صاحب اندروید کیست؟ شاید در وهله اول بگویید که گوگل مالک این سیستم‌عامل بوده و بنابراین این یک سؤال آسان است. اما باید به شما بگوییم که قضیه به این سادگی‌ها هم نیست. در حالت اساسی، بله، گوگل مالک اندروید است، اما شرکت‌های دیگری نیز در این بین، بار مسئولیت‌های این سیستم‌عامل‌ را بر دوش می‌کشند. بنابراین برخلاف iOS، سیستم‌عامل اندروید یک مسئول واحد ندارد.

صاحب اندروید دقیقا کیست؟

اگر می‌خواهید که بفهمید مالکیت حقیقی اندروید با کیست، آنگاه رازی در این بین وجود نداشته و جواب شما، گوگل است. در سال 2005، شرکت گوگل، کسب‌و‌کار اندروید را خریداری کرد. در ادامه و پیش از عرضه نخستین گوشی اندرویدی یعنی T-Mobile G1 در سال 2008، گوگل به پرورش این سیستم‌عامل پرداخت. توسعه‌دهنده اصلی اندروید، شرکت گوگل بوده و بنابراین مسئولیت مدیریت برخی از عناصر اختصاصی این سیستم‌عامل همانند Google Play Services و اپلیکیشن‌های رسمی همانند Gmail نیز بر عهده اهالی مانتین ویو است. اگر یک گوشی گوگل پیکسل خریداری کنید، آنگاه می‌فهمید که گوگل عملا تمامی اکوسیستم اندروید را تحت مالکیت خود دارد.

گوگل همچنین مسئول انتشار Android Open Source Project یا همان AOSP است. در حالی که سایرین نیز می‌توانند در این زمینه مشارکت و تداخل داشته باشند، اما در نهایت نمی‌توانند به اندازه گوگل تأثیرگذار باشند. برخلاف لینوکس که غیرمتمرکز بوده، این در نهایت گوگل است که مسئولیت هدایت اندروید را برعهده دارد، حتی اگر مالک تمامی کدهای این سیستم‌عامل نیز نباشد.

این مطلب را نیز بخوانید: Android System WebView چیست و چه کاربردی دارد؟

چه شخص دیگری در سیستم‌عامل اندروید سهیم است؟

هنگامی‌که گوگل یک نسخه AOSP را منتشر می‌کند، آنگاه قضیه پیچیده‌تر نیز خواهد شد. هسته این سیستم‌‎عامل در تمامی دستگاه‌ها، متعلق به گوگل است، اما شرکت‌های دیگر نیز شخصی‌سازی‌های خاص خود را بر روی این سیستم‌عامل، اعمال می‌کنند. رابط کاربری One UI شرکت سامسونگ، یکی از بهترین مثال‌ها در این زمینه است. شاید این پوسته مبتنی بر اندروید باشد، اما ظاهر آن (رابط کاربری و ویژگی‌ها)، تا حد زیادی متعلق به شرکت سامسونگ است.

نسخه‌هایی از اندروید هم وجود دارند که کمترین ارجاع را به گوگل دارند. به‌عنوان مثال، Fire OS شرکت آمازون یکی نمونه تغییر یافته از AOSP بوده که از هیچ‌کدام از نرم‌افزارهای غیر رایگان گوگل استفاده نکرده و بخش بزرگی از مسئولیت آن نیز برعهده آمازون است. همچنین این امر برای تولیدکنندگانی همانند هواوی نیز که نمی‌توانند اپلیکیشن‌های اختصاصی گوگل را در کشور خود (چین) مورد استفاده قرار دهند، رایج است. بنابراین چنین شرکت‌هایی سعی دارند که نسخه‌ای متفاوت از اندروید شرکت گوگل را بر روی دستگاه‌های خود نصب کنند.

البته موارد اشاره شده در بالا باعث نمی‌شوند که گوگل به‌کلی از جریان خارج شود. شرکت‌هایی همانند آمازون و هواوی معمولا انتشار نسخه جدید اندروید مختص به خود را بر اساس آپدیت‌های گوگل پایه‌ریزی می‌کنند. در هر صورت، این وظیفه گوگل نیست که از این پلتفرم‌ها نگهداری کند. در نهایت در رابطه با این سؤال که صاحب اندروید کیست؟ می‌توان بسته به اینکه چه کسی از این سیستم‌عامل استفاده می‌کند، پاسخ‌های متفاوتی داد.

نوشته چه کسی مالک حقیقی سیستم‌عامل اندروید است؟! اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

آیفون 12 پرو نخستین گوشی هوشمند کمپانی اپل بوده که در پشت خود از اسکنر تشخیص نور و فاصله‌ (LiDAR) برخوردار است. سنسور LiDAR در ایفون چیست و اپل چه برنامه‌ای برای آن در آینده دارد؟ در ادامه به پاسخ این پرسش‌ها می‌پردازیم.

سنسور LiDAR در ایفون چیست؟

یک حسگر LiDAR فاصله بین خود و یک شی را با محاسبه مدت زمان ارسال و بازگشت یک پرتو نوری (لیزر)، اندازه‌گیری می‌کند. این فناوری همانند رادار بوده، البته با این تفاوت که به جای امواج رادیویی، از نور فروسرخ بهره می‌برد.

رادار طراحی شده تا برای فواصل طولانی مورد استفاده قرار گیرد. این در حالی است که به دلیل جذب نور توسط اشیاء، LiDAR برای مقباس‌های کوچک‌تر مناسب است. با ارسال صدها هزار پالس نوری در هر ثانیه، اسکنر LiDAR می‌تواند فاصله و اندازه اشیای موجود در فواصل کوچک را با دقتی نسبتا بالا، تشخیص دهد.

از این داده‌ها می‌توان در زمینه ایجاد مدل‌های سه بعدی نیز بهره گرفت. این مورد یکی از کاربردهای اصلی فناوری LiDAR در زمینه ساخت‌و‌ساز و مهندسی پروژه‌ها است. احتمالا در رابطه با اسکن‌های سه بعدی مورد استفاده در طراحی‌های ساختمانی شنیده‌اید، بله این همان LiDAR است.

تکنولوژی LiDAR در صنایع مختلف، کاربردهای گوناگونی دارد. باستان‌شناسان از آن جهت آماده کردن مکان‌های حفاری و اتومبیل‌های خودران نیز از آن جهت ایجاد نقشه‌های سه بعدی فوری از محیط اطراف، استفاده می‌کنند. همچنین در بازی‌های ویدیویی جهت تهیه نقشه‌های واقع‌گرایانه و دقیق‌تر از مسیرهای مسابقه، از این فناوری استفاده شده است. در این زمینه می‌توان به بازی Project CARS اشاره کرد. دستگاه‌های سرعت‌سنج پلیس نیز از حسگر LiDAR استفاده می‌کنند. اکنون نیز همانند آیپد پرو در مارس 2020، یک حسگر LiDAR به آیفون 12 پرو شرکت اپل راه یافته است.

