حتی با وجود اینکه این بارش چندان هم واضح نیست اما قوی ترین نمایش نجومی در اواخر ماه نوامبر محسوب می شود. در محدوده ای از آسمان که ماه قابل مشاهده نیست، این رویداد شفاف تر و واضح تر خواهد بود.

اغلب ما همواره پیگیر بارش های شهابی Perseid، جوزایی و لئونید و شاید هم چند بارش شهابی سالیانه دیگر هستیم. اما آیا می دانستید که اتحادیه بین المللی نجوم بیش از ۱۰۰ بارش شهابی شناخته شده را در طول سال شناسایی می کند؟ همچنین ده ها پدیده نجومی دیگر نیز در دست بررسی هستند. چه کسی وقت دارد همه این پدیده ها را رصد کند؟!

حتما اینگونه گمان می زنید که اواخر ماه نوامبر از آن دسته زمان های سال است که اتفاق خاصی در آن روی نمی دهد اما در زمینه شهابی این قضیه صدق نمی کند. سازمان بین المللی شهابی (یک گروه داوطلبانه شامل صد ها رصد کننده) توجه همگان را به یک پدیده بارش شهابی کمتر شناخته شده به نام اوریونید ماه نوامبر جلب کرده است.

بر اساس گفته های این سازمان، این پدیده شهابی به ندرت در داده های ویدیویی رویت و نسبت به دیگر پدیده های بارش شهابی کم اهمیت تر که در این موقع از سال روی می دهند، بیشتر رویت می شود. این بارش نسبت به دیگر اوریونید هایی که در اواخر ماه نوامبر رویت شده اند متفاوت است اما هر دو شامل ذرات خاک که توسط ستاره دنباله دار ۱P/Halley پراکنده شده اند می باشند.

این بارش تا چند هفته ادامه پیدا می کند که مرکزیت آن ها ۲۸ نوامبر است که در این زمان ممکن است در هر ساعت چندین سوژه را مشاهده کنید. بخش درخشنده در بخش شمالیِ Orion یا جبار و بینِ دستِ بالا رفته ی شکارچی و گرز او ( تصویری که مثل گرز در دست یک فرد است ) وکمی متمایل به شمال بط الجوزا قرار گرفته است. این بارش شهابی اوریونید که با سرعت ۴۱ کیلومتر بر ساعت وارد جو می شود را با بارش شهابی ثوری که از نقطه ای غربی در دوردست به سمت شاخ های گاو نر حرکت می کنند و می درخشند اشتباه نگیرید.

ماه تنها چند روزی از کامل شدن اش خواهد گذشت از این رو مشکلی ایجاد نخواهد کرد و جبار نیز در ساعت ۹ بعد از ظهر به وقت محلی نمایان و چهار ساعت بعد نیز کاملا به اوج خواهد رسید.

منبع: skyandtelescope.com

هنگامی که برای اولین بار می خواهید یک تلسکوپ بخرید هیجان زیادی برایتان دارد. اما اگر تنها چند موضوع اساسی بسیار ساده که در این مقاله برایتان تشریح می شود را بدانید می توانید تلسکوپی مناسب با علایق نجومی، سبک زندگی و صد البته بودجه مالی تان خریداری کنید.

تلسکوپ هدیه ای بسیار معروف است، مخصوصا هنگام تعطیلات. این وسیله دریچه ای به جهان است و می تواند یک عمر لذت به همراه داشته باشد.

اما چیزی به نام “تلسکوپ” کامل وجود ندارد درست مثل اینکه خودروی کاملی وجود ندارد. در عوض می بایست  بر اساس اینکه دوست دارید چه چیزی را رصد کنید، سبک زندگی و بودجه تان تلسکوپ مد نظر تان را انتخاب کنید. بسیاری از تلسکوپ های خوب برای آماتور ها قیمتی نزدیک ۴۰۰ دلار و یا بیشتر دارند اما مورد های بسیار خوبی با قیمت زیر ۲۵۰ دلار نیز یافت می شوند.

در این آموزش ما قصد داریم شما را با مدل های تلسکوپ کنونی آشنا کنیم. اگر با چند مسئله اساسی آشنا باشید به راحتی می توانید هنگام گشت و گذار در بازار تلسکوپی که مد نظر دارید را خریداری کنید.

تلسکوپ مد نظر شما دو بخش مهم و اصلی دارد: اپتیک های با کیفیت  و پایه ای مستحکم و نرم. بقیه چیز ها همگی برابر اند، دوربین های بزرگتر در تلسکوپ دامنه دید و سهولت کار بهتری نسبت به کوچکتر ها دارند همانطور که در ادامه متوجه خواهید شد. کارایی و آسان بودن حمل نقل را از یاد نبرید، بهترین تلسکوپ آن است که بتوانید از آن به خوبی استفاده کنید.

روزنه لنز: مهم ترین مشخصه هر تلسکوپ

مهم ترین مشخصه ی هر تلسکوپ قطر روزنه لنز آن یا همان aperture یعنی قطر لنز و یا آینه ی جذب کننده نور آن است که عموما آن را objective خطاب می کنند. بر روی متمرکز کننده و یا جلو لوله آن و یا بر روی جعبه به دنبال مشخصات تلسکوپ بگردید. قطر روزنه (D) به میلیمتر و به ندرت به اینچ نشان داده می شود (۱ اینچ معادل ۲۵٫۴ میلیمتر است). به عنوان یک قانون عمومی باید بدانید که تلسکوپ شما باید حد اقل روزنه ای به قطر ۲٫۸ اینچ (۷۰ میلیمتر) و ترجیها بیشتر داشته باشد.

