هنگامی که برای اولین بار می خواهید یک تلسکوپ بخرید هیجان زیادی برایتان دارد. اما اگر تنها چند موضوع اساسی بسیار ساده که در این مقاله برایتان تشریح می شود را بدانید می توانید تلسکوپی مناسب با علایق نجومی، سبک زندگی و صد البته بودجه مالی تان خریداری کنید.

تلسکوپ هدیه ای بسیار معروف است، مخصوصا هنگام تعطیلات. این وسیله دریچه ای به جهان است و می تواند یک عمر لذت به همراه داشته باشد.

اما چیزی به نام “تلسکوپ” کامل وجود ندارد درست مثل اینکه خودروی کاملی وجود ندارد. در عوض می بایست  بر اساس اینکه دوست دارید چه چیزی را رصد کنید، سبک زندگی و بودجه تان تلسکوپ مد نظر تان را انتخاب کنید. بسیاری از تلسکوپ های خوب برای آماتور ها قیمتی نزدیک ۴۰۰ دلار و یا بیشتر دارند اما مورد های بسیار خوبی با قیمت زیر ۲۵۰ دلار نیز یافت می شوند.

در این آموزش ما قصد داریم شما را با مدل های تلسکوپ کنونی آشنا کنیم. اگر با چند مسئله اساسی آشنا باشید به راحتی می توانید هنگام گشت و گذار در بازار تلسکوپی که مد نظر دارید را خریداری کنید.

تلسکوپ مد نظر شما دو بخش مهم و اصلی دارد: اپتیک های با کیفیت  و پایه ای مستحکم و نرم. بقیه چیز ها همگی برابر اند، دوربین های بزرگتر در تلسکوپ دامنه دید و سهولت کار بهتری نسبت به کوچکتر ها دارند همانطور که در ادامه متوجه خواهید شد. کارایی و آسان بودن حمل نقل را از یاد نبرید، بهترین تلسکوپ آن است که بتوانید از آن به خوبی استفاده کنید.

روزنه لنز: مهم ترین مشخصه هر تلسکوپ

مهم ترین مشخصه ی هر تلسکوپ قطر روزنه لنز آن یا همان aperture یعنی قطر لنز و یا آینه ی جذب کننده نور آن است که عموما آن را objective خطاب می کنند. بر روی متمرکز کننده و یا جلو لوله آن و یا بر روی جعبه به دنبال مشخصات تلسکوپ بگردید. قطر روزنه (D) به میلیمتر و به ندرت به اینچ نشان داده می شود (۱ اینچ معادل ۲۵٫۴ میلیمتر است). به عنوان یک قانون عمومی باید بدانید که تلسکوپ شما باید حد اقل روزنه ای به قطر ۲٫۸ اینچ (۷۰ میلیمتر) و ترجیها بیشتر داشته باشد.

روزنه وسیع تر امکان دیدن اشیائ کم نور تر و جزییات دقیق تری نسبت به روزنه های کوچک تر فراهم می کنند. اما یک تلسکوپ کوچک خوب هم می تواند چیز های بسیاری را به شما نشان دهد مخصوصا اگر به دور از نور شهری زندکی می کنید. به عنوان مثال، در مکانی نسبتا تاریک می توانید با تلسکوپی با روزنه ۳٫۱ اینچی (۸۰ میلیمتری) کهکشان هایی در ورای کهکشان شیری را رصد کنید. اما اگر می خواهید همان کهکشان ها را با جزیات بیشتری ببینید احتمالا به تلسکوپی با روزنه ۶ یا ۸ اینچی مانند تصویر سمت راست نیاز خواهید داشت. صرف نظر از نور پیرامون رصد کردن با تلسکوپی که روزنه وسیع تری دارد بسیار بهتر و جذاب تر از دیدن همان چیز با تلسکوپی کوچکتر خواهد بود.