این مطلب را نیز بخوانید: چرا اپل شارژر را از جعبه آیفون 12 حذف کرد؟!

آیفون 12 پرو چگونه از LiDAR استفاده می‌کند؟

پیش‌تر اشاره کردیم که سنسور LiDAR در ایفون 12 پرو، به کار گرفته شده است. اپل کاربردی متفاوت‌تر نسبت به مکان‌های ساخت‌و‌ساز و یا دستگاه‌های سرعت‌سنج را برای LiDAR خود در نظر گرفته است. این شرکت نیز از همان اصول اساسی (بازگشت نور جهت تشخیص فاصله‌ها) استفاده می‌کند، اما این‌ بار در مقیاس‌های کوچک‌تر. فاصله مفید کارکرد این حسگر در آیفون 12 پرو و آیپد پرو، حدود 5 متر است.

هدف اصلی از به‌کارگیری LiDAR در گوشی‌های آیفون، بهبود واقعیت افزوده (AR) است. بدین ترتیب اپلیکیشن‌ها اطلاعات مفیدتر و دقیق‌تری را از محیط اطراف خود دریافت کرده و در نتیجه می‌توانند تجربه واقعیت افزوده روان و قابل اتکاتری را ارائه دهند.

اگر هم با مفهوم واقعیت افزوده چندان آشنا نیستید، آنگاه باید بگوییم که در این فناوری، اشیای مجازی با جهان واقعی ترکیب می‌شوند. این تکنولوژی از دوربین دستگاه شما استفاده کرده و بدین ترتیب اجازه انجام بازی‌ها، اعمال فیلترهای تعاملی (همانند آن‌هایی که در اسنپ‌چت وجود دارند) و یا مشاهده پیش‌نمایش قرارگیری مبلمان و سایر اشیا در محیط را فراهم می‌آورد.

Pokémon Go یکی از بازی‌های موفق واقعیت افزوده بوده که در آن به شما امکان داده می‌شود که در محیط‌های واقعی، با اشیای مجازی تعامل داشته باشید. اپلیکیشن Place شرکت Ikea، امکان مشاهده پیش‌نمایش قرارگیری مبلمان در خانه شما را فراهم می‌آورد.

لِگو نیز یکی دیگر از شرکت‌هایی بوده که محصولات آن‌ (در اینجا منظور ست‌های خانه‌سازی است) با استفاده از ویژگی‌های واقعیت افزوده و داشتن یک گوشی هوشمند سازگار، می‌توانند حالت زنده شدن به خود بگیرند.

LiDAR اکثرا جهت اسکن سازه‌ها و سایر اشیاء مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما اسکنر موجود در آیفون 12 پرو و آیپد پرو نمی‌تواند این کار را دقیقا انجام دهد. سباستین دی وت (Sebastiaan de With)؛ کسی که مسئولیت توسعه اپلیکیشن محبوب دوربین آیفون یعنی Halide را برعهده داشته، در حین تهیه مدرک از یک طرح مفهومی به نام Esper، به این موضوع پی برده است.

دی ویت در وب‌سایت Halide نوشت: “شوربختانه خروجی فعلی این سیستم آن‌قدر دقیق نیست که بتوان آن را به یک چاپگر سه بعدی فرستاد. اما این یک شروع خوب برای یک مدل سه بعدی است، زیرا تمامی ابعاد بسیار دقیق خواهند بود.”

در واقعیت، اسکنرهای LiDAR می‌توانند در دو زمینه بهبود یابند: قرا دادن اشیای مجازی (همانند اپلیکیشن‌های خرید) در محیط‌های واقعی و بازی‌های واقعیت افزوده. این‌ موارد هم‌اکنون در آیفون‌های فاقد LiDAR نیز وجود دارند. اما سنسور LiDAR در ایفون می‌تواند مواردی همچون ابعاد را دقیق‌تر نشان داده و همچنین فاصله با یک شیء موجود در اتاق را نیز دقیق‌تر اندازه بگیرد.

همچنین می‌توان تجربه واقعیت افزوده روان‌تری را نیز انتظار داشت، مخصوصا هنگامی‌که اشیای مجازی در جهان واقعی قرار می‌گیرند. به‌عنوان مثال، آیفون 12 پرو باید بتواند اشیای واقعی موجود در پیش‌زمینه را بهتر تشخیص دهد. بدین ترتیب تعاملی واقعی‌تر میان اشیای واقعی و مجازی برقرار خواهد شد.

اپل همچنین در نظر دارد تا با استفاده از LiDAR، تجربه عکاسی در نور کم را بهبود بخشد. فناوری پیکسل‌های فوکوس در آیفون XS به کار گرفته شد. این تکنولوژی متعلق به شرکت اپل بوده و به فوکوس خودکار منظری (PDAF) مربوط می‌شود. این فناوری هنوز هم به نور وابسته است. به همین دلیل است که حتی برترین فناوری‌های فوکوس خودکار نیز در شرایط کم نور، عملکرد خوبی ندارند.

با تشخیص فاصله میان دوربین و اشیای موردنظر، اپل می‌تواند به دوربین گوشی‌های خود بگوید که جهت دریافت بهترین نتیجه، در چه فاصله‌ای باید فوکوس کنند. بدین ترتیب آیفون شما در شرایط تاریک (مخصوصا با استفاده از حالت شب دوربین)، می‌تواند عکس‌های بهتری بگیرد.

این مطلب را نیز بخوانید: قابلیت Smart Data Mode آیفون 12 چه کاربردی دارد؟

آیا LiDAR به موضوع مهمی تبدیل خواهد شد؟

در حال حاضر فقط دو دستگاه شرکت اپل از این حسگر برخوردار هستند. هر دوی این گجت‌ها نیز قیمت بالایی دارند. هر دوی این دستگاه‌ها پسوند “پرو” داشته و بنابراین LiDAR در حال حاضر یک ویژگی خاص است. البته این موضوع به‌معنای عقب ماندن نرم‌افزارها از این ویژگی نیست. بالای کیت‌های توسعه اپل (SDK‌ها) از جمله ARKit، در ژوئن 2020 به نسخه 4.0 به‌روزرسانی شده‌اند.

این به‌روزرسانی، ویژگی‌های جدیدی (از جمله LiDAR) را به ARKit افزوده است. بدین ترتیب توسعه‌دهندگان می‌توانند از سنسور LiDAR در ایفون و آیپد بهره ببرند. چنین کیت‌های توسعه‌ای امکان هدف قرار دادن دستگاه‌های زیادی را میسر می‌کنند. حتی اگر این دستگاه‌ها از آخرین فناوری‌ها روز نیز برخوردار نباشند.

ظاهرا اپل قصد دارد تا حسگر LiDAR را در دستگاه‌های بیشتری قرار دهد. این در حالی بوده که توسعه‌دهندگان مشغول طراحی اپلیکیشن‌های بهره‌گیرنده از این فناوری جدید هستند. با توجه به علاقه اپل به این فناوری در چندین نرم‌افزار جدید منتشر شده، می‌توان گفت که کوپرتینویی‌ها توجه خاصی به واقعیت افزوده دارند.