روزنه وسیع تر امکان دیدن اشیائ کم نور تر و جزییات دقیق تری نسبت به روزنه های کوچک تر فراهم می کنند. اما یک تلسکوپ کوچک خوب هم می تواند چیز های بسیاری را به شما نشان دهد مخصوصا اگر به دور از نور شهری زندکی می کنید. به عنوان مثال، در مکانی نسبتا تاریک می توانید با تلسکوپی با روزنه ۳٫۱ اینچی (۸۰ میلیمتری) کهکشان هایی در ورای کهکشان شیری را رصد کنید. اما اگر می خواهید همان کهکشان ها را با جزیات بیشتری ببینید احتمالا به تلسکوپی با روزنه ۶ یا ۸ اینچی مانند تصویر سمت راست نیاز خواهید داشت. صرف نظر از نور پیرامون رصد کردن با تلسکوپی که روزنه وسیع تری دارد بسیار بهتر و جذاب تر از دیدن همان چیز با تلسکوپی کوچکتر خواهد بود.

از تلسکوپ هایی که با میزان بزرگنمایی شان تبلیغ و به فروش می رسند دوری کنید مخصوصا آن دسته که قدرت بزرگنمایی غیر محتمل ۶۰۰ برابری دارند. برای بیشتر فعالیت های نجومی حداکثر بزرگنمایی مفید یک تلسکوپ ۵۰ برابر میزان قطر روزنه اش در اینچ است ( و یا دو برابر در میلیمتر) .اگر می خواهید در بزرگنمایی ۶۰۰ برابر تصویر خوبی داشته باشید به لنزی با روزنه ۱۲ اینچی نیاز خواهید داشت.  حتی در این صورت هم باید منتظر تاریکی شب بمانید تا شرایط رصد کردن کاملا مناسب باشد.

انواع مختلف تلسکوپ

سه نوع اصلی تلسکوپ وجود دارد:

عدسی نور شکن: در جلو لوله یک لنز دارند. این مدل تلسکوپ مدلیست که قطعا همه شما با آن آشنایی دارید. در حالی نگه داری از این مدل ها عموما ارزان است ولی با افزایش سایز روزنه قیمت شان به شدت بالا می رود. از میان تلسکوپ های عدسی نور شکن مدل aprochromat کیفیت اپتیکال بسیار بهتری (و قیمت بالاتری) نسبت به دیگر achromat ها عرضه می کند.

بازتابنده: این نوع تلسکوپ ها نور را در آینه ای در انتهای لوله ی اصلی متمرکز می کنند. در بازه ای از سایز روزنه این نوع تلسکوپ ها ارزان ترین در بازار هستند اما باید هر از گاهی جایگیری و تنظیم اپتیک ها را دست کاری کنید مخصوصا اگر زیاد تلسکوپ را جا به جا می کنید اما تنظیم آن کاری نسبتا ساده و سر راست است.

ترکیبی: (یا catadioptric) تلسکوپ های این چنینی که ترکیبی از آینه و لنز دارند لوله های جمع و جور و کم وزن دارند. دو طراحی معروف از این تلسکوپ ها Schmidt-Cassegrains و Maksutov-Cassegrains هستند.

طول کانونی  (F یا FL) objective یا هدف  کلید فهمیدن میزان بزرگنمایی تلسکوپ است.  این هم تنها همان فاصله کانونی هدف با چشمی تلسکوپ که در اول لوله قرار گرفته است می باشد. به عنوان مثال، اگر تلسکوپی فاصله کانونی ۵۰۰ میلیمتری و چشمی ۲۵ میلیمتری داشته باشد پس بزرگنمایی آن ۲۵/۵۰۰ یا ۲۰ برابر می باشد. بیشتر انواع تلسکوپ ها چندین چشمی جدا دارند و می توانید میزان بزرگنمایی را با تعویض چشمی های دارای فاصله کانونی مختلف تغییر دهید.

پایه: یکی از اجزای تلسکوپ که کمترین توجه به آن می شود

تلسکوپ به یک پایه مناسب برای ثابت ماندن نیاز دارد. اغلب تلسکوپ ها در بسته ای که عرضه می شوند دارای سه پایه هستند اما بسیاری از تلسکوپ های کوچکتر تنها یک پایه اتصال دارند تا بتوان آن ها را تنها با یک پیچ به سه پایه های عکاسی متصل کرد. (به خاطر داشته باشید که پایه ای که با آن تصاویر خانوادگی میگیرید ممکن است برای ثابت نگه داشتن تلسکوپ مناسب نباشد). پایه های مخصوص تلسکوپ دیگر اتصال های تک پیچی آسان ندارند اما در عوض مستحکم تر و مقاوم تر هستند.