از تلسکوپ هایی که با میزان بزرگنمایی شان تبلیغ و به فروش می رسند دوری کنید مخصوصا آن دسته که قدرت بزرگنمایی غیر محتمل ۶۰۰ برابری دارند. برای بیشتر فعالیت های نجومی حداکثر بزرگنمایی مفید یک تلسکوپ ۵۰ برابر میزان قطر روزنه اش در اینچ است ( و یا دو برابر در میلیمتر) .اگر می خواهید در بزرگنمایی ۶۰۰ برابر تصویر خوبی داشته باشید به لنزی با روزنه ۱۲ اینچی نیاز خواهید داشت.  حتی در این صورت هم باید منتظر تاریکی شب بمانید تا شرایط رصد کردن کاملا مناسب باشد.

انواع مختلف تلسکوپ

سه نوع اصلی تلسکوپ وجود دارد:

عدسی نور شکن: در جلو لوله یک لنز دارند. این مدل تلسکوپ مدلیست که قطعا همه شما با آن آشنایی دارید. در حالی نگه داری از این مدل ها عموما ارزان است ولی با افزایش سایز روزنه قیمت شان به شدت بالا می رود. از میان تلسکوپ های عدسی نور شکن مدل aprochromat کیفیت اپتیکال بسیار بهتری (و قیمت بالاتری) نسبت به دیگر achromat ها عرضه می کند.

بازتابنده: این نوع تلسکوپ ها نور را در آینه ای در انتهای لوله ی اصلی متمرکز می کنند. در بازه ای از سایز روزنه این نوع تلسکوپ ها ارزان ترین در بازار هستند اما باید هر از گاهی جایگیری و تنظیم اپتیک ها را دست کاری کنید مخصوصا اگر زیاد تلسکوپ را جا به جا می کنید اما تنظیم آن کاری نسبتا ساده و سر راست است.

ترکیبی: (یا catadioptric) تلسکوپ های این چنینی که ترکیبی از آینه و لنز دارند لوله های جمع و جور و کم وزن دارند. دو طراحی معروف از این تلسکوپ ها Schmidt-Cassegrains و Maksutov-Cassegrains هستند.

طول کانونی  (F یا FL) objective یا هدف  کلید فهمیدن میزان بزرگنمایی تلسکوپ است.  این هم تنها همان فاصله کانونی هدف با چشمی تلسکوپ که در اول لوله قرار گرفته است می باشد. به عنوان مثال، اگر تلسکوپی فاصله کانونی ۵۰۰ میلیمتری و چشمی ۲۵ میلیمتری داشته باشد پس بزرگنمایی آن ۲۵/۵۰۰ یا ۲۰ برابر می باشد. بیشتر انواع تلسکوپ ها چندین چشمی جدا دارند و می توانید میزان بزرگنمایی را با تعویض چشمی های دارای فاصله کانونی مختلف تغییر دهید.

پایه: یکی از اجزای تلسکوپ که کمترین توجه به آن می شود

تلسکوپ به یک پایه مناسب برای ثابت ماندن نیاز دارد. اغلب تلسکوپ ها در بسته ای که عرضه می شوند دارای سه پایه هستند اما بسیاری از تلسکوپ های کوچکتر تنها یک پایه اتصال دارند تا بتوان آن ها را تنها با یک پیچ به سه پایه های عکاسی متصل کرد. (به خاطر داشته باشید که پایه ای که با آن تصاویر خانوادگی میگیرید ممکن است برای ثابت نگه داشتن تلسکوپ مناسب نباشد). پایه های مخصوص تلسکوپ دیگر اتصال های تک پیچی آسان ندارند اما در عوض مستحکم تر و مقاوم تر هستند.

در برخی از پایه ها تلسکوپ به جهات چپ، راست، بالا و پایین می چرخد درست مانند سه پایه عکاسی ، این پایه ها را به اختصار altitude-azimuth یا (alt-az) می نامند. برخی از تلسکوپ های بازتابنده با پلتفورمی چوبی ساده و زیبا عرضه می شوند که dobsonian نام دارند. این پایه از انواع alt-az می باشد. مکانیزم جدید تری که برای دنبال کردن حرکات ستاره ها بر روی یک محور طراحی شده است پایه استوایی یا equatorial نام دارد. این نوع پایه ها معمولا بزرگ تر و سنگین تر از alt-az هستند. برای اینکه بتوانید به درستی از این پایه استفاده کنید باید آن را به سمت ستاره قطبی شمالی تنظیم کنید.

