بسیاری از کامپیوتر های امروزی قابلیت اجرای سیستم عامل های ۶۴ بیتی را دارند اما این موضوع به این معنی نیست که یک سیستم عامل ۶۴ بیتی به طور دقیق و کامل توسط یک کامپیوتر اجرا می شود. به همین دلیل است که همیشه اهمیت دارد بدانید که آیا سیستم عامل شما ۶۴ یا ۳۲ بیتی است و به تناسب نوع سیستم عامل خود تدابیری بیندیشید.

گویا آی تی: در بیشتر اوقات ما توصیه می کنیم که از سیستم عامل های ۶۴ بیتی استفاده کنید چرا که هم عملکرد بهتری دارند و هم اینکه از امنیت بهتری برخوردارند. اما تنها زمانی شما از سیستم عامل ۳۲ بیتی استفاده می کنید که پردازنده ۳۲ بیتی باشد. البته گاهی مشکلات سخت افزاری نیز عامل این اتفاق هستند.

بسیاری از اوقات شما هنگام نصب سیستم عامل، با این پیام مواجه شده اید که آیا می خواهید نسخه ۳۲ یا ۶۴ بیتی را نصب کنید؟ در چنین شرایطی معمولا باید با توجه به عملکرد سیستم خود انتخاب داشته باشید.

در این مقاله به شما یاد می دهیم که نوع لینوکس خود را از لحاظ ۳۲ یا ۶۴ بیتی بودن تشخیص دهید.

پیشنهاد اول: از دستور lscpu در ترمینال استفاده کنید

برای بررسی اینکه آیا رایانه لینوکس شما دارای یک پردازنده ۳۲ بیتی یا ۶۴ بیتی است، همچنین برای دیدن اینکه چه نسخه ای از لینوکس نصب شده است، ترمینال خود را باز کنید، دستور زیر را در این اعلان تایپ کنید، سپس Enter را بزنید:

lscpu

 

با زدن این دستور العمل، صفحه ای مطابق عکس بالا پیش روی شما باز می شود که دو آپشن مشخص شده برایمان اهمیت دارد.

در قسمت Architecture:

اگر عبارت روبروی این گزینه x86_32 باشد به معنی ۳۲ بیتی بودن و اگر x86_64 باشد به معنی ۶۴ بیتی بودن سیستم عامل است.

در قسمت CPU op-mode(s):

در این جا می توانید مشاهده کنید که چه ورژنی از سیستم عامل روی کامپیوتر نصب شده است. اگر شما یک نسخه  ۶۴-bit ای استفاده کرده باشید، می توانید هر دو المان ۶۴ بیتی و ۳۲ بیتی را مشاهده کنید چرا که یک سیستم عامل ۶۴ بیتی قادر به اجرای هر دو مدل است.

اما اگر شما نسخه ۳۲ بیتی را نصب کرده باشید تنها قادر به اجرای ۳۲ بیتی خواهید بود.

پیشنهاد دوم: از رابط گرافیکی استفاده کنید

اگر روش اول را دوست ندارید و می خواهید سریع تر، با کمک رابط گرافیکی سیستم به اطلاعات لازم پی ببرید می توانید در سمت راست و بالای نمایشگر روی منوی System که به صورت چرخ دنده است کلیک کنید و از منوی باز شونده عبارت System Settings را انتخاب کنید تا تنظیمات لازم در اختیارتان قرار داده شود.

وقتی که System Settings را باز کردید با صفحه ای مطابق زیر روبرو می شوید که در ان باید روی گزینه Details کلیک کنید. این گزینه در بخش System قرار دارد و فلش به سمت آن است:

بعد از زدن این گزینه، پنجره ای باز می شود که معمولا در سمت چپ آن ۴ منو وجود دارد. از میان منو ها یا تب ها گزینه Overview را انتخاب کنید. در صفحه ای که باز می شود، اطلاعاتی وجود دارد که باید در آن به دنبال عبارت OS type باشید. در این بخش می توانید “۶۴-bit” یا “۳۲-bit” را مشاهده کنید.