علاقه اپل به LiDAR می‌تواند فراتر از گوشی و تبلت‌ها برود. این عقیده بسیاری از تحلیلگران است. همچنین شایعات پیرامون عینک‌های واقعیت افزوده این شرکت نیز روزبه‌روز افزایش می‌یابند. اگر چنین پروژه به بار بنشیند، آنگاه یک فناوری واقعیت افزوده دقیق، نقشی اساسی را در این زمینه ایفا خواهد کرد.

اگر توسعه‌دهندگان به پذیرفتن واقعیت افزوده تشویق شوند، آنگاه اپل می‌تواند تعداد اپلیکیشن‌های موجود بر روی یک پلتفرم پوشیدنی جدید را نیز افزایش دهد. در برخی از مدل‌های رده بالای دستگاه‌های اپل، قابلیت‌هایی همانند بازخورد لمسی، تشخیص چهره و چندین دوربین، عرضه چندان زیاد نرم‌افزاری را به دنبال نداشته‌اند.

ادغام سخت‌افزارها در داخل دستگاه‌ها، این فرصت را به اپل می‌دهد که این فناوری را بهینه کند. بدین ترتیب یک محصول متکی بر LiDAR، عملکردی بهتر خواهد داشت.

این مطلب را نیز بخوانید: اپل به‌دنبال استفاده از حسگر LiDAR در اتومبیل‌های خودران است

آیا LiDAR ارزش ارتقای گوشی را دارد؟

اگر زمانی بحث بر سر انتخاب از بین آیفون 12 و آیفون 12 پرو باشد، آنگاه LiDAR چندان نمی‌تواند معادلات را بر هم بزند. تا زمانی که اکثر اپلیکیشن‌های شما از واقعیت مجازی استفاده نکرده و یا اینکه زیاد در شب عکاسی نکنید، آنگاه فناوری LiDAR در کوتاه مدت نمی‌تواند نفع چندانی به شما برساند.

تا زمانی که به بازی‌های واقعیت افزوده و یا به محصولاتی که توسط مشتری مونتاژ می‌شوند، علاقه زیادی نداشته باشید، آنگاه وجود فناوری LiDAR چندان برای شما ضروری نخواهد بود. قابلیت‌های به کار گرفته شده در آیفون‌های غیر مجهز به LiDAR، در طی چند سال گذشته پیشرفت زیادی داشته‌اند. LiDAR می‌تواند نتایج بهتری را به ارمغان بیاورد، اما احتمالا ارزش پرداخت 300 دلار اضافی جهت خرید آیفون 12 پرو را نخواهد داشت.

اکثر مردم در حال حاضر چندان نسبت به حسگر LiDAR هیجان‌زده نیستند. این فناوری می‌تواند تجربه کلی گوشی‌های آیفون در چند سال آینده را بهبود بخشد. البته این تنها قابلیت جدید در آیفون‌های 2020 نیست. علاوه بر این می‌توان به اکوسیستم جدید لوازم جانبی MagSafe، پشتیبانی از شبکه 5G و ضبط Dolby Vision نیز اشاره کرد.

نوشته حسگر LiDAR در آیفون‌های اپل چگونه کار می‌کند؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

خرید یک پهپاد می‌تواند فرصتی هیجان‌انگیز باشد، اما استفاده مفید از آن، به درک عمیق دستگاه و هدف شما بستگی دارد. در این مطلب می‌خواهیم که طرز کار با کوادکوپتر را برای شما توضیح دهیم. مواردی وجود دارند که باید پیش از به پرواز درآمدن پهپاد خود، به آن‌ها دقت داشته باشید. این موارد شامل مدیریت خود دستگاه و همچنین استفاده از اپلیکیشن و وب‌سایت‌ها جهت برنامه‌ریزی می‌شوند.

در زیر به 5 جنبه از ماجراجویی پهپاد شما اشاره می‌کنیم. این موارد را باید در صدر چک لیست خود قرار دهید. هدف از این کار نیز ساده است: کوادکوپتر خود را بهتر شناخته و همچنین بهترین بهره را نیز از ماجراجویی خود ببرید.

مدل پهپاد شما اهمیت دارد

یک برنامه خوب باید با خرید دستگاه‌های مناسب شروع شود. گزینه‌های رده بالای بازار، تجربه‌ای عالی را برای شما به ارمغان می‌آورند. اما اگر سفری طولانی در پیش داشته و می‌خواهید که بدون بار اضافی، به گردش بپردازید، آنگاه باید یک پهپاد سبک تهیه کنید. احتمالا گزینه مدنظر شما، یک کوادکوپتر جیبی باشد.

مثلا مدل Holy Stone Hs160 Shadow Drone و یا موارد مشابه را می‌توانید در نظر داشته باشید. چنین دستگاهی، اندازه‌ای در حد یک گوشی هوشمند داشته و در عین حال نیز از قابلیت‌هایی همانند دوربین 720p HD، حالت 3D VR و حالت Gravity Sensor نیز برخوردار است. کنترل این دستگاه با حرکت دادن گوشی هوشمند شما، امکان‌پذیر است.

سعی کنید تا ویژگی‌های مطابق با هدف خود را پیدا کنید. ببینید که از پهپاد خود، چه انتظاراتی دارید. با کمی تحقیق و جست‌و‌جو می‌توانید از میان گزینه‌های مختلف، دستگاه موردنظر خود را پیدا کنید.

این مطلب را نیز بخوانید: آیا پهپادها جایگزین جنگنده‌ها می‌شوند؟

به طول عمر باتری توجه داشته باشید

یکی دیگر از مواردی که می‌تواند به طرز کار با کوادکوپتر شما مربوط شود، عمر باتری است. این همان چیزی است که می‌تواند پیشرفته‌ترین فناوری‌های موجود در این زمینه را نیز محدود کند. در حالت عمومی، انتظار حداکثر عمر 10 الی 20 دقیقه‌ای را داشته باشید، مخصوصا اگر قصد عکس و یا فیلم‌برداری را نیز دارید. البته در این زمینه موارد زیر را نیز باید در نظر بگیرید:

• ضبط کردن به تنهایی می‌‌تواند باتری را خالی کند.
• سبک‌های پرواز همانند چرخیدن و حرکات نمایشی، می‌توانند باتری بیشتری مصرف کنند.
• وزن بیشتر به‌معنای فشار بیشتر است.
• وزش باد و رطوبت می‌تواند مصرف باتری را افزایش داده و حتی باعث خرابی دستگاه شما شود.

دوراندیشی و تعدیلات دستگاه و همچنین روش پرواز شما، می‌تواند مشکلات بالا را مرتفع سازد. ابتدا باید اجزاهایی را که به آن‌ها نیاز ندارید (مثلا محافظ پروانه‌ها)، از کوادکوپتر خود جدا کنید، زیرا چنین اقدامی می‌تواند دستگاه شما را سبک‌تر کند. اگر هم فقط قصد انجام حرکات نمایشی را دارید، آنگاه می‌توانید دوربین را نیز جدا کنید.

