ارتش آمریکا در حال‌حاضر بر روی حداقل پنج پروژه سلاح‌های هایپرسونیک مشغول کار است و به‌زودی قدم‌های بزرگی را در این زمینه برخواهد داشت. نانوتکنولوژی یکی از فناوری‌های مهمی است که این سیستم‌ها را قادر خواهد ساخت تا بتوانند در طول حرکت‌شان با سرعت ۵ ماخ (حدود ۶۲۰۰ کیلومتر در ساعت) در داخل اتمسفر، دوام بیاورند و در این بین، نانولوله‌ها مواد بسیار مستحکم و سبک‌وزنی هستند که می‌توانند حرارت‌های بسیار بالا را تحمل نمایند.

سلاح‌های هایپرسونیک پرتابه‌هایی هستند که با سرعت‌ بسیار بالایی در اتمسفر سفر می‌کنند. هایپرسونیک‌ها معمولا با سرعت ۵ ماخ یا پنج برابر سرعت صوت شروع به حرکت می‌کنند و یکی از مشکلات اساسی درباره آنها این است که با افزایش سرعت، اصطکاک بین پرتابه و هوا نیز افزایش می‌یابد.

این اصطکاک به نوبه خود گرما تولید می‌کند. برای مثال، حرارات ایجادشده در پوسته جت شناسایی استراتژیک SR-71 Blackbird که سریع‌ترین هواپیمای سرنشین‌دار ساخته شده تابه‌حال است، در سرعت‌های ۳ ماخ به حدود ۲۶۰ درجه سانتی‌گراد می‌رسد. یا حرارت رویه راکت X-15 که طول دهه 1960 به پرواز در می‌آمد و با سرعت ۶ ماخ (۷۴۰۰ کیلومتر در ساعت) حرکت می‌کرد، به ۶۵۰ درجه سانتی‌گراد می‌رسید. میزان اصطکاک در سرعت ۱۰ ماخ به‌اندازه‌ای است که سخت‌ترین فولاد را ذوب می‌کند؛ در حالیکه در ۲۰ ماخ، درجه حرارت به مقدار باورنکردنی ۹۳۰ درجه سانتی‌گراد می‌رسد. سلاح‌های هایپرسونیک در آینده می‌توانند به سرعت‌های ۲۴ ماخ (حدود ۳۰ هزار کیلومتر در ساعت) برسند.

دانشمندان و مهندسین، به‌لطف چالش‌های تکنیکی پیش‌آمده برای فضاپیماها و کلاهک‌های هسته‌ای که در هنگام برگشت‌شان به زمین مجبور به عبور از اتمسفر هستند، می‌دانند که چگونه مشکلات مربوط به اصطکاک هوا را برطرف کنند. اما باید توجه داشت که کلاهک موشکی که به سمت هدف دشمن نشانه رفته است، تنها برای چند دقیقه تحت تاثیر حرارت بالا قرار می‌گیرد و در نهایت به هدف خود برخورد می‌کند. اما یک سلاح هایپرسونیک، تمام پرواز خود را در اتمسفر طی می‌کند و در طول این مدت در معرض حرارت بالا قرار دارد.

اما نانولوله‌های کربنی می‌توانند این مشکل را حل کنند. دانشمندان در دانشگاه ایالتی فلوریدا به دنبال استفاده از نانولوله‌های کربنی برای ساخت سلاح‌های هایپرسونیک هستند. نانولوله‌های کربنی، نوعی مواد ترکیبی هستند که از لوله‌های کربنی با قطری به اندازه بسیار کوچک یک نانومتر تشکیل شده‌اند. این مواد، محکم‌تر از فولاد بوده و در برابر حرارت بسیار مقاوم هستند. حالا محققین کشف کرده‌اند که غوطه‌ور ساختن نانولوله‌های کربنی در فنول می‌تواند توانایی آن‌ها در پراکنده کردن حرارت را تا یک ششم افزایش دهد و باعث گردد نانومواد کمتری برای این منظور استفاده شوند.

اما معنی این کشف برای سلاح‌های هایپرسونیک چیست؟ این بدین معنی است که متریال مذکور می‌تواند حرارت و تنش‌های هایپرسونیک‌ها را به مقدار بسیار زیادی تحمل کند و در نتیجه به طراحان این سلاح‌ها اجازه دهد تا با استفاده کردن از لایه‌های ضخیم‌تری از آن، به سرعت‌های بسیار بالاتری برای هایپرسونیک‌ها دست یابند.