برخی از تلسکوپ ها موتور های کوچکی برای چرخیدن دارند که این کار را می توان با فشردن یک کلید بر روی کنترل انجام داد. در مدل های پیشرفته تر از این مدل ها که عموما تلسکوپ های “Go To” نام دارند یک کامپیوتر بسیار ریز درون کنترل قرار دارد. هنگامی که تاریخ و زمان درست و موقعیت جغرافیایی تان را وارد کردید (مدل های جدید حتی به این هم نیازی ندارند)  تلسکوپ به صورت خودکار اشیائ نجومی را ردیابی و رصد می کند.در  برخی از این نوع تلسکوپ ها به شما اجازه انجام یک تور راهنما داده می شود که در آن بهترین نمایش از اشیائ فضایی به همراه نوشته های دیجیتالی از اطلاعات کنونی در خصوص آن اشیاء به شما نشان داده خواهد شد.

اما تلسکوپ های Go To برای همه مناسب نیستند. فرآیند راه اندازی شان برای افرادی که از آن سر در نمی آورند و نمی دانند که باید بر اساس کدام ستاره ها تلسکوپ را تنظیم کنند بسیار گیج کننده است. و تلسکوپ های Go To ارزان روزنه های کوچک تری نسبت به مدل های معمولی و ابتدایی تر با قیمت برابر دارند.

به خاطر داشته باشید

تقریبا هر تلسکوپی که می خرید می تواند بینش شما نسبت به جهان لذت بخش نجومی را بیشتر کند. با کمی دقت در انتخاب  درست تلسکوپ مورد نظر تان می توانید برای مدتی طولانی از گشت و گذار در آسمان ها لذت ببرید.

آیا تاکنون برایتان پیش آمده که بخواهید یک تلسکوپ خریداری کنید یا اینکه بخواهید به کسی برای خرید تلکسوپ مشورت بدهید؟ تجربیات واقعی خود را در این باره با ما در میان بگذارید و در ادامه این مطلب ارزشمند را روی شبکه های اجتماعی منتشر کنید.

منبع: skyandtelescope.com

بخش داخلی این کهکشان پالس های تپنده ای از تشعشع و تسونامی واری از ذرات پر انرژی که درون میدان های مغناطیسی قرار گرفته اند ساتع می کند.

با دقت عمیق تر در مرکز سحاب خرچنگ، این تصویر قلب تپنده ی یکی از تاریخی ترین و مورد مطالعه ترین باقی مانده های ابرنواخت یک ستاره در حال انفجار را نشان می دهد. بخش داخلی این کهکشان پالس هایی مانند صدای ساعت از تشعشع و تسونامی هایی از ذرات پر انرژی که درون میدان مغناطیسی قرار گرفته اند از خود ساتع می کند.

ستاره نوتورون که در مرکز کهکشان قرار دارد  جرمی مشابه با خورشید ما دارد اما به حدی چگال و فشرده شده است که تنها چند مایل وسعت دارد.  این ستاره در هر ثانیه ۳۰ بار به دور خود می چرخد و اشعه های قابل رویتی از خود پرتاب می کند که گویی در حال تپش است.

تصویر گرفته شده توسط تلسکوپ فضایی هابل ناسا مرکز ناحیه پیرامون ستاره نوترون را نشان می دهد، یعنی دو ستاره درخشان در مرکز این تصویر و رشته اشیائ معلق فضایی اطراف شان که در حال گسترش هستند. تصویری که هابل به ثبت رسانده است جزیات این گاز را به رنگ قرمز نشان می دهد که زد و خوردی گردشی از حفره ها و رشته ها را به وجود آورده است. در درون این پوسته  یک درخشش آبی مانند وجود دارد که ناشی از گردش الکترون ها در میدان مغناطیسی بسیار قوی حول هسته ی خرد شده ی ستاره در سرعتی نزدیک به سرعت نور می باشد.