دقت کنید که در این بخش و به کمک Details شما فقط می توانید نوع سیستم عامل خود را تشخیص دهید. در حقیقت با مشاهده این سیستم عامل، شما هنوز نمی دانید که آیا کامپیوتر شما می تواند نسخه ۶۴ بیتی را هم اجرا کند یا نه! در حقیقت با این روش فقط می توانید ورژن سیستم عامل را مشاهده کنید و خبری از اطلاعات لازم برای مشاهده معماری سیستم نیست. برای حل این موضوع تنها می توانید از روش اول استفاده کنید.

در این باره تجربیات و دیدگاه های خود را با ما در میان بگذارید و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

منبع

اگر می‌خواهید لینوکس را امتحان کنید، ابتدا باید توزیعی از این سیستم عامل انتخاب نمایید. تعداد توزیع‌های لینوکسی بسیار زیاد است، اما برخی برای شروع کار از بقیه بهتر هستند.

 

خود لینوکس در حقیقت فقط هسته‌ی این سیستم عامل است. میزکار گرافیکی، ابزارهای خط فرمان و دیگر بخش‌های سیستم پروژه‌های جداگانه‌ای هستند. توزیع‌های لینوکس نرم‌افزارهای منبع باز را از پروژه‌های مختلف گردآوری کرده و آن‌ها را در قالب یک سیستم عامل قابل نصب آماده می‌کنند.

 

امروزه استفاده از توزیع‌های لینوکس خیلی راحت شده است. کافی است توزیع مورد نظر خود را دانلود کرده و آن را با استفاده از ابزارهای موجود درون یک درایو USB یا دیسک نوری بوتیبل کنید. سپس کامپیوتر را ریستارت نموده و سیستم را از روی رسانه‌ی مورد نظر خود بوت کنید تا بتوانید از حالت زنده‌ی لینوکس استفاده نمایید. در حالت زنده، توزیع لینوکس بدون این که در سیستم شما تغییری ایجاد کند از روی دستگاه بوتیبل شده‌ی شما اجرا می‌شود. اگر تصمیم گرفتید که این توزیع را روی کامپیوتر خود نصب کنید، از طریق همان محیط زنده می‌توانید این کار را انجام دهید.

 

در کامپیوترهای جدید، شاید برای بوت کردن لینوکس لازم باشد تا بخش Secure Boot را غیرفعال کنید. بعضی از توزیع‌های لینوکس با وجود فعال بودن Secure Boot هم می‌توانند بوت شوند، ولی برخی دیگر نمی‌توانند.

 

اوبونتو یک توزیع باکیفیت و با پشتیبانی قوی لینوکس است

 

 

می‌توان گفت اوبونتو تنها نامی است که با عبارت توزیع‌های دسکتاپ لینوکس عجین شده است. انتخاب این توزیع برای شروع کار بسیار عالی است، و حتی پس از حرفه‌ای‌تر شدن هم می‌توان آن را از توزیع‌های خوب این سیستم عامل به حساب آورد.

 

اوبونتو از جهات بسیاری کاربر-پسندانه است. این توزیع میزکاری ساده و نصابی بی‌دردسر دارد. نصاب این توزیع در فرآیند نصب با ارائه‌ی چند گزینه‌ی اختیاری امکان نصب پلاگین مرورگر فلش و کدک‌های گوناگون چندرسانه‌ای را فراهم می‌کند. یک ابزار دیگر به نام Additional Drivers هم وجود دارد که درایورهای منبع بسته را شناسایی و برای عملکرد بهتر سخت‌افزار نصب آن‌ها را برای شما ساده می‌کند. استفاده از این نرم‌افزار اضافی بر روی سایر توزیع‌های لینوکس به این سادگی نیست.