در برخی از پایه ها تلسکوپ به جهات چپ، راست، بالا و پایین می چرخد درست مانند سه پایه عکاسی ، این پایه ها را به اختصار altitude-azimuth یا (alt-az) می نامند. برخی از تلسکوپ های بازتابنده با پلتفورمی چوبی ساده و زیبا عرضه می شوند که dobsonian نام دارند. این پایه از انواع alt-az می باشد. مکانیزم جدید تری که برای دنبال کردن حرکات ستاره ها بر روی یک محور طراحی شده است پایه استوایی یا equatorial نام دارد. این نوع پایه ها معمولا بزرگ تر و سنگین تر از alt-az هستند. برای اینکه بتوانید به درستی از این پایه استفاده کنید باید آن را به سمت ستاره قطبی شمالی تنظیم کنید.

برخی از تلسکوپ ها موتور های کوچکی برای چرخیدن دارند که این کار را می توان با فشردن یک کلید بر روی کنترل انجام داد. در مدل های پیشرفته تر از این مدل ها که عموما تلسکوپ های “Go To” نام دارند یک کامپیوتر بسیار ریز درون کنترل قرار دارد. هنگامی که تاریخ و زمان درست و موقعیت جغرافیایی تان را وارد کردید (مدل های جدید حتی به این هم نیازی ندارند)  تلسکوپ به صورت خودکار اشیائ نجومی را ردیابی و رصد می کند.در  برخی از این نوع تلسکوپ ها به شما اجازه انجام یک تور راهنما داده می شود که در آن بهترین نمایش از اشیائ فضایی به همراه نوشته های دیجیتالی از اطلاعات کنونی در خصوص آن اشیاء به شما نشان داده خواهد شد.

اما تلسکوپ های Go To برای همه مناسب نیستند. فرآیند راه اندازی شان برای افرادی که از آن سر در نمی آورند و نمی دانند که باید بر اساس کدام ستاره ها تلسکوپ را تنظیم کنند بسیار گیج کننده است. و تلسکوپ های Go To ارزان روزنه های کوچک تری نسبت به مدل های معمولی و ابتدایی تر با قیمت برابر دارند.

به خاطر داشته باشید

تقریبا هر تلسکوپی که می خرید می تواند بینش شما نسبت به جهان لذت بخش نجومی را بیشتر کند. با کمی دقت در انتخاب  درست تلسکوپ مورد نظر تان می توانید برای مدتی طولانی از گشت و گذار در آسمان ها لذت ببرید.

آیا تاکنون برایتان پیش آمده که بخواهید یک تلسکوپ خریداری کنید یا اینکه بخواهید به کسی برای خرید تلکسوپ مشورت بدهید؟ تجربیات واقعی خود را در این باره با ما در میان بگذارید و در ادامه این مطلب ارزشمند را روی شبکه های اجتماعی منتشر کنید.

منبع: skyandtelescope.com

یک متخصص فیزیک نجومی می گوید ما ممکن است نتوانیم موجودات فضایی را از طریق قوانین فیزیک شناسایی کنیم.

آیا ماده تاریک می تواند خود موجودات فرازمینی باشد؟
گویا آی تی – این هفته یک کارشناس فیزیک نجومی آزمایش فکری جالبی را مطرح کرد: اگر تمدنی از حیات فرازمینی به اندازه کافی پیشرفته باشد، ممکن است شناسایی آن از طریق قوانین فیزیک ما را دچار سردرگمی کند.
به عبارت دیگر، چیزی که ما تصور می کنیم ممکن است تاثیرات نیروهای مرموزی مانند انرژی تاریک و ماده تاریک در هستی باشند، در واقع می تواند تاثیر و نفوذ هوش بیگانگان بوده – و یا شاید خود بیگانگان باشند.
اگر بخواهیم صادقانه بگوییم — ما هیچ شواهد و مدارکی نداریم و این فرضیه نیز نمی تواند به راحتی مورد آزمایش قرار بگیرد. و هیچ کس هم در واقع ادعا نمی کند که بیگانگان تحت نیروی گرانشی انرژی تاریک در حال فعالیت هستند.
اما چیزی که کالب شارف، مدیر فیزیک نجومی دانشگاه کلمبیا، در یک مقاله جدید در سایت مجله علمی Nautilus اشاره می کند این است که، حداقل در تئوری این احتمال وجود دارد که یک تمدن بیگانه به چنان پیشرفتی برسد که با قوانین فیزیک قابل شناسایی نباشد.
و قبلاً نیز چند پدیده کیهانی وجود داشته اند که به طور بالقوه با این روش توضیح داده می شوند – یا حداقل این که آن چنان مرموز و عجیب هستند که ما نمی توانیم امکان پذیری آن را نادیده بگیریم.

قبل از اینکه تمام این گفته ها را احمقانه فرض کنید، توجه داشته باشید که این ایده اساساً توضیح قانون سوم آرتور سی کلارک نویسنده داستان های علمی تخیلی است: این که تشخیص دادن فناوری های پیشرفته از جادو امکان پذیر نیست.
ما باید این را در نظر بگیریم که کلارک یک نویسنده بود، نه یک دانشمند، اما تصور کنید که فردی را به عصر حجر بفرستید در حالی که روی هاوربورد سوار شده و گوشی آیفون دارای اتصال وای فای در دست دارد، همه این فناوری ها در آن دوره شبیه جادو خواهد بود. حتی وقتی الکتریسیته اختراع شد نیز شبیه جادو به نظر می رسید.
اما لااقل اجداد اولیه ما تا اندازه ای ما را شبیه به خود می بینند. آزمایش فکری شارف همه چیز را یک قدم به جلو می برد.
او در سایت Nautilus می پرسد، ” اگر حیات تا حدی تغییر کرده باشد که صرفاً جادویی به نظر نرسد، اما آیا طبق قوانین فیزیکی به نظر می رسد؟”
” گذشته از هر چیز، اگر کیهان دارای انواع دیگری از حیات باشد و اگر برخی از آن زندگی ها فراتر از پیچیدگی ها و فناوری های ما پیشرفته باشند، ما باید برخی احتمالات بسیار بالا را در نظر بگیریم.”