ستاره نوترون نمایشی عینی از پروسه های فیزیکی و خشونت غیر قابل توصیف فضایی است. حلقه های درخشان در سرعتی نصف سرعت نور از ستاره نوترون به بیرون زبانه می کشند. اینگونه گمان زده می شود که این حلقه ها ناشی از شوک هایی هستند که باد های سرعت بالای حاصل از ستاره نوترونی را تبدیل به ذرات بسیار پر انرژی می کنند.

هنگامی که این تشعشع تپش مانند برای اولین بار در سال ۱۹۶۸ کشف شد، منجمان به این نتیجه رسیدند که یک شی نجومی جدید کشف کرده اند. اما اکنون منجمان می دانند که کشفی که کرده اند نمونه اولیه ای از کلاس بازمانده ی ابرنواخت هستند که تپ اختر و یا ستاره های نوترونی ای که به سرعت در حال گردش اند نام دارند. این “نور های فانوس دریایی” بین ستاره ای برای انجام آزمایش های مشاهده ای بر روی پدیده های نجومی متعدد از جمله سنجش موج های جاذبه ای بسیار حائز اهمیت هستند.

مشاهدات صورت گرفته بر روی ابرنواخت خرچنگ (Crab) توسط اخترشناسان چینی در سال ۱۰۵۴ پس از میلاد مسیح انجام گرفته اند. سحاب که با اندازه کافی درخشان است که با تلسکوپ های معمولی نیز رویت شود در فاصله ۶,۵۰۰ سال نوری از صورت فلکی برج ثور واقع شده است.

منبع:astronomy

گویا آی تی – در یک نام چه چیزی وجود دارد؟ هنگامی که این مسئله در مورد اسامی جذاب مطرح می شود، برای کهکشان ها کوتاه بودن آن ملاک است.
اما شاید این ملاک چندان هم عجیب نباشد. با توجه به این که در جهان شناخته شده فعلی طبق برآوردها چیزی بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیارد کهکشان وجود دارد، جای تعجب نیست که بیشتر کهکشان هایی که تا کنون شناسایی شده اند، بر اساس فهرستی شماره بندی شده نامیده می شوند: برای مثال، M51، GN-Z11، و iok-1. ترتیب این حروف و اعداد برای ستاره شناسان معنادار هستند، اما به معنای دقیق کلمه، تخیل برانگیز نیستند.
با این حال، تعداد انگشت شماری از کهکشان ها در بخش نامگذاری از کمی شانس برخوردار بوده اند – اینها معمولا کهکشان هایی هستند که به صورت متمایزی شکل گرفته اند، یا به مشاهده گر بسیار نزدیک بوده و به آسانی دیده می شوند، و یا اینکه فوق العاده خوش عکس هستند. در اینجا نگاهی می اندازیم به برخی از این کهکشان که نام برجسته ای دارند.

کهکشان راه شیری

اندازه کهکشان ما، یعنی کهکشان راه شیری، صد هزار سال نوری است و تصور می شود که دارای حداقل صد میلیارد و احتمالا تا چهارصد میلیارد یا بیشتر ستاره باشد. این یک کهکشان مارپیچی میله ای است که یک ساختار میله ای مرکزی در هسته آن قرار دارد.
اگرچه تا مدتها تصور می شد که کهکشان راه شیری طولانی تنها دو بازوی مارپیچی دارد، اما یک مطالعه دوازده ساله که در مجله ماهانه انجمن نجوم سلطنتی در سال ۲۰۱۳ منتشر شد، تایید کرد که این کهکشان چهار بازو بزرگ دارد. خورشید و سیستم خورشیدی ما بر روی ساختار کوچکی قرار گرفته که به عنوان بازوی شکارچی شناخته شده است و بیست و شش هزار سال نوری از مرکز کهکشان راه شیری فاصله دارد.
هزاران سال پیش، پراکندگی غبار، گاز و روشنایی ستارگان کهکشان راه شیری که در سراسر آسمان شب کشیده شده بود، یک نام شیری را به یونانیان باستان الهام کرد، اما به گفته متی استنلی، استاد تاریخ علم در دانشکده مطالعات فردی گالیتن در دانشگاه نیویورک، مورخان مطمئن نیستند که این کهکشان چه زمانی برای اولین بار به عنوان کهکشان راه شیری خوانده شده است.