سپس باید از پهپاد خود مراقبت کرده و با احتیاط با آن پرواز کنید. پرواز کردن بدون اتلاف انرژی، می‌تواند مدت زمان لذت بردن از یک پرواز پیوسته را افزایش دهد. البته می‌توانید باتری‌های اضافی نیز خریداری کرده و سپس در صورت نیاز، آن‌ها را با یکدیگر تعویض کنید.

پیش از پرواز، وضعیت آب‌و‌هوا را بررسی کنید

پیش‌تر نیز اشاره کردیم که رطوبت می‌تواند به پهپاد شما و باتری آن آسیب برساند. اما شرایط آب‌و‌هوایی نامناسب می‌تواند ماجراجویی شما را بر هم زده و حتی نقشه‌های شما را به سمتی دیگر بکشاند. کانال‌ها و وب‌سایت‌هایی همانند AccuWeather، منبع خوبی از چنین اطلاعاتی هستند، اما در این زمینه معمولا اپلیکیشن‌های موبایلی، عملکرد بهتری دارند.

UAV Forecast یکی از بهترین برنامه‌ها در این زمینه است. این اپلیکیشن به‌طور کامل بر روی آب‌و‌هوا و اطلاعات پرواز تمرکز دارد. پیش‌بینی‌های محلی ساعتی، داده‌های ماهواره‌ای GPS و نقشه‌های رنگی، از مواردی هستند که می‌توانند شما را به خود جذب کنند.

هر اطلاعاتی را در رابطه با هر نقطه‌ای از جهان که بخواهید، این اپلیکیشن با دقتی عالی می‌تواند آن را در اختیار شما قرار دهد. بنابراین اگر در هنگام برنامه‌ریزی، عواملی همچون دید، باد و دما را در نظر داشته باشید، آنگاه یک طوفان و یا موج گرما، نمی‌تواند شما و تجهیزاتتان را غافل‌گیر کند.

برنامه پرواز و اطلاعات، دو مورد ضروری هستند

نکات مهم در رابطه با طرز کار کوادکوپتر را با هشدارهای هوانوردی و مدیریت سفر ادامه می‌دهیم. چنین مواردی در هنگام برنامه‌ریزی سفر (مخصوصا در هوا)، باید اولویت‌های شما باشند. اپلیکیشن‌های اندروید و یا iOS می‌توانند در این زمینه به شما یاری برسانند. هر چند که برخی از وب‌سایت‌ها نیز خالی از لطف نیستند.

AirMap یکی از اپلیکیشن‌های ضروری برای دارندگان پهپاد است. با استفاده از این اپلیکیشن می‌توانید قوانین، هشدارها و ابزارهای مجوزی مکان‌های مختلف را در اختیار داشته باشید. بدین ترتیب، محدودیت‌ها را رعایت کرده و همچنین در مسیر یک هواپیما نیز قرار نمی‌گیرید. همچنین می‌توانید مسیر هواپیمای خود را با توجه به ارتفاع، مدت زمان و موارد ذکر شده در بالا، برنامه‌ریزی کنید.

با توجه به اینکه AirMap و شرکای آن از پروژه فضایی SESAR JU GOF U، توانسته‌اند که اولین پرواز پهپادی بین‌المللی موفق (از فنلاند به استونی) را در سال 2019 انجام دهند، پس می‌توان گفت که اپلیکیشن AirMap و قابلیت‌های ویژه‌ آن، ارزش امتحان کردن را دارند.

در رابطه با دامنه‌های آنلاین نیز بهتر است که UAV Forecast را فراموش نکنید، زیرا منبعی از به‌روزرسانی‌ها، راهنمایی‌ها و ابزارهای مرتبط با صنعت پهپادها است. همچنین در این زمینه می‌توان به انجمن بین‌المللی سیستم‌های وسایل نقلیه بدون سرنشین (AUVSI) نیز اشاره کرد. در این انجمن، علاقه‌مندان شرکتی و عادی، دور هم جمع شده‌اند.

جدا از خبرهای جدی این صنعت، یک دامنه اینترنتی آموزشی نیز در این زمینه وجود داشته که “Know Before You Fly” نام دارد. در این دامنه، کاربران می‌توانند به باید و نبایدهای کلیدی مرتبط با پهپادها، دسترسی پیدا کنند. از جمله این موارد می‌توان به سازمان‌هایی که نباید به آن‌ها نزدیک شد و همچنین پرواز ایمن در اطراف مردم، دستگاه‌ها و فضاهای هوایی کنترل شده، اشاره کرد.

شاید به گواهی‌نامه پهپاد نیز نیاز داشته باشید

با توجه به رویه‌های قانونی، شاید احتیاج باشد که پیش از به پرواز درآوردن پهپاد خود، گواهی‌نامه این کار را اخذ کنید. البته در این زمینه، هر کشوری قوانین خاص خودش را دارد. در ایالات‌متحده، برای مدل‌های 0.55 پوندی و بیشتر، به گواهی‌نامه پهپاد FAA نیاز دارید. پس از دریافت گواهینامه، باید شماره دریافت شده را بر روی دستگاه خود نوشته و مدارک را نیز همیشه به همراه خود داشته باشید. همچنین باید آیین‌نامه‌ها را نیز رعایت کنید.

نکته دیگری که باید در نظر داشته باشید، این است که ببینید که آیا در یک منطقه خاص، امکان انجام چنین کاری را دارید یا خیر؟ شاید هم مؤسسه‌هایی در منطقه شما وجود داشته باشند که با ملحق شدن به آن‌ها بتوانید باب میل خود، توانایی‌های پرواز با پهپاد خود را ارتقا دهید.

پرواز در فضاهای هوایی کنترل شده نیز نیازمند کسب مجوز است. پرواز در چنین محیط‌هایی بدون اجازه، می‌تواند باعث به وجود آمدن اختلالات شود. البته لازم نیست که به جریمه‌های سنگین و اقدامات حقوقی علیه شما نیز اشاره کنیم.

پیش از پرواز، آماده باشید

ابتدا با مباحث تکنولوژیک شروع کنید. مواردی همچون انتخاب، نگهداری و یادگیری پرواز با مدل دلخواه، در این دسته قرار می‌گیرند. در ادامه جهت دسترسی به نقشه‌های پرواز، گزارش‌های هواشناسی و مجوزها، می‌توانید از اپلیکیشن‌ها و وب‌سایت‌های مختلف کمک بگیرید.

چه عکاس، طراح و یا خوره فناوری باشید، در هر صورت علم و آماده شدن می‌تواند تجربه بهتری از پرواز را برای شما فراهم آورد.