 

محبوبیت اوبونتو باعث شده کاربران زیادی در سراسر اینترنت آماده‌ی کمک به شما باشند. اگر به مشکلی برخوردید یا سوالی داشتید، به راحتی می‌توانید در اینترنت جستجو کرده و سوال یا مشکل خود را همراه با راه‌حل آن پیدا کنید، چون افراد زیادی از اوبونتو استفاده می‌کنند.

 

 

این جامعه‌ی کاربری عظیم، به معنای در اختیار داشتن تعداد زیادی نرم‌افزار در مخازن نرم‌افزاری استاندارد اوبونتو و مخازن نرم‌افزاری شخص-ثالث که به PPA-ها مشهور است می‌باشد. تولیدکنندگان نرم‌افزارهای شخص-ثالث حتماً اوبونتو را در لیست سیستم عامل‌های تحت پشتیبانی خود قرار می‌دهند. مثلاً در صفحه‌ی دانلود شرکت Valve گفته شده که «اوبونتو توزیع لینوکسی محبوب ماست». اپلیکیشن‌هایی مثل گوگل کروم و اسکایپ هم به طور رسمی از اوبونتو پشتیبانی می‌کنند، در حالی که ممکن است روی توزیع‌های کوچک‌تر لینوکس از آن‌ها پشتیبانی نشود. اوبونتو دریافت جدیدترین درایورهای گرافیک‌های NVIDIA را هم ساده‌تر کرده، چیزی که شاید بر روی توزیع‌های دیگر چندان ساده نباشد.

 

اگر انتشار Long Term Support یا LTS را انتخاب کنید، می‌توانید از پشتیبانی بلند مدت نرم‌افزاری هم بهره‌مند شوید. انتشارهای LTS از زمان انتشار تا پنج سال پس از آن با به‌روز رسانی‌ّهای امنیتی پشتیبانی می‌شوند. اوبونتو هر دو سال یکبار یک نسخه‌ی LTS جدید منتشر می‌کند. این یعنی کافی است هر دو یا پنج سال یک بار توزیع خود را ارتقا دهید. همه‌ی توزیع‌های لینوکس از چنین پشتیبانی‌های طولانی مدتی بهره‌مند نیستند.

 

اوبونتو اخیراً با اعلام پایان پروژه‌ی موبایل، Convergence، یونیتی ۸ و میزکار میر (Mir) تصمیمات بحث برانگیزی گرفته است. اما خاتمه دادن به پروژه‌های مثل یونیتی ۸ و میر و حرکت به سمت فناوری‌های استانداردتر لینوکس مثل میزکار گنوم و نمایش سرور Wayland به این معناست که اوبونتو در حال یکنواخت‌تر شدن است، چرا که این توزیع هم از نوآوری دست برداشته و می‌خواهد مثل سایر نرم‌افزارهای جامعه‌ی منبع باز عمل کند.

 

 

اوبونتو طعم‌های (Flavors) گوناگونی دارد که در آن‌ها زیرساخت اصلی سیستم عامل خود را همراه با میزکارها و اپلیکیشن‌های مختلفی ارائه می‌کند. اگر می‌خواهید در کنار پشتیبانی فنی خوب و بازار نرم‌افزارهای گسترده، میزکارهای مختلف را امتحان کنید، می‌توانید از این طعم‌های مختلف استفاده نمایید. برای مثال، اگر کامپیوتر شما کمی قدیمی است، بهتر است از لوبونتو (Lubuntu) استفاده کنید. این توزیع از میزکار LXDE استفاده می‌کند که نسبت به میزکار غنی خود اوبونتو خیلی سبک‌تر است.

 

لینوکس مینت میزکار سنتی‌تری دارد

 

 

لینوکس مینت (Mint) هم محبوبیت بسیار زیادی دارد. نمی‌توان بدون نام بردن از لینوکس مینت توزیع اوبونتو را برای همه توصیه کرد. بخش‌هایی از مینت بر اساس اوبونتو شکل گرفته، اما این توزیع از میزکار Cinnamon یا MATE استفاده می‌کند. این‌ها میزکارهای سنتی‌تری هستند که مثل ویندوز یک نوار وظیفه و برای دسترسی به اپلیکیشن‌ها یک منوی بازشونده دارند. افراد زیادی هستند که ترجیح می‌دهند هیچ چیز جدیدی را تجربه نکنند، سینامون یا مینت برای چنین افرادی در دسترس است.

