در سال های اخیر تشنگی محققان و علاقمندان به فضا به یافتن حیات فرازمینی بیشتر و بیشتر شده است. کشفی که اخیرا صورت گرفته می تواند این تشنگی را کمی برطرف کند چرا که در شرح و بسط آخرین مشاهدات یک تیم از محققان، این چنین آمده که ممکن است یک سیاره تازه کشف شده توسط آن ها میزبان حیات فرازمینی باشد. باهم ماحصل این تحقیقات را از پنجره گویا آی تی بررسی می کنیم.

محققان رصد خانه نجومی ملی ژاپن (NAOJI) در دانشگاه توکیو و مرکز زیست شناسی نجوم  موفق به کشف یک خصوصیت بسیار مهم از سیاره ای فراخورشیدی (خارج از منظومه شمسی) که احتمالا مشابه زمین نیز می باشد شده اند.

تیم محققان از ابزار MuSCAT که بر روی تلسکوپ ۱۸۸ سانتی متری رصد خانه فیزیک نجومی اوکایاما نصب شده است برای بررسی این سیاره فراخورشیدی که K2-3d نام دارد و توسط فضا پیمای کپلر ناسا در سال ۲۰۱۵ کشف شده است استفاده کرده اند.

این سیاره تقریبا ۱۵۰ سال نوری با ما فاصله دارد و اندازه ای ۱٫۵ برابر زمین دارد و ستاره منظومه اش را در ۴۵ روز دور می زند. به این دلیل که احتمال دارد K2-3d حامل حیات فرازمینی باشد برای دانشمندان بسیار حائز اهمیت است. محاسبات اینگونه نشان می دهند که دمای ستاره ی منظومه آن و نزدیکی سیاره به مدار ستاره ای که به دور آن می چرخد به آن آب و هوای گرمی مشابه با زمین و امکان وجود آب مایع در سطح اش را می دهد.

طی فرآیند ترانزیت، یک سیاره از جلو ستاره مادر اش رد شده و بخشی از نوری که ساتع می کند را می پوشاند در نتیجه از روشنایی آن ستاره کاسته خواهد شد.

اگر دانشمندان این ترانزیت را با استفاده از تلسکوپ های آینده نظیر تلسکوپ سی متری بررسی و مطالعه کنند، قادر خواهند بود اتمسفر K2-3d را برای یافتن نشانه های از مولکول های تشکیل دهنده حیات نظیر اکسیژن بررسی کنند.

برای انجام این تحقیقات محققان می بایست زمان دقیق چرخیدن مداری  K2-3d را تعیین و در نتیجه هنگام روی دادن ترانزیت در آینده بتوانند به دقت آن را مورد بررسی قرار دهند. در حالی که انجام این کار در گذشته بسیار دشوار بوده است ولی اکنون دانشمندان توانستند زمان چرخش مداری سیاره را با دقت ۱۸ ثانیه ای محاسبه کنند. این موفقیت قدمی بزرگ در بررسی و مطالعه بر روی سیاره فرا خورشیدی و در نتیجه جستجو برای حیات فرازمینی می باشد.

در آینده این تیم تحقیقاتی از تلسکوپ های نسل جدید برای اندازه گیری مقدار کاهش درخشندگی نور ستاره هنگام ترانزیت و نحوه تغییر آن با طول موج استفاده خواهند کرد که نهایتا منجر به کسب اطلاعات بیشتر از اتمسفر سیاره فراخورشیدی خواهد شد.

تیم تحقیقاتی به بررسی و تحقیق بر روی K2-3d ادامه خواهند داد و از  MuSCAT برای تحقیقات مشابه در جستجوی شان برای حیات فرازمینی استفاده خواهند کرد.

منبع: astronomy.com

حتی با وجود اینکه این بارش چندان هم واضح نیست اما قوی ترین نمایش نجومی در اواخر ماه نوامبر محسوب می شود. در محدوده ای از آسمان که ماه قابل مشاهده نیست، این رویداد شفاف تر و واضح تر خواهد بود.

اغلب ما همواره پیگیر بارش های شهابی Perseid، جوزایی و لئونید و شاید هم چند بارش شهابی سالیانه دیگر هستیم. اما آیا می دانستید که اتحادیه بین المللی نجوم بیش از ۱۰۰ بارش شهابی شناخته شده را در طول سال شناسایی می کند؟ همچنین ده ها پدیده نجومی دیگر نیز در دست بررسی هستند. چه کسی وقت دارد همه این پدیده ها را رصد کند؟!