نوشته نکاتی که پیش از پرواز پهپاد باید به آن‌ها توجه کنید اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

وضوح 4K چیست؟ اگر قصد خرید تلویزیون و یا کنسول‌های نسل بعد را داشته باشید، آنگاه احتمالا واژه‌هایی همانند 4K و Ultra HD را زیاد شنیده‌اید. بیایید تا سری به این اصطلاحات زده و ببینیم که وضوح 4K چیست و آیا با Ultra HD برابر است یا خیر؟

همه‌چیز به وضوح تصویر مربوط می‌شود

معمولا 4K و UHD، به رزولوشنی مربوط می‌شوند که یک قدم از 1080p یا همان Full HD، جلوتر است. یک تلویزیون 4K UHD تقریبا نسبت به نسل پیش از خود، چهار برابر پیکسل بیشتری داشته که این موضوع باعث می‌شود تا تصاویری واضح‌تر و پرجزئیات‌تر را شاهد باشیم. یک نمایشگر 1080p نمی‌تواند تمام زیبایی‌های یک تصویر 4K UHD را به نمایش بگذارد. همچنین جهت بهره‌مندی از این کیفیت بهتر، باید رسانه مورد استفاده شما نیز در وضوح 4K UHD موجود باشد.

خوشبختانه رزولوشن 4K در همه‌جا، از فیلم‌های سینمایی و برنامه‌های تلویزیونی گرفته تا جدیدترین بازی‌های ویدیویی، در دسترس قرار دارد. همچنین می‌توانید یک مانیتور UHD 4K را برای کامپیوتر خود تهیه کرده تا هم از فضای بیشتری برخوردار بوده و هم اینکه کیفیت تصویر دریافتی را بهبود دهید. احتمالا گوشی هوشمند شما نیز بتواند ویدیوهای 4K را ضبط کند. هر چند که چنین فایل‌های حجیمی بر روی یک نمایشگر کوچک، چندان نمی‌توانند کیفیت لازم را ارائه دهند.

4K و UHD متفاوت هستند

دو اصطلاح بالا توسط تولیدکنندگان، خرده‌فروش‌ها و حتی خود مشتریان، به جای هم مورد استفاده قرار می‌گیرند. اما باید بدانید که 4K و (Ultra HDR (UHD دقیقا یکسان نیستند. 4K یک استاندارد تولیدی مشخص شده توسط شرکت Digital Cinema Initiatives یا همان DCI است، اما UHD فقط یک وضوح نمایشگر است. فیلم‌ها در وضوح DCI 4K تولید می‌شوند. این در حالی است که اکثر تلویزیون‌ها دارای رزولوشنی برابر با UHD هستند.

حال باید از خود بپرسیم که تفاوت 4K و UHD در چیست؟ استاندارد 4K به وضوح 4096 در 2160 پیکسل اشاره دارد. این اعداد دو برابر اعداد مربوط به استاندارد قدیمی‌تر 2K یا 2048 در 1080 پیکسل هستند. همچنین 4K جهت فشرده‌سازی از JPEG2000 استفاده می‌کند. در این رزولوشن، حداکثر بیت‌ریت به 250 مگابیت در ثانیه رسیده و عمق رنگ نیز به 12 بیت 4:4:4 می‌رسد.

Ultra HD یک وضوح نمایشگر با اندازه‌های 3840 در 2160 بوده که در طیف وسیعی از تلویزیون‌های مدرن به کار گرفته می‌شود (حتی آن‌هایی با‌ عنوان “سازگار با 4K” تبلیغ می‌شوند). جدا از تعداد پیکسل‌های موجود بر روی صفحه، ویژگی دیگری برای بحث وجود ندارد. تفاوت اصلی بین این دو فرمت، به پهنای تصویر و نسبت تصویر باز می‌گردد.

یک فیلم تولیدی در وضوح 4K، می‌تواند حداکثر نسبت تصویر 1.9:1 را مورد استفاده قرار دهد. هر چند که اکثر فیلم‌سازان ترجیح می‌دهند تا از نسبت‌های 1.85:1 و یا 2.39:1 استفاده کنند. بازی‌های ویدیویی نیز در نمایشگرهای رده مصرف‌کننده، از وضوح UHD با نسبت 1.78:1 جهت پر کردن تمام صفحه، بهره می‌برند.

به همین دلیل است که در هنگام مشاهده فیلم بر روی تلویزیون‌های جدید UHD، نواری سیاه رنگ را در بالا و پایین تصویر، مشاهده می‌کنید (فرمت letterbox). از آنجایی که UHD هیچ استاندارد جدیدی را مشخص نمی‌کند، بنابراین تلویزیون‌های قدیمی مجهز به پنل‌های 8 بیتی نیز در کنار نمایشگرهای جدید 10 و 12 بیتی، به‌عنوان UHD معرفی می‌شوند.

علاوه بر موارد بالا، پسوند Ultra HD برای محتوای 8K نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. این وضوح به “8K UHD” شناخته شده (با 4K UHD متفاوت است) و به محتوایی با وضوح 7680 در 4320 پیکسل اشاره دارد. از لحاظ تعداد پیکسل‌ها، این یک جهش عظیم به حساب می‌آید. در هر صورت باید مدتی صبر کنیم تا تولید چنین محتواهایی، فراگیر شود.

به‌صورت ساده، بسیاری از تولیدکنندگان، از واژه “2160p” جهت توصیف محتوای عادی UHD استفاده می‌کنند. هر چند که چنین توصیفی با توجه به استانداردهای تولیدی، چندان هم دقیق نیست.

این مطلب را نیز بخوانید: چرا باید تلویزیون 8K بخریم؟

مواردی که باید در هنگام ارتقا به 4K، در نظر داشته باشید

در ادامه پاسخ به پرسش “وضوح 4K چیست”، به نکاتی که باید در نظر داشته باشید، اشاره می‌کنیم. از آنجایی که فناوری نسبت به 5 سال پیش، پیشرفت زیادی داشته، پس اکنون زمان مناسبی است که یک نمایشگر UHD با قابلیت پشتیبانی از پخش 4K خریداری کنید. حال با گذشت زمان، نمایشگرهای UHD در سطح جهانی ارزان‌تر شده و همچنین قابلیت‌های بیشتری نیز دارند. در حال حاضر، پنل‌های 10 بیتی که قادر به پخش محتوای HDR هستند، در بازار موجود بوده و همچنین پردازنده‌های تصویر قدرتمندی نیز دارند.

استفاده از این وضوح تصویر بالا، به اندازه نمایشگر و همچنین فاصله شما از آن، بستگی دارد. به گفته وب‌سایت RTINGS، اگر مثلا بیش از 6 فوت از یک نمایشگر 50 اینچی فاصله داشته باشید، آنگاه این ارتقا دیگر ارزشش را نخواهد داشت. در چنین فاصله‌ای نمی‌توانید پیکسل‌ها را مشاهده کنید، بنابراین وضوح بالا دیگر چندان مزیتی برای شما نخواهد داشت.