شارف اولین کسی نیست که تاکید می کند ما باید فراتر از تصور خود از نوع حیات در جستجوی بیگانگان باشیم.
اگرچه زندگی بر روی کره زمین بر پایه کربن است، اما کارشناسان فیزیک نجومی چند دهه است استدلال می کنند که ممکن است چیزی فراتر از حیات مورد تصور ما در کیهان وجود داشته باشد، به طوری که به جای کربن از متان استفاده کند.
همچنین گفته می شود که احتمالاً حیات پیشرفته فرازمینی از مدتها قبل از شر جسم های فانی خود خلاص شده اند و خود را به جسم های دیگری انتقال داده اند، که نوعی فناوری ناشناخته است.
همچنین گروهی از دانشمندان وجود دارند که متقاعد شده اند ما در واقع در یک دنیای شبیه سازی شده توسط بیگانگان زندگی می کنیم.
تمام این ادعاها ممکن است غیر منطقی و عجیب به نظر برسند، اما آنها می توانند یکی از بزرگ ترین پرسش های علم را که با عنوان پارادوکس فِرمی شناخته می شود را توضیح دهند: بیگانگان کجا هستند؟

پس چگونه تمام این مسائل با قوانین فیزیک توضیح داده می شود؟
طبق توضیح شارف، اگر ما می خواهیم بپذیریم که بیگانگان ممکن است همانند تصورات ما نباشند و می توانند بسیار پیشرفته تر از درک ما باشند، پس ما بهتر است این احتمال را در نظر بگیریم که آنها می توانند در پس برخی از پدیده های عجیبی باشند که ما در کیهان مشاهده می کنیم.
برای مثال، ماده را در نظر بگیرید. تمام ماده مرئی موجود در هستی، ستاره ها و سیاره ها و گاز کیهانی نمی توانند میزان جاذبه ای که همه کهکشان ها را در کنار هم نگه داشته را توضیح دهند.
بنابراین دانشمندان برای توضیح این تناقض مفهومی به نام ماده تاریک را ارائه کرده اند – یک نوع مرموز از ماده که با تابش الکترومغناطیس فعل و انفعال انجام نمی دهد.
اگرچه ماده تاریک حدود ۲۷ درصد از جرم و انرژی موجود در هستی شناخته شده کنونی را تشکیل می دهد، اما تناقضاتی در مشاهدات ما از پدیده ها وجود دارد و ما هنوز باید به دنبال روشی باشیم تا آن را توسط قوانین فیزیک توضیح دهیم.
اما آیا نمی توانیم تصور کنیم که ماده تاریک در واقع یک تمدن پیشرفته فرازمینی است که یاد گرفته تا خود را به نوع عجیبی از ذرات زیر اتمی تبدیل کند و از بقیه هستی مخفی بماند؟
شارف می نویسد، ” برای فرار از دگرگونی های شدید سوپرنووا (اَبَر اختر) و انفجارهای اشعه گاما چه راهی بهتر از انتخاب حالتی ایمن در مقابل تشعشعات الکترومغناطیس وجود دارد؟ ”
” شاید عدم مطابقت مدل های نجومی و مشاهدات نه فقط گواهی بر خود واکنش ماده تاریک باشد، بلکه حاکی از این باشد که ماده تاریک به طور مصنوعی دستکاری و تغییر داده می شود.”

اگر این مسئله به نظر شما چندان عجیب نیست، پس ایده های شارف درباره انرژی تاریک مطمئناً عجیب تر هستند.
انرژی تاریک یک نیروی فرضی است که مسئول افزایش سرعت گسترش هستی است. اما تا ۵ میلیارد سال قبل هستی با این سرعت در حال گسترش نبوده است و پژوهشگران در رابطه با چرایی آن کاملاً مطمئن نیستند.
شارف اشاره می کند که شاید انرژی تاریک توسط یک تمدن فرازمینی پیشرفته ایجاد شده باشد که قصد داشته اند تا از طریق گسترش دادن بیشتر آن از گرم شدن بیش از اندازه این هستی پر ازدحام جلوگیری کنند.
او می نویسد، ” از زمانی تسریع شدن این گسترش، همه انواع حیات اولیه در هستی ۸ میلیارد سال تکامل را تجربه کرده اند.”
” این ممکن است اغراق آمیز باشد، اما شاید چیزی درباره خود حیات وجود دارد که کیهان را تحت تاثیر قرار داده است، یا ممکن است آن ساکنان تکامل یافته تصمیم گرفته باشند تا گسترش یافتن هستی را دستکاری کنند. ”
هیچ یک از این فرضیات به طور دقیق بررسی نشده اند و آنها صرفاً عقاید یک کارشناس فیزیک نجومی هستند که از مرزهای احتمالات تئوری فراتر رفته است.
اما اگرچه ما در حال حاضر نمی توانیم هیچ کدام از این فرضیات را آزمایش کنیم، اما آنها را نیز نمی توانیم نادیده بگیریم. حقیقت این است که مسائل زیادی در رابطه با علم فیزیک وجود دارد که هنوز نمی توانیم درک کنیم.