 

لینوکس مینت قبلاً تفاوت‌های بیشتری با اوبونتو داشت، مثلاً از کدک‌های متنوع‌تری برای فایل‌های رسانه‌ای استفاده می‌کرد. ولی اکنون اوبونتو نصب این کدک‌ها را ساده‌تر کرده، و مینت هم آن‌ها را به صورت جداگانه (اما با روشی یکسان) نصب می‌کند. از آن‌جایی که مینت بر پایه‌ی اوبونتو است، همچنان می‌توانید به پشتیبانی و اپلیکیشن‌های اوبونتو دسترسی داشته باشید.

 

فدورا، توزیعی برای حرکت بر لبه‌ی فناوری

 

 

توصیه به انتخاب اوبونتو یا مینت در دنیای لینوکس خیلی رایج است. نصب این توزیع‌ها برای شروع و یادگیری لینوکس بسیار مناسب می‌باشد. اما اگر به دنبال چیز متفاوت‌تری هستید، بهتر است از فدورا (Fedora) استفاده کنید.

 

فدورا تفاوت‌های فلسفی متعددی با اوبونتو، مینت و بسیاری از دیگر توزیع‌های لینوکسی دارد. برخلاف سایر توزیع‌ها، فدورا اهمیت بیشتری به استفاده از نرم‌افزارهای منبع باز می‌دهد. برای مثال، درایورهای منبع بسته به صورت پیشفرض جایی در این توزیع ندارند. اگر به آن‌ها نیاز دارید، باید خودتان دست به کار شده و دنبالشان بروید.

 

توسعه‌دهندگان فدورا به شکل مستقیم‌تری با پروژه‌های منبع باز مثل گنوم کار می‌کنند، و با هر تغییر کوچک در این پروژه‌ها آن‌ها را در اختیار کاربران خود قرار می‌دهند. این توزیع ترکیبی از جدیدترین و بهترین چیزهای جامعه‌ی لینوکس است.

 

ایمیج میزکار فدورا اکنون با نام Fedora Workstation شناخته می‌شود و در اختیار توسعه‌دهندگانی است که برای کارهای مختلف خود به ابزارها و قابلیت‌های توسعه‌دهندگی مختلف لینوکس نیاز دارند.

 

جامعه‌ی کاربری این توزیع لینوکسی اساس توزیع Red Hat Enterprise Linux را تشکیل می‌دهد که یک توزیع تجاری لینوکسی با پشتیبانی بلند مدت است که توسط شرکت Red Hat ارائه می‌شود. اما فدورا برعکس آن است. این توزیع تقریباً هر شش ماه نسخه‌های جدید خود را منتشر می‌کند، و هر انتشار تا تقریباً ۱۳ ماه با به‌روز رسانی‌های امنیتی پشتیبانی می‌شود. برای این که تحت پشتیبانی این توزیع قرار بگیرید، حداقل با هر انتشار ثانویه باید سیستم خود را ارتقا دهید. اگر به نسخه‌ی رایگان و کند-روتر رد هت نیاز دارید، می‌توانید از CentOS استفاده کنید. کد این توزیع مشابه RHEL است، ولی از برند و پشتیبانی تجاری آن بی‌بهره می‌باشد.

 

سایر توزیع‌های لینوکسی مناسب برای امتحان کردن

 

 

توزیع‌های لینوکسی دیگری هم برای امتحان کردن وجود دارد. هر توزیعی که در صفحه‌ی DistroWatch رتبه‌ی خوبی داشته باشد، توزیع قابل توجهی است که احتمالاً به دلایلی طرفداران زیادی دارد.