مورد دیگر این است که جهت توجیه این ارتقا، باید زیاد با محتوای 4K سروکار داشته باشید. پخش‌کننده‌های Ultra-HD Blu-ray، بهترین گزینه‌های آفلاین خانگی بوده و تنوع آن‌ها نیز روزبه‌روز افزایش می‌یابد. اگر هم نخواهید که دیسک‌های گران‌قیمت Blu-ray را خریداری کنید، آنگاه سرویس‌های استریم می‌توانند راه‌کار جایگزین باشند.

این همان جایی است که سرعت اتصال اینترنت شما می‌تواند نتیجه خرید تلویزیون جدید را تعیین کند. شرکت Netflix می‌گوید که کاربران جهت استریم محتوای Ultra HD، به حداقل سرعت اینترنت 25 مگابیت بر ثانیه نیاز دارند. در نهایت اینکه می‌توانید سرعت اینترنت خود را پیش از خرید نمایشگر جدید، بررسی کنید. فقط به یاد داشته باشید که در زمان‌های شلوغ (همانند وقتی که همگان به‌صورت همزمان از سرویس‌های استریم استفاده می‌کنند)، سرعت استریم نیز می‌تواند کاهشی قابل توجهی داشته باشد.

طبیعتا جهت دسترسی به محتوای UHD در سرویس‌های استریم، باید یک اشتراک پریمیوم تهیه کنید. همچنین لازم به ذکر است که بگوییم، شوربختانه تمامی محتوای ویدیویی چنین سرویس‌هایی در وضوح UHD استریم نمی‌شود.

دستگاه‌های HD همانند Roku و یا Apple TV، فقط می‌توانند وضوح 1080p را ارائه دهند. جهت استریم محتوای بهتر و پخش HDR، به Chromecast Ultra و یا Apple TV 4K نیاز دارید. چنین دستگاه‌هایی اگر سیستم‌عاملی قوی و پایدار داشته باشند، آنگاه مشکلی چندانی را برای تلویزیون شما به وجود نخواهند آورد.

در نمایشگرهای بزرگ، محتوای 4K کیفیت خوبی دارد. شوربختانه، محتوای 1080p بر روی تلویزیون‌های UHD، کیفیت خوبی ندارد. البته این قضیه به مرور زمان مشکلات کمتری را برای شما به وجود می‌آورد، زیرا راه‌کارهایی در این زمینه وجود دارند.

افزایش مقیاس به Ultra HD

تلویزیون‌های امروزی، تأکید زیادی بر افزایش مقیاس یا همان upscaling دارند. در این فرایند، محتوای با وضوح و مقیاس کمتر، به‌گونه‌ای بازتولید می‌شود که بتواند با نمایشگرهای بزرگ‌تر، سازگار باشد. به یاد داشته باشید که تعداد پیکسل‌های یک نمایشگر UHD، چهار برابر یک نمایشگر Full HD است.

افزایش مقیاس، چیزی فراتر از بسط دادن یک تصویر است. خوشبختانه، تلویزیون و دستگاه‌‎های پخش امروزی، سعی می‌کنند تا این کار را با بازسازی مجدد محتوا انجام دهند. بدین ترتیب محتوای با رزولوشن پایین‌، در نمایشگرهای بزرگ‌تر، ظاهر بهتری خواهد داشت. این کار به‌وسیله فرایندی به نام درون‌یابی (interpolation) انجام می‌شود. در این روند پیکسل‌های ناموجود، به‌سرعت ایجاد می‌شوند. هدف از این کار نیز این است که انتقالی نرم بین ناحیه‌های متضاد تصویر، صورت گیرد.

با قدرتمندتر شدن تلویزیون‌ها، تکنیک‌های درون‌یابی و افزایش مقیاس نیز بهبود می‌یابند. در حال حاضر NVIDIA Shield یکی از بهترین گزینه‌های بازار در این زمینه است. دستگاه‌های شرکت انویدیا از هوش مصنوعی، یادگیری ماشینی و تکنیک‌های گوناگون استفاده کرده تا بخش‌های مختلف یک تصویر را بهبود بخشند. اگر یک تلویزیون Ultra HD خریداری کرده و از کیفیت رزولوشن‌های پایین‌تر در آن راضی نیستید، آنگاه شاید NVIDIA Shield همان چیزی باشد که بدان نیاز دارید.

پلی‌استیشن 4 پرو از یک افزایش مقیاس خلاقانه جهت رندر تصاویر در وضوح‌های پایین‌تر، استفاده می‌کند. بدین ترتیب این کنسول می‌تواند رزولوشن‌هایی همانند 1440p را رندر کرده و سپس آن‌ها را با استفاده از تکنیکی به نام “صفحه شطرنجی (checkerboarding)”، به 4K افزایش مقیاس دهد.

شرکت انویدیا جهت انجام چنین کاری بر روی رایانه‌های شخصی، فناوری DLSS (نمونه‌برداری فوق‌العاده با تکیه بر یادگیری عمیق) را معرفی کرده است. بدین ترتیب بخش‌های مشخصی از تصویر، در وضوح پایین‌تر رندر شده و سپس در آن واحد، مقیاس آن‌ها افزایش داده می‌شود. چنین تکنیکی در قیاس با رندر کردن در وضوح اصلی، عملکرد بهتری را ارائه می‌دهد.

این مطلب را نیز بخوانید: قابلیت آپ‌اسکیل تصاویر در تلویزیون چیست و چگونه کار می‌کند؟

وضوح 4K چیست و چه ارتباطی با HDR دارد؟

طیف پویای وسیع یا همان HDR، معمولا در فیلم‌ها و تلویزیون‌ها تبلیغ می‌شود. البته این فناوری با مبحث وضوح، کاملا متفاوت است. 4K یک استاندارد تولید و UHD نیز یک رزولوشن بوده، اما HDR یک اصطلاح است که به طیف وسیع‌تر رنگ‌ها و اوج روشنایی بالاتر، اشاره دارد.

1080p HDR می‌تواند وجود داشته باشد. اما از آنجایی که محتوای HDR در عصر Full HD به‌طور گسترده تولید نمی‌شد، بنابراین نمی‌توانید تلویزیونی را پیدا کنید که در وضوح 1080p، قابلیت HDR را ارائه دهد. به هر حال طیف وسیعی از دستگاه‌های 4K بازار، از HDR پشتیبانی می‌کنند.

در رابطه با این اصطلاحات، نگران نباشید

در بالا سعی کردیم تا به پاسخ پرسش “وضوح 4K چیست” بپردازیم. 4K یا UHD بودن، زیاد مهم نیست. تلویزیون UHD شما از 4K نیز پشتیبانی می‌کند. جهان پر از اصطلاحات عجیب‌غریبی است که توسط تولیدکنندگان و بازاریابان ابداع شده‌اند. شاید در جایی ببینید که محتوایی با وضوح Ultra HD تبلیغ شده و در جایی دیگر با 4K. در هر صورت تلویزیون UHD شما به این مسائل توجه نکرده و می‌تواند هر دو را پخش کند.