کهکشان بچه قورباغه

مواجهه ای نزدیک با یک کهکشان دیگر که کهکشان مارپیچی Arp 188 را از هم گسیخته است، معمولا به عنوان کهکشان بچه قورباغه شناخته شده است. این کهکشان مانند هم نام آبزی خود کله ای بیضی شکل – در بخش اصلی مارپیچ خود-، و دمی بلند و دنباله دار دارد.
با مطالعه خوشه های عظیم و درخشان ستاره های این کهکشان می توان گفت که دنباله فرعی آن آن حدود دویست و هشتاد هزار سال نوری طول دارد. این دنباله به احتمال زیاد زمانی شکل گرفته است که کهکشان قورباغه به یک کهکشان دیگر بسیار نزدیک شده و با نیروی گرانشی خود، ان را پشت سر خود کشیده است. به گفته ناسا، همان جاذبه احتمالا نوار ستاره ها و گازی که در حال حاضر پشت بچه قورباغه کشیده شده را جدا کرده است.

کهکشان سیه چشم

نام متداول کهکشان Messier 64 M64 تا حدودی اهریمنی است: کهکشان سیه چشم سیاه و بدنظر؛ که از نوار تیره گرد و غباری الهام گرفته شده است که اطراف هسته روشن آن را احاطه کرده است. این نوار سایه مانند به احتمال زیاد پس از برخورد با یک کهکشان دیگر تشکیل شده است.
در دهه ۱۹۹۰، دانشمندان کشف کردند که گاز در مناطق بیرونی سیه چشم در خلاف جهت عقربه های ساعت می گردد و جهت مخالف این گاز و ستاره ها به هسته آن نزدیک تر است. ستاره شناسان گمان می کنند که این منطقه غیر معمول، آخرین بقایای یک کهکشان کوچکتر است که بیش از یک میلیارد سال پیش با سیه چشم برخورد کرده، و به تدریج جذب آن شده است.
سیه چشم که در صورت فلکی گیسو قرار داشته و حدود هفده میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد، در قرن هجدهم توسط شارل مسیه ستاره شناس فرانسوی ثبت شد.

کهکشان کلاه مکزیکی

کلاه مکزیکی یک کهکشان مارپیچی است، و نام آن برگرفته از شکل غیر معمول آن است که از روی زمین به شکل کلاه دیده می شود. تصویر این کهکشان –در کنار ستاره هایی که دور آن حلق زده اند- شکل تاج و کلاه لبه داری را تداعی می کند که هسته درخشان آن در احاطه خطوط تیره قرار گرفته است.
این کهکشان که به نام Messier 64 M64 نیز شناخته می شود، کلاه مکزیکی ای است که در فاصله حدود بیست و هشت میلیون سال نوری زمین قرار گرفته و اندازه آن پنجاه هزار سال نوری است. به گزارش وب سایت تلسکوپ فضایی هابل، این کهکشان که به بزرگی هشتصد میلیارد خورشید است، یکی از عظیم ترین اجرام خوشه سنبله محسوب می شود.