 

خیلی از توزیع‌های لنوکسی مثل Elementary OS توسط گروه‌های کوچک توسعه داده می‌شوند. Elementary OS به خاطر استفاده از میزکار Pantheon محیط تمیز و ساده‌ای دارد. این توزیع ظاهر خوبی داشته و تفاوت زیادی با سایر میزکارهای لینوکسی دارد، اما ممکن است به اندازه‌ی توزیع‌های پشتیبانی شده‌ی معروف آنچنان پایدار نباشد. وبسایت Elementary قبل از دانلود توزیع از شما مبلغی به عنوان کمک مالی می‌خواهد، اما اگر تمایلی به انجام این کمک ندارید می‌توانید مقدار ۰$ را وارد کنید.

 

دبیان (Debian) هم یکی از توزیع‌های فوق العاده‌ی لینوکس است که اساس اوبونتو و در نتیجه بسیاری از توزیع‌های دیگر را می‌سازد. اگر به دنبال یک محیط پایدار هستید، دبیان گزینه‌ی خوبی است، ولی اوبونتو به‌روزتر بوده و بیشتر متمرکز بر میزکار است.

لینوکس آرچ (Arch) شما را وادار می‌کند تا دستانتان را کثیف کنید. این توزیع برای کسانی که می‌خواهند ببینند همه چیز چگونه کار می‌کند گزینه‌ی بسیار خوبی است، زیرا شما باید همه چیز را خودتان پیکربندی کنید. ما توصیه می‌کنیم که آشنایی با لینوکس را با این توزیع شروع نکنید، اما بعد از این که ساز و کار توزیعی مثل اوبونتو دستتان آمد، آرچ برای یادگیریِ زیر و روی سیستم می‌تواند گزینه‌ی مناسبی باشد. فقط مطمئن شوید که در هنگام نصب توزیع مذکور آموزش نصب آن را به خوبی مطالعه کرده و دم دست داشته باشید.

 

تیلز (Tails) توزیع لینوکس زنده‌ای است که حریم خصوصی و امنیت را تا بیشترین حد ممکن برای شما به ارمغان می‌آورد. تیلز توسط ادوارد اسنودن، مخالفان سیاسی و خبرنگارانی که به بیشترین حد حفاظت نیاز داشتند مورد استفاده قرار گرفته است. این توزیع فعالیت‌ّهای شما را به طور خودکار از شبکه‌ی Tor عبور می‌دهد و ابزارهای امنیتی دیگری را هم برایتان فراهم می‌کند. با توجه به این که این توزیع به صورت زنده است، می‌توانید مطمئن باشید که بعد از خاموش کردن سیستم هیچ اطلاعاتی از شما باقی نمی‌ماند. این توزیع لینوکس توزیعی برای استفاده‌های عمومی نیست، اما اگر در لینوکس به دنبال توزیعی می‌گردید که در زمینه‌ی حریم خصوصی قوی باشد، تیلز در اختیار شماست.

 

 

شرکت‌های تولید کننده‌ی لپتاپ زمان زیادی را صرف بهینه‌سازی درایوهای دستگاه برای افزایش عمر باتری در ویندوز می‌کنند. اما معمولاً به لینوکس چنین توجهی نمی‌شود. عملکرد لینوکس در همان سخت‌افزار شاید مشابه ویندوز باشد، ولی عمر باتری آن لزوماً به همان اندازه نیست.

مصرف باتری در لینوکس در طول سالیان متمادی پیشرفت‌های قابل توجهی داشته است. هسته‌ی لینوکس بهتر شده و اگر از لپتاپ استفاده کنید، توزیع‌های لینوکسی به طور خودکار بهینه‌سازی‌های زیادی را اعمال می‌کنند. اما هنوز هم مجالی برای بهتر کردن عمر باتری وجود دارد.

نکات اساسی برای صرفه‌جویی در مصرف باتری

قبل از این که وارد پروسه‌ّهای پیچیده‌تر شوید، برای به حداکثر رساندن عمر باتری همان کارهایی را بکنید که در ویندوز یا مک هم انجام می‌دادید.