نوشته ارتش آمریکا سرعت سلاح‌های هایپرسونیک خود را به 6200 کیلومتر در ساعت می‌رساند! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

نیروی زمینی آمریکا می‌خواهد سه خودرو زرهی هوابرد جدید برای نیروهای چترباز خود بسازد. این خودرو که در اصطلاح به آن Infantry Squad Vehicle یا ISV گفته می‌شود، یک خودرو با تجهیزات زرهی سبک و سرعت بالا است که همراه با چتربازان به بیرون هواپیما پرتاب شده و به سربازان اجازه خواهد داد تا به‌سرعت از محل فرود خود جابه‌جا شوند.

نیروی زمینی آمریکا، بیش از یک واحد چترباز دارد که هر کدام از آنها از پنچ تیپ تشکیل شده است. چتربازان، نیروهای ورود سریعی هستند که می‌توانند از هواپیماها به بیرون پریده و بعد از فرود آمدن، به سمت اهداف تعیین‌شده حرکت کنند. برای مثال، در عملیاتی به نام D-Day، واحدهای هوابرد ۱۰۱ و ۸۲ نیروی زمینی آمریکا، برای جلوگیری از دسترسی مهاجمین به پل‌ها و تقاطع‌های جاده‌ای مهم، در پشت خطوط دشمن فرود آمدند.

در جنگ‌های مدرن امروزه، از آنجاییکه اکثر نیروها از طریق تانک‌ها یا خودروهای زرهی پیاده‌نظام به این‌طرف و آن‌طرف حرکت می‌کنند، نیاز به جابه‌جایی‌ سریع آنها وجود دارد. اما این موضوع درباره چتربازان صدق نمی‌کند، برای اینکه آنها هنوز متکی به سرعت راه رفتن خودشان هستند. با این حال، خودروی هوابرد نیروی زمینی آمریکا می‌خواهد این شرایط را تغییر دهد و به چتربازان خود قابلیت تحرک تازه‌ای را ببخشد.

خودرو Infantry Squad Vehicle، در اصل یک خودرو تک‌نفره است که می‌تواند از عقب یک هواپیما به بیرون رها شود. به‌محض فرود آمدن آن بر روی زمین، یک دسته نه نفره از چتربازان به‌همراه تجهیزاتشان، سوار آن شده و سپس به‌سرعت به سمت اهدافشان حرکت خواهند کرد.

خودرو زرهی ISV، به نیروهای تهاجمی هوابرد اجازه خواهد داد تا منطقه فرود خود را دورتر از نیروها و ادوات دفاعی دشمن انتخاب کنند؛ اما همچنان خواهند توانست با سرعت زیادی یک پل، یک تقاطع جاده‌ای یا فرودگاه دشمن را پوشش دهند. از آنجاییکه یک خودرو زرهی سنگین را نمی‌توان به‌راحتی از داخل هواپیما به بیرون رها کرد، به‌همین‌خاطر ISV، در یک انتخاب هوشمندانه، سرعت را بر محافظت زرهی اولویت داده است.

هم‌اکنون سه شرکت برای امضای قراداد ساخت خودرو هوابرد نیروی زمینی آمریکا در حال رقابت هستند که به گزارش Breaking Defense، قرار است در ابتدا حداقل ۶۵۱ دستگاه از آنها تولید شود.

شرکت Oshkosh-Flyer Defense، خودرو Flyer ISV را پیشنهاد داده که یک خودروی جمع‌وجور با یک بدنه رول کِیج (roll cage)، یک مسلسل نصب‌شده بر روی آن و قابلیت حمل ۲۳۰۰ کیلوگرم بار است. Oshkosh-Flyer، قبلا خودروی نظامی Ground Mobility Vehicle 1.1 و A-GMV را برای ارتش آمریکا ساخته بود.

خودروی دوم، Polaris Defense DAGOR است که به‌گفته وب‌سایت Breaking Defense ، پیش از این، در واحد ۸۲ام هوابرد نیروی عملیات ویژه کانادا و همچنین در نیروهای زمینی چندین مشتری خارجی مورد استفاده قرار گرفته است. DAGOR دارای یک موتور توربو دیزل بوده و می‌تواند با یک باک پُر تا ۸۰۰ کیلومتر را طی کند. این خودرو همچنین ظرفیت حمل ۱۸۰۰ کیلوگرم بار را دارد.