کهکشان گرداب
کهکشان گرداب (Messier 51, or M51) مانند کهکشان راه شیری مارپیچی شکل است (کهکشان های مارپیچی متداول ترین نوع کهکشان های جهان هستی هستند و حدود ۷۷% آنها را تشکیل می دهند) و چندین بازو دارد که سطح خارجی آن را خم کرده و به دور هسته درخشان آن می پیچد. در حالی که ستارگان جوان تر و روشن تر این کهکشان در طول بازوهای آن مشهود هستند، ستاره های قدیمی تر در هسته مایل به زرد آن مسکن گزیده اند.
بازوهای گرداب – مانند بازوهای تمام کهکشان های مارپیچی – ستاره زا بوده و محل به دنیا آمدن ستاره های نوزاد هستند. کهکشان گرداب به بزرگی شصت هزار سالی نوری و قرارگیری در فاصله تنها ۲۵ میلیون سال نوری از زمین، برای ستاره شناسان بسیار مشهود بوده و توسط موسسه علمی تلسکوپ فضایی (STScI) به عنوان یکی از «عزیزان کهکشانی نجوم» تلقی می شود.
در این کهکشان مرگ ستاره ای نیز تشخیص داده شده است. ستاره شناسان در ۲۲ سال گذشته سه ابرنواختر – مرگ انفجاری یک ستاره – را گزارش کرده اند: در سال ۱۹۹۴، ۲۰۰۵ و ۲۰۱۱٫

کهکشان سیگار

علت نامگذاری این کهکشان که در صورت فلکی خرس بزرگ و در حدود سیزده میلیون سال نوری از زمین واقع گرفته، به خاطر قرص طولانی و بیضوی شکلی آن نسبت به خط دید ما است.
کهکشان سیگار که Messier 82M82 نیز نامیده می شود، سیگار به عنوان یک کهکشان ستاره فشان نیز شناخته می شود – یعنی کهکشانی که از میزان ستاره زایی بسیار بالایی برخوردار است. به گفته آژانس فضایی اروپا (ESA) در مناطق مرکزی کهکشان سیگار، سرعت تولید ستاره ها ده برابر سریع تر از کهکشان راه شیری است.
این تصویر که متشکل از شش عکس است – واضح ترین تصویر با زاویه باز که تا کنون از کهکشان سیگار به دست آمده – ترکیب عکس هایی است که در مارس ۲۰۰۶ توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده است.

کهکشان چرخ ارابه

بر اساس برآوردها، اندازه کهکشان ارابه، که به چرخ یک درشکه بسیار بزرگ شباهت دارد، صد و پنجاه هزار سال نوری است. این کهکشان که اندازه آن، به گفته وب سایت تلسکوپ فضایی هابل، حدود ۱٫۵ برابر کهکشان راه شیری است، هسته روشنی دارد که «پره های» نازک غبار و گاز از سوی آن به طرف حلقه ستاره هایی که آن را احاطه کرده اند کشیده شده است.
طبق توصیفات سایت رصدخانه پرتو ایکس چاندرا، شکل غیر معمول چرخ ارابه توسط برخورد کیهانی شاخ به شاخ و هیجان انگیزی که میلیون ها سال پیش رخ داده، به وجود آمده است. چرخ ارابه در اصل یک کهکشان مارپیچی بزرگ است، اما یک کهکشان کوچکتر که مرکز آن را سوراخ کرده، مانند تکه سنگی که امواج آب را به سمت بیرون گسترش می دهد، ستاره های آن را از هم گسیخته است.
این کهکشان در صورت فلکی مجسمه ساز و در فاصله پانصد میلیون سال نوری از زمین قرار گرفته است.

کهکشان آفتابگردان

کهکشان Messier 63 M63، که با عنوان کهکشان آفتابگردان نیز شناخته می شود، مدخل شصت و سوم از فهرست اجرام آسمانی ستاره شناس فرانسوی شارل مسیه است که در سال ۱۷۸۱ منتشر شد. این نام برگرفته شده از گل به خاطر مارپیچ های تند بازوهای فراوان آن است که الگوی مرکز آفتابگردان را تداعی می کند.
کهکشان آفتابگردان که حدود بیست و هفت میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، در صورت فلکی تازیها است و بخشی از گروه M51 است. این گروه مجموعه ای از کهکشان ها –یا همان گرداب کهکشان- هستند که در فهرست مسیه با این نام ظاهر شده اند.
به گزارش وب سایت تلسکوپ فضایی هابل، نور درخشانی که از مارپیچی آفتابگردان ساطع می شود، از ستاره های آبی-سفید غول پیکری ناشی می شوند که تازه تشکیل شده اند.