حتما اینگونه گمان می زنید که اواخر ماه نوامبر از آن دسته زمان های سال است که اتفاق خاصی در آن روی نمی دهد اما در زمینه شهابی این قضیه صدق نمی کند. سازمان بین المللی شهابی (یک گروه داوطلبانه شامل صد ها رصد کننده) توجه همگان را به یک پدیده بارش شهابی کمتر شناخته شده به نام اوریونید ماه نوامبر جلب کرده است.

بر اساس گفته های این سازمان، این پدیده شهابی به ندرت در داده های ویدیویی رویت و نسبت به دیگر پدیده های بارش شهابی کم اهمیت تر که در این موقع از سال روی می دهند، بیشتر رویت می شود. این بارش نسبت به دیگر اوریونید هایی که در اواخر ماه نوامبر رویت شده اند متفاوت است اما هر دو شامل ذرات خاک که توسط ستاره دنباله دار ۱P/Halley پراکنده شده اند می باشند.

این بارش تا چند هفته ادامه پیدا می کند که مرکزیت آن ها ۲۸ نوامبر است که در این زمان ممکن است در هر ساعت چندین سوژه را مشاهده کنید. بخش درخشنده در بخش شمالیِ Orion یا جبار و بینِ دستِ بالا رفته ی شکارچی و گرز او ( تصویری که مثل گرز در دست یک فرد است ) وکمی متمایل به شمال بط الجوزا قرار گرفته است. این بارش شهابی اوریونید که با سرعت ۴۱ کیلومتر بر ساعت وارد جو می شود را با بارش شهابی ثوری که از نقطه ای غربی در دوردست به سمت شاخ های گاو نر حرکت می کنند و می درخشند اشتباه نگیرید.

ماه تنها چند روزی از کامل شدن اش خواهد گذشت از این رو مشکلی ایجاد نخواهد کرد و جبار نیز در ساعت ۹ بعد از ظهر به وقت محلی نمایان و چهار ساعت بعد نیز کاملا به اوج خواهد رسید.

منبع: skyandtelescope.com

ناسا در حال انجام برخی دوره‌های شبیه‌سازی شده برای مقابله با خطر احتمالی برخورد سیارک‌ها با زمین است.

ستاره شناسان مجموعه عظیمی از کهکشان ها، ابرخوشه ولا (Vela) را کشف کرده اند که پشت کهکشان راه شیری پنهان شده و ۸۰۰ میلیون سال نوری با ما فاصله دارند.

ابرخوشه ها بزرگترین و عظیم ترین ساختارهای کیهانی شناخته شده در جهان هستند. این ابرخوشه ها می توانند، تا صدها میلیون سال نوری امتداد داشته باشند. معروف ترین انها ابرخوشه شپلی نام دارد، که تصور می شود، در نوع خود بزرگ ترین ابرخوشه باشد. شپلی حدود ۶۵۰ میلیون سال نوری با ما فاصله دارد.

حال ستاره شناسان از کشف ابر خوشه ای دیگر خبر می دهند، به نظر می رسد، ابرهای گازی و گرد و غبارهای موجود در کهکشان ما، مانع مشاهده این ابرخوشه شده باشند. ستاره شناسان می گویند، موفق به مشاهده هشت خوشه جدید در صورت فلکی بادبان (ولا) شده اند.

اما با این وجود ستاره شناسان هنوز از یافته های خود اطمینان ندارند، آنها می گویند که امکان دارد ابر خوشه ولا بخشی از ابرساختار کیهانی بزرگ تری باشد.

به گفته چایونگ چون، محققی از بخش فیزیک فرازمینی موسسه ماکس پلانک: “ما اکنون نشانه های خوبی داریم که ابرخوشه ولا در شبکه بزرگتری از رشته های کیهانی که خوشه هایی را به دنبالش می کشد، جای گرفته است.”

این مطالعه در شماره ماه جاری نشریه انجمن سلطنتی اخترشناسان بریتانیا منتشر شده است.

.

منبع: cosmosmagazine

 

نوشته کشف ابرخوشه ولا ؛ ابر خوشه ای که در پشت کهکشان راه شیری مخفی شده بود اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.