سومین رقیب، محصول شرکت General Motors Defense است. خودرو ISV این کمپانی در واقع بر پایه ماشین پیکاپ سایز متوسط Chevy Colorado ساخته شده و از سیستم تعلیق آفرود ZR2 بهره می‌برد. اندازه این خودرو حدود ۷۰ درصد کوچکتر از نمونه تجاری آن بوده و قادر به حمل ۱۴۵۰ کیلوگرم بار است.

رقابت این سه خودرو ISV تماشایی خواهد بود. Oshkosh-Flyer می‌تواند بیشترین بار را حمل کند و قبلا در نیروهای نظامی به کار گرفته شده است. Polaris DAGOR نیز پیش از این، سرویس‌دهی داشته و یک سابقه قوی در بین خودروهای آفرودی دارد و همین موضوع آن را تبدیل به چیزی بیش از یک خودروی آفرود معمولی کرده است. خودرو GM ممکن است رقیب ناشناخته‌ای باشد، اما این شرکت می‌داند که چگونه محصولات خود را به مشتریان بفروشد.

هر سه این شرکت‌ها باید پاییز امسال دو خودروی آزمایشی را در اختیار نیروی زمینی آمریکا قرار دهند. برنده این رقابت در سال 2020 مشخص خواهد شد و قرارداد اولیه، شامل ساخت ۶۵۱ خودرو خواهد بود که در ادامه ممکن است تعداد آنها افزایش نیز یابد.

نوشته با جدیدترین خودروهای زرهی هوابرد نیروی زمینی آمریکا آشنا شوید اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

نیروی هوایی ایالات‌متحده جهت انجام ماموریت‌های ترابری هوایی خود بر روی هواپیمای غول‌پیکر C-5M سوپر گلکسی حساب ویژه‌ای باز کرده است. فضای بارگیری این هواپیما در کنار ظرفیت الکتریکی جدیدا اضافه شده به آن برای حمل نیروهای زخمی، پناهندگان و مجروحان مناطق جنگی و آسیب‌دیدگان ناشی از بلایای طبیعی مفید خواهد بود. برد پیمایشی بالای سوپر گلکسی موجب شده تا این هواپیما در یک پرواز بتواند مسافت میان اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام را طی کرده و افراد نیازمند مراقبت‌های پزشکی را سریعا به قاره آمریکا منتقل نماید.

C-5 گلکسی بزرگ‌ترین هواپیمای موجود در انبار تجهیزات نظامی ارتش آمریکا به‌شمار می‌رود. این غول پرنده توسط نیروی هوایی ایالات‌متحده مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد. هواپیمای مذکور دارای طولی معادل با 247 فوت بوده و درازای یک بال آن نیز به 222.8 فوت می‌رسد. C-5 به‌آسانی می‌تواند 250 هزار پوند بار یا مسافر را جابه‌جا نماید. مخازن سوخت حفره‌دار این جت به آن امکان می‌دهد تا بدون سوخت‌گیری قادر به پیمایش حداکثر 5500 مایل مسافت باشد. این برد پروازی برای یک سفر بدون توقف از پایگاه هوایی یوکوتا در ژاپن به پایگاه هوایی تراویس در کالیفرنیا یا پرواز از پایگاه هوایی Incirlik در ترکیه به پایگاه هوایی Dover در ایالت دلاور کفایت خواهد کرد.

فضای داخلی هواپیمای C-5M Super Galaxy در جریان تست مفهومی اجرا شده در پایگاه هوایی اسکات – دسامبر 2018

در اواخر دهه 2000، نیروی هوایی تعداد 52 فروند هواپیمای C-5 گلکسی را به استاندارد جدید C-5M سوپر گلکسی ارتقا داد. به‌روزرسانی جدید شامل استفاده از موتورهای جدید و مطمئن‌تر، کابین شیشه‌ای خلبان، کلیه سیستم‌های کنترل پرواز هوایی و سامانه ناوبری GPS است. تمامی این موارد در کنار بهره‌مندی از کابین بار بزرگ با 13.5 فوت ارتفاع، 19 فوت عرض و 143.75 فوت طول موجب شده تا سوپر گلکسی به‌عنوان یک ابزار غول‌پیکر و مفید از دارایی‌های پروازی ایالات‌متحده قلمداد شود.

