیت عام بعد از تصحیح، به بخشی از تئوری کوانتوم پیوسته تبدیل شود. نظریه‌ ی ریسمان نمونه ‌ای از این تلاش ‌ها است.

با تصور چنین نظریه ‌ای، شاید قادر باشیم به این سوال پاسخ دهیم که قبل از انفجار بزرگ چه اتفاقی رخ داده است. البته این موضوع نیز قابل تامل است که شاید پیش از انفجار بزرگ اصلا هیچ چیزی وجود نداشته باشد. ساده ‌ترین پاسخ مطرح شده در مورد انفجار بزرگ، کمترین میزان مقبولیت را در بین دانشمندان داشته است. پاسخ به این شکل است که در لحظه‌ ی انفجار بزرگ نسبیت عام با نسبیت خاص به هم پیوستند تا یک حقیقت واحد را تشکیل دهند: فضازمان. اگر فضا توسط انفجار بزرگ به وجود آمده باشد، شاید زمان هم به همین ترتیب به وجود آمده باشد. در آن صورت، هیچ “’گذشته‌ای” وجود نداشته است و سوال مطرح شده بی مورد خواهد بود. بنابراین و با توجه به این موضوع باید منتظر یک جواب منطبق بر کوانتوم گرانشی باشیم و پس از اثبات آن فرضیه به شکل آزمایشگاهی خواهیم توانست خواهیم توانست پاسخی جدید و قابل اتکا ارائه دهیم.

درادامه با یک سوال دیگر مواجه هستیم و آن این است که مرزهای کیهان ما درکجا قرار دارد؟ گستردگی جهان ما تا کجا ادامه دارد؟ در واقع باید گفت پاسخ این سوالات نیز هنوز برای بشر مبهم است و برای پاسخ به آن تنها به حدس و گمان هایی ساده اکتفا نموده ایم که آن را با شما درمیان می گذاریم.

همانطور که گفتیم فضا و زمان به صورت خود به خودی و به یکباره در اثر انفجار بزرگ پدید آمده اند پس می توان گفت که انرژی کلی آن ها برابر صفر است. بر اساس اصول پایه ای فیزیک می توان گفت که انرژی موجود در غالب یک جرم با انرژی میدان گرانشی آن برابر است. به زبان ساده تر باید بگوییم مجموع مقادیر چیزی که از هیچ پدید آمده است باید همان هیچ باشد. با توجه به علم فعلی ما تنها جهانی قادر به دارا بودن چینی ویژگی هایی است که شکل هندسی آن گرد باشد. به عنوان مثال وقتی بر روی یک کره حرکت می کنیم با هیچ مرزی مواجه نخواهیم شد اما می دانیم که محدودیت هایی برای آن وجود دارد. همین شرایط می ‌تواند در جهان هم صادق باشد. اگر ما به انداز‌ه‌ ی کافی در یک جهت به دوردست نگاه کنیم، می‌ توانیم قسمت پشت سر خود را ببینیم.

اما در عمل ما قادر به انجام چنین کاری نیستیم  و دلیل آن احتمالا می تواند این موضوع باشد که جهان قابل رویت ما خود بخشی از جهان بزرگتریست که ما توانایی دیدن آن را نداریم. علت این امر باید با آنچه که انبساط جهان (inflation) نامیده می ‌شود در ارتباط باشد. بیشتر جهان‌هایی که خود به خود از انداز‌ه‌ی میکروسکوپی به وجود می ‌آیند، به جای آن که برای میلیاردها سال عمر کنند، در یک زمان میکروسکوپیک از هم فرو می ‌پاشند. اما در بعضی موارد،  انرژی دادن به فضای خالی باعث می ‌شود که جهان در یک بازه‌ ی زمانی کوتاه به صورت تصاعدی متورم شود. بر این اساس تصور ما این است که در لحظات اولیه ی پس از انفجار بزرگ یک بازه زمانی پدید آمده است که در آن جهان انبساط می یابد و به این طریق جهان بلافاصله پس از تولد فرو نپاشیده است.

بنابراین می توانیم بگوییم که ممکن است زمانی انبساط در بخشی از جهان که ما در آن حضور داریم متوقف شود اما به این معنا نیست که تمام جهان از انبساط  خارج شده است.