برای مثال، لپتاپ خود را طوری تنظیم کنید که در زمان‌هایی که از آن استفاده نمی‌کنید سیستم زودتر وارد حالت Suspend – یا به عبارت لینوکسی آن Sleep Mode – شود. می‌توانید این گزینه را در بخش تنظیمات میزکار لینوکس خود پیدا کنید. مثلاً در توزیع اوبونتو باید به بخش System Settings بروید و وارد قسمت Power شوید.

روشنایی صفحه هم می‌تواند تاثیر زیادی در عمر باتری داشته باشد. هر چه نور نمایشگر بیشتر باشد، عمر باتری کمتر می‌شود. اگر لپتاپتان دکمه‌ی میانبری برای انجام این کار دارد، آن را امتحان کنید. وگرنه می‌توانید گزینه‌ی آن را در تنظیمات میزکار لینوکس خود پیدا نمایید. این گزینه در اوبونتو در مسیر System Settings > Brightness & Lock قرار دارد.

علاوه بر این می‌توانید لینوکس را طوری تنظیم کنید که با غیرفعال شدن سیستم صفحه را زودتر خاموش کند. زمانی که نمایشگر دستگاه خاموش است، انرژی کمتری مصرف می‌شود. از اسکرین سیور استفاده نکنید، چون این برنامه‌ها باعث می‌شوند که کامپیوتر شما مدام روشن بماند و انرژی باتری هدر برود.

به علاوه در صورتی که به بخش‌های رادیویی دستگاه نیاز ندارید، آن‌ها را غیر فعال کنید. برای نمونه، اگر از بلوتوث استفاده نمی‌کنید، می‌توانید آن را خاموش کنید تا در مصرف باتری صرفه جویی شود. برای انجام این کار در اوبونتو باید به مسیر System Settings > Bluetooth رفته و این بخش را خاموش نمایید.

اگر در حال استفاده از Wi-Fi نیستید، با خاموش کردن آن می‌توانید عمر باتری را کمی افزایش دهید. برای انجام این کار در اوبونتو باید به مسیر System Settings > Network بروید و حالت Airplane Mode را فعال کنید تا کلیه‌ی ارتباطات رادیویی دستگاه خاموش شود.

به یاد داشته باشید که نحوه‌ی استفاده کردن از دستگاه هم اهمیت دارد. اجرای نرم‌افزارهای سنگین و بهره‌وری زیاد از منابع CPU باعث می‌شود تا لپتاپ از انرژی باتری بیشتر استفاده کند. از این رو به جای میزکار اصلی اوبونتو یعنی Unity می‌توانید به سراغ محیط‌های رومیزی سبک‌تر مثل LXDE که در این مورد Lubuntu نام دارد بروید.

نصب درایوهای گرافیکی مخصوص (در صورت نیاز)

اگر لپتاپ شما گرافیک مجتمع اینتل دارد، تبریک می‌گوییم. لازم نیست نگران مشکلات مربوط به مدیریت انرژی درایوهای گرافیکی باشید. گرافیک‌های اینتل سریع‌ترین گرافیک‌های موجود نیستند، ولی پشتیبانی از درایوهای منبع-باز در میان آن‌ها عالی است و به نوبه‌ی خود خوب کار می‌کنند.