بله، اگرچه متاسفانه هیچ مدرکی وجود ندارد که رخدادهای مرموز کیهان در ارتباط با بیگانگان باشند، اما لااقل دانشمندان باید این احتمال را در نظر بگیرند که ممکن است نیروهای موثر دیگری وجود داشته باشند که هنوز در تخیل ما هم نمی گنجند.

یکی از موضوعات مهم در قرن بیستم مربوط به افزایش طول عمر انسان ها بوده است.پیشرفت ها در فناوری پزشکی، ریشه کن کردن بیماری ها و بهبود شرایط زندگی باعث شده تا رسیدن انسان ها به سنین پیری ساده تر و دست یافتنی تر شود. در سال ۱۹۰۰، امید به زندگی جهانی ۳۱ سال بود. در سال ۱۹۵۰ آن ۴۸ سال شد و در سال ۲۰۱۰ به ۷۰ سال رسید.

گویا آی تی – برخی از مردم ادعا می کنند که این روند با شتاب ادامه خواهد یافت و انسان ها به زودی می توانند تا ۱۵۰ الی ۲۰۰ و حتی ۱۰۰۰ سالگی زندگی کنند. تحلیل های علمی تر حاکی از آن است که یک محدودیت حداکثری برای طول عمر انسان وجود دارد و ما در حال نزدیک شدن به آن هستیم.

در نتیجه، چالش اینجاست که به افراد بیشتری کمک کنیم تا به حداکثر میزان عمر خود دست یابند و احساس سلامت و آسایش بیشتری در جسم و ذهن خود تجربه کنند، در مقایسه با چیزی که علم پزشکی در حال حاضر اجازه دسترسی به آن را می دهد. از قبل پروژه های در دست اجرا وجود دارند، که امیدواری زیادی ایجاد می کنند – و همچنین پروژه هایی نیز وجود دارند که با وجود این که غیرمحتمل هستند اما تصور آنها شگفت انگیز است.

 

به ۱۰ سال آینده طول عمر انسان خوش آمدید.

 

اول از همه، تفاوت بین تحقیق درباره طول عمر و انواع داروهای دیگر چیست؟

بدترین بیمار برای درمان کسی است که از قبل بیمار بوده باشد.

پژوهش در زمینه طول عمر تقریباً در محدوده سلامت عمومی اتفاق می افتد –  یعنی فهمیدن چگونگی جلوگیری از بیمار شدن مردم و مرتبط کردن افرادی که مریض شده اند با بهترین درمان های موجود و با حداکثر سرعت ممکن.

اکثر پزشکان و کارشناسان سیاسی موافق هستند که این بخش از پزشکی دارای بیشترین پتانسیل برای حفظ و افزایش عمر انسان ها است. اما تامین بودجه برای آن می تواند دشوار باشد؛ یک بیمار نهایی که نیامند یک داروی جدید است محرک ملموس تری است نسبت به پانصد نفر از کسانی که در ابتدا بیمار نمی شوند و حتی نمی دانند که در خطر بوده اند.

تلاش ها برای افزایش عمر تعداد محدودی از افراد به ۲۰۰ یا ۱۰۰۰ سال ممکن است توجه رسانه های زیادی را به خود جلب کند، اما یک پژوهش هیجان انگیز به دنبال این است تا عمر افراد ۵۰ ساله را به ۷۰ سال برساند.

 

این نوع پژوهش می تواند جان میلیون ها نفر را نجات دهد، فقط با تمرکز بر روی سرطان سینه.

وقتی برخی افراد درباره پژوهش در زمینه طول عمر فکر می کنند تفکر آنها ممکن است به سمت داستان های علمی تخیلی سوق پیدا کند: مواردی مانند ژن های بازنویسی شده، لوله های جوشان از مایع ضد پیری، پیوند کل اجزای بدن و منحصر بفرد بودن.

اما یکی از موفق ترین اقدامات در زمینه طول عمر در عصر حاضر بسیار صریح و ساده بود و در سال ۱۹۶۴ آغاز شد.

لوتر تری، جراح عمومی آمریکایی گزارشی از یک یافته را منتشر کرد با این مضمون که سیگار – کالای لوکس فیلم های قرن بیستم – سرطان زا است. در طی پنج دهه اخیر ما شاهد سیاست های عمومی و آگاه سازی های بی سابقه ای بوده ایم.

نتیجه آن؟ این اقدامات ۸ میلیون نفر از افراد بالای ۵۰ سال را از مرگ زودهنگام نجات داد، اگرچه باز هم ۲۰ میلیون نفر به واسطه مصرف تنباکو دچار مرگ زودهنگام شدند. میزان افزایش طول عمر افرادی که تحت اقدامات کنترل مصرف تنباکو قرار داشتند به طور متوسط ۲۰ سال بود.