اکنون بر اساس گزارش نشریه نیروی هوایی، این ارگان قصد دارد تا هواپیمای غول‌پیکر خود را به یک آمبولانس پرنده تبدیل کند. ظرفیت داخلی فوق‌العاده سوپر گلکسی (34 هزار فوت مکعب) در کنار قابلیت این هواپیما برای تامین انرژی دستگاه‌های پزشکی حیاتی موجب شده تا این پرنده به گزینه‌ای جذاب برای حمل‌ونقل هوایی افراد نیازمند مراقبت‌های پزشکی مبدل شود. هواپیمای C5-M نه‌تنها قادر به خارج نمودن مردم از مناطق جنگی یا فاجعه‌زده است؛ بلکه می‌تواند تعداد بیش‌تری از این افراد را در قالب یک پرواز جابه‌جا کند. به منظور مراقبت از مجروحان تا زمان رسیدن به مقصد، تیم مراقبت‌های حیاتی نیروی هوایی نیز داخل هواپیما مستقر خواهند شد.

در حال حاضر هواپیماهای ترابری C-130 و C-17 نیروی هوایی مسئولیت حمل‌ونقل هوایی را بر عهده دارند. مدل C-17 قادر به حمل حداکثر 60 دستگاه کشنده به‌صورت هم‌زمان است. نیروی هوایی تصور می‌کند که هواپیمای C-5M قادر به حمل بیش از 100 دستگاه کشنده به‌طور هم‌زمان خواهد بود. این قابلیت مشخصا در زمان وقوع جنگ مفید است.

C-5M در کنار نقش‌آفرینی به‌عنوان یک هواپیمای ترابری می‌تواند نیروهای اورژانس، کادر پزشکی و لوازم امدادرسانی بحران را جابه‌جا نماید. یک هواپیمای C-5M قادر به حمل حداکثر 281 هزار پوند موادغذایی، آب، تجهیزات تصفیه آب، تجهیزات امداد و نجات، چادر و لوازم کمک‌های اولیه و تخلیه آن‌ها در فرودگاه جهت کمک‌رسانی به نیازمندان خواهد بود. در پرواز برگشت به سمت خانه نیز این غول پرنده قادر به انتقال موارد پزشکی جدی خواهد بود.

C-5M با برخی چالش‌ها در زمینه پزشکی هوایی دست‌به‌گریبان است. پرواز کردن یا فرود آمدن یک هواپیمای غول‌پیکر بر روی باندهای کوچک‌تر و بهینه‌سازی نشده خصوصا در فرودگاه‌های ویران شده بر اثر بلایای طبیعی همواره امکان‌پذیر نیست. البته کلیه هواپیماها هنگام وقوع فجایع بزرگ با مشکلاتی مواجه می‌شوند. نیروی هوایی چندین گروه واکنش سریع شامل مهندسان عمران را در قالب تیمی موسوم به RED HORSE سازمان‌دهی کرده است. این تیم در مواقع اضطراری دست‌به‌کار شده و برای بازگشایی سریع فرودگاه‌ها و پایگاه‌های هوایی تلاش خواهند کرد.

در حال حاضر هواپیمای C-5M برای نقش‌آفرینی در حوزه ترابری پزشکی مورد ارزیابی قرار گرفته است. طرح مفهومی این هواپیما در جریان مانور Mobility Guardian مورد ارزیابی قرار گرفت. در صورت دریافت تائیدیه‌های لازم توسط هواپیما، نیروی هوایی از توانایی بی‌نظیر در زمینه جستجوی مهاجران و نقل و انتقال ایمن آن‌ها بهره‌مند خواهد شد. بر اساس پیش‌بینی‌ها هواپیمای C-5M تا سال 2040 در خدمت نیروی هوایی ایالات‌متحده خواهد بود.

نوشته آمریکا هواپیمای غول‌پیکر خودش را به یک بیمارستان هوایی تبدیل می‌کند! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

یکی از اصلی‌ترین ماموریت‌های تعریف شده برای تفنگ‌داران ارتش آمریکا در طی یک جنگ، تصرف جزایر، دور زدن و غافلگیر ساختن نیرو‌های دشمن است و معمولا در عملیات‌های دفاعی مسئولیت‌ کمی بر عهده آنها گذاشته شده است ولی با تجهیز یگان‌های تفنگ‌دار به موشک‌های ضد‌کشتی این ضعف نیز می‌تواند برطرف گردد.