اما اگر لپتاپ شما گرافیک NVIDIA یا AMD دارد، برای کاهش مصرف انرژی باید کمی دست به کار شوید. اگر هنوز برای نصب لینوکس در سیستم خود به مشکل برخورد می کنید مقاله مورد نظر را مطالعه کنید تا مشکلات خود را حل کنید در غیر اینصورت این ماجرا را دنبال کنید:

بدترین سناریو این است که لپتاپ با گرافیک NVIDIA Optimus یا گرافیک‌های قابل سوئیچ شدن AMD داشته باشید. این لپتاپ‌ها دو GPU مختلف دارند. برای مثال، لپتاپی که NVIDIA Optimus دارد، یک پردازنده‌ی گرافیکی قدرتمند و باتری-خوار NVIDIA و یک پردازنده‌ی گرافیکی ضعیف‌تر و باتری-پسندانه‌تر اینتل دارد. در ویندوز که از این قابلیت به خوبی پشتیبانی می‌شود، این لپتاپ طوری طراحی شده تا سیستم در شرایط عادی از گرافیک اینتل استفاده کند، و گرافیک NVIDIA فقط در هنگام بازی فعال شود.

اگر روی لپتاپی که گرافیک NVIDIA Optimus دارد، یک توزیع لینوکس نصب کنید، دستگاه به طور پیشفرض و در تمام اوقات از گرافیک NVIDIA استفاده می‌کند و باتری را می‌خورد. در این شرایط برای این که همه چیز درست کار کند، باید درایور لینوکس NVIDIA را نصب و Optimus را تنظیم کنید. برای انجام این کار در اوبونتو به دنبال بسته‌ی nvidia-prime بگردید. در بعضی از لپتاپ‌ها شاید بتوانید وارد BIOS یا UEFI شوید و GPU مجزای خود را غیر فعال نمایید تا لینوکس را مجبور کنید که فقط از گرافیک آنبرد استفاده کند.

حتی اگر GPU دوگانه و قابل سوئیچ کردن ندارید هم می‌توانید از درایورهای گرافیک NVIDIA یا AMD کمک بگیرید. این برنامه‌ها ممکن است دسترسی شما به ویژگی‌های مربوط به ذخیره‌ی انرژی که در درایورهای منبع-باز استاندارد موجود نیست را فراهم کنند.

بررسی نیاز باتری نسبت به تعویض

اگر هنوز هم با عمر باتری دستگاه خود مشکل دارید، شاید لازم است آن را تعویض کنید. همه‌ی باتری‌ها در طول زمان خراب می‌شوند و در نتیجه نسبت به قبل زمان کمتری را در اختیار شما می‌گذارند.

مثلاً در اوبونتو می‌توانید بخش Power Statistics را از Dash باز کنید. به قسمت Laptop battery بروید. در بخش Energy when full می‌توانید ببینید که در حال حاضر باتری شما حداکثر چقدر می‌تواند شارژ نگه دارد. در بخش Energy (design) می‌توانید ببینید که در طراحی باتری شما حداکثر میزان شارژ چه مقدار در نظر گرفته شده است.

مقدار Energy when full را بر Energy (design) تقسیم کرده، سپس آن را در ۱۰۰ ضرب کنید تا بر حسب درصد به یک عدد برسید. مثلاً بر اساس تصویر زیر ما چنین محاسباتی انجام دادیم:

(۴۴٫۸ / ۵۴٫۳) * ۱۰۰ = ۸۲٫۵%

یعنی باتری شما فعلاً فقط می‌تواند از ۸۲٫۵% از ظرفیت اصلی‌اش استفاده کنید. این مقدار خیلی بد نیست. میزان ۱۰۰% را فقط در لپتاپ‌های نو می‌توان مشاهده کرد. اما اگر این عدد به کمتر از ۵۰% رسیده باشد، بهره‌وری باتری دیگر چندان زیاد نیست و زمان تعویض آن فرا رسیده است.

اگر در توزیع لینوکس خود برنامه‌ی Power Statistics را ندارید، با استفاده از چند دستور در خط فرمان هم می‌توانید این اطلاعات را به دست آورید.

یک پنجره‌ی ترمینال باز کرده و دستورات زیر را اجرا کنید:

cat /sys/class/power_supply/BAT0/charge_full

cat /sys/class/power_supply/BAT0/charge_full_design

عدد اول را بر عدد دوم تقسیم و سپس آن را در ۱۰۰ ضرب کنید تا مقدار درصدی ظرفیت اصلی باتری به دست آید. برای مثال، محاسبات زیر بر اساس تصویر پایین به دست آمده است:

(۵۹۰۱۰۰۰ / ۷۱۵۰۰۰۰) * ۱۰۰ = ۸۲٫۵%

یعنی باتری در حال حاضر ۸۲٫۵% از ظرفیت کارخانه‌ای خود را در اختیار دارد.