هنوز راه زیادی برای رسیدن به جامعه بدون تنباکو وجود دارد، اما هدف اقدامات در زمینه طول عمر نایل شدن به چنین جامعه ای است.

بنابراین سوال این است: پیشرفت های بزرگ  ۱۰ سال آینده در زمینه طول عمر چه خواهند بود؟ بیایید نگاهی به این گزینه های احتمالی بیاندازیم.

 

اگر می خواهید طول عمر را افزایش دهید به تغییر روش زندگی مردم فکر کنید.

اگر تغییر عادت های سیگار کشیدن مردم جان میلیون ها نفر را در قرن بیستم نجات داد، پس این امکان نیز وجود دارد تا تلاش برای تغییر سبک زندگی مردم بتواند سهمی زیادی در حفظ جان مردم قرن بیست و یکم داشته باشد.

یکی از اهداف بزرگ این تلاش مربوط به شکر است.

بسیاری از پژوهش ها نشان می دهد که این کریستال شیرین با اختلاف زیاد خطرناک ترین ماده در رژیم غذایی متوسط مردم آمریکا است که از طریق دیابت و کاهش طول عمر بدن را تخریب می کند. و شواهدی وجود دارد که صنعت شکر آمریکا به طور آگاهانه افکار عمومی را نسبت به این خطر منحرف کرده است، از طریق فریب دادن ما با دروغ هایی درباره روغن ها و افزایش وزن – مشابه دروغ هایی که صنعت تنباکو درباره سیگار می گفت.

طول عمر افرادی که شکر را از زندگی خود حذف کرده اند به طور قابل توجهی بیشتر از کسانی است که به طور مداوم از آن استفاده می کنند.

اقدامات عمده برای کنترل مصرف شکر قبلاً شروع شده است. سطح ایالت تگزاس در مصرف نوشیدنی های شیرین به سطح فیلادلفیا و نیو مکزیکو رسیده است – جایی که شواهد اولیه نشان می دهد آنها در نجات زندگی افراد موفق بوده اند. سان فرانسیسکو و سه شهر دیگر در روز انتخابات به معیارهای مشابهی رای دادند.

کاهش اساسی مصرف شکر به اقداماتی بیش از افزایش قیمت کوکا کولا نیاز دارد. اما به نظر می رسد یک جنبش سیاسی در این زمینه در حال ایجاد شدن است. کنترل مصرف شکر نیز حامیان ثروتمند خود را دارد، مانند مارک بلومبرگ شهردار سابق نیویورک.

از بین تمام تلاش های اشاره شده در زمینه افزایش طول عمر، جنگ با شکر احتمالاً بیشترین امید را برای افزایش طول عمر در ایالات متحده ایجاد می کند، جایی که چاقی و دیابت چالش های عمده هستند.

در ده سال آینده نتایج تلاش های در حال انجام کنونی برای مبارزه با مصرف شکر مشخص خواهد شد و احتمالاً آزمایش های بیشتری در زمینه کنترل مصرف شکر آغاز خواهد شد.

انتظار می رود همانند مبارزه با صنعت تنباکو در پنجاه سال گذشته، در سال های بعد نیز مبارزه با مصرف شکر زندگی مردم را تغییر داده و به طولانی تر شدن آن در پنجاه سال آینده کمک کند.

 

 

ریشه کن کردن بیماری در سطح یک جمعیت وسیع می تواند بین زندگی و مرگ میلیون ها نفر تفاوت ایجاد کند.

بسیاری از مهم ترین پیشرفت ها در رابطه با افزایش طول عمر در قرن گذشته ناشی از تلاش های هماهنگ برای مبارزه و کاهش – یا حتی ریشه کن کردن –  بیماری هایی است که باعث مرگ سالیانه میلیون ها نفر می شود.

بیماری های آبله و فلج اطفال بدون شک مهم ترین نمونه از بیماری هایی هستند که از طریق اقدامات بهداشتی و واکسیناسیون عمومی تا حدود زیادی از بین رفته اند. ( البته فلج اطفال هنوز در برخی از نقاط جهان مردم را آلوده می کند، اما تاثیر آن بسیار محدودتر از صد سال گذشته است.)

اخیراً، بیماری نه چندان مرگبار اما وحشتناک کرم رشته ای به مرز ریشه کن شدن نزدیک شده است –  که عمدتاً از طریق اقدامات بنیاد کارتر است.

یکی از اهداف اصلی قرن ۲۱ ریشه کن کردن کدام بیماری است؟ مالاریا

چند قرن است که انسان در سراسر جهان با مالاریا در حال مبارزه است. و عجیب است که بسیاری از مکان هایی که این پشه برای اولین بار بیماری را به آنها منتقل کرده اکنون عاری از این بیماری هستند و اقدامات درمانی همچنان در حال گسترش هستند. در نتیجه از سال ۲۰۰۰ تاکنون مرگ های ناشی از این انگل ۶۰ درصد کاهش یافته است.

افراد عمده ای مانند بیل گیتس پروژه هایی را تعریف کرده اند تا این بیماری را کاهش دهند و با دردهای مقاوم در برابر دارو مبارزه کنند. پروژه هایی نیز وجود دارند تا پشه های نابارور از لحاظ ژنتیکی یا مقاوم در برابر مالاریا را در طبیعت رهاسازی کنند.  و شعاع حرکتی جهانی مالاریا را مختل کنند.