نوشته منظور از وضوح 4K چیست و آیا با Ultra HD برابر است؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

کامپیوتر شما چقدر رم دارد؟ یک کامپیوتر ورک‌استیشن رده بالا، حدود 32 گیگابایت حافظه رم دارد. این در حالی است که شاید یک رایانه شخصی قدرتمند، 64 گیگابایت رم داشته باشد. رایانه‌های میان‌ رده امروزی، حدود 8 گیگابایت حافظه رم دارند. همچنین برخی از لپ‌تاپ‌های قدیمی نیز به 2 گیگابایت رم مجهز هستند. هیچ‌کدام از موارد ذکر شده، به رم یک ترابایت نزدیک نمی‌شوند.

حدود یک دهه پیش، 128 گیگابایت حافظه ذخیره‌سازی، مقدار خوبی به حساب می‌آمد، اما امروزه می‌توانید به‌سادگی هارد درایوهایی را پیدا کنید که 16 ترابایت (و یا بیشتر) حافظه دارند. آیا روزی در حافظه‌های رم نیز شاهد این پیشرفت سریع خواهیم بود؟ پاسخ به این پرسش نامعلوم است. در هر صورت اگر در آینده شخصی بتواند یک ترابایت رم بر روی کامپیوتر خود داشته باشد، آنگاه چه کارهایی را می‌تواند با این مقدار حافظه انجام دهد؟

این مطلب را نیز بخوانید: رم کامپیوتر چگونه کار می‌کند؟

یک ترابایت رم چه شکلی است؟

شاید تصویر بالا را در شبکه‌های اجتماعی دیده باشید. این تصویر، یک سرور را با 16 بانک حافظه (memory bank) نشان می‌دهد. هر بانک حاوی یک ماژول 32 گیگابایتی و دو ماژول 16 گیگابایتی رم است؛ یعنی 64 گیگابایت به ازای هر بانک. در نهایت با ضرب عدد 16 در 64، به مقدار 1024 گیگابایت رم می‌رسیم.

تصویر بالا مربوط به چند سال پیش است. امروزه چنین سرورهایی با رم یک ترابایتی، فراوان‌تر از گذشته هستند. به مرور زمان و با افزایش ظرفیت حافظه‌های رم، دیگر جهت دستیابی به یک ترابایت رم، به فضای زیادی نیاز ندارید. در زیر تصویر یک رایانه مربوط به سال 2017 را می‌بینید که به یک ترابایت رم مجهز شده است.

جهت خرید چنین سیستمی باید چقدر هزینه کنیم؟ از آنجایی که اکثر رم‌های 16 و 32 گیگابایتی برای سرورها ساخته شده‌ و قابلیت استفاده در رایانه‌های عادی را ندارند، پس جواب این پرسش چندان آسان نیست.

جهت مقایسه باید بگوییم که در زمان تحریر این مطلب، دو عدد رم 32 گیگابایت Corsair Vengeance RGB Pro DDR4، به قیمت 384 دلار به فروش می‌رسیدند. حال جهت رسیدن به 1024 گیگابایت رم (یک ترابایت)، باید 16 عدد رم 32 گیگابایت خریداری کنید. بدین ترتیب قیمت نهایی آن‌ها به 6144 دلار می‌رسد.

از طرفی دیگر، بیشترین رمی که در رایانه‌های Mac Pro شرکت اپل قابل نصب بوده، 1.5 ترابایت (12 ماژول 128 گیگابایتی) است. در کل هزینه خرید این مقدار رم نیز 17867دلار است. حتی اگر بتوانید این هزینه‌های بسیار زیاد را نیز تقبل کنید، آنگاه بازهم مادربوردها شکاف‌های توسعه محدودی دارند. اکثر مادربوردها، 2 یا 4 شکاف توسعه دارند. برخی از مدل‌های گران‌قیمت نیز 8 شکاف توسعه رم دارند. شکاف‌های شانزده‌گانه و بالاتر نیز در مادربوردهای سرور موجود هستند.

حال اگر حداکثر ظرفیت هر ماژول رم را 32 گیگابایت در نظر بگیریم، آنگاه یک مادربورد دسکتاپی با 8 شکاف توسعه رم، می‌تواند در عمل حداکثر 256 گیگابایت رم داشته باشد. با این اوصاف هنوز نمی‌توان یک ترابایت رم را بر روی رایانه‌های خانگی، نصب کرد.

این مطلب را نیز بخوانید: مقدار رم موردنیاز شما در تبلت، لپ‌تاپ و رایانه‎‌های دسکتاپی چقدر است؟

کاربردهای یک ترابایت رم

نکته‌ای که در این بین وجود دارد، این است که حافظه رم نیز از قانون بازده نزولی پیروی می‌کند. این قضیه بدین معنا است که افزودن رم بیش از یک مقدار معین، دیگر کارایی چندانی را به سیستم شما اضافه نمی‌کند. مثلا اگر از 8 گیگابایت رم استفاده کنید، آنگاه ارتقا به 64 گیگابایت، تفاوت چندانی را برای شما پدید نمی‌آورد.

اکثر بازی و نرم‌افزارها، اصلا از این مقدار رم استفاده نمی‌کنند. مادامی‌که جهت امور روزمره خود رم کافی دارید، آنگاه احتمالا دیگر نیازی به رم بیشتر نخواهید داشت. در هر صورت اگر می‌خواهید بدانید که رم زیاد (در اینجا منظور یک ترابایت است) چه کاربردهایی می‌تواند داشته باشد، آنگاه در ادامه به چند مورد جالب اشاره می‌کنیم.

هزار پنجره را در مرورگر خود باز کنید

مرورگرهای اینترنتی باید بتوانند انواع محتوا همانند ویدیو، صدا و اسناد را با استفاده از HTML، مدیریت کنند. هرکدام از این محتواها، ده‌ها فرمت دارند. مرورگرها، موتورهای مترجم داخلی خود را جهت مدیریت زبان‌های وب همانند جاوا اسکریپت و …، ارائه می‌دهند. در اکثر مرورگرها از جمله گوگل کروم، هر صفحه به‌صورت جداگانه مدیریت می‌شود. همین قضیه نیازمند مقدار زیادی حافظه رم است.

مثلا باز کردن 4 وب‌سایت عادی در گوگل کروم، کمی بیش از 600 مگابایت رم را استفاده می‌کند. بدین ترتیب، 20 برگه مرورگر حدود 3 گیگابایت از رم را استفاده می‌کنند. اما با استفاده از یک ترابایت رم، می‌توانید هزاران برگه مرورگر را باز کنید. می‌توانید این کار را بدون هیچ تأخیری انجام داده و همچنین به‌سادگی بین برگه‌های باز مرورگر خود، جابجا شوید.

صدها ویدیو را بافر کنید

در هنگام استریم ویدیو در فضای وب، مرورگر شما باید پیش از آغاز پخش، چند ثانیه اول را دانلود کند. در ادامه و در هنگام پخش، مقدار بیشتری از ویدیوی شما به‌عنوان “بافر” دانلود شده، تا در صورت قطعی لحظه‌ای اینترنت، پخش ویدیو قطع نشود. به‌طور خلاصه، بافر کردن از قطعی لحظه‌ای جلوگیری می‌کند.