روش‌های پیشرفته‌تر برای صرفه جویی در مصرف باتری

روش‌ها و ترفندهای زیادی برای بهبود عمر باتری وجود دارد، کما این که به برخی از آن‌ها اشاره کردیم، اما در اکثر این روش‌ها به رغم تلاش زیادی که کاربر می‌کند، راندمان مناسبی به دست نمی‌آید. ابزارهای زیادی وجود دارد که هدف آن‌ها بهبود عمر باتری است، ولی آن‌ها نسبت به مدل‌هایی که چند سال قبل وجود داشتند دیگر چندان مفید نیستند. توزیع‌های لینوکس در سال‌های اخیر پیکربندی‌های خوبی برای لپتاپ‌ها داشته‌اند.

ابزار منبع-باز اینتل به نام PowerTOP سیستم شما را آزمایش کرده و بررسی می‌کند که کدامیک از قابلیت‌های ذخیره‌ی انرژی در دستگاه شما فعال شده است. حتی چند توصیه هم برای کاهش مصرف انرژی سیستم به شما ارائه می‌دهد. منتهی این برنامه یک ابزار خط فرمان است، بنابراین باید آن را از آن‌جا اجرا کنید. این برنامه را معمولاً می‌توانید در مخازن نرم‌افزاری توزیع لینوکس خودتان پیدا نمایید.

برای نمونه، برای نصب و اجرای PowerTOP در اوبونتو، باید یک پنجره‌ی ترمنیال باز کرده و دستورات زیر را اجرا کنید:

sudo apt install powertop

sudo powertop –calibrate

اگر مشکلات شما جدی‌تر است و به زمان بیشتری نیاز دارید، می‌توانید TLP را نصب کنید. این ابزار طراحی شده تا بسته‌ای مشتمل بر ترفندهای مختلف برای افزایش عمر باتری باشد. TLP در مخازن نرم‌افزاری اوبونتو موجود است. آن را نصب و سیستم را ریستارت کنید. این برنامه به طور خودکار با راه‌اندازی سیستم اجرا شده و بهینه‌سازی‌های مختلفی را برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی اعمال می‌کند.

برای مثال، TLP با شدت بیشتری دستگاه‌های USB را غیر فعال می‌کند، میزان کارکرد هارد دیسک شما را کاهش می‌دهد و فعالیت CPU را کنترل می‌نماید. اگر باتری شما در حال حاضر سالم و کامل است، استفاده از این ترفندها کاربرد چندانی برایتان ندارد، اما اگر می‌خواهید عمر باتری بیشتری داشته باشید، می‌توانید از این برنامه استفاده کنید.

مثلاً برای نصب TLP در اوبونتو باید دستور زیر را وارد نمایید:

sudo apt install tlp

سپس می‌توانید سیستم را ریستارت کنید تا TLP به طور خودکار با هر بار راه‌اندازی سیستم اجرا شود. اگر نمی‌خواهید همین الان سیستم را ریستارت کنید، می‌توانید برنامه را با وارد کردن دستور زیر اجرا کنید:

sudo tlp start

اگر باتری لپتاپ شما مشکلی ندارید بهتر است خودتان را درگیر TLP نکنید. ولی به عنوان آخرین گزینه، اگر می‌خواهید از همه‌ی این ترفندها بهره ببرید می‌توانید آن را فعال کنید. ابزارهای دیگری شبیه به TLP هم وجود دارد، اما نمی‌توان از همه‌ی آن‌ها در کنار هم استفاده کرد.

در این باره دیدگاه های خود را با گویا آی تی در میان بگذارید و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.