اگر روند منفی کنونی انتشار مالاریا در ۱۰ سال آینده ادامه پیدا کند، خبر خوبی برای جهان خواهد بود.

 

مارک زوکربرگ و پرسیلا چان می خواهند تمام بیماری ها را درمان کنند

Silicon Valley (منطقه فعالیت شرکت های فناوری) فعالانه درگیر تلاش هایی برای افزایش طول عمر انسان است، هم از طریق اختصاص بودجه برای پژوهش و هم از طریق پیگیری راه حل های تکنولوژیکی و مهندسی. ( برای مثال پیتر سیل، ثروتمند معروف علاقه خود را به شرکت هایی که بر روی همبسته زیستی انسانی کار می کنند اعلام کرده است – یعنی تزریق خون افراد جوان به افراد مسن.)

عجیب نیست که برخی از این پروژه ها اهمیت بیشتری نسبت به بقیه دارند.

در ماه سپتامبر، مارک زوکربرگ و پرسیلا چان برای طرحی در زمینه درمان تمام بیماری ها تا پایان قرن اخیر به صورت پیش پرداخت ۳ میلیارد دلار اختصاص دادند.

اگرچه این مبلغ ظاهراً زیاد به نظر می رسد، اما در مقایسه با بودجه های سالیانه ای که برای پژوهش در ایالات متحده اختصاص می یابد بسیار ناچیز است. در صورتی که موسسه ملی بهداشت ده برابر این مبلغ را فقط در یک سال هزینه می کند.

اما در اینجا وضعیت این پروژه را بررسی می کنیم:

این تامین بودجه توسط زوکربرگ و چان برای پژوهش های پزشکی موجود فقط تزریق پول محسوب نمی شود، بلکه در عوض، آنها برای پروژه هایی که کار متفاوتی انجام می دهند یک سیستم سرمایه گذاری و پاداش ایجاد می کنند. آنها برای پروژه های طولانی مدت و پر خطر، علوم پایه و همکاری های بین دکترها و مهندسان تامین بودجه می کنند. هدف این کار صرفاً بهبود روش ها و داروهای موجود نیست، بلکه، آنها می خواهند تا تمام شیوه ها و رویکرد های جدید مبارزه با بیماری ها را توسعه دهند.

اگر این پروژه موفقیت کسب کند، آن محصول بازنگری درباره مسیر علم پزشکی بوده و بخشی از یک پروژه گسترده تر خواهد بود. یک پژوهش در حال انجام است در این رابطه که نباید یک بیماری را صرفاً بعد از پیشرفت آن بررسی کرد بلکه باید در نقطه آغاز با آن مبارزه کرد. هدف این است تا به مردم کمک کرد تا عمر طولانی تر، سالم تر و ایمن تری داشته باشند.

 

وعده بالقوه کنترل جریان خون فعال

زوکربرگ و چان در سخنرانی خود بر علاقه خود به کنترل جریان خون فعال تاکید کردند. این یعنی این که، فناوری اجازه می دهد تا انجام تست های خون چند منظوره و با اطمینان بالا به صورت خودکار و منظم– شاید توسط یک برچسب سطحی یا کاشت در داخل —  در طول مدت زندگی افراد انجام شوند.

نظر: تشخیص بیماری ها از عفونت ها گرفته تا سرطان ها در لحظه آغاز، وقتی که درمان آنها ساده تر است.

در زمینه این نوع فناوری چالش هایی وجود دارد.

اول از همه، تعداد زیاد نتایج مثبت اشتباه می تواند هزینه های زیادی بر سیستم بهداشت و درمان تحمیل کند، بنابراین پیش از این که در حجم گسترده اجرا شود، باید بسیار دقیق باشد.

دوم، ما شاهد بوده ایم که تست های خون ارزان و بدون درد اصلاً عملکرد مناسبی ندارند.

اما تا جایی که فناوری های قابل تغییر افزایش طول عمر اجازه بدهند، این یکی از ایده های قابل پذیرش تری است که ما می توانیم شاهد آغاز آن در آینده نزدیک باشیم.

 

آیا فناوری دیگری وجود دارد که در میانه دوره رشد خود باشد؟ ویرایش ژن

بسیاری از عواملی که عمر مردم را کوتاه می کنند ریشه در ژنتیک دارند – آن دارای نشانه ای است که ساختار ژنتیکی را در طول یک زندگی تغییر می دهد و یک محرک عمده در فرایند افزایش سن است.

CRISPR، که یک ابزار ارزان و موثر برای ویرایش خطی ژنوم ها بوده و در حال ایجاد تغییر بنیادین در بیولوژی است. پژوهش در زمینه پروتکل های ژنتیک درمانی از قبل آغاز شده است – و اولین آزمایش انسانی CRISPR امسال در چین آغاز شده است.

اگرچه این احتمال وجود دارد که ما در ده سال آینده شاهد اولین نتایج تلاش ها برای افزایش طول عمر انسان از طریق ژن های دستکاری شده باشیم، اما هنوز برای دستیابی به درمان های عمومی و همگانی راه زیادی وجود دارد.

 

شرکت Unity Biotechnology قصد دارد تا سلول های افزایش سن را از بدن شما پاک کند – و به تازگی یک بودجه ۱۱۶ میلیون دلاری دریافت کرده است.