تفنگ‌داران آمریکایی در جنگ جهانی دوم با اشغال جزیره ایسلند، آن را از دسترس نیرو‌های آلمانی خارج کردند و بعد از حمله نیرو‌های ژاپنی به بندر پرل‌هاربر با نقش‌آفرینی در دفاع قدرتمند از جزایر جنوبی اقیانوس آرام و غرق کردن دو ناوشکن‌های ژاپنی کیساراگی و هایاتی، توانایی‌های خود را در زمینه دفاع نیز به نمایش گذاشتند!

به همین علت داشتن دید آینده‌نگرانه به نبرد‌هایی که در آن تفنگ‌داران ماموریت خود را از جزایر به سمت دشمن آغاز نمایند دور از انتظار نیست. هرچند داشتن تجربه‌های ناخوشایندی از چنین نبرد‌هایی که تفنگ‌داران آمریکایی در جزایر دور افتاده و بدون پشتیبانی مناسب، تحت محاصره قرار بگیرند، مانند نبرد گوادالکانال در جنگ‌ جهانی دوم توسط نیرو‌های امپراتوری ژاپن، عامل دیگری است که سبب سردرد دایمی فرماندهان نظامی ارتش آمریکاست. زیرا با توجه به تشدید اختلافات بین ایالات متحده و چین بار دیگر چنین نبردی می‌تواند از جزایر واقع در دریا‌های چین جنوبی و یا بالتیک آغاز گردد (هرچند با در نظر گرفتن قدرت نظامی ترسناک چین، آمریکا تنها بر روی کاغذ جرات طراحی چنین نبرد‌هایی را به خود می‌دهد).

در آن زمان طی نبرد گوادالکانال با آنکه در نهایت با پیروزی متفقین همراه شد ولی نیروی‌های ژاپنی بدون کمترین مشکلی، تفنگ‌داران آمریکایی را زیر بمباران کشتی‌های خود قرار دادند و طبیعتا امروزه با توجه به بهبود دقت و قدرتمند‌تر شدن تجهیزات توپخانه‌ای و موشک‌ها، خسارت بسیار بیشتری می‌تواند به بار آید، بنابراین نیرو‌های تفنگ‌دار نیز باید قادر به مقابله ‌به مثل باشند، پس تجهیز شدن آنها به تسلیحات مناسب‌تر که بتواند بدون کاهش تحرک‌پذیری این نیرو‌های واکنش سریع، قدرت دفاعی آنها را افزایش دهد، گزینه عاقلانه‌ای به نظر می‌رسد.

در حقیقت USMC (سپاه تفنگ‌داران ایالات متحده) مایل است توانایی غرق کردن کشتی‌ها را نیز در اختیار نیرو‌هایش قرار دهد و ظاهرا دوست دارند خیلی سریع و در کمترین زمان ممکن به این توانایی دست یابند به همین علت تفنگ‌داران دریایی آمریکا به دنبال تجهیز نیرو‌های این سپاه با موشک‌های ضد کشتی برای دفاع از تفنگ‌داران مستقر در سواحل‌اند.

تفنگ‌داران دریایی آمریکا این قابلیت را Navy Marine Expeditionary Ship Interdiction System یا NMESIS  نام‌گذاری کرده‌اند که کوتاه شده کلمه نمسیس (Nemesis) و اسم الهه عدالت و انتقام است ولی در زبان عامیانه به معنای دشمن اصلی است! این سیستم امکان نصب بر روی خودرو‌های سبک زرهی و کامیون‌ها را داراست. براساس اطلاعات Breaking Defense، موشک‌های پیشنهادی برای استفاده در این پروژه شامل موشک ضد کشتی دوربرد لاکهید‌مارتین، موشک هجومی دریایی Raytheon/Kongsberg و موشک ضد کشتی قدیمی هارپون بوئینگ هستند.

در حقیقت هدف از به کارگیری پروژه NMESIS ایجاد منطقه ناامن برای عبور کشتی‌های دشمن و وجود معبری برای رسیدن نیرو‌های پشتیبانی خودی به یگان‌های مستقر در جزیره است. به علاوه این سیستم موشکی قادر به دفاع از خط ساحلی و جلوگیری از نفوذ و پیشروی نیروی‌های متخاصم است. بر اساس زمان‌بندی سپاه تفنگ‌داران ارتش آمریکا، این سیستم باید تا سال 2020 مورد آزمایش قرار بگیرد و بلافاصله بعد از پایان مراحل تست، در اختیار یگان‌های تفنگ‌دار قرار داده شود!

 

نوشته تفنگ‌داران ارتش آمریکا می‌توانند یک کشتی را نابود کنند! اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.