از آنجایی که این داده‌های ویدیویی باید به‌سرعت قابل دسترسی باشند، پس باید در رم نگهداری شوند. اگر هم رم شما پر شود، آنگاه این داده‌ها در حافظه مجازی نگهداری خواهند شد. حافظه مجازی بخشی از درایو ذخیره‌سازی شما بوده که در هنگام پر شدن حافظه رم، مورد استفاده قرار می‌گیرد. از آنجایی که حافظه‌های ذخیره‌سازی به اندازه رم سریع نیستند، پس طبیعی است که تأخیرهایی را نیز متوجه شوید.

با یک ترابایت رم می‌توانید ده‌ها و یا حتی صدها ویدیو را در سرویس‌هایی همانند یوتیوب و … بافر کرده و سپس آن‌ها را در اوقات فراغت، مشاهده کنید. در حالت عادی، این کار ایده خوبی نیست، زیرا بارگذاری داده از حافظه مجازی به رم، به‌کندی صورت می‌گیرد. اما اگر یک ترابایت رم داشته باشید، آنگاه مشکلی در این زمینه نخواهید داشت.

تمامی بازی‌های خود را در حالت بارگذاری شده، نگه دارید

بازی‌های امروزی پیش از شروع، داده‌های خود همانند بافت‌ها، مدل‌ها، موسیقی، صدا و … را در حافظه رم بارگذاری می‌کنند. بنابراین شروع بازی‌ها به دلیل بارگذاری داده‌ها از هارد درایو به رم، به‌کندی صورت می‌گیرد. به همین دلیل است که شروع گیم‌پلی بازی حدودا یک دقیقه و یا حتی بیشتر، زمان می‌برد.

با یک ترابایت رم می‌توانید تمامی بازی‌های مدنظر خود را بر روی رایانه اجرا کرده و سپس آن‌ها را نیز باز نگه دارید. بدین ترتیب، دیتای شما همچنان در حالت بارگذاری شده باقی مانده و شما می‌توانید هر زمان که بخواهید، بین بازی‌های خود جابجا شوید. حتی اگر قصد استراحت داشته و هیچ‌کدام را نیز بازی نکنید، آنگاه بازهم می‌توانید آن‌ها را باز نگه دارید. هر زمان که بخواهید، می‌توانید سریعا به بازی کردن خود، ادامه دهید. این قضیه شامل سایر اپلیکیشن‌های دیگر نیز می‌شود. شما می‌توانید نرم‌افزارهای آهنگسازی، ویرایش ویدیو، ویرایش تصاویر و … را نیز برای همیشه باز نگه دارید.

البته با اجرای همزمان ده‌ها بازی، رایانه شما سرانجام دچار مشکلاتی می‌شود. حافظه کارت گرافیک شما پر شده و یا اینکه پردازنده مرکزی دچار مشکل می‌شود. در هر صورت اگر مشکلی پیش آید، آنگاه حافظه رم شما، مقصر نیست!

اجرای همزمان چندین سیستم‌عامل

آیا می‌دانستید که می‌توانید سیستم‌عامل‌ها را در داخل یکدیگر اجرا کنید؟ ماشین‌های مجازی این کار را از طریق فرایندهای شبیه‌سازی و مجازی‌سازی، انجام می‌دهند.

به‌عنوان مثال، اجرای macOS در داخل یک پنجره سیستم‌عامل ویندوز، کاملا شدنی است. همچنین می‌توانید یک ویندوز دیگر را در داخل ویندوز خود اجرا کرده و یا اینکه حتی سیستم‌عامل ویندوز را در داخل لینوکس نیز اجرا کنید.

دلایل مختلفی جهت استفاده از ماشین‌های مجازی وجود دارند. یکی از این موارد، تست یک سیستم‌عامل جدید به‌صورت کاملا ایمن است. مشکل اصلی ماشین‌های مجازی این است که هرکدام درصدی از منابع رایانه شما را اشغال می‌کنند. در اکثر رایانه‌ها، حافظه رم فاکتوری است که با بیشترین محدودیت مواجه است. با داشتن یک ترابایت رم، دیگری مشکلی از این بابت نخواهید داشت. بدین ترتیب می‌توانید ده‌ها ماشین مجازی را بدون افت کارایی کلی سیستم خود، مدیریت کنید.

رم خود را به یک رم دیسک تبدیل کنید

رم دیسک یا رم درایو، همان چیزی است که به نظر می‌رسد: یک درایو مجازی که بخشی از رم شما را به‌عنوان حافظه ذخیره‌سازی، مورد استفاده قرار می‌دهد. با نصب نرم‌افزار “SoftPerfect RAMDisk” بر روی ویندوز و یا معادل‌های آن بر روی مک و لینوکس، می‌توانید این کار را انجام دهید.

ماژول‌های رم، بسیار سریع‌تر از درایوهای ذخیره‌سازی (از جمله SSDها) هستند. یک SSD مدرن می‌تواند با نرخ حدود 550 مگابایت بر ثانیه، اطلاعات را انتقال دهد. این در حالی است که این عدد برای ماژول‌های رم، می‌تواند به 24 گیگابایت بر ثانیه و حتی بیشتر نیز برسد. همان‌طور که فهمیدید، سرعت‌ها با یکدیگر قابل مقایسه نیستند. رمی که برای ذخیره‌سازی کنار می‌گذارید، جهت استفاده‌های عادی رم، در دسترس نخواهد بود. البته اگر یک ترابایت رم داشته باشید، آنگاه این قضیه مشکل چندانی را برای شما به‌ وجود نمی‌آورد.

این مطلب را نیز بخوانید: هنگام ارتقای رم کامپیوتر باید به مقدار حافظه توجه کنیم یا سرعت آن؟ 

آیا از یک ترابایت رم استفاده خواهید کرد؟

در هر صورت به‌ این زودی‌ها نمی‌توانیم یک ترابایت رم را بر روی رایانه‌های خانگی، نصب کنیم. البته خبر خوب این است که واقعا به این مقدار از رم نیازی نداریم. برای فعالیت‌های روزانه، 8 گیگابایت رم کافی خواهد بود. اگر خوره کامپیوتر هستید، آنگاه 16 گیگابایت رم برای شما کافی است. اگر هم گیمر بوده و یا اینکه به‌صورت همزمان با نرم‌افزارهای زیادی کار می‌کنید و می‌خواهید که آینده‌نگرانه عمل کنید، آنگاه 32 گیگابایت رم، انتخاب خوبی خواهد بود. در نهایت اینکه بهتر است که از رم فعلی خود، نهایت استفاده را برده و ارتقا رم را به زمان خرید کامپیوتر جدید، موکول کنید.

نوشته با داشتن رم یک ترابایتی در کامپیوتر چه کارهایی می‌توان انجام داد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.