Unity Biotechnology یک شرکت نوپا است و برنامه دارد تا به مردم کمک کند که سالم تر به دوران پیری برسند.

چگونگی کار آن این گونه است: سلول های بدن شما دارای سیستمی هستند – همکار من لیدیا رمزی آن را با ترمزهای اضطراری مقایسه می کند – که اگر بیش از اندازه تحت فشار قرار بگیرند تولید خودشان را متوقف می کنند.

بدن شما نمی خواهد تا جهش های ژنتیکی یا آسیبب های دیگر گسترش یابند، بنابراین سلول های تحت فشار تقسیم شدن خود را متوقف می کنند. این سلول ها را ” سالخورده” می نامند و همزمان با پیر شدن تعداد بیشتری از آنها در بدن ساخته می شوند. این کار شما را در مقابل سرطان محافظت می کند، اما همچنین می تواند باعث بیماری های گوناگون سالخوردگی شود.

این شرکت با آزمایش بر روی موشها پی برد که حذف کردن سلول های سالخورده می تواند ” طول عمر سالم ” – یعنی دوره زندگی موجودات وقتی که می توانند همانند دوره جوانی همه جا بروند —  را افزایش دهد.

شرکت Unity، برخلاف برخی شرکت های نوپای دیگر فعال در این زمینه، بسیار دقیق و خاص عمل کرده است. آنها نشان داده اند که قصد ندارند صرفاً به خاطر سالم تر کردن سنین سالخوردگی، از روش های غیر طبیعی برای افزایش طول عمر استفاده کنند. پژوهش منتشر شده آنها نوید بخش بوده است.

آنها می گویند آزمایش های انسانی در یک سال و نیم آینده آغاز می شود.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در خبرهایی جدیدی که از آسمان به دستمان رسیده متوجه شدیم که تحقیقات بر روی عطارد همچنان ادامه دارد و این تحقیقات به چیزهای جالبی ختم می شود که هر بار محققان را بیشتر مصمم می کند تا با عطارد همراه باشند. حالا با کشف دره بر روی عطارد، دانشمندان می خواهند بیشتر از این سیاره داغ بدانند. احتمال دارد این دره در فرآیندی مشابه آنچه در زمین رخ می دهد تشکیل شده باشد

تحقیقات جدید که بر روی دره های روی عطارد صورت گرفته است این موضوع را که “عطارد سیاره ایست که در حال کوچک شدن” را تقویت می کند.

نویسنده این مقاله تحقیقاتی بر این باور است که این دره احتمالا طی ” فرآیند انقباض جهانی ” به وجود آمده است. از طرفی هسته ی درونی عطارد خنک شده است که همین موضوع باعث انقباض و خم شدن یکی از لایه های سنگ کره آن شده است.

محققان این دره را با استفاده از نقشه توپوگرافیک بسیار با کیفیتی از نیم کره جنوبی عطارد پیدا کرده اند. این نقشه توسط تصاویر گرفته شده توسط فضا پیمای Messenger  طراحی شده است.

این دره ۴۰۰ کیلومتر عرض و تا ۱۰۰۰ کیلومتر طول و تا عمق ۳ کیلومتری نیز عمق دارد. دره تا آبگیر Rembrandt ادامه دارد که یکی از بزرگترین آبگیر های این سیاره است.

علاوه بر این ها دو گسل عظیم دره را احاطه کرده اند و از طریق انقباض عطارد این گسل ها تبدیل به دره های بزرگی شدند. کف دره در زیر سطح زمین قرار دارد که دانشمندان بر این باور اند که به همان روشی که گسل ها پدید آمدند کف دره نیز پایین رفته است.

توماس آر. واترز، دانشمند ارشد بخش مرکز مطالعات زمینی و سیاره در موزه ملی هوا فضا  اسمیتسونیان و نویسنده اصلی این تحقیق گفته است: در حالی که در زمین نیز شواهدی از خمیدگی سنگ کره به چشم میخورد اما احتمالا این پدیده نخست در عطارد رخ خواهد داد.

با وجود اینکه نتیجه این فرآیند در دو سیاره مشابه است اما روند طی فرآیند در هر کدام متفاوت خواهد بود.

واترز در یک بیانیه خبری گفته است که “بر خلاف دره Great Rift زمین که در آفریقا شرقی واقع شده است، دره بزرگ ماه توسط حرکت تکتونیک ورقه های سنگ کره ای پدید نیامده است بلکه نتیجه انقباض جهانی یک سیاره تک ورقه ای است. حتی با وجود اینکه شما خم شدن لیتوسفریک (سنگ کره ای) را در سیاره تک ورقه ای که در حال انقابض است پیشبینی شده تلقی می کنید باز هم هنگامی که متوجه می شوید این فرآیند یک دره ی عظیم که شامل بزرگترین گسل و بزرگترین تنگه آب راهی را در عطارد پدید آورده است، شگفت زده خواهید شد.”

نظر شما در این باره چیست؟ آیا از وجود یک دنیای شگفت انگیز و بزرگ هیجان زده نمی شوید؟ می توانید احساس خود را در این باره با ما در میان بگذارید و با انتشار این مطلب در شبکه های اجتماعی دیگران را از علایق خود و بزرگی جهان هستی، مطلع کنید.

منبع:astronomy