خیلی از ماها به یاد داریم که شهاب باران های هیجان انگیز لئونید در میان سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ چه طوفانی به پا می کرد. وقتی که این اتفاق رخ می داد همه چشم ها هر چند پر خواب بودند منتظر می شدند که این رویداد شروع شود تا نظاره گر آن و شگفتی هایش باشند. به راستی که زیباترین آتش بازی ها در آسمان شب رخ می داد. این رویداد همیشه در اواسط نوامبر رخ می داد به طوری که هنگام نمایش این  پدیده نجومی هرکس می بایست آب در دستش را بر زمین می گذاشت و به تماشای آن می نشست. در آن زمان سیلی از ذرات خاکی توسط ستاره دنباله دار در منشا این بارش یعنی Comet 55P/Tempel-Tuttle پراکنده می شدند و آسمان صبحگاه را نورانی می کردند و هرکس که در حال تماشا بود به تمجید آن می پرداخت.

اما اخیرا بارش های لئونید بسیار معمولی تر شده اند و در اوج خودشان نهایتا ۱۰ تا ۱۵ شهاب را شامل می شوند. اما امسال حتی این میزان اندک از ستاره گان دنباله دار هم در اوج بارش به سختی دیده خواهند شد، بارش امسال که در ساعت ۱۱ به وقت جهانی در ۱۷ نوامبر به اوج خود می رسد و دقیقا ۳ روز پس از سوپرماه اتفاق خواهد افتاد. پیش بینی شده دیسک کلفت و برجسته ی ماه که درست در زیر برج جوزا قرار گرفته است به احتمال زیاد تمام درخشش لئونید ها را از بین خواهد برد.

علاوه بر این، با این وجود که متخصصان در این زمینه درخشش بهتر و یا حتی فروان شهاب ها را هنگامی که زمین از نواری غلیظ از ذرات پراکنده شده توسط دنباله ستاره دنباله دار  عبور می کند، را پیشبینی می کنند اما امسال حتی وقوع این مسئله هم به دور از انتظار است. ( در واقع، بر اساس گفته های سازمان بین المللی شهابی، احتمالا باید تا سال ۲۰۹۹ برای دیدن شکوه شهاب های لئونید صبر کنیم.)

اما اگر در اواخر ۱۶ ام و یا در ۱۷ ام نوامبر بیرون از خانه هستید و آسمان هم صاف است بد نیست که نگاهی به آسمان بیاندازید. بارش شهابی شعاعی است، و در نزدیکی صورت فلکی داسی شکل در بالای لئو ی شیر، قرار خواهد گرفت و در مناطق شمال شرقی بین ساعات ۱۱ شب تا نیمه شب ظهور خواهد کرد، درست زمانی که ماه به خوبی در آسمان جای خوش کرده است.

جهت تماشا هم جایی که آسمان تاریک تر باشد شکوه شهاب سنگ ها بیشتر به چشم می اید. قطعا انتخاب مکانی که ماه توسط ساختمانی و یا درختی پوشیده شده باشد در امر دیدن بارش کمک شایانی خواهد کرد.

به جهت حرکت شهاب ها دقت کنید، تنها آن دسته ای که در حال دور شدن از صورت فلکی لئو هستند، لئونید اند. این شهاب ها نسبتا پر سرعت هستند و با سرعت ۷۱ کیلومتر بر ثانیه از اتمسفر زمین عبور خواهند کرد.  برخی اوقات شهاب ها از خود گوی های آتشینی بر جای می گذارند که پس از رد شدن آن ها باقی خواهند ماند و مانند ردی شبح وار از خود شهاب برای دقیقه ای در آسمان شب باقی خواهند ماند.

منبع: skyandtelescope